Epizod bez tytułu [NZ/P]

Joolka

Fika dedykuję a_cappelli

Dziekuję za pomoc w wymyśleniu tytułu

Rządzisz dziewczyno

(to pewnie tak na wyrost, bo nie wiem szczerze mówiąc, gdzie mnie moja wyobraźnia powiedzie

)

Wszelkie recenzje mile widziane. Te potępiającej treści również.

…a podczas wieczorów czuła się jeszcze bardziej samotna. Nie była sentymentalna, co to, to nie. Była po prostu zmęczona czekaniem, zmęczona tym, że marzyła o tym, co mogłaby mieć, a nie umiała otrzymać, zmęczona tym, ze cały czas jeszcze miała nadzieję na to, że jej uparte życie ukształtuje się po jej myśli. Była też zmęczona świadomością wszystkich zaprzepaszczonych szans, zatrzaśniętych furtek.
Siedziała w fotelu przed kominkiem przeglądając papiery. Zegar na ścianie odliczał czas. Nie wiedziała czy było już za późno, czy jeszcze za wcześnie.
Nalała sobie kieliszek wina. Słodka ironio. Pewnie on teraz robił to samo. Lub grał i pił, łykając Vicodin.
Lubiła ten stan. Pozwalał jej na myślenie, wyzbyte trapiącego ją uczucia zniecierpliwienia, o rzeczach, które istniały codziennie pozorną obojętnością. On wiedział. Był za bardzo spostrzegawczy, żeby nie wiedzieć, mało tego, po ostatniej konfrontacji miał wszystko jak na dłoni. Właściwie wtedy nie musiała nic mówić. Może właśnie to, że się odezwała tak bardzo wszystko zawęziło?
Tak czy siak, sfrustrowana, zrezygnowana myślała o nim. Starając się zapanować nad lekko kręcącym się światem ubrała się i wyszła z domu. Poszła tam gdzie zawsze chciała pójść. Do tego, czego zawsze jej brakowało. Świat byt tylko gruntem po którym się poruszała, istniał tylko w miejscu w którym jej obcas stukał o ziemię.
W ich przypadku planowanie czegokolwiek było pozbawione sensu, jednak teraz chciała mieć plan, chociażby ramowy opis sceny. Stała przed drzwiami i zapukała. Po chwili otworzył drzwi. I choć to ona przyszła do niego, oboje znaleźli się w miejscu, gdzie ponownie coś mogło im się przydarzyć. I nie wiedziała co powiedzieć, bo znowu miał wokół siebie to coś, co sprawiało, że czasami stawała się bezradna i milkła, co sprawiało też ze wszystkie głupie, przykre rzeczy które powiedział i zrobił traciły znaczenie. Zdawało się, że chwila przeciągnęła się w czasie. Przynajmniej dla niej, więc dalej tak stał..
-Nie przypominam sobie, żebym zamawiał gorącą pizzę.. z dwoma wielkimi plastrami salami i dodatkowym boczkiem.. więc jeśli nie masz butelki burbona utkniętej w twoim wielkim biuście, to idź sobie. Trochę jestem zajęty..
- Tak, zapijaniem swych smutków i beznadziejnego życia kolejna butelką.. – popatrzyła na niego, wiedząc, że nie musi nic mówić, on wiedział dlaczego tu jest. Na pewno już przeanalizował wszystkie wersje potencjalnych scenariuszy milion razy. Miała tylko nadzieję, że wersja, która teraz kreśliła się w rzeczywistości nie zawierała zbyt smutnego końca z poniżoną i zranioną Cuddy w wielkim finale. Ostatnim razem masywna inwazja przyniosła klęskę, był czas na atak bardziej subtelny, podprogowy atak.
- Och nie, naprawdę, nie tłumacz się tak gęsto. Powody dla których tu jesteś nie mają dla mnie znaczenia, liczy się tylko to, że przyszłaś i bardzo się z tego cieszę! – i mimo tego, że zakpił,
odsunął się, aby wpuścić ją do środka...

mazeltov

podoba mi sie fajnie opisujesz uczucia

czyli w nastepnej czesci bedzie niegrzeczna czesc

juz sie nie moge doczekac
pisz szybko kolejna czesc

czekam z niecierpliwoscia i zycze Wena

lisek

Łał bardzo fajny styl pisania, mój ulubiony, taki nie wiem jak to określić "trudny" "filozoficzy" "głęboki" coś w ten deseń. Bardzo, bardzo mi się podoba. Musiałam przecztać dwa razy

