Fic: Zapomniany początek [18/18]

Faberry

No ba

Wedle woli:)

Prawie demonie!

No właśnie, punkt dla niego! Cuddy pozostaje sobą, już wiadomo dlaczego tyle demonów

Żart.
O to chodzi

W końcu i tak się odnajdą. To jeszcze lepiej

Też mam nadzieje

To może Thirteen? Foreman poczytałby może coś CamTeen?

Richie117

To nie sprawa woli, tylko weny... No i nie umiem się zdecydować, co miałabym teraz tłumaczyć, bo przydałoby mi się coś lekkiego i prostego, a w folderze mam same poważne fiki

oj tam, formalności

Strasznie celny żart! Może dlatego Cuddy nadal jest w niebie - bo gdyby ją wysłać na ziemię/do piekła, to demony stamtąd musiałyby gdzieś uciec

Odnajdą - tak, ale czy się zakochają...

O, Trzynastka już bardziej. A potem czytałaby przez ramię Foremanowi

Faberry

Weny oczywiście swoją drogą

Ale woli też. Była kiedyś mowa o jednym takim ff gdzie Wilson jest zazdrosny (nto nawet nie gnębienie, ale miła odmiana). Jednak jak będzie zdecydujesz sama bo to Twój czas i chęci

No i wena.

Heh

Byłaby sama, no prawie

Na to liczę i chyba o to chodzi. Swoją drogą, ale z Kutnera niemal romantyk. Albo nawet nie niemal. Nasi chłopcy są dla niego inspiracją

Właśnie tak

Richie117

Tylko że ja wolę mam, ale z weną coraz gorzej

Yeah, sequel fika "Pstryk, kotku, pstryk"

To jest mój pierwszy punkt na liście do tłumaczenia, ale to właśnie jeden z tych fików stanowiących tłumaczeniowe wyzwanie, jak zresztą wszystkie teksty G.E. Waldo/GeeLady. I jeszcze musiałabym odnaleźć drukowaną wersję tego fika, bo mam na niej sporo notatek, a gdzieś mi się to zapodziało

Well, nie będę spoilerować

Tiaaa, nasi chłopcy z każdego zrobią romantyka (pomijając osoby bez serca i/lub rozumu)

Faberry

Rozumiem

Skoro to wyzwanie to niech poczeka na więcej weny a teraz odpocznij

Powodzenia w szukaniu!

Nie spoileryj

Zdecydowanie

Richie117

Noo, przed odpoczynkiem muszę jeszcze dokończyć tego fika... a później zobaczymy, jakie będą plany mojej niesfornej weny

Dzięki

Faberry

Jeszcze dwa rozdziały

Niemal tylko

Jasne

Richie117

.

Rozdział 17

- Patrz na to.

Wilson zerknął spod uniesionej brwi na swojego przyjaciela. Stali obaj przy metalowej balustradzie na drugim piętrze szpitalnego lobby. House przechylał się przez poręcz, obserwując mrowie ludzi przepływające z jednego pomieszczenia do drugiego, zaś Wilson po prostu dotrzymywał mu towarzystwa. Nie miał żadnych pacjentów zapisanych na tak wczesną godzinę, więc uznał, że może w ten sposób zabić trochę czasu. House natomiast trzymał torebkę fistaszków, a jego bystre oczy śledziły jeden konkretny cel.

- Co ty właściwie robisz? - spytał Wilson.

- Prawie... już! - Obróciwszy torebkę do góry dnem, wyrzucił z niej orzeszki, wysypując łupinki i słone okruchy na Tauba, który dopiero co wyszedł z windy. Taub podskoczył, kiedy spadło na niego jedzenie, jednocześnie wypuszczając z rąk jakichś papierów.
- Rany, House, nie możesz zostawić go w spokoju choćby na jeden dzień?

- Ale on jest taki uroczy, kiedy się czerwieni - jęknął House, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu do swojego podwładnego.
Taub stał tam przez chwilę, rozdziawiwszy usta z zaskoczenia, aż w końcu warknął: - Do diabła, Greg!

- Czy on właśnie zwrócił się do ciebie po imieniu?

- Ostatnio stale to robi, to irytujące.

Obaj patrzyli powątpiewającym wzrokiem, jak Taub z rozdrażnieniem pozbierał swoje papiery, a następnie przemaszerował przez lobby i wyszedł głównymi drzwiami.

