Tylko w nocy oddycham [NZ/P, prolog + 3/?]

gehnn

To znowu ja. O zgrozo xD Dobrze więc - zacznę od wyjaśnienia. Pomysł na fika przyszedł mi po wyjaśnieniach pod Wielkim Błękitem. Napisałam tam, że dla mnie House i Cuddy byliby idealną parą kochanków i stwierdziłam teraz, że w sumie czemu by tego nie opisać? Tak, wiem, jestem straszna xd Niektórzy uznają, że to kompletne zaprzeczenie tego, co napisałam w Wielkim Błękicie. Niektórzy nie będą widzieć związku, a inni tylko potwierdzą swoją teorię. To dobrze.
Podziękowania:
Jlk - za stworzenie tego fvida, który był dla mnie inspiracją. Jest genialny, to po pierwsze. Po drugie - po trochu opisuje moją historię. Wiem, to dziwne. Ale tak jest.
A_capelli - za napisanie Neverwhere. Stąd wziął się temat i tytuł. Polecam wszystkim ten tekst. Jest naprawdę świetny.
Czerwono-Zielonej - za zbiór Broken, Nie-rozsądną, Amicus Certus, Ile razy. Bo jej prace są piękne i chciałabym, żeby więcej osób je czytało. Bo porusza tematy, które mnie skłaniają do myślenia, refleksji i pisania. Bo są inspirujące.

Realia: Początek szóstego sezonu. House już pracuje, Cuddy jest z Lucasem. House mieszka z Wilsonem, ale w starym mieszkaniu Jamesa (chciałam umieścić ich w domu, ale stwierdziłam, że będzie za bardzo wszystko poplątane). Zjazdu nie było. House dowiedział się o Lucasie wcześniej. To chyba wszystko, co trzeba wiedzieć.

Część pierwsza zamierzenie krótka. To samo z prologiem. Następne będą dłuższe :3

Tylko w nocy oddycham

Prolog
- Wszystko toczyło się idealnie, dopóki nie przyszłaś.

- Wszystko toczyło się idealnie, dopóki wtedy nie przyjechałeś.

- Wszystko toczyło się idealnie, dopóki cię nie poznałem.

- Nawzajem.

- Po co tu jesteś?

- Nadal jesteś moim przyjacielem. Martwię się. Tak po ludzku.

- Jestem problemem w raju? Bękart i dzieciak nie dają ci wszystkiego?

- To nie ma sensu. Dobranoc, House.

- Dobranoc, Cuddy.

Noc pierwsza
- Pięknie to zakończyłeś – powiedział Wilson zza progu pokoju House’a w jego (właściwie ich, odkąd Greg wyszedł ze szpitala) mieszkaniu.

- Nigdy niczego nie zaczynałem – mruknął diagnosta, zapatrzony w kawałek ściany. Wilson prychnął.

- Oczywiście, że zaczynałeś. Oboje zaczynaliście. A teraz skreśliłeś ją jednym ruchem ręki…

- Ja ją skreśliłem? – House miał ochotę zaśmiać mu się w twarz. – Wyszedłem z Mayfield. Miałem rozpocząć nowe życie. Ona zrobiła to wcześniej. Zdarza się. Tylko po co teraz przyszła? Znowu robię za reklamę jej idealnego szpitala. Pracuję i mam się świetnie. Poza tym, zawsze towarzyszy mi moja osobista niańka – ty. Czym ona ma się martwić?

Wilson zastanawiał się, ile jeszcze wytrzyma. Bo nie zapowiadało się na to, że uda mu się robić to długo. Czemu oni wszyscy udają ślepych? I czemu akurat on zawsze musi tłumaczyć?

- Może po prostu czuła się winna? Twoje halucynacje były jednoznaczne, a ona… cóż. Chciała, żeby wasze relacje pozostały takimi, jakimi były zawsze.

- To niemożliwe – mruknął House.

Tak, ona też to wie, pomyślał James, ale nie wypowiedział tych słów na głos.

- Uważa, że to może być dla ciebie cios – wyjaśnił zamiast tego.
House przewrócił oczami.

- Ludzie traktują mnie jak małe dziecko akurat wtedy, kiedy nie trzeba. Nie wiem jak sobie z tym poradzę, ale może przeżyję, jeśli nie, oddaję ci wszystkie moje maszynki do golenia.

Popatrzył na Wilsona spode łba. Ten tylko wzruszył ramionami.

- Teraz wszystko będzie inaczej. Nowy House musi się z tym pogodzić.

Jamesa trochę zmyliło to, że Greg użył wyrażenia ‘nowy House’. Właściwie, uważał to za fałszywe i uznał, że diagnosta może chcieć coś zrobić. Ale zaraz skarcił się za takie myślenie. Jego przyjaciel nie spędził dwóch miesięcy w szpitalu psychiatrycznym, żeby wyjść niezmieniony. Być może faktycznie nadchodzi coś nowego. Wierzył w to, a przynajmniej chciał – im szybciej House ułoży sobie wszystko, tym lepiej dla niego. I, przy okazji, dla Jamesa.

- Skoro tak – powiedział onkolog po chwili milczenia – daj jej szansę. Jej, Lucasowi. I, co najważniejsze, wam.

House domyślał się, co Wilson miał na myśli i niezbyt mu się to podobało. Ale mógł chcieć powiedzieć coś innego.

*
Lisa wróciła do domu i zastała Lucasa samego w salonie. Czytał książkę, sącząc piwo z puszki. Kiedy usłyszał kroki w przedpokoju, podniósł głowę i uśmiechnął się. Trochę pogodnie, trochę pocieszająco, była też w tym geście szczypta żalu. Widział minę kobiety, domyślał się, jak przebiegła rozmowa. Przeszło mu przez myśl, że trudno mu będzie odbudować relacje z Housem. Szkoda. Naprawdę go lubił.

