Dobry powód [M]

Atris

Pisane po wpływem chwili, hope you'll like it.
Miłego czytania.

PS. Wszystkim uczulonym na Cameron radzi się kliknięcie czerwonego krzyżyka

Dobry powód

Codziennie stawała przy otwartym oknie. Codziennie, trzymając w dłoniach kubek z herbatą, patrzyła w dół na ruchliwą ulicę pod sobą. Codziennie, opierając się udami o parapet, pytała siebie o jeden dobry powód by nie skoczyć.

Najpierw był mąż – chory na raka. Nie mógł się bez niej obejść. To był dobry powód, żeby nie skoczyć. Tylko kiedy już umarł, ona znalazła kolejny doby powód. Zawsze znajdowała.

Przez jakiś czas zbyt była zajęta cierpieniem, by wymyślić coś lepszego niż: „Jestem lekarzem. Może jutro komuś uratuję życie.” To był dobry powód, żeby nie skoczyć. Ale gdy okazało się, że nie wszystkich może uratować, znalazła koleją wspaniałą wymówkę.

Dostała wymarzoną pracę. Warto było żyć choćby dla samej tej posady. Czyż to nie dobry powód? Ale gdy odeszła, musiała znaleźć kolejną wymówkę. Zawsze znajdowała.

Teraz była z Chase’m. On ją kochał, potrzebował. Nie mogła odejść. Nie w ten sposób. Kolejny dobry powód. Lecz gdy go zostawiła, musiała znaleźć nowy.

W końcu zrozumiała, że zawsze znajdzie się coś, co ją powstrzyma. Że gdy skończą się naprawdę ważne powody, wystarczy jej jakiś nieznany kot na odległym drzewie, który czeka na jej pomoc. Zrozumiała to wszystko dopiero wtedy, gdy dowiedziała się, czym jest uczucie, które towarzyszy jej za każdym razem, kiedy stoi w oknie.

To strach.

Od początku była pewna, że się nie boi. Mogła skoczyć w każdej chwili, to była jej decyzja, ale zawsze miała coś do zrobienia. Zawsze było coś, dla czego warto było pozostać. Teraz jednak wreszcie wiedziała, że jej dobre powody były jedynie marnymi wymówkami.

Bała się. Paniczny strach ogarniał ją na myśl, że to mogłaby być ona. Nieruchoma na chodniku, bezimienna dziewczyna z szeroko otwartymi oczyma, rozsypanymi wokół głowy włosami i zastygłą w zdumieniu twarzą.

I na dodatek ci wszyscy ludzie, którzy nie dostrzegali jej, dopóki nie pogruchotałaby sobie kości. Nigdy nie zwrócili uwagi, gdy stała, zastanawiając się czy skoczyć. Dopiero śmierć przykułaby ich uwagę, choć i to nie jest pewne. Śmierć była na porządku dziennym. Czy ta mogłaby ich wzruszyć?

Któregoś dnia wreszcie dojrzała. Poskładała całe swoje życie i okazało się, że w rzeczywistości składa się z małych odłamków szkła. Stale rozsypanych, stale niedopasowanych. Tak naprawdę bez żadnej wartości. Nie miała pracy, nie miała miłości, nie miała chęci, by wciąż szukać wymówek.

Jak zawsze stanęła przy oknie i wychyliła się. Kubek odstawiła ostrożnie na blat stołu i jeszcze raz spojrzała w dół z tej perspektywy. Tak, dorosła. Nie zapytała już, czy jest jeden dobry powód, by zostać. Poprosiła o jeden dobry powód, by skoczyć.

A gdy przymknęła wreszcie powieki, poczuła wiatr chłostający jej twarz i świszczący w jej uszach, była wreszcie szczęśliwa. Już nie potrzebowała wymówek, już nie czuła strachu, ni bólu, ni zawodu.

Odchodziła do czegoś lepszego.

O tym marzyła, odkąd w dzieciństwie po raz pierwszy ubrała bajkową koronę w krainie snów.

