Mrs Cuddy & Mr House on the Caribbean [NZ/P]

dr. paula

<i>Zweryfikowane przez dr. paula</i>

Witam!

Wiem, że mam jeszcze jednego nie dokończonego fika, ale w mojej głowie zrodził się nowy pomysł. Postanowiłam wkleić pierwszą część i poddać ją Waszej ocenie. Jeśli się spodoba to będę pisać dalej jeśli nie to mówi się trudno

A więc miłego czytania

Część 1
Start!

Promienie letniego słońca muskały jego twarz delikatnie łaskocząc. Przewrócił się na drugi bok jednak ostry ból w nodze rozbudził go na dobre. Położył się więc w najdogodniejszej pozycji i delikatnie, ale pewnie rozmasował miejsce tętniące bólem. Gdy ten trochę zelżał sięgnął ręką na stolik po Vicodin i łyknął dwie tabletki. Za sprawą sugestii głęboko westchnął, a na jego twarzy można było dostrzec lekki uśmiech. Zegarek wskazywał dopiero ósmą godzinę. Po chwili tkwienia w bezruchu ułożył się wygodniej do ponownego zapadnięcia w sen, ale po godzinnym zmienianiu pozycji, kręceniu się i nakryciu głowy poduszką, upragniony sen nie przychodził. Myśl, że nie długo będzie musiał iść do pracy wkradła mu się do głowy i nie chciała jej opuścić. A może by tak pojechać na urlop?, pomyślał. Dawno nigdzie nie wyjeżdżał, a odpoczynek bardzo by mu się przydał. Tylko jak jechać to gdzie? To w sumie najmniejszy problem. A żeby tak… Może przydałaby się osoba towarzysząca? Nie, nie Wilson… Może by tak Cuddy?! Przecież mógłby ją wkurzać do woli, a te plotki, które zaczęłyby krążyć po PPTH! W sumie to i on mógłby skorzystać z urody koleżanki. Mógłby się zabawić jak w młodzieńczych latach! Podobno kiedyś to była wielka miłość, ale się skończyła… Chyba… Wilson nie raz wspominał o tym, że powinien korzystać z życia i na przykład: z kimś się związać. Nie, żeby ON miał się wiązać, ale chwile niewinnego zapomnienia są jak najbardziej wskazane. Uśmiechnął się błogo do siebie. Jednak jego budzik informujący, że już dziesiąta miał głęboko w śrubkach jego plany. Zaczął wyć ile fabryka dała. House jednym machnięciem ręki uciszył go w ten sposób, że rozsypał się na milion kawałków. Powoli wstał z łóżka i zaczął się ubierać zbierając z różnych zakątków sypialni poszczególne części ubrań. Po chwilowych poszukiwaniach fiolki z Vicodinem, która nie dawno pofrunęła razem z budzikiem na ścianę znalazł ją. Wreszcie opuścił mieszkanie i udał się motorem do pracy.

Kuśtykał przez parking zastanawiając się jak właściwie jej to zaproponuje. No właśnie bo to będzie propozycja i to z jego strony. Tylko żeby nie zrozumiała tego jako wyraz jakichś głębszych uczuć. Nic z tych rzeczy – po prostu wspólny urlop. A może by tak wykorzystać poczciwego Wilsona? Nie… Jeszcze coś sknoci… Najpierw zaszedł do swojego gabinetu zostawić kurtkę. Potem kompletnie ignorując dziamgotliwe kaczątka ruszył w stronę gabinetu Cuddy. Po drodze łyknął kolejne dwa Vicodiny i po chwili namysłu pewnym krokiem przekroczył próg biura szefowej.

Cuddy siedziała przy biurku wypełniając jakieś dokumenty. Sądząc po kulturze wejścia gościa, wypaliła na powitanie:
- Czego chcesz House?
- Tak to się wita obiekt własnych westchnień?
- Tak się wita obiekt rozpaczy zawracający mi głowę. – odcięła się Cuddy.
- Przykro mi, Twojego tyłka zawrócić bym nie dał rady,
- House! Masz jakiś konkretny powód dręczenia mnie czy po prostu się nudzisz?- zapytała nieco zdenerwowanym głosem. Miała w tym tygodniu bilans, czyli baaardzo dużo papierkowej roboty, a House jej to skutecznie utrudniał.

