Chodzący po krawędzi [9/u]

Karola

Swietnie piszesz, czekam na nastepna czesc

ceone

niech ten tester już coś wymyśli

nefrytowakotka

Oto ostatni odcinek. Jeszcze tylko epilog i koniec. A właściwie będą dwa epilogi...

House podchodzi do telefonu i wybiera numer, nie zwracając uwagi na wyraźne zainteresowanie Jussufa.
- Foreman.
- Potrzebuję dwa litry krwi grupa AB RH+. Elektrolity i kroplówkę. I zastrzyki antybiotyki i witaminy. Czternaście sztuk. Dodaj do tego licznik Geigera. Wyślę próbki krwi od wszystkich tu obecnych. Pospieszcie się.
- Ok. już się robi.
Lekarze są bladzi i zdenerwowani.
- O co chodzi? - pyta zdezorientowany Starski.
- Pacjent X ma chorobę popromienną. A to oznacza, ze całkiem niedawno miał styczność z materiałami radioaktywnymi.
W biurze zapada cisza, tym lepiej słychać awanturę na ER.
- Po co ci licznik Geigera?
- Ty idioto! - wydziera się wściekły House. - Twój szef ma chorobę popromienną! Gdybyś choć napomknął! Miał styczność z czymś radioaktywnym! Dlatego choruje. Być może niektórzy z was też są chorzy, tylko mniej. Ale skąd ja miałem wiedzieć? Chciałeś żeby umarł? No to jest na najlepszej drodze do tego! - Lekarz nie może się uspokoić. - Co to było, do cholery?
- Nieważne. Możesz go wyleczyć?
- Nie wiem. Zobaczymy. Transfuzja i leki... i czekamy. Pobiorę krew od was. Przebadamy i zobaczymy kto jeszcze babrał się w tym gównie. Joana! Chodź mi pomóc. I niech ktoś odbierze krew i resztę. Ruszcie się!
Beth dostaje informację że strzykawki z środkiem paraliżującym są oznaczone na tłoczku wydrapanym krzyżykiem. Mam nadzieję ze House nie pomyli... I jeszcze jedna wiadomość dobra: SWAT przebił ściankę i i zajmują stanowiska.
- Watson, zabroń im strzelać bo zameldujemy się u bozi w 3 sekundy!
- Ok , znają rozkazy.
House kończy pobieranie krwi, kiedy docierają leki i krew. Beth bierze licznik Geigera i powoli zaczyna sprawdzać porywaczy. U dwóch pojawia się charakterystyczny trzask, bardzo silny u trzeciego dużo słabszy. Z satysfakcją notuje nagłą bladość i strach w oczach trójki terrorystów. House opisuje krew i wysyła stażystę z próbkami. Beth udaje się przekazać informację o strzykawkach, co powoduje widoczną ulgę u lekarza, który zajmuje się pacjentem X i ustawieniem odpowiednio kroplówek. Porywacze gromadzą się po drugiej stronie ER i dyskutują cicho pomiędzy sobą. Jednak Jussuf i wartownik pozostają przy pacjencie. House przeklina pod nosem, liczył, że Jussuf odczepi się od niego.
Dzwoni telefon.
- House.
- U trzech osób stwierdziliśmy znaczny spadek białych ciałek krwi, poniżej normy. Pacjent X ma najprawdopodobniej zniszczony system immunologiczny.
- Dzięki. Zaczynam leczenie.