Czerwono-Zielona

Niezwykłe...
Po pierwsze - przejrzyste. Tak dobrze się czyta... Nie ma jednego zbędnego słowa, każde zdanie jest na swoim miejscu, każdy wyraz i każdy akapit przemyślany i logicznie umiejscowiony... I jednocześnie ten wewnętrzny rytm... Wciągający... Ten pozorny spokój, który wywołują owe idealnie wręcz napisane zdania, kontrastuje z emocjami, buzującymi w głowie bohaterki... To daje niesamowity efekt. Piorunujący... Ta zimna kalkulacja. Racjonalne szukanie powodów. Aż do momentu, gdy nagłe olśnienie odziera ją z wszelkich złudzeń... Przerażające. I bardzo prawdziwe. Nie każdy samobójca zapewne wykonuje ten dramatyczny krok w reakcji na jakieś nagłe tragiczne wydarzenie czy ciągnącą się zbyt długo beznadziejną sytuację... Po prostu powoli uświadamia sobie otaczającą go pustę. Spokojnie, powoli, bez dramatów. Zdaje sobie sprawę, że zbarakło mu powodów, by zostać, podczas, gdy na pewno ma taki, który każe mu skoczyć...
Hugh Laurie w jednym z wywiadów powiedział, że pamięta moment, w którym zorientował się, że dzieje się z nim coś złego - jak się okazało - była to depresja... Otóż był swiadkiem groźnego wypadku samochodowego, byli ranni.. A on poczuł... nudę. Poczuł się znudzony. I to zupełnie niezrozumiałe, ale jednak prawdziwe uczucie, kiedy wszystko cię przestaje obchodzić, bardzo mi do Twojego tekstu pasuje...

Atris

Mój Boże. Twój komentarz jest dłuższy niż sama miniaturka.

To, co napisałaś, jest bardzo głębokie i filozoficzne. A mój tekst to po prostu takie powierzchowne tknięcie tematu, który powinien był wybrzmieć mocniej i dłużej. Była on moją reakcją na moją reakcję

No cóż, trudno to wyjaśnić. Po prostu stanęłam w oknie, spojrzałam w dół i sama siebie zapytałam o jeden dobry powód. I znalazłam takich mnóstwo. I w tej samej chwili zorientowałam się, jak bardzo się boję. Nie chodziło o to, jaką krzywdę zrobiłabym sobie, czy rodzicom. Po prostu tak strasznie się bałam, że spadnę. Potem chciałam jakoś opisać swoje przeżycie i wybór padł na Cameron.

Tak, te marzenia z dzieciństwa są straszliwie niebezpieczne. Gdzieś zakopane na lata, aż w końcu gdy nadchodzi dorosłość, budzimy się i przypominamy sobie, jak kiedyś było dobrze. I że wciąż chcemy, by te marzenia stały się rzeczywistością.

Hmm, myślę, że tak. W momencie, kiedy wreszcie decydujemy, tak naprawdę decydujemy o swoim losie, czujemy wreszcie rzeczywistą wolność. Bo wszystko, co robimy, jest odpowiedzią na decyzje innych. Tak, jakbyśmy byli marionetkami i nasze kroki były odpowiedzią na ruchy sznureczków. A gdy wreszcie sznureczki się przerywają, jesteśmy wolni.

Co do "znieczulicy" ludzkiej, uważam, że to najgorsza, najbardziej człowiecza rzecz we wszechświecie. Każdy człowiek jest zbyt zajęty sobą, by zobaczyć coś ponad koniuszek własnego nosa. Nic ich nie interesuje, dopóki im nie dzieje się krzywda. A śmierć... czy śmierć tak naprawdę wciąż nas szokuje? Czy nie jest czymś normalnym, co zwyczajnie się dzieje? Nie przeżywamy jej w nas, on zwyczajnie przechodzi gdzieś obok.

Tak, ta dobra mina do złej gry. Wszystko jest w porządku, aż nagle życie ucieka przez palce i okazuje się, że ten ktoś, kto jeszcze przed chwilą z tobą rozmawiał, żartował, leży martwy. Ludzie widzą, co chcą widzieć. Najczęściej właśnie tą radość, jedynie przykrywkę rozpaczy.

