Trzy strony medalu - odsłona pierwsza [M]

ECC

Zweryfikowane przez autorkę (Naczelny Perwerch - ECC)

Smilerka

Piękne

Naprawdę masz talent

martusia14

Cudo *zachwycona*
Czekam już na kolejną odsłonę

Pietruszka

Bardzo mi się podoba!
Aż trudno mi wycisnąć z siebie jakiś sensowny komentarz... Pozostaje mi czekać do przyszłego tygodnia.

jeanne

*pora na dobranockę, czyli Jeanne pisze komentarz!*
ECC kochana, szargasz mym biednym serduchem na wszystkie strony (jak go urwiesz, to będziesz musiała jakoś przykleić, pamiętaj). Raz wyginasz je w tę stronę, pełną jasności, gdzie miłość (i zÓo!) staje na pierwszym planie, uśmiechając się zalotnie, a potem w strefę mroku, teraźniejszości, której nie rozumiem. Mam wrażenie, że nie mogę oddychać, a o myśleniu nie ma mowy (jeśli kiedykolwiek to robię) jest tylko Twój fik i to, co w nim chciałaś przekazać. Niesamowicie bawisz się słowami (perwer). Każde z osobna jest tak wyważone, ale i napisane z taką powabnością, dopasowaniem. O i popełniam przez Ciebie 4 grzech główny, pamiętaj. (

)
Cała część jest pełna fragmentów, z których można by było zrobić dobrą książkę Hałsowych cytatów:

Napleonka

Teraz wiem co znaczy wyrażenie czytać z zapartym tchem. Nie z podręcznika, lecz z autopsji.

Piszesz prozę poezją. Nie pamiętam bym coś takiego wcześniej czytała, a mówi to niezgorszy mol książkowy.

przeczytam jeszcze raz ten kawałek, a potem jeszcze raz i jeszcze raz
choć z reguły tego nie robię

Scribo

ECC...

Brakuje mi słów, serio. Bo to było piękne. Po prostu piękne, uderzające do głębi, przenikające swoją esencją... Kiedy zaczełam czytać nie mogłam oderwać wzroku.

Już początek mnie zachwycił. Wiele razy czytając książki denerwuję się, widząc całe strony nudnych i zupełnie niepotrzebnych opisów. Tu było inaczej. Wstęp o łóżkach - magiczny. Nie niepotrzebny. Nie nudny. Jak najbardziej na miejscu, jak najbardziej ciekawy. Intrygujący. Interesujący. Zachęcajacy do zapoznania się z resztą.

Wędrówka światła - świetny pomysł. Z twoim stylem pisania czytał się to tak, jakby to była bajka. I w tym moemnecie to światło było jakby czarnym charakterem. Jak ktokolwiek może sie cieszyć, gdy ktoś inny odczówa taki ból? Ano świat. Bo nic nie jest sprawiedliwe, a świata nie obchodzi śmierć jednego człowieka. Dlaczego jedni odchodzą w milczeniu, po wspaniałym życiu, wielu światłych czynach takich jak ratownie ludzkiego życia i tylko nielicznych ta smierc obejdzie? Tylko nieliczni będą pamiętać? Tylko nielicznych ta śmierć obejdzie? Dlaczego gdy ma miejsce jakaś katastrofa i ginie kilkunastu przypadkowych ludzi, którzy mogliby być kazdym, wszyscy są tak bardzo zainteresowani tym wydarzeniem? Dlaczego tylko wtedy ma mijesce ogólnokrajowa żałoba? A kim oni byli? Czego dokonali, oprócz spektakularnej śmierci? No właśnie. Niczego, nikogo, nic. A śmierć pozostanie. Jedna i ta sama, choć pod wieloma postaciami.

I tu przechodzimy do zielonej śmierci. Tak, wiem, nie pokolei. Ale w ten sposób będzie wygodniej. Znowu pięknie opisane, zmuszajace do zastanowienia, do wrócenia wzrokiem do tego fragmentu. Bo ta śmierć - jest przecież taka zwykła. Codziennie zabiera tylu ludzi w taki sam spoóśb. A jednocześnie inaczej. Bo każdy odchodzi inaczej, z innymi emocjami, uczuciami,m lękami. Do każdego musi podejść od innej strony. A jednoczesnie tak samo. Bo to śmierć. Nie można jej zmienić. Bo to ona. Nicość. Koniec.

Lisa u House'a w domu. Milczące świadectwo ich miłości. Żadne z nich nigdy nie powiedziało 'kocham', a mimo to o tym wiedzieli. Oboje. Pięknie opisane, również motym z pianinem. Ostatni raz razem. Pięnie opisany, tak emocjonalnie.

Mam tylko jedną uwagę.

ECC

Jacy wy kochaniiiii

Smilerka

JigSaw

*łapczywie łapie powietrze*

Ponieważ Twoje arcydzieło odebrało mi mowę i nie jestem w stanie wykrzesać z siebie ani jednej spójnej myśli- swój zachwyt wyrażę w inny sposób

W ramach podziękowania za tak wspaniałego fika składam u Twych stóp ten oto bukiet kwiatów

kiciak100

*cisza*
MATKO BOSKA
*cisza*

Nie potrafie wyrazic slowami tego, co czuje po przeczytaniu tego. Niestety bardzo czesto mi sie to zdarza. Nie jestem tak uzdolniona jak ty. Nie potrafie opisac najprostszej sytauacji, a juz na pewno nie wymyslic cos tak cudownego...

