Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

lisek

Podoba mi się, że fik się rozrasta, opowiadanie zyskuje, gdy pojawia się więcej wątków, jest takie bardziej... serialowe.

Perełki z tej części:

"- Przerywam wam pogawędkę? – spytał w ramach przywitania widząc ożywienie pracowników - Kobieta umiera, mam nadzieję, że nie koliduje to z waszym życiem osobistym - mówiąc to zobaczył, że jego tablica jest już zajęta - I kto wam pozwolił bazgrolić po tablicy? Ile razy powtarzałem, że jest tylko i wyłącznie do rzeczy ważnych.
- Jak wtedy, gdy rozrysowałeś na niej plan wojny na balony z wodą - przypomniał neurolog.
- Właśnie – potwierdził House zmazując dotychczasowe zapiski. Zorientowawszy się szybko, co omawiają poradził - Wprowadźcie się do mieszkania Trzynastki. Oszczędzi mi to fatygi dorabiania kluczy do Foremana." - uwielbiam faceta

"- Najlepiej by było gdybyście mieli coś konkretnego do godziny jedenastej, bo jej choroba akurat koliduje z moim życiem osobistym." - jej on naprawdę się stara

Lisek czyta dalej... i foch

Dlaczego?

"- Jak mecz?
- Remis. Trzy – trzy – poinformowała Lisa zamykając bagażnik.
- Strzeliłam gola, ale nie widziałeś – oskarżyła widocznie zła Rachel - Powiedziałeś, że przyjdziesz.
Obraziła się, cudownie. Drobny postęp, a następnie kolosalna porażka." - ja bym rzekła czarna dziura

"House przyglądał się jak odjeżdżają i naszła go niepokojąca myśl. Zrozumiał, że rozczarowanie nim Rachel w pewnym momencie życia będzie gwarantowane. I to wcale nie z powodu jakiegoś tam meczu, a czegoś naprawdę ważnego. Nie podobała mu się ta perspektywa. Całe to spędzanie z nią czasu było o wiele bardziej skomplikowane niż zakładał. Zdawał sobie sprawę z tego, że dzieci wymagają cierpliwości, poświęcenia im uwagi i czasu. Nie widział tylko, czy na dłuższą metę był do tego stworzony. Czy na co dzień potrafił przyjąć, że jej humory są ważniejsze od jego humorów. Co jeśli nie było go na to stać? Zastanawiał się również, czy mają szanse przetrwać, czy bycie z Cuddy jest tego wszystkiego warte. W tej chwili miał ochotę się wycofać, tyle, że jakoś nie mógł. Coś trzymało go w miejscu i kazało o nich walczyć." - Piękny choć bardzo smutny fragment. Gratuluję Ci tutaj House'a, bardzo ładnie Ci wyszedł. No i końcówka Cię uratowała

Pozdrawiam,
lis.

Marcelina

Taaaak, mam kontakt z Radą Nadzorczą wenów

Szczerze powiedziawszy byłam pewna, że House pojawi się na tym meczu i najwyżej wyjdzie w połowie, bo dostanie telefon ze szpitala, więc mnie cholernie zaskoczyłaś. Chociaż biorąc pod uwagę to, że powiedziałaś, że wszystko będzie się rozwijało na spokojnie, powinnam zakładać najgorsze (czyli najsmutniejsze) rozwiązanie, haha.

Przepraszam,że skupiłam się tylko na tej scenie, ale... zapadła mi ona w pamięć.

