Let's fight to the end [Z]

minnie

super!
czekam na cd i wena życzę

kremówka

LicenceToKill

Dziękuję wszystkim 'desperatom', którzy jeszcze czytają mojego fika

Aż wpadłam nagle na jakiś pomysł, tylko muszę się nim teraz porządnie zająć i o niego zadbać, a kto wie może coś z tego nawet będzie ;p

buziaki dla wszystkich

Hania

"Spojrzał na nią. Mimo „utrudnionej widoczności” doskonale zauważył delikatne rysy jej twarzy. Cienkie, zadbane włosy miękko opadały na czoło i lewy policzek. Dodawało jej to pewnej zagadkowości, ale też dziecinności i dziewczęcego wdzięku. Nie myślał teraz o niczym - tylko patrzył. Wyciszył się do tego stopnia, że mógł słyszeć bicie jej serca, dopasować swój oddech do jej oddechu. Z tej hipnozy wyrwał go nagle cichy szelest – Stacy „przekręciła się” na drugi bok. Dopiero teraz zauważył jak pościel otula jej piękne, zgrabne ciało. Docenił w tej chwili grę światła i cienia. Ile dałby za to, by być na miejscu tego delikatnego materiału czy choćby poduszki. Uśmiechnął się łobuzersko na myśl o tym."

Kocham ten fragment.

runiu

Fajny fragment, ale House ma myśleć o Cuddy, a nie o Stacy!

Czekam na ciąg dalszy.

Bereśka

Podoba mi się ale mam jednak nadzieję że House będzie z Cuddy, a Stacy pogoni gdzie pieprz rośnie

czekam na następną część

Pozdrawiam

amandi

"- Nie, House, nie mój. Ale za to ja niechcący dzisiaj przyparkowałam na twoim motorze"

. Wow, ten fik jest boski, daj mi jeszcze, jeszcze

T.

Nie mogę w tym fiku znieść Stacy...jak one mnie drażni...wyrwałabym jej cała sierść z czaszki, co pewnie nie było by trudne, z racji tego, że ma skórę naciągnięta na twarzy tak , że cud że jej same nie wypadną...

Ale za to fik jest pierwszorzędny. Ciekawa fabuła, dobry styl, świetnie sie czyta. Czekam na więcej i mam nadzieję, że sie jej pozbędziesz w brutalny sposób

Ściskam mocno.

LicenceToKill

Widzę, że Stacy naprawdę doprowadza Was do strasznego szału

Muszę Was jednak trochę podenerwować, inaczej nie byłabym sobą

do końca jeszcze nie wiem

ale na pewno będzie lepiej

martusia14

już nie mogę się doczekać co będzie dalej

LicenceToKill

Wstawiam kolejną część, tym razem zadedykowaną T.

- Dzień dobry doktor Cuddy, czy to twój samochód sprzedałem dzisiaj rano? – zwrócił się do kobiety siedzącej przy uginającym się od ciężaru dokumentów biurku. Spojrzała na niego z nad papierów z lekkim zdziwieniem:
- Co?! – starała się jak najlepiej odegrać scenkę sfrustrowanej pani administrator. Wiedziała, że może się po nim spodziewać wszystkiego, ale jakoś nie chciało jej się wierzyć, że mógł sprzedać samochód. Bo niby, jakim cudem? Mimo, że przybrała minę groźnej szefowej, w duchu uśmiechała się z satysfakcją na myśl, o tym, że po wczorajszej nocy ze Stacy dziś od razu wparadował do jej gabinetu. Może nie było to jakieś wielkie wydarzenie, ale była naprawdę zadowolona.
- Co?! Chyba żartujesz?! – zapytała jeszcze raz z prawdziwym aktorskim wdziękiem.
- Ciszej, ciszej… - odpowiedział szeptem, mrużąc jednocześnie oczy i chwytając się teatralnie za głowę – Nie dość, że te koty tak tupią, to teraz jeszcze ty…
Jego słowa, ba nawet sam wygląd (podkrążone oczy, blada twarz) ogromne ją rozbawiły. Roześmiała się i rozłożyła wygodnie na skórzanym fotelu zakładając ponętnie nogę na nogę. Wzrok diagnosty instynktownie powędrował na jej zgrabne uda, by nagle z zawrotnym tempem obejrzeć ją całą i zatrzymać się na dekolcie.
Przypomniała sobie wczorajszą sytuację. Z jej twarzy szybko zniknął piękny, biały uśmiech. Może niepotrzebnie chce go zdobyć? Biorąc pod uwagę, że już pierwszego dnia przyjazdu Stacy do Jersey, House spędził z nią noc (z pewnością nie na oddzielnych łóżkach) nie miała z nią żadnych szans. To właśnie ją kochał, przyznała z żalem.

