Długa droga do domu

Any

I w końcu nie wiem - pogadają, czy nie

vicodin_addict

Ahhh jeden z lepszych fików, jakie przeczytałam. Naprawdę, masz talent. Opis emocji na początku był świetnie napisany. Strasznie dobrze mi się to czytało. Zakończnie ostatniego odcinka - bardzo dobre. Już nie mogę doczekac się nast. częsci Pozdrawiam. Wena zyczę ;*

Katty B.

Ładne. Było kilka błędów językowych i parę literówek (później wyłowię), ale ogólnie ładne. Dobrze, że Wilson go znalazł. I czekam na ich postkolacyjną rozmowę.

H@ns

Świetne!

Z niecierpliwością czekam na dalsze części.

Este

Jak zwykle dziękuję za zainteresowanie i komentarze. Dobrze jest wiedzieć, że to co się robi sprawia komuś radość

chocoeyed

Postkolacyjną....hmm.. może post-coitialną?

motylek

ryby i House

Este

Witam po krótkiej przerwie. Niestety, mój wen gdzieś przepadł na te kilka dni i zupełnie nie wiedziałam jak napisać ten rozdział

Pierwotna koncepcja została zachowana, ale muszę przyznać, że nie jestem do końca zadowolona z tego, co udało mi się naskrobać. Kolejne dwa rozdziały są już w sumie napisane, czekają tylko na drobne poprawki. Wrzuce je pewnie jeszcze dziś.

Jak zwykle życzę miłego czytania

Rozdział 5

Pieczona ryba była wyśmienita. Zresztą ja wszystko, co zazwyczaj przyrządzał Wilson. Słońce już dawno zaszło nad horyzontem. Było ciemno i cicho. Dało się słyszeć trzask płomieni na ognisku i szczekanie psów w miasteczku w oddali. Dzień upłynął im niespodziewanie spokojnie. Nie kłócili się zbyt mocno, powspominali dawne dni, pochodzili trochę po okolicy i stwierdzili ze zdumieniem jak wiele się tutaj zmieniło. Teraz zaś siedzieli przy ognisku jedząc kolację i popijając piwo. Wilson, choć bardzo się męczył wybrał bezalkoholowe. House spojrzał przez chwilę ze współczuciem na przyjaciela, ale szybko odwrócił wzrok. Oboje wiedzieli, że zbliża się nieuchronne.

- Nie możemy zostawić tego po prostu tak jak jest?

- Nie.

- Dlaczego?

- Po prostu nie możemy.

- Dziś było OK, prawda? I tak w końcu się pogodzimy. Więc może odpuśćmy sobie te drętwe gadki i przejdźmy nad tym do porządku dziennego – House nie dawał za wygraną.

- Skąd wiesz, że się pogodzimy?

- Po prostu wiem – House spojrzał na przyjaciela a po chwili wbił wzrok w ziemię. Wiedział co należy powiedzieć. Schował do kieszeni dumę i postawił na prawdę. Musi to naprawić, nie ważne jakim kosztem. Zrobił więc pierwszy krok.

- Przepraszam cię za wszystko Wilson. Za to jaki byłem, za to co się stało. Wiem, że to moja wina. Kurwa! To zawsze była moja wina ! Tak bardzo mi przykro…

- Wiem. Dziękuję. Ale to niczego nie zmienia.

- Chcesz żebym cię błagał?

- Nie. Chcę żebyś był wreszcie ze mną szczery.

- Możesz mi to wytłumaczyć, bo chyba nie rozumiem – House pokręcił głową.

- Zmieniłeś się House. Ja się zmieniłem. I nie chodzi mi o ostatnie miesiące. Zmieniliśmy się od ostatniego pobytu tutaj. Prawie 10 lat temu.

- O czym ty mówisz?

- Wiesz co najbardziej w tobie podziwiałem? Co w tobie najbardziej lubiłem. To że zawsze byłeś szczery. To cię wyróżniało. Nieważne z kim i o czym rozmawiałeś, zawsze mówiłeś prawdę – Wilson patrzył teraz wprost na niego – Mówiłeś prawdę o wszystkim również mi, chyba jako jedyny spośród znanych mi ludzi. Ale teraz? Stałeś się hipokrytą. Chlubisz się tym, że wszystkich traktujesz jednakowo, ale tak naprawdę na mnie patrzysz inaczej Okłamujesz mnie – nie zorientował się, kiedy podniósł głos.