Taub kipiał ze złości, ściskając mocno swój stos papierów. Przez cały dzień był kłębkiem nerwów, wiedząc, że w jego szafce leży najnowszy rozdział opowieści Kutnera pod tytułem "Zapomniany początek". Jego głowę nadal zaprzątało mnóstwo pytań, więc spieszył się do domu, by znaleźć na nie odpowiedzi.

I wtedy uśmiechnął się od ucha do ucha.

Co się stanie z Gregiem i Jamesem?

Było po wszystkim... Wreszcie było po wszystkim...

Greg ze zdumieniem wpatrywał się w niebo nad swoją głową, po którym białe chmury przesuwały się w ślimaczym tempie. Jego ciało było wycieńczone bólem, miał połamane kości i uszkodzone narządy wewnętrzne. Z początku otaczała go cisza, lecz po chwili do jego uszu zaczęła docierać muzyka. Ptaki. Słyszał szelest liści przetaczających się po ziemi i delikatny szum powiewów wiatru.

Zmęczony uśmiech pojawił się na jego krwawiących wargach, a jego ramiona zadrgały, kiedy zaczął się śmiać. Najpierw był to cichy chichot, prychnięcie, po czym z jego ust wydobyła się salwa śmiechu. Jego głos rozniósł się po okolicy, doprowadzając do tego, że ptaki przerwały swój śpiew. Śmiał się, leżąc na ziemi, a kurz wsiąkał w jego nadpalone ubrania. Było po wszystkim! Wreszcie! Po wszystkim! Odrzucił głowę do tyłu i śmiał się ze wszystkich sił. Jego ciało było potrzaskane, znajdował się na dnie krateru, jaki powstał od siły uderzenia, z jego skrzydeł została jedynie plątanina kości i poszarpanej skóry, ale wcale się tym nie przejmował! Było po wszystkim!

Jego śmiech zaczął cichnąć i wkrótce szaleńcza radość obróciła się w urywany szloch. Zacisnąwszy mocno powieki, zakaszlał, a z jego oczu popłynęły łzy. Wkładając w to całą wolę, jaka została w jego duszy, podniósł swoje drżące, poparzone ramiona. Spojrzał na nie, a jego łzy popłynęły szybciej. Jego skórę pokrywały czarne ślady w kształcie niebezpiecznych błyskawic. Wciąż pamiętał ten ból, świeże blizny pulsowały, sycząc w zetknięciu z chłodnym powietrzem. Greg ponownie zacisnął powieki i opuścił ręce, pozwalając im dotknąć jedynej rzeczy, której pożądał. Wówczas, dokładnie w tym momencie, uśmiechnął się, łkając ze szczęścia i przytulając Jamesa bliżej do siebie, podciągając go nieco wyżej, by mógł ukryć twarz w jego brązowych kosmykach. Wszystko wydarzyło się tak szybko, a zarazem tak wolno.

W tej samej chwili, gdy Lisa klasnęła w dłonie, Greg rzucił się w stronę Jamesa, chwytając dłońmi skrzydła swojego ukochanego, zanim ten zdążył zniknąć bezdennej wyrwie pod jego stopami. Demon trzymał go ze wszystkich sił i pozwolił, by jego ciało zostało ściągnięte w dół w ślad za aniołem. James spadał jak kamień, był sparaliżowany. Ich prędkość rosła coraz bardziej, aż pęd wiatru zaczął szczypać Grega w oczy. Wkrótce mieli dotrzeć do miejsca, gdzie rozpoczynała się atmosfera świata śmiertelników, która otoczy ich i spali wszystko, z czym się zetknie. Działając prędko, Greg chwycił barki swojego ukochanego i wsunął się pod niego. Musiał go chronić, musiał oszczędzić Jamesowi tego bólu. Wymagało to wysiłku, lecz Greg zdołał znaleźć się przed swoim przyjacielem i otoczyć go ramionami. Był gotów przyjąć na siebie cały impet palącego gorąca, godząc się z nowymi bliznami i poparzeniami, jeżeli tylko James wyjdzie z tego cało.