Nie było jednak teraz czasu na przemyślenia. Stał przed nią facet w wygniecionej koszuli, co jakiś czas masujący sobie skronie. Butelka wody świadczyła o tym, że House albo zjadł kilogram soli, albo miał straszliwego kaca. Postanowiła, że będzie zachowywać się naturalnie, a wszystko potoczy się swoim rytmem, jakby nigdy nic. Szczerze mówić, sama sobie nie wierzyła. Musi się jednak znaleźć jedna odpowiedzialna osoba, która wyda jakieś rozporządzenia. To nic, że sama sobie je wydała, ważne, że w ogóle to zrobiła.

Z zamyślenia wyrwał ją nagle House:
- Nie zapytasz więcej o swój samochód? – zdziwiony patrzył na nią – Nie jesteś ciekawa jak się dostałem do środka, jak go uruchomiłem? – mówił podekscytowany
- Jak dostałeś się do środka, jak go uruchomiłeś? – zapytała „na odczepne” wracając do wypełniania dokumentów.
- Zostawiłaś u mnie kluczyki… - odparł. Chciał, by zabrzmiało to na tak oczywiste, ale po lekceważącej odzywce Cuddy odpowiedź przerodziła się w „warknięcie”. Nienawidził, kiedy ktoś nie zwracał na niego uwagi lub, gdy nawet starał się to robić:
- Masz mnie odwieźć do domu – stwierdził szybko, zerknął jeszcze raz na kobietę i rzucił jej przed nos klucze do auta. Wyszedł. Był wściekły.

W gabinecie czekały już na niego „Kaczątka”. Oprócz nich był tam ktoś jeszcze, mianowicie - Stacy. Odruchowo skręcił w druga stronę, nie miał teraz ochoty na rozmowę z kimkolwiek, a co za tym idzie – z nią też nie. Szybko wcisnął guzik windy. Jak na złość była na przedostatnim piętrze. Nerwowo powtarzał wykonany ruch, ze złością patrząc na zbliżającą się kobietę. Jeszcze trochę, a wciśnie w ścianę ten cholerny klawisz. Był naprawdę wściekły, zaraz wybuchnie! Tymczasem wielkie metalowe pudło, jakby specjalnie powolnie zmierzało do niego, nigdzie się nie śpiesząc. W końcu dopadła go Stacy:
- Hej Greg – pocałowała go na powitanie wzbudzając tym zainteresowanie personelu szpitala – Uznałam, że nie powinnam siedzieć ci na głowie, dlatego znalazłam już sobie inne mieszkanie. Dziękuję za wczorajszy wieczór. Miłego dnia, spotkamy się później – usmechnęła się uwodzicielsko i odeszła.
House jeszcze bardziej się zdenerwował. Tym razem z równowagi wyprowadził go fakt, że Stacy ani trochę nie wyglądała na osobę, która jeszcze kilkanaście godzin temu nie mogła utrzymać się na nogach, a dziś nie ma nawet kaca. Jak to możliwe, pytał sam siebie. Odkręcił butelkę i wszedł w końcu do windy. Drzwi jednak, jak się spodziewał nie zamknęły się, a pojawiła się w nich czarna ręka w białym rękawie fartucha lekarskiego. Diagnosta odruchowo przewrócił oczami.
- House, mamy nowy przypadek, a ty tak po prostu przechodzisz koło gabinetu
- Na pewno – przełknął wodę – jest nudny
- Może i jest, ale mamy go wyleczyć bez względu na to czy zasłużył sobie na twoje zainteresowanie czy nie! – podniósł głos Foremana
Drzwi znowu zaczęły się zasuwać
- House, jesteś głuchy?! Musisz go zbadać! – tym razem to głowa czarnoskórego lekarza „zatrzymała” windę.
- Jedyne co muszę, to jak najszybciej opuścić ten dom wariatów! – krzyknął i wylał na Foremana resztkę wody. Zaskoczony neurolog odskoczył do tyłu łapiąc powietrze. House wcisnął ponownie guzik z napisem „PARTER” i spojrzał ostatni raz na stojącego jak wryty murzyna, którego obraz powoli chowała metalowa zasłona.
- Doktor Foreman zapomniał dzisiaj o porannej toalecie – powiedział do czterech zaskoczonych pacjentów z uwagą przyglądających się całej sytuacji.