House wywołuje trzy imiona i informuje ze musi podać im elektrolity i kroplówkę. Na razie transfuzja jest nie potrzebna, ale jak będzie dalej czas pokaże. Pielęgniarki sprawnie usadzają na łóżkach porywaczy i zaczynają podłączać kroplówkę, w praktyce wyłączając trzy osoby z gry. Po raz pierwszy w życiu House docenia pielęgniarki, dziwne uczucie... Przestaje myśleć o porywaczach z kroplówką a zabiera się za plan B. Bierze strzykawki i kolejno daje zastrzyk „swoim”, czyli bezpieczne i nieszkodliwe witaminy. Po chwili zostają mu już tylko strzykawki z środkiem paraliżującym. Beth każe stażyście i kobietom usiąść na stanowisku pielęgniarskim i nie ruszać się cokolwiek się nie zdarzy. Sama staje obok łóżka pacjenta X i wykorzystując zamieszanie wywołane przez House'a przekłada broń do kieszeni. Tymczasem House zdołał zaszczepić czterech porywaczy i zostaje mu tylko Jussuf. Nagle czuje ucisk broni na plecach.
- Rzuć to, doktorku. Dzięki, że wyręczyłeś mnie w pozbywaniu się głupców i świadków, ale teraz moja kolej. Chodź, pogadamy z twoją kobietą, ile jesteś dla niej wart. I laskę trzymaj tak, żebym ja widział. Wiesz, że nie żartuję, prawda? - okrutny głos wwierca się w uszy lekarza.
Podchodzą w pobliże pacjenta X.
- Odrzuć laskę. - House posłusznie upuszcza ją na podłogę i czuje jak Jussuf wciska mu lufę pistoletu w bok szyi. Beth zaalarmowana hałasem odwraca się wolno, wyciągając powoli z kieszenie broń. Nie jest dobrze, sukinsyn jest zasłonięty ciałem House'a. W uchu słyszy podniecone głosy:
- Widzimy ich. Nie mogę strzelić, porywacz trzyma zakładnika na muszce.
- Czekać! Jeszcze wkraczamy! Zakaz użycia broni palnej!
- Ale ona ma broń!
- Czekamy!
- Widzisz, Beth... ja wygrałem. Mam tego twojego kochasia, a ty przecież nic nie zrobisz, prawda? Zależy ci na nim, czyż nie? Zrobimy wymianę jeszcze jedną... twoja osoba za niego, co ty na to?
- Nie interesuje mnie taka wymiana – Beth jest pozornie spokojna. Powolutku ujmuje siga w obie dłonie, jest zasłonięta łóżkiem i Jussuf nie widzi co ona robi.
- Nie?
- Nie. - Wyciąga broń celując właściwie w House'a. Patrzy na niego a potem przenosi wzrok na jego prawą nogę. House mruga oczami potakująco.
- A co zrobisz? Przecież nie strzelisz do House'a!
- I tu się kurwa, mylisz! - w tym momencie House zaczyna upadać a ona strzela dwa razy.
Zgromadzeni w biurze słyszą strzały, okrzyk bólu House'a i krzyki ludzi ze SWAT wbiegających na ER. Wilson podrywa się na równe nogi i biegnie w kierunku ER a za nim Watson, krzyczący: zostać tutaj!
Wilson zastaje House'a leżącego na podłodze i nachyloną nad nim Beth.
- Strzeliłaś do mnie! - stwierdza lekarz z pretensją w głosie.
- Nie bądź mięczakiem, to tylko draśniecie – odpowiada bezlitośnie Beth.
- Wilson, ona strzelała do mnie – w jego głosie nadal brzmi uraza.
Przyjaciel z trudem hamuje śmiech i pochyla się, żeby obejrzeć ranę. Beth ma rację: to tylko draśniecie, długie i krwawiące ale draśnięcie.
- Zamknij się House, nic ci nie jest. Zaraz to opatrzę.
- A właściwie co ty tutaj robisz, Wilson? Mieliście się ewakuować?
- Yeah, yeah. Bądź cicho.
Nagle Beth wybucha.
- Dlaczego mu się podłożyłeś?? Miałeś uważać.
- Musiałem. Wiedziałem, ze zabije ciebie jeśli czegoś nie zrobię. - House wyciąga rękę i gładzi ją po twarzy. - Ja się wystawiłem, ty mnie postrzeliłaś. Jesteśmy kwita.
Watson obserwujący ich od chwili mówi:
- Zbierajcie się. Musimy to wszystko rozbroić, tu jest niebezpiecznie. Pojedziecie do nas, Lisa umiera ze strachu i ciekawości i Cameron także. No, już – pogania.
Cała trójka powoli podnosi się z podłogi i kieruje się do wyjścia. Do dyrektora podchodzi dowódca SWAT.
- Ta diabelska dwójka pracuje dla ciebie?
- Nie, na szczęście nie.
- Szkoda. Miałbym więcej wolnego – kwituje dowódca i odchodzi. Watson tylko się uśmiecha.
W lobby czekają wszystkie kaczuszki, Starski, Ladd I Adam, który podbiega do Beth uradowany jak dziecko.
- Wspaniale się udało prawda? Daj wyciągnę ci aparacik... ale doskonale było słychać – gada jak najęty wyjmując ostrożnie kulkę z ucha Beth.
- Dzięki Adam.
- Samochód czeka, jedziemy, bo Cuddy zagada mnie na śmierć. Nawet jedzenie załatwiły – śmieje się Foreman.
Pod szpital podjeżdża duża limuzyna, ciągle oszołomieni House i Beth wsiadają pierwsi, obok nich Wilson. Foremn z Trzynastka na kolanach siada z przodu a Taub z Kuttnerem siadają na podłodze z tyłu. Kierowca nic nie mówi tylko obserwuje to zamieszanie z lekką dezaprobatą. Już mają ruszać kiedy w szybę ktos puka. Chase.
- Zmieszczę się? - I wciska się do tyłu obok Tauba.
Nagle Foreman dostaje ataku śmiechu.
- Biała laska na kolanach, kierowca białas... czego jeszcze może Murzyn oczekiwać od życia? Pyta retorycznie. Towarzystwo wybucha śmiechem a kierowca wzdycha ciężko i rusza. Jego spokój zostaje jeszcze raz zburzony, kiedy pada twierdzenie, że trzeba kupić alkohol... po który udaje się Trzynastka z Foremanem. Po chwili wracają objuczeni dzwoniącymi pakunkami, które wkładają do bagażnika. Lisa i Cam czekają przed domem patrząc z otwartymi ustami na ilość osób wysiadających z jednego auta. Cuddy na przemian śmieje się i płacze, zresztą całe towarzystwo jest mocno wzruszone. No może oprócz House'a... choć kto wie.. bo nie odzywa się wcale. Odciąga na chwile Wilsona na bok i ten znika. Wraca po nie całej pół godzinie, gdy na miejscu jest już też Watson. Staje w progu i przygląda się salonowi Lisy. Na kanapie leży Cuddy z Ianem u boku. Fotel okupuje House z Beth. Reszta siedzi bezładnie na pufach, krzesłach i na podłodze. Pachnie chińskim i ormiańskim żarciem, wszędzie stoją butelki z piwem, kieliszki z winem a całe towarzystwo zarykuje się z jakieś żartu Watsona. Wilson napotyka niespokojne i pytające spojrzenie House'a i kiwa głową, ten wyraźnie się uspakaja i podchodzi do przyjaciela. Odbiera od niego mały przedmiot i wraca na fotel obok Beth.
- Hej, chciałem coś powiedzieć – rzuca w przestrzeń wyraźnie speszony House.
Zapada cisza a pytające spojrzenia kierują się w stronę lekarza.
- No cóż. Ona postanowiła mnie zabić, tylko jej nie wyszło. Postanowiłem się zemścić... Beth? I podaje jej śliczny złoty pierścionek z nefrytowym oczkiem. - Beth bez słowa wsuwa go na palec i czerwieni się gwałtownie, a House nie zastanawiając się, całuje ją mocno. W salonie wybucha piekło. Gwizdy, śmiechy i życzenia mieszają się ze sobą.
Wilson myśli, że to najpiękniejsze zakończenie tego strasznego dnia i w skali jeden do dziesięciu absolutna jedenastka...

