Przecież zawsze się udawało, prawda? [M]

HuddyFan

Pisałam, że będzie Walentynkowa miniaturka więc jest.

Mam nadzieję, że się spodoba.
Cały twór, każdą literkę i przecinek dedykuję Dr.Tygrysolce

Aby w końcu przestała się zawstydzać, gdy ktoś powie jej, że ma talent.
Aby uwierzyła, że każde napisane przez nią słowo ma dla mnie znaczenie.
Aby zobaczyła, że każde dedykacje czy pozytywne komentarze jej utworów nie są słowami rzucanymi na wiatr, ale prawdą.
Może po prostu dedykuję, bo dziękuję. Chciałabym być kiedyś w połowie tak dobra jak ty.

Zweryfikowane prze HuddyFan

Życie to ciągłe wybory. Są złe i dobre wyjścia. Tylko co zrobić, gdy złe wyjście okazuje się tym lepszym?"

I wreszcie miała to czego chciała. Doczekała się tego czego pragnęła z całych sił – szczęścia. Całe życie była kimś innym niż chciała być. Jedyne marzenie, medycyna. Udało się. Przecież zawsze się udawało, prawda? Była kobietą sukcesu. Niekiedy musiała poczuć smak porażki, ale nikt nie mógł tego uniknąć. Często czuła dumę z kolejnej wywiązanej transakcji. Satysfakcję, że dopięła swego. Tak, ten smak znała bardzo dobrze. Słodkawy, mącący jej w głowie. Od pewnego czasu ten smak nie opuszczał jej na krok. Najpierw znalazła sens życia – Rachel. Mały promyk słońca w pochmurne dni, jej małą radość. Teraz każdy sukces był trzy razy lepszy, bo wiedziała, że nie robi tego dla siebie, ale dla kogoś. Wracała do domu parę godzin wcześniej, bo nie był to ten sam dom. Nie ten, który parę lat wstecz szydził z niej cały przesiąknięty pustką. Teraz był przepełniony dziecięcym śmiechem, bezgraniczną miłością, uczuciami, których przez całe życie usilnie próbowała osiągnąć. Poczuła w końcu smak szczęścia. Dalsze postanowienia losu znacznie przekroczyły jej najśmielsze oczekiwania. Może kiedyś jeszcze dawała sobie nadzieję, że znajdzie kogoś kto będzie stał obok niej i patrzył na pierwsze samodzielne kroki ich córki, ale teraz i nadzieja zniknęła, a ona zaczynała się z tym godzić. Jakież uczucie nią szarpnęło, gdy zaczęła pojmować, że jest ktoś z kim być może ułoży sobie przyszłość. Znalazł się ktoś, kto podtrzymywał ją duchu, wycierał jej łzy, burzył te wszystkie mury zbudowane z problemów i wpuszczał słońce. Ktoś kto kochał ją bezinteresownie. Za to kim była, ze wszystkimi zaletami i wadami. Tak, Lucas był mężczyzną którego potrzebowała do pełnego szczęścia. I teraz, siedząc w swoim gabinecie, odpoczywając od nawału pracy miała chwilę aby to wszystko przemyśleć. Na kalendarzu stojącym obok dokumentów widniał czternasty luty. Dzień w którym wszyscy zakochani mieli swoje święto. Nie pamiętała już, kiedy ostatni raz obchodziła je z kimś wartościowym. Uśmiechnęła się bezwiednie. W końcu nie będzie w tym dniu sama. Udało się. Przecież zawsze się udawało, prawda? Przetarła zmęczone oczy i sięgając po kolejny dokument do podpisania westchnęła cicho. ‘Jeszcze tylko trochę’ pomyślała. Ciszę zakłóciło wtargnięcie jednej z pielęgniarek.
- Poważny wypadek. Dwanaście osób rannych. – powiedziała i wyszła. Lisa zebrała siły i ściągając biały kitel z oparcia fotela ruszyła za pracownicą trzaskając drzwiami.