Tymczasem kilka pięter wyżej…

TO BE CONTINUED

Cave

.. tylko to mi przychodzi na usta

jeanne

minnie

Hahaha

super i czekam na więcej

kremówka

Mam nadzieję, ze Stacy stanie się coś złego...

Sorry, ale wkurza mnie...
LicenceToKill gratuluję, wzbudzasz we mnie tym fikiem prawdziwe emocje, za każdym razem kiedy widzę na monitorze słowo Stacy, coś się we mnie gotuje...

Pozdrawiam i czekam na kolejną część

T.

Dziękuje Ci bardzo za dedykacje *puchnie z dumy*

Dołączam sie do petycji Kremówki ; zlikwidować Stacy. Ja moge podac kilka propozycji:
- przejechanie przez kombajn
- zjedzenie prze z aligatora
- zamkniecie w studni...

Ciągle trzymasz w niepewności. A juz jak mu dała buziak... to normalnie grrr...zawrzało we mnie...

Nie bądź taka...

Pozdrawiam serdecznie

amandi

ja jestem za kombajnem

. Poranna toaleta... świetne

, dlaczego tego nie zekranizują??

whoopee

Świetny tekst

Wiedziałam, że Stacy coś knuje niedobrego. I przyłączam się do propozycji jej... uniszkodliwienia

Wercia214

Och

ja tu nei chce Stacy !! Co ona robi !! miesza tylko !!!

A ogólnie fik genialny

No i ciekawe co kilka pięter wyżej ....

LicenceToKill

A więc:

alusiu_ To chyba dobrze, że ten fragment Cię rozśmieszył, w sumie zawsze chciałam napisać coś wesołego, ale z jakim skutkiem to już mniej ważne

jeanne Widzę, że na Stacy jesteś uczulona

Sama czasem mnie strasznie denerwuje

Ale co zrobić, WENowi się zachciało, więc piszę tez o Stacy

minnie Nie mam pojęcia, kiedy będzie kolejna część

kremówko Szkoda, że to emocje związane tylko ze Stacy, ale dobre i to, emocje to emocje..

T. Padłam po przeczytaniu Twoich propozycji usunięcia Stacy z tego fika

amandi Nie sprzedałam im prawa do tego fika, dlatego jeszcze nie ma tego na antenie

whoopee Dziękuję

Werciu214 Też jestem ciekawa co jest kilka pieter wyżej

Nie napisałam jeszcze nic dalej ;/

Niestety mój WEN dostał chyba jakiegoś lenia ;/
Nic, a nic nie przychodzi mi do głowy i coraz bardziej wydaje mi się, że to, co napisałam jest strasznie nudne, więc nie wiem, co będzie dalej i czy w ogóle będzie.
Przepraszam...

jeanne

amandi

jak sprzedasz, zarobisz na tym fortunę i się ze mną podzielisz, prawda?