Przyciskając twarz Jamesa do swojej piersi, Greg trzymał go mocno i rozpostarł skrzydła, licząc na to, że uda mu się złapać trochę powietrza i spowolnić ich spadanie. To mogłoby mu się udać, gdyby oba jego skrzydła były sprawne, jednak skoro jedno z nich było złamane, nie mogło stawić oporu powietrzu. Jeśli nie mogło stawiać oporu, to nie mogło również złapać powietrza. Uszkodzone skrzydło jedynie trzepotało nad nim bezradnie. Greg zacisnął zęby, czując pierwszą falę gorąca, z jego kurtki zaczął unosić się dym, mówiąc mu, co jeszcze go czeka. Jego palce zacisnęły się na Jamesie, jego ciało rozprostowało się, usiłując zwiększyć swoją powierzchnię. Jego nogi miały osłonić nogi Jamesa, zaś jego tułów miał stanowić tarczę dla reszty ciała anioła.
- Wszystko będzie dobrze - wyszeptał, chociaż sam nie miał co do tego pewności. Ciało Jamesa było ciężkie i szybciej spychało go w dół. Przez krótką chwilę Greg był szczęśliwy, widząc, że James zamknął oczy, zanim jego ciało zostało unieruchomione. Mając zamknięte oczy, anioł nie będzie w stanie zobaczyć, co się dzieje wokół niego. Nie zobaczy płomieni, nie zobaczy, jak odległość między nimi a światem śmiertelników staje się coraz mniejsza.

Nie będzie świadkiem bólu, którego Greg ponownie doświadczy.

Greg syknął głośno, kiedy temperatura stała się nie do zniesienia. Zaciskając powieki, wbił paznokcie w plecy Jamesa. Atmosfera zaczynała trawić jego ciało. Pomarańczowe światło otoczyło kontury jego sylwetki, wzdłuż jego rękawów ukazały się płomienie, przypalając na czarno jego ubranie, dosięgając jego skóry. To bolało, ale Greg nie wrzasnął, przygryzł zębami język, by uciszyć swoje krzyki. James niczego nie widział, jednak demon wiedział, że James nadal wszystko słyszał. Greg zamierzał oszczędzić mu tych dźwięków. Otworzywszy oczy, Greg spojrzał w górę, a to, co zobaczył, sprawiło, że ryknął. Skrzydła Jamesa zaczynały płonąć. Nadal były rozpostarte, pozbawione ochrony.
- Nie! - Grega ogarnęła panika. Skrzydła Jamesa były takie piękne, tak czyste, a teraz płonęły i ich pióra wkrótce miały zrobić się czarne. Myśląc prędko, Greg podjął usilną próbę owinięcia własnymi skrzydłami skrzydeł anioła. Udało mu się osłonić jedną stronę swoim sprawnym skrzydłem, jednak drugie, to zdruzgotane, wymykało się jego kontroli. Objąwszy rękoma głowę Jamesa, Greg trzymał go mocno. Ból stawał się coraz dotkliwszy, jego skóra płonęła. Spomiędzy jego zaciśniętych warg zaczęła sączyć się krew. Nie mógł krzyczeć, nie zamierzał pozwolić, by Jamesa gnębiło poczucie winy.

Upadek z nieba trwał cztery minuty.

Były to najdłuższe cztery minuty, jakie ktokolwiek potrafiłby znieść.

Siła upadku wycisnęła powietrze z jego płuc. Ciało Jamesa, spadając na niego, pogruchotało mu kości. Upadli z taką prędkością, że wydrążyli w ziemi krater. Jakiej wielkości? Greg nie wiedział. Jedyne, co go obchodziło, to to, że było po wszystkim.

Wreszcie wszystko dobiegło końca.

Tak więc leżał na ziemi, szlochając, tuląc blisko do siebie bezwładne ciało Jamesa.
- Udało nam się - wykrztusił, zanurzając palce we włosach anioła. - Udało nam się, James.

- Widziałem to tam!

Lucas szybciej zamachał skrzydłami, wskazując na smugę dymu, która ukazała się nad horyzontem.
- Jesteś pewien, że to on?
Lucas obejrzał się na lecącego za nim demona, jego zaniepokojone oczy nie traciły czujności. - Wszędzie rozpoznam ten zapach!

Stacy zacisnęła wargi i ruszyła w ślad za nim, a czarne skrzydła u jej ramion chłostały powietrze.
- Jeśli anioły coś mu zrobiły, osobiście wytoczę im wojnę!