agnieszka2372

agnieszka2372

Żeby wynagrodzić swoją nieobecność na meczu House postanowił odebrać Rachel z najbliższego treningu. Tak, jak sobie wyliczył trafił na przerwę między połowami, chciał poprawić swoje relacje z dziewczynką, ale wątpił by mógł wytrzymać cały mecz dziecięcego futbolu. Maluchy akurat były w szatni. Kilkoro rodziców plotkowało między sobą na trybunach. Mógł oczywiście do nich podejść i przyłączyć się do rozmowy, ale to by znaczyło, że doznał przeszczepu osobowości, więc został na uboczu. Przynajmniej pogoda była ładna. Rozejrzał się dookoła, miejsce również niczego sobie. Po kilku minutach zainteresowała się nim jedna z matek.
- Witaj. Nie widziałam cię tu wcześniej – zagadała uprzejmie blondynka. Nie specjalnie go to zdziwiło. Pewnie uznała za podejrzane nieznajomego kręcącego się wokół dzieci.
- Greg House.
- Aaa, facet Lisy – skojarzyła błyskawicznie, widząc jego zdziwienie wyjaśniła - Dzieci są gadatliwie, Carrie Mackenzie, mama Clarissy.
Oczywiście nie miał pojęcia, która to Clarissa, ale samo imię dziewczynki mówiło mu o matce wszystko, co chciał wiedzieć. To i sposób, w jaki wystroiła się na dziecięcy trening.
- Ładna kurtka, skóra – skomplementowała uśmiechając się słodko jednocześnie dotykając jego ramienia - Masz motor?
- Tak –odpowiedział robiąc krok do tyłu. Doskonale wiedziała, z kim jest związany, a mimo to się do niego dobierała. Czyli albo była samotną desperatką, albo notorycznie zdradzała męża.
Nie zauważył obrączki, więc obstawiał to pierwsze – Chyba powinienem poszukać Rachel.
- Jest przerwa, dzieciaki zaraz wrócą – mówiła chcąc nawiązać rozmowę, podczas, gdy on chciał ją jak najszybciej zakończyć. Tyle, że nie przychodził mu do głowy żaden sposób, po którym mogliby się tu jeszcze pokazać. Wiedział, że Cuddy nie byłaby zachwycona, gdyby na dzień dobry kogoś obraził.
- Haws – usłyszał nagle głos Rachel oszczędzający mu dalszej fatygi silenia się na uprzejmości. Odwrócił się w stronę dziewczynki i po raz pierwszy mógł szczerze powiedzieć, że ucieszył się na jej widok. Dostrzegł, że kiedy pozostałe dzieciaki wybiegły na boisko ona stała i obserwowała ich uważnie. Miała nie wesołą minę. Gdyby zobaczył taką u osoby dorosłej mógłby się porządnie wystraszyć. Korzystając z idealnego pretekstu by zakończyć rozmowę pożegnał się i podszedł do brunetki. Kiedy się do niej zbliżał jej wyraz twarzy błyskawicznie się zmienił. Widział, że była ewidentnie zaskoczona jego pojawieniem się tutaj. Musiał przyznać, że w tym wypadku było ich dwoje.
- Co tu robisz?
- Przyjechałem cię odebrać – wyjaśnił krótko zadziwiając ją jeszcze bardziej.
- Ale jeszcze druga połowa.
- Naprawdę? - dopytywał udając zaskoczenie - Cóż, będę ją musiał obejrzeć.
Jej spontaniczna radość na tą wiadomość sprawiła, że diagnoście zrobiło się głupio, że nie przyszedł na obie połowy. Rozległ się gwizdek i mała pobiegła na boisko do reszty, a on poszedł znaleźć sobie miejsce jak najdalej od nieproszonego towarzystwa. Nie umknęło jego uwadze, że przez całą resztę meczu Rachel, co jakiś czas odwracała się w jego kierunku, chcąc się upewnić, czy nadal tam jest. Czuł się przez to cholernie nieswojo. Z dobrych wieści widok chłopca ciągnącego przeciwnika za koszulkę doprowadził do rozwiązania przypadku kobiety, przez którą nie pojawił się na meczu. Szybki telefon do Foremana i wreszcie mógł przestać o tym myśleć. I tak, po pół godzinie radości, przepychanek i wrzasków mecz dobiegł końca. Ostatecznie drużyna, w której była Rachel wygrała, choć tym razem mała nie strzeliła gola. Dziewczynka szybko pobiegła po woje rzeczy i jeszcze szybciej wróciła. Zupełnie, jakby obawiała się, że odjedzie bez niej. Nie przeszli nawet jednej trzeciej parkingu, gdy House zabrał jej plecak. Nie mógł patrzeć jak mała męczy się dźwigając zielone monstrum