Na prawdę mnie wciągnęło i niecierpliwie czekam na ciąg dalszy.
Mam nadzieję, że jednak będzie więcej niż dwie części

A i ciekawy tytuł.
Wena i pozdrawiam

NiEtYkAlNa

Joolka Bardzo mi się podobają Twoje opisy

dialogu było niewiele, ale House jak zwykle zabawny, czekam więc na kolejną część

NtklN

monad

Mi też się podoba i również proszę o więcej

Fajnie piszesz i przyjemnie się czyta i to się bardzo chwali

a_cappella

Dziękuję, dziękuję, dziękuję! ^^

A akurat tutaj to Ty rządzisz i widzisz, mówiłam, że nie masz się czego bać.

Skoro dedykacja jest dla mnie, to w takim razie mogę oficjalnie ogłosić ten fragment:

czarodziejka

Ja się zgodzę z Liskiem. Po prostu kocham taki styl opisowy, głęboki, gdzie jest tyle uczuć, emocji, delikatnie filozoficzny.

Pisz dalej ja z pewnością przeczytam i już nie mogę się doczekać.

Wspaniale piszesz, mówiłam to już?

Poproszę kolejną taką.

*bardzo pięknie prosi*
Dużo wena i czasu.

Pozdrawiam cieplutko

a_cappella

Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu!
Joolka? Joolka? Piszesz dalej...?

Joolka

Nie wiem, dlaczego pytasz xD Jakbym coś napisała, to przyleciałabym do Ciebie pierwszej w podskokach, żeby dać Ci do oceny.. Wen se poszedł, wypiął tyłek i zwiał w siną dal.. Nie ma go.

Spoko, coś się wykluje. Muszę tylko trochę nad tym pomyśleć więcej

Aleksandra

Mi się podoba

Wspaniały fik

Czekam na C.D.

Joolka

Ponownie dedykuję tą część a_cappelli

Dziękuję za wskazówki, porady i w ogóle

Wen mnie wczoraj naszedł, oto rezultat jego wizyty:

Na ławie stała opróżniona do połowy butelka, obok leżała gitara. Nie patrząc na niego usiadała przy pianinie… Lubiła jego mieszkanie. Przynależało do niego, a ona chociaż nie przyznawała się do tego, tak jak on nie przyznawał się do paru rzeczy, darzyła cichym uwielbieniem wszystko, co w jakiś sposób się z nim wiązało. Uwielbiała przepychanki słowne, bitwy na argumenty o pacjenta, piłki na biurku, gumki recepturki którymi były owinięte i sposób w jaki łykał Vicodin. Patrzenie na jego zaciekłość, upór- to też lubiła. Po tym jak usiadł na kanapie zapadła cisza, ale z gatunku tych lepszych, tych wygodnych cisz, które nie krępują swoją obecnością, nie żądają tego, aby je przerwać byle jakim zdaniem często pozbawionym sensu. Obróciła się w stronę klawiszy i zaczęła w nie uderzać... Nie umiała grać, ot przypadkowe dźwięki płynęły spod jej palców.
-Łaaaaaa.. przestań, bo uszkodzisz mi słuch i powypadają mi włosy. Masz numer do instytutu Guinessa? Właśnie pobiłaś nowy rekord! Muszę im powiedzieć żeby skreślili Wilsona, a wpisali Ciebie. - zakpił, ona się uśmiechnęła.
- Chodź i zagraj coś, Mozarcie…- wykręci się? Rzuci w nią jakimś sarkazmem? Zamilknie i uda że nie słyszał? Czekała, aż on zadecyduje.
Podniósł się z kanapy. Naiwna myślała, że usiądzie obok niej, a on wyrażając kompletną ignorancję dla jej osobistej przestrzeni, usiadł za nią, tak że czuła teraz jego oddech na szyi. Jakkolwiek zaskoczona jego nagłą śmiałością w kontakcie fizycznym, czując lekki zapach Jacka Danielsa, uderzyła ją świadomość tego, że nareszcie ma namiastkę tego uczucia, gdy wie się że wszystko jest na swoim miejcu i nawet jeżeli życie zaskakuje, to w sposób na który jest się gotowym. Nie obróciła się. To jeszcze nie był ten moment. Gdy pierwsze takty wypełniły mieszkanie, lekko musnął jej dłoń po zewnętrznej stronie. To wystarczyło, aby dopełnić doskonałości tej chwili... Nie miało znaczenia czy zrobił to przez przypadek czy specjalnie, stało się. Właśnie tak chciałaby, żeby mógł ją dotykać, gdyby coś do niej czuł…
Ona jest… piękna. Grał, tyle mógł dla niej zrobić. Granie było proste, muzyka była tak niejednoznacznym doznaniem. Była zagadką. Była tym, co zostawało mu na pocieszenie, gdy inni znajdowali to, czego on nie miał i nie umiał nikomu dać. I chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że to tylko marny substytut, strzegł jej.

