Fic: Długi Weekend [+13]

dzio

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Ok, zabrałam się za dalsze tłumaczenie Not Worth It, ale wena mnie opuściła. No i evay mnie przekonwertowała na Hilsonkę, więc musiałam coś z tym zrobić. Więc - fik Hilsonowy raz, opcja komediowa.

Co nie oznacza, że nie pomęczę nieco biednego Wombacika (nie strzelać, House mi kazał!).

***

W piątkowy ranek Wilson obudził się o z upiornym bólem głowy. Otworzył oczy i spróbował się podnieść, ale szybko stwierdził, że to zły pomysł. Bardzo zły pomysł. Światło wpadające przez uchylone zasłony i nagły ruch – poczuł się, jakby ktoś odpalił granat gdzieś między jego skroniami. Z cichym jękiem zwalił się z powrotem na poduszkę i usilnie starał się przestać myśleć. Dzisiaj rano myślenie bolało.

- Jimmy, stary kumplu! Jak się czujesz w ten piękny poranek? – House. Zaraz, chwileczkę. House? Wilson uchylił jedno oko i stwierdził, że leży na dobrze mu znanej kanapie, a przed nim stoi dobrze mu znany sukinsyn, wyszczerzony od ucha do ucha. Coś zaskoczyło w jego otumanionym umyśle i kawałki zeszłego wieczora zaczęły do niego wracać. Mecz. Pizza z salami. Piwo. Bardzo dużo piwa. I chyba trochę wódki, ale tego już nie był taki pewny.

- Idź sobie, - wymamrotał, zamykając z powrotem oczy. – Co ty w ogóle robisz na nogach o takiej godzinie?

- Dla twojej wiadomości, jest prawie dziesiąta, więc pytanie powinno brzmieć, „Co ja robię na kanapie o takiej godzinie?”.

Minęła chwila, zanim do Wilsona dotarło znaczenie słów House’a.

- Dziesiąta?

- Yup.

Wilson otworzył oczy i gwałtownie usiadł. Och, kolejny zły pomysł...

- Miałem... miałem pacjentkę umówioną na dziewiątą! – Wydusił z siebie, próbując powstrzymać wirowanie pokoju.

- Spokojnie, Cuddy już dzwoniła, żeby zapytać, co się z tobą dzieje, - wzruszył ramionami House i pokuśtykał w stronę kuchni.

Z jakiegoś powodu Wilson nie poczuł się specjalnie uspokojony.

- House, co jej powiedziałeś?

- Że twój kac ma kaca, więc zamiast głaskać umierające dzieciaki po ich łysych główkach, będziesz dzisiaj dogorywał na mojej kanapie, - powiedział House i zniknął za drzwiami.

- Chryste, House, powiedz mi, że żartujesz, - jęknął Wilson.

- Jasne, że żartuję, - dobiegło z kuchni.

- Serio?

Rozczochrana głowa jego przyjaciela wychyliła się zza framugi. – Nie.

- House!

- No dobra, powiedziałem jej, że poszliśmy na piwo, przystawiałeś się do jakiejś ledwo legalnej studentki i jej chłopak złamał ci nos, a teraz wstydzisz się iść do pracy z sinym kartoflem na środku twarzy.

- House!!!

- Jimmy, twoja naiwność mnie zasmuca, - powiedział House, wracając do salonu z kubkiem parującej kawy w dłoni.

- Czyli nie powiedziałeś Cuddy, że chowam mój złamany nos w twoim mieszkaniu?

- Jasne, że nie.

- Serio?

- Nie.

Wilson zamknął oczy i powoli policzył do dziesięciu. Potem otworzył je i spojrzał na House’a, który stał oparty o fortepian z taką miną, jakby właśnie wygrał loterię stanową.

- House, albo mi powiesz, co powiedziałeś Cuddy, albo wstanę z tej kanapy.

House uniósł brew. – To ma być groźba? Jimmy, jakim cudem, przebywając przez ponad dekadę w towarzystwie mistrza, nie nauczyłeś się jeszcze grozić jak należy?

