Let's fight to the end [Z]

runiu

Fajny fragment, strasznie żal mi tego pacjenta, ciekawe jaką rolę odgrywa jego żona, widzę w nim pewne podobieństwo do Housa. Rozmowa Wilson-Cuddy świetna, strzasznie mi się podobała.
Pozdrawiam.

Cave

xD .. bawili

nie !!

kremówka

Bereśka

Super

Czekam na więcej

Pozdrawiam

i weny życzę

LicenceToKill

Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuje wszystkim

amandi Nie wiem, kiedy kolejna część, ale za to wiem, jakie znaczenie w tym fiku będzie miał Thomas. Nie powiem wszystkiego, bo przecież wszyscy lubimy niespodzianki, prawda?

whoopee Nic dziwnego, że Sela Ward zagrała gościnnie w serialu, jeszcze trochę, a przepędziłybyście ją gdzie pieprz rośnie

jeanne Uwielbiam, kiedy cytujesz to, co Ci się podoba. Wszystko jasne jak na dłoni

Dziękuję

runiu Dziękuję

alusiu_ To Cuddy to powiedziała, nie ja

kremówko Bardzo mi miło, że ten fragment fragmentu

Ci się spodobał. Szczerze mówiąc, chciałam, by początek wprowadził czytających w pewien stan "refleksji" a wyszło jak zwykle

Bereśko Dziękuję bardzo

Ciekawe co WEN na to

amandi

Ach... co do mojego lubienia niespodzianek to mam zdanie przedzielone na pół

. Ale lubię stan napięcia

. W każdym razie tylko niech Thomas nie próbuje wyrwać Grega

!

Schevo

Okay, a ja jak zwykle dopiero teraz zobaczyłam odcinek. I to w momencie, kiedy nie mogę go przeczytać...

A co mi tam! Nauka może chwilę poczekać, no nie?

*czyta*

Bosko boskie! Tyle powiem! O ile się nie obrazisz, później napiszę dłuższy komentarz... Bo mimo wszystko czasu brak, a nauki zbyt wiele. Nie obrazisz się, prawda? Pozdrawiam i czekam z niecierpliwością na cd

Wena

LicenceToKill

amandi A wiesz, ze to byłby świetny pomysł

Kilka przeróbek i Cuddy będzie miała kolejnego rywala

Ale nie, nie zrobię Wam tego

Shevo Wiem wiem jak to jest z ta nauką, doskonale wiem ;/
Mimo wszystko staram się "wpadać" na forum jak najczęściej

Też już uciekam

Obyś miała więcej czasu, bo na Twoje komentarze zawsze czeka się z ogromną niecierpliwością ;D
Buziaki

Schevo

whoopee

No, no, Licence, chyba się rozleniwiasz xD Czekamy na cd. A szczególnie (ja) czekam na los Stacy

LicenceToKill

A więc, by nie potwierdzać tego, co napisała whoopee (pozdrawiam), wklejam kolejny fragmencik z dedykacją dla naszej ukochanej (bardzo ostatnio zajętej) Shevo

- Co?! Chyba żartujesz? – lekarz złapał się za głowę nie dowierzając– nie mówił mi o tym
- Ty mówiłeś o wszystkim swoim żonom? – tym razem nie zdołała ukryć swojego zdenerwowania tą sytuacją
- Hej, Lisa – zerknął na nią – czy ty przypadkiem… Czy ty nie jesteś zazdrosna?
Kobieta nawet na niego nie spojrzała zagłębiając się w dokumenty
- No tak! W ogóle jak mogłem tego nie zauważyć od razu – zaczął mówić rozbawiony z miną wielkiego odkrywcy – i pewnie jeszcze powiesz, że to nieprawda
- Nie rozumiem, o co ci chodzi? Czy to źle, że dedukuję i wiem, co się wydarzy w najbliższej przyszłości?
- A co się takiego wydarzy? – zapytał zaintrygowany pochylając się delikatnie nad biurkiem
- Stacy znowu się nim zabawi, a potem stwierdzi, że to jednak nie miłość i porzuci jak zepsutą lalkę – tłumaczyła w typowo teatralny sposób - A to oczywiście nie odbije się na nim bez echa, będzie musiał się jakoś wyżyć. I zgadnij, na kim i gdzie to zrobi?
Mężczyzna chwilę się zastanowił. Lisa chyba miała rację. Swoją drogą House, jako najlepszy diagnosta w kraju nie powinien dawać sobą tak manipulować. I pomyśleć, co może zrobić z facetem kobieta. Uśmiechnął się sam do siebie.
- Muszę z nim pogadać, i to poważnie – stwierdził po chwili namysłu
- Najpierw musisz go znaleźć – odparła z pewną bezsilnością w głosie.