- Nie mógł być większy? Przyszłaś na trening, czy mama wyprawia cię w Himalaje?
Dziwne, spodziewał się czegoś różowego. Zdał sobie sprawę, jak niewiele o niej wie.
- Potrzebuje dużo rzeczów.
- Właśnie widzę, kobiety z rodziny Cuddy nie wiedzą, co to umiar.
- Co? – ta akurat dosłownie nie znała tego słowa.
- No właśnie – podsumował nie wdając się wyjaśnienia - Wsiadaj do samochodu, mama będzie na nas czekać.
Właśnie wtedy mijał ich samochód z Carrie, kobieta zwolniła i otworzyła szybę.
- Do zobaczenia następnym razem. – pożegnała się machając.
- Haws, nie lubię jej – oświadczyła poważnie Rachel posyłając w stronę kobiety mordercze spojrzenie w wersji mini - I po co cię dotykała?
‘Bo jest napalona’ nie było dobrym wytłumaczeniem dla małego dziecka, więc zdecydował się na kłamstwo - Spodobała się jej moja kurtka.
- Ma swoją – powiedziała nie kryjąc niezadowolenia - Dotykała też spodni trenera.
- Widzisz, czyli nie jestem taki wyjątkowy.
House przyglądał się Rachel z rozbawieniem. Okazało się, że była niezwykle terytorialna na rzecz mamy. Mimo iż sama miała, co do niego mieszane uczucia, ewidentnie nie podobało się, gdy zaczepiały go inne kobiety. Przewidywał, że jej przyszły chłopak nie będzie miał z nią łatwego życia. Z drugiej strony kobiety, z którymi jest za łatwo to żadna zabawa, wiedział o tym z własnego doświadczenia. Kiedy Rachel wsiadła do auta zamknął za nią drzwi i przeszedł na stronę kierowcy.
- Pana córka dobrze sobie radzi – pochwalił przechodzący obok trener, zaskoczony House uśmiechnął się tylko i wsiadł do samochodu. Nie wyprowadzał go z błędu, nie wdawał się w niepotrzebne rozmowy. Cieszył się jedynie, że mała tego nie usłyszała. Słowa mężczyzny dały mu jednak do myślenia. Uruchamiając samochód zdał sobie sprawę, że pewnie nie był jedynym człowiekiem, który uznał go za ojca dziewczynki. Ostatnio często chodzili gdzieś w trójkę. Pozornie stanowili obrazek szczęśliwej rodziny, w rzeczywistości jednak nią nie byli. Jeszcze nie.
W tej chwili nie miał pojęcia, czy w ogóle będą. Jego córka. Co by było, gdyby była jego? Oczywiście nie oszukiwał się, że jest na to gotowy, nie był, ale gdyby kiedyś, w przyszłości została jego córką. Czy naprawdę było by to takie straszne?Kiedy zaczął o tym wszystkim myśleć, nie mógł już przestać. Zastanawiał się, co ich czeka później, jeśli Rachel ostatecznie go zaakceptuje. Czy adopcja dziecka jest dla niego realnym krokiem w przyszłości? Czy w ogóle bierze pod uwagę taką możliwość? Czy tego właśnie chce? Jeśli nie, to czy mógł tego zapragnąć z czasem? Czy Cuddy by się na to zgodziła? Czy potrafiłby sprawdzić się w roli czyjegoś ojca? Czy stać go na zobowiązanie się do tego, by w razie zerwania z jej matką, nadal być w życiu dziewczynki? Wszystkie te pytania nie dawały mu spokoju. Odkąd zaczęła się ta cała heca z Rachel coraz częściej myślał o tym, co będzie z nimi dalej. Teraz jednak musiał się skupić prowadzenie auta inaczej wylądują na drzewie i rozmyślania o tym wszystkim stanął się zupełnie bezcelowe.
- Pojedziemy do ciebie? – zapytała niespodziewanie Rachel wyrywając go z rozmyślań - Nigdy tam nie byłam.
Wyglądało na to, że jego nieobecność na meczu została zapomniana.
- Jasne. Tylko zadzwonię do mamy i powiem o zmianie planów.
A teraz chciała zobaczyć jego mieszkanie. Może było by lepiej, gdyby nadal była na niego obrażona.