- Amen, siostro! - warknął Lucas. Mijając lasy i punkty orientacyjne, odnaleźli polanę, której szukali. Pośrodku pustkowia ciągnął się długi pas zdartej ziemi - coś uderzyło w ten świat, uderzyło w niego w wielką siłą. Ich oczy podążyły w dół, aż znaleźli się u celu. Stacy wydała okrzyk radości na widok Grega, zanim Lucas zauważył:
- O mój diable! Udało mu się! - Demon triumfalnie uniósł pięć w powietrze, w jego głosie rozbrzmiewał śmiech. - Greg naprawdę tego dokonał!

- Masz na myśli, że zdołał niemal dać się zabić?

- Nie, popatrz!
Stacy przyjrzała się bliżej, a co, co ujrzała, sprawiło, że rozdziawiła usta. Ktoś leżał na Gregu, jeszcze jedna istota obdarzona skrzydłami. Jedno ze skrzydeł było gładkie, pokryte białymi piórami, zaś drugie wyglądało tak, jakby ktoś wziął tubkę farby i rozmazał ją po tworzących je piórach i skórze.

- Gregowi się udało!
Wylądowawszy na ziemi, Lucas i Stacy pobiegli w stronę swojego upadłego przyjaciela. Lucas padł na kolana i chwycił w dłonie posiniaczoną twarz Grega, wołając radośnie: - Hej, koleś, witaj z powrotem.
Greg powoli uniósł powieki, jego niebieskie oczy wyrażały oszołomienie i dezorientację. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale pociekła z nich krew, na co Lucas się wzdrygnął.
- Ach, rany, stary, zupełnie odgryzłeś sobie język.
Greg ponownie zamknął oczy, jego głowa opadła z powrotem na ziemię, i zakaszlał. Lucas uciszył go tylko, podciągając rękaw koszuli.
- Hej, hej, nic się nie przejmuj. Zajmę się tym. Stacy, zabierz Jamesa.
Stacy wyciągnęła ręce, delikatnie łapiąc Jamesa za ramiona, lecz Greg pospiesznie go jej wyrwał. Z jego gardła wydobyło się zwierzęce warknięcie. Stacy spojrzała na niego i zobaczyła, że oczy Grega przybrały barwę krwistej czerwieni, a demon obrócił się ku niej, obnażając kły.
Uniosła dłonie, składając na plecach swoje czarne skrzydła. - Greg, to ja. Stacy. Jestem tu, żeby ci pomóc.

- On jest mój - powiedział niewyraźnie Greg, przyciskając twarz śpiącego Jamesa do swojej szyi, usiłując otoczyć sobą swojego upadłego.
- Wiem, Greg. Nie zamierzam ci go odebrać. My, Upadli, musimy trzymać się razem, zgadza się?

Greg syknął na nią lekko, zanim Lucas dotknął jego ramion. Greg warknął i cofnął się gwałtownie, jednak Lucas trzymał go mocno.
- Greg, jesteś ciężko ranny. Muszę cię uzdrowić, ale nie mogę, dopóki James mnie blokuje.

- Nic mi nie jest - szepnął Greg, lecz Lucas pokręcił głową.
- Greg, twoje skrzydła są zrujnowane, nie masz języka i mogę jedynie zgadywać, jakie są twoje obrażenia wewnętrzne! Przyrzekam, Stacy nie zabierze Jamesa, tylko zdejmie go z ciebie i położy go obok.

Greg nie odpowiedział, niepewny co ma zrobić. Jego czerwone oczy zaczęły blednąć, wracając do wcześniejszej, wyczerpanej niebieskiej postaci, jego ramiona z wolna opadły, pozwalając Stacy delikatnie ściągnąć Jamesa z jego ciała. Greg jednakże wyciągnął rękę, splatając palce z palcami Jamesa, trzymając go mocno na wszelki wypadek. Stacy uśmiechnęła się na ten widok - sama była Upadłą i tęskniła za tym, by mieć kogoś tak drogiego i bliskiego sercu, żeby otaczać tę osobę troską i obawiać się o nią. Klęcząc, ułożyła Jamesa na boku tuż przy Gregu.
- Proszę - szepnęła. Jej dłoń dotknęła skroni młodego anioła, a następnie przesunęła się na jego szyję, jej oczy zmrużyły się badawczo.

- Nie wygląda na to, żeby był ranny - oznajmiła szeptem. Lucas w tym czasie obnażył kły i wgryzł się we własny nadgarstek. - Jedno z jego skrzydeł zostało mocno pokiereszowane. - Przesunęła palcami po paskudnych czarnych bliznach, marszcząc usta. - Miał szczęście, że nie spaliło się w całości. Greg, powinieneś po prostu pozwolić mu spaść. Ucierpiałby przez to, jednak twoje zachowanie było lekkomyślne.