Tym razem to Wilson się uśmiechnął. – Jeżeli teraz się podniosę, to obejrzymy sobie, jak wygląda pizza z salami dziesięć godzin po spożyciu. Obiecuję, że będę celował w twoje buty.

- Tak lepiej, - skinął głową House z wyraźnym zadowoleniem. – Uczysz się, młody Padawanie.

- Słuchaj, musimy uzgodnić zeznania. Jeżeli powiem Cuddy co innego, niż ty, będzie wiedziała, że kłamiemy i będzie się pieklić przez cały tydzień.

House popatrzył w górę z rozmarzoną miną. – Uwielbiam, kiedy Cuddy się piekli. Jest wtedy taka seksowna... Ten rumieniec, wzrok ciskający błyskawice... Przyspieszony oddech...

Wilson westchnął ciężko. – Jak myślisz, w co Cuddy uwierzy? W twoją obłąkaną historię o tym, jak zatrzasnąłem się na całą noc w męskiej toalecie gejowskiego klubu i teraz leczę się z traumy, czy w to, że się czymś zatrułem i poprosiłem cię, żebyś do niej zadzwonił i powiedział, że nie przyjdę dzisiaj do pracy, bo nie mogę się oderwać od sedesu na dłużej niż pięć minut?

- O, to jest lepsze. Gejowski klub... o tym nie pomyślałem...

- I jak myślisz, kto dostanie dodatkowe godziny w klinice za bezczelne okłamywanie szefowej?

House uśmiechnął się triumfalnie. - Pięknie, Jimmy, pięknie! Widzisz, tak się to robi! Wiedziałem, że kiedyś się wreszcie nauczysz!

Wilson nic nie powiedział, tylko wpatrywał się w niego z kwaśną miną.

- No dobra, dobra. Powiedziałem jej, że masz wysoką gorączkę i paskudny kaszel, i według mnie, światowej klasy specjalisty od chorób zakaźnych, powinieneś nie ruszać się z łóżka przynajmniej do niedzieli. A ja powinienem zostać z tobą, na wypadek gdybyś w delirium postanowił wyjść i błąkać się po ulicy w samej piżamie. Czyli obaj mamy trzy dni wolnego. Fajnie, co?

Wilson opadł z powrotem na poduszkę. – Cudownie. Fenomenalnie. Cały weekend z tobą, bo jak się stąd ruszę i ktoś mnie zobaczy, to Cuddy wlepi mi dodatkowe godziny. Po prostu nie posiadam się ze szczęścia.

House przesadzonym gestem złapał się za serce. – Jimmy! Czyżbyś chciał powiedzieć, że nie chcesz przebywać w moim towarzystwie? Ranisz mnie!

- Super. Niby czemu tylko ja mam się czuć dzisiaj jak ścierka?

- Bo tylko ty wypiłeś wczoraj ilość alkoholu wystarczającą, żeby zamroczyć całą drużynę futbolową, plus trenera i masażystę?

- Ach. No tak, - mruknął Wilson. Zapach kawy House’a dotarł do jego nosa. – Potrzebuję kofeiny, jeżeli mam się w najbliższym czasie poczuć jak człowiek.

- Wiem, - rzucił beztrosko House. – Puszczenie pawia też może pomóc.

- Ugh. Milcz, - jęknął Wilson. – To miało znaczyć: „Może byś tak ruszył się do kuchni i poratował mnie kubkiem kawy?”

- Ja? Zapomniałem, który z nas ma dwie sprawne nogi i może sobie biegać w tę i z powrotem? Ach, tak, już pamiętam – to ty!

- A który z nas zwróci wczorajszą kolację na twój dywan, jeżeli spróbuje zrobić dwa kroki w stronę kuchni? – Wilson rzucił House’owi złe spojrzenie.

- Wiesz co, gdybym wiedział, ile z tobą będzie rano kłopotów, wylałbym twoje szóste piwo do zlewu. Twoja upierdliwość zaczyna zdecydowanie przeważać nad walorami rozrywkowymi tej całej sytuacji.