LicenceToKill

Cos jednak udało się nastukać w klawiaturę

Nie jestem jednak pewna, co do jakości tego fragmentu...
Oceńcie sami, ale błagam - szczerze

Dedykacja tym razem dla jeanne i amandi

Tymczasem kilka pięter wyżej rozgrywała się prawdziwa walka o życie. O życie, nie tylko w sensie typowo fizycznym.

Zadziwiające jest, ilu ludzi codziennie umiera, ilu zapada na ciężkie choroby, ilu nie zważając na nic, trwa we własnym świecie nie myśląc o tym, co będzie dalej. Zdecydowana większość z ponad 6-miliardowej populacji zmaga się codziennie z ważnymi lub mniej ważnymi problemami. Starsza pani narzeka na zbyt niską emeryturę, pięciolatek płacze z powodu połamanego, plastikowego autka, a samotna matka nie daje sobie rady z dwojgiem zbuntowanych nastolatków. Czy to są w ogóle problemy? A może są one dobrane do możliwości człowieka? - Zastanawiał się leżąc na łóżku Thomas, nowy „przypadek” oddziału diagnostycznego w PPTH. Nie czuł niczego od pasa w dół, a paraliż wciąż postępował. Z dnia na dzień jego życie z przykładnego i ułożonego zamieniło się w koszmar. Może nie był to koszmar z tych, które śnią nam się nocą lub tych, które oglądamy na ekranach telewizorów ze strachem obgryzając paznokcie i chowając się pod kocem, ale było w tym cos przerażającego. Przerażającego dla niego. Bo kto nie czułby, delikatnie mówiąc „obawy”, nie mogąc się normalnie poruszać? Czy można logicznie myśleć będąc otoczonym pajęczyną kabli i słysząc, co chwila piskliwy dźwięk, któregoś z kilku elektronicznych urządzeń stojących dookoła?

Thomas leżał bez ruchu. Bał się choćby drgnąć jakąkolwiek częścią ciała, by nie okazało się, że ona też jest sparaliżowana. Każda minuta, a nawet sekunda przedłuża się nieskończenie, nie wspominając już o godzinach. Ile można trwać patrząc w biały sufit?

Nie był jednak sam. Na fotelu obok zwinięta w kłębek jak kot, „leżała” drobna blondynka. Koc, którym wcześniej była okryta zsunął się na podłogę. Mężczyzna spojrzał na nią bezradnie. Niestety, siła woli to za mało, by kwadratowy materiał znalazł się znów na swoim miejscu. Ponownie wbił wzrok w sufit, tym razem szukając odpowiedzi na inne pytanie: Dlaczego ona nie odeszła? Dlaczego jest przy nim? Przecież jego żona… Sam nie mógł w to jeszcze uwierzyć. W sumie, nie powinien mieć do niej pretensji, nie wie jak on postąpiłby w takiej sytuacji.

Nikt nie wie, co kryje się w zakamarkach szpitalnych piwnic. Setki metrów wąskich korytarzy wiją się pod niczego nie świadomym personelem, pacjentami i tysiącem osób, które z pewnością w ogóle nie powinny znaleźć się w tym budynku. Tu stary aparat to dializy, tam znowu jakieś zepsute szpitalne łóżko. Na pozór nic specjalnego. To miejsce miało jednak w sobie to coś. Było tajemnicze jak zagadka Trójkąta Bermudzkiego, intrygujące jak nie jedna kobieta i miało klimat, którego nie powstydziłaby się dobra knajpka czy pub. Dlatego też House wybrał właśnie to miejsce na odcięcie się od świata. Nie miał innego wyjścia, przyjechał samochodem Cuddy. Mimo, że bywał tu od czasu do czasu, czekały na niego wciąż nieodkryte pomieszczenia. Po cichu wszedł do jednego z nich siadając na lekko zardzewiałym łóżku. Mógł się teraz zastanowić, pomyśleć. Uwielbiał taki spokój, wiedział, że tu nikt go nie znajdzie. Nawet Wilson nie znał jego nowej kryjówki – uśmiechnął się z satysfakcją. Zauważył, że złość na szefową już minęła, za to Stacy nadal była dla niego zagadką. Nie miał pojęcia, co może zrobić ta kobieta. Z jednej strony chciał, by do niego wróciła, z drugiej jednak miał ochotę odrobinę się nią pobawić, nadal pamiętał moment, kiedy zostawiła go zwijającego się z bólu. Tak jak on – nie poradziła sobie z jego cierpieniem.

- Hej Lisa – zawołał od progu Wilson
- Cześć Jimmy, widzę, że maniery House’a, a raczej ich brak są zaraźliwe – uśmiechnęła się
- Przecież pukałem, musiałaś nie usłyszeć – zdziwił się onkolog
Spojrzeli na siebie oboje równie zdezorientowani.
- Pewnie tak. Przepraszam, jestem dzisiaj strasznie rozkojarzona, to przez te papiery – rzuciła pióro na biurko ciężko wzdychając – kawy?
- Chętnie
- Nalej sobie – mrugnęła do niego
- I to ja zachowuję się jak House? - zapytał z uśmiechem i podał Cuddy kubek aromatycznego czarnego płynu.
- Co robisz dziś wieczorem? Może wybierzemy się do jakiejś knajpki?
- Pytasz, bo wiesz, że wróciła Stacy i domyślasz się, że House nigdzie z tobą nie pójdzie czy może sam ci to powiedział? – zadała pytanie spoglądając na niego badawczo znad papierów. Wilson został przejrzany na wylot, w przeciwieństwie do House’a, nie miał w sobie nawet odrobiny kłamcy. Zarumienił się lekko. To nie tak miało być – pomyślał zaciskając w kieszeni fartucha prawą pięść. Po chwili jednak przez obie półkule jego mózgu przemknęło cos całkiem nowego:
- Skąd wiesz, ze Stacy wróciła? – prawie krzyknął. Nie mogła przecież widzieć się z nią w szpitalu, nawet on jej nie spotkał.
- Wczoraj w nocy byłam u House’a z teczką nowego pacjenta. Świetnie się razem bawili – w jej glosie dało się słyszeć nutkę żalu
- Bawili?
- Oboje byli porządnie wstawieni, poza tym, co mogli robić skoro ona siedziała na kanapie tylko w jego koszuli? – Cuddy ze złości zacisnęła zęby, zdążyła się jednak ukryć za plikiem biało-czarnych kartek próbując wrócić do wykonywanej wczesnej pracy.
- Co?! Chyba żartujesz?

TO BE CONTINUED

amandi

Dla mnie.......?

dziękuję, aż poduszkę przytuliłam z wrażenia

......... Szczerze? - okay - ale się przygotuj - weź popcorn

- no jasne, że to jest wspaniałe!! Ze względu na dedykację też

, ale nie tylko. Kurczę, jak ja bym chciała zobaczyć minę Wilsona, no kurka wodna, on to chyba miał stan przedzawałowy

.

"- Pewnie tak. Przepraszam, jestem dzisiaj strasznie rozkojarzona, to przez te papiery - rzuciła pióro na biurko ciężko wzdychając - kawy?
- Chętnie
- Nalej sobie - mrugnęła do niego
- I to ja zachowuję się jak House? - zapytał z uśmiechem i podał Cuddy kubek aromatycznego czarnego płynu."
Cudne

. Wypróbuję na mamie

.

Zostawić House'a zwijającego się z bólu?! A to trzeba być ... ja bym go wyściskała, jak tą poduszkę

. bardzo szybko by ta noga przestała mu przeszkadzać w bieganiu

, a raczej - uciekaniu

.

Ciekawe, jaką rolę będzie odgrywał Thomas... hm...

Kiedyyyyyyyy koleejnaaaaaa część

? niech Wen ci sprzyja

P.S. House usiadł na skrzypiącym, zardzewiałym łóżku i łóżko się zawaliło

whoopee

Rozmowa Wilsona i Cuddy mnie powaliła

A House niech sobie w ciszy pomedytuje i dojdzie do konkretnych, MĄDRYCH wniosków: Cuddy- tak, Stacy- wylot

Pozdrawiam i życzę natchnieeenia