Marcelina

To niesamowite jak bardzo House i Rachel są do siebie podobni, jak się wzajemnie obserwują, przełamują powolutku kolejne blokady. I dobrze, że z niczym się nie spieszysz. To tylko pozwala się nacieszyć tym, jak budujesz historię.

Trochę współczuję House'owi, że musi znaleźć odpowiedzi na tyle pytań, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo.
Nie wiem dlaczego, ale scena, w której Rachel podczas meczu zerkała w stronę diagnosty bardzo mnie urzekła.

PS. Wiedziałam, że następne części będą świetne

Oby tak dalej!

Malinowa_Rozkosz

Dziewczyno, ależ Ty lecisz z tymi częściami! Cieszę się bardzo. Jak zwykle napisałaś to świetnie. Masz taki styl, że naprawdę ciężko jest się oderwać od czytania. Jestem ciekawa, jak dalej potoczą się losy Rachel i House'a, podoba mi się to, co wplatasz, w ostatniej części była to Carrie. Takie małe czynniki upewniające nas w tym, że jednak dla House'a najważniejsza jest Cuddy ot co. Czekam na dalszą część i postaram się częściej komentować.
WENY!

agnieszka2372

Dojazd do jego mieszkania nie zajął im dużo czasu. Całą podróż Rachel spędziła na bawieniu się radiem po tym jak diagnosta pozwolił jej wybrać stacje. Kiedy tylko wysiedli z samochodu od razu pobiegła prosto do jego motoru zaparkowanego przed wejściem.
- Mogę na nim pojeździć?
- Nie, jesteś za mała i twoja mama by mnie zabiła. Ale możesz go sobie obejrzeć.
House obserwował jak zafascynowana obchodzi maszynę dookoła. Musiał przyznać, że z każdym mijającym dniem zauważał drobne zmiany w jej stosunku do niego. Po pierwsze była odważniejsza, obecnie sama już go zagadywała. Była również ciekawa. Pytała o niego, o rzeczy, które ją interesowały. Znaczyło to, że poczynili jakiś postęp.
- Ale ma ognie – mówiła wyciągając rączkę i delikatnie kładąc ją na baku - Jest ładny.
- Motory nie są ładne, są czadowe.
- Jest czadowy – poprawiła pełna podziwu.
- Znacznie lepiej.
Nie powiedział tego głośno, ale automatycznie zarobiła u niego małego plusa za to, że odnosiła się do motoru z odpowiednim szacunkiem. Będąc świadom pewnego ocieplenia ich relacji House w pełni zdawał sobie również sprawę z czegoś jeszcze. Bez większego trudu dostrzegł w jej kontaktach z nim pewnego rodzaju ostrożność. Zupełnie jakby szukała dowodu na to, że wszystko, co jej powiedział, gdy zawierali rozejm jest prawdą. Ku niewypowiedzianej uldze diagnosty od tego czasu ani razu nie wpadła w histerie. Nieco podnosiło to u niego wiarę w sukces tego przedsięwzięcia. Nieznacznie, ale zawsze. Mimo iż jego początkowym założeniem było przekonanie dziewczynki, że ją lubi szybko zmienił swoje zamiary. Po tym, jak zdał sobie sprawę z tego jak niewiele o niej wie postanowił spróbować ją poznać, tak zwyczajnie, jak drugiego człowieka. Dowiedzieć się o niej czegoś. Niestety, wymagało to znacznie więcej starania i czasu. Doprowadziło go to również w miejsce, w którym stali teraz, mianowicie przed drzwi jego mieszkania. I tak, chcąc nie chcąc wpuścił małą do ostatniego wolnego przed nią bastionu. Dziewczynka przekroczyła próg powoli i nieco niepewnie. Zupełnie, jakby zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Z kolei House przejęty bardziej niż to okazywał wpatrywał się jak mała stawia swój plecak przy jego drzwiach. Minęła sekunda i kolejna, diagnosta, z pewną ulgą stwierdził, że jak dotąd ziemia się nie rozstąpiła. Pokrzepiony tym odkryciem zdjął i powiesił swoją kurtkę, następnie sięgnął po granatową katanę mini Cuddy. Podała mu ją i zabrała się za zdejmowanie butów, po czym równo ustawiała je koło jego drzwi. Widząc to naszła go myśl, iż niektórzy robią to codziennie. Wracanie do domu z dzieckiem, nie podejrzewał, że przyjdzie mu robić coś tak zwyczajnego. Normalnego do bólu.
- Salon, kuchnia, sypialnia, łazienka – streścił lekarz kolejno wskazując pomieszczenia, potem pozwolił jej sobie pozwiedzać samej. Prawdę mówiąc czuł się jak w Zoo. Jak na ironię zamiast przewagi na swoim terenie doświadczał dziwnego uczucia inwazji.
Z kolei Rachel w pełni korzystając z ofiarowanego jej przywileju rozglądała się po nowym miejscu. Przez następne kilkadziesiąt minut skupiona przyglądała się po kolei wszystkim jego przedmiotom. Zajrzała nawet do uchylonej na korytarzu szafy.
- Ale dużo butów – było pierwszym, co skomentował, ewidentnie pod sporym wrażeniem kolekcji – Nawet mama ma mniej.
Dalej, w całkowitym milczeniu oglądała wszystko dokładnie. Zatrzymywała się dłużej przy tych rzeczach, które ją zainteresowały, kucała i stawała na palcach by lepiej widzieć rozmaite przedmioty. Zaglądała w rozmaite zakamarki, ale ani razu nie grzebała w jego rzeczach. Przez cały ten czas House nie spuszczał z niej wzroku. Zaspokoiwszy pierwszą ciekawość Rachel zatrzymała się koło pianina, lekko przesuwając po instrumencie palcami spytała