- Och, wybacz, nie chciałem ci zepsuć zabawy, - warknął Wilson.

- To nie psuj. Wiem, że to nie leży w twojej naturze, ale mógłbyś czasem pomyśleć o mnie i moich potrzebach.

- House. Kawa.

House odstawił swój kubek na fortepian i ukłonił się nisko ze złożonymi rękami. – Tak panie, oczywiście. Co tylko pan rozkaże! Czy życzyłby pan sobie również śniadanko do łóżka? Jajeczko sadzone? Tosty? Wczorajszą pizzę?

Wilson zacisnął zęby i trzy razy powtórzył w myślach „Nie, nie mogę zatłuc House’a jego własną laską”.

- Kawa. Już, - wycedził.

House parsknął śmiechem i ruszył w stronę kuchni.

To będzie bardzo, bardzo długi weekend, pomyślał Wilson.

***

Teraz możecie zgadywać, jakie niecne plany na weekend knuje House.

Ciąg dalszy jutro rano.

Em.

- Tak lepiej, - skinął głową House z wyraźnym zadowoleniem. – Uczysz się, młody Padawanie.

Umieram przy każdej aluzji do Gwiezdnych Wojen. Pewnie po tekście House'a w którymś z fików, gdzie pyta Wilsona, czy pobawią się ich mieczami świetlnymi

.

Dobry Hilson nie jest nigdy zły. Szczególnie taki, więc czekam na rozwój akcji

.

dzio

Dziękuję ślicznie.

Akcja rozwinie się koło południa, jak sądzę.

Saph

Wilson uchylił jedno oko i stwierdził, że leży na dobrze mu znanej kanapie, a przed nim stoi dobrze mu znany sukinsyn, wyszczerzony od ucha do ucha

Zazdroszczę Wilsonowi widoku, ja najczęściej po przebudzeniu widzę mojego psa.

Bardzo podobają mi się dialogi, są takie... hałsowe. Nie potrafię znaleźć innego określenia.

Czekam na ciąg dalszy, ale zgadywać nie będę.

cwankiara

Zaje... Cóż nie przepadam za Hilsonami, ale to jest swietne. Moje ulubione zdanie:
Wilson uchylił jedno oko i stwierdził, że leży na dobrze mu znanej kanapie, a przed nim stoi dobrze mu znany sukinsyn, wyszczerzony od ucha do ucha.

joasui

Póki co, to jest taki Hilson, którego uwielbiam. Ot, dwóch kumpli. Żadnego obściskiwania się czu torturowania któregokolwiek z nich ("Kara" i "Kontrakt", które zaczęłam, których nie skończyłam).

Czyli jest bardzo fajnie!!

Dialogi zarąbiście serialowe.

Jedna uwaga do wszystkich piszących o zawartości mieszkania House'a - on ma FORTEPIAN, a nie PIANINO.

dzio

Błe, faktycznie. Kolejny dowód na to, że myślę o Housie po angielsku - w głowie miałam "piano", więc napisało się "pianino".

Już pędzę poprawić.

Dzięki, joasui.

Narenika

Nie ma to jak porządny, klasyczny rock. Nie ma to jak porządny, klasyczny Hilson

Czyta się lekko i przyjemnie. Chociaż na miejscu Cuddy szybciej uwierzyłabym w gejowski bar, niż w zwykłą grypę

Cooba

Dobry fik, "przecież nie mogę go zatłuc jego własną laską", o gejowskim klubie było niezłe, chyba niedługo Hilson dostanie na stałe łatkę geja. Czytałem niedawno, że przyjaźnił się z Casperem van Dienem i Ethanem Hawke'iem. No nieźle. Ciekawe jakby takiego Hilsona dali, żeby dyskutowal w serialu z House'em. Chyba równowaga byłaby zakłócona. :smt004

kremówka

Taaaak... Dobry Hilson nie jest zły

I dlatego tu często zaglądam po przejrzeniu całego działu "Huddy"

A to jest zdecydowanie dobry Hilson

motylek

W piątkowy ranek Wilson obudził się o z upiornym bólem głowy. Otworzył oczy i spróbował się podnieść, ale szybko stwierdził, że to zły pomysł. Bardzo zły pomysł. Światło wpadające przez uchylone zasłony i nagły ruch – poczuł się, jakby ktoś odpalił granat gdzieś między jego skroniami.

wow , co za opis

dzio

Nie zna życia, kto nie miał takiego kaca.

Narenika, kremówka - cieszę się, że się podoba.

Cooba - mam wrażenie, że jesteś nieco zdezorientowany.

Część druga. Trzecia pojawi się najprawdopodobniej dzisiaj, wśród nocnej ciszy. Enjoy.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

House wrócił z kuchni z obtłuczonym kubkiem pełnym świeżej kawy.

- Nie miałeś żadnych całych kubków? - spytał Wilson, obracając w dłoniach gorące naczynie, które wyglądało tak, jakby ktoś próbował nim wbijać gwoździe.

House wzruszył ramionami. - Miałem. Ale są w nich resztki czegoś zielonkawego. Chyba zupy z poniedziałku.

Wilson wyobraził sobie, co jeszcze mogło czaić się w czeluściach kuchni House'a i wzdrygnął się.

- Mógłbyś od czasu do czasu pozmywać, wiesz? W twoim zlewie pewnie rozwija się już nowa cywilizacja.

- Czekam, aż odkryją koło, spakują się i sami sobie pójdą.

Cóż, przekonywanie House'a o słuszności utrzymywania porządku było absolutnie bezcelowe. Jedyne, co można było zrobić, to raz w miesiącu podrzucić mu wizytówkę firmy sprzątającej i mieć nadzieję, że w międzyczasie w jego mieszkaniu nie wylęgnie się coś, co wywoła ogólno-stanową epidemię.

Wilson przełknął pierwszy, parzący język łyk i westchnął z zachwytem. House wiedział, co to znaczy prawdziwa kawa – mocna, cudownie aromatyczna... Nawet jeżeli kubek był do dupy.

Wilson umościł się wygodnie na kanapie i czekał, aż magia kofeiny zacznie działać. Nagle przyszła mu do głowy lekko niepokojąca myśl.

- House?

- Hm? - mruknął House, podnosząc wzrok znad jakiejś szmatławej gazety z zeszłego tygodnia.

- W tej kawie nie ma niczego, czego powinienem się bać?

- Mówiłem ci przecież, że ten kubek jest czysty.

- Nie chodziło mi o jakieś zielone plugastwo zalegające w twoim zlewie, tylko o coś, co mógłbyś tam wrzucić celowo.

House rzucił mu zranione spojrzenie. - Ja? Myślisz, że mógłbym zrobić coś takiego mojemu najnajnajlepszemu przyjacielowi?

Wilson spojrzał na niego bez słowa.

- No dobra, pewnie bym mógł. Ale nie wrzuciłem! Słowo skauta!

- Jeżeli ty kiedyś byłeś skautem, to jestem pewny, że twój zastęp został po miesiącu rozwiązany, bo zamiast wiązać węzły, wyciągnąłeś chłopaków na dziwki.

- W wieku dziesięciu lat? Jimmy, pochlebiasz mi, nie wiedziałem, że masz o mnie tak wysokie zdanie!

- Och, zamknij się idioto. To nie był komplement.

House uśmiechnął się tylko i wrócił do lektury – pewnie pasjonujący artykuł o kobiecie, która urodziła wombata, albo coś w tym stylu. Wilson powoli dopił kawę i na próbę podniósł się do pozycji siedzącej. Dalej miał wrażenie, jakby ktoś rozdeptał mu mózg brudnym buciorem, ale przynajmniej nie widział już gwiazd za każdym razem, kiedy się poruszył. Kawa może i robi dziury w żołądku, ale w tej chwili potrzeby jego zmaltretowanej głowy zdecydowanie wygrywały ze strachem przed wrzodami.

