Perfect. [5/yyy... 13?]

pannaX

Mieć nadzieję, ze House przegląda Playboya? Cuddy musi być naprawdę zdesperowana.

Poziomka

OMG!:smt005 Zabijasz mnie.

Ten fik jest przegenialny! Chcę więcej !

Schevo

Wen robi się nieznośny. Raz przychodzi, a raz nie. W ostatnim czasie zaczął ode mnie uciekać... Jeśli ktoś go zobaczy to uprzejmie proszę o powiadomienie.
Okay, kolejna część. Miłego czytania!

Odc. 4

- WILSON!

Krzyk House'a rozniósł się po całym holu. Wszystkie oczy zwrócone były w kierunku niebieskookiego diagnosty pędzącego, o ile tak można nazwać szybkie poruszanie się o lasce, w kierunku niczego nie spodziewającego się przystojnego lekarza, który zajęty był flirtowaniem z pielęgniarką.

- Nie patrzcie się na mnie, to on jest mordercą – powiedział w kierunku gapiów, których wzrok natychmiastowo przeniósł się na onkologa.

- Od razu lepiej – mruknął do siebie. - Wilson, czy mógłbyś mi powiedzieć, dlaczego chciałeś zabić Steve'a McQueena? - dodał już głośno, kładąc wyraźny nacisk na dwa ostatnie słowa.

Pacjenci i pielęgniarki wymieniali zdziwione spojrzenia, pragnąc dowiedzieć się w jaki sposób ten oto człowiek przyczynił się do zgonu sławnego aktora.

- House, możemy porozmawiać na osobności? - powiedział zażenowany zaistniałą sytuacją Wilson.

Czuł na sobie wzrok kilkunastu osób i nie miał ochoty na odgrywanie jakiegoś przedstawienia. Chciał dowiedzieć się o co chodzi, ale nie w tym miejscu, nie w tym czasie i nie w tych okolicznościach. Zdecydowanie bardziej wolał swój przytulny gabinet.

- Nie. Niech wszyscy dowiedzą się o tym, że jesteś mordercą! Jak mogłeś zostawić w MOJEJ sypialni SWOJE żelazko?! - przeanalizował to, co powiedział. Zabrzmiało to dość... dziwnie. Tak jakby byli... - Okay, okay. Możemy porozmawiać w cztery oczy – powiedział i ruszył w kierunku windy. - Ale to nie zmienia faktu, że on jest mordercą! - rzucił głośno w kierunku siedzących w poczekalni pacjentów.

Szedł za przyjacielem rzucając wkoło przepraszające spojrzenia. Jak on mógł mi to, do cholery, zrobić?, pomyślał, czując, że na twarzy pojawiają się mu rumieńce.

Szybko dotarli do gabinetu Wilsona. James zajął miejsce przy swoim biurku, a House stał naprzeciw niego. Był zły. A raczej wściekły.

- Jak mogłeś zostawić swoje żelazko z mojej sypialni? I co ty w ogóle robiłeś w mojej sypialni?

- Jak mogłeś mnie tak urządzić?! - zapytał Wilson. - I o co ci chodzi?

House będący w takim stanie był zupełnie innym Housem niż zazwyczaj. Co mogło doprowadzić go do takiego stanu?, pomyślał. I co, do jasnej cholery, ma do tego MOJE żelazko? A co jeśli...

- Morderca – powiedział wychodząc z gabinetu.

Nie chciał, żeby Jimmy widział go w takim stanie. Dalej nie potrafił dojść do siebie po nagłej wizycie ojca. Nie mógł pogodzić się z tym co usłyszał. A wypadek Steve'a był tylko pretekstem, żeby wyrwać się z domu i zając czymś innym. Na przykład dręczeniem Cuddy, pomyślał i skierował się w kierunku gabinetu pani administrator.

- House, gdzie ty się podziewałeś? - usłyszał na wstępie.

- Musiałem wypocząć po pracowitej nocy - Rozsiadł się wygodnie na kanapie, kładąc nogi na stolik. - Wiesz, że zatrudniłaś mordercę?

Popatrzyła na niego, jak na idiotę, zastanawiając się o co może mu chodzić.

- Tak, wiem. Siedzi na kanapie w moim gabinecie i ma coś nie tak z głową – odpowiedziała. - Ach, nie, chodziło ci o mordercę? Przepraszam, myślałam, że o szaleńca. Mój błąd. Ale nie, nie przypominam sobie, żebym w czyimś CV widziała coś w stylu „Umiem siekać na kawałki”.

Uśmiechnął się mimowolnie. Kiedy chciała, potrafiła być zabawna.

- A widziałaś może „Jestem idiotą, który zostawia żelazko w sypialni przyjaciela”?

- Co Wilson robił w twojej sypialni? - zapytała, nie ukrywając zdziwienia. Wiedziała, że James przez pewien czas mieszkał z Housem, ale żeby w jego sypialni... Może jeszcze zaraz ogłoszą, że są parą, co?

- Mniejsza z tym – powiedział, stając na nogi. Nawet Cuddy nie pomagała.

