Poszukiwany [Greg House] [Z]

Em.

Zweryfikowane przez Em.

Nie wiem, co mnie napadło. A właściwie wiem. Składajcie zażalenia do agnieszki

. Mam nadzieję, że uda mi się nie przesłodzić.

Z dedykacją dla Gathy

FIK:KV
Zweryfikowane przez Saph

Część pierwsza.

Mały Greg House był naprawdę niesamowitym dzieckiem. Bardzo wysokim jak na swoje pięć lat, o pełnych wyrazu niebieskich oczach i dołeczkach w policzkach. A także cholernie bystrym i sprytnym, umiejącym manipulować dorosłymi, ale to już całkiem inna historia.

Kiedy prawie sześć lat temu okazało się, że Cuddy jest w ciąży z Housem, nikt nie mógł w to uwierzyć. Chociaż w sumie nie było to takie dziwne. Najdziwniejszy okazał się moment, kiedy wyszła za niego za mąż i zamieszkała w jego zagraconym mieszkaniu pełnym dziwnych i niebezpiecznych rzeczy, takich jak kolekcja zabytkowych noży do autopsji. Niezbyt przyjazne warunki dla dziecka. Dla normalnego dziecka.

Żadne nie chciało zrezygnować z pracy w szpitalu, dlatego pracownicy szpitala przyzwyczaili się do widoku ich dziecka, co wcale nie było łatwe. Siedziałeś, na przykład, jedząc kanapkę, kiedy zdawałeś sobie sprawę, że ktoś przewierca cię wzrokiem. Niesamowicie niebieskie oczy to była ostatnia rzecz, którą widziałeś, zanim malec nie zwinął twojego jedzenia. Ale robił to w tak uroczy sposób, że nikt się nie skarżył.

Był dumą House’a, chociaż nie bardzo dało się to zauważyć, kiedy pochłonięty pracą tracił syna z oczu. Może nie był najbardziej odpowiedzialnym facetem na świecie, ale się starał. Tego dnia jednak nawet nie zwrócił uwagi, kiedy jego dzieciak w porze lunchu ruszył na swoje łowy [mimo, że mama zawsze przygotowywała mu jedzenie].

- House, gdzie Greg? – czytał właśnie ciekawy artykuł w gazecie, kiedy do rzeczywistości przywrócił go głos Cuddy. Nie zgodziła się przyjąć jego nazwiska mówiąc, że nikt nie weźmie jej wtedy na poważnie [dop. aut. – Cuddy-House / Spiżarnia-Dom]
- Nie ma go tutaj? – rozejrzał się z roztargnieniem po swoim gabinecie.
- Na litość boską, to jest dziecko! Nie możesz przynajmniej pilnować, żeby nie znikał?
- Uczy się samodzielności. Kiedyś będzie rządził tym szpitalem.
- Albo wyląduje w poprawczaku przed skończeniem jedenastu lat. Masz go znaleźć.
- Żartujesz, prawda? Widziałaś kiedyś tempo, w jakim on biega?
- Odziedziczył to po swoim imienniku – rzuciła sarkastycznie Cuddy, zostawiając swojego męża samego. W takich chwilach był po prostu Housem, którego trzeba było sprowadzić do parteru. Housem, w którym się zakochała.

Gatha

jejku, czuję się wyróżniona. dziękuję za dedykację

no i wiedziałam, że mi się będzie podobać xD bo oczywiście mi się podoba. bardzo

Becia

aż zachciało mi się mieć dziecko z House'em

świetny fik. to oczywiste, że mając takich rodziców dzieciak nie będzie bawił się samochodzikami

Saph

"Niesamowicie niebieskie oczy to była ostatnia rzecz, którą widziałeś, zanim malec nie zwinął twojego jedzenia."

Em, pisz dajej, bardzo proszę

To jest wręcz genialne!

A swoją drogą, ciekawe jak wpadli na pomysł imienia dla syna

Em.

