"Teraz będzie inaczej" [4/6]

Mistrustful

Zacznę może od tego, iż jest to mój literacki debiut. Nie licząc mnóstwa kiepskich scenariuszy szkolnych, esejów i rozprawek na ocenę. Nie miałam okazji jeszcze przeczytać wszystkich opowiadań, ale póki co nie znalazłam żadnego traktującego o Wilsonie i Cameron. Opowiadanie nie ma jeszcze zakończenia, utknęłam gdzieś w połowie, dlatego nie wiem, ile będzie części... Nie ma i nie będzie na pewno żadnych scen drastycznych i 'łóżkowych' więc ograniczenie wiekowe chyba nie jest konieczne. Zresztą, jak mawia House "Po co robić ograniczenia wiekowe, gdy wystarczy kliknąć 'tak, mam ukończone 18 lat'?? " ^^
Tak więc proszę o litość i życzę miłego czytania.

TERAZ BĘDZIE INACZEJ

Cz.I

Brzdęk!
Mężczyzna obudził się głośno oddychając. Telewizor szumiał spokojnie, czekając na początek porannego programu. Jimmy spojrzał na zegar - dochodziła 3 w nocy. Zasnął na kanapie z szklanką w ręce i teraz owa przyczyna hałasu i jego pobudki leżała w kawałkach na drewnianej podłodze. Zza ściany sąsiedniego pokoju dochodziło go chrapanie właściciela mieszkania. Wyłączył telewizor, naciągnął na siebie koc i położył się wygodniej.

Kap, kap, kap, kap...
Woda kapała do blaszanego zlewu z niemiłosierną regularnością i strasznym hałasem, który wdzierał się do środka jego głowy. Rzut oka na zegarek - 3:30. Pól godziny bezskutecznej próby uspokojenia myśli i zaśnięcia. Alkohol, którym wieczorem starał się zagłuszyć natrętny głos w głowie, już wyparował. Kręcił się na kanapie, jak gdyby szukał jeszcze bardziej wygodnej pozycji.
Po kolejnych 15 minutach zdecydował, że nie wytrzyma dłużej tego natłoku myśli. Wstał i cicho poszedł w kierunku sypialni House'a. Stanął pod drzwiami i nasłuchiwał. Poza głośnym chrapaniem nie usłyszał niczego, co mogło by wydać się niepokojące. Ostrożnie otworzył drzwi, poczekał, aż wzrok przywyknie do mroku i podszedł do łóżka.
- House? - położył rękę na ramieniu przyjaciela. - Greg? Hej, obudź się!
House tylko zachrapał głośniej i obrócił się na drugi bok. James zapalił lampkę.
- House.. Greg.. Proszę cię, obudź się..
Gregory otworzył oczy, spojrzał na Wilsona nieprzytomnym wzrokiem i zamknął je z powrotem. Dopiero po chwili obudził się całkowicie.
- Wilson! Co ty tu.. Jestem tylko w majtkach! Mówiłem ci, że masz tu nie wchodzić!
- House, ja... przepraszam, wiem, nie powinienem... Ale już nie mogę wytrzymać! - Wilson wstał i nerwowo chodził po pokoju, umiejętnie manewrując między częściami garderoby House'a, leżącej na podłodze. - Mam tego dość! Muszę z kimś pogadać...
- I tak się szczęśliwie składa, że jestem jedyną osobą chętną do rozmowy w promieniu najbliższych 60 mil. Super. Wilson, na litość boską! Jest 4 rano!
- Dochodzi za 10.
- Zaokrągliłem. Możemy pogadać po śniadaniu?
- Nie. Powiesz, że musisz ratować świat przed epidemią kurzej ślepoty, zresztą ja też mam swoją robotę. Chcę porozmawiać teraz.
- Zadzwoń do Cuddy. Albo do Cameron, na pewno cię przytuli, da buziaka i zrobi herbatę.
- House! - Głos Jamesa był stanowczy. - Nie wykręcaj się. Jesteś moim jedynym przyjacielem. Ośmieszasz mnie przed innymi, wykorzystujesz, wyłudzasz pieniądze... Choć raz bądź człowiekiem!
Diagnosta był wyraźnie zdziwiony postawą przyjaciela.
- Yy.. No dobrze. Słucham..
Wilson nie wiedział od czego zacząć.
- Widzisz, chodzi o to, że... Ja... ja się chyba zakochałem... - House już miał wydrzeć się na przyjaciela, że z takimi 'sensacjami' mógł poczekać przynajmniej do śniadanie, lecz Jimmy dokończył. - ... w Cameron.
Twarz House'a przybrała wyraz tak głębokiego szoku, jak gdyby ujrzał swą babcię wyskakującą nago z jego tortu urodzinowego. Zawsze taki wygadany, teraz czuł się niezdolny wypowiedzieć ani słowa. Cisze przerwał Wilson.
- Wiem, wiem co sobie teraz pomyślisz - tłumaczył się gorączkowo. - Ale to nie tak. To nie jest jakiś przelotny romanc, jakich miałem wiele. Jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego.. Cameron.. Allison... Ona śni mi się każdej nocy, nie potrafię się na niczym skupić, bo ciągle o niej myślę...
- Po..powiedziałeś jej? - tylko tyle House był w stanie wykrztusić z siebie.
- Czy ja jej..?? Żartujesz?! Nigdy! Nie mogę jej tak po prostu tego powiedzieć! Przecież wszyscy wiedzą, że ona kocha tylko ciebie!