To zdanie o bezimiennej na chodniku było takim zdaniem, które musiało się pojawić. Nagle ukazuje się ono w moim umyśle i cały utwór dąży do takiego zdania. Dla większości staje się ono zwyczajne, gdzieś tam ginie w całej przeplatance innych zdań, które są wyróżniane. A to, na którym najbardziej mi zależało, jest ignorowane. A ty je dojrzałaś. Dziękuję.

Co do kubka. W twoim komentarzu pojawia się kilka wersji, o których mogłaby pomyśleć Cameron. Nie chciałabym rozwiewać wątpliwości, to one przyciągają do tekstu, jednak muszę się wypowiedzieć. To zdanie było napisane przeze mnie machinalnie, według mnie tak właśnie powinna wyglądać ta sytuacja. Cameron, ściskająca kurczowo w dłoniach kubek z parująca herbatą, podejmująca najcięższą decyzję jej życia. Gdy już się zdecydowała, należało ten kubek odstawić. Czemu? Bo tak właśnie należało. Tak musiała postąpić. Możemy się tylko zastanawiać nad tym faktem. Czy chciała pozostawić po sobie porządek? Możliwe. Czy to było przyzwyczajenie? Znów możemy tylko podejrzewać. Ale zrezygnowałabym z wersji pragnienia wolności, czyli zostawiamy kubek, bo on przywiązuje nas do starego systemu. Nie, nie uważam tej opcji za słuszną.

Dla takich właśnie komentarzy warto pisać.
Dla takich komentarzy piszę.
Dziękuję.

Wzruszona Atris.

JiKa30

Przeczytałam. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Nie spodziewaj się takiego komentarza, jaki napisała C-Z, nie potrafię.

Treść jest niesamowita. Przykra, ale prawdziwa. Gdy żyjesz, nikt się Tobą nie interesuje. Gdy umierasz, wszyscy nagle zaczynają Cię kochać.

Z tego, co zrozumiałam, to Cameron skoczyła. Rozumiem ją, gdy nie ma już żadnych powodów, żeby żyć, lepiej to zakończyć.

Pięknie dobierasz słowa, po pierwszym akapicie przykleiłam się i musiałam skończyć. Fik jest bardzo wciągający i oryginalny. W ogóle piszesz bardzo ładne miniaturki. Głód też mi się podobał.

Rozpisałabym się jeszcze trochę, ale nauka leży i kwiczy. Pozostaje mi tylko życzyć Ci dużo wena.

Pozdrawiam,
Jika

coolness

Atris, zacznijmy od tego, że ja czytałam naprawdę wiele Twoich tekstów. Jedne były lepsze, drugie troszkę gorsze, aczkolwiek wszystkie przyjemnie się czytało. Jednak ten jest hmmm... taki inny niż Twoje dotychczasowe teksty. Osobiście odnoszę wrażenie, że to jest najlepsze ze wszystkiego, co do tej pory napisałaś. Ale to tylko moje odczucia.

Moim zdaniem ten tekst można czytać na wiele sposobów. Gdyby przykładowo zmienić parę zdań, nie użyć imienia Cameron w tekście etc, to można byłoby powiedzieć, że ten tekst jest po prostu niebywale prawdziwą, i w tej prawdziwości niezwykłą, miniaturką o życiu. Jednak tekst jest o Cameron. I jak dla mnie można go dwojako zinterpretować. Myślę nawet, że za każdym razem można odkryć coś nowego w tym tekście. Ja przeczytałam miniaturkę dwa razy i za każdym razem dostrzegłam coś innego, i równie niesamowitego.

Za pierwszym razem przeczytałam tę miniaturkę jako po prostu tekst o Cameron. Nie mam na myśli tego, że tekst jest płytki. Broń Merlinie! Jest zupełnie na odwrót, jest w nim zawarta głębia. Jednak za pierwszym razem był to dla mnie po prostu niesamowity tekst o Allison. Bo on jest o niej. Wbrew temu, co ktoś mógłby powiedzieć. Ktoś może zapytać... Zaraz, zaraz... ale Cameron by nie skoczyła! Na pewno znalazłaby kolejny powód. Ja mówię, że nie. Że opisałaś prawdziwą Cameron. Bo to ona była wiecznie zagubioną, w pewnym sensie, dziewczynką, która starała być się dobra i zawsze znajdowała powód by żyć. Zawsze chciała komuś pomóc, więc nie mogła skoczyć. Jednocześnie się bała. Bo nie była aż tak odważna, czy silna, jaką czasami zdawała sie być. Zresztą nikt nie może być zawsze silny. Zawsze znajdowały się powody, by żyć, ale w pewnym momencie to nie starczyło i pokonała strach. Skoczyła, myśląc, że odejdzie w lepsze miejsce, w lepszy czas. Być może miała rację, być może się myliła.

