Rozbity biały wazon [M]

Atris

To mój Bożonarodzeniowy fick konkursowy. Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy na niego głosowali. Sprawiliście mi wspaniały prezent. Dziękuję także mojej najdroższej Izoch. Za jej prezent

Postacie: Chase i Cameron
Uwagi: Wspomniany jest Dibala, więc mini-spoiler do 6x04. Lojalnie uprzedzam, że fick nie nastraja świątecznie. Angst.
Opis: Inspirowany piosenką Celine Dione "This time" opis przeżyć Cameron.

Rozbity biały wazon

W kącie choinka. Zielona.

Nakrapiana krwią.

A potem jego kroki na schodach. I szaleńcze bicie jej serca.

*

Pierwszy cios był dla niej niespodzianką. Nigdy nie widziała go tak wściekłego, tak pozbawionego kontroli nad własnym ciałem. I wtedy nadeszło uderzenie. Z cichym świstem silna dłoń sięgnęła jej policzka. Pociemniało jej przed oczami i zachwiała się. Dotknęła palcami twarzy i podniosła powieki.

Chase stał naprzeciw niej z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Całe jego ciało drżało. Gdy zwrócił na nią swój wzrok, cofnęła się o krok, ale nie dojrzała w jego oczach nic oprócz bólu, troski i błagania.

Wtedy popełniła błąd. Pozwoliła się przeprosić i przekonać, że to był pierwszy i ostatni raz. Kilka następnych tygodni, kiedy zachowywał się bez zarzutu, uśpiły jej czujność.

*

Dźwięk klucza obracanego w zamku. Ciche skrzypienie drzwi, a później desek podłogi. Brzęk. Szelest kurtki. Znów skrzypienie i jego oddech na jej karku.

A ona skulona pod choinką. Jej choinką. Zieloną. Nakrapianą.

*

Potem jej przyznał, że był zmęczony. Ciężki tydzień w pracy, a ona wszczęła kłótnię o nic. Był taki miły, taki spokojny, taki dobry. Pomagał jej w zakupach, wracał wcześniej do domu, rozmawiał z nią, zabierał do restauracji, do kina. A ona nic nie podejrzewała.

*

Jego dłonie na plecach. Złe, palące.

Żadnych więcej przeprosin. Nie zniesie kolejnego przepraszam. Kolejnego roku, miesiąca, tygodnia, dnia. Nie wytrzyma nawet godziny. Nigdy więcej jej nie uderzy.

Krew w kąciku ust otarta, nim się odwraca. Jej oczy puste, jak u lalki.

I wtedy… przepraszam.

*

Kiedy dowiedziała się o Dibali, zaczęła rozumieć. Zdenerwowanie, stres, nawet to jedno uderzenie. Ale potem wróciła do domu.

I nadeszły następne.

Przestraszyła się jego wściekłości. Mogła tylko stać z zasłoniętą dłońmi twarzą i czekać, aż skończy.

Kiedy ją przytulił, wyrwała się i uciekła do łazienki. Bała się spojrzeć na swoje odbicie w lustrze. Woda zabarwiła się na różowo, gdy zmywała z twarzy krew. Czuła rozcięcie na wardze i nabrzmiałą powiekę.

Spała w wannie, a następnego dnia nie poszła do pracy.

*

Róże. Czerwone. Jak jej nakrapiana choinka. Drzewo jednak jest bezpieczne, a róże nie. Róże mają kolce. Kolce kłują, a palce krwawią. Tak jak ona.

Jego skruszony wzrok, wilgoć w oczach błyszcząca odbitym światłem. Ręce pełne róż. Więc czemuż by nie zaryzykować? Może wstać i przez resztę wieczoru nie patrzeć na ślady krwi?

Chwila wahania i już nie pamięta, że miała wyjść i nie wracać. Jego śmielsze spojrzenie.

Kocham cię, Allison. Przepraszam.

Nie rób tego więcej. (Błagam)

Nie zrobię.

*

Potem było już tylko gorzej. Z każdym tygodniem Robert stawał się coraz śmielszy, a ona coraz słabsza. Kochała go.

