Bez powietrza [16/16]

Kasinka

Z okazji takiego znakomitego dnia, mojego zaglebistego humoru (normalnie coś mi się porobiło i gadam z prędkością karabinu maszynowego, prawie jak on SPEEED! To ta szkoła chyba :smt005 ...), i wysypu hilson-fików jak grzybów w lasach wokół mojej mieściny, komentarz długi nie będzie (a co! nie trza długich komentarzy, żeby autor wiedział że jest doceniany :smt004 )

Więc... poprzednia część powala (mnie) śmiechem, ta część powala powagą. Obie zajedwabiste i świetne.
Proszę o dalsze pisanie, może kiedyś mój komentarz będzie trochę dłuższy. Na razie musi wystarczyć zapewnienie, że się publice bardzo podoba.

Any

Kasinka, pewnie że wystarczy, ważne, że jakkolwiek zaznaczasz swoją obecność i to, że fik Ci się podoba, z którego to powodu jestem niezmiernie szczęśliwa

pozdrawiam serdecznie.

vicodin_addict

Awh odcinek zewspomnieniami, z pewną nutą refleksji, kocham takie.
Nasz kochany ciapowaty Jimmy doskonale wykorzystuje sytuacje. Światełko zgaszone i proszę bardzo, już można sie wpatrywać w House'a. Zawsze to mniej dyskrecji i mniejsza szansa, że się zorientuje, chociaż Z Greg'iem nigdy nic nie wiadomo. ;]

Czekam na next part

3

motylek

Wilson jest podusią dla Huse'a . zawsze jest pod ręką i pomaga w najgorszych momentach. ach

marengo

Any

Any

A jednak, nieprzewidzianie, kolejna część wrzucona dziś.
Enjoy!

część 7

- Świnka, która nie jest świnką… Uwielbiam takie sytuacje… ten wyraz tępoty na waszych twarzach… Co mamy?
- Uporczywe utrzymywanie się powiększenia węzłów chłonnych, wysoką gorączkę i ogólne osłabienie… pacjentka nie jest w stanie iść sama to łazienki.
House podrapał się po brodzie.
- I z takiego powodu wyciągaliście mnie z łóżka? A gdybym właśnie robił coś bardzo przyjemnego? Przecież wyjaśnienie jest jedno. Podpowiem wam – rymuje się z puma.
- To nie może być dżuma – odpowiedział Chase. Nie było kontaktu chorej z żadnymi gryzoniami ani innymi zwierzakami.
Diagnosta zrobił tragiczną minę.
- Et tu contra me? – spytał żałosnym tonem.
Foreman przewrócił oczami i oprał się o plakat informujący o bezpłatnym badaniu poziomu cukru we krwi.
- Rozmawialiśmy przecież z jej siostrą. Mieszkają razem, a ona pracuje w zoologiku. Bingo!
- Mądry chłopiec. Oczywiście to mógłby być też chłoniak – dodał House podnosząc głos na widok przechodzącej Cuddy – ale ponieważ nie mamy nikogo wystarczająco kompetentnego, kto mógłby to udowodnić, pozostańmy przy dżumie. Podajcie sulfonamidy. Gdyby jej stan się poprawił… albo gdyby umarła – dodał po namyśle – dajcie mi znać.
- Gdzie idziesz?
- Przelecieć ochroniarza. Ten jego umięśniony brzuszek przyprawia mnie o dreszcze.
To mówiąc, House odszedł. Miał w planach pójście na dach, by przemyśleć kwestię pogrzebu ojca, ale dostrzegł coś, co sprawiło, że zmienił zamiar. Przy drzwiach gabinetu Wilsona stał człowiek w kombinezonie i cierpliwie, literka po literce, usuwał nazwisko, które widniało tam przez prawie dziesięć lat. No nie. House cały czas wierzył, że Wilson wróci do pracy. Liczył na poczucie winy i rozsądek Cuddy. Przeliczył się?
Zdecydowanym krokiem wszedł do gabinetu administratorki.
- Idź sobie, House.
- Co ma znaczyć ten brzydki gość?
Cuddy otworzyła szeroko oczy.
- Kto?
- Ten człowiek, który niszczy miano szpitala.
- Aaa… - zrozumiała. – On wykonuje swoją pracę. W przeciwieństwie do ciebie.
- Czemu tam już nie ma Wilsona?
- Bo ten gabinet przejmuje pediatra.
House się zirytował.
- To gdzie, do cholery, chcesz go umieścić?
- On już tu nie pracuje, czas, żebyś przyjął to do wiadomości!
- Już mu się nudzi. Powinnaś wreszcie przyznać, że to był jeden twój głupi wybryk i że może wrócić.
- Jest dobrym lekarzem, na pewno coś znajdzie.
- Dlaczego ma szukać, skoro może pracować TUTAJ?
- Nie może. Potrzebujemy nowej krwi.
- Hm… a ja myślałem, że spermy…
- House, wyjdź – syknęła Cuddy.
Diagnosta ani myślał się ruszyć.
- Nowej krwi, mówisz… to może będziesz jej miała dużo więcej.
- Co ty gadasz?
- Jeśli go nie przyjmiesz, ja odejdę.
Cuddy wybuchła śmiechem.
- Ty? Stąd? Nie ma szans. Nigdzie indziej by cię nie przyjęli. Poza tym – nie wytrzymałbyś nawet dnia bez możliwości zdenerwowania mnie.
House w duchu przyznał jej rację. Wpadł na inny pomysł.
- To zróbmy tak. Jeśli przez miesiąc ja ani nikt z mojej drużyny w niczym ci nie podpadnie, zatrudnisz Wilsona.
- Proszę bardzo. Już to widzę. Zaczynamy od zaraz?
- Od przyszłego tygodnia. Będzie prawie tak, jakby nas nie było.
- Szykuj się na wielką przegraną, House.
- To ty szykuj pisemne przeprosiny dla Wilsona.
- Jasne. Już biegnę. A teraz się ulotnij.