- Nie... chciałem... - zaczął Greg, ale przerwał mu kaszel. Jego klatka piersiowa zaczęła się zapadać, przygniatając mu płuca. Greg nie musiał oddychać, ale jednak czuł towarzyszący temu ból. Lucas przytrzymał swój świeżo przegryziony nadgarstek nad ustami Grega, tak by jego krew kapała między drżące wargi rannego demona.
- Nie chciałeś, żeby skończył jako upadły - dokończył Lucas, napotykając wzrokiem oczy Stacy.

Greg zadygotał, po czym otworzył szerzej usta, łapiąc chciwie krew Lucasa. Nie miała ona usunąć poparzeń z jego skóry, lecz krew demonów posiadała wystarczającą moc, by złożyć w całość jego kości i narządy wewnętrzne. Wyciągnął dłoń, by przysunąć sobie bliżej ramię Lucasa, kiedy coś nowego przeszyło jego ciało. Przewracając się gwałtownie na bok, ciało Grega zwinęło się w kłębek, a jego ręce wczepiły się w jego spalone ubrania.

- Greg! Co ci jest?

Greg tylko wrzasnął i przetoczywszy się z powrotem na plecy, wygiął się niczym napięty łuk, zapierając się stopami o ziemię. To bolało, jego kręgosłup się poruszał, przebijając się przez jego skórę. Demon krzyknął znowu, wbijając paznokcie w podłoże. Jego ciało rozpadało się na kawałki! Był rozdzierany na pół. Jego ciało skręciło się, a Greg usłyszał, jak coś trzasnęło, sprawiając, że osunął się bezwładnie na ziemię, wytrzeszczając oczy z zaskoczenia. Lucas i Stacy patrzyli na niego ze strachem, nie mając pojęcia, co się właśnie stało. Żadne z nich nie odważyło się poruszyć, dopóki Greg powoli nie zaczerpnął powietrza.

Coś było nie w porządku.

Przymykając oczy, sięgnął ręką w dół, pod siebie. Coś uwierało go w tyłek, jakby leżał na worku szklanych kulek. Wymacał dłonią jakąś wypukłość i zmarszczył usta.
- L-lucas - syknął. - Pomóż mi... przewrócić się na bok... coś tam mam.

Lucas ruszył Gregowi z pomocą i przekręcił go na bok, zerkając na jego plecy, by zobaczyć, co było przyczyną tego wszystkiego.
- Masz tu guza - stwierdził. - Zaczekaj, sprawdzę, co to jest. - Chwycił jeansy Grega i ściągnął w dół przypalony materiał.

- Stary...

- Co tam jest? - sapnął Greg, próbując obejrzeć się za siebie. Jego ciało szarpnęło się do przodu, kiedy poczuł coś dziwnego. Zupełnie jakby czyjaś dłoń przesuwała się po wewnętrznej stronie jego uda. Obejrzał się przez ramię na Lucasa, który podniósł rękę, a jego usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.

- Greg... Witaj w naszym bractwie.

To wywołało mętlik w jego głowie. Przesunął oczami w dół wzdłuż ramienia Lucasa, by zobaczyć, o czym mówił jego przyjaciel. Widząc, co trzyma Lucas, Greg zesztywniał.

Lucas trzymał w ręku ogon.

Greg usiadł prędko, obracając się to w jedną, to w drugą stronę, a jego oczy otworzyły się szeroko z niedowierzania. Miał ogon? Lucas parsknął śmiechem, gdy ogon Grega wyrwał się z jego rozbieganych palców, przez chwilę uderzał bezradnie o ziemię, a potem owinął się wokół talii Grega.

- J-jak? Dlaczego? - Greg nic z tego nie rozumiał. Stacy zakryła usta ze zdumienia, zaś Lucas śmiał się z zachwytem.

- Obiecano ci ogon, kiedy wypełnisz swoją część umowy. To po prostu wspaniałe!

- Ale James nie stracił skrzydeł! - Greg spojrzał na śpiącego przyjaciela, jego ręce pospiesznie dotknęły głowy młodego mężczyzny, przeczesując jego włosy. - Zobacz! Nie ma rogów! Jego aureola nie roztrzaskała się podczas uderzenia o ziemię, nie jest prawdziwym upadłym, to nie ma sensu, do cholery!