-cdn-

Serpent

Na początek; gratuluje debiutu! Żeby takich debiutów było więcej nie tylko na Horum

Zapowiada się ciekawie, ale zwykłem nie oceniać po 1 odcinku czy rozdziale

Możesz to rozumieć tak: czekam na następny

Pzdr.

JigSaw

Hm...gdybyś nie napisała, od razu że to będzie ship Wilsona i House'a, po wstępie przysiągłbym że to będzie kolejny Hilsonek

Fajnie

eigle

Zainteresowałaś mnie pomysłem.
Ciekawa jestem bardzo jak rozwiniesz temat.
Samo wykonanie też dobre.

Mistrustful

JigSaw napisał:

Hm...gdybyś nie napisała, od razu że to będzie ship Wilsona i House'a, po wstępie przysiągłbym że to będzie kolejny Hilsonek

Fajnie

jakoś tak nie bardzo mnie kręci związek Wilson + House. Chyba jestem zbyt konserwatywna

eigle napisał:

Zainteresowałaś mnie pomysłem.
Ciekawa jestem bardzo jak rozwiniesz temat.
Samo wykonanie też dobre.

Cóż, mam nadzieję, że rozwinę go jak należy

Dziękuję za miłe słowa

Fajne uczucie, gdy komuś się podoba jakieś twoje "dzieło" xD
Mam nadzieję, że kolejne części też się spodobają.
Zdecydowałam się też, że będzie 6 części. 3 już są napisane, reszta się tworzy.

*********

Cz. II

Siedziała sama w biurze House'a, czytając książkę i co jakiś czas zerkając na stojący na biurku zegar. Nocny dyżur dłużył jej się tym bardziej, że pacjentka, którą przyjęli dziś po południu, była już stabilna.
Zorientowała się, że już nie czyta, a tylko cały czas wpatruje się w jedno słowo w książce. James. Jej mysli od dłuższego czasu toczyły swoistą walkę. Mogła przysiąc, że kocha House'a. Jednak gdy pewnego dnia, spiesząc się do któregoś z pacjentów, wpadła na korytarzu na Wilsona i oboje wylądowali na podłodze, poczuła w brzuchu dziwne, dawno zapomniane, a jednak tak bliskie uczucie. Lubiła onkologa. Cieszyła się, mogąc z nim rozmawiać. James był całkowitym przeciwieństwem jej szefa. Zawsze uśmiechnięty, radosny, chętny do pomocy, spędzający godziny na rozmowach z pacjentami... Czuła, że w nim mogłaby odnaleźć bratnią duszę, której tak potrzebowała. Jednak.. Nie chciała odbierać House'owi jedynego przyjaciela.
Pragnęła tak bardzo móc znaleźć się w silnych ramionach Wilsona i trwać tak bez końca...
Wtuliła twarz we własne kolana i zaczęła płakać.