House jednak trochę spoważniał. Żeby jego zachcianki zostały spełnione musi być bardziej eee… miły. Postanowił zacząć temat licząc na pozytywne efekty.
- No bo… - spojrzał jej prosto w oczy- może byśmy się wybrali na urlop? – spytał tak szybko, że Cuddy ledwo zrozumiała o co mu chodzi.
- Yyy… Czy ja dobrze usłyszałam? MY?
- Laryngolog jest… gdzieś jest. – powiedział House i bacznie przyglądał się Cuddy.
- Po pierwsze: tak dla formalności: brałeś coś?
- Nie. – odpowiedział znużonym tonem, ale dalej uważnie ją obserwował, aby potem wszystko dokładnie przeanalizować.
- Czyli pytałeś naprawdę?
- Nie, przeniosłem się do Nibylandii. – House spojrzał na rękę gdzie powinien być zegarek i teatralnie powiedział:
- Ależ ten czas leci. Pacjenci czekają. – odwrócił się napięcie i ruszył w stronę drzwi. W duchu już zaczął się przeklinać za ten wybryk, który mógł zepsuć jego reputację, aż w końcu usłyszał:
- House!- zatrzymał się, ale nie odwrócił.
- No dobra, pojedźmy. – dokończyła Lisa, a na ustach House’a pojawił się szeroki uśmiech. Sięgnął za klamkę i gdy był już prawie za drzwiami rzekł z wrednym uśmieszkiem:
- Wiedziałem, że mi się nie oprzesz. – puścił jej oczko i wyszedł zadowolony udając się do swojego gabinetu. Rozwalił się na krześle i stwierdził, że czas na analizę. Mianowicie chciał rozgryźć Cuddy. Nie przypuszczał, że darzy go jeszcze jakimś głębszym uczuciem, ale był pewny, że nie jest jej obojętny. Zresztą jej ruchy, gesty, słowa… Wszystko mówiło samo za siebie. Może być ciekawiej niż myślał. Ale zastanawiał się też nad sobą. Gdy Cuddy nie wierzyła w jego słowa poczuł się jakoś dziwnie. Nie umiał tego do końca określić, ale nie było to miłe. Natomiast gdy usłyszał, że się zgadza coś w środku niego odprawiło triumfujący taniec. Może to po prostu zwykła radość, że będzie sobie mógł na niej poużywać do woli, a może to coś innego? Coś bardziej głębszego, uczuciowego? Nie, takiej myśli absolutnie nie brał pod uwagę. Tylko zabawa i chwile relaksu- o to chodzi, o nic więcej. A Cuddy będzie tylko niezłym dodatkiem do zabawy. Tylko oby ta zabawa nie przerodziła się w rzeczywistość…

…

- House!- zatrzymał się, ale nie odwrócił.
- No dobra, pojedźmy. – dokończyła, rozdziawiając szeroko usta ze zdumienia.
- Wiedziałem, że mi się nie oprzesz. – puścił jej oczko i wyszedł.
Wiedziałem, że mi się nie oprzesz Te słowa zahuczały jej w głowie, ale ona była zajęta czymś innym: co ją do cholery podkusiło, żeby się zgodzić?! Powoli analizowała zaistniałą sytuację. Jak zwykle starała się trzymać rękę na pulsie, ale teraz trzymała ją na ustach, które uciekły się do tej zbrodni, wypowiadając słowa, które miały nigdy nie być wygłoszone.
Kochała House’a od bardzo dawna, ale pogodziła się z faktem, że jest on na swój sposób nie osiągalny. House to House, a jeśli będą tylko we dwoje na urlopie Bóg jedyny wie co może się wydarzyć. Chociaż tu chodzi o House’a to może nawet sam Bóg tego niewie… Tak więc siląc się na spokój starała się wymyśleć jakiś pretekst, że wcale nie zamierzała się zgodzić. Chociaż mogło być na to już trochę za późno, ale pomyśleć nigdy nie zaszkodzi. W tej chwili i tak nie miała na to czasu… Na razie trzyma się twierdzenia, że jadą więc póki co musi się skupić na papierkowej robocie, a potem się zacznie martwić. Najpierw postanowiła, że wpadnie później pogadać z House’m…

