Take me to the hospital [M]

Vicodinka

Postanowiłam coś takiego napisać. Trochę z nudów, trochę z powodu świra na punkcie tej piosenki. Wiem nie piszę najpiękniej- ale to lubię.
Warto sobie to puścić. Nadaje się do ficka
http://www.youtube.com/watch?v=yTB1kQf31Vc
Na temat odcinka 2x24

Zweryfikowane prze Vicodinkę

Take me to the hospital
-Które z was to House?- Gregory rozejrzał się dookoła. Oczywiście wiedział, że chodzi o niego. Chase i Foreman wstali z krzeseł. Spojrzenie diagnosty zatrzymało się na Cameron.
-To coś chude z ciemnymi włosami-obcy mężczyzna spojrzał na Alisson. Zmarszczył brwi.
-To doktor Cameron.
-Też jestem chudy! -House przestał wypisywać symptomy na tablicy. Odwrócił się w stronę przybysza.
-Skąd ją znasz?
-Byłem twoim pacjentem-Lekarz przyzwyczaił się już do otrzymywania prezentów w podziękowaniu za uratowanie życia.
-Czekoladki możesz zostawić na… -nie dokończył zdania. Jego słowa zagłuszył huk, jakby ktoś wystrzelił z pistoletu.
Wystrzelił.

Hold my hand its shakin' bad, I'm going to the doc
I pay him he'll fix me up, I think I've got enough
Ambulance no costs to much, we'll take a van
If they can't fix me no one can, if they can't fix it no one can

Rozległ się zduszony okrzyk Cameron. Greg poczuł okropny ból, gdy kula rozrywała mu wnętrzności. Zamknął oczy. Poczuł tryskającą krew. Spojrzał na mężczyznę, przedtem wyglądającego całkiem niewinnie, teraz z pistoletem w dłoni. Próbował wziąć oddech, ale nie mógł. Ból go paraliżował. Bezwładnie osunął się na podłogę.

Want you to take me to the H, take me to the O
Want you to take me to the S, take me to the P
Want you to take me to the I T A L
Want you to take me to hospital, H O S P I T A L

Nim upadł, zdążył zobaczyć przerażone twarze współpracowników. Chcieli mu pomóc- widział to. Rozległ się krzyk niedoszłego zabójcy.
-Nie! Nie podchodźcie -najwyraźniej posłuchali mężczyzny. Greg z przerażeniem patrzył na powiększającą się plamę krwi na podłodze. Ciężko oddychał. Podniósł głowę i spojrzał w oczy niedoszłego mordercy.
Niebieskie oczy spotkały brązowe oczy.

Now I'm losing blood from my veins, they're slowly emptying
I'm bothered by this crimson red to the color of blood
To the color of a B, the color of a L
To the color of a O, the color of O
To the color of a deep crimson red
From a little bitty accident, A C C I D E N T

W jego oczach można było wyczytać różne emocje. Satysfakcja. Złość. Wściekłość. I jakby… smutek? Żal? Wpatrywał się w leżącego na podłodze diagnostę, który walczył o każdy oddech.
-Zadziwiające, prawda?- powiedział nieznajomy z ironią. House próbował odrobinę podnieść głowę. Udało mu się to, ale tylko na chwilę. Po chwili znowu opadła na podłogę-Kto mógłby chcieć cię skrzywdzić? -zabójca znowu podniósł broń. Chciał zabić lekarza. Niewinnego człowieka. Bez sensu. Bez powodu.
Zaraz umrzesz, podpowiedział wewnętrzny głos diagnoście. Mężczyzna nacisnął spust. Rozległ się huk, okropny ból w szyi… a potem… już nic.

I scraped up my face, bounced my cheek on the floor
Cause anything worth doing, is worth getting hurt for
I've made no mistakes, I'm never learning from that
I got no regrets, I wanna do it again, do it A G A I N

Jasność.
Leżał na noszach. Żył. Jeszcze żył. Słyszał krzyki. Wyglądało na to, że jest w dość poważnym stanie. Wieziono go na OIOM. Zauważył przy noszach Cameron, Chase’a i Foremana. Bladzi, wpatrywali się w niego. Postanowił się odezwać.
-Halo… -miał nadzieję że go usłyszą, mimo panującego wokół hałasu.
-Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Wyzdrowiejesz.
-Przeżyjesz - Chase złapał go za rękę. Nie był to przejaw czułości, tylko sprawdzanie pulsu. Pielęgniarka zaciągnęła zasłonę oddzielającą łóżko.
-Skąd to wiecie? Nie macie pewności… -próbował wziąć oddech, ale nie mógł. Ból był przerażający. Miał zakrwawione ubrania. Ból. Wolałby już umrzeć. Obraz przed jego oczami, rozmazał się.
-Powiedzcie… Cuddy- oddech. Twarz Foremana to traciła, to zyskiwała ostrość. Przypomniał sobie swoją halucynację i wydusił resztkami sił-Że… chcę ketaminę.- Eric kiwnął głową i utonął w czerni.
Stracił przytomność, ale zdążył im powiedzieć. Mógł mieć teraz tylko nadzieję, że przeżyje, a treść halucynacji zmieni jego życie.

Want you to take me to the H, take me to the O
Want you to take me to the S, take me to the P
Want you to take me to the I T A L
Want you to take me to hospital

Cause it's the color of a B, the color of a L
To the color of a O, the color of O
To the color of a deep crimson red
From a little bitty accident

You better take me to the H, take me to the O
Want you to take me to the S, take me to the P
Want you to take me to the I T A L
Want you to take me to hospital

Czerwono-Zielona

Vicodinka, muszę Ci powiedzieć, że to się całkiem dobrze czyta

Pod względem językowym przedstawia się ten tekst znacznie lepiej niż "Mała dziewczynka...", jakbyś złapała to "coś" jeśli chodzi o budowanie zdań i interpunkcję (choć tu są jeszcze drobne rzeczy do poprawy, ale o tym później).
Na niekorzyść działa w przypadku tego tekstu fakt, że nie jest on odkrywczy. Nie dzieje się tam nic poza tym, co widzieliśmy w serialu, a ilość komentarzy o odczuciach/myślach/spostrzeżeniach naszych drogich bohaterów jest niewielka, bądź nie są one zaskakujące. A to przecież właśnie te refleksje i przemyślenia, to, co dzieje się w głowach postaci, czyli to wszystko, czego nie widać i nie słychać na ekranie - jest dla czytelnika tak cenne. Na Twoje nieszczęście^^ my, "oglądacze" House'a, znamy opisywane przez Ciebie sceny na pamięć, więc treść sama w sobie wnosi niewiele, ale udało Ci się zgrabnie to wszystko ująć. Tego fika naprawdę się czyta. Zdania są składne, budują napięcie i są wciągające, płynnie się ze sobą łączą. Gdybym nie znała tych scen, naprawdę by mnie to zaitrygowało. To, co napisałaś, nie jest nowatorskie, ale jako ćwiczenie warsztatu pisarskiego na pewno spełniło swoją rolę i w tym sensie Ci się udało

Jeśli chodzi o interpunkcję, to tylko dwie rzeczy rzuciły mi się w oczy:
1. Przerwa przed i po myślniku:

Dioda14

Drugi sezon! Drugi sezon! Mój ukochany drugi sezon! *skacze do nieba*
No dobra * wraca na ziemię*...Kocham tą miniaturkę! A błędy? Czytałam na wdechu i nie zauważyłam, zresztą nie jestem mocna w te klocki. A te cytaty niezwykle pasujące do treści...Brawo, po prostu brawo