- I co? – zapytał, żeby jakoś zacząć rozmowę. Nie musieli rozmawiać. Ale widział, że Lisa chciała to z siebie wyrzucić.

Zdjęła płaszcz i opadła ciężko na kanapę, usadawiając się obok Lucasa i kładąc mu głowę na ramieniu.

- Poszło tak jak myślałam. Nie chciał rozmawiać. Zasłonił się złośliwościami. W szpitalu było normalnie. Tak, jakby nic się nigdy nie stało.

- Musisz dać mu trochę czasu – stwierdził Lucas, bawiąc się jej włosami. – Mam nadzieję, że od dzisiaj nasz związek nie będzie polegał na nie urażaniu House’a.

Lisa podniosła głowę i zgromiła go wzrokiem.

- Nie mów tak. My to my. On to on. Obie strony będą musiały to pogodzić. Wszystko od teraz będzie inaczej.

Westchnęła i położyła się z powrotem.

- Zmieni się na lepsze – zapewnił ją Lucas, nie będąc ani trochę pewnym swoich słów.

- Tak – przyznała Lisa, nie wierząc ani trochę w to, co powiedziała.

cdn.

anka.

Gehenn, jakże się cieszę! Coś nowego od ciebie. (;

Bezczelnie zaklepuję.

e. Wybacz. Jak widać, moja skleroza ma się całkiem, całkiem nieźle. o.O

Ale do rzeczy!
Ha, nie kazałaś nam długo czekać na coś nowego od siebie. I ogromnie, bardzo mnie to cieszy.

Agnes

Dobrze, a więc po raz pierwszy w życiu napiszę konstruktywny komentarz

Na początek powiem, że cholernie podobają mi się te trzy pierwsze zdania zaczynające się od "Wszystko toczyło się idealnie". Cóż, to bardzo w stylu Cuddy. Fajnie ujęłaś to, co czuł House i ona sama. Lucas lubiący House'a - masz za to dużego plusa. Z ich relacji w piątym sezonie można wywnioskować, że Pan Detektyw naprawdę go polubił, przynajmniej ja to tak odbieram. Niestety, w większości fików pisze, że obaj panowie wręcz się nienawidzę. Tak więc, jak wspomniałam, wielki plus

Następnie rozmowa House'a z Wilsonem. Tak, Nowy House z pewnością sporo namiesza. No i Jimmy osobistą niańką Gregga - już lepiej być nie może. Jedyne, co mi się absolutnie nie podba, to cudzysłów. Jaki? Angielski! Nie, nie i jeszcze raz nie

No i końcówka, czyli dwa ostatnie zdanie. Jak to się mówi - szacun

Szpilka

No cóż(nie wiem, dlaczego, ale zawsze jak coś piszę to zaczynam od tych słów

)... dobra, zaczynam inaczej. No, więc(ale różnica

) podobało mi się zdecydowanie bardziej od Wielkiego błękitu. Może dlatego, że bardziej zgadzam się z tą wizją, niż z tamtą.

Bardzo podoba mi się tytuł. Jest cudowny.

marguerite.

Zacznę od tego, co było pierwsze. Tytuł.
Bardzo mi się podoba. Jest bardzo adekwatny do tego, co chcesz napisać. Powiem szczerze, że wizja Cuddy i House'a w roli kochanków niezmiernie przypadła mi do gustu. Już się nie mogę doczekać następnej części i tego, jak to się wszystko rozwinie

A co do tekstu...

mazeltov

Wchodzę sobie dzisiaj do Huddy, rozglądam się i widzę ciekawy tytuł, a kiedy dostrzegam, kto jest autorem, to na mojej twarzy pojawia się wielki

i zżera mnie ciekawość, co tym razem nam zaserwowałaś.

Jeśli chodzi o tytuł, to poza tym, ze sam w sobie bardzo mi się podoba, to jest tez dość sugestywny.

Nie będę chyba zbyt oryginalna jeśli powiem, ze prolog mnie zachwycił. Masz wielki talent do wyszukanych, interesujących i coś wnoszących do opowiadania prologów jak również epilogów, mowie tutaj choćby i Wielkim błękicie.
Bardzo podoba mi się, ze był on taki troszkę gorzki i przepełniony jakby żalem i smutkiem. Znajomość Housa i Cuddy jest właśnie taka, sprawiająca ból, często rozczarowanie, ale z drugiej strony żadne z nich nie wyobraża sobie, ze w jego życiu mogło by zabraknąć tego drugiego, a dodatkowo od wielu lat, mimo wielu sytuacji, zawsze mogą na siebie liczyć, kiedy inne wyjścia zawodzą.

a_cappella

Klepię. Na kiedyś, kiedy nie będę musiała sobie zawracać gitary obywatelem w społeczeństwie demokratycznym, ideologiami, układem ruchu albo czymś równie średnio fajnym, czyli pewnie gdzieś na jutrzejszy wieczór.

Tak przy okazji - myślałam, że jestem tylko przygłucha, ale doszłam do wniosku, że ślepa też, skoro znalazłam ten temat dopiero po mniej więcej godzinnym posiedzeniu na forum, które, jak na ironię, jestem zmuszona teraz skończyć. Starcze dolegliwości mnie dopadają, ot, co...

I, jej, dziękuję Ci za dedykację. Bardzo.

Edit: jestem, czas najwyższy. ^.^
Ach, nieważne, jaka jest moja wizja Huddy, nieważne! Pomysł jest fajny i przyznam, że trzeba mi było właśnie czegoś takiego. Czegoś świeżego. Czegoś, czego jeszcze nie było, spojrzenia z zupełnie innej strony.