Zbliżała się pora lunchu, a jelita Gregory’ego House’a grały marsza pogrzebowego. Postanowił więc zejść na stołówkę i odnaleźć Wilsona. Znalazł go praktycznie od razu. Siedział przy ‘ich’ stoliku przeżuwając kanapkę. House pokuśtykał do niego i dosiadł się zabierając jedną kanapkę z talerza kolegi. Jak zwykle- smakowała idealnie!
- House!
- Wilson!
- Przestań!
- Zacznij!
Wilson popatrzył na kolegę jak na coś pozbawionego rozumu. Na dodatek te Coś konsumowało jego kanapkę.
- Nie jesteś zabawny. – powiedział po chwili.
- Ty też nie i Ci tego nie wytykam- z kultury oczywiście.
- Ty i kultura chyba nigdy nie mieliście się okazji spotkać. Idę. – podkreślił ostatnie słowo.
- To idź. – Wilson odszedł kawałek, a House powiedział tak, aby tylko Wilson to usłyszał, właściwie to nie wiedział co go do tego podkusiło.
- Myślałem, że Cię zainteresuje fakt, że jadę z Cuddy na wakacje. Ale jak nie to nie. Nic na siłę.
- Ze co proszę? – Wilson odwrócił się jak na komendę. Nie był pewny czy dobrze usłyszał.
- Mówiłem, że masz cały tyłek w spodniach.
Zdezorientowany Wilson uniósł do góry brwi i zaczął się energicznie otrzepywać.
- Oj Jimmi… Próbuj, próbuj, a na pewno otrzepiesz się ze SPODNI. – zaśmiał się House.
Wilson spojrzał na niego:
- Kretyn. Powtórz to odnośnie Cuddy. – House odchrząknął znacząco. Wilson powoli obejrzał się za siebie i dostrzegł swoją szefową.
- Na mnie już czas. – powiedział i zniknął za rogiem. Cuddy patrzyła na House jakby chciała go przewiercić spojrzeniem. Dziwne, zwykle to House tak patrzył…
- Siadaj madame. – powiedział. – Nic nie jesz? – zapytał z nadzieją w głosie.
- Nie. O co chodziło Wilsonowi? – zapytała marszcząc brwi.
- O nic. Poszemrało mu się w głowie. A więc gdzie jedziemy?
- Właśnie… Myślę, że to nie jest dobry pomysł.
- Oj, przestań. Będzie zajebiście! Może Karaiby?
- House…
- Yhmmm… - mruknął House przeżuwając ostatni kęs kanapki Wilsona.
- To naprawdę nie jest dobry pomysł.
- Jest. Już zamówiłem bilety na lot.
- Co?!
- To. Przyjdą nie długo do Ciebie więc zapłacisz i wszyscy będą zadowoleni.
- Że co proszę?!
- Mnie też się podoba. Więc jedziemy za tydzień! – House podniósł się i z lekkim rozbawieniem przyglądał się swojej zdezorientowanej szefowej.
- Ok… Ale płacisz za swój bilet SAM. - powiedziała lekko zrezygnowanym głosem.
- Zapłać za nas oboje. Oddam Ci kiedyś.
- Na pewno?
- Aha. W naturze! – krzyknął wesoło House i pokuśtykał przed siebie.

Poczuł na ramieniu jej rękę, a w środku coś mu się przewróciło do góry nogami. Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Dostrzegł w nich jakieś zmysłowe iskierki, które nie wiedząc czemu, nie bardzo mu się spodobały.
- Tylko bez żadnych numerów. – wyszeptała z uwodzicielskim uśmiechem i odeszła przed siebie. House odprowadził ją wzrokiem. Oj będzie się działo! uśmiechnął się sam do siebie. Już nie mógł się doczekać dnia wyjazdu. ICH wyjazdu...

czarna kawa. · Wysłany: Wto 20:06, 17 Mar 2009 Temat postu:

Ulala!
Ja też nie mogę się doczekać dnia ICH wyjazdu, a raczej kolejnej części!

Ciekawy pomysł...

Sarusia · Wysłany: Wto 21:47, 17 Mar 2009 Temat postu:

WOOOW!
Niech już jada, proszę, proszę, proszę!

Ale mnie zaciekawiłaś! Kurcze, będę maniakalnie wypatrywać dalszej części!

Parę literówek albo braków przecinka zauważyłam, ale treść jest tak świetna, że zupełnie to nie przeszkadza w odbiorze

Sapphire · Wysłany: Wto 22:07, 17 Mar 2009 Temat postu:

Suuuuupeeer!!!