- Musisz jej to powiedzieć! - krzyknął House.
- Ale... nie potrafię...
- Człowieku! Codziennie informujesz ludzi, że umrą, pocieszasz ich rodziny, zawsze masz swoje zdanie, a nie potrafisz powiedzieć kobiecie, że ją kochasz?! Ty idioto! Ty tchórzu! Do diabła, byłeś trzy razy żonaty!!
- Tak, ale nie kochałem tych kobiet! To znaczy... Kochałem je, ale... - w jego głosie można było usłyszeć rezygnację.
- Jesteś tego pewien? - zwątpił Greg.
- Tak. Nie. Nie wiem... Ja chyba.. potrzebowałem ich tylko po to, by uciszyć swoją samotność...
- Hmmm... - House parodiował psychologiczne zapędy swojego przyjaciela. - I uważasz, że z Cameron jest inaczej?
Greg krążył po pokoju, a James siedział na łóżku analizując wygląd swoich skarpetek i zastanawiając się nad zadanym mu pytaniem. W końcu wstał.
- Wiesz - zaczął niepewnie. - Chyba jednak muszę się z tym przespać. Pogadamy później?
House skinął potakująco głową i z chytrym uśmieszkiem zamknął drzwi swojego pokoju za przyjacielem.

-cdn-

Mistrustful

Przypomniałam sobie dzisiaj o tym opowiadaniu i stwierdziłam,że wypadałoby go mimo wszystko dokończyć. Tak dla zasady.

- Allison? Allison... - usłyszała dochodzący gdzieś z daleka głos. Otworzyła oczy i ujrzała czyjąś dłoń na swoim ramieniu. - Stało się coś?
Spojrzała w górę, na zaniepokojoną twarz Chase'a. Uśmiechnęła się.
- Nie. Nic się nie stało.. Zasnęłam po prostu...
- Na pewno? Jesteś blada jak ściana. Płakałaś?
- Nie. - Napotkała wątpiące spojrzenie Roberta. - Tak. Aż tak widać?
- Tusz ci się rozmazał.
- Och! - teraz dopiero uświadomiła sobie, jak musiała wyglądać. Nie chciała, by ktokolwiek widział ją w takim stanie. - Która godzina?
- Dochodzi 15 - odparł Robert,a widząc przerażenie na jej twarzy dodał: - Nie martw się, nie mamy żadnego pacjenta, a House napisał na tablicy, żeby cię pod żadnym pozorem nie budzić. Prosił też,żebyś znalazła go, jak już wstaniesz.
- Dobrze, umyję się i poszukam go. - Wstała, szukając torebki. - Zaraz! Przecież to nie jest gabinet House'a ani nasz pokój konferencyjny, tylko.. - rozejrzała się i ze zdumieniem stwierdziła: - ... gabinet Wilsona!
- Ach, tak. House kazał Wilsonowi cię tu przynieść, bo jest wygodniej i panuje względny spokój.
- Wilsonowi!?
- No tak. Mnie i Foremana jeszcze nie było, a House raczej nie dałby rady...
Allison uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Poszła po swoją torebkę, a następnie do szatni lekarzy. Biorąc prysznic cały czas myślała o tym, że Wilson niósł ją w ramionach śpiącą niczym małą dziewczynkę. Żałowała, że była niczego nieświadoma, bo to na pewno było przyjemne uczucie.
Wytarła się do sucha, ubrała, doprowadziła do porządku włosy i wyszła szukać swojego szefa, zastanawiając się, co było powodem jego dziwnego zachowania.

***

Diagnosta siedział w gabinecie w klinice i zastanawiał się nad diagnozą dla pacjenta. "Trudności w chodzeniu, powłóczenie nogą, apatia i brak apetytu... Co to może być?" Usłyszał pukanie do drzwi.
- Mam pacjenta! - krzyknął nie odwracając się.
Drzwi delikatnie się uchyliły i ukazała się w nich głowa Cameron.
- Tu jesteś! Wszędzie cię szukałam.. Przyszłam, bo Chase..
- Powtórzę jeszcze raz - mam pacjenta! - odezwał się House.
- Gdzie? Przecież jesteś tu sam..
- Jeśli nie widzisz, radzę kupić nowe okulary, póki jest czas.
Cameron podeszła bliżej. No tak, mogła się tego spodziewać - przed Housem stała klatka, a w niej leżał jego szczur, Steve.
- Jakie ma objawy? - zapytała, udając powagę.
- Nie ważne. Jest mój. Nie adoptujesz go.
- Podobno mnie szukałeś?
- Ja?? - zapytał szczerze zdziwiony. - Ach, tak. Rzeczywiście.
- Zatem o co chodzi?
- Robisz coś wieczorem? - odparł, posyłając jej jeden ze swych łobuzerskich uśmiechów.

