Dziesięć kroków

nefrytowakotka

Kategoria: friendship

Coś mnie napadło. I męczyło całą noc i w ten sposób powstało to coś.
Zapraszam.

Dziesięć kroków.

- Przeceniasz vicodin, nie doceniasz bólu – mówi cicho House do Wilsona.
- Jak to? - Pyta zdezorientowany przyjaciel, patrząc na bardzo zmęczonego House'a. Diagnosta poprosił go o wypisanie recepty, a Wilson odmówił, przekonując, że za dużo znowu bierze vicodinu.
- Normalnie. Powiedz, Jimmy, czy kiedykolwiek bolało cię coś tak bardzo, że miałeś ochotę wyć?
- Wiesz... nie... poczekaj. Kiedyś miałem atak kamieni nerkowych. - Onkolog wzdryga się na samo wspomnienie. - Rzeczywiście bolało strasznie. Na szczęście przeszło... - Wilson urywa nagle.
- No właśnie, przeszło. No to teraz pomyśl, że boli cię tak cały czas, od lat bez perspektywy k o ń c a bólu. - Mówi spokojnie House. - Żadnej perspektywy na koniec. Żadnej nadziei. Czasem boli więcej, czasem mniej. Mogę wtedy prawie normalnie żyć. O ile kaleka może żyć normalnie, nie przerywaj tylko posłuchaj - podnosi dłoń do góry. - Jednak bywają dni... - zawiesza na chwilę głos. - Bywają dni kiedy ból przestaje zwracać uwagę na twierdzenia lekarzy, że przecież aż tak n i e może boleć. A jednak może. I nie pomaga wtedy vicodin w żadnej dawce, ani alkohol. Ani nawet morfina. Upadasz na łóżko i przez długą chwilę usiłujesz się jakoś ułożyć. Nie wychodzi ci, bo każda pozycja to tortura, przy której hiszpańska inkwizycja to spacerek w letni dzień. W końcu leżysz zwinięty w coś, co przypomina pijany paragraf i oddychasz płytko, bardzo płytko, bo wciągnięcie drżącego, głębszego oddechu powoduje falę jeszcze gorszego bólu niż odczuwasz w tej chwili. Tracisz świadomość, modląc się do wszystkich bogów, żeby być nieprzytomnym, aż ból odejdzie. Ale nie masz tego szczęścia. Wracasz do żywych i dalej boli. Jeszcze gorzej bo zdrętwiałeś a nie masz siły na zmianę pozycji. Krzyczysz, ale to też nie pomaga... czujesz jak łzy wsiąkają w poduszkę. Chce ci się siku, ale te dziesięć kroków dzielących twoje łóżko i kibel jest krokami nie do przejścia. Dziesięć kroków... równe przejściu boso przez Antarktydę. Dziesięć kroków... Więc sikasz na łóżko, bo jest ci już wszystko jedno, bo przynajmniej poczujesz odrobinę ulgi. Nie wiesz, co masz dalej zrobić, tracisz znowu świadomość szczęśliwy, że choć przez chwilę zmordowane ciało odczuje ulgę. T y odczujesz ulgę. Ale budzisz się znowu i słyszysz skamlące jęczenie: proszeproszeproszeproszeprosze... dziwisz się, przecież jesteś sam w domu. Dopiero po chwili dociera do ciebie, że to z twoich ust dobiega to straszne: proszeprosze... Nie wiesz kogo prosisz, ale wiesz, że prosisz o odjęcie bólu. I wiesz, że nie będzie ci to dane. Nigdy. Będzie boleć mnie, ale będzie boleć zawsze. Zawsze. Nigdy się tego nie pozbędziesz. Nigdy. Oczywiście, mogę amputować sobie nogę – z ust House'a wyrywa się suchy i okrutny śmiech. - Tylko moje nerwy pamiętają ból uda, a bóle fantomowe.., cóż są też bardzo wesołe. Nie mam ochoty budzić się w nocy chcąc podrapać kolano nogi, której nie mam i czując jak rozpaczliwie drapię prześcieradło. - House odwraca się i sięga po klamkę. - Wiesz, Jimmy, jesteś onkologiem, i masz pacjentów umierających w mękach. Podajesz im morfinę i nie uznajesz ich za narkomanów. Czy ja jestem narkomanem, dlatego, że jestem w stanie egzystować jakoś z moim bólem? W czym jestem gorszy od twoich pacjentów, Jimmi? Zapytaj ich o ból. I o godność. - Odwraca na chwilę głowę w stronę przyjaciela, patrząc na niego niebieskimi, znużonymi oczami. - Ból odziera z godności, Wilson. - I wychodzi z gabinetu onkologa.
Wilson siedzi zmartwiały w swoim fotelu, nie mogąc złapać tchu z przerażenia.
Na co my cię skazujemy, House...

Karola

Naprawde, glebokie,melancholijne cos:) ,nie bede nic wiecej pisac bo to banaly

Pozdrawiam

Richie117

nie wyobrażam sobie, że można tak żyć...

przerażająco bolesny kawałek

Uwielbiam wszystkie próby ubrania w słowa bólu House'a, bo sama nie odważyłabym się analizować tego tak dogłębnie... Gratuluję pomysłu i wykonania

oczywiście skojarzyło mi się z "One Step" (zapewne domyślasz się z jakiego powodu...)
A wątek z amputacją nogi z fikiem [link widoczny dla zalogowanych]... Może jednak nie byłaby to taka zła opcja?... (chociaż moja sadystyczna natura nie lubi House'a, którego nie dręczy ból uda

)

zastanawiam się, czy scenarzyści nie wpadli na pomysł uzmysłowienia widzom o jak wielkim bólu jest mowa, czy po prostu wolą to przemilczeć, żebyśmy już zawsze zastanawiali się, czy House naprawdę cierpi, czy tylko jest ćpunem użalającym się nad sobą...

