Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

agnieszka2372 · Wysłany: Nie 8:20, 31 Mar 2013 Temat postu: Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

Witam, zszokowanych

To też miało być krótkie, ale się rozpisałam. Ups.
Chyba mobilizują mnie komenty Lisek.
Bez wielkich dramatów, moja wersja ich związku.
Okroiłam trochę zespół, wstępują Forman, Chase i 13.
13 i Forman nadal są parą.
Oby udało mi się to skończyć.

Życzę wszystkim udanych i wesołych świąt.
Zaczynamy:

Odkąd postanowili, że oboje całkowicie, bez żadnych zahamowań, zaangażują się w ten związek, a House oficjalnie poznał Rachel minęły trzy tygodnie. Piątkowy wieczór
planowali spędzić u Cuddy. Nie mieli jeszcze wtedy pojęcia, że pojawi się przeszkoda, której nie przewidzieli. Z wszystkimi swoimi problemami między sobą nie podejrzewali nawet, że ich związkowi może zagrozić coś z zewnątrz. Z góry zakładali, że są zdolni schrzanić go zupełnie sami. Wydarzenia tego wieczoru miały wyprowadzić ich z błędu. House zapukał do drzwi około wpół do siódmej, przywitał go pocałunek w policzek i zapach popcornu.
Poza przelotnym 'cześć' do bawiącej się na podłodze Rachel nie poświecił małej większej uwagi. Dziewczynka z kolei wręcz przeciwnie. Przerwała ożywioną dyskusje, którą do tej pory prowadziła między lalkami i obserwowała uważnie gościa. Spochmurniała, gdy tylko przekroczył próg domu. Kiedy Cuddy podała mu piwo córka wstała i pobiegła do swojego pokoju. Zdziwiona jej niecodziennym zachowaniem matka poszła za nią.
- Co tu robisz? Zaraz zamawiamy pizzę i obejrzymy bajkę.
- Nie chce, żeby tu przychodził – oznajmiła zaskakując ją jeszcze bardziej.
- Co?
- Haws. Nienawidzę go – podniosła głos Rachel.
- Nie mów tak. To nie prawda.
- Prawda. Jest głupi, niech sobie idzie.
- Rachel! Nie mówimy w ten sposób o nikim – próbowała uspokoić małą, jednocześnie nerwowo spoglądając w kierunku drzwi. Diagnosty jednak tam nie było.
- Jest.
- Zaprosiłyśmy go na pizzę. To nie ładnie.
- Nie ja i nie chce pizzy. Chce żeby poszedł.
- Nie możesz się tak zachowywać. Co się stało?
Na korytarzu tuż za drzwiami stał House przysłuchując się wymianie zdań, nie żeby musiał się specjalnie wysilać, krzyki małej słychać było w całym domu. Po uporze w jej głosie wiedział, że rozmowa nie zmierza w dobrym kierunku. Uznał, że najprościej i najbezpieczniej dla wszystkich będzie jak zostawi je same. Zajrzał do pokoju. Obie brunetki stały naprzeciwko siebie z zaciętymi minami, ewidentnie żadna nie planowała ustąpić. W innej sytuacji było by to nawet zabawne.
- Lepiej będzie jak sobie pójdę – oznajmił przerywając napiętą ciszę.
- Nie musi…
- Cuddy.
- I dobrze – wtrąciła Rachel patrząc mu prosto w oczy i zakładając ręce.
- Rachel! - skarciła ją Lisa, zawstydzona jej zachowaniem - - Poczekaj tutaj, zaraz do ciebie wracam.
To powiedziawszy wyszła na korytarz go odprowadzić. Drogę do drzwi wyjściowych dorośli pokonali bez słowa. Sytuacja była trudna i niezręczna dla obojga. Byli zaskoczeni, nie wiedzieli, co powiedzieć drugiemu, ani jak samemu sobie z tym poradzić. Zdecydowanie nie tak miał wyglądać ten wieczór. Nieco za szybko, jak dla obojga zatrzymali się przed drzwiami.
- Przepraszam. Nie wiem, co w nią dziś wstąpiło.
- W porządku – skłamał ubierając kurtkę.
- Nie jest w porządku. Porozmawiam z nią i dowiem się, co się stało.
- Przynajmniej będę miał czas dla Jimmiego. Stęsknił się za mną.
- Pozdrów go ode mnie.
Patrzeli na siebie jeszcze chwile, po czym Lisa chwyciła go za kurtkę i przyciągnęła do siebie. Pocałowała go dłużej niż początkowo zamierzała, ale i tak krócej niżby sobie tego życzyła. W ten sposób chciała go zapewnić, że cała ta sytuacja nie zmieniła jej uczuć do niego.
- Przełożymy to na inny wieczór.
- Trzymam cię za słowo.
Jej przesłanie zostało odebrane głośno i wyraźnie. I tak, House wyszedł, a ona wzięła głęboki oddech i skierowała się do pokoju. Do tej pory zdążyła się już zorientować, że bycie rodzicem miało swoje gorsze chwile i ta z pewnością do nich należała. Rachel siedziała na podłodze, plecami do niej.
- Musisz wiedzieć, że bardzo nie ładnie tak wypraszać gości – stwierdziła na początek. Dziewczynka nie zareagowała.
- Powiesz, czemu jesteś zła na House’a? – jej pytanie ponownie spotkało się z ciszą.
- Nic? A taka byłaś rozmowna – kontynuowała podchodząc bliżej - - Kochanie, powiedz mi, o co chodzi.
- O nic – upierała się córka.
- Jak mi nie powiesz to nie pomogę.
- I dobrze. Chce spać.
- Jest jeszcze wcześnie.
- Chce spać.
Mała zacięła się i było jasne, że teraz niczego nie wskóra.
- Idź się przebierz, zaraz przyjdę do łazienki.
Cuddy nie rozumiała, co się dzieje. Nie wiedziała też jak powinna zareagować. Zupełnie się tego nie spodziewała. Nie miała pojęcia, czy powinna naciskać na wyjaśnienia, czy odpuścić.
Czy zachowanie córki to chwilowe grymasy, czy oznaka poważniejszego problemu. Dopiero w tym momencie po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że córka może go nie zaakceptować. Chciała być z Housem tak długo, że nawet nie brała tego pod uwagę. Sądziła, że córka z czasem przyzwyczai się do nowej sytuacji, co jeśli się myliła? House spojrzał w okno domu. To był rekord, nawet jak na niego. Rachel jeszcze go nie znała, a już go nienawidziła. W swoich najbardziej optymistycznych przewidywaniach podejrzewał, że minie miesiąc do ich pierwszego poważnego kryzysu. Kolejny rekord. Na pobiciu żadnego z nich specjalnie mu nie zależało. Rozczarowany przebiegiem wieczoru wsiadł na motor i ruszył przed siebie nieco gwałtowniej niż powinien.