- Kiedy mama wróci?
- Nie wiem.
- Co będziemy robić? - pytała dalej nie zniechęcona jego brakiem konkretów.
- Nie wiem.
- Co wiesz? – zażądała w sposób, który do złudzenia przypominał mu jej matkę. Uśmiechnął się mimo woli i powtórzył niezawodne - Nie wiem.
Zdając sobie sprawę, że jego mieszkanie nie miało wiele atrakcji dla małego dziecka w oczekiwaniu na powrót Lisy zdecydował włączyć im jakąś grę. Po szybkim przeglądzie swojej kolekcji wybrał wyścigi samochodowe. Dziesięć minut później siedzieli na kanapie pochłonięci rywalizacją. Za każdym razem, gdy auto Rachel w coś uderzyło śmiała się wesoło, co House uznał za dobry znak. Mimo początkowych trudności dość szybko załapała, o co chodzi i później już dobrze jej szło. Przeklęte cyfrowe pokolenia. Byli właśnie przy czwartym wyścigu, który prawdę mówiąc zaczynał przegrywać, kiedy z zakupami w ręku weszła Cuddy. Całą drogę śpieszyła się w obawie o to, co może zastać. Nie mogła uwierzyć, gdy zdenerwowana otworzyła drzwi, a oni śmiali się w najlepsze. Cóż było robić, pokiwała głową i odetchnęła z ulgą. Z tą dwójką nigdy nie była pewna, czego się spodziewać.
Wracając nigdy nie mogła przewidzieć, czy trafi na jeden z tych przypadków, w których świetnie się bawią, czy tych, w których akurat potrzebują jej pomocy. Przy tym miała wrażenie, że cokolwiek podejrzewała, na miejscu zawsze było odwrotnie.
- House ma pianino – oświadczyła podekscytowana Rachel na przywitanie mamy.
- A gdzie 'cześć mamo'? – spytała Cuddy całując ją w policzek.
- Cześć mamo. House ma pianino – powtórzyła jednym tchem.
– Wiem, kochanie. Jak mecz?
- House po mnie przyjechał – mówiła uśmiechnięta. Jej reakcja zdradzała, że było to najważniejsze, co jej się tego dnia przydarzyło, a cała reszta, w tym wygrana meczu, nie miały najmniejszego znaczenia. Lisa spojrzała na ukochanego.
- Widzę, że przeżyłeś.
To, że w odpowiedzi skinął jedynie głową dowodziło, iż entuzjazm córki wyraźnie go zaskoczył. Dając mu czas na przetrawienie wszystkiego zdjęła czarną marynarkę i skierowała się do kuchni.
- Głodni? Robię ryż z kurczakiem i warzywami.
Tego dnia miała na sobie dopasowaną sukienkę z kwadratowym dekoltem na grubych ramiączkach.
- Mamie ładnie w czerwonym – powiedziała pięciolatka wodząc wzrokiem za brunetką, która właśnie opuszczała pokój.
- To prawda – zgodził się diagnosta patrząc w tym samym kierunku, no może nieco niżej. Kiedy mama zniknęła z jej pola widzenia dziewczynka przeniosła swoją uwagę na pianino.
- Zagraj coś.
- Nie zapomniałaś o czymś? - usłyszeli upomnienie z kuchni. Na co House jedynie wywrócił oczyma, z kolei Rachel automatycznie dodała
- Proszę?
Lekarz wstał z kanapy i usiadł do pianina. Najgorsza była świadomość, że zagrałby nawet bez tego jej proszę. Nie spodziewał się tego, że Rachel przysiądzie się obok niego na ławeczkę. Zanim pomyślał o ewentualnych konsekwencjach zaczął grać pierwsze, co przyszło mu do głowy. Melodię, którą zainspirowała kobieta gotująca właśnie w jego kuchni. Później zrzuci to na swoją podświadomość i towarzystwo, w jakim się znalazł, bo za żadne skarby nie miał pojęcia, czemu jego palce zaczął grać akurat to. Utwór, który do tej pory budził w nim słodko gorzkie uczucia. Który tyle razy chciał jej zagrać, ale do tej pory tego nie zrobił.
- Ładnie - pochwaliła oklaskując jego występ, kiedy skończył - Co to?
Dopiero to niewinne pytanie sprawiło, że zdał sobie sprawę z tego, co właśnie zrobił. Przeklął w myślach własną głupotę rozumiejąc, jak się wkopał. Po krótkim wahaniu zdecydował się powiedzieć prawdę. Stanowczo za często mu się to przy niej zdarzało. Przeklął siebie po raz drugi.
- Serenada Cuddy.
- To nasze nazwisko – mówiła zdumiona i podekscytowana zarazem.
- Serio? – udawał zdziwienie, a że mina małej nie wyglądała na rozbawioną wyjaśnił - Napisałem to dla twojej mamy.
- Sam?
- Samiuteńki. Taki jestem zdolny – żartował próbując nie dać po sobie poznać, jak duże ma to dla niego znaczenie.
- Podoba mi się.
Jej pochwała nie powinna znaczyć dla niego tyle ile znaczyła.
- Czemu nigdy wcześniej tego nie słyszałam? – odezwała się Lisa wyglądając z kuchni. Oparła się o framugę w przejściu, następnie zadała pytanie, którego tak się obawiał
- Kiedy to napisałeś?
- Jakiś czas temu – odpowiedział wymijająco nie patrząc jej w oczy.
- Czyli kiedy?
- Nie ważne – wzruszył ramieniem ponownie bagatelizując sprawę. Brunetka przyjrzała się mu uważniej. Teraz musiała już wiedzieć. Wyraźnie nie chciał o tym mówić, co znaczyło, że było to coś ważnego, ważnego i bolesnego.
- Rachel, umyj ręce, pomożesz mi w kuchni.
Słysząc to House westchnął ciężko. Znaczyło to, bowiem, że zamierzała drążyć temat.