Pomysł fantastyczny... choć w prawdziwym House'ie Cuddy nigdy by się pewnie nie zgodziła na Karaiby w towarzystwie swojego kochanego diagnosty... ale pomarzyć można, a już na pewno można napisać cudownego fika na ten temat

A, no i jeszcze jedną cudocechą ten fika jest to, że Cuddy jest świadoma swoich uczuć do House'a. Nie będzie trzeba jej długo przekonywać

martusia14 · Wysłany: Wto 23:26, 17 Mar 2009 Temat postu:

cUdEńKo

;*

no pomysł fajny masz na tego fika ale mam nadzieje że dokończysz poprzedniego

Już nie mogę się doczekać wyjazdu na pewno będzie zajebiście jak to powiedział House

nimfka · Wysłany: Śro 0:15, 18 Mar 2009 Temat postu:

no no zapowiada się bardzo ciekawy urlopik

Tamarqa · Wysłany: Śro 7:41, 18 Mar 2009 Temat postu:

przez cały czas gdy czytałam twojego fika miałam na twarzy wieeeeeelkiego banana
marsz pogrzebowy i coś co jadło mu kanapkę to moje ulubione teksty
mam nadzieję że ciąg dalszy niedługo nastąpi

ECC · Wysłany: Śro 8:53, 18 Mar 2009 Temat postu:

paulaaaaaaa *rzuca się i obślinia*

ach ach. wiesz że to jest już teraz cudowne?

nawet nie chcę myśleć co będzie się działo potem... a może jednak chcę...

tekst z Wisonem i otrzepywaniem się ze spodni mnie rozwalił

Jeśli codziennie rano będzie mnie budzić takie dzieło, to chyba polubię wczesne wstawanie...

Ja i mój głupawy uśmiech czekamy na więcej!

Camelia · Wysłany: Śro 10:27, 18 Mar 2009 Temat postu:

co będzie dalej. Co Będzie Dalej? CO BĘDZIE DALEJ?!
Ja. Chcę. Next. Part!

dr. paula · Wysłany: Śro 16:38, 18 Mar 2009 Temat postu:

Witam znowu

czarna kawa.Ulala!

amandi · Wysłany: Śro 16:38, 18 Mar 2009 Temat postu:

ooooooooooo taaaaaaaaaaak!!! Jak przeczytałam tytuł, to mi się "Piraci z Karaibów" skojarzyli

.. Ale jak przeczytałam fika, to... jestem pod wrażeniem! Serio - pomysł masz naprawdę świetny (nie ma to jak urocza wyspa, na której będą we dwoje, z dala od pacjentów

)... wspólny wyjazd... A wiesz? ten żart o spodniach - genialny, nawiasem mówiąc

- wykorzystałam dzisiaj w szkole

- prawie wszyscy się ponabierali

! Co za ludzie

.. Ponadto świetnie napisane, no i....... ech, krótko mówiąc - ściskam i czekam na więcej!

dr. paula · Wysłany: Śro 16:46, 18 Mar 2009 Temat postu:

amandi

runiu · Wysłany: Wto 20:23, 24 Mar 2009 Temat postu:

Cieszę się, że znowu coś tworzysz. Jak zwykle fik z pomysłem, obfitujący w strasznie śmieszne teksty. Czekam na wyjazd.

Koszałek · Wysłany: Czw 15:24, 26 Mar 2009 Temat postu:

Fick jest fajny. Nie jest wyjątkowo świetny, ale niezły. Poprawny. A, tak nisko za to, że parę razy w dialogu pisałaś Twoich, Ty itp. Tak się pisze w listach i TYLKO listach.
Zawaliłaś jeszcze, totalnie psychikę postaci. Nie wyobrażam sobie ani House'a, który zaprasza Cuddy ani Cuddy, która zaproszenie przyjmuje. Oni są oboje zbyt nieufni.
Tyle. Naprawdę przyjemnie się czytało

Koszałek

martusia14

Kiedy można się spodziewać tu next part bo ten fik taki został osamotniony

dr. paula

runiu

dr. paula

Witam ponownie!
Wiem, że dawno mnie nie było i z góry za to przepraszam, ale niestety brak czasu. Od razu mówię, że niewiem kiedy możecie się spodziewać następnej części

TA część będzie trochę krótsza, mimo to życzę miłego czytania.

