Zatarty promyk światła [D]

czarodziejka

Dzień dobry!
Milion lat tu nie pisałam. Tym razem przychodzę z maleństwem, zwanym drabbelkiem. Niech dla każdego będzie to tym, czym chce, aby było, o.
Betowała kochana A_cappella, dziękuję!

Zweryfikowane przez Czarodziejkę.

Zatarty promyk światła
Zwykłe odbicie w kałuży?
Wodna plama, do której z zastraszającą siłą wędruje twoja łza, aby zatopić się w niej niczym marzenia w otchłani rzeczywistości, kiedy nikt o nie nie walczy. Błyszczące oczy w gęstej obwódce długich rzęs, włosy niedbale opadające na twarz, dłonie, które już niejedno spotkało. Lekko drżące, delikatnie rozchylone usta zachowujące się, jak gdyby chciały coś powiedzieć, lecz są powstrzymywane, bo nakazano im milczeć. Jeszcze zaróżowione policzki, brak zmarszczek wokół oczu, za to głębokie w okolicach ust, obecne przy najpełniejszym nawet uśmiechu. Spojrzenie przepełnione bólem, niepewnością... Samotnością? Niemożliwe, przecież przy niej znajduje się tylu ludzi, znajomych. A jednak… Obraz na jedną sekundę zatrzymany na powierzchni wodnej tafli.
Zwierciadło osobowości?
Nie, to przecież tylko zwykła kałuża.

HuddyFan

Ty milion at nie pisałaś, a ja milion lat nie komentowałam.

Najwyższy czas zacząć.

Drebbelek piękny i mimo swojej należytej krótkości, oczarowuje mnie. No, ale czemu mam się dziwić, skoro jesteś Czarodziejką?

Stwierdzam, że nie bez powodu przybrałaś sobie ten nick, czyż nie?

Fajne jest to, że postać z Twojego d. można przypisać do każdej postaci z serialu. (Mówię oczywiście o kobietach)

Pozwalasz się wyobraźni rozwijać, a to nie lada wyzwanie.

Tęskniłam za Twoimi fikami, serio.

Całuję i ściskam mocno,
Huffuś.

a_cappella

Och, no dobrze, to ja też. Zabieram się za ten komentarz, odkąd tu wstawiłaś to maleństwo, ale mam chyba problem z automotywacją. Może tym razem uda mi się wreszcie go napisać.

Nie wiem, jak odebrałabym Twój tekst, gdybyś nie napisała mi tych kilku słów na PW. Najpierw myślałam, że chyba inaczej, jednak później stwierdziłam, że doszłabym do tych samych wniosków... Hmm. Ciekawe, jak szybko czasem udaje mi się przyjąć czyjąś myśl jako swoją... Ale skoro się z Tobą zgadzam, to chyba jest to dosyć logiczne. ^^

W mojej sali od WOSu wisi dyplom dla jakiejś uczennicy za szczególną wrażliwość artystyczną. I jeśli tak by to ująć, to - mówiłam Ci to już, ale powtórzę - masz podobną wrażliwość artystyczną (a co najmniej literacką) do mnie. Tak myślę. I w tym drabbelku to się znowu potwierdza. Jest króciótki, ale jestem zdania, że czasem po prostu nie potrzeba wielu słów. Ta migawka naprawdę bardzo dobrze wyraża to, co czasem czuję, jak bardzo mnie drażni i boli obojętność świata... Ludzie przyglądają się czemuś, a tak naprawdę nic nie widzą. Udają, że wszystko jest w porządku, bo przecież tak jest łatwiej. Oszukują sami siebie.

Może się boją swojego odbicia w czyimś lustrze? Nie potrafię tego wyjaśnić, a przecież czasem tak niewiele trzeba...

I na tym chyba skończę. Chciałabym Ci tylko życzyć powodzenia. Nie przestawaj patrzeć. A właściwie widzieć, o.

czarodziejka

Dziękuję Wam bardzo dziewczęta! Miło czytać takie słowa i mieć świadomość, że ktoś zatrzymał nad naszym tekstem, zmusił do refleksji.
HuddyFan, ten nick to naprawdę całkiem przypadkiem. Właśnie o to mi głównie chodziło, aby każdy czytający mógł dopasować ten opis do każdej kobiety, nawet niekoniecznie związanej z serialem, by dopisał sobie w głowie własną historię. Cieszę się, iż mnie się udało. (:
A_cappella, to samo mogę powiedzieć o Tobie, często mam wrażenie, że czujesz podobnie, wykazujesz się podobną wrażliwością literacką (może nawet artystyczną). Dopada nas znieczulica i to tak powszechna, że aż w głowie mi się nie mieści. A czasem mam wrażeni, jakbym spadła z kosmosu, ale nie zamierzam się zmieniać czy też poddawać narkozie obojętności.