Teaser:
Kiedy miałaś mi zamiar powiedzieć? - pyta House Beth.
W tym momencie do pokoju wpada z hukiem wystraszony Wilson.
- Wilson... przeszkadzasz.

BuTtErfly...?.!

świetne....
jejku nie mogę....
co do epilogu już wiem ze będzie genialny

i nie krępuj sie co tam jeden czy dwa, zrób następne opowiadanie z Beth:)
ja będę czytać...

Karola

nie napisze nic. To wystarczy za komentarz

nefrytowakotka

Buterfly, epilogów będzie dwa jeden słodki a drugi bardzo zły. Mój mroczny wen się obudził

Po głowie chodzi mi jeszcze jeden pomysł, ale niesprecyzowany do końca. Zobaczymy.

Karola... no wiesz co

ceone

.

nic dodać nic ująć.

Karola

Co?

po prostu smialam sie jak czytalam i taki koment wyszed

Wyobrazalam sobie impreze, a nie chcialo mi sie robic cytatow

ale swietne

nefrytowakotka

Pierwszy z epilogów. Częstować się

EPILOG nr 1

Dwa tygodnie później.

Budzik dzwoni wyjątkowo natrętnie a House na oślep maca po stoliku usiłując wyłączyć koszmarny dźwięk. W końcu mu się to udaje i opada z ulga na poduszkę. Otwiera oczy i stwierdza, że jest ósma rano. Co za barbarzyńska pora... Obok leży wtulona twarzą w poduszkę, Beth. Nie obudził jej ani budzik ani szamotanie się House'a. Interesujące. Zazwyczaj budzi ją szelest skrzydeł motyla a dzisiaj śpi mimo hałasu. Zwleka się z łóżka i idzie do łazienki ciągle myśląc o fenomenie snu Beth. Najwyższy czas zakończyć tę szopkę, bo jak ją znam nic nie powie. Parzy sobie kawę a dla Beth przygotowuje jej ulubioną zieloną herbatę z miodem. Budzenie blondynki jest prawie ponad siły House'a. Beth nie ma ochoty wstawać i daje to wyraźnie do zrozumienia. Na wpół rozbawiony na wpół zły oświadcza jej, że jest mu potrzebna w szpitalu.
- Znowu terroryści? Limit na ten miesiąc wyczerpany. Wezwij kogoś innego.
- Beth, wstawaj, naprawdę potrzebuję cię.
- Do czego?
- Niespodzianka.
Zrezygnowana Beth wstaje, wiedząc, że nic więcej się nie dowie, a on się nie odczepi. Mrucząc pod nosem mało pochlebne komentarze, idzie do łazienki a potem ubiera się. House nieco rozbawiony, zauważa, że ubrała się bardzo starannie: czarne, jedwabne spodnie i śliczny sweterek ecru. Nakłada kurtkę i patrzy wyczekująco na House'a. Ten zabiera kluczyki od auta i wychodzą.
- Nie jedziesz motorem?
- Nie, dzisiaj nie. Ma padać – kłamie bezczelnie, bo pogoda jest wyjątkowo piękna. Beth patrzy na niego podejrzliwie, ale milczy. Wyjątkowo szybko docierają do szpitala, a House nie kieruje się wcale na oddział diagnostyki, tylko w kierunku kliniki, ciągnąc ją za sobą. Wchodzą do pierwszego pustego pokoju lekarskiego.
- Siadaj – poleca House wskazując leżankę.
- Po co?
- Beth... - w jego głosie słychać ostrzeżenie. Blondynka wzdycha i rezygnuje z oporu. Przecież musiało się tak skończyć... i tak długo trwało. Układa się na leżance, a lekarz przysuwa do niej USG. Podnosi jej bluzkę i smaruje brzuch żelem. Zaczyna wolno przesuwać czujnikiem po brzuchu obserwując uważnie monitor. Zatrzymuje czujnik i pyta:
- Kiedy miałaś mi zamiar powiedzieć?
W tym momencie do pokoju wpada z hukiem wystraszony Wilson.
- Wilson... przeszkadzasz.
- Co się dzieje? Pielęgniarka właśnie mnie zawiadomiła, że zabrałeś Beth na badania... - urywa nagle i najpierw patrzy na Beth wpatrzoną w monitor, potem na przyjaciela, który obserwuje go z małym, krzywym uśmieszkiem na twarzy w końcu na odkryty brzuch.
- Beth! Jesteś w ciąży! - woła zaskoczony. Ten właśnie moment wybiera na wejście zaniepokojona pielęgniarka, a słysząc nowinę, wycofuje się błyskawicznie z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Jeszcze tylko brakuje ogłoszenia przez szpitalną radiostację – zauważa zgryźliwie House.
- Wiesz, będziesz tatusiem, a to jest cholernie duża nowina – odszczekuje Wilson przysuwając się profilaktycznie w kierunku drzwi.
House wzdycha jedynie i delikatnie wyciera żel, pomagając wstać Beth.
- Przecież i tak wiedziałem od początku. Aż tak głupi nie jestem i wiem, że jak się z kimś sypia bez zabezpieczenia, to są tego efekty. Ciekawe, czy będzie chłopiec, czy dziewczynka...
- Chłopiec – w głosie Beth brzmi pewność i uśmiech.
- Niech będzie – mruczy cicho House we włosy Beth. - Jimmi, możesz obstawiać zakłady, wygramy kupę kasy... - w jego głosie słychać rozmarzenie.
Wilson i Beth wybuchają głośnym śmiechem.