Tytuł. Zawsze zwracam na niego uwagę. A Ty masz tę zdolność, że potrafisz tak zatytułować swój twór, żeby zaciekawić czytelnika, kiedy pierwszy raz na niego spojrzy. I cieszę się podwójnie, że tym razem niejako wziął się z pomocą czegoś, co naskrobałam ja. ;>
Prolog. Prolog, jak już zauważyła Mazel, nie mówi ani za dużo, ani za mało, a na dodatek ma niezwykły nastrój, który mi również bardzo odpowiada. I zapowiada coś, na czego ciąg dalszy z pewnością będę czekać.

Edit 2: okej, burza się skończyła, potem pocykałam zdjęcia ślimakom, bo masowo wylęgły na zewnątrz i wreszcie wróciłam dokończyć, tylko coś mi się zdaje, że straciłam wenę na komentarz, nie lubię, jak mi coś przerywa... Więc dodam tylko, że tak, podoba mi się. I mój ósmy zmysł podpowiada mi, że dalszy ciąg będzie interesujący, to nie ulega wątpliwości.

A w ramach rekompensaty za nieudaną drugą część komentarza podarowuję Ci ślimaka prosto z a_cappelowego ogródka. Jakość średniawa (i to bardzo xD), ale stworek pocieszny --> [link widoczny dla zalogowanych]. Nawet go nazwałam specjalnie dla Ciebie - Robert.

daritta

Klepię

Edit: Prolog cudowny

Bardzo podoba mi się rozmowa House'a z Wilsonem ;d
No,a końcówka...

Oboje kłamią i wiedzą,że będzie inaczej,ale nic nie dają po sobie poznać
Czekam na kolejną część

Pozdrawiam i wena życzę

Pirania

Chwilowo klepię, obiecuję komentarz najdalej jutro

(ale prolog bardzo mnie ruszył )

Słowo się rzekło...
Prolog, jak już pisałam, jest bardzo ładny. Oszczędny w slowach, a jednocześnie mówi nam o sytuacji bardzo wiele. To jest cenna umiejętność, znaleźć takie wyważenie, by nie powiedzieć za dużo ani za mało. Twój prolog mógłby pod tym względem służyć za modelowy przykład.
Ogólnie - dobry początek. Trochę mało można po tym kawałku powiedzieć, dalej może być bardzo dobrze albo całkiem przeciętnie. Ten fragmencik jest dobry, bardzo w stylu Cuddy jest to zachowanie - jest jej przyjacielem, wiec sie martwi, a on wcale tego nie chce. Oj, pomiotają się trochę, zanim dojdą do jakiegos konsensusu. (to zresztą dla nich typowe i praktykowane nagminnie też w kanonie ;p)

GosiaczeQ_17

Rzeczywiście to coś innego niż Twój poprzedni fick

I dobrze

Huddy jako kochankowie tak? To może mi się spodobać

Chociaż.... kurcze za każdym razem gdy czytam coś Twojego w głowie mam tysiąc myśli i nie wiem co sądzić o huddy w danym ficku. Czy mi się podoba czy nie

W tym ficku muszę poczekać na ciąg dalszy, bo nie wiem co planujesz zrobić

"- Zmieni się na lepsze – zapewnił ją Lucas, nie będąc ani trochę pewnym swoich słów.
- Tak – przyznała Lisa, nie wierząc ani trochę w to, co powiedziała."
Ten fragment zwiastuje chyba coś fajnego

Ale Ty nie wierzysz w miłość pomiędzy Cuddy i House'm, no nie? Bo ja zawsze chętnie czytam o skrywanym uczuciu pomiędzy nimi. Już wtedy nieważne czy są razem czy będą, ważne żeby było napisane o ich uczuciach

No, ale co by nie było prolog bardzo, bardzo bardzo mi się podobał

Co ja piszę. Cała część mi się podobała jak narazie

No i nawet jak nie spodoba mi się Twoje Huddy to i tak wiem, że nie będę żałowała, że przeczytam

Piszesz świetnie

Pzdr i czekam na kolejną część

Czerwono-Zielona

Gehenn, kochana... Przepraszam, dopiero teraz Cię tu dostrzegłam... Nie ma to jak refleks

Dziękuję za dedykację! I to w dodatku tak piękną i tak długą... Czuję się zaszczycona i onieśmielona... No i chyba bedę musiała coś Ci odpalić za taką reklamę!

Kurczę, ja niestety jestem jeszcze nieco do tyłu z sezonem szóstym (obejrzałam "The Tyrant" dopiero...), ale w sumie - o Cuddy i Lucasie i tak wiedziałam... Choć bez szczegółów. Mam nadzieję, że to mi nie urudni odbioru Twojej pracy...

Muszę powtórzyć za innymi - inaczej się nie da... Prolog - rewelacja! Och, jak ja uwielbiam, jak oni tak ze sobą rozmawiają... Majstersztyk! I w dodatku to taki "czysty" dialog, bez wprowadzeń i opisów, gdy słowa mówią same za siebie... Świetne.

Rozmowa Jimmy'ego z Gregiem też iście hilsonowa... Wilson, próbujący chronić House'a i wszystko mu tłumaczący... I house'owy humor - jak ja podziwiam, gdy ktoś potrafi napisać taki dialog... Wilson osobistą niańką House'a, maszynki do golenia...