Kiedy Wilson szukał swojego przyjaciela… Właśnie, czy mógł go nazwać przyjacielem skoro ukrywał przed nim nawet fakt, ze sypia ze Stacy? Czyżby była to na tyle poważna sprawa? Nigdy nie dowiem się, co siedzi w jego głowie – pomyślał przemierzając kolejne korytarze.
- Tylko gdzie on się teraz podziewa? – powiedział sam do siebie wsiadając do windy.

Było kilka minut po 16… Czas leciał zdecydowanie zbyt szybko. Kolejne nuty piosenki Red Hot Chili Peppers przewijały się przez głowę House’a, delikatnie uspokajając, a jednocześnie ułatwiając zobrazować wszystkie nierozwiązane problemy. Kiedy „Californication” zmierzała ku końcowi diagnosta usłyszał nagle przeraźliwy huk (o ile huk w ogóle może być przeraźliwy). Mimo słuchawek w uszach dało się słyszeć ogromny łomot. Wyszedł szybko na korytarz szpitalnych piwnic kierując się w stronę dziwnego hałasu. Powoli zmierzał ku klatce schodowej skąd jak się wydawało dochodził dźwięk. Nagle wszystko umilkło. Zdziwiony nadstawił uszu w oczekiwaniu na choćby powtórkę nadal posuwając się do przodu. Kiedy znalazł się przed metalowymi drzwiami ostrożnie chwycił za klamkę. W pełnych ciemnościach skrzypienie masywnych „wrót” dodawało pewnej grozy tej dziwnej sytuacji.
- Cholera – usłyszał nagle. Pędem otworzył drzwi i uderzył laską w najbliższy włącznik światła. Ruchy wykonane wręcz automatycznie dały piorunujący efekt zaskoczenia przeciwnika. Właśnie - zaskoczenia. Zaskoczenia nie tylko dla przeciwnika, ale i dla niego samego.
Na środku, w dość dziwnej pozycji siedząco-leżącej zobaczył Wilsona. Mężczyzna oślepiony sztucznym światłem mrużąc oczy masował czubek głowy. House wybuchnął śmiechem. Głośny chichot niósł się wąskimi korytarzami piwnic odbijając się od każdej ze ścian.
- Już wiem, dlaczego tu siedzisz. Ci, którzy po ciebie przychodzą wracają z wpisem NIEPEŁNOSPRAWNI do akt – powiedział próbując wstać Wilson
House zerknął na niego z politowaniem w oczach, pokazując też jak bardzo rozbawił go cały ten epizod. Zastanawiające było jednak, jak Jimmy wpadł na pomysł, by właśnie tutaj szukać. Czyżby jakieś tajemne moce?
- House, ty sypiasz ze Stacy?! – wyparował nagle onkolog otrzepując nieskazitelnie dotąd czysty fartuch. Diagnosta spojrzał na niego ze zdziwieniem, zaskoczony nagłym zwrotem akcji:
- Wilson, ty oddychasz?! – dodał po chwili jakby odpowiedź na jego pytanie była oczywista.
Obydwaj spojrzeli na siebie badawczo. Byli teraz wodzami walczących ze sobą plemion, każdy chciał odgadnąć, jaką taktykę ma przeciwnik. Wszystko działo się w ułamku sekundy, nikt przyglądający się im niczego by nie zauważył, a tym bardziej złości, jaka podniosła ciśnienie krwi Wilsonowi. Zapanowała głucha cisza.
- Miło się gawędzi, ale praca czeka – zaczął diagnosta ze znanym wyrazem twarzy wymijając przyjaciela
- A więc to prawda, sypiasz ze Stacy…
House nie odpowiedział. Ba, nawet na niego nie spojrzał. Wiedział, że taka informacja w głowie Wilsona to jak wywieszenie ogłoszenia na słupie albo w lokalnej gazecie. Wiedział też, że onkolog może nieświadomie mu pomóc. A nieświadomie znaczy bez konsekwencji dla niego samego – myślał. Plan, którego nie powstydziłby się sam Napoleon…