lisek · Wysłany: Nie 12:29, 31 Mar 2013 Temat postu:

Myślę, że chyba witam "ucieszonych" albo "skaczących z radości" byłoby bardziej odpowiednim stwierdzeniem

Rozpisanie się jest czymś co bardzo lubię, zwłaszcza, gdy chodzi o takiego autora

"Bez wielkich dramatów" - wspominałam już jak bardzo Cię lubię

"Oby udało mi się to skończyć" -

nawet nie myśl, że Ci odpuścimy, wiesz, jak to jest dasz palec, chcą rękę, przepadłaś

Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać, zawsze, gdy myślę, że w Huddy napisano już wszystko, Ty udowadniasz, że wystarczy chcieć i bum! Mamy coś nowego. Kłaniam się za to w pas. Zwykle Rachel i House'a widzimy świetnie się dogadujących ze sobą, a tutaj taka niespodzianka, choć mam nadzieję, że koniec końców i tutaj będzie ok, że to nic poważnego. Druga ważna sprawa to to jak wciągająco piszesz, gdy czytelnik kończy rozdział, na siłę przewija ekran licząc, że jednak jest już jakiś ciąg dalszy (piszę z doświadczenia

)

"Odkąd postanowili, że oboje całkowicie, bez żadnych zahamowań, zaangażują się w ten związek, a House oficjalnie poznał Rachel minęły trzy tygodnie. Piątkowy wieczór
planowali spędzić u Cuddy. Nie mieli jeszcze wtedy pojęcia, że pojawi się przeszkoda, której nie przewidzieli. Z wszystkimi swoimi problemami między sobą nie podejrzewali nawet, że ich związkowi może zagrozić coś z zewnątrz. Z góry zakładali, że są zdolni schrzanić go zupełnie sami." - pierwsza perełka, pomijam fakt, że to początek tekstu, takie rzeczy to tylko u agnieszki

