I Wirus, II Cienie przeszłości [Z]

Cave

wlasnie.. kiedy oni wreszcie na mecz pojda ?? xD

T.

O Wy, ludzie małej wiary:P zwatpiliście, że bedzie Huddy? to macie!
fragment dedykuje Ewel -za cierpliość, przejrzenie moich zamyslów i boskiego avka:)

Siedział na kanapie pogrążony w zadumie. Tamtego dnia, kiedy wyprowadził się z domu, wśród wielu złożonych sobie obietnic, była również ta, w której przyrzekł nigdy nie wracać do tamtego czasu. Chciał wyrzucić to z pamięci. Chciał zapomnieć. Do tej pory prawie mu się to udało. Albo przynajmniej tak sobie wmawiał. Tamtego dnia cos w nim pękło. Już mu nie zależało na uznaniu w oczach ojca, nie chciał jego akceptacji –o która na próżno zabiegał. Dla niego był nikim. Dla niego był bękartem. Przez resztę życia, udowadniał sobie, że tak nie jest.

Z zamyślenia wyrwał go dzwonek do drzwi. Nie zwrócił na niego uwagi. Kiedy jednak dźwięk powtórzył się kilkakrotnie, wstał i poszedł zobaczyć, kto ośmiela się go nachodzić o tej porze. Przekręcił klucz i otworzył.
- Nie ma mnie –powiedział do Cuddy stojącej w progu.
- House, wszystko w porządku?
- Nie. Przyjdź jutro –chciał zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ale administratorka była szybsza. Zanim się obejrzał już szła w kierunku kanapy. Podążył za nia zrezygnowany.
- Nachodzisz mnie w biurze, nachodzisz mnie w klinice, nachodzisz mnie w domu. Mam cie oskarżyć o mobbing? –zapytał patrząc jak Cuddy zbiera puszki z fotela –przyszłaś posprzątać mi w mieszkaniu?
- Wcale nie sprzątam…ja tylko…organizuje te śmieci. Możesz ze mna porozmawiać jak dorosły człowiek? A nie uciekasz do swojej piaskownicy…Chociaż jak dorosły człowiek to może zbyt wielki wymóg, ale możesz się przynajmniej postarać…-poprawiła się szybko.
House westchnął przeciągle usiadł naprzeciwko niej.
- To zależy, czy będziesz zrzędzić czy nie.
- Zacznijmy od początku. To ten list, prawda? –bardziej stwierdziła fakt niż zadała pytanie.
- Widzę, że siatka donosicieli działa całkiem sprawnie –zadrwił diagnosta.
- Nie narzekam. Pacjenci do ciebie nie piszą, przyjaciół poza szpitalem nie masz…zostaje rodzina –kalkulowała na głos Cuddy.
- Pracujesz w dochodzeniówce? Tritter załatwił ci etat?
Spojrzała na niego z wyrzutem. Zawsze uciekał od odpowiedzi.
- Napisał do mnie ojciec –powiedział nagle w przypływie szczerości.
- Z tego co wnioskuje…nie mieliście najlepszych stosunków?
- Nie mięliśmy żadnych, odkąd skończyłem 18 lat –poinformował ją chłodno. W jego niebieskich oczach widziała skrywana głęboko urazę -był skurwysynem.
- Nie będę pytać. Jak będziesz chciał to powiesz dlaczego –powiedziała podchodząc do niego –House, to było dawno. Nie pozwól, żeby błędy twojego ojca, decydowały o twoim życiu.
Patrzyła mu w oczy.
- Nie dość, że nie dajesz mi się zalać, to jeszcze raczysz mnie tanimi banałami. Jesteś beznadziejna –House nigdy by nie przyznał, jak bardzo potrzebne były mu jej słowa.
- Jak kochasz niewłaściwy gatunek człowieka, musisz mieć w sobie cos beznadziejnego –rzuciła lekko podchodząc do barku. Nalała sobie kieliszka brandy i wypiła ciurkiem. Nie co dzień wszakże prowadziła z Housem takie rozmowy.
Diagnosta przez dłuższą chwilę trawił ta informację. Czy jemu się zdawało, czy Cuddy właśnie powiedziała to co powiedziała? Nie był pewien czy dobrze zrozumiał. Usiadła na przeciwko niego i wypiła kolejny kieliszek.
- Zalejmy się razem –zaproponowała.
- Cuddy, piłaś cos zanim przyszłaś do mnie? –zapytał zaskoczony jej dziwnym zachowaniem.
- A co? Tylko tobie wolno? Masz, wypij –podała mu kieliszek –posiedzimy, poużalamy się, a na koniec zapaskudzimy ci łazienkę pawiami.
- Cycki Cuddy, rozmowa jak z Wilsonem. To mi się podoba –House był w coraz lepszym humorze. Wziął kieliszek z jej dłoni i wypił.
- House powiedziałeś…wtedy…w laboratorium…że to co się wydarzyło w izolatce miało znaczenie…-zapytała nagle niepewnie –czy to prawda?
- Tak, miało –odpowiedział po chwili milczenia.
- Dlatego zaprosiłeś mnie na mecz? –drążyła śliski dla nich oboje temat.
- Zaprosiłem…bo…-zamilkł na chwilę nie mogąc znaleźć odpowiednich słów –Cuddy, musimy o tym rozmawiać? –nigdy nie był zbyt dobry w te klocki.
- Chce wiedzieć.
- Nie wiem…nie wiem czego chce…czy nie może być tak jak jest?
- Nie wiem na ile mi to wystarczy –powiedziała zgodnie z prawdą.
Wstała i znowu podeszła do szafki z trunkami. Wybrała starą Whiskey i wyciągnęła szklaneczki.
- Chcesz trochę? –zapytała nie spuszczając go z oka. Nie zauważyła, że bursztynowy płyn zamiast do szklanki spływa po szafce.
- Mam zlizać z blatu?
Jej reka drżała, czy to pod wpływem alkoholu, czy przez wypowiedziane przed chwilą słowa.
Śmiała się odstawiając butelkę.
House podszedł do niej powoli. Wyjął jej kieliszek z dłoni i odłożył na szafkę. Przyciągnął ja w tali i zbliżył usta do jej ucha.
- Jak bardzo jesteś pijana? –zapytał
- Nie tak bardzo, żeby żałować tego co robię. Wystarczająco, żeby nie słuchać głosu rozsądku.