Za drugim razem odkryłam drugie dno tekstu. Być może można go zinterpretować na wiele sposobów, jednak ja odkryłam jedynie dwie opcje. Tym razem te wszystkie powody dla których warto żyć stworzyły dla mnie pewną całość, którą mogę nazwać po prostu... robienie tego, czego się od danej osoby wymaga. Bo w pewnym sensie, Cameron robiła to, co narzucało jej życie, to czego inni od niej w jej mniemaniu wymagali. Ratowała ludzi, była miła, przyjazna, choć nie musiała. Starała się cały czas nieść ulgę. To przestało być jej życiem, zaczęła żyć życiem innych, nie swoim. Aż w końcu w pewnym momencie poskładała wszystko do kupy i powiedziała: Dość, wystarczy już. Czas zacząć żyć własnym życiem. I skoczyła. Ale nie dosłownie. Można ten skok potraktować jako zaczęcie nowego życia, zostawiając stare za sobą. Robienie nie tego, czego się od nas wymaga, lecz tego co chcemy. Ona właśnie wtedy dorosła. Postanowiła być prawdziwą sobą, nie cieniem siebie. A to odłożenie kubka na stół, można potraktować jako ostatnie spojrzenie w przeszłość, żal i pewną ulgę jednocześnie. Natomiast powiew wiatru, to nic innego jak zew wolności. Prawdziwej wolności. Cameron się wyzwoliła, dojrzała i stała się sobą. Miała nadzieję, że teraz będzie lepiej. Napewno miało być inaczej. Pytanie tylko, czy lepiej. Myślę, że fakt, że dojrzewała tak długo to było przez to, że zbyt dobrze znała ludzi. Ci ludzie, którzy zainteresowaliby się nią dopiero, kiedy by już nie żyła, to po prostu zwyczajni przechodni, zwyczajni ludzie. A ludzi interesuje sensacja, nic innego. A Cameron nie chciała być w centrum zainteresowania, chciała być po prostu sobą. Bała się więc, że zmieniając się, dorastając, wywoła pewną sensację. I nie oszukujmy się, pewnie by tak było. Ale jednak kiedyś trzeba dorosnąć i skoczyć, zmienić coś w swoim życiu.

Ja wiem, że dość dziwnie interpretuje ten tekst, ale ja tak mam zawsze. Wybacz, Atris, ale nie jestem w stanie ująć w słowa tego, co mnie tak zachwyciło w tym tekście. Bo on jest piękny. I jest w nim magia. Tę miniaturkę po prostu czuć. Jej się nie zapomina, ona porusza czytelnika, zagłębiając się w jego duszę. Wybacz, Atris, że nie umiem nic sensownego napisać, powiedzieć. Wiedz w każdym razie, że mimo tego, że komentarz chaotyczny i bez jakiegoś składu i ładu, to jednak jestem zachwycona. Chylę przez Tobą czoła. Ten tekst to mistrzostwo samo w sobie. Przekazałaś więcej niż się da zazwyczaj przekazać słowami. I nie przerysowałaś tego. Wszystko jest takie jak być powinno. O żadne zdanie nie jest za mało, ani za dużo. Wyszło Ci to niebywale genialnie. Gratuluję. Oby więcej takih tekstów.

Pozdrawiam,
zachwycona ness

gehnn

Przybyłam.

Widniejesz w moich magicznych zakładkach już od jakiegoś czasu (Zostań! *wali głową w klawiaturę*), ale oczywiście jeszcze się nie zabrałam za komentowanie, bo okazało się, że zakończenie roku wyczerpuje aż do końca. A potem weszłam do tworu Czerwono-Zielonej i to mnie odesłało do ciebie.