- Jak pacjentka?
- Stabilna. Temperatura trochę spadła.
- I świetnie. Czyli nie mamy nic do roboty.
- No… oprócz obserwacji, teoretycznie tak.
- A więc, kochana drużyno, słuchajcie. Wiem, że ciężko tyracie dzień i noc. Oczywiście, zupełnie tego nie doceniam, mam to gdzieś, ale kiedyś czytałem, że bez odpoczynku nie da się normalnie funkcjonować, dlatego mam propozycję nie do odrzucenia. Miesiąc urlopu. W piątkę. Jakoś się przemęczę. Może, plaża, te sprawy…
Cała trójka siedziała jak wryta. House musiał żartować, to niemożliwe…
- Mówisz poważnie? – spytała niedowierzająco Cameron.
- Jak najbardziej. Wy płacicie powiedzmy 50%, a ja dorzucam resztę w ramach prezentów urodzinowych. Co powiecie na Francję? Lazurowe Wybrzeże? Nie mam aż tak pretensjonalnego gustu jak Marks, żeby jechać na Madagaskar, wystarczy Europa.
- A Cuddy? – spytał Chase. – Przecież w życiu nas nie puści.
- Istnieje coś takiego jak urlop na żądanie, synu – poważnym tonem odpowiedział House. – Należy się nam. Jutro cztery takie podania znajdą się u niej na biurku.
- Chwila… wcześniej mówiłeś o pięciu osobach, kogo miałeś na myśli?
- Moje resztki wiary w waszą inteligencję runęły. Wilson. Dobra. To wy najpierw idźcie się wyspać, potem rezerwujcie bilety, później się rozliczymy. Idę przekazać radosną nowinę naszemu emerytowanemu onkologowi.

