Za szkłem [NZ]

ChocoTubka

No i kiedy doczekam sie kontynuacji? Hmmm? Chce powiedziec czekam, bo bardzo mi sie to spodobało!

lisek

Witaj Aduś

Nie mogło mnie tu nie być. Czasem zniknięcie na dłużej ma swoje plusy, sporo niespodzianek na przykład

Ten tekst jest jedną z nich. Bardzo się cieszę. Po pierwsze przekaż podziękowania dla swojej koleżnanki, mi samej by się taka przydała

Mam nadzieję, że nawróciła Twój wen i teraz będziesz się nim regularnie dzielić, nie chcę Ci niczego wypominać, ale co nieco tu jeszcze masz do dokończenia

ja na to wszystko wciąż czekam i wciąż wierzę, że będzie, ten tekst daje mi kolejną porcję nadzieji

Co sądzę o Twoim pisaniu wiesz doskonale, nic się nie zmieniło, uwielbiam każde zdanie przez Ciebie napisane

Wierzę, że gdy znów się tu pojawię, będzie już na mnie czekać ciąg dalszy

Mogę Ci życzyć czasu i wena, bo talent i pasję już masz, zawsze miałaś.

Całuję, jak zwykle nienasycony, lis.

Aduśka

Ahoj!
Pewnie mnie już nawet nie pamiętacie, ale ...

Wen ostatnio jakoś zaczął krążyć wokół mnie i zdziałał 'coś takiego'. Nie wiem czy to się nadaje do użytku publicznego, ale zaryzykuję

Nie wiem czy jestem z tego zadowolona, czy coś wnosi do całości. Krótkie, krótkie, ale powoli może wrócę do (dłuższej)formy. Na razie potraktuję to jako rozgrzewkę, ponieważ po tej długiej przerwie, po długim okresie bez weny, a nawet kryzysie twórczym - nie jestem pewna, czy się jeszcze nadaję to pisania 'Huddy story',czegokolwiek. Niestety ;/ Ocenę jednak pozostawiam Wam. Postaram się, by prędzej czy później dokończyć to co jestem w stanie skończyć.

Także tego ...

2.

Wchodząc do szpitala Princeton-Plainsboro doskonale wiedział, że to nie będzie dobry, łatwy dzień. Stawiał krok po kroku, zastanawiając się nad tym, jak będą wyglądać ich wzajemne relacje po tym co się wydarzyło. Wydarzyło się dużo, pewnie zbyt dużo, by wszystko było tak jak przed ich wielkim zejściem. Rozejrzał się dookoła. Każda twarz wpatrzona w jego postać zdawała się krzyczeć niemo "Idiota! ". Nie miał nastroju do kąśliwych uwag. Wcisnął guzik od windy i modlił się w duchu, by nie spotkać Wilsona. Takie spotkanie z rana byłoby ponad jego siły. Czekało go przecież jeszcze starcie z bandą kaczuszek, które zapewne nie omieszkają skomentować jego spektakuarnego zakończenia czegoś co wydawało się być najlepszą rzeczą w jego marnym życiu. Już czuł na sobie te znaczące spojrzenia, ale mknął przed siebie, na tyle szybko, na ile pozwalała boląca noga. Tak, na domiar złego, dzisiejszego ranka ból nogi znacznie się wzmógł. „Wilson chyba ma swoją pieprzoną rację” – przemknęło mu przez głowę. Czyżby faktycznie psychika tak oddziaływała na tę dziurę w udzie? Kiedy już się znalazł przy drzwiach do pokoju diagnostycznego, zauważył tylko puste krzesła. Zdziwiony rozejrzał się po korytarzu, a gdy zobaczył jakiegoś Hindusa w kitlu zawołał:
-Ej, ty ciapaty! – Lekarz tylko dziwnie się spojrzał i chciał iść dalej, ale kiedy zauważył, że House zaczął iść w jego stronę, zatrzymał się i pozwolił diagnoście zadać pytanie:- Dlaczego nie ma mojego zespołu? Powinien tu chyba być o tej porze, hmm?
- Nie rozumiem, dlaczego pan mnie o to pyta – odrzekł z irytacją: -No, ale … obiło mi się o uszy, że doktor Cuddy dała im wolne, dopóki pan nie wróci.
-Ehh – westchnął House. Odkręcił się na pięcie i skierował się w stronę swojego gabinetu. Kiedy był już przy drzwiach, odkręcił się i omiótł jeszcze raz postać odchodzącego hinduskiego lekarza. Mocno pchnął drzwi i wszedł w głąb pomieszczenia. Rzucił plecak na fotel, a sam rozsiadł się na fotelu przy biurku. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Wziął do ręki piłkę i kilka raz ją podrzucił. Patrząc na szklane drzwi od razu przed oczami pojawiło się wspomnienie.