Zachowanie Rachel strasznie intrygujące, nie mam pomysłu, co mogło się stać, czy House coś jej powiedział, czy po prostu nie chce się mamą z nikim dzielić, czy jeszcze coś innego. Właśnie za to lubię Twoje teksty, nie masz pewności dopóki nie przeczytasz ciągu dalszego. Reakcja House'a, oczywiście, że wychodzi, jak najdalej od problemów

"- Przynajmniej będę miał czas dla Jimmiego. Stęsknił się za mną." - oczywiście, nie wiem czy zauważyliście, ale chyba każdy moment jest idealny na pojawienie się James'a Wilsona

"Dopiero w tym momencie po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że córka może go nie zaakceptować. Chciała być z Housem tak długo, że nawet nie brała tego pod uwagę. Sądziła, że córka z czasem przyzwyczai się do nowej sytuacji, co jeśli się myliła?" - Bardzo trafne zdanie. Myślę, że nikt z nas o tym nie pomyślał, a znając House'a chyba trzeba było. Masz odemnie plusa stąd do wieczności za takie przedstawienie sprawy.

Chyba nie muszę pisać, że umieram z ciekawości, co dalej i jak wielką frajdę nam dałaś decydując się na coś dłuższego, to jak wymarzony zajączek

Weny i czasu,
lis.

Edit.
Zapomniałam dodać, że fajny tytuł Ci wyszedł

Malinowa_Rozkosz · Wysłany: Nie 18:36, 31 Mar 2013 Temat postu:

Muszę przyznać, że uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, że dodałaś nowy ff. Mam nadzieję, że będziesz nas zaszczycać nowymi notkami regularnie!
Tekst przeczytałam i przyznaję, że zaciekawił mnie i zastanawiam się, jak rozwiniesz akcję. Zdradzisz nam powód, dla którego Rachel tak nie lubi House'a? Mam pewne podejrzenia, ale są one strasznie przyziemne, a wiadomo, że w opowiadaniach różne rzeczy się dzieją.

"Przerwała ożywioną dyskusje, którą do tej pory prowadziła między lalkami i obserwowała uważnie gościa"
to zdanie mnie rozbawiło. Ożywiona dyskusja między lalkami to jest to!

"(...) sytuacja nie zmieniła
jej uczuć do niego. "

Może to tak specjalnie, ale dlaczego przerzuciłaś to na drugą linijkę?

Podsumowując: Czekam na kolejną część niecierpliwie i jestem ciekawa, jak rozwinie się akcja!

Pozdrawiam i życzę weny,
MR

agnieszka2372

Dzięki za zachętę.

Postaram się wysyłać coś, co drugi dzień.
Mogą się zdarzyć niespodzianki w jedną lub drugą stronę.

Malinowa_Rozkosz

Ja kocham Wilsona! Świetnie wyszła Ci ich relacja, te dialogi są takie, jakie naprawdę powinny być.

agnieszka2372

Miałam to wysłać jutro, ale chciałam, żeby wszystko było już jasne i żebyście nie musieli się dręczyć o co chodzi Rachel, a zwyczajnie tym co będzie dalej