-cdn-

DracoPOL

Bardzo fajnie. Ship o Wilsonie i Cameron, tego jeszcze chyba nie było. Masz fajny styl pisania, bardzo mi się podoba. Czekam na następne części.

Alria

House bawi się w swatkę?
Hehe dobre

Ciekawe czy mu się uda.
Ale to House, więc na pewno. W końcu mu się wszystko udaję

Pisz dalej, na razie świetnie

Repika

Podoba mi się atmosfera twojego tekstu, podoba mi się niecodzienne zestawienie, podoba mi się sam pomysł i raczej podoba mi się styl. Znalazłam kilka błędów językowych i interpunkcyjnych uważam że powinnaś oddać tekst w opiekuńcze łapki bety. Potrzebny jest Ci ktoś kto poprawi tekst i wspólnie z tobą zastanowi się nad nim.Jeszcze co do pary, Wilson jest tak podobny do Cameron, że w końcu, prędzej czy później, jednak Cameron by go zdominowała. Zauważ jak było w związku z Chasem. Ale stworzyłaś tak ładną parę, że przebywając za długo blisko siebie zaczęli by topić śnieg, a mówi się o globalnym ociepleniu. Już znamy powód.

Prawdziwe dialogi. Podobał mi się wstęp, podobało mi się że Cameron zatrzymała się na słowie James i dopiero zaczęła myśleć. Podoba mi się motyw ze Stevem pacjentem, tekst House'a o adopcji jest taki cudowny!
Czego brakuje...
Brakuje mi ciekawej puenty dla każdego rozdziału. Oczywiście nie we wszystkich tekstach takowa powinna być, ale do tego pasuje.
Brakuje mi opisów. Jest ich zdecydowanie za mało. Nie zdążamy się wczuć w tekst bo już znowu obrywamy dialogiem. Oczywiście, beż przesady.
Brakuje masy odcinka w odcinku, jest go zdecydowanie za mało. Druga część to dopiero kwitek z pralni! Komentarz przed nim jest dłuższy. Staraj się raczej pisać dłuższe tekst bo o takich dużo więcej można powiedzieć. Dłuższe tekst lepiej się czyta, bo ma się lepiej zarysowaną historię.

Natomiast przejawiasz, zdecydowanie niepokojące, zamiłowanie do wielokropków, niekonieczni w liczbie trzech. Trzy kropki są fajne, ale w umiarkowanych ilościach, w Twoim tekście nas zalewają!

Generalnie, bardzo mi się podoba i czekam na ciąg dalszy. Po przeczytania tych trzech rozdziałów wylądowałam z wielkim bananem na twarzy. Po prostu twój tekst jest miły jak Cameron i Wlison.
Dużo puchatego Wena!

Mistrustful

Dzięki za taaaaaaki komentarz

Obiecuję, że postaram się zwalczyć nałóg stawiania wielokropków gdzie popadnie

Postaram się dostosować do Twoich rad, może wyjdzie coś lepszego tym razem

Mistrustful

Po dosyć długiej przerwie odważyłam się ponownie sięgnąć po zeszyt i przepisać tutaj, to co udało mi się nabazgrać. Uprzedzam, że kompletnie nie znam się na modzie, dopasowanie kolorów tak, aby się nie gryzły z powodu mego braku wyczucia zajmuje mi więcej niż normalnej dziewczynie, więc wybaczcie, jeżeli któryś z bohaterów będzie odziany w dziwne, kompletnie niepasujące do siebie ubranka i kolory