Myślę, że ludzie, którzy nie lubią Cameron i wcisnęli czerwony krzyżyk (w sumie nie tylko oni, ale również ci, którzy nie wchodzą do działu Inne, bo cośtam) sporo stracili. Jak już pisałam, ewoluujesz stylem bardzo i chyba to jest jeden z przykładów. Napisane świetnie. I pomysł też mi się strasznie podoba. Bo w sumie Cameron to cholernie ciekawa postać - dużo w niej jest sprzeczności, na przykład odwaga i strach, które są tutaj świetnie przedstawione. Bo ona w sumie jest odważnym człowiekiem, ale boi się wielu rzeczy... Okej, brzmi to dziwnie, ale z nią takie właśnie mam odczucia, że jest pełna sprzeczności i właśnie przez to ciekawa.

Trzy pierwsze linijki są krótkie, ale treściwe. Po ich przeczytaniu mam już cały obraz w głowie. Zmierzcha, niebo jest fioletowo-niebieskie, w oddali chowa się słońce, kilka chmur przelatuje w tle. Samochody i światła migają w przyspieszonym tempie, a ona stoi w niebieskiej bluzie, jeansach i z niebieskim kubkiem przytkniętym do ust przed szeroko otwartym oknie. Jej uda faktycznie dotykają parapetu. Jej blond włosy są związane brązową gumką w luźny kucyk. Chociaż czytam to po raz trzeci, nadal mam tę samą wizję. Potem widzę, jak pojawia się w tym oknie, dzień w dzień, czasem zrozpaczona i tłumacząca sobie, że nie może skoczyć, bo ma ziemskie obowiązki (wtedy jest ciemno, ma na sobie czarną sukienkę), czasami szczęśliwa. Chociaż częściej cierpi i musi siebie przekonywać, że musi zostać.

Podobają mi się wszystkie wymówki. Jej mąż, Chase, posada, nawet samo bycie lekarzem - udowadnia to, że powody faktycznie były marne, a ona sama była zbyt słaba, żeby skoczyć. Ale czy chciała skoczyć? To pytanie mi się nasunęło trochę po przeczytaniu - czemu miałaby chcieć skoczyć? Czy to była taka podświadoma gra z Bogiem, podaj mi jeden powód, wtedy pozostanę przy życiu, chociaż i tak wiesz, że się nie odważę? A może ona w ten sposób chciała siebie przekonać, że jest potrzebna, ważna, że nie może umrzeć?

Cudowny akapit o "nieruchomej, bezimiennej dziewczynie na chodniku". Taka anonimowa samobójczyni stanęła mi przed oczami, oczywiście w ciele Cameron, znowu na niebiesko, w kałuży krwi, z szeroko otwartymi oczami właśnie, wręcz komicznie porozrzucanymi kończynami i związanymi włosami. I ten fragment ze śmiercią, która jest na porządku dziennym, która towarzyszy nam ciągle i do której w gruncie rzeczy jesteśmy przyzwyczajeni. Ostatnio miałam taką sytuację: mój tata opowiadał mi, jak pogotowie (jest lekarzem) przywiozło do szpitala dziewczynę z dużymi dusznościami. Okazało się, że to zator tętnicy płucnej i praktycznie nic nie można było zrobić. Dziewiętnastolatka. Przez środki antykoncepcyjne. Żyła i umarła. Wstrząsnęło mną to strasznie - bo to przecież niedorzeczne. Żyła i umarła...

Bardzo dobry uniwersalizm, naprawdę.

W następnym akapicie wychodzi ta fascynująca, pełna sprzeczności Cameron, o której pisałam wyżej. Wydawałoby się, że w sumie jej życie jest idealne, a na pewno do takiego aspiruje. To na pierwszy rzut oka. A co jest potem, co jest głębiej? Co, jeśli okaże się, że, tak jak napisałaś, nie ma większego sensu? Nie wiem, czy zgadzam się z tobą, ale jesteś w tym akapicie bardzo przekonująca. Nietrudno sobie wyobrazić życie Cameron, które w sumie nic nie znaczy - przecież nie miała dużo. A potem praktycznie niczego. Tylko siebie. Czy była wdzięczna za to, że właśnie siebie dostała od losu?