Nie tylko House miał kłopoty z rewelacją zaserwowaną przez Rachel, Cuddy również nie dawało to spokoju. Dodatkowo gryzła się tym, że nie udało się jej dotrzeć do córki. Co z niej była za matka skoro nie potrafiła dowiedzieć się, o co chodzi własnemu dziecku? To, co się stało kołatało się jej z tyłu głowy przez cały następny dzień. Z Housem widziała się raz, podczas wspólnego lunchu. I choć temat wisiał w powietrzu nie mieli czasu się w niego zagłębiać, a szpitalna stołówka nie była odpowiednim miejscem do tego rodzaju konwersacji. Cuddy zapewniła jedynie, że jeszcze nie wie, o co jej chodzi i że ostatecznie wszystko na pewno się ułoży. Mimo jej słów w każdej wolnej chwili nawiedzał ją kolejny czarny scenariusz. Tego rodzaju ironię mogło zafundować jedynie życie. Jej jedno marzenie, posiadanie dziecka, miało władzę uniemożliwić jej drugie marzenie, bycie z Housem. Co miała w tej sytuacji zrobić? Nie powinna była sprowadzać go do domu? Powinni poczekać aż córka podrośnie? Stracili już wystarczająco dużo czasu. Jakimś cudem oboje doszli do tego punktu i nie chciała z tego rezygnować. Dlatego po pracy i zakupach wróciła do domu z mocnym postanowieniem wyjaśnienia sprawy. Córka zachowywała się normalnie, Marina nie miała z nią najmniejszych problemów. Wyglądało na to, że tylko diagnosta był punktem zapalnym. Po cichu miała nadzieje, że może to jedynie zły humor. Niestety. Wiedząc, że nie powinna tego dłużej Lisa przerwała robienie kolacji spróbowała raz jeszcze
- Choć do mnie na chwile– podniosła córkę i posadziła sobie na kolana - Powiesz, co się wczoraj stało?
Dziewczynka ponownie zamilkła.
- Rachel, wiem, że House jest dla ciebie nowy i nie jest ci łatwo, ale nie możesz się tak zachowywać. Powiedział ci coś nie miłego? – domyślała się, zaczynając od najpopularniejszych w jego przypadku kwestii.
- Nie.
- Jesteś zła, bo spędzam z nim dużo czasu?
- Nie.
- Martwisz się, że nie będziemy już tylko we dwie?
- Nie.
Przy każdym kolejnym zaprzeczeniu Cuddy nie wiedziała, czy powinna czuć ulgę, czy obawiać się bardziej. Miała świadomość, że po wykluczeniu drobiazgów zostają tylko poważne problemy. Powoli kończyły się jej pomysły, powody małego dziecka nie mogły być aż takie skomplikowane.
- Nie wiem, jak to naprawić skoro mi nie mówisz, czemu jesteś zła – przekonywała spokojnie matka - Im szybciej mi powiesz, co ci się w Housie tak nie podoba, tym szybciej wrócisz do zabawy. Inaczej będziemy tu siedzieć dopóki mi tego nie wyjaśnisz.
Dziewczyna patrzyła na mamę z miną, która sugerowałaby, że poważnie rozważa jej słowa. Potrafiła być uparta. Tylko jedna osoba sprawiała jej więcej trudności. Aż dziw bierze, że nie zaprzyjaźnili się od pierwszego spotkania. Cuddy zaczynała już tracić nadzieje, gdy mała wstała z miejsca i oznajmiła.
- Nienawidzi mnie, więc ja jego też.
- Co? – wykrztusiła zaskoczona Lisa, tego się nie spodziewała - Myślisz, że House cię nienawidzi? To nie prawda.
- Prawda.
- Skąd ci to przyszło do głowy?
- Kiedy wchodzę do pokoju on zawsze wychodzi, nie chce się ze mną bawić, ani rozmawiać. Zawsze cię zabiera i bawi się tylko z tobą – z przekonaniem wyliczała jego przewinienia. Wszystko to sprawiało, że w oczach dziecka była to prawda. Rzeczywiście z jej perspektywy nie wyglądało to najlepiej. Cuddy wiedziała jednak, że nie miało to nic wspólnego z nią, a raczej z wątpliwościami samego House’a. Nie wiedziała tylko jak jej to prosto wytłumaczyć. Przekonać córkę, że się myliła.
- To nie prawda.
- Nie wierzę ci. Mówiłaś, że jest fajny i że go polubię, nie jest i nie lubię.
- Musicie się lepiej poznać. Daj mu trochę czasu.
- Nie muszę go lubić – odparła nieco głośniej dziewczynka - Zawsze wszystko psuje.
- Mimo to chciałabym, żebyś dała mu szanse.
- Przyjdzie? – spytała nieśmiało Rachel, na samo wspomnienie spochmurniała.
- Dziś, nie.
- To dobrze. Wolę wujka Wilsona, czemu wujek Wilson nie może zostać na noc?
Sprawa może i była poważna, ale słysząc słowa córki Lisa z trudem powstrzymywała śmiech.
- Dziękuje, że mi powiedziałaś – powiedziała całując ją w policzek – Możesz iść się jeszcze pobawić, skończę kolacje i potem do tego wrócimy.
Czasem w naprawdę ciężkich chwilach, zupełnie jak córka myślała, że jej życie było by łatwiejsze, gdyby zakochała się w Wilsonie. Obiektywnie rzecz biorąc niczego mu nie brakowało. Więcej, był wspaniałym facetem, rozumieli się i dogadywali bez problemu. Tyle, że był jeden drobiazg była bez pamięci zakochana w Housie. Przez lata znajomości jedno mogła przyznać ze stuprocentową pewnością dzięki niemu jej życie było znacznie ciekawsze. Z pozytywów całej tej rozmowy przynajmniej rozumiała już, na czym polegał problem. Musiała przyznać, że sytuacja była trudna, ale nie niemożliwa do rozwiązania, wymagała odrobiny dobrej woli i czasu. Wiedziała, że dało się to wszystko naprawić. Zastanawiała się tylko, czy House będzie miał tyle chęci i cierpliwości by spróbować.