Ruszył w kierunku drzwi.

- A przy okazji... Ładna bluzka. Mówi „Jestem administratorką szpitala, ale mam też inne upodobania”. Właściwie, podkreśla tą drugą część, jeśli łapiesz o co mi chodzi – rzucił na odchodne i opuścił gabinet. I co ja mam teraz zrobić?, pomyślał.

***

Obudził się. Nie wiedział, gdzie jest, jak się tu znalazł. Pierwszym, co przykuło jego wzrok było pianino stojące w rogu pokoju. Później zauważył gitarę opartą o fotel i zaczął domyślać się czyje to mieszkanie. Puszki po piwie leżące na podłodze potwierdziły jego hipotezę. To mieszkanie Grega. Nie wyjaśniało to jednak, dlaczego właśnie leży na tej kanapie.

Powoli zaczął sobie przypominać ostatnie godziny. Był w hotelu, wypił o kilka drinków za dużo i postanowił pojechać do syna. A potem... O nie! Nie mógł mi powiedzieć o tym wszystkim! Nie, nie, nie... Jak bardzo musiał być pijany, żeby przyznać się do TEGO?!

*Madziula*

Jak mogłeś zostawić w MOJEJ sypialni SWOJE żelazko?! :smt005

- Wiesz, że zatrudniłaś mordercę?
(...)
- Tak, wiem. Siedzi na kanapie w moim gabinecie i ma coś nie tak z głową – odpowiedziała. - Ach, nie, chodziło ci o mordercę? Przepraszam, myślałam, że o szaleńca. Mój błąd. Ale nie, nie przypominam sobie, żebym w czyimś CV widziała coś w stylu „Umiem siekać na kawałki”. ----> no i padłam :smt005 :smt005 :smt005

Jak bardzo musiał być pijany, żeby przyznać się do TEGO?!----> co mu powiedział? No pisz dalej

edit:
- Co Wilson robił w twojej sypialni? - zapytała ----> może lepiej, żeby nie chciała wiedzieć :smt005

Katty B.

Bardzo, baaardzo ciekawe.

Akcja się powoli rozkręca, mamy już plejadę dobrze zarysowanych bohaterów, połowicznie prorocze sny, rodzinne spotkania... Jest świetnie! Mam nadzieję, że Wen szybko wróci. (Mógłby przyciągnąć też mojego Juliusza.

)

Kat.

Poziomka

Kolejna śmiechogenna część. :smt003
Niemogący się pozbierać House, oskarżony o morderstwo Wilson i ojciec Grega, który powiedział mu TO... Cudowne.

Umrę z ciekawości w czasie mojej nieobecności na horum...

PS. W razie potrzeby można zorganizować pościg za Wenem czy coś.

Schevo

Wen powrócił [do czego przyczyniły się pewne osoby ^^], więc wydaje mi się, że niedługo pojawi się kolejna część ^^ Jutro, a może dzisiaj? Zobaczymy ;D Dzięki za wszystkie miłe słowa

=**

pannaX

Super! :smt005 :smt005 :smt005 Morderca i wrzaski House'a tylko o tym myślę. Biedny szczur, bo żeby u niego było żelazko to naprawdę źle to świadczy o Gregu.

marengo

Ja chcę więcej żelazka! Ono żyje własnym życiem, dajmy mu się wyżyć! ;D (Przypomina mi się taka książka, w której swoim życiem żył budzik i pojawiał się nieoczekiwanie w różnych miejscach, a skoro budzik może, żelazko też!

).

Ciekawy rozdział. I ten ojciec... co za wstrząsające wyznanie uczynił?

Annie

Wilson, czy mógłbyś mi powiedzieć, dlaczego chciałeś zabić Steve'a McQueena? - dodał już głośno, kładąc wyraźny nacisk na dwa ostatnie słowa.

Pacjenci i pielęgniarki wymieniali zdziwione spojrzenia, pragnąc dowiedzieć się w jaki sposób ten oto człowiek przyczynił się do zgonu sławnego aktora.
Przez Ciebie i ten fragment mam teraz Colę Light na klawiaturze, monitorze i okolicznych zeszytach

Jak mogłeś zostawić w MOJEJ sypialni SWOJE żelazko?! - przeanalizował to, co powiedział. Zabrzmiało to dość... dziwnie. Tak jakby byli... - Okay, okay. Możemy porozmawiać w cztery oczy
Dobrze, że jestem sama w domu, bo rodzina zdecydowanie zdecydowałaby się mnie ubezwłasnowolnić

Wiesz, że zatrudniłaś mordercę?

Popatrzyła na niego, jak na idiotę, zastanawiając się o co może mu chodzić.

- Tak, wiem. Siedzi na kanapie w moim gabinecie i ma coś nie tak z głową – odpowiedziała. - Ach, nie, chodziło ci o mordercę? Przepraszam, myślałam, że o szaleńca. Mój błąd. Ale nie, nie przypominam sobie, żebym w czyimś CV widziała coś w stylu „Umiem siekać na kawałki”.
Z drugiej strony, w CV House'a nie ma raczej informacji "Jestem aroganckim dupkiem i kocham się w szefowej"... Cuddy jeszcze może się zdziwić

Czekam na cedeka cierpliwie, ale moja cierpliwość też ma swoje granice, pamiętaj!