Wilson zebrał całą odwagę, na jaką był się w stanie zdobyć tego ranka i wstał. Hm, na razie w porządku... Albo i nie.

- House?

- Hm?

- Gdzie są moje spodnie?

- Och, Jimmy, nie mów mi, że nie pamiętasz naszej pierwszej nocy razem! Jak możesz?! - krzyknął House, trzepocąc rzęsami.

Wilson zakrył oczy dłonią. - Jezus Maria, człowieku, na to się nie nabiorę, nawet jeżeli mam ojca wszystkich kaców.

- Uważasz, że nie jestem pociągający? - House pociągnął nosem i spuścił wzrok.

Wilson zmierzył go wzrokiem, od rozczochranych włosów i podkrążonych oczu, przez niemiłosiernie wymięty podkoszulek z reklamą stacji benzynowej w Arizonie, aż po szare skarpetki z dziurami na palcach. - Nie, - powiedział dobitnie.

- Znam kilka uroczych, młodych dziewcząt, które by się z tobą nie zgodziły!

- Cóż, może gdybyś mi też dał dwieście dolarów, zmieniłbym zdanie.

- Au. Urocze, naprawdę. Dzięki wielkie za zdruzgotanie mojego ego.

- House, żeby zdruzgotać twoje ego, musiałbym mieć pod ręką międzykontynentalny pocisk balistyczny. Ono ma wielkość połowy Teksasu.

House roześmiał się. - Za tobą, na fotelu. Tylko uważaj, upuściłeś sobie na kolana kawałek pizzy, całe są uwalane ketchupem.

Wilson westchnął ciężko. - Dasz mi coś na przebranie?

- Jasne. Znajdź sobie coś, - powiedział House, wskazując ręką w stronę sypialni. - W kącie na lewo od łóżka leży chyba jakaś w miarę czysta koszulka.

Oczywiście. Sporo osób sądziło, że wymięta garderoba House'a to był jego specyficzny styl. Wilson wiedział lepiej. To nie miało nic wspólnego ze stylem – House wyglądał, jakby ubrał się w pierwszą rzecz, którą znalazł na podłodze dlatego, że ubierał się w pierwszą rzecz, którą znalazł na podłodze. Nie dlatego, że starał się wyglądać na czarująco niedbałego.

Wilson zrobił krok w stronę sypialni i jego stopa kopnęła na wpół ukrytą pod kanapą butelkę. Schylił się i podniósł ją ze zdziwioną miną.

- Wódka? Piliśmy wczoraj wódkę?

House przez ułamek sekundy wyglądał na zmieszanego, ale natychmiast się opanował. - Leży tam od zeszłego tygodnia. Dzika impreza, uwierz mi. Wino, kobiety i śpiew, sex, drugs and rock'n'roll.

- Jasne, - wzruszył ramionami Wilson i ruszył w stronę sypialni. - W narkotyki i wino, a raczej wódkę, wierzę bez zastrzeżeń.

- Niewierny Wilson.

- No dobra, przyznaję, rock'n'roll też wygląda prawdopodobnie.

House mruknął coś pod nosem, ale Wilson był już w drzwiach sypialni i nie dosłyszał. Rozejrzał się po ciemnym pokoju z lekkim przerażeniem. House nie żartował. Sterty ubrań leżały wszędzie – na podłodze, na stoliku nocnym, w nogach rozgrzebanego łóżka, pod krzesłem... Z kinkietu nad łóżkiem zwisała smętnie samotna skarpetka. Wyglądało na to, że nadeszła pora na kolejną wizytę ekipy sprzątającej.

Wilson kolejny raz powtórzył sobie, że marzenie, że House kiedyś dorośnie, albo przynajmniej odrobinę się ogarnie, nigdy się nie spełni i zabrał się za poszukiwanie możliwie najmniej przepoconego t-shirta.