Ala

No, to rzeczywiście z turbulencjami niemałymi ku szczęściu...

Mam nadzieję, że jednak "potworek" zaakceptuje nowego kolegę do zabawy mamy. Swoją drogą ciekawe w co się tak ciągle sami bawią...
Pozytynego wena życzę na szczęśliwe zakończenie!

lisek

Nawet nie wiesz, jaką mam radochę widząc tu coś nowego i na dodatek dwie części

Od razu do rzeczy, co myślę o całości już wiesz, nie zmieniłam zdania, ciekawie i wciągająco!
Rozmowa House - Wilson, to mistrzostwo świata!!! Hilson w najcudniejszej postaci.

" - Powiesz coś? Czy przeszedłeś sobie na mnie popatrzeć?
- Popatrzeć. Długoletnie związki trzeba pielęgnować. – oświadczył nonszalancko kładąc nogi na jego stoliku." - absolutnie kocham

"- To twoje rozwiązanie? Chcesz ją przekupić?
- Dlatego przyszedłem do ciebie. Masz doświadczenie w byciu pięcioletnią dziewczynką.
Tylko House uważał za dobry pomysł obrażanie kogoś, kto miał mu pomóc." - leżę i nie wstaję

"- Nie żartuj. To poważna sprawa. Chcesz być z Cuddy, to musisz się postarać. Normalnie świetnie dogadujesz się z dziećmi, więc to nie problem. Musisz się tylko odrobinę wysilić.
- Jeśli to jeden z twoich dłuższych wywodów, nagraj mi go na płytę, obiecuje, że przesłucham wieczorem.
- Gdybyś nie chciał mojej opinii to byś tu nie przychodził" - Wilson - House 1:0 to nie zdarza się często, ale przez to jest jeszcze bardziej urocze.

"- Nie martw się zarząd w końcu odpuści – zapewnił ze złowieszczym uśmieszkiem – Jesteś świetnym fachowcem, to, że w wolnych chwilach śpiewasz jako draq qeen w lokalnych klubach nie jest ich sprawą.
W podobnych sytuacjach, a przez lata zdarzyło się ich o wiele za dużo James zastanawiał się, czemu właściwie się przyjaźnią.
- Proszę nie zwracać na niego uwagi. Pomylił dziś dawki leków – zapewnił pośpiesznie przyzwyczajony do wygłaszania rozmaitych wyjaśnień. Kobieta uśmiechnęła się uprzejmie, aczkolwiek lekko niezręcznie." - House - Wilson 10:1

tą scenkę mam przed oczami i wyglądam mniej więcej jak ta emotka

Super Ci wyszło!!!

Rozmowa Cuddy - Rachel, zupełnie inny klimat, ale również Ci się udała. Nic dodać, nic ująć. Oj, rozbudzasz nasz apetyty, czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.
Pozdrawiam

Malinowa_Rozkosz

O ranysiu! Rzeczywiście, wytłumaczyć małemu dziecku pewne rzeczy, to ogromna sztuka, jednak mam nadzieję, że "Tobie" się to uda! Część bardzo mi się podoba, muszę przyznać, że trochę zaskoczył mnie tok myślenia Rachel, bo jakoś byłam przekonana, że raczej po prostu będzie zazdrosna o mamę i tyle. Gdyby House nie był takim uparciuchem, to byłoby łatwiej. Tylko wtedy nie byłby też House'm...

agnieszka2372

lisek

Patrząc na liczbę wyświetleń, myślę, że więcej niż trzy

Agnieszko, tą częścią udowodniłaś, że dokładnie jak dawniej, jesteś mistrzem tworzenia ciętych, kanonicznych, serialowych dialogów! A Hilson wychodzi Ci cudnie