Ujęło mnie też wypowiedziane przez House'a zdanie, że ludzie traktują go jak małe dziecko akurat wtedy, kiedy nie trzeba - tak jakby uważał, że czasem należy traktować go jak małe dziecko... No i w tym przypadku trudno się z nim nie zgodzić

Spodobało mi się też sformułowanie, że House popatrzył na Wilsona spode łba. Jeszcze chyba nigdy nie spotkałam się z tym określeniem w stosunku do House'a (albo przynajmniej nie jest ono częste), a on przecież bardzo często tak właśnie patrzy... To idealne wyrażenie do opisów House'a

Uwielbiam taki jego wzrok

Mam nadzieję, że od dzisiaj nasz związek nie będzie polegał na nie urażaniu House’a? - oj, dlaczego mam dziwne przeczucie, że właśnie będzie..?

Tak, Lucas musi zdawać sobie sprawę z tego, jak poplątane, jak trudne i jak ważne są te relacje między Housem i Cuddy.

I znów się powtórzę, ale mie mogę pominąć tego milczeniem - piękna scena, jak okłamują samych siebie i jednocześnie siebie nawzajem... Ten pozorny spokój, w którym jednak wyczuwa się napięcie, niepewnośc, tę czyhającą w powietrzu nawałnicę. Taka cisza przed burzą... Pięknie napisane.

Niestety do Wielkiego Błękitu odnieść się nie mogę, bo staram się unikać spoilerów... Także przykro mi ogromnie, ale na razie go nie przeczytam... Chcę najpierw obejrzeć "Help Me".

No i cóż... Czekamy z niecierpliwością na ciąg dalszy

gehnn

Ania, ja ci wszystkie moje teksty dedykuję podświadomie. To cudowne mieć cię za czytelniczkę, jesteś bardzo cenna ^^ Więc wciskaj się zawsze, kiedy sobie chcesz :3 Dziękuję :*
Agnes - dziękuję bardzo ^^ Angielskiego cudzysłowu nawet nie zauważyłam, to tak z przyzwyczajenia. Chyba nie przeszkadza tak bardzo, ale zaraz poprawię.
Szpilka - dziękuję ^^ Ja uważam, że scenarzyści nam bardzo Lucasa oczernili, co w sumie było niekonsekwencją w stosunku do sezonu piątego. Zresztą, w jednym z ostatnich odcinków szóstej serii widać jednak było, że kontakty panów są luźne (scena, kiedy Lucas znajduje informacje o Sam).
Marguerite, lubię tytuły. Zauważyłam, że imiesłowy są bardzo sugestywne i subtelne zarazem, więc zaczęłam coś z nimi do tego fika kombinować, ale potem skojarzyłam tekst A_c i tak się już moje myśli potoczyły. Dziękuję :*
Maazel! Kocham twoje komentarze. Bardzo. Jeśli chodzi o sytuację z Lucasem i Cuddy, to też mi strasznie zgrzyta. Pojawił się ni z gruszki, ni z pietruszki, praktycznie tylko po to, żeby uświadomić Cuddy, że "miłością jej życia" jest House. Tylko: po pierwsze, miłość jej życia nie równa się człowiekowi, z którym spędzi resztę życia. Po drugie - gdyby Lucas był zrobiony logicznie, uważam, że wątek byłby o wiele lepszy. Bo miał potencjał. Za to nie wyobrażam sobie, że Cuddy, która tak dba o House'a i doskonale wie, co się wydarzyło, praktycznie zostawia go dla Lucasa i potem opowiada mu całą historię. To wszystko nie trzyma się kupy. Ale postaram się to jakoś sprostować. Jeśli chodzi o wstęp, to, spojlerując ci, raczej nie zdradza niczego :3 Hilsona nadrobię niedługo, bo -otaaak- koniec szkoły niebawem, oceny już wystawione ^^ Dziękuję :*
A_c, *piszczy* Nazwałaś to pocieszne zwierzątko "Robert" <3 Jest cudowny! Twój twór bardzo wpłynął na tego fika. Dziękuję za komentarz bardzo :*
Darrita - dzięki ^^
Pirania, dziękuję :3
GosiaQ, nie, niee. To nie jest tak, że nie wierzę w miłość. Ja wiem, że oni się w pewien dziwny sposób kochają. Ja po prostu nie widzę ich razem, jako pary, codziennie. Jak to powiedziała J., ich związek polega na rozstaniach i powrotach. A poza tym, cytując A_c tym razem, on nie zawsze przeżywa wschód słońca. I to jest chyba coś, co mi się podoba w nich najbardziej. Dziękuję za komentarz :*
Czerwono-Zielona, rany! Miło mi, że wpadłaś ^^ Jej, bardzo mi się podoba to, że zwracasz w swoim komentarzu uwagę na rzeczy, które trochę zignorowałam nawet ja. Bo to patrzenie się spode łba jest naturalne, a to małe dziecko... cóż. Takie właśnie mam odczucie. Że ludzie tak do końca nigdy nie będą wiedzieli, jak postępować z Housem. Nie spojleruj sobie Help Me, oglądaj spokojnie szósty sezon - nie sądzę, żeby Wielki błękit był wart zepsucia końca sezonu xD Dziękuję ci bardzo za komentarz :*

Ta część podoba mi się średnio, okazało się, że będę musiała na wstępy poświęcić więcej miejsca. I jest krótka. Mam nadzieję na ciekawsze rozwinięcie niedługo. I że fik nie podąży w tę stronę, którą przewiduję, a która wcale mi do gustu nie przypada. Chociaż myślę, że parę rzeczy wyjaśniłam... troszeczkę.

Realia: Jak wyżej, plus: spoiler odcinka 6x08, Teamwork [Cameron odeszła].