To był dobry moment na podjęcie decyzji. Jedna decyzja, parę tysięcy impulsów nerwowych, kilkadziesiąt małych mitochondriów, parę przyspieszonych bić serca i jeden oddech. To miało właśnie teraz się stać. Stąd mieli ruszyć. Teraz! Obróciła głowę do tyłu, spojrzała na niego, a on na nią. Świat wokoło nie zawirował, on się układał: chwile, minuty, zdarzenia, upokorzenia i lata czekania, wszystko to splatało się w jeden warkocz, który przywodził na myśl ręce i nogi, oplatające w tej chwili jej ciało.
Spojrzała na jego usta, a potem popatrzyła mu w oczy. Nie poruszyła się jednak, a co jeśli wyobrażał sobie, że to on zrobi pierwszy krok? Odczekała jeszcze chwilę, nie drżała.
Wyobrażał sobie, czego potwierdzenie właśnie czuła na swoich ustach. Wstali, dzieliło ich tylko krzesło na którym przed chwilą siedzieli. Stanęła na nim, to ona była teraz wyższa. Osuwała się coraz bardziej w dół. Trzymał ją. Trzymał ją za rękę, tak jak sobie to kiedyś wyobrażał, tak jak sobie to wyobrażał wczoraj i przedwczoraj i wtedy, gdy prawie zapukał do jej drzwi.
Zrobił krok do tyłu i powiódł ją na sofę. Znała każdy krok, który zrobiła przemierzając te parę metrów. Znała je na pamięć.

cdn.

a_cappella

Jestem pierwsza? Niemożliwe!

Na początku dziękuję Ci bardzo za dedykację. Dedykację i nie tylko, bo nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, że umiesz mi poprawić humor nawet wtedy, jak jest ekstremalnie denny. I generalnie polecam się na przyszłość.

GosiaczeQ_17

Świetny fic
Sama się sobie dziwię, że spodobało mi się coś gdzie jest mało dialogów. Tak pięknie opisujesz otoczenie, uczucia... w ogóle wszystko. Oderwać oczu od tego cacka niemożna...
I choć kilka razy już się przewinęła wizja z pianinem z tym, że House gra dla Cuddy... to chyba nigdy mi się to nie znudzi... tym bardziej jak ktoś taki jak Ty będzie o tym pisał

Czekam na cd

Joolka

czarodziejka

Mm... Cudeńko

Ala

Dobre, naprawdę bardzo dobre! Jestem pełna uznania dla tego, co stworzyłaś

Czekam na następnego parta:)

NiEtYkAlNa

No ja chyba padnę za chwilę, to jest genialne, tekst płynął mi przed oczami jak melodia. Świetny pomysł, pięknie zrealizowany. Nie zamierzam cytować, chyba, że mam skopiować całą część, to Twój wybór Joolka

Jak dla mnie mistrzostwo, takie ficki mogę czytać cały czas

Pozdrawiam,
NtklN

mazeltov

zgadzam sie z NiEtYkAlNa tekst plynie jest spojny i nie brakuje mu niczego

wszstko jest opisanie tak subtelnie, delikatnie, cieplo, bez pospiechu sama nie wiem jak to okreslic odczuwa sie kazda chwile pokolei

czekam niecirpliwie na cd

Joolka

czarodziejka

Ale mi chodziło o to, żebyś zmieniła to "[1/2]" na np. "[2/?]" czy coś w ten deseń.

Bo to "Epizod bez tytułu" to mi się podoba.

Chodzi mi o to, zebyś zmieniła tylko numeracje części.

Joolka

Ech... to się nie zrozumiałyśmy .. xD

Sorry <facepalm>

czarodziejka

Luzik

agatka10

ehh....romanycznie się zrobiło

sylrich05

czekam na cd.