"- Jak to jest, że zawsze muszę mieć jakaś parę w zespole? – zastanawiał się głośno diagnosta w ramach przywitania.
- Wydaje mi się, że tworzysz ciepłą atmosferę, która sprzyja rozkwitowi miłości – podsumował Australijczyk, ku rozbawieniu pozostałej dwójki. House spojrzał na niego z aprobatą. Kiedyś, nigdy by się tak do niego nie odezwał, zdecydowanie wolał tego Chase’a." - zgadzam się z House'm

"- Zróbcie sobie przerwę w nic nie robieniu – zwrócił się House do młodszych lekarzy - Dłuższą, nie uprawialiśmy jeszcze seksu na tym stole.
Po latach pracy u niego, tego typu stwierdzenia nie robiły już takiego wrażenia, co na początku. Pewnie, dlatego niewzruszona wyznaniem ekipa wstała z miejsc i udała się do kafeterii.
- Czy to było konieczne? - spytała Cuddy, gdy zostali sami, mimo to z pewnym trudem odrywając wzrok od wspomnianego stołu." - miałbym ochotę tu coś napisać, ale dla dobra ogółu poprzestanę na tej emotce

Rozmowy House-Cuddy wychodzą Ci świetnie bez względu na to, czy są poważne, czy tylko się przegadują. Mogłabym cytować bez końca fragmenty, które mnie uwiodły.

Hilson.

"- Dzieci nie rozumieją subtelności. Parę razy będziesz się musiał wysilić i powiedzieć jej coś głośno i wyraźnie.
- Przez cały ten czas będziesz niemożliwy do zniesienia. – oznajmił diagnosta, właśnie zdał sobie sprawę z tego co go czeka ze strony Jamesa.
- Próbuje ci pomóc.
- Jasne – parsknął głośno House - Pouczanie mnie nie sprawia ci żadnej przyjemności. I od kiedy to jesteś kopalnią wiedzy o dzieciach? Masz jakieś, o których nie wiem?
- Nie, mam ciebie.
Automatyczną reakcją diagnosty było wytknięcie języka. W tym momencie obaj byli już pewny, że całe to przekonywanie Rachel będzie męczącym doświadczeniem dla wszystkich." - Bardzo Hilsoniasty fragment

Mnóstwo wenana kolejne części

A i czy Ty to robisz specjalnie? Jakbyśmy już nie byli zniecierpliwieni na kolejną część. House- Rachel - dopiero nie mogę się doczekać.

agnieszka2372

lisek

"Ostrzegam, że fik rozrasta się w niepokojącym tempie i moja wersja ich związku chyba troch potrwa" -

jeśli chodzi o mnie, to im dłużej tym lepiej

Podoba mi się, że niczego nie ubarwniasz, nie dodajesz zbędnego "dramatyzmu i wzniosłości" temu "kryzysowi" w serialu to mnie drażniło, to rozdzieranie szat o szczoteczki

tutaj sprawa jest naprawdę poważna, ale jest to coś czego brakowało mi właśnie w serialu, TAKICH trudności, i tego jak i czy w ogóle Huddy sobie z tym poradzi, to jest coś co chętnie przeczytam, zastanawiam się co zrobi Cuddy, i jak poradzi sobie House i co będzie jak sobie jednak nie poradzi, czy będzie kolejna szansa? Poza tym Rachel. Mega plus. Jej też mi brakowało. Relacje House - dziecko zawsze były interesujące w odbiorze i wiele mówiły, zwłaszcza o nim. To czego w innej sytuacji byśmy nie zobaczyli. Ty dajesz tego najlepszy przykład. Dlatego mam nadzieję, że nie będzie nam szczędzić takich scen

Lubię też Twoje sceny Huddystyczne, nie ma w nich nic na siłę, a jednocześnie bije z nich coś wyjątkowego.

Kilka ulubionych momentów i fragmentów z tej części:

"- Chce pogadać z Rachel – oznajmił House zanim zdążyła o cokolwiek spytać.
- Myślisz, że to dobry pomysł?
- To krótka rozmowa, nie wypad do Vegas."

"- Ty i ja mamy ze sobą coś wspólnego.
- Wiem, niebieskie oczy – odparła wzruszając ramieniem. Już to zauważyła.
Jej odpowiedź wywołała prawdziwy uśmiech na jego twarzy.
- To łączą nas dwie rzeczy – sprostował wcześniejszą pomyłkę"

"- Nie nienawidzę cię - przyznała Rachel niechętnie, jednak patrzyła mu w oczy.
- To dobrze, bo ja ciebie też.
- Naprawdę? – upewniła się z nadzieją w głosie. Zastanawiał się, jakim cudem tak szybko udało mu się coś spieprzyć.
- Naprawdę.
Zapadła dłuższa chwila ciszy, którą przerwała dziewczynka.
- Nie lubię cię – oświadczyła zupełnie poważnie zaskakując go po raz trzeci. Musiał przyznać dzieciak był na fali."

