Paradoks House'a - Hameronkowa Saga [NZ, 51]

kropka

Zweryfikowane przez kropka_35

Witajcie - to znowu ja. Będę was męczyć nadmiarem przeżyć, analiz. No może postaram się wprowadzić więcej dialogów i akcji niż w Kolorach życia.... Życzcie mi dobrego wena i oddania w słowach tego co siedzi mi w głowie.

RUSZAMY!

1. Pogodzenie

Stała przed lustrem w łazience trzymając tę cholerną kopertę w ręku i przyglądała się swojemu odbiciu. Zmęczona i zrezygnowana twarz, opadnięte kąciki ust i smutne oczy. Nie miała siły się wściekać, choć według wszystkich panujących na świecie reguł powinna kipieć złością.

Opadły z niej wszystkie emocje jak tylko przekroczyła próg i szklane drzwi gabinetu House’a. Jedno z najważniejszych badań w jej życiu – a on ciągle jest dupkiem. Dupek przed i po. Dupek od momentu kiedy go spotkała. Dupek na całe jutro i nieokreśloną przyszłość.

Choć nie… gdzieś na horyzoncie jej pamięci majaczyły wspomnienia House’a z małymi przebłyskami, z groszami troski rzucanymi na ladę życia. Było ich tak mało, że w ogólnej sumie zdarzeń z jego udziałem nie stanowiły żadnej wartości. Jedyne fajne przeżycie z nim w roli głównej to monster tracki. Cudowny wieczór, podczas którego odsłonił inną twarz.

Największa kraksa? Randka, która uświadomiła jej jak bardzo jest naiwna i powrót Stacy, której obecność pokazała jej inne oblicze House’a. Już wtedy zrodził się w niej przebłysk, że jej wysiłki idą na marne, że nie wyjdzie, że trzeba dać sobie spokój. Zabolało jak zobaczyła, że mimo tego co się stało lata wczesnej, dalej istnieje między nimi więź, że House staje się inny, że rzuca na szalę małżeństwo Stacy i nie waha się wyciągać po nią ręce.
Radość i ból, który odkryła jednocześnie. Paradoks House’a. Radość, bo zobaczyła w nim studnię uczuć i ból, że to nie ona może z niej czerpać.

Bolało tym bardziej, że od jakiegoś czasu widziała wpatrujące się w siebie oczy Chase’a, a o ten wzrok nigdy nie zabiegała.

Jakiś pozytyw tego dnia? – pomyślała - Ujemny wynik HIV. Może to sprawiło, że przez chwilę poczuła ogromną ulgę. Właściwie powinna podziękować House’owi za to badanie wykonane wbrew niej. Bała się, a on to dostrzegł i rzucił na szalę jej strachu swoje zdecydowanie.

Westchnęła... Zdecydował za nią, bo ona nie umiała stanąć z prawdą przed oczyma. Okazało się że znał ją doskonale. Okazało się także, że wiedział co zrobić, żeby w dobru, które jej uczynił odepchnąć ją swoim zachowaniem. Paradoks House’a.

Udało mu się. Odpędził ją od siebie. Łazienka, lustro i koperta stały się świadkiem jej wewnętrznej rezygnacji z walki o uczucia House’a.

Tak. Zrezygnowała. Koniec walki, prób, szukania sposobów na to by zdobyć jego zainteresowanie, rozpalić cokolwiek na kształt uczuć. Jakiś nieokreślony żal spoczął w jej sercu i spłynął w dwóch wielkich łzach.

Nie wiedziała, że w tej samej chwili odepchnął również Stacy.

Nie wiedziała, że odepchnął je obie w tym samym czasie.

Dlaczego?
Kiedy siedział przed białą tablicą zdał sobie sprawę że życie zatoczyło niebezpieczny krąg ze Stacy w roli głównej. Czy tego chciał? Jej obecność przypomniała mu najlepsze chwile jego życia. Była jak pierwsze oszołomienie. Odnalazł ją taką sama: pociągającą, atrakcyjną, przypominającą wulkan uczuć w nim samym. Zaplątał się w szereg własnych intryg i nagle okazało się, że chciał jej na nowo posmakować, sprawdzić czy może…

Posmakował, sprawdził, dotykał, kochał, cieszył się chwilą bliskości i runął na głowę. Bolało jak cholera, ale przynajmniej panował nad tym i nie pozwolił roztrzaskać się sobie na dnie uczuć.

Zaraz potem przyszła Cameron. Odgadł ją od razu. Jej uczucia. Ją samą. Zaskoczyła go tylko naiwną interpretacją Freuda. I choć była jak nowe i nieodgadnione przestrzenie zdał sobie sprawę, że jest zbyt przewidywalna. Drugą rzeczą, której dla siebie nie chciał – to wiecznego anioła stróża z wypisanym siódmym kręgiem moralnym na twarzy.

Wiedział, że znów leci głową na dół.