Zresztą nie tylko moja, jak mniemam...

Any

evi

Schevo

Zmiana klimatu na jeden odcinek. Żebyście dowiedzieli się co powiedział John. Zlinczujecie mnie...

Odc. 5

Odezwał się jego telefon. Spojrzał na numer na wyświetlaczu. Ojciec. Nie odebrał. Nie chciał jeszcze z nim rozmawiać. Nie teraz. Najpierw musiał przemyśleć parę spraw.

Otworzył drzwi gabinetu Wilsona.

- House, zaraz będę miał...

- Co byś zrobił, gdyby ktoś, kogo nienawidzisz miał raka mózgu?

James rozważnie ważył słowa. Jeśli House otworzył się przed nim, musiał być rozsądny. Żadnych głupich odpowiedzi. Analizował przez chwilę słowa przyjaciela. Osób, których House nienawidził było dużo. Bardzo dużo. Ale tylko jedną nienawidził taką prawdziwą nienawiścią. Jego ojciec.

- Zależy od tego czy naprawdę bym go nienawidził. I od tego, jak bardzo zaawansowany jest nowotwór. Wiem tylko, że wybaczyłbym mu wszystko. Bo człowiek nie może odejść w spokoju z tego świata bez przebaczenia. Jedynym czego pragnie człowiek na łożu śmierci jest wybaczenie...

- Nie potrafię mu wybaczyć... - powiedział cicho House, ukrywając twarz w dłoniach.

- House, wiesz, że on cię kocha. Po prostu nie umiał być innym ojcem – rzekł powoli Wilson.

Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie Wilsona. Nie chciał przy nim wymiękać. Wstał.

- Nie wiem o czym mówisz – powiedział i szybko wyszedł z gabinetu.

***

Nie chciał, że jego syn dowiedział się o guzie. Czemu mu to powiedziałem?, pytał siebie. Nie chciał, żeby Greg wiedział o tym, jaki jest słaby. Mimo tych wszystkich pozorów, naprawdę kochał swojego syna. Po prostu nie umiał mu tego okazać. Sam był wychowywany w ten sam sposób. Dla niego było to całkiem normalne. Nigdy nie usłyszał żadnej pochwały od swojego ojca. Sam nigdy nie pochwalił własnego syna. Czuł się jak gówno. Gówniane gówno.

***

Siedział w gabinecie, bawiąc się piłką. Podrzucał ją, licząc na to, że pomoże mu to zebrać myśli. Zwykle pomagało. Zastawiał się co może zrobić. Nie chciał pomagać ojcu. Ale nie chciał go zostawiać. Czemu to jest takie trudne?, pomyślał.

***

Opuścił mieszkanie Grega. Zostawił mu krótki list, wyjaśniający wszystko. Zamierzał wrócić do domu i żyć dalej. Nie powiedział żonie o wyroku, jak na nim ciążył. Wiedział, że wszystko by się zmieniło. Nie chciał, żeby się zmieniało. Udawał, że wszystko jest ok. Że nie jest chory. Bo tak było łatwiej...

***

- House, możemy pogadać? - zapytał cicho Wilson.

- Nie. Wiem o czym chcesz rozmawiać. Nie chcę. Szczurobójco – dodał, starając się zmienić temat. - Czym on sobie na to zasłużył? Steve McQueen przecież jest dobrym człowiekiem, to znaczy szczurem.

Wilson wyszedł z gabinetu House'a. Widział, że on chce być sam.
Wpatrywał się w jeden punkt. Próbował zatrzymać myśli, które pędziły jak szalone. Musiał zachować spokój i pozory. Tego nauczył go ojciec. Pozory są najważniejsze...

jeanne

pannaX

Wyciszenie i poważniejszy ton. Całkiem dobrze się czyta...

Katty B.

Taaak! Nareszcie ktoś, kto podziela moją opinię, że John House nie jest złem wcielonym! Schevo, nieniejszym stawiam Ci za tę część pomnik trwalszy od spiżu. To było dobre. Podobało mi się. Powiedziałabym, że czekam na dalszy rozwój wypadków, gdyby to nie było oczywiste.

Kat.

Poziomka

Popieram, ojciec House'a jest ZUY.

Ciekawa jestem, co zrobi House. Wybaczy mu czy nie? I czy jeszcze otworzy się przed Wilsonem i zrzuci z siebie ten ciężar.
Ehhh... czekam na kolejną część...

ceone

hm... na razie nic nie powiem, czekam na końcówkę ;>.

Bereśka

Schevo kolejny świetny fik. I tylko nie mów że nie :smt001 Bardzo mi się podobał i czekam na więcej :smt003

evi

wszystkiego się spodziewałam, ale nie raka mózgu. zaskoczyłaś mnie

[G]regory [H]ouse

będzie ciąg dalszy??