Wstał od pianina, przeszedł kilka kroków i zatrzymał się na środku pokoju.
- Zamierzasz mnie torturować?
Nie wypytywała dalej tylko delikatnie wymówiła jego imię.
- Greg.
Atmosfera zagęściła się momentalnie. Zapadła ciężka cisza, podczas której House rozważał, czy potrafi jej powiedzieć. Doszedł do kuchni, stanął naprzeciw niej i biorąc z niej przykład oparł się o framugę.
- Simchat Bat – przyznał w końcu nieco ciszej niż zamierzał. Na ułamek sekundy Cuddy spuściła wzrok. Właśnie, dlatego nie chciał jej mówić. W chwili, w której zrozumiała, co ma na myśli poczuła się okropnie. Już tego samego wieczora żałowała, że go wyprosiła. Otworzyła usta by przeprosić, ale wiedziała, że nie będzie chciał tego słuchać. Poniekąd było to wieki temu, ale i tak w jakiś sposób miało wpływ na ich związek. Nie było sensu rozgrzebywać tego teraz, skoro wreszcie byli razem, chciała tylko, żeby wiedział jedno, że bardzo tego żałuje. Odpychając się od ściany zrobiła krok do przodu.
- Byłam głupia.
Zaskoczył ją tym, co jej odpowiedział.
- To nasza specjalność – zauważył również robiąc krok na przód. W ten trafny sposób podsumował lata ich relacji. Nie pocieszał jej, że nic takiego nie zrobiła, ani nie próbował wywołać jej poczucia winy. Było, jak było. Nie miał już o to do niej pretensji. Sam miał kilka idiotyzmów na sumieniu. Nie warto było tego roztrząsać teraz, kiedy wreszcie dali sobie szanse i mogli być szczęśliwi.
- Czyli co? Nie będziemy już głupi?
- Będziemy – odparł bez zastanowienia, nie wierzył w cuda - Ale razem.
- Podoba mi się ten pomysł.
To mówiąc uśmiechnęła się i objęła go za szyję, a on po raz kolejny odczuł, że kiedy trzyma ją w ramionach wszystko, co było kiedyś przestawało mieć jakiekolwiek znaczenie.
- A mi podoba się ta sukienka – pochwalił żartobliwie kładąc jej ręce na biodra i powoli przesuwając je do góry.
- Niech zgadnę, bardziej podobałaby ci się na ziemi?
- Zupełnie jakbyś czytała mi w myślach.
Powaga chwili zmyła się błyskawicznie ustępując swawolnemu flirtowi.
- Rachel ma racje. Ta melodia, jest piękna. – szepnęła wzruszona, a następnie zajęła się całowaniem swojego kompozytora. Zapomnieli się na chwile, kiedy House zdał sobie z czegoś sprawę. Coś za długo było spokojnie i podejrzanie cicho. Doskonale wiedział, co się zaraz stanie. Niechętnie oderwał swoje usta od Lisy i zaczął odliczanie - 3, 2, 1.
- Mamo! - rozległo się jak na zawołanie - Zamoczyłam się cała!
Informował krzyk z końca korytarza. Podczas, gdy oni korzystali z chwili samotności dziewczynka eksperymentowała w łazience. Po tym jak za mocno odkręciła prysznic woda trysnęła na jej dżinsową sukienkę.
- Nie mam dla niej nic na przebranie.
- Czekaj – polecił diagnosta idąc do sypialni, po chwili przyniósł jeden ze swoich t-shirtów; czerwony z białym szkicem smoka i napisem ‘Red Dragon Tattoo’.
- Teraz będziesz pasowała do mamy – zauważył dając go Rachel. Spodobał się jej ten pomysł. Zadowolona szybko wciągnęła go przez głowę.
- Pachnie tobą – oznajmiła wąchając materiał. Nie miał pojęcia, co na to odpowiedzieć, więc milczał. Spojrzał w kierunku Cuddy, na której twarzy zagościł rozmarzony uśmieszek. Przyglądała się córeczce w jego za dużej koszulce i żółtych rajstopach, gdyby ją zapytać, jak mała wygląda pewnie użyłaby słowa ‘uroczo’. Dlatego nie zamierzał tego robić. I tak po chwili obie brunetki udały się do kuchni. Patrząc na dziewczynkę topiącą w jego koszulce, jak rezolutnie obraca się wkoło jego kuchennego blatu dotarło do House’a, że się oszukiwał. Wcale nie chronił Rachel przed sobą, w każdym razie nie tylko, bardziej chronił siebie przed nią. Brzmiało to niedorzecznie, ale taka była prawda. Zrobił coś, czego nie robił często zaryzykował z Cuddy. Postanowił spróbować i tym razem dać z siebie wszystko by to osiągnąć. Jednocześnie dając jej władzę nad sobą. Co z nim będzie jak da ją jeszcze tej małej dziewczynce? Co jeśli z czasem się do niej przyzwyczai, pokocha ją jak swoją i wtedy zerwą, a on skończy z sercem złamanym podwójnie.
Z rozmyślań wyrwało go wezwanie do rozstawienia szklanek na stoliku. Z braku większego stołu do posiłku usiedli przed telewizorem. Po lewej House, później Cuddy, a obok jej córka.
– Ponieważ jest moja kolej wybierania filmu, obejrzymy E.T - oświadczył Greg widząc sceptyczną minę swojej dziewczyny - Co? Dbam o rozwój filmowy przyszłego pokolenia – to powiedziawszy zwrócił się dziewczynki - Boisz się kosmitów?
- Z kosmosu? – upewniła się, kiedy kiwnął głową spytała jeszcze - Są źli?
- Nie bardzo
- To nie bojam.
- Nie boję – poprawiła rozbawiona matka. Włączyli film i zabrali się za jedzenie przerażając diagnostę kolejnym rodzinnym obrazkiem. W trakcie oglądania rozległo się