Ach, bede z niecierpliwoscia czekac na kolejna czesc.

Erato

Wchodzę wczoraj wieczorem na Horum, patrzę: "ECC coś napisała!" Natychmiast zajrzałam, ale jak przeczytałam, że to będzie o wewnętrznych potworach i że zostaniesz za to zabita, to nabrałam dziwnych podejrzeń (patrz: "Amentia") i nie czytałam. Stchórzyłam, i już. I wcale nie dlatego, że nie lubię Huddy ficów bez happy endu. Lubię je, a te Twojego autorstwa to w ogóle KOCHAM. Ale wiedziałam, że na ten fic potrzebuję więcej czasu. Że potrzebuję się wczuć, posiedzieć, podumać. I dlatego piszę teraz.

Tyle tytułem przydługiego wstępu. Przejdźmy do treści.

Ja już chyba przy okazji "P.S. I love you" Schevo pisałam, że uwielbiam takie początki. Najpierw czasownik, potem ciąg skojarzeniowo-refleksyjno-filozoficzny. Nie zamierzam się z tego wycofywać; tu też mi się to bardzo podoba.
A najbardziej podobało mi się chyba to, że nie przesadziłaś w żadną stronę. I to łóżko szpitalne mnie zaskoczyło. Jakoś tak nieprzyjemnie, ale zaskoczyło.
Czarujesz słowem, ECC. Opis świtu jak z bajki. I nie, nie infantylny; taki... słoneczny

Normalnie nie lubię personifikacji wszystkiego, co się tylko da, ale tutaj tańczące, chichoczące, a na końcu zamienione w kurtynę (!) promienie zrobiły na mnie wrażenie. I to spore, bo od razu jakoś się jaśniej zrobiło. A zaraz potem mamy upersonifikowany mrok. Też cudo.
Potrafisz robić wrażenie takimi krótkimi, metaforycznymi zdaniami. Takimi, które dają do myślenia i budują coś, co ogólnie nazywa się KLIMATEM, a nad czym nie chce mi się rozwodzić, bo to Twój znak firmowy

Co mi się również podobało? Że nie opisałaś seksu. Nie dosłownie. Zbyt wiele ostatnio czytałam opowiadań spod znaku "Jeszcze nigdy nie uprawiałam seksu, ale postanowiłam o tym napisać, bo to pewnie tak wygląda". A tu było super, bo tego nie było.
Opis śmierci to w ogóle osobna historia. Jedyny tutaj, co do którego nie mam ani grama zastrzeżeń (cii... nie zwracajcie na mnie uwagi

). Zmroziło mnie. Najpierw myślałam, że to może będzie taka dobra śmierć, śmierć przyjaciółka, z ręką na ramieniu, ale nie. Znowu zaskoczenie i znowu nieprzyjemne.

Moje ukochane zdania:

ECC

Jig,

amandi

*milczy*
*milczy, a po policzku spływa jej pojedyncza łza*
*w ciszy przeżywa tekst*

ECC, czy wiesz, że to, co napisałaś, było...
Może zacznę od tego, czy nie było.
Nie było zwykłym fikiem.
Nie było pierwszą lepszą opowiastką o życiu i śmierci.
Nie było opowiadaniem, po którym tylko "przemyka się wzrokiem".
Było czymś więcej.

Zawarłaś tu wspomnienia, sączące się niczym dym przez szparę w drzwiach. Wspomnienia innego, lepszego życia, które istniało w kompletnie nierealnej rzeczywistości. Nierealnej, bo śmiertelnej. Takiej, która umarła wraz ze śmiercią Cuddy. Skończyła się nieodwołalnie i żadne krzyki jej nie przywrócą.

Zostało tylko cierpienie.
Zostały tylko wyrzuty, co mógł zrobić, ale czego nie zrobił.
Zostało życie bez niej, które nawet życiem nie jest.

minnie

Piękne
Szczerze to zaczęłam czytać tego fika bez większych emocji.
Ale z każdym wersem, z każdym epitetem coś we mnie pękało.
Nie wiem co, ale łzy spływały mi po policzkach jak małej dziewczynece, której ktoś zabrał ukochaną lalkę. Wiem kiepskie porównanie, ale z właśnie z taką sytuacją, moja reakcja mi się skojarzyła...
Dawno nie czytałam takiej histori, histori tak naładowanej emocjami.
Jestem pod wielkim wrażeniem.
Pozdrawiam i czekam na kolejną stronę metalu

runiu

Niesamowity fik, wspaniale budowałaś emocje, aż do samego końca. Jesteś mistrzynią opisów (niestety w Twoich fikach ujawnia się to w postaci opisów tragedii), szczególne wrażenie wywarł na mnie początek i "zielona śmierć". Twoje opowiadanie pasowało mi do słów Cameron, że ludzie zasługują na to, żeby po ich śmierci świat zadrżał. Tylko, że "świata" żadna śmierć nie obchodzi. Pozostaje tylko ból tych, którzy zostają.
Oby kolejna część była równie dobra.

czarna kawa.

Powiem, że mną wstrząsnęło.
I dobrze, że nie zawsze wszystko jest "hepi".

Coś naprawdę cudownego.

Barwność języka i moc metafor zaparła mi dech.

Katarzyna

Zastanawiam się, jakim cudem przeczytałam to dopiero teraz?!

ECC - I'm speechless. Najlepiej napisany fik, jaki czytałam. Amen!