To ostatni raz powtarzała sobie. Nigdy więcej mnie nie uderzy.

Mogła powiedzieć o tym komukolwiek. Foremanowi, Trzynastce, Cuddy, nawet House’owi. Może pomogłoby jej, gdyby ktoś coś zauważył? Ale wszyscy odwracali wzrok, gdy przypadkiem starła podkład i policzek wyglądał na siny czy zaczerwieniony, gdy przygryzła wargi i otwierała starą ranę, gdy podwinął jej się rękaw fartucha, a na przedramieniu widać było ślady zadrapań.

Była sama. I go kochała.

*

Cichy śpiew w kuchni, wigilijny pośpiech, wszędzie jemioła. I złamana obietnica. I róże na stole. Wokół nich rozbity biały wazon.

*

Mieszkanie było puste. Przez uchylone okno wpadały dźwięki ulicznego gwaru. Później pisk opon, ogłuszający huk, krzyki ludzi i sygnał karetki.

Ich samochodów nie było na parkingu.

Izoch

Czerwono-Zielona

Droga Atris! Gratuluję znakomitego i w pełni zasłużonego, zaszczytnego miejsca w konkursie. Fik robi niesamowite wrażenie.

Ja nigdy nie zetknęłam się osobiście z poruszonym przez Ciebie problemem, więc w zasadzie nie mam prawa się wypowiadać... Ale tekst jest na tyle przejmujący, że nie umiem nie napisać. Na niego po prostu nie można nie zareagować. Tak genialnie oddałaś tę klaustrofobiczną atmosferę strachu i bezradności... Tymi krótkimi, urywanymi zdaniami, a w zasadzie często równoważnikami zdań, które wydają się pozbawione emocji, a jednocześnie tak wiele tych emocji przekazują... Udało Ci się pokazać psychikę kobiety uwięzonej w pułapce, w miejscu, z którego nie ma - według niej - dobrego wyjścia. I to oszukiwanie samej siebie. I obojętność otoczenia. To naprawdę robi wrażenie. Także nawet osoba taka jak ja, która nigdy (dzięki Bogu!) nie była w podobnej sytuacji, może to wszystko tak wyraźnie poczuć... Nie chcę oczywiście wygłaszać herezji, zdaję sobie sprawę, że nie mam najmniejszego pojęcia, co czuje ktoś w tak okrutnym położeniu, ale chciałam wyrazić swój podziw dla kunsztu Autorki w operowaniu słowem i umiejętności oddziaływania nim na czytelnika...

Poza tym - trzeba przyznać, podjęłaś się, Atris, zadania niełatwego. Trudno jest pisać o tak cięzkich sprawach. Można łatwo popaść w banał lub przekroczyć cienką granicę przerysowania zdarzeń aż do śmieszności. Można zatracić autentyzm postaci i realność świata przedstawionego. Ale Tobie udało się ominąć te pułapki. Tekst jest prawdziwy, trzyma w napięciu i nie sposób Ci nie uwierzyć. I ten magiczny styl... Tak oszczędny, a tak bogaty jednocześnie. Już sam sposób budowania zdań, dobierania słów sprawia, że ciarki przechodzą mi po plecach, a w połączeniu z opisywanymi wydarzeniami, robi to wrażenie wręcz piorunujące...

Tylko jedno moje takie przemyślenie - sądzę, że tak "naprawdę" (to chyba niewłaściwe slowo - mówimy przecież o świecie fikcyjnym... ale na pewno będziesz wiedziała, o co mi chodzi

) House nie mógłby nie zareagować... Jeśli by cokolwiek zauważył, a jako że genialnym obserwatorem jest, zapewne nie uszłoby to jego uwadze, i wtedy "coś" by z tym zrobił. Ale rozumiem oczywiście, że tak właśnie musiałaś napisać, inaczej fik nie miałby sensu

Tak się po prostu zastanawiałam nad taką sytuacją w naszym drogim serialu...

Atris, napisałaś rzecz niezwykłą.

Z wyrazami podziwu,

Czerwono-Zielona

Atris

Izoch

Czerwono-Zielona

Hej, Atris!

Atris

Izoch

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona