Danses macabres [NZ] [4/5]

dr Tygrysolka

Ja wiem, że Święta idą, ja wiem, że jestem monotonna w tych smutnych fickach i miniaturkach, ja to wszystko wiem... Ale mój Wen nie wie

Wstawiam tak luzem, bo planuję może jeszcze z jedną część, może dwie...
Na pewno to nie koniec

Z dedykiem dla mojej Ley kochanej, która znajdzie mnie zawsze i wszędzie

Świat to trudne miejsce. Jemu nie zależy. Choć nie żywi nienawiści do ciebie i do mnie, nie darzy nas też miłością. Dzieją się na nim rzeczy straszne, których nie można wytłumaczyć. [...] Świat cię nie kocha. [...] Pamiętaj jednak, żeby robić swoje. Takie masz zadanie na tym trudnym świecie, musisz podtrzymywać swoją miłość i robić swoje choćby nie wiem co.
Stephen King

Wilson szedł powoli, a żwir cicho skrzypiał pod jego stopami. Otaczały go jasne światełka zniczy, płonących niczym dowody miłości tych, co pozostali. Tyle uczuć, w tym także i jego, pogrzebanych w jednym miejscu. Ale nie szedł teraz do Amber. Miał do odwiedzenia jeszcze jeden grób, jeszcze jedna osoba odeszła, zabierając ze sobą kawałek jego serca.
Uśmiechnął się słabo, zbliżając się do nagrobka. Na płycie i dookoła niej stało mnóstwo rozświetlonych zniczy. Na wypadek, gdybyś zabłądziła - głosił nabazgrany czarnym markerem napis na płycie.

***

Następnego dnia wszedł do gabinetu House’a.
- Widziałem znicze – powiedział w progu. Greg nawet nie podniósł głowy.
- To nie ja – mruknął. – Jakiś wandal pomazał płytę, a jedna z kościelnych babć próbowała zasłonić to zniczami.
- A skąd o tym wszystkim wiesz? – Wilson uniósł brwi do góry.
- Byłem tam wczoraj – odpowiedział diagnosta, niechcący zrzucając z biurka czarny marker i pudełko zapałek. James pokręcił głową.
- Wiem, że to ty – oznajmił. House spojrzał na niego ze złością.
- Czy to cokolwiek zmienia? – zapytał. – Ja, nie ja… W ogóle nie chciałem tego robić. Najchętniej dałbym jej te znicze do ręki.
Onkolog nie odezwał się, jedynie patrzył na przyjaciela, dokładnie czując, jak cierpienie wypełnia małe pomieszczenie po brzegi.
- Myślisz, że to ja zrobiłem coś źle? – House podniósł wzrok na Wilsona, myśląc intensywnie. – Może powinienem…
- Tak, jasne – przerwał mu James. – Powinieneś wyciąć jej serce, zanim nastąpił ten cholerny zawał. Na miłość boską, House! Przestań wreszcie! Rozumiem, że jej odejście sprawiło, że utknąłeś w jakimś dołku. Ale ty wlazłeś do niego na amen i usiłujesz przekopać się do Chin!
- Lubię skośne oczy – odparł Greg. Wilson jednak zdołał się już rozpędzić.
- Ty po prostu myślałeś, że jesteście nieśmiertelni. Miałeś czas. A przekonanie się, że to nieprawda, było dla ciebie szokiem. Sądziłeś, że miłość może wszystko, ale śmierć okazała się silniejsza.
- Jesteś głupi, Wilson – powiedział cicho House. – Śmierć niczego nie zmienia. Nie dla mnie.

Kontynuować?

Ley

Dlaaa mnieeee?

Jej. *rumieni się* Czym sobie zasłużyłam?
Nie jestem godna.

Taki tajemniczy tytuł fika, przyciągający czytelnika.

Więc. Łoł!
Czy mi się wydaję czy Lisa no... umarła?
Proszę, nie.

Biedny Greg... z tego powodu się załamał.

Napis na nagrobku...

Bardzo, bardzo ładnie.

Odpowiadam na pytanie dotyczące kontynuacji.
TAAAAAAAAAAAAAAAAAAK!!!!!

Chcę wiedzieć jak to dalej poprowadzisz. ;]

Pozdrawiam.

Muuuaaach!

coolness

Grrr... dlaczego w mojej szkole jest taki słaby zasięg?
Ok, już nie marudzę

Pamiętam czasy, kiedy nie lubiłam smutnych ficków. Jednak teraz lubię takie i to bardzo. Mają w sobie pewne piękno niezaprzeczalny urok.

Twój fick, mimo że na razie fragment dość krótki, zauroczył mnie od pierszej liniki. Po prostu cudowny.

Piszesz naprawdę genialnie.

Oczywiście, że kontynuować.

Weny

Verti

Świetne, jasne że kontynuuj. Ogromnego Pana Wena życzę ;D

monad

Niesamowity.. i choć nie lubię fików, w których umiera któryś z bohaterów, w tym było coś co mnie urzekło. Był krótki, ale przejmujący. Spokojnie smutny.. i ten napis na nagrobku...

gehnn

No wiesz co? Po tytule spodziewałam się makabry, krwi, zawiłości i psychodelii ogólnej, a ty mi tu dajesz jakiś wyciskacz łez...

Nie, nie. Żartuję -haha- Ja nie lubię ogólnie takich smętnych rzeczy. Ale kocham twoje twory, więc będę czekać na następną część, bo masz ładną narrację i miło się cię czyta. Pisz, pisz. Jestem jak najbardziej za.

(btw. w piśmidłach tego typu zwykle House wypada strasznie sztucznie. U ciebie nie zaobserwowałam tego zjawiska. To tak na motywację i dobry początek ^.^)

wena.

magdalenka

ależ po co to pytanie o kontynuację?
zaintrygowałaś mnie niezmiernie, a to u mnie najważniejsze w fikach
więc niech twój wen pozostanie po jasnej stronie mocy i tworzy wciąż tak piękne dzieła....

IloveNelo

Tygrysie!

Oczywiście, że kontynuować!

I TO JESZCZE PRZED WEEKENDEM!

Muszę wiedzieć, co dalej!

Pozdrawiam

I szczury ślę, niech Wena nastraszą! Ma być!

czarodziejka

Kontynuować!

To ja uwielbiam Twojego wena.

Smutne fiki mają w sobie to coś, ten niezaprzeczalny urok, którego nigdy nie posiądzie happy end. To jest coś wyjątkowego, ono przyciąga, czaruje. A ten cytacik na początku jest świetny.

I ja się jak najbardziej zgadzam.

Lisa odeszła, a on musi sobie radzić tylko nie za bardzo mu to wychodzi, jak to James ujął "Ty po prostu myślałeś, że jesteście nieśmiertelni. Miałeś czas." I trafił w sedno

Życie nie jest usłane różami i nic nie trwa wiecznie...
Wielkiego wena i dużo czasu.

Pozdrawiam cieplutko

Koszałek

Wiesz co, a ja uważam że nie. Nie dla tego, że nie podoba mi się Twój tekst, ale dla tego, że jak dla mnie taki krótki odpowiednio nakreśla sytuację i emocje postaci, kończysz pozostawiając nas w niewiedzy i w sumie mi to wystarcz i tak jest ładnie.

dr Tygrysolka

Pomimo tego, iż część pierwsza wyszła, jak wyszła, znaczy się smętnie, to nie sugerujcie się nią. Limit smutno-smutnych fików wyczerpałam chyba

IloveNelo

Dzięki za dedyk

Wymęczylam cd

Mnie to bardzo zaintrygowało

Ty Tygrysie wiesz, że ja kocham wszystko, co piszesz. Nie mogę się doczekać następnych części

Wena kudłatego!
Buziaki

Katty B.

A ja mam tylko pytanie natury technicznej. O tytuł. Bo wydaje mi się, że on z błędem jest. Termin "taniec śmierci" poprawnie zapisywany jest "danse", przez "s", i taki tytuł nosi też owa książka Króla. Rozumiem, że tu zastosowałaś liczbę mnogą, ale czy nie powinno być "danses"?

dr Tygrysolka

Jeśli chodzi o tytuł:
Podawała mi go siostra cioteczna, ucząca się łaciny (studiuje prawo). Pisała mi przez gg, a ja skopiowałam i wstawiłam. Przyznaję się, bezmyślnie. Posprawdzałam, posprawdzałam i jestem pewna, że Katty B. ma rację.
Dziękuję za zwrócenie uwagi

Ley

A rzesz kurde!
Nie, no! Tego się nie spodziewałam.

Cuddy jako, duch, widmo...
Suuper!

Fragment z Rachel wołającą "Mama" był dla mnie taki słodki i smutny.
Dziewczynka tęskni za nią.

House pewnie myślał, że oszalał znowu.
Wydaje mi się, że Wilson też zobaczy Cuddy.

Ja chcę więcej, więcej, więcej!
Pragnę Huddy jako duch & człowiek. ;ppp

Masz! *rzuca Rafaello*, poczęstuję cię.

Miałam przy sobie, więc to wstyd się nie podzielić.

Pozdrawiam! I czekam...