Część 2

Wieść, że House i Cuddy jadą razem na urlop szybko rozniosła się po PPTH. W związku z tym powstało mnóstwo spekulacji na ten temat. Niektórzy sądzili, że ich potajemny związek wreszcie wyszedł na jaw, a niektórzy, że to był po prostu szantaż jednej ze stron. Ci najbardziej złośliwi twierdzili, że Cuddy ‘zaskoczyła’. Oprócz plotek, w miarę jak zbliżał się dzień wyjazdu Pani Administrator i Szefa Wydziału Diagnostyki powstawało wiele zakładów.
Obiekty pierwszo-okładkowych tematów w szpitalu miały różne zdania na temat plotek. Cuddy przymykała na nie ucho i starała się je ignorować, natomiast House podsycał atmosferę dwuznacznymi, sarkatystycznymi uwagami.

Zbliżał się dzień wyjazdu. Cuddy biegała po szpitalu jak szalona załatwiając bądź przekładając ważne i mniej ważne sprawy. W końcu lecą już jutro! Miała tyle na głowie, a w międzyczasie musiała jeszcze zrobić jakieś zakupy na wyjazd. Pierwsza sprawa-bikini. Postanowiła, że dzisiaj wyjdzie wcześniej z pracy, żeby jeszcze raz przejrzeć spakowane rzeczy. Właśnie przechodziła obok pokoju diagnosty gdy zauważyła, że ten spał w najlepsze rozciągnięty na podłodze. Bez namysłu wtargnęła do jego gabinetu i wrzasnęła nad głową:
- Halo! Tu ziemia! Już jutro wyjeżdżamy!
- Yyhmm… - mruknął zaspany House.
- No wstań! - Cuddy lekko kopnęła go w stopę.
- Po pierwsze: nie kopię się kalek, po drugie: leżących też nie.
- Jutro jedziemy. – powiedziała Cuddy siląc się na spokój.
- Naprawdę? To już jutro? – spytał udając ogromne zdziwienie.
- Nie! – krzyknęła zdenerwowana, a House’owi rozbłysły się oczy. Lubił patrzeć jak się denerwuje. Tydzień sam na sam…
Cuddy przykucnęła przy nim, opierając się rękoma o jego brzuch. House zadrżał mimowolnie i przeniósł spojrzenie ze swojego brzucha na wprost oczy Cuddy.
- To jest molestowanie…
- House.- przerwała. – Ja chcę naprawdę poczuć, że to był urlop. Więc jeśli zamierzasz mi tylko marnować czas to powiedz, odpuść sobie i będzie po kłopocie.
Nie mógł znieść, że mówiła to tak poważnie i z jakby jakąś ukrywaną nadzieją. Zaprosił ją tylko i wyłącznie dla towarzystwa, żeby się trochę zabawić… Nie zastanawiał się jak. Liczył na spontaniczność sytuacji. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym momencie wpadł Wilson. Cuddy zerwała się jak na komendę, a po chwili usłyszała przesycony radością komentarz:
- Cuddy, naprawdę bardzo ładne majteczki. – powiedział uśmiechnięty House, który ciągle leżał na podłodze. Cuddy natomiast stała niemalże nad nim. Krzyknęła jedynie:
- House! – i odskoczyła w głąb biura. Wilson stał nieco rozbawiony i przyglądał się scenie. Z boku.
- Mogę?
- Tak/Nie. – usłyszał w odpowiedzi.
- Ja właściwie już wychodzę. – powiedziała Cuddy. – Wszystko już ustalone, poradzisz sobie na moim miejscu podczas mojej nieobecności.
- Oczywiście.
- Mam nadzieję. – powiedziała puszczając mu oko. Podeszła do niego i uściskała mocno. – Módl się za mnie, żebym wróciła w całości. – szepnęła mu do uch.
- Hej! Co wy robicie?! – nagle oburzył się House.
- Masz na myśli House’a? – odszepnął Wilson do ucha Cuddy, nadal byli przytuleni.
- Tak. – powiedział uśmiechnięta kobieta.
- Hej! – znowu krzyknął House podnosząc się z podłogi. W międzyczasie Cuddy i Wilson oddalili się od siebie.
- Czyżbyś był zazdrosny? – zapytała Cuddy z nutką sarkazmu w głosie.
- Nie. Zasłaniacie mi widok na korytarz.
Cuddy pocałowała w policzek Wilsona i wyszła uśmiechnięta. House’owi nie bardzo się to spodobało. Nie wiedział czemu. Po prostu. Spojrzał na uśmiechniętego od ucha do ucha Wilsona i miał go ochotę zdzielić laską. W głowie Wilsona zaś, rodziło się coś na kształt triumfu. Mina zazdrosnego House’a – bezcenna.
- Jesteś zazdrosny.
- Oczywiście, że jestem. O mojego misia-Jimisia zawsze. – powiedział House łapiąc kurtkę i kierując się ku wyjściu. Wilson ruszył za nim.
- Nie wykręcaj się. Była widać i to bardzo. – House zignorował to. Dopiero przy aptece przemówił.
- Cztery, albo nie… Pięć fiolek najlepszej amfetaminy.
- Po co ci to? – oburzył się Wilson.
- Chcę to komuś wrzucić do kawy. Tylko nie mów sobie bo się wyda.
- House! Chcesz coś zrobić Cuddy?
- Jej? Ja mam też własne potrzeby. – doszli do wyjścia i Wilson zatrzymał House’a.
- Tylko nie rób żadnych głupstw.
- Będę je robił z myślą o tobie.
- House!
- Ok. Ok. Nie patrz tak na mnie bo się rumienię.
- Ja mówię serio.
- Ja też. To cześć. – House wyciągnął rękę do Wilsona, a ten ją ścisnął bardzo mocno.
- Nie bądź taki brutalny misiu. - Jęknął House.
- No to pa! – powiedział Wilson z dziwnym uśmieszkiem na twarzy i odszedł w kierunku windy. Mimo wszystko nie miał pojęcia dlaczego Cuddy zgodziła się pojechać z House’m. Uważał ją za rozsądną kobietę, ale przecież miłość jest ślepa…