- Kiedy cię okłamywałem? – żachnął się House - OK., może czasem sobie z ciebie zakpię, może czasem coś nazmyślam, ale robie tak ze wszystkimi. Nie okłamuje cię!

- Ty naprawdę nic nie rozumiesz, prawda? – Wilson zaśmiał się pod nosem – Masz rację. Mówisz prawdę. Powiedziałeś mi, że moje żony były kretynkami. Powiedziałeś mi, że noszę paskudne krawaty. Powiedziałeś, że jestem ciapowaty, mam kompleks opiekuna, że nie umiem się o siebie zatroszczyć i że robie gówniane sałatki. To była prawda. Ale kiedy ostatnio powiedziałeś mi wprost, że cie wkurwiłem? Że jestem sukinsynem, bo tobą manipuluje i że straciłeś do mnie zaufanie. Że byłem nie fair. Kiedy ostatnio powiedziałeś coś, co było prawdziwe, ale mogłoby mnie naprawdę zranić… – Wilson zawiesił na chwilę głos. Przymknął oczy i przeciągnął dłonią po twarzy. Po chwili znów zaczął mówić:

- Ja też nie jestem bez winy. Powinienem ci już dawno wyznać, jak to wszystko mi ciąży. Że mam dość. Bo miałem powoli wszystkiego dość. Nie chciałem już cały czas cię ochraniać. Być na każde skinienie, rozwiązywać twoje problemy. I nie dostawać niczego w zamian. Miałem dość ciągłego obrywania po łapach za twoje błędy… Byłem zmęczony. Wiedziałem, że już taki jesteś, ale nie potrafiłem tego zaakceptować. Próbowałem, ale nie mogłem. Chciałem ci to wykrzyczeć w twarz, ale nie umiałem…

Kiedyś bym to zrobił. Bo jesteś też jedyną osobą, przed którą ja potrafiłem się otworzyć i powiedzieć wszystko co chciałem. Ale ty się zmieniłeś. Ja się zmieniłem. Staliśmy się zwyczajni. A ja nie chcę tego. Nie chcę normalności.

- Wiesz, że to nie wróci – szepnął House.

- Wiem. Ale i tak ci coś opowiem.

Wilson zaczął mówić a House słuchał. Słuchał opowieści o tym, jak Wilson poderwał Amber. Jak się z nią związał. Jak bardzo przypominała mu Housa. A wtedy przestało mu go brakować. Nie tęsknił za nim. Dostrzegał tylko denerwujące cechy. Przerzucił całą swoją miłość na Amber, a wszystko co złe na Housa. Tylko tak potrafił teraz na nich patrzeć. Kiedy zginęła zawalił mu się świat. Kiedy spostrzegł, że tak naprawdę tęskni za Housem, nie potrafił już się cofnąć. Nie potrafił nic zmienić. Ale teraz dostał szansę i nie wypuści już jej z rąk.

- Przepraszam cię Greg. Za to, że cię odtrąciłem. Ale nie po jej śmierci. Odtrąciłem cię już dużo wcześniej. A potem… Karałem cię, chciałem zemsty. Byłem w rozpaczy, a ty stałeś najbliżej. Wiedziałem, że ciebie najłatwiej uda mi się zranić. I zrobiłem to. – westchnął – Sporo o tym myślałem. Na początku sądziłem, że powinieneś być w tym barze sam. Ale to nieprawda. Nie powinno cię tam być w ogóle. Nie poszedłeś tam, bo miałeś dobry humor. Coś cię trapiło, a ja nie wiedziałem… nie chciałem wiedzieć co to jest.

- Ty doskonale wiesz co to było – podjął House.

- Tak, wiem. Teraz już wiem...

- Olałeś mnie.

- Tak.

- Odepchnąłeś jak starą zabawkę… - w jego słowach słychać było coraz większą pretensję.

- Wiem.

- Byłeś moim jedynym przyjacielem. Kiedy najbardziej cię potrzebowałem, ciebie nie było!

- Wiem, przepraszam. Ale dlaczego mi tego nie powiedziałeś. Nie wstrząsnąłeś mną. Nie złapałeś za koszulę i nie wykrzyczałeś z całych sił w płucach?

House milczał. Walczył ze sobą, ale w końcu odezwał się:

- Kiedyś już tak zrobiłem. Powiedziałem komuś, co tak naprawdę czuje, co mnie gryzie. A ona odeszła. Zawiodła mnie…

- Jestem inny. Zrozumiałbym.

- Może.

- Powiedz to wreszcie! – Wilson nie wytrzymał - Nie bój się, nie rozsypie się na kawałki! Jestem mocny, wytrzymam to. Proszę, powiedz mi prawdę.

- … Ty też mnie zawiodłeś….

- Mów, ja słucham…

- Zawiodłeś mnie tak wiele razy. Rozczarowałeś mnie. Działałeś za moimi plecami bez mojej zgody i wiedzy! Wiesz, że nie potrafię tego wybaczyć nikomu… nikomu, oprócz ciebie.

- Nie mogę ci obiecać, że to się już nigdy nie powtórzy. Prawdopodobnie zrobię to jeszcze nie jeden raz. Ale taki już jestem. Nie zmienię się, nie chcę się zmieniać. Chcesz takiej przyjaźni?

- Tak, bo wiem, że robisz to z troski. A czy ty chcesz nadal znosić moje dziwactwa? To, że jestem dupkiem? Nie zmienię się, nie chcę się zmieniać. Czy ty chcesz takiej przyjaźni?

- Tak, bo wiem, że jesteś tego wart.

Milczeli jeszcze dłuższą chwilę. W końcu odezwał się House.

- Przykro mi, że zginęła.

- Wiem, dzięki – Wilson przytaknął, po czym spytał nieśmiało – Z nami wszystko w porządku?

- Tak. Myślę, że to by było na tyle – House powoli podnosił się z krzesełka i wybierał się w stronę domku.

- House, to nie wszystko. Jest chyba coś jeszcze, o czym powinniśmy porozmawiać – Wilson westchnął ciężko - Wtedy w hotelu…

- Zgodziłem się na jedną rozmowę. Ta byłaby już druga. Limit na dziś niestety się wyczerpał – House szybko przerwał przyjacielowi – Nie będziemy teraz poruszać tego tematu. Dwie poważne rozmowy na jeden wieczór to dla mnie za dużo.

- Nie uciekniesz od tego – nie dawał za wygraną Wilson.

- Jeśli tak cholernie ci to przeszkadza, „to nie przyjeżdżałbyś tutaj i nie zawracał sobie mną głowy.” Sam mówiłeś tak rano. Chyba, że jednak się mylę – House spojrzał ostro na Wilsona.

Ten pokiwał głową. Westchnął cicho i złapał butelkę wody, którą zalał ognisko. House pokuśtykał do chaty.

- Dobranoc House.

- Dobranoc Wilson – dało się słychać z pomieszczenia.

Wilson uprzątnął puszki po piwie i papierki po chipsach. Został tam jednak jeszcze przez chwilę. Czul niesamowitą ulgę po tej rozmowie. Wiedział jednak, że następna nie będzie już taka łatwa. W przeciwieństwie do tego o czym rozmawiali przed chwilą, tym razem nie miał pojęcia co chce powiedzieć. A jeszcze bardziej nie wiedział co chce usłyszeć.

Od kiedy pamiętał przyjaźń z Housem była niezwykła. Dobrze czuł się w jego towarzystwie, rozumiał go jak nikt inny. Nawet jego żony były mniej ważne. Ale żaden z nich nigdy nawet nie odważył się rozważyć w swej głowie, że to mogłoby być coś więcej. I gdyby nie ten pocałunek, nie te wspaniałe kilka minut, dotyk jego skóry, smak jego ust… Wilson zadrżał. „Co ty ze mną zrobiłeś?” pytał się w duchu. Poczuł na karku zimny powiew wiatru i kilka kropel deszczu. Wziął ostatni kęs ryby i cicho, tak żeby nie obudzić Housa, wszedł wreszcie do domu.

ceone

*__________________________________________________________*
sounds like a perfect bromance

motylek

urocze

Este

chocoeyed

Chciałbym napisać jakiś dłuższy koment, ale brak mi słów.WOW again

Katty B.

Aaa!

eletariel

Mi się bardzo podobało. Szczególnie, jak wspomniałą Katty- opisy. No i również czekam na ciąg dalszy:)

Karola

rozdzial 5: Bardzo podobala mi sie rozmowa z zycia wzieta. rozdzial 6 : Nie musialas nawet pisac ery mogli tylko sie przytulac do siebie, to by wyrazilo duzo, ale wyszlo b delikatnie

Pozdrawiam

Este

Malena

Uch... czy na forum jest funkcja bety? Mogę się nawet poświęcić i zgłosić.
Za dużo literówek, kochana

O wiele, wiele przyjemniej by się czytało, gdyby nie te zagubione ogonki, małe litery zamiast dużych... Bardzo Cię proszę - poszukaj sobie bety, bo Twoje opowiadanie sporo traci na tych drobiazgach. A byłoby naprawdę dobrze jak na debiut, gdyby ktoś z zewnątrz się przyglądnął kolejnym fragmentom, zanim je dasz na forum.
A poza tym widać, że radzisz sobie i poprawia Ci się już styl, w porównaniu do pierwszego odcinka

Pisz dalej, ale będę monotematyczna - znajdź sobie betę!

Malena

Este

Witam wszystkich

Przyszła pora na kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba. Jak zwykle czekam na komentarze.

W tym miejscu chciałabym podziękować Malenie za pomoc w korekcie. Może dzięki Niej pozbędę się w końcu błędów w stylu i literówek.

Pozdrowienia i miłego czytania

Rozdział 7

Poranek, gdy Wilson otworzył oczy, był taki, jakie poranki powinny być. Przez okno wpadało blade światło wschodzącego Słońca, w powietrzu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy a z radia sączyła się wolna, nastrojowa muzyka. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko dotyku bliskiej osoby, która leżałaby obok niego. Ale Wilson leżał sam, a osoba, którą wciąż pachniała poduszka, siedziała zgarbiona w fotelu przed wygasłym kominkiem. Wilson przyjrzał się dokładniej tej niezwykłej postaci. Ostatnie miesiące odcisnęły swoje piętno na niemłodej już twarzy. House trzymał w dłoniach kubek z kawą. Miał na sobie wczorajsze ubranie, a laska stała oparta o poręcz siedziska. Wpatrywał się gdzieś w przestrzeń przed sobą, próbując rozwiązać problem. Jak zawsze, gdy diagnozował pacjenta.

Tylko, że tym razem pacjentem był on sam i Wilson, a chorobą to, co zaczynało się między nimi dziać. Twarz miał skupioną, tylko trochę bardziej smutną niż kiedyś. Wilson kolejny raz przeklął w duchu dzień, gdy go odtrącił i prawie zniszczył wszystko to, co mieli wcześniej. Nie doceniał tej przyjaźni tak mocno jak powinien, aż omal jej nie stracił.

Ale teraz wszystko będzie już dobrze – pomyślał - Nie spieprzę tego, zwłaszcza że…

Zwłaszcza, że co Jimmy?

Ta cholerna niepewność dobijała go. Miliony myśli przelatywały przez głowę. Nie, to niemożliwe. House na pewno się nim nie bawi. To nie jest jakiś pokręcony test. Kolejna zagadka. To musi być coś więcej! Choć przerażała go perspektywa tego, co kryło się za tymi myślami, powoli przyzwyczajał się do sytuacji. Akceptował to… uczucie? Ten związek? O Boże, co ja robię?! Lecz jeśli życie go do tego doprowadziło, to postanowił podjąć wyzwanie. Stawić mu czoła. Ostrożnie podniósł się z łóżka. Przebrał się i przeczesał ręką włosy.

- Dzień dobry – powiedział, gdy podszedł do House`a ze swoim kubkiem kawy w dłoni. Usiadł na podłokietniku fotela, w którym odpoczywał diagnosta i delikatnie pogładził go po włosach i karku. House odsunął się nieznacznie, a zdezorientowany Wilson cofnął rękę.

- Cześć – powiedział cicho, głosem nie wyrażającym żadnych emocji – Dzięki za wczoraj, to znaczy… Ta burza, po prostu przestraszyłem się, i…

- Nie ma sprawy – odparł Wilson.

Jego dobry humor trafił szlag. Nie będzie tak pięknie, jak przez chwilę myślał. Westchnął cicho.

- Chyba czas pogadać House. Ja…

- To się nie uda – przerwał mu House.

- Co? Ale jak? Co się nie…? Poczekaj, daj mi coś powiedzieć! – próbował przekonać go Wilson. Co się do jasnej cholery dzieje?! Co poszło nie tak?

- Nie, Wilson. To nie ma sensu. Tak będzie lepiej – wstał z fotela i było widać, że ta rozmowa przytłacza go, jak nic nigdy wcześniej.

- Ale dlaczego? – James wciąż nie mógł zrozumieć – Przecież w nocy… to nie był tylko przyjacielski uścisk. Dobrze to wiesz! A potem… Przecież oddałeś pocałunek! Ty też tego chciałeś! Czułem to!

- Byłem skołowany. Stało się. Pocieszyłeś mnie, to wszystko – odpowiedział oschle.

- Stało się?! Kurwa mać! A ten wieczór w hotelu? To nie ja zacząłem cię…

- Przestań! – krzyknął House – Wtedy po prostu to ja pocieszałem ciebie. A ty uspokój się w końcu! I skończ się mazać. Zachowujesz się jak gówniarz – parsknął i spojrzał na niego, jakby rozmawiał z rozpieszczonym pięciolatkiem.

- A ty przestań ze mną pogrywać! To… Było nam dobrze. Nie zaprzeczysz. Podobało ci się!

- Co? Co takiego?!

- Jak to „co”? – Wilson nie mógł uwierzyć własnym uszom – House, mógłbym dać głowę, że byłeś w tym samym pokoju!

- Powiedz mi, w czym było nam „tak dobrze”? – House przewiercał go teraz wzrokiem.

- Skończ to! Jak możesz?... – Wilsonowi aż zabrakło powietrza z wrażenia. To nie był „jego” House. A właściwie to był. Wrócił. Manipulant, bez uczuć… Nic się nie zmieniło.

- Wytłumacz mi.

- House, odpierdol się w końcu ode mnie! Albo powiedz wprost czego chcesz?! – krzyknął Wilson.

- Odpowiedzi! Wytłumacz mi to wszystko! Co się między nami dzieje?! Co to właściwie jest?!

- House, cholera jasna! Nie udawaj, że nic nie czujesz! Że nie zaczęło ci zależeć! – krzyknął zły i sfrustrowany – „Stało się”? Jakbyś pożyczył mi chusteczkę do nosa – prychnął. Czuł, że ma ochotę napluć mu w twarz.

- A o czym chcesz usłyszeć, co?! Nie zaprzeczam, że wpychałem ci język do gardła, że zachłannie cię pieściłem – House patrzył mu prosto w oczy, z każdym słowem przysuwając się w jego stronę i podnosząc głos – Że gdyby nie twoja reakcja, to pewnie skończylibyśmy na tamtym hotelowym łóżku pieprząc się namiętnie przez pół nocy, aż zabraknie nam sił. I że podobnie mogło być kilka godzin temu, gdybym pozwolił ci na więcej!

House był już zaledwie kilka centymetrów od niego. Wilson przestraszył się tej wściekłości i zaciętości w jego oczach i zrobił krok w tył.

- Tego właśnie chcesz? Naprawdę? Co potem? Wytłumacz mi, jak miałoby to wyglądać następnego dnia? Co by to było? Seks na jedną noc, romans, związek? A może odwróciłbyś głowę, wyszedł bez słowa i nigdy byśmy się już nie spotkali? Wytłumacz mi! – krzyknął.