Katty B.

Nie ma problemu.

A sama historia - bardzo ciekawa! W krótkich fragmentach udało Ci się stworzyć niezwykłą atmosferę, zbudować napięcie, aurę tajemniczości. Zawał, ale jaka była tego przyczyna? Jak House i Wilson wylądowali w rolach rodziców Rachel? I ten taniec, o którym wspomina Cuddy. Rozumiem, że chodzi tu o taniec tytułowy, ale jak jest on powiązany z historią i całą sytuacją? Udało Ci się mnie zaintrygować. Na pewno będę śledzić.

Chocoholic

Nie wiem czy siebie tez, ale mnie na pewno zaskoczyłas taka kontynuacją tematu

ciekawe na pewno, szczegolnie pokazanie opieki House'a nad Rachel xD ciekawam dalszego ciągu ktory sadze ze bedzie.
Co nie?
I niech Wen bedzie z Toba ;D

monad

Niesamowita... podejrzewam, że ten fik mnie zauroczy.. tak zwykle jest jak czytam fika ze skupieniem i bardzo powoli... atmosfera ma coś w sobie, pomysł też oryginalny i ciekawie rozwinięty.

Czekam na ciąg dalszy... bardzo...

dr dom

To...było śliczne

.Biedna Lisa

.Ja chce następną część

.

Aleksandra

Kocham ten fik

Wciąga na maksa

Pozdrawiam i życzę wena

dr Tygrysolka

Jakoś tak... Chciałam to porzucić. Ale Wen przylazł i uparł się akurat na to. A powszechnie wiadomo, że z Wenami się nie dyskutuje, gdyż są to stworzenia niezwykle obrażalskie. No więc nie dyskutowałam.

Zdałem sobie sprawę, że prawdziwą wartość drugiego człowieka odkrywamy dopiero wtedy, kiedy już go nie ma. Jak skarb, który trzymało się w dłoni, ale bezwiednie pozwoliło mu się wyślizgnąć przez palce.
Jonathan Carroll

- Co to w ogóle było? – szepnął House, siedząc na kanapie obok Wilsona. – Byłem pewny, że ona tam jest… Rachel też ją widziała. To ona ją zauważyła.
- Nie było mnie tam – wzruszył ramionami Wilson. – Podświadomość, która tęskni, może wytworzyć jakieś… obrazy, które chcielibyśmy zobaczyć…
- Moja podświadomość nie tęskni, tylko chce mi coś przekazać – przerwał mu Greg. – A może w ogóle nie chodzi tu o moją podświadomość…
- House, czyżbyś zaczął wierzyć w duchy?
- Nie we wszystkie duchy – sprostował House. – W jej ducha. Powiedziała mi coś ważnego, coś, co pozwoli mi…
- Co pozwoli? Nie pomożesz jej! Przestań babrać się w tym, co już minęło!
Greg spojrzał na Wilsona.
- Nie powiedziałem ci czegoś takiego, kiedy straciłeś Amber – rzekł cicho, podnosząc się z kanapy i idąc do sypialni.

Leżał w ciemności, usiłując zrozumieć jej słowa. Tańczyłam. Ja tylko tańczyłam. Kiedy tańczyła? Tamtego wieczora, gdy TO się stało? Z kim tańczyła? Czemu nie z nim? Czemu go tam nie było? Wpakowywał się w jej życie, kiedy tego nie potrzebowała. A w jedynym momencie, kiedy był naprawdę potrzebny, on… Właśnie, co on robił?
Wysilił swoją pamięć. To było lato. Tak, na pewno. Poprzedniego dnia przyszła do jego gabinetu, coś od niego chciała. Nalegała, długo go wtedy przekonywała. Pamiętał, że się zgodził. O co tak prosiła?… Ach. Bal charytatywny.
Nagle twarz Cuddy stanęła mu przed oczami. Zależy mi na tym – mówiła. Odpowiedział jej coś sarkastycznego, ona się nie poddała. Proszę, ten jeden raz. Pamiętał, że wzniósł oczy do nieba, prychnął. Nie robię tego dla ciebie – zastrzegł w końcu. To dla kogo? W jej oczach błysnęły dobrze mu znane iskierki. Dla świętego spokoju.
Pamiętał, że nie poszedł. Wybrał samotny wieczór albo po prostu zapomniał. Zasnął. Obudził go dzwonek, w drzwiach stał Wilson. Ze łzami w oczach. Cuddy… – zaczął, ale przerwał mu wydobywający się z jego klatki piersiowej szloch. Wściekła się na mnie? – zapytał wtedy niepewnie. Nie, House, ona… ona nie żyje.
A jakby tam był. Gdyby stał koło niej… wykonał reanimację? Przeżyłaby? Oddałby wszystko, żeby się tego dowiedzieć. Żeby cofnąć się w czasie i być obok niej. Chociaż usłyszeć kilka tych słów, które zdołała powiedzieć, po raz ostatni spojrzeć na jej twarz. I z czystym sumieniem odejść, wiedząc, że nie mógł jej pomóc.
Leżał. Tylko tyle pozostało mu z wolnej woli. Mógł zmieniać pozycje, przemieszczać się prawie wszędzie, gdzie chciał. Prawie. Bo między nim a jej grobem pojawił się sznur, lina okrętowa, nie pozwalająca odejść mu zbyt daleko.
Czy tak czuje się człowiek martwy? Bezczynnie siedzi i obserwuje świat, który codziennie się zmienia. Jego istnienie nie ma żadnego wpływu na bieg historii. On tylko i wyłącznie istnieje – jako zapis na dowodzie osobistym, nazwisko na drzwiach gabinetu. A nazwisko to nie człowiek.
Dzień, w którym odeszła, dzielił jego życie na pół. Dzień, w którym nie jedno, a dwa serca przestały pracować.

