Poszukiwany [Greg House] [Z]

Saph

"- Nie mów mi, że znowu zgubiłeś Grega – po minie przyjaciela zrozumiał, że trafił w dziesiątkę – Nie mam pojęcia, jak ty to robisz. On naprawdę rzuca się w oczy."

Tylko House jest zdolny do zgubienia własnego dziecka

A tak swoją drogą, zaczynam się zastanawiać czy Gregory House Junior nie ma przypadkiem ADHD

Madzia

Em. mówiłaś, że dodasz dzisiaj...mam czekać aż minie 12 czy to "jutro" oznacza rano ok. 9??

Em.

Saphira, Greg nie ma ADHD - jak mogłaś tak pomyśleć!

Obiecałam, więc zamieszczam. Z góry zaznaczam, że nie ma się co spodziewać wielkich intryg. Ja tak nie potrafię

.

Część trzecia.

Mijała piąta, a zdenerwowana Cuddy krążyła po swoim gabinecie. Od trzech godzin nie widziała House’a i Grega. Odkąd urodziła ich synka, powinna się była przyzwyczaić, że wcale nie jest lekko z tą dwójką, ale jednak górę wzięła jej ukryta dotąd nadopiekuńczość. Radzenie sobie z jednym Housem było ciężkie, dwóch to coś zdecydowanie gorszego. Albo lepszego. Nie mogła się zdecydować.

Lubiła patrzeć, jak spędzają razem czas. Nie, żeby House bawił się z synkiem, czy coś w tym stylu. Ale czytał mu książki medyczne, uczył grać na fortepianie, knuł przeciw niej intrygi. Patrzenie na szczęście najbliższych osób zawsze jest przyjemne. Ona była od tego uzależniona, zupełnie jak House od Vicodinu. W ciągu pięciu lat ograniczył znacznie zażywanie. Na jej pytanie dlaczego, odburknął tylko, że przeżywanie czegoś takiego na haju nie jest tak zabawne. Zrozumiała ukryty sens tych słów i nie naciskała. Była z niego dumna.

Ale w tym momencie miała ochotę rozszarpać go na strzępy. Ewentualnie zdzielić po głowie jego laską.

House’a obudził dźwięk alarmu przeciwpożarowego. Najwyraźniej jakiś idiota znowu go włączył, co ostatnio działo się dość często. Niechętnie wstał. Trzeba było ruszyć tyłek, żeby nie dać się spalić. Strach pomyśleć, co Cuddy zrobiłaby z małym Gregiem, gdyby go zabrakło. Może wychowałaby go na porządnego człowieka?

Nie chciał o tym myśleć. Wolał pozostać w mylnym wrażeniu, że ma jakąś kontrolę nad sytuacją. Istniało z resztą duże prawdopodobieństwo, że Cuddy nic by nie wskórała. W końcu 99% genów odziedziczył po ojcu. Zastanawiał się, co się kryje w tym jednym, który się jeszcze nie ujawnił. Cholera wie, co z niego wyrośnie. Ale przynajmniej będzie ciekawie.

Pół godziny później zobaczył Waltersa, który prowadził, a właściwie popychał szarpiącego się Grega do gabinetu Cuddy, gdzie House na nią czekał. Zrobiła sobie chwilową przerwę od wrzeszczenia po nim i poszła poszukać ich synka. Zacisnął dłoń na lasce, próbując opanować wściekłość. Chciał zaczekać, aż immunolog wejdzie i nie będzie mógł się już wycofać.

- House, twój bachor włączył alarm. Znalazłem go przy włączniku – warknął. Kiedyś nieudolnie próbował poderwać jego Cuddy, ale wypadł niezbyt korzystnie. Najwyraźniej postanowił wyładować agresję na ich dziecku, wciąż przez niego popychanym. Kiedy mały Greg zobaczył tatę, jego oczy rozbłysły – przy nim nie miał się czego bać.
- Zostaw mnie – odezwał się władczo pięciolatek. Tym samym tonem, jakim diagnosta zmuszał wszystkich do podporządkowania się jego woli.
- Ty, mały… - ale nie zdążył dokończyć, bo zgiął się w pół z bólu. House najwyraźniej potraktował go swoją osławioną laskę.
- Czy masz jeszcze coś do powiedzenia, Walters? - w drzwiach stała Cuddy. Wyglądała na porządnie wkurzoną. Widziała całe zajście i najwyraźniej nie była zwolenniczką stosowania przemocy wobec dzieci. Zwłaszcza własnych.
- Do-doktor Cuddy, ja… - lekarz jąkał się, najwyraźniej zdając sobie sprawę, w jakie gówno się wkopał. Nie wiedział, jakim cudem zwiał z tego gabinetu, nie ponosząc żadnych obrażeń, poza wielkim, fioletowym siniakiem na brzuchu.

- Greg, nic ci nie jest? – Cuddy natychmiast przykucnęła nad synkiem.
-W porządku – odpowiedział niechętnie – Gdyby chciał mi coś zrobić, obroniłbym się – powiedział wojowniczo.
-Tak? W jaki sposób? – nie była pewna, czy chce wiedzieć, ale uwielbiała słuchać, jak Greg o czymś opowiadał. Był wtedy tak podobny do taty… może tylko trochę bardziej otwarty.
- Kopię i gryzę – na te słowa House roześmiał się. Głęboko i szczerze, tak jak czasem mu się zdarzało. Przypomniał sobie, że takich samych argumentów użył kiedyś w rozmowie z ochroniarzem na lotnisku [2x10 – dop. aut.].
- Nie wiem, co cię tak bawi, House – Cuddy popatrzała na niego surowo – Znowu go zgubiłeś.
- Mamo – jęknęli błagalnie. Byli tacy sami, a nawet jeśli czymś się różnili, te różnice stopniowo się zacierały. Lisa czekała tylko, aż Greg pójdzie do szkoły i będą codziennie wzywani z powodu jego niestosownych zachowań i komentarzy. Co dziwne, wcale jej to nie martwiło. Czuła się dobrze wiedząc, że ma obok siebie tę dwójkę. Byli w końcu jej rodziną.