- Nie wiem… - Wilson szepnął cicho. Stał tam, oszołomiony jego słowami, jego oschłością. Zaczynało docierać do niego znaczenie wypowiedzianych przez House`a słów. Poczuł się źle. Osunął się na podłogę, opierając się o ścianę. Ukrył twarz w dłoniach i starał się ze wszystkich sił, żeby nie zacząć krzyczeć. Co czuł? Czuł się jak szmata. Zrobiło mu się przykro, po prostu tak bardzo przykro…

- Posłuchaj – zaczął House, tym razem dużo spokojniej – przemyślałem to wszystko.

Wilson spojrzał na niego. Wstał z podłogi. Wsadził ręce do kieszeni i z powrotem oparł się o ścianę. House przechadzał się powoli po pokoju. W końcu zatrzymał się i z powrotem usiadł w fotelu. Nerwowo obracał laskę w palcach. Łyknął Vicodin, wziął głęboki oddech i kontynuował temat.

- Kiedy „to” się stało, trzy miesiące temu… Brakowało mi ciebie.

Pokręcił głową, uciszając Wilsona, gdy ten chciał coś powiedzieć.

- Gdy nie było cię obok mnie, zrozumiałem, jak wiele dla mnie znaczysz. Jesteś moim przyjacielem i zawsze nim będziesz, niezależnie od tego, jakie burze nas nawiedzą. A to co się stało ostatniej nocy i wtedy w hotelu… Ja sam nie wiem, co to było. Może to coś więcej. A może po prostu tak bardzo doskwierała nam ta cała kłótnia?...

- House, przestań – odpowiedział cicho Wilson.

- Może to po prostu jednorazowy poryw, szczeniackie zauroczenie…

- House!

- …ciekawość, a może brak kogoś bliskiego…

- House! Proszę, przestań! - krzyknął Wilson dławiąc łzy - To nieprawda! To było, to jest coś więcej!

- Ale co?! Nagle, po kilkunastu latach, zakochaliśmy się w sobie? - wykrzyczał House. Wściekłość w jego oczach ustąpiła miejsca niepewności.

Wilson spojrzał na niego, tym razem nieco łagodniej.

- Obiecałeś mi coś wczoraj – zaczął cicho – Szczerość. A znowu kłamiesz. Wykręcasz się. Odpowiedz mi więc, o co tak naprawdę ci chodzi? O to, że boisz się związków? A może chodzi o to, że boisz się związku ze mną? O to, że jestem facetem? Boisz się stracić naszą przyjaźń? Czy boisz się, że zdradzę cię, tak jak zdradzałem moje kobiety?

- O to wszystko – House westchnął.

Wilson usiadł na łóżku. House ostrożnie podniósł się z fotela, usiadł obok przyjaciela i wbił wzrok w podłogę. Trwali tak jakiś czas. House położył mu rękę na ramieniu, a po chwili przeczesał palcami miękkie włosy na jego skroni. Przysunął się i szepnął mu do ucha:

- Miałeś rację. Ja też coś poczułem… Ale boję się. Nie chcę niczego zniszczyć. Nie tak. Poczekajmy. Chcę się upewnić czy warto ryzykować, OK.? Jeśli… Cholera, było nam dobrze, ale nie chcę cię w moim łóżku tylko na jedną noc. To za mało… I zbyt wiele by skomplikowało. Mogę zaryzykować tylko dla czegoś trwałego, rozumiesz? Upewnijmy się.

Po chwili do uszu House`a dotarło nikłe: - Zgadzam się.

Kolejne minuty ciszy ciągnęły się między nimi niemiłosiernie.

- I co teraz? Jak mamy się zachowywać? Udawać, że jest jak…

- …dawniej? Tak Wilson, będzie tak jak dawniej.

- Nie chcę znów udawać. Nie chcę znów kłamstw.

-To nie kłamstwo. Bądź tak jak zawsze, po prostu moim przyjacielem.

- I szlag trafił happy end – zażartował z goryczą w głosie.

House uśmiechnął się łagodnie.