The end
epilogu nr 1

Karola

Czekam na drugi epilog.

BuTtErfly...?.!

ślicznie nie mogę się doczekam na kolejny

ceone

mam nadzieję, że drugi nie będzie ZóY ;p

nefrytowakotka

Ceone drugi będzie bardzo angst i bardzo zUy... i się pisze właśnie.

ceone

njjjjjjjeeeeeeeeeeeee *tupie nóżkami*

nefrytowakotka

Obiecany zły epilog

Epilog nr 2

Beth siedzi w biurze House'a patrząc bezmyślnie w okno. Do twarzy przyciska miękką piłkę softballową. Właściwie nie myśli o niczym. Gdzieś na obrzeżach świadomości słyszy przybój oceanu, krzyk mew, czuje ostry zapach soli i chłód wody. Jakaś część jej umysłu patrzy z odrazą na słoneczny dzień. Nie powinno być tak pięknie dzisiaj... powinno padać. Niebo też powinno płakać. Jednak pogoda jest bezlitośnie słoneczna a cały świat cieszy się życiem.
To niesprawiedliwe...
Wilson stoi po drugiej stronie szyby obserwując ją. Jest taka spokojna i wyciszona. Jakby zamknęła wszystko za sobą. Ale to wina leków...
W końcu decyduje się wejść do gabinetu, usiłując się opanować. Ostatnie cztery dni to był koszmar w koszmarze. Trzydzieści sekund zmieniło życie wielu ludziom... Pijany w sztok kierowca uderzył w bok auta House'a spychając go na latarnię. Pozostała tylko splatana kupa metalu. House nie miał żadnej szansy. Oddycha głęboko przed najtrudniejsza próbą: rozmową z Beth.
Na odgłos otwieranych drzwi Beth wolno odwraca się i patrzy na Wilsona pustym wzrokiem. W jej spojrzeniu nie ma nic. Oczy wyglądają jak dwie studnie prowadzące wprost do piekła. Wilson wzdryga się gwałtownie.
- Beth... idziesz na...
- Nie – przerywa mu wpół słowa. Ostrożnie i niemal miłośnie odkłada piłkę na miejsce. Rozgląda się, a następnie powoli wstaje opierając się o biurko. Porusza się wolno i rozważnie, kiedy wychodzi zza biurka.
- Ale przecież...
- Wilson, proszę cię. Tylko bez hipokryzji. Moja odpowiedź brzmi nie. I inna nie będzie.
- Gdzie idziesz? - Pyta skonsternowany Wilson, widząc, że zabiera kurtkę z krzesła.
- Jadę do stadniny.
- Dzisiaj???
- Tak, dzisiaj. Jeśli nie rozumiesz sam, nie będę ci tłumaczyć.
- Ok, zawiozę cię – mówi zrezygnowany i oboje wychodzą na całkowicie pusty korytarz. Szpital jest niespotykanie cichy i pusty, a te kilka osób spotkanych po drodze, nie odważa się podejść do kobiety w czerni i idącego obok niej Wilsona w czarnym garniturze, ale bez krawata. Wilson nawet nie wie, że zapomniał o krawacie. Beth idzie bardzo wolno, obrażenia odniesione w wypadku dają się jej we znaki. Obserwujący ją Wilson, nie rozumie jakim cudem ona w ogóle chodzi... mimo, że uderzenie w ich auto wyrzuciło ją na zewnątrz, upadek a potem... spowodowały solidne uszkodzenia. Powinna leżeć w łóżku...
Przez całą długa drogę do stadniny w aucie panuje milczenie, Beth patrzy nieruchomo przed siebie, zaciskając ręce na kolanach, a Wilson nie ma siły podjąć rozmowy. W końcu podjeżdżają na parking przed halą. Beth obraca się do Wilsona, a on patrzy na jej posiniaczona twarz z bliska. Ona tymczasem przechyla się i leciutko go całuje.
- Dzięki, Jimmi, za wszystko. Do zobaczenia kiedyś. - Wysiada z auta i kieruje się w stronę stajni. Jednak nie dociera tam, wcześniej podchodzi do niej stajenny z Liskiem prowadzonym na kantarze. Beth zdejmuje kantar, przy pomocy stajennego dosiada Liska a potem, bez oglądania się, rusza stępem w kierunku lasu. Wilson odjeżdża, musi zdążyć na pogrzeb. Pogrzeb. Co za straszne słowo... jeśli tym, kto ma być pogrzebany jest jego przyjaciel. Zjeżdża nagle z szosy na pobocze i bezsilnie opiera głowę na kierownicy. Nagle widzi przed sobą dłonie Beth. Ona nie miała pierścionka... myśli przerażony. Beth, co ty chcesz zrobić?? Na dźwięk stukania w szybę podskakuje gwałtownie i patrzy niezbyt przytomnie na policjanta.
- Źle się pan czuje? Doktor Wilson? - policjant jest zdumiony.
- Tak... my się znamy? Ja muszę... ja muszę wracać – rozgląda się rozpaczliwie, ale nie ma jak zawrócić.
- Doktorze, proszę się uspokoić... zatrzymam dla pana ruch. Byłem tam wtedy w szpitalu... Joana to moja siostra – precyzuje policjant. Następnie wychodzi na środek drogi i zatrzymuje ruch. Srebrne volvo śmiga obok niego znacznie przekraczając prędkość. Wilson hamuje z piskiem pod halą i rzuca się biegiem w stronę Langa, który ubrany w elegancki garnitur dosiada ogromnego, karego konia.
- Lang! Gdzie jedziesz??
- Szukać Beth.