queen Abby, żeby nie przeszkadzać w odbiorze kinowej klasyki House wyszedł do sypialni. Po skończonej rozmowie wrócił wyraźnie rozdrażniony.
- Umówiłaś Jamesa z Jamie? Poszalałaś?
- Co ci w niej nie odpowiada? Przecież ją lubisz.
- Toleruje, jest różnica – sprostował jej błędne wnioski - To twoja jedyna znośna znajoma.
Widząc, że Rachel zatrzymała film następne słowa skierował do niej
- Nie musisz go zatrzymywać dla mnie. Już to widziałem.
- Nie, przeszkadzacie – oznajmiło poirytowane dziecko i śmiertelnie poważnie dodała - E.T dzwoni do domu.
Rozbawiona para wymieniła spojrzenia i żeby dokończyć rozmowę wyszli do sypialni. Wychodząc House zerknął jeszcze na pochłoniętą filmem dziewczynkę. Kiedy mówiła takie rzeczy, jak ta przed chwilą cholernie utrudniała mu trzymanie przy niej gardy.
- Jest ładna, inteligenta, pięć lat temu zmarł jej mąż – wyłożyła swoje argumenty
Lisa - Mają ze sobą sporo wspólnego.
- Jamie – powtórzył z naciskiem diagnosta - Jak wezmą ślub będą Jamie i James Wilson!
- Kto mówi o ślubie? To ich pierwsza randka.
- Mówimy o Jamsie Wilsonie – przypomniał zdegustowany jej naiwnością - Oczywiście, że będzie ślub. Jakim cudem w ogóle udało ci się mu ją sprzedać?
Znał nastawienie przyjaciela, co do randek w ciemno.
- Powiedziałam, że ćwiczy jogę - przyznała dumna z siebie.
- Czasami naprawdę mnie przerażasz.
- Dziękuje - odparła administratorka uznając to za komplement.
- Na pierwszej randce będą dyskutować o śmierci – przewidywał House - Świetnie.
- Jeszcze nic się nie stało. Wychodzą dopiero jutro. Możemy dramatyzować po randce?
- Możemy i będziemy. Bez końca. Bo z tego nie może wyjść nic dobrego – zapewnił przekonany o swojej racji – Niepoprawna romantyczka.
– Potajemny troskliwy przyjaciel – zrewanżowała się, kiedy wracali do salonu. Idąc za nią jedynie parsknął. Zawsze wiedziała, jak mu dowalić, żeby zabolało.
- I co? Dodzwonił się? – spytał Greg w siadając na swoje miejsce.
- Nie – odparła rozczarowana dziewczynka, po czym poradziła - Powinien spróbować z komórki.
- Przez nią czuje się stary – oświadczył dramatycznie House, lecz z pewnym przerażeniem odkrył, że nie może się doczekać jej kolejnych, barwnych komentarzy.
- Lubię wujka Jamesa – ni z gruszki ni z pietruszki podzieliła się swoimi przemyśleniami Rachel. Nie wiedział skąd jej się to wzięło. Przez to, że usłyszała jego imię musiała o nim myśleć.
- Ja też, choć wujek Jimmi ma pecha do kobiet.
- Jimmi?
- Jimmi.
Wraz z końcowymi napisami filmu dziewczyny zebrały się do domu. Wizyta Rachel uświadomiła diagnoście, że brakuje u niego dla niej miejsca do spania. Ostatecznie mogłaby przenocować na kanapie, tyle, że na dłuższą metę nie było to żadne rozwiązanie. Plus mebel nie należał do najwygodniejszych. Choć Wilson nigdy nie narzekał. Podczas, gdy on skupiał się na problemach Cuddy myślała o czymś zupełnie odwrotnym. Wiedziała, że prędzej, czy później temat wspólnego mieszkania musi wypłynąć jednak na razie wystarczyła jej świadomość, że Rachel poprosiła, a House wpuścił ją do swojego azylu. Przed domem para żegnała się tak długo, że zniecierpliwiona córka zaczęła trąbić na nich klaksonem, znudzona czekaniem na mamę. Wszystko, dlatego, że spędzali we dwójkę nieco mniej czasu. Od emocjonalnego wybuchu córki byli albo we trójkę, albo diagnosta spędzał czas tylko z dziewczynką. Nie było to łatwe dla raczkującego jeszcze związku i zaczynało wpływać na oboje dorosłych. Dla obojga było to zupełnie nowe terytorium. Jednak wbrew pozorom skomplikowana sytuacja miała też swoje plusy. O ile umieli rozmawiać ze sobą na tematy zawodowe, mieli problemy z otwartym dialogiem w domu. Oboje dopiero się tego uczyli, a przecież wraz z upływającym czasem będą musieli o niektórych rzeczach decydować wspólnie. Nie mogli już tylko myśleć o sobie i działać samemu. Musieli nauczyć się brać pod uwagę potrzeby partnera i to położenie pomogło im to dostrzec.