Noc druga
Kilka dni później stała przed drzwiami mieszkania Wilsona i była bardzo zdenerwowana. Cuddy wiedziała, że ma przyjść. Że to już czas. House zdradzał to swoim zachowaniem w szpitalu. Dzisiaj przyszedł tylko do jej gabinetu, żeby kiwnąć głową i wyjść. Uznała, że dużo czasu minie, zanim „nowy Greg” ujrzy światło dzienne. Potem skarciła się w duchu za taki przydomek dla niego. Był głupi. Nigdy nie będzie „nowego Grega”. Zawsze będzie taki sam, tylko ten, który jest za tymi drzwiami, widzi trochę więcej niż ten, którego zatrudniła przed laty.

Po ich pierwszej rozmowie zaczęła się zastanawiać, kiedy wszystko zaczęło się sypać. Może ich znajomość była od początku pomyłką. Odkąd się poznali. Ale po tylu latach znowu wrócili, najpierw tylko do pracy. Potem do przyjaźni. Kiedy sytuacja stała się przez nich niekontrolowana? Zawsze wydawało jej się, że te wszystkie farsy, które urządzali w murach szpitala, w jej albo jego domu, były zwykłym składnikiem ich (to brzmiało dziwnie, nie mogła zaprzeczyć) przyjaźni. Zawsze myślała, że dbanie o niego było wynikiem tego, że znali się tak długo. To naturalne, że się o niego martwiła. A potem oboje nie wytrzymali i oboje tego żałowali. Przez chwilę myśleli, że coś może z tego wszystkiego wyjść. Bo, to musiała przyznać, widziała jakieś nieśmiałe początki. Ale to nie miało sensu. Nie po tym, co się stało. Nie przy Lucasie. Nie przy Rachel. Nie po rozmowie, którą przeprowadziła z nim kilka dni temu.

Wszystkim było trudno w nowej sytuacji. To uświadomiło jej, że House był praktycznie głównym obiektem zainteresowania w jej życiu. Z jednej strony było to naturalne, w końcu Greg był ogromną częścią jej pracy. Ale to nie tłumaczyło całego zaangażowania. Wilson był jego przyjacielem, jego uczucia w tej sytuacji były uzasadnione. Zespół ani jego powrotu ani odejścia nie przyjął wylewnie. A ona? Ona uważała się w dziwny, pokręcony sposób za jego przyjaciółkę. Oczywiście, o wiele dalszą niż Wilson, ale jednak była mu bliska. Sprawa dotyczyła też jej i House’a w bardzo dużym stopniu. Ale dlaczego?

Czemu nie mogła się odsunąć wcześniej? Albo zrobić krok, zanim było za późno? Teraz trzeba wszystko przywrócić do normy. Cuddy wiedziała, że wszystko będzie inaczej, ale nie chciała, żeby ich relacje uległy zmianie. Przynajmniej nie te, które nie zobowiązywały do niczego.

Czasami o nich myślała. O tym, jakby to było mieszkać z Housem pod jednym dachem, budzić się przy nim, kłaść spać przy nim. Potem uświadomiła sobie, że on wcale nie byłby przy niej zawsze. Nie dlatego, bo chciał. Dlatego, bo taki był. Bo taka była ona.
Westchnęła. W końcu nadejdzie ten moment. Zapukała. Wstrzymała oddech. Drzwi otworzył Wilson i uśmiechnął się do niej. W jednej chwili ciśnienie opadło, zdenerwowanie trochę zelżało.

- Cieszę się, że przyszłaś – powiedział i ruchem ręki zaprosił do środka. Weszła. – On chyba wiedział.

Tak. Chyba wiedział. Na pewno wiedział.

Weszła do tego samego pokoju, w którym była kilka dni temu. House siedział niemal w tym samym miejscu. Zamknęła za sobą drzwi.

- Co chcesz wiedzieć? – zaczął, nie patrząc na nią.

- Nie tak to sobie wyobrażałam – powiedziała Lisa z nieśmiałym uśmiechem i nadzieją, że choć trochę uda jej się rozładować atmosferę. Nic z tego.

- Uwierz mi, wiele rzeczy, które sobie wyobrażałem, nie było rzeczywistością. To żadna nowość. Co chcesz wiedzieć?

Zrobiło jej się głupio. Czemu o tym wspomniała?

- Jak się czujesz? – zapytała z zatroskaną miną. House prychnął.

- Możemy pominąć tę farsę i przejść do prawdziwego celu twojej wizyty?

Lisa znowu westchnęła. Naprawdę myślała, że będzie łatwiej.

- Zadałeś mi ostatnio pytanie. Co z nam...

- To pytanie jest nieaktualne – przerwał jej. Co ona w ogóle tam robiła?

- Nie mógłbyś choć trochę tego ułatwić? Uwierz mi, ta rozmowa jest dla mnie tak samo uciążliwa jak dla ciebie, więc nie widzę powodu, dla którego ja miałabym…

- Więc po co tu jesteś? I dlaczego zachowujesz się jak ofiara? – Lisa nie odpowiedziała. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. House wstał. – Potrzebujesz zapewnienia, że wszystko jest w porządku, nie ma sprawy. Wszystko jest w porządku. Idź, żyj ze swoją rodziną, bądź szczęśliwa. Znowu zachowujesz się, jakbyś była odpowiedzialna za całe zło świata. Daję ci rozgrzeszenie – nie jesteś. To, co było w mojej głowie, jest już nieobecne. W szpitalu współpraca idzie nam dobrze, więc nie rozumiem, po co tu jesteś.