TO BE CONTINUED

Miejmy nadzieję, że nikt nie zasnął czytając...
A jeśli komuś się to zdarzył to: POOOOOOOOOOOOOOBUUUUUUUUUUDKA !

Już koniec tej części

Cave

plan..niezawodny plan xD

whoopee

Haha

Chyba się obawiam troszeczkę tego genialnego planu... aczkolwiek jeśli on w jakiś sposób ma zaszkodzić Stacy, to jestem w stu procentach ZA! (

) Część świetna, jak zwykle

Pooozdrawiam

jeanne

Schevo

Jakie szczęście, że dzisiaj wstałam wcześniej i mam czas na skomentowanie przed pójściem do szkoły

Hah!

Bereśka

minnie

Przy takich fika nie mozna zasnąć

Super i czekam na cd, wena życząc

runiu

Świetny fragment, zazdrosna Cuddy, ale chyba ma rację co do Stacy, Wilson, szukający House, strasznie mnie to rozbawiło, przy czymś takim nie mozna zasnąć, no i genielny plan. Ciekawe co się zrodziło w housowej głowie.
Pozdrawiam i życzę weny.

LicenceToKill

Hmmm...

alusiu_ Plany House'a zazwyczaj są niezawodne

whoopee Zdziwiłabym się, gdybyś, w którejś ze swoich wypowiedzi nie wspomniała o Stacy

Nie wiem, co WEN wymyślił, ale też mam wielką ochotę ją unieszkodliwić (i to chyba za Twoją sprawą)

jeanne Tortury? Nieee... Raczej nieee, ale kto to wie

Shevo Cieszę się, że nawet w taki sposób mogę wpłynąć na Twoje samopoczucie na dalszy dzień

Trochę zabawne

Dziękuję za wszystko i mocno ściskam

Bereśko Oby ta ciekawosc nie zjadła Cię do końca, bo musisz jakos dotrwać do finału tego fika

O ile będzie ;D

minnie Dziękuję bardzo bardzo bardzo

runiu Uwielbiam, kiedy Cuddy jest zazdrosna, a jeszcze bardziej podoba mi się House - zazdrośnik

Wiedziałam, że plan podziała na Waszą wyobraźnie

Ba, wspomnienie o jakimkolwiek planie z pewnością miałoby identyczne skutki

Dziękuję wszystkim i do napisania

amandi

Przepraszam, ze dopiero teraz, przepraszam, przepraszam, przepraszam!

. ja usnąć?! Żartujesz chyba

. W życiu! Swietne rozmowy! Biedny Wilson, zjechał ze schodów bez sanek..

Dobrze, że nie miał głowy w miejscu tego włącznika, bo po walnięciu laską...

. Super odcinek, nie mogę się już doczekać kolejnej części z zazdrosną Cuddy ganiającą po korytarzach za Stacy z kałasznikowem w ręce

whoopee

Nooo i co z tym planem?

Czeeekamy na cd

(nie wspomniałam o Stacy, ha!)

LicenceToKill

Cóż... Trochę mi się zeszło z wklejeniem tej części

Nie jestem jednak w stanie pisać na bieżąco przez brak czasu i... niekiedy brak WENa... nie mam pojęcia czy 'to' Wam się spodoba... Nie bijcie...

Co czujecie, kiedy cały świat jest przeciwko Wam? Wszystko staje na Waszej drodze, nikt się z Wami nie zgadza. Bezradność? Złość? A może to właśnie Wy jesteście powodem kłótni i sporów, niekontrolowanych wybuchów gniewu i ataków furii? House był taką osobą. Zaskakiwał, denerwował, budził często sprzeczne uczucia. Cięte komentarze, zgryźliwe uwagi – cały House. Najgorsze było to (najgorsze dla innych rzecz jasna), że zawsze miał rację. Potrafił wychwycić nawet najmniejszy szczegół i z niego wyprowadzić diagnozę. Arogancki, szczery do bólu, bezczelny. Miał w sobie jednak cos, co mimo wszystko przyciągało do niego ludzi, a konkretniej kobiety.