Brightside

Piękne, piękne, aczkolwiek nie umiem wyobrazić sobie ustatkowanego Hałsa przewijającego drącego się dzieciaka

. Boję się domyślać, co by zrobił z zużytą pieluchą...

Em.

Brightside, to dopiero początek

. Z resztą w moim fiku mały House ma już pięć lat - zdecydowanie po okresie korzystania z pieluchy.

Pikaola

Fajne, podoba mi się, pisz dalej...
jednak zastanawiam się nad jedną rzeczą dlaczego zamieszkali u Housa, przecież Cuddy ma większy dom ;P

jeanne

Kurczeee xD
Zatkało mnie:P
Świetne to mało powiedziane

Boskie!
mmmm... wizja takiego dziecka jest bardzo ale to bardzo kusząca:D
zgadzam się z becia18 xD
Siedziałeś, na przykład, jedząc kanapkę, kiedy zdawałeś sobie sprawę, że ktoś przewierca cię wzrokiem. Niesamowicie niebieskie oczy to była ostatnia rzecz, którą widziałeś, zanim malec nie zwinął twojego jedzenia.
po tym fragmencie turlałam się ze śmiechu po podłodze:D
Proszę bardzo ładnie prosze pisz następna część xD

joasui

kremówka

Super

wyobrażam sobie takiego małego Grega i jest taaaki słodki

zapowiada się świetnie, czekam na jeszcze

Em.

Tak sobie pomyślałam, że jeśli już napisałam drugą część, to czemu by jej nie umieścić

. Dzięki za miłe "przyjęcie" - nie byłam do końca pewna tego pomysłu, ale pomału się wkręcam w akcję

.

Część druga.

Przemierzał w ciszy szpitalne korytarze, próbując dostrzec gdzieś rozczochranego chłopca z diabelskim błyskiem w oczach i rozczulającym uśmiechem. Nie wołał, szukając syna, bo niby w jaki sposób? „Greg“, albo „House“? To by brzmiało, jakby zwariował, próbując znaleźć samego siebie. Chociaż większość ludzi już od dawna sądziła, że zwariował.

Niespodziewanie zderzył się czołowo z Wilsonem. O ile niespodziewanie oznacza na środku pustego, dobrze oświetlonego korytarza.
- Wilson? Co ty tu robisz?
- A ty? Nie zapuszczasz się na oddział onkologi bez powodu.
- Szukam kogoś.
- Nie mów mi, że znowu zgubiłeś Grega – po minie przyjaciela zrozumiał, że trafił w dziesiątkę – Nie mam pojęcia, jak ty to robisz. On naprawdę rzuca się w oczy.
- Jeśli to kolejna aluzja do jego świecących adidasów, to czy muszę ci mówić po raz kolejny, żebyś się od nich odczepił?
- Tym razem nie chodzi o nie, chociaż są okropne. Sprawdzałeś w świetlicy? Może poszedł pobawić się z innymi dziećmi.
- Chciałbyś, prawda? – House parsknął pogardliwie – Może jesteś jego ojcem chrzestnym, ale najwyraźniej wcale go nie znasz.
- W tym właśnie problem, House. Zbyt dobrze go znam. Ale świetlica jest niedaleko, zajrzyj tam na wszelki wypadek.
- Nie pomożesz mi?
- Przyjaciele są od wyjścia na piwo, pożyczania pieniędzy i krycia przed żoną. W żadnym wypadku od szukania zgubionych dzieci. Powodzenia.

Nigdy nie zastanawiał się nad posiadaniem dziecka, dopóki nie okazało się, że będzie je mieć. Przyjął to w sumie nieźle, biorąc pod uwagę szok, w jakim się znajdował. Tak przynajmniej twierdziła Cuddy, od czasu do czasu wspominając tamten dzień.