Pogodził się z tym, bo zdał sobie sprawę, że to strzaskanie mógł kontrolować i odnieść z niego jak najmniejsze szkody.

---------------------------

m90

Ach! Jak ja to kocham! Chcę więcej!

Uwielbiam takie długie kawałki bez dialogów z samymi "przeżyciami i analizami", nie ma nic lepszego!

Jen

co ? koperta ? rezygnacja ? nie ! to nie może się tak skończyć ! nie rezygnuj Alli !

Eithne

Kropko, chylę czoło przed Twoim kolejnym fikiem.... Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że zabrałaś się za coś nowego

ceone

nieeeeee... ona nie może!

Katty B.

Zagonił mnie tu tytuł. Ciekawie brzmi. Natomiast treść... No, nie jest źle. Przejście pomiędzy dwoma PoV powinno być wyraźniej zaznaczone. I dlaczego, u licha, jest to "Stacey"? Przecież to była "Stacy".

Poczekam na więcej, zobaczę, jak to się dalej potoczy. Ale za tytuł ogromny plus.
Kat.

kropka

nefrytowakotka

House jest paradoksem sam w sobie. A Ty, Kropko bardzo ładnie to pokazujesz... Właśnie tak ja widze House'a...
Podoba mi się bardzo i czekam na dalszą część

Wika

Fajnie ukazałaś nam odczucia Cameron i House`a.
Bardzo mi się spodobało

Pisz dalej....

mroczny kiciuś

Oh yeah - kropka strikes back

Jak zawsze bardzo mi się podoba - wybrałaś ciekawy czas - zobaczymy, co wpiszesz pomiędzy wersy minionych odcinków

ania

Kropeczka is back again

Wolfgang

mwah.
ciekawe.

ale niech nie rezygnuje!

kropka

Dzien dobry wszystkim. Wrzucam drugą część i pozdrawiam czytaczy

2: Decyzja

Rozkoszowała się miękkością zachodu słońca. Jak dobrze, że okna gabinetu House’a i ich wspólnego pokoju wychodzą właśnie na to cudowne zjawisko. Czysta czerwień kontrastowała z nadciągającym granatem. Piękno graniczące z nadciągająca nawałnicą – tak jak w jej duszy. Gdzieś niedaleko błysnęło, chwilę potem zagrzmiało. Zanosiło się na burzę, a w powietrzu – nie wiadomo dlaczego - czuć było woń świeżo skoszonej trawy z przyszpitalnych trawników. Jak to możliwe? zastanawiała się nad fenomenem zapachu unoszącego się w powietrzu…
Zamknęła oczy i pozwoliła sobie na małą chwilę oddechu od wewnętrznego zmagania, nowych pomysłów na życie, a szczególnie jednego z nich…

Ucieszyła ją perspektywa wiosny, która zadomowiła się już na dobre. Tchnęła nowe życie i nową jakość.

Wciągnęła w płuca niesamowity zapach i nie zdążyła jeszcze dobrze odetchnąć po męczących godzinach spędzonych na burzy mózgów, kiedy usłyszała głuchy trzask. Drgnęła. Niewielki stos teczek i dokumentów wylądował na jej biurku.
- Jeszcze robótka… – przypomniał jej House
Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Miała coś mocnego we wzroku, co lekko zawahało niedopowiedzianą resztą, która miała wypaść w dalszej kolejności z jego ust.
- … nie uda ci się zabić mnie wzrokiem – dokończył przyglądając się jej badawczo.
Wytrzymała jego wzrok.
- Szkoda – odpowiedziała – rodzice pacjenta byliby wdzięczni i odetchnęliby z ulgą.
Rzeczywiście. To jak zachował się jej szef w stosunku do rodziców małego chłopca z powikłaniami po zapaleniu opon mózgowych było gorsze niż ostatni kataklizm na południowym wybrzeżu. Tylko dzięki szybkiej interwencji Wilsona, który pojawił się nie wiadomo skąd – nie doszło do rękoczynów, ale słowa wypowiedziane przez House’a przecięły powietrze i na stole Cuddy pojawiło się kolejne pismo ze skargą i majaczącymi na horyzoncie prawnikami.
Podeszła do stolika z rozrzuconymi przez House’a teczkami. Zagrodził jej przejście laską.
- Nie bądź… - nie zdążył dokończyć, bo zamknęła mu usta.
- Odchodzę z zespołu.
Zaskoczenie było większe niż epilog ostatniej szpiegowskiej powieści, która przypadkiem wpadła mu w ręce.
- Pismo położyłam przed chwilą na twoim biurku
Widziała to w jego oczach. Morze zaskoczenia i niedowierzania. Ochłonął i znów założył maskę nic-mnie-to-nie-obchodzi.
- Dobrze – usłyszała – gdzie idziesz?
- Dwa piętra wyżej plus kilka godzin na ER zamiast kliniki – odpowiedziała.
Dwa piętra wyżej królował Richards. Najlepszy immunolog w kraju.
- Kiedy?
- Za miesiąc.
- Co będziesz robić? – zapytał od niechcenia.
- Pierwsza asystentka. Chciałabym zrobić z immunologii specjalizację – odpowiedziała - zainteresował się moimi artykułami i zaproponował etat.
Cisza, która nastała po jej odpowiedzi stała się nagle gęstsza niż bita śmietana. Odwrócił się i wyszedł do swojej części gabinetu i zapadł się we wgłębienie fotelu. W rękach przebierał zakrzywienie laski i przyglądał się jej badawczo.