W szpitalnym hallu panował jak zawsze wielki ruch. Krzątające się pielęgniarki, kolejka pacjentów do przychodni, emeryt szukający swojej sali i błąkający się akwizytor chcący zapewne wcisnąć szpitalowi zamiennik jakiegoś leku. Codzienność. Wśród wszystkich tych ludzi pojawili się nagle dwaj mężczyźni. Mężczyźni świetnie wszystkim znani. Podeszli do szpitalnego „sklepiku”. House chwycił butelkę wody znacząco potrząsając nią przed oczami Wilsona. Ten ciężko westchnął i podał ekspedientce pieniądze. To była właśnie ich ‘dziwna’przyjaźń.

Diagnosta ruszył przed siebie. Szczerze mówiąc, zaczynał się odrobinę nudzić. Postanowił, więc zobaczyć spocone od myślenia Kaczątka. Uwielbiał z nich kpić, zawsze miał nad nimi wyższość. Szedł spokojnie nie zważając na nic, nie miał ochoty nawet na zabawę w chowanego z Cuddy. Przechodząc obok, którejś z sal cos nagle go zaciekawiło. Zerknął jeszcze raz, by sprawdzić czy się nie przewidział. Skądś znał tego człowieka. Po raz pierwszy pamięć go zawiodła. Wszedł natychmiast do środka i podszedł do kroplówki udając zainteresowanie właśnie nią, a nie pacjentem. Thomas (bo był to właśnie on) spojrzał zdezorientowany na mężczyznę kręcącego się koło jego łóżka, który co chwila cos sprawdzał, włączał, obserwował i przymrużał oczy pokazując jak głęboko się nad czymś zastanawia.
- Kim pan jest? – tylko to przyszło mu do głowy
House spojrzał na niego, jakby myślał, że od kilku minut jest sam w sali:
- Jestem doktor Foreman – odparł szybko wracając do wykonywanych czynności
- Doktor Foreman już go badał – powiedział damski głos.
Przy łóżku stanęła piękna blondynka, która wzbudziła nieco zainteresowanie diagnosty. Długie proste włosy opadały delikatnie na ramiona okryte zieloną koszulką. Szczupłą sylwetkę podkreślały ciemnoniebieskie jeansy. Zapewne była osobą stawiająca nie na elegancję, a na wygodę. Mimo to, nie należała do tzw. ‘szarych myszek’, których nikt nie zauważa, wręcz przeciwnie, nie jeden mężczyzna na pewno chciał ją mieć ją tylko dla siebie.
- Ach. To pewnie mój brat bliźniak – odparł House
- Przecież doktor Foreman jest… czarny – wyrzucił z siebie poirytowany Thomas
- Mama też zawsze powtarzała, że ani trochę nie jesteśmy do siebie podobni – odpowiedział diagnosta nie przerywając sobie pracy. Przez chwilę pacjent i blondynka ze zdziwieniem przyglądali się mężczyźnie o kilkudniowym zaroście, by nagle zauważyć, że ten zostawia ich bez słowa.
- Nawet go pan nie zbada?! – kobietę poniosły nerwy
- Nie jestem jałowy – stwierdził w sarkastyczny sposób, po czym szybko wyszedł.

Już idąc korytarzem widział głowiące się Kaczątka. Wszyscy troje siedzieli przy szklanym stole intensywnie nad czymś debatując. House wszedł jak zwykle bez słowa i wyrwał Foremanowi czarny flamaster dodając z oburzeniem:
- Nie widzisz, że jest podpisany?! – wskazał na etykietkę – M-Ó-J – przeliterował
Neurolog spojrzał na niego z rezygnacją i pokręcił głową. W głębi duszy czuł pewną ulgę z powodu przyjścia House’a. Znał go już kilka lat i wiedział, że jeśli on nie rozwiąże tej zagadki, nikt tego nie zrobi.