Postać kobiety lekko opalizowała w świetle latarni, rozjaśniającym mrok pokoju. Podeszła do łóżka, nachylając się nad śpiącym mężczyzną.
- Śpij spokojnie – szepnęła. – Jutro wszystko zrozumiesz.

Ley

Tygrysku, to naprawdę ty?

Jeeej! Tchnęło cię! I to baaardzooo moocno.
Bo wzruszyłaś mnie. To było piękne i to bardzo.

baby

- Co pozwoli? Nie pomożesz jej! Przestań babrać się w tym, co już minęło!
Greg spojrzał na Wilsona.
- Nie powiedziałem ci czegoś takiego, kiedy straciłeś Amber – rzekł cicho, podnosząc się z kanapy i idąc do sypialni.

Ley, zgadzam się z tobą - bardzo prawdziwa

Tygrysie, cóż ja mogę napisać.

Bardzo mi się podobało, masz wielki TALENT.

kocham,
baby

Czerwono-Zielona

Tygrysolku. Już wiem, dlaczego wszyscy tu tak zachwycają się Twoimi pracami. To jeden z lepszych fików, jakie czytałam...

Po pierwsze - czyta się wyśmienicie. Językowo, gramatycznie, stylistycznie - bez zarzutu. Miód na me oczy

Ale nie tylko. Przez ten tekst po prostu się płynie... Masz dar do opowiadania historii, do budowania nastrojów...

Po drugie - sama opowieść. Baaardzo mnie poruszyła. Miałam łzy w oczach. Gdy Rachel zobaczyła mamę... A potem, ku memu zaskoczeniu, i House ją dostrzegł. I ten spanikowany telefon do Wilsona, jak wtedy, w barze, gdy Amber śpiewała: "Enjoy yourself, it's later than you think...".
Ale rozłożył mnie już napis flamastrem na pomniku... To takie house'owe i jednocześnie wzruszające. A potem: Najchętniej dałbym jej te znicze do ręki. To było mocne... I to zadręczanie się - "co by było, gdyby...". Takie prawdziwe. I jednocześnie gregowa zmora - poczucie braku kontroli, możliwości zrobienia czegokolwiek... Takie ludzkie i house'owe zarazem...

C.D.N.

UWAGA!
Piszę post pod postem, bo mi za Chiny ludowe, pomimo dziesięciu prób wysłania go w jednym kawałku, i to na różne sposoby, ucina drugą połowę komentarza... Przepraszam wszystkich, ale chciałam jednak wysłać całość.
Z pozdrowieniami
Cz-Z

Czerwono-Zielona

C.D.
W ogóle cała aura tego opowiadania bardzo mi odpowiada. Smutna - tak, jak lubię. Ale jest ten cudowny motyw "powrotu" Cuddy, która pomaga uporać się z przeszłością. I duch/zjawa/widzenie - nieważne czy "prawdziwe", czy nie. Ważne, że jest ten element tajemniczości i niewytłumaczalności... Lubię takie klimaty

Ach, no i plus za nierealne widziadło, ale jednak nie "oklepaną" już halucynację, tylko "coś" o innym charaktarze...

I House próbujący wytrzymać zabawę z trzylatką, lalkami, w różowym pokoju...

Szczere gratulacje składam i z niecierpliwością wypatruję dalszego ciągu!

Pozdrawiam

P.S. Gdzieś tam w drugiej połowie trzeciej części - "oddałby" --> razem