Cuddy spuściła wzrok. Dupek. Zawsze miał rację. Zawsze musiał to mówić tak, żeby jak najbardziej zranić, upokorzyć rozmówcę. Mogła sobie tłumaczyć, że jest w ciągłym bólu, że przeszedł o wiele więcej. Mogła. Później. Teraz była wściekła. Bo miał rację. Znowu. Przychodziła, żeby zagłuszyć sumienie. Żeby usłyszeć, fałszywe lub nie, zapewnienie, że wszystko jest w porządku. Czuła się winna. Bezpodstawnie, ale jednak. W swoim naiwnym umyśle była pewna, że jej wybór, związek z Lucasem był czymś trudnym dla House’a. W końcu coś między nimi było. On to wiedział. I chciał postawić kolejny krok. Ale było już za późno.
Teraz wyglądało na to, że nic go to nie obchodzi. W sumie, czego ona się spodziewała? To wszystko było bez sensu.

- Uciekaj. To najłatwiejsze. Zawsze można uciec – usłyszała w umyśle natrętny głosik.

- Chcę wiedzieć, jak się czujesz – powiedziała. Popatrzyła Gregowi prosto w oczy. On westchnął zirytowany.

- Jak się czuję? Powiem ci. Noga boli jak diabli, a do uśmierzania bólu mam tylko ibuprofen, który działa z taką mocą jak cukierki. Byłem w szpitalu psychiatrycznym. Bo jestem psycholem, wiesz? Widziałem martwych ludzi. Rozmawiałem z nimi. Tyle zachodu, leczenia i bach, już nie jestem nałogowcem! Cudownie. Niestety, nadal szerzę przygnębienie, bo sam jestem średnio szczęśliwy, zważając na to, że muszę mieć opiekunkę w postaci Wilsona, a poza nim nie mam nikogo. I tutaj schodzimy na niewygodny temat: my. Nie ma nas, Cuddy. Odczuwam z tego powodu niejaki dyskomfort z uwagi na to, że mogliśmy być i dawało mi to jakiś nowy start. Dlatego właśnie, Cuddy, źle się czuję. Ale tak się składa, że przez dwa miesiące mówiono mi różne rzeczy i teraz myślę, że nie chcę, żebyś i ty się źle czuła z mojego powodu. Z egoisty zmieniłem się w altruistę – jakież to szlachetne. A teraz, jeśli byłabyś tak miła, wyjdź i rozsiewaj w świecie dobro. Nie masz wobec mnie żadnych zobowiązań.

Nie spodziewała się tego. Może to było powodem jej osłupienia i opuszczenia pokoju. Posłuchała go, tak po prostu.

Stanęła dopiero za drzwiami, do których wzrokiem odprowadził ją zdziwiony Wilson. Stanęła i odetchnęła głęboko. Co się właśnie zdarzyło? Co usłyszała? Tak bardzo nie chciała zrozumieć tego w opaczny sposób. To było coś nowego. To było coś…

…w jakiś dziwny, pokrętny sposób było warte jej uśmiechu.

*

- Cóż, to było… jeśli porównać wszystkie możliwości… na swój sposób miłe– powiedział Wilson, znów stojąc w progu jego pokoju.
House nie zwrócił na niego uwagi. Nie podobało mu się to, co przed chwilą miało miejsce. Mówiąc dokładniej, nie podobało mu się to, że przychodziła.

- Nie chciałem, żeby brzmiało miło – powiedział w końcu, nie patrząc na przyjaciela. – Nie chcę, żeby wracała. A wróci.
Wilson pokręcił głową i westchnął.

- House, na miłość boską. Wyjaśnij mi, bo nie rozumiem. Przyznałeś, że jej potrzebujesz. Że coś między wami zaistniało. Teraz, kiedy ona się stara, ty po prostu się poddajesz. O co ci chodzi?

Jak to: o co mu chodzi? Jak to: nie rozumie? Sprawy ułożyły się tak jasno, że nie można się w tym było pogubić. Najpierw unikali siebie nawzajem przez połowę życia. Kiedy on w końcu postawił pierwszy krok, ona się odsunęła. Jeśli teraz się zbliży, nie będzie ratunku. Nadejdą tylko gorsze chwile. A gorsze chwile to coś, czego House teraz nie potrzebował. Nie rozumiał jej, ale jako „nowonarodzony” (prychnął w myślach na takie określenie – nie wierzył, że kiedykolwiek będzie musiał go używać, ba – nie podejrzewał siebie nigdy o tak gwałtowne stoczenie się na dno) uznał, że musi się z tym pogodzić. Przecież na końcu i tak zostanie sam.

Stacy odeszła.
Cameron odeszła.
Amber odeszła.
Kutner odszedł.
Lydia odeszła.
Pieprzony mięsień nogi też.
Wilsona w końcu znudzi niańczenie go.

Zostanie sam. Jak zwykle. Ale nie potrzebował litości. W końcu, skoro już stoczył się tak nisko, co gorszego może się stać? Ma mieszkanie. Ma pianino. Ma diagnostykę. Ma dziwki. Przyjaciela też. Czy kiedykolwiek oczekiwał od życia więcej?

Czego właściwie oczekiwał?

Odpowiedzi. Tego chciał przez całe życie. Odpowiedzi na trudne pytania. Wolności. Chociaż wolność nie istnieje.

- Nie poddaję się, Wilson – powiedział w końcu i spojrzał wreszcie na przyjaciela. – Po prostu nie chcę zaczynać tego, czego potem będę żałował.

James uśmiechnął się pod nosem.

Za późno, pomyślał. Już zacząłeś.

cdn.

GosiaczeQ_17

No ciekawe

W Twoich fickach nic nie jest proste i dlatego tak mnie intrygują

Strasznie na poważnie piszesz. Taki dramat układasz

Mi się podoba

A jeżeli wierzysz w ich miłość to fajnie

Czekam na cd
Pzdr

anka.

Taaak, wiem, jestem okropna.