- Wilson, idę się odlać, zwolnię ci łazienkę za minutę! - krzyknął z salonu House.

- Za dużo informacji! - odkrzyknął Wilson, ubierając koncertową koszulkę The Who. Na lewym rękawie była jakaś podejrzana żółtawa plama, ale oprócz tego całość prezentowała się w miarę świeżo.

- I can get no! Satisfaction! – z łazienki dobiegły słowa piosenki Stonesów, wyśpiewane na całe gardło zadziwiająco dobrym głosem.

- Chryste o kulach, House! Szczegóły twojego życia auto-erotycznego mnie naprawdę nie interesują! Daruj sobie komentarz na gorąco!

Z łazienki dobiegł krótki wybuch śmiechu, a po chwili odgłos spuszczanej wody. W tym czasie Wilson odkopał ze sterty przy drzwiach spłowiałe jeansy. Zdecydowanie za długie, ale w końcu mógł je podwinąć.

- Ok, łazienka wolna, - powiedział House, zaglądając do sypialni. - Pospiesz się, idę poszukać czegoś do jedzenia.

Wilson spędził błogi kwadrans pod gorącym prysznicem, czując, jak paruje z niego alkohol, a mięśnie, obolałe od spania na kanapie, rozluźniają się. Kiedy wyszedł z łazienki, wycierając włosy postrzępionym ręcznikiem House'a, czuł się prawie normalnie.

Teraz tylko coś solidnego do jedzenia...

- House.

- Tak, to ja, - przytaknął House z ustami pełnymi chipsów. – Ale możesz do mnie mówić Greg, w końcu znamy się już tyle lat...

- To nie jest jedzenie. To są chipsy, stare krakersy i słoik dżemu truskawkowego.

- Ja to jem. Ergo, to jest jedzenie.

- Małe dzieci jedzą piasek, jak się ich nie przypilnuje w piaskownicy.

House zrobił zdziwioną minę. - Chcesz piasek na śniadanie? Nie mam. W lodówce jest jeszcze trochę mleka, ale ja bym go nie pił. Kolor jest jakiś dziwny.

- Chcesz, żebym spędził tu cały weekend odżywiając się zatęchłymi Laysami?

- Hej, mamy telefon. Czyli mamy pizzę, chińszczyznę, nachos i inne pyszności. Poza tym to ty nie możesz wyjść się pobawić, żeby cię patrol szpitalny nie złapał na wagarowaniu. Ja mogę robić co chcę. Na przykład skoczyć na zakupy.

- Po więcej chipsów.

House wzruszył ramionami. - Świeżych chipsów.

Wilson przetarł oczy dłonią, ale uśmiechnął się mimo wszystko. House był wredny, opryskliwy, miał mentalność dziesięciolatka po LSD i potrafił doprowadzić świętego do morderczej pasji, ale w jakiś niewytłumaczalny sposób Wilson zdołał się do tego przyzwyczaić, a nawet to polubić. Z Housem na pewno nie można było się nudzić – zdecydowany plus dla kogoś z harmonogramem tygodnia zaplanowanym tak precyzyjnie, że można było według niego nastawiać zegarek.

Wilson rozejrzał się po kuchni w poszukiwaniu czegoś bardziej jadalnego i po chwili udało mu się znaleźć lekko przysuszony, ale zdatny do spożycia chleb tostowy.

- To mieszkanie jest bliskie osiągnięcia masy krytycznej, - rzucił po pięciu minutach bezowocnych poszukiwań tostera. - Gdzie jest toster?

- Po twojej lewej. Schował się za patelnią.

- Nie dziwię mu się... - mruknął Wilson, dwoma palcami odsuwając oblepione tłuszczem naczynie. Schylił się, żeby dosięgnąć tostera i nagle gwałtownie się wyprostował.

- To jest mój kufel. Z wczoraj, - powiedział, wskazując szklankę w jednej trzeciej pełną odgazowanego Grolscha.

- Wiem, - powiedział House ze zdziwioną miną. - Co z tego?