Any

Boże.

nefrytowakotka

nie wyobrażam sobie, że można tak żyć...
Można. Zapewniam.

przerażająco bolesny kawałek Uwielbiam wszystkie próby ubrania w słowa bólu House'a, bo sama nie odważyłabym się analizować tego tak dogłębnie... Gratuluję pomysłu i wykonania

Dzięki. Przyznaję, że napisałam to pod wpływem własnych przeżyć związanych z bólem kręgosłupa... i gdzie rzeczywiście 10 kroków było wyzwaniem ponad siły.

oczywiście skojarzyło mi się z "One Step" (zapewne domyślasz się z jakiego powodu...)
No pewnie, że tak

A wątek z amputacją nogi z fikiem "Altruism"... Może jednak nie byłaby to taka zła opcja?... (chociaż moja sadystyczna natura nie lubi House'a, którego nie dręczy ból uda )

Altruismu nie znam. I jeszcze przez chwile nie poznam, bo męczę Used... brrrr, oczywiście moja chora wyobraźnia ruszyła i mi sie podobny fik układa w głowie ale to byłby plagiat, więc kopnęłam na razie wena

Natomiast, na amputację jest za późno. Nerwy Housea pamiętaja ból uda... i będą pamiętać po amputacji.

zastanawiam się, czy scenarzyści nie wpadli na pomysł uzmysłowienia widzom o jak wielkim bólu jest mowa, czy po prostu wolą to przemilczeć, żebyśmy już zawsze zastanawiali się, czy House naprawdę cierpi, czy tylko jest ćpunem użalającym się nad sobą...

Raczej nie chcą pokazać wprost jaki to wielki ból, bo zaczełoby sie współczucie a tego nie chcą. Nie chcą tez postawić na narkomanię bo to bzdura tak naprawdę... więc zachowują chwiejną równowagę, zeby postać był niejednoznaczna.
Dzięki Richie za komentarz, Twój cenie sobie bardzo *kłania się nisko.

Richie117

ceone

naprawde przepięknie oddane cierpienie, o ile w ogole słowa "cierpienie" i "przepięknie" mają prawo koegzystować w jakimkolwiek zestawieniu. może lepiej jeśli powiem, że niezwykle dogłębnie i boleśnie oddałaś jego cierpienie, to jest arcydzieło.

nefrytowakotka

Richie

Richie117

nefrytowakotka

Richie117

motylek

10 Kroków to kroki uświadamiające Wilsonowi ,że ból nie zostanie nigdy zniszczony . Głęboka analiza tego co wtedy się czuje i uświadomienie co to jest tak naprawdę BÓL

nefrytowakotka

Richie117

nefrytowakotka

Richie117

nefrytowakotka

Richie, jeśli tak mówisz, chodzi o te plagiaty, to może napisze jednak.. tzn poprawię bo już sporo napisałam, tylko porzuciłam po przeczytaniu Click. Zresztą tylko koncepcja jest podobna... hm... kusi mnie... ale chyba Hilsonik mi z tego nie wyjdzie...

Pomysł podkradłam z tego odcinka o fotografce w ciąży

A najlepiej to zrobię wszystko a potem wymorduje bohaterów ;diabel: uwielbiam to robić

runiu

Świetna, dogłebna analiza bólu i cierpienia, skłania do myślenia. Bardzo mi się podobało.

Richie117

Izzie

O kuuuuuurde! Nie wiedzialam że można tak bajecznie bawić się słowami! Idealne to było! Naprawdę chciałabym tak umieć

Gratuluję!

Kasinka

Łaaał... zatkało mnie...

Normalnie...

szacun!

Świetnie oddajesz to wszystko, ja praktycznie widziałam w wyobraźni House'a zwijającego się z bólu na łóżku. Wspaniałe. Straszne, ale wspaniałe.

Gratuluję

joasui

Byłoby to trochę dłuższe i na serio bym się poryczała. Już mi się broda marszczyła i oczy wilgotniały.

Wpadanie do Hilsona od czasu do czasu to jednak jest dobry pomysł. Można sobie przeczytać rewelacyjny kawałek literatury (bez obrazy dla miłośników love!Hilsona, ale ja tej wersji tego pairingu nie trawię i dlatego czasem się boję tu zaglądać

)

Kiedyś na zajęciach podano nam ciekawą definicję bólu:
"Jest to uczucie, którego dotknięty nim nie może udowodnić, a któremu środowisko nie może zaprzeczyć." A Wilson i Cuddy, choć są najlepszymi przyjaciółmi House'a, jednym zwykłym "Nie" umieją mu wyrządzić ogromną krzywdę.

Dziękuję.

Richie117

nefrytowakotka

Ritchie, Wilson zrobił coś za co go podziwiam:) i wreszcie pojął że House tak naprawdę nie jest uzależniony...
Te moje 10 kroków napisałam na podstawie własnego doświadczenia. I już wiem, że zrobisz wszystko, i weźmiesz wszystko, żeby tylko przestało boleć. A przecież ból może zabić...

Gora

Dobre.
Parę razy bolało mnie tak, że miałam ochotę wyć ale zawsze przechodziło. Ból który nigdy nie przejdzie... To nawet trudno sobie wyobrazić.

g