No, ogólnie życze miłego czytania *chowa się pod kołdrą*

W pokoju wyglądało, jakby przeszedł przez niego huragan średniej wielkości. Wszędzie leżały ubrania: spodnie i sukienki zajmowały łóżko, fotel, krzesła, taboret, szafki i skrzynię w kącie; podłoga była usłana butami każdego rodzaju - od sportowych adidasów po eleganckie szpilki (tych ostatnich było zastraszająco mało, jeśli weźmie się pod uwagę, że cały ten kram należał do kobiety). Na lampie kołysały się wyzywająco czarne, satynowe stringi.
Pośrodku tego wszystkiego stała doktor Allison Cameron i próbowała doskoczyć do nieszczęsnej bielizny znajdującej się poza zasięgiem jej ręki. Podskoczyła ostatni raz i zrezygnowała. Postanowiła nie tracić czasu na głupoty, musiała przecież dobrać jakąś pasującą sukienkę. House wyraźnie zaznaczył, że ma ubrać się elegancko, jak na herbatkę do królowej.
- Skąd niby mam wiedzieć, jak ubierają się kobiety na spotkanie z królową? Przecież nigdy nie byłam w Anglii -powiedziała do swojego misia, który aktualnie zamiast głowy miał coś przypominającego zwiniętą koszulę nocną. - Oj, Alfred, dlaczego nie mówisz, że masz tą szmatę na głowie?! Zdjęła koszulę i rzuciła ze śmiechem na łóżko.
Po krótkim, w jej mniemaniu, namyśle, zdecydowała się na dopasowaną ciemnofioletową sukienkę odsłaniającą ramiona i sięgającą połowy ud. Do tego wybrała szpilki w kolorze sukienki, zadowolona, że nie wyrzuciła ich tak, jak planowała; jasnofioletową torebkę i delikatny, tiulowy szal w tym samym kolorze. Zadowolona z siebie, zamknęła się w łazience, aby oddać się temu, czego z całego serca nienawidziła - robieniu wieczorowego makijażu.

- Cholera jasna! - zaklął House, patrząc na zegarek.
- Co znowu? - Jimmy ocknął się z zamyślenia. - Karta nie idzie?
Obaj lekarze siedzieli przy kuchennym stole w mieszkaniu onkologa. Przy każdym z nich stały dwie puszki po piwie, a kolejny czteropak chłodził się w zlewie pełnym wody. Na środku stołu piętrzyła się kupka pieniędzy - na oko jakieś 500 dolarów.
- Nie martw się moimi kartami. I tak jestem lepszy - odparł House. - Pamiętasz, jak mówiłem, że zarezerwowałem stolik w tej nowej knajpie, Summer Wine? Rezerwacja jest na dzisiaj.
- Knajpa? Przecież tam nie wpuszczają, jeśli nie ma się krawata lub muszki!
- Knajpa, restauracja, bar - jak zwał, tak zwał. Ważniejszy jest fakt, mamy jeszcze niecałą godzinę, aby się tam dostać.
- Przecież to jest na drugim końcu miasta! - krzyknął Wilson.
- No właśnie - rzekł House, zgarniając całą sumę ze stołu i kierując się do drzwi. - Jadę się przebrać. Masz pół godziny. Aha - rzucił, zamykając - Cameron też będzie.

"Cameron?" Wilson jęknął w duchu. "Cameron. O matko!"
- Co ja ubiorę? - powiedział już głośno. - A moje włosy? Boże, wyglądam jak ostatni lump! Gdzie moja golarka? Muszę się ogolić!
Pobiegł szybko do łazienki, umył włosy i ogolił się. Wszystko to w 10 minut. Wybranie garnituru stanowiło większy problem. Chociaż Jimmy od dobrych paru lat kupował ten sam model, nie potrafił zdecydować, który wybrać. Spojrzał na zegarek - kolejne dziesięć minut upłynęło. Zdenerwowany na siebie, chwycił pierwszy lepszy komplet garnitur + koszula, wybrał całkowicie czarny krawat i zaczął się ubierać. Ledwo skończył zapinać ostatni guzik koszuli, usłyszał dzwonek do drzwi. Zawiązując krawat, krzyknął, żeby House sam sobie otworzył. Spojrzał w lustro, aby zobaczyć, jak ubrał się House i zbladł przerażony. Diagnosta był cały we krwi.

-cdn-

Pietruszka

Lady Makbeth

Witaj królewno

Śliczny ficzek, nie ma co. Wameronek jakoś nie wydaje się być popularnym pairingiem, a przecież bardzo ciekawą fabułkę można z niego wykrzesać

I nie martw się tą modą, dobrze, że nie widzisz, jak ja się na co dzień ubieram

eigle

Mistrustful