Dzień wyjazdu…
Samolot mieli dopiero o jedenastej. Mimo wszystko Cuddy zerwała się o piątej i nie mogła już zasnąć. Sama do końca nie wiedziała dlaczego, ale strasznie się denerwowała. Kręcąc się z boku na bok nie mogła znaleźć wygodnego dla siebie miejsca. Postanowiła wziąć prysznic. Gorąca woda spowodowała, iż lekko się odprężyła, ale coś ciągle nie dawało jej spokoju. Mianowicie od samego wyrażenia zgody, że pojedzie, bała się jednego- tygodnia sam na sam z House’m. Zastanawiała się czy House chce jej wyciąć jakiś kawał, a może ma w tym jakieś dobra własne? A może po prostu chce jej w końcu powiedzieć albo uświadomić, że… No właśnie co? Że ją lubi? A może kocha? Nie lubiła się zadręczać takimi myślami, ale obecna sytuacja sama się tego domagała. Nerwowo zerkała co chwilę n a zegarek, a wychodząc z wanny postanowiła jeszcze raz wszystko sprawdzić. Podeszła do swojej wielkiej torby podróżnej i zaczęła w niej grzebać mrucząc pod nosem.
– bielizna… ubrania… kosmetyki… aparat… - I wiele innych cennych rzeczy. W końcu po dłuższym przeszukiwaniu torby wrzasnęła:
- Nie spakowałam bikini! – Przerażona pobiegła do sypialni i szybko wróciła z bikini w ręku i jeszcze szybciej włożyła je do torby. Spojrzała na zegarek. Było już parę minut po siódmej…
Dwie godziny później Cuddy biegała po domu jak szalona: strojąc się, malując i po raz setny wymieniając pod nosem rzeczy spakowane do torby.
- Paszport… Dokumenty… - Znowu spojrzała na zegarek: było już w pół do dziesiątej. Zamówiła taksówkę i po krótkiej walce z rączką od bagażnika wyszła z domu i zapakowała się do taksówki. W końcu ruszyła na lotnisko.

- Za pięć minut kończy się odprawa. Gdzie ten cholerny House? – warknęła pod nosem Cuddy.

vicodinova

Nie no, jesteś naprawdę genialna.

martusia14

- Jesteś zazdrosny.
- Oczywiście, że jestem. O mojego misia-Jimisia zawsze. – powiedział House łapiąc kurtkę i kierując się ku wyjściu.

*turla się ze śmiechu*

Ta część jak zwykle boska i jak zwykle wszystko dobrze napisane.

Pikaola

minnie

Więc, gdzie jest House?? Ot to jest pytanie.
Świetne opowiadanko.
Czekam na cd i Wena życzę

Sovereign. ;)

bardzo przyjemnie sie czyta, naprawdę masz talent ; ) czekam na następną częsc : D

Sarusia

Hurra! Hurra! Nowa część!

Po przeczytaniu tego:

runiu

Kolejny wspaniały fragment w Twoim wykonaniu, masz świetne poczucie humoru.

amandi