- To, że to piwo zalatuje wódką.

Błysk paniki na twarzy House'a zniknął prawie natychmiast, zastąpiony przez jedną z jego patentowych min pod tytułem „nie mam pojęcia, o czym mówisz”, ale to wystarczyło, żeby potwierdzić przypuszczenia Wilsona.

- Dolałeś mi wódki do piwa!

- Zwariowałeś. - Uosobienie niewinności. Jasne.

- House, w jakim obłąkanym celu mógłbyś chcieć mnie upić? I nie mów nic o moich spodniach i upojnej nocy na kanapie! - Wilson uniósł rękę, kiedy tylko zobaczył błysk w oku House'a.

House roześmiał się i gdyby Wilson nie znał go tak dobrze, nie zauważyłby w tym śmiechu odrobiny nerwowości.

- Jimmy, sam sobie świetnie radziłeś z upijaniem się, nie musiałem ci wcale pomagać!

- Nie musiałeś, - zgodził się Wilson. - Ale pomogłeś. Dlaczego?

House przez długą chwilę patrzył się na niego z szeroko otwartymi oczami, w milczeniu, po czym spuścił wzrok i zaczął wiercić się na krześle.

- Na litość boską, ile ty masz lat, pięć?

- Ja... um... - Autentycznie zakłopotany House – rzadki widok. Wilson był tak zdziwiony, że zapomniał, że miał być na niego wściekły.

- Wyduś to z siebie wreszcie!

House zerknął na moment na Wilsona. - Obiecaj mi, że się nie wściekniesz.

- Jak mam ci obiecać, że się nie wścieknę, jeżeli nie wiem, jakie nowe wariactwo wymyśliłeś? – Wilson oparł ręce na biodrach i spojrzał na niego – miał nadzieję – karcącym wzrokiem.

- No dobra, - westchnął House z rezygnacją. - No więc...

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

kremówka

zabójczy

nie mogę nawet policzyć ile razy wybuchnęłam śmiechem podczas czytania

cwankiara

Super, cały czas się śmieje... Widze, ze wykorzystałes nasza dyskusje o kawie;|)

dzio

Dyskusja nie była opatentowana, więc nie miałam skrupułów.

Teraz muszę tylko wpaść na genialny pomysł, dlaczego House postanowił upić Wilsona, bo jeszcze mi nie powiedział.

Ten fik się sam pisze, dawno takiego numeru nie miałam.

A stan mieszkania House'a mocno inspirowany stanem mojego własnego mieszkania. To tak na wypadek, jakby ktoś kiedyś chciał mnie odwiedzić - zostaliście ostrzeżeni.

Kasinka

OMG!!! Ten fik jest zajedwabisty! Dawno już się tak nie uśmiałam, zwłaszcza, że inne nowo-tworzone Hilsonowe fiki są troszkę... bez urazy dla autorów i tłumaczy... smutne.
A tego ficka czyta się znakomicie! Dialogi są świetne!

motylek

w moim zlewie nie rozwija się nowa cywilizacja ale ten dalszy opis przypomina mi mój pokój .
wow , jestem ciekawa jak by zaragował na tą nową cywilizację , i ten moment:
- House?

- Hm?

- Gdzie są moje spodnie?

- Och, Jimmy, nie mów mi, że nie pamiętasz naszej pierwszej nocy razem! Jak możesz?! - krzyknął House, trzepocąc rzęsami.

dzio

joasui

Coś niedawno gdzieś pisałaś o wyrazie twarzy House'a pt. "Busted!". W momencie wykrycia wódki w piwie mi się to przypomniało.

No... to czemu House upił Wilsona...

dzio

Jak się dowiem, to wam powiem.