Złożyła rozsypane teczki i usiadła przy stole. Zanim wyciągnęła rękę po pierwszą teczkę spojrzała na niebo, które zza okien diagnostyki przybrało kolor najczystszego granatu. O szyby zaczęły stukać krople deszczu. Po zachodzącym słońcu pozostało wspomnienie intensywnej czerwieni. Czekały ją kolejne godziny spędzone w ich wspólnym pokoju. Ne tylko ze względu na stos teczek, ale również ze względu na to co działo się za oknem. Oparła czoło na dłoni. Drugą ręką otworzyła teczkę. Zaskoczyło ja jedno zdanie napisane ręką House’a w uwagach: Ojciec to kretyn i powinien być z tego leczony. Uśmiechnęła się. Przy całym współczuciu, które miała dla rodziców przeżywających piekło z powodu umierającego dziecka wiedziała, że House miał rację.
Przy wypełnianiu kolejnych ramek w teczkach pacjentów łapała na sobie spojrzenie House’a. Siedział w swoim fotelu w słuchawkach na uszach i przyglądał się jej badawczo spod przymkniętych powiek. Czuła na sobie jego wwiercający się wzrok i wiedziała, że to nie wróży nic dobrego. Wielokrotnie takim go widziała. Zwłaszcza, gdy coś go zaskakiwało i musiał to uzasadnić najlogiczniej jak potrafił, albo wtedy, gdy potrzebował nowego pomysłu. Jego intensywny wzrok mówił jej, że na wszelkie możliwe sposoby analizował zaistniałą sytuację. Można się spodziewać najpóźniej jutro komentarzy na temat nie wypowiedzianych motywów jej odejścia.

Zapowiadał się naprawdę długi i męczący miesiąc w diagnostyce.
---------------------------------

Eithne

Łiiii... *zaciesza się na widok nowego partu fika Kropki*
Cameron, która ma zamiar odejść i House, które będzie ją próbował zatrzymać (taaak już to widzę....) to coś nowego, coś co zapewne świetnie rozwiniesz...

Już nie mogę się doczekać kolejnej części!

Wolfgang

ach, tak to dramatycznie zrobiła... tak odeszła i basta. Myślałam ,że House ją zatrzyma...

i pisz więcej. i częściej

Wika

Pewnie uda się House`owi ją zatrzymać

Kropeczko, przynajmniej postaraj się o to :prosi:

annniczka

akcja sie rozkreca, to lubie! mam nadzieje ze house bedzie chcial ja zatrzymac ;D czekamy...

ania

Kropeczko jak najszybciej....

Jen

jakie to było dramaturgiczne odejście...
ale on ją zatrzyma, prawda ?
taki dramaaa
czekam na kolejną część

nefrytowakotka

No, Cam pokazuje pazurki, a House jak zwykle czai się

Super. Ale kiedy następna część??? Pisz, bo mnie skręci z niecierpliwości...

Wika

Kropka co ty z nami wyrabiasz?

Chcesz nas do grobu wpędzić prawda

PS czekamy!!!

kropka

corazón

Kropeczko, dziękuję bardzo za piękną część na dobranoc!
Ja też myślę, że House jest wrażliwy. Jeśli ktoś tak kocha muzykę jak on, to nie może być inaczej - jest wrażliwym człowiekiem!

freelance

Nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Przez cztery dni udawało mi się omijać ten temat, wiedząc, że jeżeli tylko "skosztuję" kolejnego opowiadania, to będę miała ochotę na więcej. Niestety, przegrałam! Musiałam tu wejść!

I po przeczytaniu trzech części padam na kolana i krzyczę: "więcej!"

nefrytowakotka

Olalala... Kropeczko, świetne to jest. Przeczytałam w nocy, ale sobie musiałam poukładać. Świetnie piszesz o uczuciach i odczuciach. I taki House jest mi bliski. Na zewnątrz dupek, wewnątrz poranione, wrażliwe dziecko. Ale za razem mężczyzna potrafiący podjąć bolesne dla siebie decyzje.
On jest jak ostryga... jeśli się zaczniesz włamywać, zniszczysz. Ale jeśli masz cierpliwość i poczekasz odsłoni perłę w środku...
Pytanie standardowe: kiedy cd?