***

To był ciężki dyżur. Wszędzie biegało pełno lekarzy, a ich białe fartuchy tylko migały jej przed oczyma. To był zdecydowanie jeden z tych momentów w których Lisa Cuddy miała ochotę uciec gdzieś daleko, i po prostu odetchnąć. Masując obolały kark stała w sali balkonowej i przyglądała się operacji. Ostatni pacjent, ostatnie drżenia jej rąk, ostatnie wstrzymanie oddechu. Po godzinie przyglądania się chirurgom jeden z nich odwrócił się w jej stronę i posłał serdeczny uśmiech. Nareszcie upragniona ulga. Udało się. Przecież zawsze się udawało, prawda? Niektórzy pacjenci nie wychodzili z tej sali żywi, ale osoby które ich operowały nabywały nowych umiejętności. Nigdy już nie popełniali tego samego błędu, i to sprawiało, że stawali się lepsi. Ktoś zyskiwał coś czyimś kosztem. Wydaje się niesprawiedliwe, ale taka jest kolej rzeczy, a życia nie da się zmienić. Lisa zmęczona ruszyła do swojego gabinetu. Włosy w nieładzie, przepocona bluzka były efektem jej ciężkiej pracy. Jedynym czego teraz chciała, była kolacja z Lucasem. Ta perspektywa lekko poprawiła jej nastrój, sprawiając, że przyspieszyła kroku. Mijając recepcję żegnała wychodzące pielęgniarki. One też się dzisiaj spisały, należało im się trochę odpoczynku. Mówiąc ostatnie ‘do zobaczenia’ pchnęła lekko drzwi i ruszyła w stronę biurka. Sięgnęła po teczkę i schowała dokumenty dotyczące nowego kontraktu dla szpitala. Gdy już miała zgasić lampkę, na blacie zauważyła białą kopertę. Wzięła ją do ręki i rozerwała nieskazitelny papier. Od razu rozpoznała pochyłe, atramentowe pismo.

Będziesz moim Vicodin’em?

Krótkie zdanie wywołało uśmiech na jej twarzy. Czy on się nigdy nie zmieni? Pomyślała. Kluczem w tym zdaniu nie było to czy się zmieni czy nie, tylko czy ona chciałaby aby się zmienił?
- Więc jak będzie? – zapytał, widząc jak kredowy papier obraca się między jej palcami.
- No wiesz, dzisiaj są walentynki, a nie dzień środków przeciw bólowych. – stwierdziła, złapała teczkę w dłoń i ruszyła do wieszaka.
- Też uważam, że Vicodin powinien mieć swoje święto. – dodał żartobliwie. Lisa założyła płaszcz i spojrzała na białą kartkę w ręku.
- Nie jestem pewna, czy w ten dziwny sposób próbowałeś powiedzieć komplement, ale jak chcesz to mogę być tym Vicodin’em, ale to wszystko. – podkreśliła ostatnie słowo. House uniósł brew do góry.
- Przecież nie proszę o nic więcej. – powiedział i z uśmiechem odwrócił się, aby za chwilę zniknąć w ciemnościach szpitalnych korytarzy. I choć nienawidziła siebie za słabość którą obdarzała diagnostę, uśmiech nie znikał z jej twarzy. Tak, nienawidziła się za to, że pozwoliła mu owinąć siebie wokół palca. Chciała być szczęśliwa, a jedyną przeszkodą która jej to utrudniała był on. Być może powinna się z tym pogodzić? Uporać się z faktem, że bez względu na to z jakim facetem się zwiąże, zawsze House będzie stał między nimi, a jeżeli nie między nimi to gdzieś obok. Powinna wreszcie zrozumieć, że w dobrym czy złym tego słowa znaczeniu Gregory House zawsze będzie częścią jej życia. Nie mogła, albo raczej nie chciała dopuścić do siebie myśli, że mogłoby być inaczej. Zamknęła drewniane drzwi i oparła się o nie czołem. Wiedziała, że powinna odgonić od siebie temat związany z diagnostą, wiedząc, że i tak wróci. Powinna teraz myśleć o Lucasie, nie o nim. Tylko dlaczego to było takie trudne? Złapała mocniej klamkę sądząc, że to jej pomoże. Chciała wrócić do swojej córki, do detektywa, wierząc, że to on jest mężczyzną z którym chce spędzić życie, nie House. Wierzyła, że się uda. Przecież zawsze się udawało, prawda? Tylko że teraz, Lisa Cuddy miała ochotę coś spieprzyć.

Koniec

I co robaczki? Podobało się?