Czerwono-Zielona

Atris, przepraszam, że dopiero teraz, ale bardzo dziękuję Ci za tak obszerną odpowiedź na mój komentarz... Cieszę się, że dało się coś z moich słów zrozumieć...
Bardzo cieszy mnie również to, że uchyliłaś rąbka tajemnicy i napisałaś w jakich okolicznościach powstał pomysł na ów tekst... To dodaje mu jeszcze większej niezwykłości...
Cóż, chyba nie będę się specjalnie rozpisywać, bo w zasadzie ze wszystkim, co napisałaś się zgadzam... Fajnie, że odpowiedziałaś na moje dywagacje na temat sceny odstawienia kubka... A te "marionetkowe" sznureczki - no właśnie, musimy je jakloś przerwać , ale czy nie ma, do diabła, innego sposobu? Musi być... Wierzę, że gdy pisałam tamten komentarz, miałam po prostu taki dziwny nastrój...

Coolness i Gehenn - chciałabym podziękować Wam za Wasze komentarze. Pozwoliły mi spojrzeć na miniaturkę Atris z zupełnie innej perspektywy... Zasugerowałam się bardzo dosłownym znaczeniem powyższego tekstu... Ale przecież istnieją jeszcze inne - śmierć jako metafora - śmierć starego życia, obudzenie sie do nowego... Ten moment, gdy stała na parapecie, mógł być momentem, gdy uświadomiła sobie, że nie warto, że jest wolna, że może skoczyć - ale jednak nie chce - że poprzecina te sznureczki, do których jest przywiązana jak marionetka, ale w zupełnie inny sposób - odtąd będzie robić to, na co ma ochotę, to ona będzie podejmować decyzje... Nikt nie będzie robił tego za nią.

Przyjrzałam się też bohaterce jako właśnie samej Cameron (bo - jak pisałam poprzednio - można ją też odbierać znacznie szerzej, uniwersalnie). Ona zawsze tak bardzo przejmowała się losem innych, to ich dobro obchodziło ją najbardziej. Może faktycznie zgubiła gdzieś w tym wszystkim siebie..? Zapomniała pomyśleć o sobie...? Nie znalazła nikogo odpowiedniego, tak jak Wilson znalazł Amber - kogoś, kto nauczyłby ją tego zdrowego egoizmu, umiejętności zatroszczenia się o siebie... Nadmiar cierpienia, jaki widziała na co dzień ją przygniótł... Chciała ratować ludzi, ale wszystkich się nie dało... Ona jest idealistką. Może nie wytrzymała zetknięcia z brutalnością świata? Z tym, że wiadomość o śmierci setek ludzi zagryza się kanapką i zaraz po jej wysłuchaniu kontynuuje się pseudo-dyskusję o d*pie maryni...? Może ułuda przestała jej wystarczać... Chciała raz mieć na coś wpływ. Tak naprawdę. W tym momencie wracam chyba do mojej interpretacji z poprzedniego komentarza, ale czuję, że doszłam do niej jednak od innej strony...

Atris, Twoja miniaturka ciągle siedzi w mej głowie... Widzę Cameron stojącą w oknie pokoju mojej koleżanki, zastanawiającą się.. Każdego dnia przeżywającą na nowo to samo wahanie... A może to jestem ja sama...? Może to jest każdy z nas...?

Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale Twój opis był tak sugestywny, że boję się przeczytać ten tekst po raz kolejny. Ale on i tak tkwi w mej podświadomości. I długo jej nie opuści.

Gehenn - ach, te Twoje kolory

Prawda, że Gehenn pięknie pisze o kolorach...?

Jeszcze raz dziękuję.
Tobie - za napisanie tej niezwykłej miniaturki i wyczerpującą odpowiedź, oraz Coolness i Gehenn - za interpretację.

Pozdrawiam ciepło i bardzo przystojnego wena życzę!

Czerwono-Zielona

Atris

Gawd, każdy wasz komentarz jest dłuższy niż tekst. Onieśmielacie mnie.