Ku zdziwieniu lekarzy, diagnosta zamiast wypisywać objawy spokojnie usiadł w swoim gabinecie. Lekko podenerwowani spojrzeli na siebie nie wiedząc, czego mogą się spodziewać. Cała ‘Trójca’ siedziała z prawie otwartymi ustami. Nagle do góry poderwała się Cameron i z miną pt.: ‘Będę bohaterką’ mężnie pomaszerowała do pomieszczenia obok:
- Pracujesz tu czy jesteś tylko po to, by od czasu do czasu przespacerować się po szpitalu i ukrywać przed Cuddy?! – zapytała. House spojrzał za siebie, tak jakby te słowa nie były skierowane do niego
- Czyżbyście nie wiedzieli, co jest pacjentowi?
- Przynajmniej się nim interesujemy! – krzyknęła kładąc ręce na biodrach
- Ach, święta Cameron, ta bojowa postawa ani trochę do ciebie nie pasuje – odpowiedział krzywiąc się z niesmakiem
- A do ciebie nie pasuje ta butelka wody – przy biurku stanął Chase wkładając ręce do kieszeni fartucha w znany sobie sposób
- Ten krawat też nie pasuje do twojej koszuli Kangurze! Ale miło, że tak BARDZO się o mnie troszczycie, dlatego ogłaszam wszem i wobec, że więcej nie piję t…
- Mniej też nie – przerwał mu rozbawiony Foreman, który przyglądał się całej sytuacji
- Czytałem ostatnio, że ciemnoskórzy gorzej znoszą tortury – warknął obrzucając neurologa spojrzeniem bestialskiego mordercy.
- Wiesz, co jest temu pacjentowi? – wtrąciła nagle Cameron przerywając jak się wydawało napiętą atmosferę. Kierowała się oczywiście ‘dobrem innych’. Zawsze ułożona, żyjąca według ściśle określonych zasad i zawsze… NUDNA. Nie tylko House miał o niej takie zdanie. Jej dokładność i rzetelność, owszem była bardzo przydatna w pracy, ale nie w kontaktach z innymi. Tym razem musiał jej jednak przyznać rację, jeszcze trochę, a za te trzy słowa Foreman nieźle by oberwał.
- Boże, z kim ja pracuję? – spojrzał w sufit unosząc ręce do góry – ja wiem, wy nie wiecie, czyli wszystko jest w porządku, a już się bałem…
Kaczątka zrezygnowane poszły do gabinetu obok, tym razem zastanawiając się jak House’owi udało się zdiagnozować przypadek, którego karty nawet nie przeglądał. Neurolog aż kipiał ze złości, z pewnością gdyby nie był czarny jego twarz byłaby teraz purpurowa. Byli naprawdę dobrzy jako lekarze, ale to, co robił House było jeszcze lepsze.

Jeśli chodzi o pacjenta, jedyne, co teraz strasznie nurtowało diagnostę to to, że nie mógł sobie przypomnieć skąd zna człowieka, w którego sali niedawno był. Ewidentnie nie był to ktoś ze znajomych – on nie miał znajomych, bez wątpienia mężczyzna nie zaliczał się do kategorii ‘rodzina’ – on mieszkał z dala od swojej rodziny. A więc mógł to być ktoś, kogo widział w szpitalu lub w jego obrębie. Oparł się wygodnie na krześle i zaczął podrzucać piłeczkę. Dlaczego nie mógł sobie tego przypomnieć?

Była 22.04. Nawet nie zauważył jak szybko minęło mu tych kilka godzin. Ku swojemu zaskoczeniu spostrzegł, że siedzi przy biurku przeglądając teczkę pana '?’. Ku jeszcze większemu zaskoczeniu stwierdził, że stoi przed nim nie kto inny, a…

TO BE CONTINUED

kremówka

nooooo...

Bardzo mi się podoba

zwłaszcza te teksty House'a... boskie

Czekam niecierpliwie na jeszcze

mam nadzieję, że wena szybko powróci...

moniia2311

a kto przed nim stał???
ja chcę ciąg dalszy