lisek

Agnieszko, wiele bym dała za twojego wena

widać, że świetnie się ze sobą dogadujecie. Z każdą kolejną częścią mam nadzieję, że fik będzie dłuższy i dłuższy. Świetnie się go czyta. Za każdą scenę Rachel-House dałabym się pokroić, uwielbiam ich

a Ty idealnie oddajesz ich możliwą relację. Bardzo mi się podoba. Huddy w obecnym momencie w tle, ale o dziwo mi to nie przeszkadza, choć liczę na mnóstwo Huddystycznych akcji, bo do nich też masz talent.

Do poprzedniej części:

Blondynka + House + terytorialna mała Cuddy

"- Nie mógł być większy? Przyszłaś na trening, czy mama wyprawia cię w Himalaje?
Dziwne, spodziewał się czegoś różowego. Zdał sobie sprawę, jak niewiele o niej wie.
- Potrzebuje dużo rzeczów.
- Właśnie widzę, kobiety z rodziny Cuddy nie wiedzą, co to umiar.
- Co? – ta akurat dosłownie nie znała tego słowa.
- No właśnie – podsumował nie wdając się wyjaśnienia"

"- Haws, nie lubię jej – oświadczyła poważnie Rachel posyłając w stronę kobiety mordercze spojrzenie w wersji mini - I po co cię dotykała?
‘Bo jest napalona’ nie było dobrym wytłumaczeniem dla małego dziecka, więc zdecydował się na kłamstwo - Spodobała się jej moja kurtka.
- Ma swoją – powiedziała nie kryjąc niezadowolenia - Dotykała też spodni trenera.
- Widzisz, czyli nie jestem taki wyjątkowy." - jak tu nie uwielbiać tej dwójki

"- Pana córka dobrze sobie radzi – pochwalił przechodzący obok trener, zaskoczony House uśmiechnął się tylko i wsiadł do samochodu. Nie wyprowadzał go z błędu, nie wdawał się w niepotrzebne rozmowy. Cieszył się jedynie, że mała tego nie usłyszała. Słowa mężczyzny dały mu jednak do myślenia. Uruchamiając samochód zdał sobie sprawę, że pewnie nie był jedynym człowiekiem, który uznał go za ojca dziewczynki." - kurcze, nie wiem, ale rozpływam się przy takich fragmentach

Ostatnia:

W zasadzie musiałbym skopiować całość, gdybym musiała wybrać to najbardziej urzekł mnie początek z motorem "czadowy" i pianiono

Wena, dokładnie takiego jakiego masz, żeby był z Tobą jeszcze częściej i więcej

lis.

agnieszka2372

Malinowa_Rozkosz

Marcelina

Wiem, powtarzam się, ale nic nie poradzę na to, jak bardzo zachwyca mnie relacja House-Rachel. Ich kontakty są urocze, ale nie ckliwe. Bardzo dobrze!

Cudownie wściekła Cuddy wyszła Ci w ostatniej części. Taka wręcz kobieta z jajami

Jejku, mam wielgachną nadzieję, że House się w końcu ogarnie...

Brakuje mi jedynie pozytywnych Huddy'owych momentów. Reszta - genialna

Weny, czasu i czego Ci tylko trzeba do stworzenia kolejnej cudownej części.

agnieszka2372

Lacida

Ja chcę Cameron, po za tym jak House może NIE mieć racji. Poza tym bardzo dobrze, fajnie napisana 14, pomysł by House nie od razu polubił Rachel bardzo dobry.
Podobał się opis dyskusji o mieszkaniach Foremana i 13, i zastosowaniu Tablicy.

lisek

Po przeczytaniu stwierdzam, że jest to jedna z moich ulubionych części tego fika. Jest w niej wszystko co lubię. Wilson

Rachel-House w najlepszym wydaniu i super dialogi.
Dziś nie będę cytować, bo za dużo by tego wyszło. Części czyta się tak, jak bym oglądała kolejne odcinki. Czekam z niecierpliwością.
Pozdrawiam,
lis.

Marcelina

Zgadzam się z liskiem! "Twoja" Rachel jest przeurocza.
Poza tym, po każdej kolejnej części mam wrażenie, że następna nie może być lepsza. Jak cudownie mnie wyprowadzasz z błędu...

agnieszka2372

Marcelina

Chyba jedna z lepszych części, jak dla mnie.
No i doczekałam się pozytywnego Huddy'owego momentu

A rozmowa Rachel z House'em - mistrzostwo! I te jej typowo dziecięce, rozwalające pytania

"-Chodzę do teatru tylko z facetami, których chce zobaczyć nago." - prawidłowe, praktyczne podejście.

P.S. Myślę, że nie masz się czego obawiać, jeśli chodzi o to, że któraś z części będzie słabsza. W każdym rozdziale znajduję coś pięknego, coś, co budzi we mnie emocje, a to jest chyba najważniejsze

Pozdrawiam i życzę morza, oceanu weny!

agnieszka2372

Ala

Bardzo mi się te turbulencje podobają. Szkoda tylko, że mało jest Huddy, a więcej relacji Rachel-House.

agnieszka2372

Malinowa_Rozkosz

Mogłabyś napisać chociaż o jednym dniu, który spędzili ze sobą od a-z, wtedy już nie czulibyśmy tej Huddy pustki. I tak uwielbiam czytać jak piszesz!

Weny

lisek

Uwielbiam Twoją relację House-Rachel, w każdej części

absolutnie jestem zachwycona tym fikiem, nie ma takich zbyt wielu, skupiających się na relacjach House'a z dziećmi, ja nie wiem czemu, ale mam do niech wielką słabość

lubię czytać o diagnoście w takich nietypowych sytuacjach, a Huddy widzę tu wyraźnie choć nie piszesz o nim zbyt dużo i wprost, ale jest i nie mam wątpliwości, że jeśli wen Ci coś podrzuci więcej z Huddy będzie to świetne, nie jednym fikiem udowodniłaś, że czujesz Huddy i pięknie je oddajesz

Pozdrawiam,
lis.

Marcelina

Chciałam napisać jakiś w miarę przyzwoity komentarz, ale, kurczę, nie jestem w stanie, bo przypieczętowałaś moją miłość do swojego fika tymi ostatnimi częsciami!

agnieszka2372