JiKa30, dziękuję za komentarz. Dobrze wiedzieć, że tekst cię poruszył, bo w końcu takie miał zadanie.

coolness, nie znałam cię od tej strony. Wiesz, taaaki komentarz, całkiem niespodziewany. Mówisz, że najlepsze? Na początku zastanawiałam się, czy jest w ogóle sens to pokazywać. Wysłałam go najpierw do milei, a ona powiedziała, żeby jednak wstawiła. No i jest.

Wiem to. Gdyby tylko nie wymieniać nazwisk, tekst można by było dopasować dosłownie do wszystkiego. Ale to miała być Cameron. Gdy tylko zaczęłam szukać postaci, która pasowałaby do szablonu, wiedziałam, że to musi być Cameron. Ona do niego pasowała. Jest silna, odważna, ale też jednak pełna lęku. Pełna obaw i pragnienia lepszego świata, w którym ludzie nie umierają codziennie na różne sposoby. W moich oczach Cameron, a przynajmniej ta z dwóch pierwszych sezonów serialu, jest małą, niewinną dziewczynką, która widzi świat właśnie jak mała, niewinna dziewczynka.

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona

mazeltov

Artis, wybacz opoznienie, ale czasem musze nabrac mocy urzedowej zeby cos napisac

Zaczynamy

Bardzo piękny i głęboki tekst. Wlanie takie tfory potwierdzają, ze fan-fiction, to nie tylko śmieszne, romantyczne i nie mówiące o niczym historie, a fikopisarze potrafią poruszać naprawdę głębokie i trudne tematy.

Zacznę może od wyboru postaci. Ja sama nie przepadam za czytaniem o Cameron w kontekście Hamerona, sadze, ze w takiej wersji Cameron wypada dość płytko. Tutaj pokazałaś Cam z zupełnie innej strony. Jak powiedziała Gehnn, Cameron to bardzo interesująca postać, pełna sprzeczności, co czyni ja ciekawa.
Czytając, próbowałam podstawić sobie w jej miejsce inne postacie, które mogłyby mieć podobne rozterki. Housa zupełnie by tutaj nie pasował, chociażby ze względu na jego negatywny stosunek do samobójstw. Moim zdaniem postać, która mogłaby się tutaj jeszcze, ze tak powiem wpasować, to Trzynastka i na upartego Cuddy i Wilson.

Bardzo podobał mi się pierwszy akapit. Dający jasny obraz tego o czym jest tutaj mowa, ale widzę tam, może zupełnie niesłusznie drugie dno. Mam wrażenie, ze każdy z nas codziennie budząc się, staje właśnie w takim oknie i podejmuje decyzje czy nie skoczyć, czy nie zakończyć tego wszystkiego, czy jest sens udać się do pracy, szkoły, czy jest sens w ogolę dalej się starać, czy jest jakiś dobry powód do tego by kolejny raz zagrać w ta grę jaka jest życie.

Wszystkie powody, a raczej wymówki były wspaniale, a ich wytłumaczenia, tak naprawdę pokazywały ich płytkość. Powtórzenia maja zazwyczaj nadawać jakiś klimat opowiadaniu i tutaj wlanie tak było.

Dżuczek

Ktoś kiedyś powiedział, że wszystko co robimy jest tylko reakcją na coś innego, na coś, co zrobił (powiedział itp) ktoś inny; na coś, co nas bezpośrednio nawet nie musiało dotyczyć; na coś, co sami sobie uczyniliśmy, ale znowu w reakcji na coś. I trudno się z tym nie zgodzić i trudno nie spojrzeć na skok Cameron jak na kolejne pociągnięcie sznureczka właśnie. Jedyna wolność przejawia się zatem tylko w tym jak zareagujemy. Nasz wybór pozostaje więc ograniczony do dwóch opcji: tak lub nie (bo stanąć pośrodku nie można, bo to w zasadzie odrzucenie jedynej możliwości zrobienia czegokolwiek), czy więc w takim razie możemy jeszcze mówić o woli? Czy wolność można ograniczać? Czy to wtedy jeszcze jest wolność? Ale przecież podobno o tym, czego nie ma nie da się mówić, nie?