Zuu

piękne!!!!!!!!!!!!! "będziesz moim vicodinem "

*tarza się ze śmiechu po podłodze*
Pozdrawiam, robaczek

mazeltov

jestes madra dziewczynka a zadajesz glupie pytania

jasne ze sie podobalo bo co ma sie nie podobac

Trzy zeczy zwrocily moja uwage sama nie wiem dlaczego

1 Calosc byla jakby takim sama nie wiem jak to nazwac ale czyms w rodzaju uklonu w strone ostatniego odcinka. Pokazalas problemy z ktorymi sie zmaga, jej radosci, watplwosci. Moze to dlatego ze zarowno w twoim fiku tak jak i w odcinku poswieconym Cuddy wszystko widzimy jej oczami

2 Nie wiem czy pamietasz odcinek w ktorym Cameron pyta Housa dlaczego ja zatrudnil. On na to jej odpowiedzial ze dlatego ze postapila wbrew logicznym zasadom poniewaz zamiast uzywac swojego wygladu ciezko harowala na studiach nie poszla na latwizne. Z Cuddy jest niby podobnie tez ciezko pracowala zarowno na studiach jak i w pracy ale w prywatnym zyciu poszla na latwizne wybrala bezpiecznego Lucasa zamiast wbrew zdrowemu rozsadkowi wybrac "niebezpiecznego" Housa. Bala sie zaryzykowac. Wolala miec pewne szczescie niz nie zagwarantowane mega szczescie jesli by sie udalo. Chociaz ostatnie zdanie sugerujace ze ma ochote cos spieprzyc dziala na moje Hudzinkowe serce jak wiagra na .... (tu mial byc jakas super metafora ale jakos nie wyszlo)

3 Będziesz moim Vicodin’em? Zdanie pokazujace ze nie zawsze trzeba mowic kocham cie, potrzebuje cie, jestes dla mnie najwazniejsza, nie moge bez ciebie zyc. Wyjatkowo udany eufemizm

nie wspoaminajac o Housowosci tego zdania

Życie to ciągłe wybory. Są złe i dobre wyjścia. Tylko co zrobić, gdy złe wyjście okazuje się tym lepszym?" Kolejne ciekawe zdanie, i co interesujace i zabawne bo moze odnosic sie do obu panow i Housa i Lucasa. Ktory jest tym zlym wyborem ktory okazuje sie tym lepszym??

Bardzo mi sie podobalo

przepraszam za przydlugi i dziwaczny komentarz ale fik daje do myslenia, i mimo ze nie lubie walentynek to mogly by byc czesciej jesli wtedy ty czesciej bys pisala takie cudenka

agatka10

super!

naprawde bardzo mi soę podobało

pozdrawiam i wena rzyczę

CaRoLaInE_97

Mi również bardzo się podobało!

Będziesz moim Vicodinem? Cudowne zdanie!

DUżo Wena na kolejne wspaniałe dzieła!

lisek

Jejku

Huddyfan, to było coś

Takie słodko-gorzkie coś

Piękne

Cytat:
" Będziesz moim Vicodinem?"
To mówi wszystko

Najbardziej House'owe i urocze wyznanie miłości jaki kiedykolwiek słyszałam

Faktycznie bardzo dobrze oddany szóstosezonowy klimat

Ślicznie napisane. Wszystko przemyślane i ładnie łączące się w większą całość

Krótki tekst, a przekazujesz nim tak wiele.
Ukłony w Twoją stronę

A, a to mój ulubiony fragment:
"Wierzyła, że się uda. Przecież zawsze się udawało, prawda? Tylko że teraz, Lisa Cuddy miała ochotę coś spieprzyć."

O tak...

Wena na kolejne takie cuda

GosiaczeQ_17

No czekałam na jakieś walentynkowe opowiadanie i czekałam, aż musiałam kompa opuścić

Ale dzisiaj przeczytałam

Muszę powiedzieć, że nie lubię walentynek ale w wykonaniu House'a i Cuddy to nie to samo

Stworzyłaś super cudo... daje do myślenia i mamy swoje Huddy

I całość, a szczególnie końcówka pasuje do tego cytatu
"Życie to ciągłe wybory. Są złe i dobre wyjścia. Tylko co zrobić, gdy złe wyjście okazuje się tym lepszym?"
Na prawdę super pomysł miałaś

Czekam na kolejne Twoje dzieło

Proszę, nie przestawaj pisać.

coolness

Wróciłam, nie mam siły do pisania, ani do komentowania. Nic mi się nie chce. Jednakże czytanie lektury nie należy do najciekawszych zajęć. Weszłam na forum, a widząc Twoją HuddyFun, miniaturkę musiałam przeczytać, mimo nie chęci do wszystkiego.