Pomijając wszystkie płyty, które zostały pogryzione przez jego prywatny koszmarek, zniszczoną ulubioną gitarę i całkiem rozstrojony fortepian, nie był tak źle, jakby mogło. Mały miał twardy sen [ciekawe po kim?], więc noce dało się znieść bez jego towarzystwa. Ale dla bezpieczeństwa w drzwiach sypialni pojawił się zamek. To nie było zbyt przyjemne, kiedy nagle między ciebie i twoją kobietę pcha się nadmiernie ruchliwy pięciolatek, który zrzuca was oboje z łóżka.

Nigdzie nie mógł znaleźć Grega, więc zrezygnowany schował się w szatni, włączając iPoda. Dzieci nie znikają na stałe, kiedyś wróci. Zastanawiał się, czy tym razem stanie tylko na zjedzeniu czyjegoś obiadu, czy może rozwinie się pod względem przestępczości i zacznie wykradać dla niego Vicodin. To by było coś, mógłby dzielić się z nim swoimi czerwonymi lizakami, które lubili. Z tą różnicą, że jego syn nie mógł ich kupować.

Błogi uśmiech zagościł na twarzy lekarza. Posiadania dziecka wcale nie wykluczało bycia nieodpowiedzialnym.

jeanne

House! Ruszaj swój boski tyłek i idź szukać syna bo go chyba Tritter porwał xD
Świetne cudne ładne...
Co jeszcze można powiedzieć?
- Jeśli to kolejna aluzja do jego świecących adidasów, to czy muszę ci mówić po raz kolejny, żebyś się od nich odczepił?
Nie ma ale MUSZĘ mieć takie adidasy

- Przyjaciele są od wyjścia na piwo, pożyczania pieniędzy i krycia przed żoną. W żadnym wypadku od szukania zgubionych dzieci. Powodzenia.
Kobieto wymiatasz

czekam na wiecej :wink:

jakobson

Mały szatan buszujący po korytarzach szpitala rodziców.
Greg junior to skóra zdarta z Grega seniora. Nie wiem dlaczego ale jestem z niego dumna

Madzia

genialne, świetne, cudne, piękne (i wiele innych przymiotników, których nie wymieniłam)...

Gatha

boże, już kocham grega juniora... jestem strasznie ciekawa co wykombinował i gdzie aktualnie łobuzuje xD

Em.

Tylko się nie zawiedźcie - to w końcu pięciolatek, nie ma takich możliwości jak tatuś

.

A pomysł adidasów wziął się od butów mojego młodszego brata - przy każdym kroku świecą się podeszwy

.

*Madziula*

cudne

House tatą

Świetne

kremówka

Błogi uśmiech zagościł na twarzy lekarza. Posiadania dziecka wcale nie wykluczało bycia nieodpowiedzialnym.

Super

to jest właśnie kwintesencja House'a-ojca

a te świecące adidaski - w dzieciństwie też chciałam takie mieć

świetne po prostu

mam nadzieję tylko, że małemu Gregowi nic się nie stanie...

Madzia

ja takie adidasy miałam:P

lisa

strasznie podoba mi sie Twoj pomysł na fika, mały Greg to genialna kopia dużego Grega ;] bardzo fajnie czyta sie to co napisałaś, no i czekam na ciąg dalszy

Em.

Ciąg dalszy nie jest już tak ciekawy i płynnie napisany, jak poprzednie dwie części. Wrzucę go jutro, mam nadzieję, że uda mi się w nim coś jeszcze poprawić, bo jestem wybitnie niezadowolona...

madzia, ja zawsze chciałam takie mieć, dlatego też zaopatrzyłam w nie małego Grega

.

Madzia

taa. kiedyś powiedziałam, że chcę to i to i miałam..a teraz?? wspomniałam o koszulce, a mama: "oszalałaś?! nie masz na co kasy wydawać?!" ach.. rodzice..xD

Em.

Dzieciom zawsze wszystko wolno

.

Madzia

no co?? dorosła nie jestem!!