To chciał usłyszeć. Pociągnął ją w stronę kanapy i popchnął na nią.
- Auuu! –krzyknęła upadając. Sięgnęła ręką pod plecy i wyjęła napoczętą butelkę ‘Wyborowej’
- Ups…sorry –wyjął jej z reki i rzucił w kąt pokoju, nie zważając na ewentualne straty.
Cuddy ugryzła go w ramię śmiejąc się przy tym w głos.
- Osz ty!
- Masz za karę!
- Zdzirowata wariatko! Jesteś jak wrzód na dupie! –stwierdził zatapiając się w jej ustach.

Cave

nie ma co

swietne

- Jak kochasz niewłaściwy gatunek człowieka, musisz mieć w sobie cos beznadziejnego kocham ten tekst

takie nietypowe wyznanie milosci.. chociaz w ich przypadku to normalne

eye_roller

aaaaaaaaaaaaaaa- świetny fragment. bardzo. dialog w całości genialny. taki pełen podtekstów i niewypowiedzianych słów. miodne!

cwankiara

Świetny fragment, znakomite dialogi, ale gdzie jest mecz???

Okszyk

-Nie tak bardzo, żeby żałować tego co robię. Wystarczająco, żeby nie słuchać głosu rozsądku.

Czy ja tego w jakimś filmie nie słyszałam przypadkiem?

Część świetna. Cuddy powinna więcej pić.

T.

*Madziula*

aaaaaaaaa bosko :smt003

- Wcale nie sprzątam…ja tylko…organizuje te śmieci. :smt005

- Jak bardzo jesteś pijana? –zapytał
- Nie tak bardzo, żeby żałować tego co robię. Wystarczająco, żeby nie słuchać głosu rozsądku. ---> no i umarłam :smt007

eye_roller

aaaaaaaaaaaaaaa- świetny fragment. bardzo. dialog w całości genialny. taki pełen podtekstów i niewypowiedzianych słów. miodne! :smt007

edit- podwójnie mi się wysłało...

jeanne

Ja człowiek małej wiary uprzejmie dziękuję ci za ten rozdział, pod koniec którego, na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech :smt003

To chciał usłyszeć. Pociągnął ją w stronę kanapy i popchnął na nią.
- Auuu! –krzyknęła upadając. Sięgnęła ręką pod plecy i wyjęła napoczętą butelkę ‘Wyborowej’
- Ups…sorry –wyjął jej z reki i rzucił w kąt pokoju, nie zważając na ewentualne straty.
Cuddy ugryzła go w ramię śmiejąc się przy tym w głos.
- Osz ty!
- Masz za karę!
- Zdzirowata wariatko! Jesteś jak wrzód na dupie! –stwierdził zatapiając się w jej ustach.
Piękne xD

ceone

mmm zapowiada się exelent ;d

ewel

po pierwsze: dziękuję za dedykację ;*

po drugie: kawał dobrej roboty odwalasz

Cuddy pomyślała pewnie, że nie ma to jak parę głębszych na odwagę

Wyborowa rlz

mecz wydaje się być teraz podrzędną kwestią

i as alaways czekam na następną część

pozdrawiam z mojej burzowej dziś okolicy

Mrs.Lovett

Piękne :smt007

dzio

"Cycki Cuddy, rozmowa jak z Wilsonem"

Piękne.

Czekam na ciąg dalszy.

LicenceToKill

Super ! ! !
Chcę więcej :smt005

kremówka

Och, och, och...
Nie jestem w stanie zacytować wszystkich najlepszych tekstów, bo mój komentarz zająłby pół strony...
Ale odcinek boski... Rozmowa Cuddy i House'a jak wyjęta z serialu po prostu...
No co mogę jeszcze napisać... Oby tak dalej

lisa

cudowny dialog w tym fragmencie.... bosssssko

T.