Można powiedzieć o tej miniaturce wiele. Napewno jednak nie można nadać jej epitetu "banalna", bo taka nie jest.

Dużo opisów działa na jej korzyść.

Cytat, który zacytowała lisek, jest także mym ulubionym: ""Wierzyła, że się uda. Przecież zawsze się udawało, prawda? Tylko że teraz, Lisa Cuddy miała ochotę coś spieprzyć." "

Weny na inne cuda.

Pozdrawiam,
zdołowana walentynkami i kolejnym nudnym dniem, jakastam

HuddyFan

Dziękuje Wam, robaczki kochane

Zobaczycie, jak będziecie kiedyś miały jakiegoś innego robaczka, który Was w Walentynki za łapkę złapie, to będziecie kochały ten dzień!

Kika

HuddyFan naprawdę bardzo ładne

I podoba mi się to, że zakończenie jest otwarte, że nie dopowiedziałaś do końca co Lisa postanowiła, możemy się jedynie domyślać

Świetnie!
Ale nie można tylko słodzić, więc mam jedno małe "ale" dotyczące zapisu dialogów

roksi.

Bradzo ale to bardo mi sie podobało. Te słowa których użyłaś, opisy. Wszystko było idealne, takie przemyślane. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Ten utwór daje do myślenia. Też mi się podoba, że zakończenie tekstu jest otwarte.

Życzę wena

Gorzata

Podobało się i to nawet bardzo

"Będziesz moim Vicodin'em?" genialne!

A w ogóle Dzień Vicodin'a to ciekawy pomysł... może udało by się to wcisnąć gdzieś w kalendarz? xD

życzę wena na kolejne arcydzieła!

dr Tygrysolka

Tak, tak, tak!
Doczekałam się!
Co prawda, dzisiaj poniedziałek, nie niedziela, aczkolwiek nie miałam wczoraj jak skomentować. Tak więc, jestem dzisiaj.

czarodziejka

rezerwacja!

Przepraszam, że dopiero teraz to ropbię, ale znów muszę uciekać. A przyzwycziłam się, że na Twoje miniaturki potrzebuję dłuższej chwili, do [rzeczytania każdego zdania z osobna, przeanalizowania go. I nie chcę robić tego na szybko, bo wtedy nie oddam tego wszystkiego, co chcę powiedzieć. Po prostu Twoich tworów nie czyta się na szybko. Obięcuję wnet powrócić.
Ściskam

edit:

baby

to i ja zarezerwuję

aktualnie mam niby ograniczony dostęp do komputera, jednak gdy tylko się do niego dorwę od razu skomentuję

jestem!

słoneczko (mogę tak mówić, nie?

)(no chyba, że ktoś już zarezerwował to określenie, to zmienię

),

Będziesz moim Vicodin’em?

mogłabym zadać Ci to samo pytanie

Wierzyła, że się uda. Przecież zawsze się udawało, prawda? Tylko że teraz, Lisa Cuddy miała ochotę coś spieprzyć.

bardzo podoba mi się to zdanie, jest takie głębokie...

kolejny raz udowodniłaś jak świetna jesteś w tym co robisz, żę nie boisz się bawić słowami. mam nadzieję, że pisanie jest dla Ciebie tak samo świetną zabawą jak dla mnie czytanie Twoich tworów.

kocham,
baby

HuddyFan

Dzięki baby, ale słoneczko jest zarezerwowane dla Jakiejstam. Ale jak wymyślisz sobie jakieś inne określenie to wcale się nie obrażę.

Mogę być twoim Vicodin'em.

baby

byłam pjerfsza

poza tym ona mówi Słońce, no ale dobra, niech będzie, *udaje, że myśli*

może być to samo tyle, że po angielsku?
nich będzie

sunshine

Aduśka

HuddyFan

Cudowna miniaturka!
Pełna pięknych, zdań, które są warte tego, by zatrzymać się - przeczytać kilka razy i przemyśleć.

neko.md

piękne!

śliczna miniaturka!

czarodziejka

Ej, to ja pierwsza nazwałam Cię Słoneczkiem. *patrzy wrogo na jakastam* Niech będzie. Zostaniesz moją gwiazdeczką?

HuddyFan

Nie ma sprawy, Czarodziejko. To od dziś, ja gwiazdka, a ty... hmmm

Lubię motylki, zawsze mi przypominają słoneczne lato.. To co, może być? motylku?

Noemi

Iiip! Ślicznie!

czarodziejka

Jasne, że może.