Czy mówić tu trzeba o przeznaczeniu? Czy to pani miłościwie nam od wieków panująca KONIECZNOŚĆ, której obawiali się nawet bogowie, której i oni podlegali, dzieli i rządzi naszym życiem? Bo jesteśmy tylko cząstką wszechświata i nasze indywidualne dążenia nie mają tak naprawdę służyć niczemu innemu jak tylko celom tego wszechświata (i tego, co nad nim sprawuje kontrolę - o ile coś sprawuje). Przypadło nam odgrywać rolę narzędzia bez względu na to, co o tym myślimy? Prawdziwie przerażająca perspektywa, fakt. To po to tylko otrzymaliśmy świadomość, zdolność myślenia i podejmowania decyzji? Dla osiągnięcia nie naszego celu, którego nawet nie znamy?

Wybaczcie, że nie przeczytałam wszystkich komentarzy, które razem z tekstem Atris - dającym do myślenia, że się tak oszczędnie wyrażę - stanowią refleksyjną jedność, ale nie mam chyba siły na taką dawkę filozoficznych przemyśleń. Mam nadzieję, że jeszcze do nich wrócę.

Tymczasem wracając do tekstu...Moją uwagę najbardziej zwróciły wymówki, z powodu których Cameron nie decydowała się jeszcze na skok. Takich rzeczy jest miliony. Najważniejszą stają się jednak ludzie i to zwykle właśnie ci, którzy nie widzą z czym się borykamy, nie widzą, że codziennie stajemy przed wyborem, nie widzą tej rozpaczliwej sytuacji - to częstokroć nasi bliscy. I to dla nich właśnie postanawiamy wytrzymać jeszcze jeden dzień?! Może dlatego właśnie, bohaterka uwolniona od ciężaru obecności takiej bliskiej osoby mogła odstawić ten cholerny kubek i z uczuciem szczęścia skończyć z wymyślaniem kolejnych dobrych powodów, aby tkwić w życiu, które nie miało sensu...

Proces dochodzenia do decyzji o skoku i wreszcie podjęcie jej jest czymś tak złożonym, głębokim, naznaczonym milionem wątpliwości, rozważań, pretensji, życzeń, pragnień, wszechogarniającego strachu zarówno przed skończeniem z sobą jak i przed kontynuowaniem swej egzystencji, piętnującym każdą przechodzącą przez głowę myśl, że aż się wierzyć nie chce i zarazem wierzy się coraz mocniej, że macza w nim palce jakaś siła wyższa. Że to tak naprawdę nie ja, a coś innego pcha mnie na parapet i każe mi skoczyć. Ale z kolei każdą myśli, w której brakuje depresyjnego elementu traktuje się jak obcą, ba, niewłaściwą nawet. Bo po pewnym czasie tak zaczyna działać umysł kogoś w depresji, kogoś kto się nawet z początku nie orientuje, że doskwiera mu depresja, a nie tylko ból egzystencjalny.

Wyobrażaliście sobie kiedyś, że toniecie? A teraz, że toniecie z własnego wyboru. Skok na głęboką wodę, odpowiednio wysoko umieszczony most i rwąca rzeka pod nim, a nawet gładka tafla oceanu. O ile spokój w chwili postanowienia potrafię sobie wyobrazić to już mam w głowie przekonanie, że po skoku do wody (o ile nie obezwładni mnie strach i do niego dojdzie) niemal natychmiast zacznę walczyć o to, aby wydostać się na powierzchnię, ponieważ organizm będzie żądał tlenu, ponieważ ciało będzie potrzebowało ciepła. Czym zatem będzie się różniła śmierć w wyniku wypadku - wypadnięcie za burtę, czy skurcz na basenie - od tej, którą sami sobie obraliśmy? Czy muszę przykuć się do konstrukcji mostu, aby nie pozwolić ciału na ucieczkę na powierzchnię podczas, gdy dusza pragnie pozostać pod wodą, w mroku?

Znalazłam blisko rok temu w księgarni książkę "Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni" Stefana Chwina. Nie czytałam jej, więc proszę się nie sugerować w jej ewentualnej ocenie tym wcześniejszym opisem wyobrażenia śmierci pod wodą, bo najprawdopodobniej jej treść nie ma z nim nic wspólnego. Przeczytałam fragment, który mnie ucieszył, bo w moim przekonaniu był dowodem na to, że jestem normalna...w miarę.