"- Podsłuchiwałaś?
- Zrobiłbyś to samo – zauważyła nie zamierzając przepraszać. Oczywiście miała stuprocentową racje, ale nie o to mu chodziło.
- Od kiedy jestem przykładem do naśladowania?"

"- Bo wszyscy mnie uwielbiają.
- Znam, co najmniej pięć osób, które znajomość z tobą uważają za wartą zachodu.
- Poważnie? Wliczasz w to Foremana?
- Przypomnij mi, ile razy chciał już zrezygnować z pracy?
- To bardziej syndrom Sztokholmski niż przyjaźń"

"- Żałuje, że nie zostajesz – wyszeptała z trudem odrywając od niego usta. Westchnął ciężko i dodał.
- Uwierz mi nie tak bardzo jak ja."

No, tyle z mojej strony. Czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.
Pozdrawiam,
lis.

Marcelina

Jakkolwiek to zabrzmi, ale uwielbiam niepewność zachowań oraz tego, co będzie, która tak mocno jest wyczuwalna w tej historii. Szalenie podoba mi się sposób, w jaki napisałaś rozmowę House'a z Rachel - pięknie ukazałaś go jako zagubionego, ale chętnego do obrania nowej ścieżki.
Z niecierpliwością oczekuję na następną część ;-)

agnieszka2372

Marcelina

Określenie "starcie gigantów" rozłożyło mnie na łopatki. Genialne

Wydaje mi się, że druga runda tego pojedynku również była wygrana, dla obu stron.
Cieszy mnie to, że budujesz relację na linii House-Rachel na spokojnie - ani niczego nie przyspieszasz, ani przesadnie nie spowalniasz. I co dla mnie ważne - dobrze, że pokazujesz punkt widzenia każdej ze stron. Bo tak trudno zapomnieć, że przecież w trudnej sytuacji jest cała trójka.
No i Huddy...

"- Będziesz cały wieczór zgadzał się na wszystko?
- Taki jest plan – potwierdził Greg i zwyczajnie go ominął zostawiając mu wszelkie talerze. " --- każdy orze jak może

Życzę weny!

lisek

Ja też nic nie mam do samej szczoteczki

bo również bardzo lubię ten ep, chodzi raczej o jej znaczenie, że takich powodów do kryzysu Huddy zaczęli używać, ale to nie ważne już.
Pisać chce mi zawsze, nie zawsze mam czas. Jeśli coś mi się podoba to staram się choć parę słów skrobnąć w zamian za pracę jaką wkłada autor, i z potrzeby, nigdy z zobowiązania. I nie jest w ogóle męczące

zresztą jak widać samo mi jakoś tak przydługawo wychodzi

Ale obiecuję się hamować

Zawsze można post pod postem, sama próbowałam

Ale oczywiście życzę Ci mnóstwa komentów, fajniejszych od moich

Choć chyba czasy już nie te

Co do części tym razem poprzestanę na wyróżnieniu fragmentów, które mi się najbardziej podobały

"– Muszę znaleźć kogoś, kto posiedzi z Rachel.
Normalnie poprosiłaby jego, ale w obecnej sytuacji miała opory. Diagnosta zdawał sobie sprawę, że będzie go to bolało zanim otworzył usta.
- Zostanę z nią – zaoferował z wyraźną rezerwą. To, że ją zaskoczył było niczym w porównaniu z tym jak zaskoczył siebie." - lisek lubi zaskakującego House'a.

"Wiem, że Rachel potrafi być…
- Trudna? Uparta? Wymagająca? – błyskawicznie podsuną kilka przymiotników.
- Dziw bierze, że akurat to ci przeszkadza.
- Porównujesz mnie do pięciolatki?
- Oczywiście, że nie - zaprzeczyła poważnie, po czym żartobliwie dodała - Ona potrafi czasem ustąpić.
- Ładnie.
- Kocham cię" - super dialog!