Klepię po raz kolejny, z racji tego, że jestem założona po uszy poprawką z matematyki, a chciałabym, żeby komentarz zachował choć pozory bycia konstruktywnym. Więc, zaklepuję sobie miejsce i obiecuję komentarz jutro, jak tylko zaczną się dla mnie wakacje, o. (;

Buziaki, kochana.

e. Jedna sprawa, niezupełnie odnośnie tekstu, przepraszam, ale muszę.
A_c! Absolutnie kocham cię za ślimaka-Roberta. Cudowny!

e2. <zawodzi>
Gehenn, kochana! Przepraszam, przepraszam. Matko święta, nie mogłam się wcześniej zebrać w sobie, i wyszło ze strasznym opóźnieniem! Wstyd mi. o.O

W każdym razie, niezmiennie, wiesz, jak bardzo mi się podoba. I z jaką niecierpliwością czekam na więcej! Uwielbiam ciebie czytać. Wiesz, prawda? Oczywiście, że wiesz, musisz wiedzieć, z racji tego, że ciągle ci to powtarzam. Taka jestem oryginalna! xD

Ale tak właściwie, to do rzeczy, bo ja sobie już dawno wypunktowałam, co miałam zacytować i co podobało mi się szczególnie szczególnie. ^^

Po pierwsze, to, jak przedstawiasz House'a. I krótko ujmując to, co mam na myśli, u ciebie jest dokładnie taki, jakiego znam z serialu (a przynajmniej z początkowych sezonów, ale ja nie o tym. o.O). A to jest bardzo rzadkie, albo ja mam pecha i bardzo rzadko trafiam na tak umiejętne postawienie się w sytuacji House'a i tak dobre opisanie tego. U ciebie jest bez zarzutu. A szczególnie to:

Czerwono-Zielona

Już myślałam, że zaraz zabiorę się za konsumowanie smakowitego kąska przyrządzonego przez Gehenn, ale przeczytałam ostzreżenie, więc niestety na razie będę musiała obejść się smakiem...

Ale oczywiście jesteś wielka, że ostrzegłaś o spojlerze! Dzięki Ci za to ogromne

I dziękuję za wyrozumiałość w stosunku do mojej potrzeby, by jednak przed przeczytaniem - obejrzeć odcinek

Cóż, klepię, i uzbrajam się w cierpliwość...
I wena ogromnego życzę!

Ach, chciałam napisać jeszcze o tytule, bo wtedy mi umknęło... Piękny. Zachwyca mnie to sformułowanie. Jest o mnie...

Agnes

Póki co, to sobie zaklepię

E:

No więc jestem. Po pierwsze- jesteś świetna w opisach uczuć. No i emocje House'a... delicje. Wiesz, dla mnie on na zawsze będzie kimś, kot potrzebuje pomocy, ale jest zbyt dumny, by o nią prosić, w razultacie czego zostaje sam, dlatego też to opowiadanie niezwykle mi się podoba. Rozmowa Gregga i Cuddy - perełka

Wena, olbrzymiego i wełniastego.

Gorzata

Miałam skomentować poprzednią część, ale skleroza nie boli...

Ciekawy pomysł, a wykonanie genialne!
Bardzo mi się podobało!
Twoje ficki to po prostu poezja!
Świetne, rewelacyjne, piękne!
Czekam na kolejną część!
Wena!

marguerite.

Zastanawiam się, jak Ty to robisz, że potrafisz utrzymać fika w takim napięciu, oczekiwaniu, że od pierwszego, do ostatniego zdania czekam tylko na to, co wydarzy się za chwilkę.

W tej części dobrnięcie do samego końca wydawało się wiecznością. I nie chodzi mi tutaj o to, że nie była ciekawa, broń Boże, ale o to, w jaki sposób opisujesz wszystko, co przewija się przez głowę bohaterów. Pięknie oddajesz ich wszystkie przemyślenia i myślę, że (tak jak to widać w Twoim przypadku) nie potrzeba zawrotnych akcji, niczego szczególnego, aby zachwycić czytelnika. Wystarczy, że opiszesz ich przemyślenia w danej chwili, a wszyscy padają Ci do nóg.

Szpilka

Nie wiem, dlaczego, zawsze zabieram się za czytanie tego, co napiszesz w nocy. Późno w nocy. To wielki błąd, który powtórzyłam już kilka razy. Potem nic nie mogę załapać i czytam kilka razy, co nic nie daje. Tak więc wróciłam do tego dzisiaj. O normalnej, całkiem przyzwoitej porze.

Nie wiem, jak Ty to robisz, że tak piszesz. Chodzi mi o to, że jest to tak poważne, trudne i pięknie napisane, a przy tym wciągające i ciekawe(co rzadko chodzi w parze[wiem, że para to dwa, a nie tyle co wymieniłam

]). Nie raz żałuję, że nie potrafię tak pisać. Twoje teksty nie są takimi, które mozna przeczytać w biegu popijając jednocześnie kawę i malując paznokcie. Przy nich trzeba się zatrzymać i skupić.

Nie wiem, co mogłabym napisać, a czego Ty jeszcze byś nie wiedziała lub się nie domyślała. Napiszę więc to co wiesz i to co napisze lub już napisała większość. Rozmowa House'a i Cuddy jest świtna. Taka prawdziwa i widziałabym ją w serialu. Nie jest wymyślona na poczekaniu. House jest House'm ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami, z całym swoim irracjonalnym uporem. Podoba mi się to.

a_cappella

Ołł, klepię. Na jutro. Bo dziś jestem w stanie jedynie automatycznie powtarzać jedną formułkę. A tak btw. - może Ty masz dla mnie pracę na sezon, co?