Wilson, przebywający nadal na kanapie House’a, zbudzony gwałtownym szturchnięciem laską, wiadomość o wczasach przyjął z niedowierzaniem i osłupieniem
- Oszalałeś? Jak chcesz pogrywać z Cuddy, to nie w ten sposób! To już sześcioro lekarzy, którzy by zniknęli w ostatnim czasie.
- Owszem. Sama się o to prosiła. I wtedy właśnie zobaczy, jak niezbędni jesteśmy. Wszyscy. I lepiej od razu przyznaj, że szkoda ci forsy, wtedy odpowiem, że tym razem funduję. Ze swoich pieniędzy – dodał znaczącym tonem.
- Ty jesteś świrnięty. Będę cię musiał mieć cały czas na oku, żebyś nie zgwałcił połowy turystek – rzekł zrezygnowany Wilson.
- No ba.
Wilson w głębi duszy cieszył się, że House zaplanował wyjazd na poniedziałek. Czyli może pójdzie na piątkowy pogrzeb. Czuł, że taka decyzja musi przyjaciela sporo kosztować, dlatego chciał, żeby sam ją podjął. Tym razem bez żadnego wtrącania.
Poszedł do kuchni po sok, a potem do późnych godzin słuchał House’a grającego na pianinie. Wolna, refleksyjna, choć improwizowana melodia świetnie wpadała w ucho. Wilson przymknął oczy. Gdyby ta chwila mogła trwać wiecznie…
Następnego dnia pierwszym, co rzuciło się w oczy Lisie Cuddy po wejściu do gabinetu były leżące na biurku cztery podania o miesięczny urlop.

motylek

ciekawe jakie koszulki beda się ubierać, ten pomysł z wyjazdem świetny

Any

Nad koszulkami jeszcze nie myślałam

motylek

należy pomyśleć, House miał chyba żółtą w jakieś białe kwiatki .

Any

taak, chyba na początku drugiego sezonu, o ile dobrze kojarzę, prawda?

motylek

coś było w 3 sezonie , a 4 to jescze nie wiem bo przedemna.

Poziomka

Any

Przede wszystkim - oczywiście, kochana Poziomeczko, że możesz się podzielić naszym szczęściem

A teraz po kolei.

Poziomka

No to skoro mogę to wrzucam sobie w podpis.

House czy Wilson potrzebuje pocieszania... Oboje...

Any

Oboje są sobie niezbędni. I tyle. I muszą być razem. A poza tym - czy już Ci mówiłam, że masz napisać własnego Hilsona?

Pewnie, że mówiłam! Więc czekam na rezultat mojego gadania ;p

Co za piękny podpisik, słońce moje ^^ Ja natomiast ogłoszę tę radosną wieść gdzieś w Podziemiu. ŁzK czy cuś...

Poziomka

Pisze się, pisze...

Właśnie, może do niego siądę. ;P

Ogłaszaj.

Katty B.

Ojojoj, biedna Cuddy, sama się wkopała... Takiego obrotu spraw to ona chyba nie przewidziała. XD Ale plan House'a bezbłędny, jedyny sposób, żeby nie podpaść Cuddy w szpitalu jest opuścić szpital. XD Hee, dobre.

Część śliczna. A piątka podróżników mogłaby skoczyć do Lloret de Mar, może nie Francja, a Costa Brava, ale całkiem niedrogo, a atmosfera bombowa.

(Mogłabym ich wtedy oprowadzić, nawet po skałkach, bo tam świetnie da się z laską chodzić, sama przerabiałam. *marzy* XD) A poza tym, w Lloret jest najlepszy klub na CAŁYM Costa Brava, Disco Tropics. Kaczątkom by się spodobał.

Any

Poziomka

Wilson bez koszulki? Och.... Wilson bez spodenek... Ach!!! ;D

Any

O gosh!! Ty i te Twoje urocze skojarzenia... ^^
Ale trzeba przyznać, musi to być zniewalający widok ^^

Poziomka

Ja wiem Ineczko, moje skojarzenia są zazwyczaj perwersyjne.

Cóż poradzić.

Ale za ten widok dałabym wszystko...

Any

Oj, ja też...kurcze...z wrażenia dostałabym zawału i potrzebowała sztucznego oddychania metodą usta - usta. I kto by mi je zrobił? Wilson!!

Poziomka

On przynajmniej jest zawsze idealnie ogolony.

A co by było gdyby to House'a ratował Cię metodą usta-usta (o ile jakimś cudem zainteresował się biedną dziewczyną, która nagle upadła ;P). Ten jego zarost... ;P

Jimmy Jimmy!!! Usta-usta!!!