- To dobrze, znajdź, znajdź ją zanim stanie się coś złego... - wydusza z siebie Wilson.
Lang rzuca na niego przerażone spojrzenie i wbija pięty w boki konia, który rusza galopem. Obok Wilsona pojawia się stajenny.
- Proszę się nie martwić... Demon to świetny koń a Lang zna tutaj teren jak własną kieszeń... - widać, że stajenny przekonuje sam siebie.
Wilson wychodzi na paddock, siada na belach słomy zdecydowany czekać do oporu. Obok niego siada stajenny i obaj wpatrują się z napięciem w drogę prowadzącą do lasu. Zmęczony Wilson zamyka oczy mając nadzieję, że kiedy je otworzy znowu będzie w w El Mundo Bueno, dobrej rzeczywistości a to wszystko okaże się tylko koszmarem. Słyszy jak stajenny wciąga powietrze i podrywa się na nogi.
- Lisek wrócił. Sam. - głos mężczyzny drży. Wyciąga komórkę i wybiera numer. - Szefie, Lisek wrócił. Sam. - przekleństwa Langa są słyszalne nawet dla Wilsona.
- Zaraz wracam, Steve zorganizuj kilku ludzi, zaczynamy poszukiwania.
- Poczekaj Steve. - zatrzymuje stajennego Wilson. - Beth trenowała tego konia prawda? Widziałem pokaz.. on jest prawie jak pies. Dlaczego Lang nie wsiądzie na niego i nie spróbuje zmusić go do zabrania w miejsce gdzie zostawił Beth? Jest to niemozliwe?
Steve patrzy na niego z zastanowieniem.
- Chyba możliwe. Lang na nim jeździł na zmianę z Beth. Zobaczym, co powie Lang. Pójdę przygotować jeepa, pojedziemy za nimi, doktorze.
Lang po wysłuchaniu propozycji, tylko kiwa głową i podchodzi do Liska, klepiąc go po karku i mówiąc do niego cicho przez dłuższą chwilę. W końcu dosiada go i wolno wracają do lasu. Steve i Wilson jadą za nimi w oddaleniu. Lisek idzie stępa piaszczystą drogą, skręcając w kolejne przecinki, w pewnym momencie staje, a potem obraca się i przeskakuje ponad krzakami rosnącymi na poboczu.
- Aha, więc tutaj uciekła. Pojechała korytem strumienia w górę.. o kurwa! Ona pojechała na plażę!
Steve, gwałtownie zawraca jeepa i dodaje gazu aż piasek sypie się spod kół. Następne dziesięć minut upływa na karkołomnej jeździe przez las, a stajenny tylko dodaje gazu. W końcu wypadaja na plażę widząc galopującego w ich stronę jeźdźca. Lang na Lisku. Steve wbija wzrok w ciemną plamę na piasku na granicy wody. Podjeżdża bliżej i Wilson, w leżącym przedmiocie, rozpoznaje kurtkę Beth. Ale jej samej nie ma nigdzie. Podnosi kurtkę i wtula w nią twarz patrząc na ocean. Nie widać nikogo, jest posępnie pusty, nawet mew nie ma.
- Beth... szepce Wilson i milknie, wpatrując się szklanymi oczami w wodę.
- Steve, zabierz Liska. Odwiozę doktora do domu. - Lang z trudem panuje nad sobą, ale wie, że jego własna żałoba musi poczekać. Wilson stracił przyjaciela, najlepszego przyjaciela, a teraz Beth. Wsadza lekarza do samochodu i rusza wolno w kierunku miasta. Nie wie, gdzie Wilson mieszka, a ten nie reaguje na pytania. W końcu decyduje się zawieźć go do mieszkania House'a. A potem myśleć co dalej. Docierają na miejsce po godzinie milczącej jazdy. Wilson wysiada z samochodu jak automat i kieruje się do mieszkania przyjaciela. Lang idzie za nim, zastanawiając się czy lekarz ma klucze. Ma. Wchodzą do przeraźliwie pustego apartamentu i wzrok Wilsona natychmiast przyciąga duża biała koperta leżąca na stoliku przed kanapą. Wypisane na niej jest nazwisko Wilsona. Otwiera ją trzęsącymi się rękoma. Wyjmuje krótki list:
Jimmi
Nie martw się. Tak musiało się skończyć. Straciłam wszystko i jego, i dziecko. Przepraszam.
Spotkamy się kiedyś, w innym czasie i innym miejscu.
Obiecuję.
Beth.
PS Będziesz wiedział co masz zrobić.
Wilson odkłada ostrożnie list i wyjmuje następną kartkę. Akt ślubu. House i Beth, wzięli ślub na Jamajce, tydzień temu. O mój boże... Wyjmuje dwa zdjęcia na jednym napisane jest Dla Jimmiego i przedstawia Housea w czarnym garniturze i białej koszuli całującego Beth ubraną w piękna, hiszpańską suknię, w reku trzyma wiązankę storczyków. Na drugim dedykacja jest: Dla Karoliny i oboje na zdjęciu stoją statecznie, przytulając się do siebie. Zdjęcia ze ślubu, o którym nikt nie wiedział.
Wilson czuje jak łzy ciekną mu po twarzy. Są tacy szczęśliwi...
W kopercie znajduje jeszcze talizman Housea, pierścionek Beth i dwie piękne srebrne obrączki z wygrawerowanym domkiem podpartym laską.
Czuje, ze obok niego ktoś siada. Cameron. Przytula ja do siebie, ale patrzy tylko na zdjęcia. Tylko tyle po nich zostało.