Edit: jej. Przepraszam Cię najmocniej, że u mnie jutro przychodzi dopiero za dwa dni, ale miałam tak strasznie dużo do roboty! Dzisiaj też jestem padnięta (ale przynajmniej, otaktaktak, pracę już mam ^.^), a chciałabym napisać coś składnego (chociaż po komentarzu Czerwono-Zielonej nawet boję się zaczynać

), więc jutro potrwa jeszcze jeden dzień. Postaram się odkupić winy, naprawdę...

Edit 2: jest mi wstyd. Tak strasznie, że nawet nie masz pojęcia, bo ja jedno mówię, a robię coś zupełnie innego i ostatecznie wyszło na to, że u mnie jutro przychodzi za tydzień.

Nie mam pojęcia, jak to się dzieje, że moje komentarze pod Twoimi tekstami są takie beznadziejne - po prostu mnie rozbrajasz w każdy możliwy sposób, to jedyne wytłumaczenie. xD

Dobra, nie bredzę już, tylko przechodzę do konkretów... Soł. Pierwsza część (ten fragment, zanim Wilson otworzył drzwi) najpierw mi się średnio podobała. Ot, takie zwykłe przemyślenia Cuddy, trochę nieuporządkowane, bo właściwie nie wie, co ma tak naprawdę myśleć. Nic nowego. Potem doszłam do wniosku, że to zupełnie nie tak - że trzeba umieć te jej chaotyczne myśli ubrać w słowa tak, żeby, po pierwsze, czytelnik zrozumiał, o co chodzi, a po drugie - żeby nie stały się zbyt uporządkowane. I Ty umiesz. A że nic nowego? Nie. Nieprawda. Po prostu to jest tak, jak mi się wydaje, że mogłoby być... Ech, wiem, czasem nie umiem pisać zrozumiale

Czerwono-Zielona

Gehenn, nie wytrzymałam, przeczytałam zacytowany przez Marguerite. fragment... Jest cudowny. Genialny. Idealny. Boski. Kocham go. Kocham takiego House'a. Kocham, gdy ktoś tak pisze o Housie.
Lista tych, którzy odeszli... Lista tego, czego potrzebuje. Wow.
Podziwiam. Szczerze.

gehnn

Jej, piszesz jak nałogowiec xD Dziękuję

W sumie spoiler był zawarty w cytacie marguerite właśnie, więc chyba dalej możesz czytać ^^
Dłużej odpowiem potem, dzięki wam za komentowanie

Czerwono-Zielona

Naprawdę...? Nic nie zauważyłam

Chyba mało domyślna jestem

Ale to dobrze, bo to znaczy, że mogę przeczytać wszystko

A od dobrego pisarstwa uzależnić się nie jest trudno

E:
Przeczytałam.
Odebrało mi mowę.
Jak Ty to robisz?
Piszesz dokładnie takiego House'a, jakiego ja widzę... To przedziwne uczucie. Jakbym widziała siebie samą oglądającą serial.
Wszystko, co napisłam w stosunku do fragmentu zacytowanego przez Marguerite., odnosi się również do całości.
Dokładnie tak to wszystko odczuwam... Taka przedziwna mieszanina House'a i mnie samej... Uczucie niewyrażalne.

Podczas czytania stało się coś, co się zazwyczaj nie dzieje. Ja jestem wzrokowcem - wszystko "widzę". Więc zdarza się, że gdy tekst jest dobrze napisany, czytane sceny wyświetlają się w mej głowie bardzo wyraźnie. Oczywiście tak też miało miejsce tym razem. Ale stało się coś jeszcze. Ja SŁYSZAŁAM jak oni rozmawiali. To się u mnie nie zdarza. Ja nawet muzykę widzę - i mam wrażenie, że TYLKO widzę, nie - słyszę... Jakkolwiek absurdalnie to brzmi... Ale te napisane przez Ciebie dialogi SŁYSZAŁAM. Ba, nawet więcej - tłumaczyły mi się one na angielski...! Bo to jest to, co na temat House'a tkwi w mojej głowie, a czego sama nie umiem napisać...
Dziękuję, że to zrobiłaś.

Świetnie oddałaś charakter postaci House'a. Zarówno tę jego część bardzo dobrze na co dzień widoczną, tę, która czyni go TYM Housem, jak i tę mniej oczywistą, ukrytą - stąd tak trudną do opisania, choć Tobie wyszło to po mistrzowsku - ale tę do bólu prawdziwą

Byłam tam z nimi. Stałam w ciemnym, dusznym mieszkaniu, które przytłaczało ich swoją nagle zadziwiająco malą powierzchnią. I ta gęstość powietrza. I to, że odległość między nimi zmniejszała się z każdą kolejną sekundą, jenocześnie się zwiększając, zamieniając się w przepaść...

Monolog Grega odbiera mowę. Jest tak boleśnie szczery. Tak, on, odpowiednio sprowokowany, potrafi powiedzieć nawet takie rzeczy... Super, że go sprowokowałaś

Piękne. To jego wyznanie... I aż by się chciało, żeby Cuddy zareagowała w jakiś konkretny sposób, żeby nie wyszła, ale przecież trudno jej się
dziwić... I taki "manewr" pozostawia furtkę - co zrobi, gdy emocje nieco opadną...? Wróci? Nie wróci? Co mu powie?

Wilson jak zwykle "pod ręką" i "na bieżąco" robiący za sumienie House'a, prowokujący ten piękny fragment z podsumowaniem gregowego życia.

neko.md

Uch. Jestem zóa i okropna. Nie dość, że nie skomentowałam prologu to teraz tak późno komentuję część.
I w dodatku nie mam zamiaru napisać konstruktywnego komentarza.
Wow. Wow, wow, wow. Tyle mogę powiedzieć. Genialne.

mazeltov

Czas nadrobić zaległości, wiec zaczynamy.