- Nieprawda. Musimy tylko to wszystko jakoś poukładać. Ty musisz wrócić do normalnego życia. Znów być troskliwym i odpowiedzialnym lekarzem, a ja będę wreszcie miał od kogo kraść frytki.

Wilson zaśmiał się cicho. Potarł twarz dłońmi i westchnął. Nie miał innego wyjścia jak przystać na warunki Grega.

- To chyba już wszystko?

- Tak, pora się pakować – odparł cicho House – Przez pewien czas możesz zamieszkać u mnie, dopóki nie staniesz na nogi. Jeden warunek: ty gotujesz.

- Dzięki. Ale tym razem koniec z głupimi żartami? Krawaty dość ciężko czyści się z gumy do żucia, kleju i sadzy.

- Jasne Wilson.

- Na pewno?

- Tak.

- Kłamiesz?

- Wszyscy kłamią – złośliwy uśmiech na twarzy House`a już mówił Wilsonowi, że nie obędzie się bez kłopotów. Westchnął głośno, pokręcił głową i zaczął się pakować. Zjedli jeszcze śniadanie i zaczęli zbierać się do wyjścia.

- House? – zapytał nieśmiało Wilson, gdy tamten otworzył drzwi.

- Czego chcesz?

- To było naprawdę coś więcej, przyznaj – jego serce zaczęło bić jak szalone ze strachu. Błagam cię Greg, odpowiedz…

- Tak – ciche słowo potwierdzenia napełniło serce Wilsona nadzieją, a uśmiech wrócił na jego twarz. Nie umkniesz mi tak łatwo House, nie tym razem. Poczekam ile będzie trzeba.
Wyszedł przed chatę a House zamknął drzwi na klucz. Kilkanaście metrów dalej czekała już wynajęta taksówka, która zawiozła ich na przystanek. Po kilku godzinach spędzonych w autobusie i kolejnej - w taksówce, Wilson wszedł do mieszkania House`a i wreszcie, po długim czasie poczuł, że jest u siebie.

Karola

Bardzo mi sie podobalo, szczegolnie szczera rozmowa, tego brakowalo mi w serialu. Pozdrawiam

Katty B.

Trochę błędów. Braki kropek na końcach zdań dialogowych, mieszają Ci się też duże i małe litery, jak tu:

Malena

Brak kropek i to nieszczęsne "nie prawda", są wynikiem naszego wczorajszego kołowrotka z tekstem, więc wybaczcie - siła wyższa.
Natomiast chętnie dowiem się, gdzie brakuje spacji (bo beta też człowiek i może nie zauważyć, choć sprawdza) i prosiłabym, żebyś mi Katty wytłumaczyła, czemu "złośliwy" miałby być z dużej litery. Przez pw jeśli można.
A póki tekst nie będzie idealnie poprawiony (choćby przeze mnie), ja nie komentuję.

Este - rozwija się nam, rozwija... A Ty coś czasem wczoraj nie wspominałaś, że jak spokojnie to nudno?

Este

Przepraszam, że odpisuję dopiero dzisiaj, ale miałam urwanie głowy w domu i dopiero teraz mogłam usiąść i sklecić pare słów. Miło mi, że tekst się podoba

Postaram sie Was nie zawieść też w kolejnych częściach. Następny fragment dopiero w połowie tygodnia (bo mam do napisania 2 referaty - niestety nie o Hilsonie

).

motylek

oni nawet jak są obok siebie to widzi się miłość a ich kłótnie to tylko wymiana zdań w stylu czy mamy zmiszcyć Irak czy wspierać finansowo?

Muniashek

Oj... Czy muszę komentować? Jednym tchem przeczytałam wszystkie rozdziały. Czekam z ogromną niecierpliwością na następne. Trudno mi się wysłowić nawet... Piękne to, te szczere rozmowy, ten cynizm House'a utrzymany, mimo wszystko...

Och, pospiesz się! Ja chcę dalej

calin.a

oh Este nawet nie wiesz jak nie lubię czytać fików o TAKIM Hilsonie .. ale masz ogromny dryg i po prostu nie mogę się powstrzymać , to podchodzi już pod masochizm z mojej strony . :p
bardzo mi się podoba i czekam na następny rozdział :D