"- To tyle? Żadnej litanii zakazów, dodatkowych wytycznych i pomocnych wskazówek? – dziwił się House oczekując znacznie dłuższych instrukcji - Pokładasz we mnie więcej wiary niż przypuszczałem.
- Nie w ciebie, w Wilsona. Mam pewność, że z nim nie puścicie domu z dymem.- żartowała." - ja bym tam nie była taka pewna

"- Rachel, chcesz być lekarzem jak mama?
- Nie, chce być czymś fajnym – odparła w typowo dziecięcym stylu rozśmieszając obu mężczyzn.
- Będę piłkarzem" - padłam.

"Nie przekonasz jej do siebie nawet, jeśli zjem cały szpinak wszechświata.
- Wiem. Masz mnie za jakiegoś idiotę?" - Wilson

"Co ci się stało w nogę?
- Atak niedźwiedzia – odruchowo zbył jej ciekawość. Tym razem nie chodziło o nią. W ogóle nie lubił o tym mówić.
- Mam pięć lat. Nie jestem głupia."

No i ostatni Huddystyczny fragment

Wybacz, naprawdę chciałam krócej

Pozdrawiam.

magdalenka

Droga Agnieszko!
Nawet jak nie piszemy komentów, to się nie martw, bo wszystkim języka w gębie brakuje, ponieważ po 1: znowu widzą Twoje opowiadanie i po 2: to świetne opowiadanie!
Nie myślałam, że po zakończeniu serialu taki ruch zapanuje na forum, a tu proszę, i Lisek pisze, i Agnieszka pisze. Czego chcieć więcej?
Lubię Twoje historie, bo one są takie nie-cukierkowe, zawsze prawdziwe życie wkracza w te twoje opowiadania i dzięki temu nie przesładzasz, jak wiadomo nie wszystko kończy się happy endem.
Co do samego opowiadania: tylko Ty mogłaś wpaść na pomysł niezadowolonej Rachel. Ale to wszystko jest takie w stylu serialowych postaci, ich zachowania i dialogi.

- Nie przekonasz jej do siebie nawet, jeśli zjem cały szpinak wszechświata. -ten tekst wyjątkowo przypadł mi do gustu

I muszę dodać, że House i Cuddy są uroczy. Z jednej strony niepewni tego co będzie z ich związkiem, a z drugiej namiętni (co akurat nie dziwi

). Uwielbiam ich takich!
pokłony
czekam na więcej

agnieszka2372

Malinowa_Rozkosz

O rany, Agnieszko. Nie czytałam trzech ostatnich części, bo wchodziłam do domu i trochę padałam na pyszczek, ale dzisiaj zrobiłam sobie wolne i wszyściutko nadrobiłam. Podoba mi się to, jak House próbuje polepszyć relacje z Rachel i zastanawiam się tylko, jak długo będą kruszyć ten mur między sobą i kiedy dziewczynce przejdzie ta niechęć do niego.

lisek

Chase kontra Foreman

podoba mi się, że dorzucasz nam trochę kaczuszek.
"- Wiesz, są momenty, w których prawie cię lubię – przyznał z uśmiechem neurolog.
- I nawzajem." - myślę, że ten dialog bardzo dobrze oddaje ich relację.

"- Robią zakłady, kiedy zerwiemy.
- Ty i Cuddy? Wiem. Dziwi cię to? W tym szpitalu zawsze były o was zakłady – przypomniał przyjaciel - Kiedy cię wyleje? Kiedy się prześpicie?
- Nadal jestem tobą rozczarowany, akurat ten powinieneś wygrać.
- Pamiętam mój ulubiony, jak długo zajmie ci spłoszenie jej kolejnego faceta – wspominał rozbawiony onkolog – Ten akurat wygrałem." Ładny Hilson

Czekam na więcej, podobnie jak Malinowa jestem bardzo ciekawa, jak to sobie wymyśliłaś wszystko

Pozdrawiam,
lis.

agnieszka2372

magdalenka

obecna, czytam

- Ma włosy jak moja lalka - i w ten oto sposób oplułam monitor

Doktor Cuddy i doktor House wymiatają

muszę monitor umyć, więc więcej nie skomentuję

agnieszka2372

Marcelina

Uuu lala, problemy na froncie zawodowym i prywatnym.... Ależ im się trafiła kumulacja

Uwielbiam dialogi Huddy w Twoim wydaniu

Rozmowa z Rachel pt. "Ni panda, ni kot" - doskonała, haha! Oby jak najwięcej takich smaczków.

Dziękuję za każdą następną część, bo wiem, że będą one świetne!

WENY!