Tej nocy House nie spał. Siedział na kanapie w ciemności i myślał.

Kiedy rodzi się twoje dziecko, jesteś przejęty. Ojej, nowe życie, trzeba coś z tym zrobić. Wpadasz w panikę, mówiąc krótko. Potem uświadamiasz sobie, patrząc jak syn/córka powoli rośnie, ile w ich życiu zależy od ciebie. Ta świadomość ciąży nad tobą, a ty wciąż i wciąż zastanawiasz się, czy dasz radę. Tylko dzieci się nad tym nie zastanawiają, kiedy wyciągają do ciebie ręce mówią „kocham cię“. Dla nich nie musisz „dawać rady“, wystarczy, że jesteś. Tylko czy masz dość sił, by stać czyimś bohaterem, jednocześnie będąc pełnym wad i całkowicie omylnym? Nie wiedział. Ale chciał spróbować.

KONIEC.

Mam nadzieję, że za bardzo was nie rozczarowałam. A jeśli tak, to w sumie nie jest mi chyba przykro

.

lisa

bardzo mi sie podoba to co napisałas
żadnych intryg, zadnych nagłych zwrotów akcji, ale naprawdę urocze przedstawienie sielanki Housa i Cuddy

nie wiem czy satysfakcjonuje Cie słowo 'uroczy' określając fik ale naprawdę jest... uroczy xD

Narenika

Em. napisała landrynkę

Przy Gregu-Juniorze Dennis Rozrabiaka to byłby aniołek

Jak tatuś mógł się nie domyślić, kto stoi za włączeniem alarmu? Po raz kolejny?

Gatha

nie zdecydowanie nie rozczarowałaś xD
fik jest cudowny, bardzo mi się podobał

Em.

Fu, landrynka! Przysięgam, że już nigdy więcej nie napiszę czegoś takiego. Koszmar

.

Kasiczek

BARDZO fajnie się czytało.

Czy jest ciekawsze zajęcie o 9:00 niż czytanie świetnego fika?

Zuczek

Hej, dopiero teraz przeczytałam, ale muszę powiedzieć że to jest świetny i przezabawny fik. I mimo, że hudzinkowy :wink: to mi nie przeszkadza. A mały Greg . . . co tu dużo mówić UROCZY dzieciak

mroczny kiciuś

fantastyczne

takie - inne

ja też kocham małego Grega

kremówka

Rozpłynęłam się...

Cudowny, śliczny i uroczy a jednak nie landrynkowy...

Gratuluję szczerze

Annie

Przeczytałam wszystko hurtem i nie moge przestać się uśmiechać. Jejku, taki dzieciak byłby nie do opanowania

Em., cuddne

Em.

kremówka, uspokoiłaś moje sumienie

. Cieszę się, że fik przypadł wam do gustu, bo mnie, szczerze mówiąc, również

.

Mam też pewien pomysł, jeśli chodzi o "małego Grega", ale dam mu kilka dni przerwy, zanim to przemyślę

.

Kama

Świetne, Em. Wcale nie jest landrynkowe, tylko wyważone. Dzieciak genialny. I cieszę się, że House'a za bardzo nie zmieniłaś pod wpływem ojcostwa. A moje ulubione kawałki to rozważania Cuddy, ze szczególnym wyróżnieniem tego:

*Madziula*

genialne

mały i duży House - tylko Lisa mogłaby to wytrzymać i być szczęśliwa

Becia

nie wiem czy normalnie jestem taka wrażliwa, czy okres mi się zbliża, ale czytając ostatnie zdania miałam łzy w oczach

piękny fik

Em.

becia, wdech, wydech, to zaraz przejdzie

.

A dlaczego miałaś łzy w oczach pod koniec? Pewnie jestem ślepa, ale ja tam nic nie widzę

.

Becia

Saph

Em, to było genialne! Świetnie się bawiłam czytając tego ficka

Nawet nie próbuję się zastanawiać jaki będzie House Junior w wieku 13 lat

Em.

Jak będę chciała poudawać Rowling, to na pewno coś wymyślę

. Ale na razie mam dość pisania sielankowych fików. Czas zabrać się za coś poważniejszego

.

Madzia

taa. dzieci w wieku 13 lat..

mój wiek..

Gora · Wysłany: Wto 23:28, 03 Mar 2009 Temat postu:

To było... śliczne

czarna kawa. · Wysłany: Śro 15:45, 04 Mar 2009 Temat postu:

Wyobrażam sobie tego Grega Juniora.

Wykradanie śniadań mi się podoba, ma to po ojcu.
Czekam na ciąg dalszy!

Ann

Ojjj...cudnie, cudnie

Mały Greg...coś takiego

House taki house'owy ;] a dzieciak tak podobny do niego - nie dziwię się, że Cuddy ich obu tak kocha...

Em.

Gad, ktoś to z pod spodu wygrzebał...

*zakopuje się ze wstydu pod ziemię*