House przeciągnął się leniwie rozciągając ramiona na całą szerokość łóżka. Jego dłoń natrafiła na cos miękkiego i włochatego. ‘Hektor już dawno mieszka z Wilsonem’- przeszło mu przez myśl…wiec co do cholery…Wtedy przypomniał sobie noc…Otworzył oczy i uśmiechnął się lubieżnie na widok nagiej kobiety leżącej w jego łóżku. I tym razem nie była to prostytutka podobna do Cuddy – to była Cuddy! Jego dłoń spoczywała na jej miękkich włosach. Jeszcze spała. Spojrzał na zegarek stojący na nocnym stoliku i ze zdziwieniem stwierdził, że jest 9:03. Jego szefowa była już mocno spóźniona do pracy i najwidoczniej w świecie nic sobie z tego nie robiła. Zastanawiał się co by się stało, gdyby zadzwonił do szpitala i powiedział, że pani administrator się spóźni do pracy, bo nie może znaleźć majtek…

Przyciągnął ją do siebie, a ona przylgnęła ufnie, przerzucając nogę przez jego biodra. Ułożyła się wygodnie, wgniatając go w materac.
‘Może i słodki…ale jednak znaczny ciężar...’ –myślał próbując przyjąć nieco wygodniejszą pozycję.
Lisa go kompletnie zaskoczyła. To było szalone, nieobliczalne…Jakimś cudem sprawiła, że zapomniał o ojcu, o liście…sprawiła, że nie było to istotne…

Poczuł jak drgnęła. Rzęsy połaskotały go po ramieniu, otworzyła oczy.
- No nareszcie…bo już myślałem, że całkiem zaślinisz mi ramię! Dzień dobry pani administrator! –patrzył na nia uważnie, nie bardzo wiedząc jakiej ma się spodziewać reakcji. Ostatnio jak mu się wpakowała do łóżka, to rano zrobiła z tego aferę…wczoraj niby mówiła, że wie co robi…ale kto by jej wierzył…
- Jakoś wczoraj ci to nie przeszkadzało, jak wymieniałeś się ze mną płynami ustrojowymi –powiedziała układając się wygodniej na jego ramieniu –czy jest tak późno, jak mi się wydaje, ze jest?
- Jest nawet później, niż ci się wydaje –powiedział zadowolony, że tym razem obejdzie się bez rzucania garnkami…
- W takim razie…daje ci dziś wolne –wymruczała leniwie.
House był zbity z tropu. Był przygotowany na szaleńczy sprint w stronę łazienki, nerwowe kompletowanie porozrzucanej garderoby…a tu takie zaskoczenie…
- Cuddy, dobrze się czujesz? Nie idziesz do pracy?
- Czuje się świetnie. I nigdzie się stad nie ruszę –poinformowała go z przekorą.
- To nawet lepiej! Będziemy mieli więcej czasu…-powiedział przewracając ją na plecy i całując czule w usta.
- A może ja chce jeszcze spać? –zapytała odpychając go leciutko.
- Nie zapominaj, że śpisz w moim łóżku, tu panują moje zasady –House nie miał zamiaru zwolnić uścisku.
- A czy będziesz przestrzegał moich zasad w moim gabinecie?
- Zależy co zaproponujesz…-zawiesił głos na chwilę –dywan, czy biurko?
- House! Dzisiaj idziemy na mecz?! –przypomniało jej się nagle.
- Ups…
- Co ups? –spytała tknięta złymi przeczuciami.
- Musze jeszcze odebrać bilety –poinformował ją patrząc na zegarek i kalkulując ile ma jeszcze czasu.
- Mówiłeś, że już je masz, że miałeś iść z Wilsonem.
- Cóż…kłamałem –przyznał z rozbrajającą szczerością.
- Czemu mnie to nie dziwi...
- Też się zastanawiam…-stwierdził, po czym zamknął jej usta długim pocałunkiem.

*Madziula*

cudne

choć za:
Jego dłoń natrafiła na cos miękkiego i włochatego. ‘Hektor już dawno mieszka z Wilsonem’ miałam ochotę Cię pacnąć

ale przy:
- W takim razie…daje ci dziś wolne –wymruczała leniwie. postanowiłam wspaniałomyslnie Ci darować :smt005

jeanne

Jego dłoń natrafiła na cos miękkiego i włochatego.
Powaliło mnie na kolana :smt005
‘Może i słodki…ale jednak znaczny ciężar...
Romantyzm przede wszystkim

- Zależy co zaproponujesz…-zawiesił głos na chwilę –dywan, czy biurko?
Biurko! Biurko! Biurko! :smt003
Świetne x)

Madeline

Jak ja uwielbiam ten Twój fiiik

Ile jeszcze części?

Mrs.Lovett

Cave

Był przygotowany na szaleńczy sprint w stronę łazienki, nerwowe kompletowanie porozrzucanej garderoby…a tu takie zaskoczenie… tez mnie to zdziwilo

LicenceToKill

Hmmm... Początek przezabawny - jak dla mnie
Rozwinięcie jeszcze lepsze
A końcówka po prostu nie do opisania !

Och

Twój fik jest swietny, nie mogę się oderwać od czytania go :smt003

T.