Po rozwiązaniu kolejnej trudnej zagadki medycznej siedział przy biurku i wypełniał durne raporty. Nie miał na kogo tego zrzucić i to go jeszcze bardziej denerwowało. Marzył o gorącej kąpieli, ciszy, miękkiej pościeli. Otulony sennością przymknął powieki. Siedział tak przez kilka dobrych minut i pewnie trwałoby to dłuższej, gdyby nie dźwięk otwieranych drzwi. Gdy podniósł głowę, na jego twarzy pojawił się szeroki, zalotny uśmiech. Bowiem jego oczom ukazała się niebiańska piękność o bujnych piersiach, smukłej talii i biodrach ‘w sam raz’. Powoli skierował wzrok na twarz i od razu dostrzegł charakterystyczny uśmiech i błysk w szarozielonych tęczówkach. Cuddy, bo tak nazywała się ów jego piękność położyła jakieś papiery na biurku i nie mówiąc zbędnych słów podeszła do niego i bez proszenia usiadła na jego kolanach, zarzucając jednocześnie ręce na karku. Diagnosta szeroko się uśmiechnął i objął ukochaną w talii. Nikomu się do tego nie przyznawał, bo przecież to by go ‘spaliło’, ale uwielbiał wpatrywać się w te błyszczące szarozielone tęczówki. Uwielbiał jej malinowe usta, zwłaszcza wtedy, kiedy mógł spijać z nich tę słodycz, a nawet wtedy, kiedy tak żarliwie dyskutowali, kłócili, rozmawiali. Nie mówiąc już o tym jaką sympatią darzył jej ciało. Cuddy uśmiechając się zalotnie musnęła jego usta, a on był już w jedną nogą w niebie. Nie czekał długo i oddał pocałunek. Smakowali się tak, jakby nigdy dotąd się nie znali. I to było w tej parze najbardziej intrygujące. Każdy ich pocałunek był jakby pierwszy, każda ich noc była jak pierwsza. Za każdym razem poznawali się na nowo i za każdym razem okrywali dawno zrodzone uczucie.
- Przyjedziesz dzisiaj na kolację? Nie wiem jakim cudem, ale Rachel się za tobą stęskniła – szepnęła uroczo.
- No ja też nie wiem jakim cudem, ale … Widocznie kobiety za mną szaleją. Zwłaszcza te z Cuddy na końcu. W każdym wieku, o każdej porze – Wystawił szeroko ząbki, na co Cuddy tylko się roześmiała. Nie poznawała diagnosty, choć znała go jak nikt inny. Odkąd byli razem, zaszły w nim pewne zmiany, a ona sama dostrzegała w nim cechy, o których nikt by nie pomyślał. Przejechała dłonią po jego włosach i pocałowała raz jeszcze jego usta.
- Bądź o 20. Przygotuję coś dobrego. – powiedziała, po czym wstała z jego kolan i rozprostowała ołówkową spódnicę.
-Tak, o pani. Będę równo o 20 – powiedział i siarczyście klepnął ją w lewy pośladek. Roześmiała się perliście, po czym skierowała się do drzwi. Gdy zniknęła za zakrętem, House wstał i rozmasował mocno nogę. Ciężar ciała ukochanej spowodował dość mocny ból, ale dla takiego uroczego ciężaru był gotów się poświęcić i wytrzymać. Tak samo jak był gotów zaakceptować jej dziecko i czasami przybrać rolę ojca. Był z nią szczęśliwy i odnalazł w sobie pokłady czegoś, co dawno uważał za wymarłe. Zaszły w nim dziwne zmiany. I nie wiedział, czy zbyt długo był tak nieszczęśliwy, że teraz jest skory do zachowań, z których zawsze tak drwił, czy po prostu tak działa miłość.