Ale już mi pomału świta pewien pomysł, tylko tego nie będzie można do samego zakończenia zdradzić, więc będę musiała jakoś tego "Busted!" House'a wyplątać z konieczności składania wyjaśnień.

reine

no nie mogę się doczekać

boskie, bosssskie, bosssssskie xD
dialogi zwalają z nóg! dzio, jesteś miszcz! :>
ciekawe co tam twój płodny mózg eee..spłodzi, hmm.
no cóż, czekamy :smt002

eletariel

oj czekamy czekamy:) Z niecierpliwością czekamy na to "dzisiaj, wśród nocnej ciszy" :smt002

Richie117

To będzie najdłuższy komentarz w dziejach forum...
(miałam zamiar pisać go na bieżąco, tak jak ostatnio, ale jak zaczęłam czytać, to się nie mogłam oderwać

)

**
W piątkowy ranek Wilson obudził się o z upiornym bólem głowy
Migrena?? ^_^
nie... aż tak źle mu nie życzę

Dzisiaj rano myślenie bolało.
zachwycające stwierdzenie

też tak czasem mam

Wilson uchylił jedno oko i stwierdził, że leży na dobrze mu znanej kanapie, a przed nim stoi dobrze mu znany sukinsyn, wyszczerzony od ucha do ucha.
wszyscy już się zachwycali tym zdaniem, więc nie mogę być gorsza

Z jakiegoś powodu Wilson nie poczuł się specjalnie uspokojony.
nie dziwię się

lata doświadczeń...

Że twój kac ma kaca, więc zamiast głaskać umierające dzieciaki po ich łysych główkach, będziesz dzisiaj dogorywał na mojej kanapie
House full version

"twój kac ma kaca"

perełka po prostu

House, albo mi powiesz, co powiedziałeś Cuddy, albo wstanę z tej kanapy
zabrzmiało groźnie

Jeżeli teraz się podniosę, to obejrzymy sobie, jak wygląda pizza z salami dziesięć godzin po spożyciu. Obiecuję, że będę celował w twoje buty.
jeszcze groźniej, choć trochę obrzydliwie

(mój pies miał ostatnio rozstrój żołądka, więc...)

że się czymś zatrułem i poprosiłem cię, żebyś do niej zadzwonił i powiedział, że nie przyjdę dzisiaj do pracy, bo nie mogę się oderwać od sedesu na dłużej niż pięć minut?
sama myśl o tym mnie zabolała...
chociaż kiedy (odruchowo) wyobraziłam sobie, że House mu asystuje...

wersja z gejowskim klubem też super

I jak myślisz, kto dostanie dodatkowe godziny w klinice za bezczelne okłamywanie szefowej?
odwieczny czuły punkt House'a... brawo, Jimmy

według mnie, światowej klasy specjalisty od chorób zakaźnych
ah, skromność zapierająca dech w piersiach

Czyżbyś chciał powiedzieć, że nie chcesz przebywać w moim towarzystwie? Ranisz mnie!
i mnie... nawet jeśli to tylko żarty

Bo tylko ty wypiłeś wczoraj ilość alkoholu wystarczającą, żeby zamroczyć całą drużynę futbolową, plus trenera i masażystę?
omg... to ile tego było??? [wiem, że tylko 6 piw z wkładką a la House - Wilson, ty mięczaku

]

Potrzebuję kofeiny, jeżeli mam się w najbliższym czasie poczuć jak człowiek.
- Wiem, - rzucił beztrosko House. – Puszczenie pawia też może pomóc.
Kofeina jest zdecydowanie przyjemniejszym lekarstwem - ale House kocha drastyczne terapie

„Nie, nie mogę zatłuc House’a jego własną laską”.
a właściwie dlaczego nie?? (muszę odpędzić skojarzenia z "Kontraktem"... już

) w ostateczności, gdyby jednak się nie udało, to zdążyłbyś uciec, Jimmy... Chyba, że House odebrałby ci laskę

To będzie bardzo, bardzo długi weekend, pomyślał Wilson
nie słyszę entuzjazmu... :wink:
ja mam wręcz NADZIEJĘ, że to będzie dłuuuuugi weekend

*************************************************************************************

dzio

eletariel

No to czekamy do chwilii po wczesnym popołudniu :smt002