THE END

BuTtErfly...?.!

Ślicznie.... ale jakie smutne

chyba wole pierwszy epilog ale ten drugi ma coś w sobie ....

kropka

Nefrytowa..............

Martuss

jakie to smutne....

aż mi się łezka w oku zakręciła....

nie mam słów na ten epilog....

nefrytowakotka

Rany, no co jest? Nikt nic nie napisze???

Butterfly napisała:
"Ślicznie.... ale jakie smutne chyba wole pierwszy epilog ale ten drugi ma coś w sobie ..."
Dlatego sa 2 epilogi. Do wyboru. Ma? ale co ma?

Kropka :devil:
No co?

Martuss... no wiesz coooo...

Martuss

ale mi właśnie się tak podobało że nie wiem jak wyrazić to w słowach... *przeprasza za złe sformułowanie*
naprawdę się wzruszułam...

kropka

nefrytowakotka

To ja już nic nie powiem... bo mam zaczętego fika barrdzo złego. I znęcam się nad bohaterami jak tylko mogę. Ojjjjjj...

Martuss

no wiesz co... żeby się nad bohaterami znęcać

ale chętnie poczytam

To ja sobie grzecznie czekam na kolejnego fika *zaciera ręce i czeka niecierpliwie*

ceone

śliczne...

*Madziula*

smutne

dlaczego wszystko co piękne jest smutne...