Podrzucił kilka razy piłkę zastanawiając się ‘co dalej’. I nie chodziło mu już o daleką przyszłość, bo tak jak nauczyć się żyć bez Stacy, tak teraz nauczy się żyć bez Cuddy, chociaż akurat to będzie znacznie trudniejsze. ‘Pieprzona miłość’ – zaklął w duchu, otwierając nowe opakowanie z Vicodinem. Wysypał na dłoń dwie tabletki, po czym szybko je połknął. Wpatrywał się w szklane drzwi, nie wiedząc nawet w jakim celu. Czyżby miał nadzieję, że znowu się w nich pojawi i jakimś cudem będzie jak kiedyś? Wstał i ciężko opierając się na lasce, zaczął zataczał kółka po swoim gabinecie. ‘Nic nie będzie tak jak kiedyś’ – pomyślał z głębokim żalem. Marzył żeby odzyskali chociaż swoją przyjaźń, jeśli nie mogą na nowo odbudować związku. Podirytowany usiadł na biurku. Nie wiedział co robić. Czy dzwonić do zespołu i ich ściągnąć, czy iść do domu nie dając o sobie znać. Pierwsza opcja niosłaby za sobą konsekwencje, na które nie miał ochoty. Dostałby kolejny przypadek, a wtedy nie obyłoby się bez spotkań z Cuddy. Po chwili zastanowienia się, stwierdził, że jest cholernym tchórzem. ‘Nie uniknę przecież spotkań z nią. Czy tego chce czy nie, prędzej czy później dojdzie do nich, a ja wtedy okaże się pieprzonym …’. Ugryzł się w język i gwałtownie zerwał się z miejsca. Energicznym krokiem skierował się w stronę gabinetu Cuddy. Chociaż najchętniej by uciekł i w głębi odczuwał niepewność, nie poddawał się. Najgorsze zawahanie nastąpiło dopiero przy drzwiach dyrektorki. Położył dłoń na klamce i już miał ją nacisnąć, ale coś go powstrzymało. Zastygnął, wpatrując się w postać Cuddy. Była tak samo piękna, seksowna i pociągająca jak zawsze. Jedyne co było inne, to jej twarz. Chociaż stał w znacznej odległości i tak dostrzegał smutek wyrysowany na niej. Spuszczając głowę, mając przed oczami jej uśmiech i rozweselone oczy, westchnął głęboko i ucinając wszystkie wątpliwości nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Brunetka momentalnie podniosła wzrok i zastygła. Ich spojrzenia spotkały się, co u obojga wywołało dreszcze i dziwnie ukłucie w piersi. Przez kilka chwil nastała niezręczna cisza. Każde z nich nie wiedziało jak się zachować, co i jak powiedzieć. Żadne z nich nie było jeszcze chyba gotowe na spotkanie. House postukał laską w podłogę kilka razy, po czym na jednym wydechu wyrzucił z siebie:
- Oddaj mi moje kaczuszki. – Gdy skupił wzrok na jej twarzy, szybko odczytał z niej zmieszanie, choć nie rozumiał skąd się wzięło. Przypuszczał, że sama jego obecność wprawiała ją w pewne zakłopotanie.
- Nie rozumiem twojej obecności w moim gabinecie i twoich próśb w tej kwestii. Masz komórkę? To zadzwoń do swoich asystentów i ich ściągnij. Poza tym dobrze wiesz, gdzie znaleźć kolejny przypadek – powiedziała najbardziej obojętnie jak potrafiła i wróciła do papierów nie podnosząc już wzroku na mężczyznę. Nie chciała z nim rozmawiać, a tym bardziej dyskutować, tak jak kiedyś to czynili. To była dla niej trudna sytuacja. Wiedziała, że będzie musiała stanąć z nim twarzą w twarz prędzej czy później, ale nie była przygotowana. Nie tego dnia. Dnia, w którym obchodziliby rocznicę. Poza tym … Czuła się zbyt zraniona, a ta rana była zbyt świeża, by wszystko było jak dawniej.
- Jasne – wycedził ociągale, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł. Sam nie rozumiał, dlaczego nie podjął dyskusji, nie rozpoczął tej gry tak dobrze im znanej, dlaczego po prostu nie był sobą. Dopiero teraz tak wyraźnie dostrzegał zmiany, które zaszły w ich relacjach, w nich samych. Połknął trzy Vicodiny i ruszył ociężale przed siebie, nie dostrzegając wodzącego za nim, smutnego wzroku przełożonej.

lisek

Aduś

Nie wierzę, że to Ty. Serio, już traciłam nadzieję, że kiedykolwik będzie mi dane przeczytać jeszcze coś Twojego, a tu TAKA niespodzianka

Musiałam przeczytać obie części i wiesz co? Myślę, że to może być jeden z Twoich najlepszych fików. Strasznie się cieszę, że postanowiłaś napisać swoją wersję po rozstaniu Huddy, i jestem pewna, że będziesz w tym milion razy lepsza od Shora. Cokolwiek wymyślisz. Lubię Twojego House'a, zawsze lubiłam, ma on w sobie taki charakterystyczny pierwiastek, nie mam na to jednego słowa, ale bardzo mi się podoba. Scena z retrospekcji to po prostu cud-miód, rozpływam się

pięknie kochana, pięknie

Ostatnia scena w gabinecie również, poruszająca, smutna, ale w niezwykłym klimacie, zawsze miałaś talent do jego tworzenia. Jestem bardzo ciekawa, co zafundujesz nam w kolejnych częściach. Już nie mogę się doczekać

Ściskam mocno