To dało Lucasowi do myślenia. Wówczas odezwała się Stacy, a jej twarz ożywiła się, gdy przedstawiała swój pomysł: - Być może umowa dotyczyła wyłącznie tego, żeby jakiś anioł został wykopany z nieba. Czy instrukcja mówiła coś o tym, że "musi" zostać upadłym?

- Nie... nie pamiętam - wyszeptał Greg. Jego palce przesunęły się na twarz Jamesa, obejmując lekko jego policzek.

- Mimo tego, że usiłowałeś temu zapobiec. Zaryzykowałeś własnym życiem i duszą, by go ocalić. James spadł i chociaż nie mam bladego pojęcia, czym jest teraz, to nie jest ani upadłym, ani aniołem. Jednak utracił swą łaskę i samo to dopełniło twojej umowy. Jesteś prawdziwym demonem, Greg.

- Kiedy on się obudzi? - spytał cicho Greg. Zaczynał czuć, że jego ciało staje się silniejsze z każdą sekundą. Wszystko wracało do stanu sprzed upadku, jego kości się zrastały, a narządy odzyskiwały sprawność. Jego skrzydła mogły się poruszać, nie sprawiając mu bólu, a jego zmysły wyostrzyły się. Kiedy patrzył na swoje czarne, zwęglone blizny, ujrzał, że zaczęły zanikać, zostawiając gładką i czystą skórę. Czuł się potężny, czuł się kompletny.

Jednak patrząc na śpiącego Jamesa, nagle poczuł się bezradny.

- Cóż, kiedy cię znalazłem po twoim upadku, potrzebowałeś paru dni, żeby się obudzić - odparł z namysłem Lucas, obserwując Grega, który przysunął się bliżej do swojego ukochanego i wciągnął go na swoje kolana, kładąc jego głowę na swoich udach. - Tak samo może być z Jamesem. Możliwe, że potrwa to krócej, skoro nie doświadczył w pełni całego procesu.

- Ale to pozostawia pytanie - odezwała się Stacy, sadowiąc się na pupie - kim teraz jest James, jeżeli nie jest upadłym?

Greg spuścił wzrok na swojego przyjaciela i po prostu się w niego wpatrywał. James leżał nieruchomo, pogrążony we śnie. Jego twarz była rozluźniona, wolna od wszelkich blizn czy śladów łez. Jego policzek opierał się na udzie Grega, a jego skrzydła spoczywały rozpostarte wzdłuż jego ciała. Greg nie mógł się nie uśmiechnąć. James wyglądał pięknie. Opierając się plecami o ścianę krateru, Greg poczuł, jak coś lekko zaciska się na jego dłoni. Ponownie spuścił wzrok i fala miłości i radości rozeszła się po jego piersi. Dłoń Jamesa delikatnie, niepewnie trzymała jego własną dłoń. Splatając palce z palcami Jamesa, Greg podniósł ich złączone dłonie do swojej twarzy. Gdy jego przyjaciel się obudzi, wreszcie będą mogli być razem. To, co było wcześniej, skończyło się na dobre.

- James jest cudem - odpowiedział zwyczajnie Greg, z czułością przyciskając wargi do palców Jamesa. - Moim Cudem.

Faberry

Bardzo się cieszę, że jest kolejny rozdział i dziękuję

Za poświęcony czas i pracę byśmy, bo przecież nie tylko ja, mogli się cieszyć

'Moim Cudem' - och Greg

Włożył całe swoje siły jakie mu zostały w ochranianie Jamesa, pewnie dlatego ten nie stał się Upadłym. Tak myślę. Za to Stacy jako demon? Ponownie jak w przypadku Lisy, myślałam, że będzie odwrotnie jeśli ta postać się pojawi. Kutner musiał popytać trochę. Choć Wilson kiedyś jemu i Taubowi coś wspominał, ale w domyślę znają bardziej lub mniej tą historie. Taub mówi House'owi Greg, a ten go jeszcze nie zlinczował laską? Ciekawe, pewnie jest ciekaw skąd to się wzięło. Pomijając, że to jego imię oczywiście. Teraz na pewno i Wilson jest ciekawy.
Czekam na ostatni rozdział anielsko-diabelskiego ff naszych wspaniałych i cudownych chłopców

Richie117

Ja też

i nie ma za co

No wiesz, gdyby mnie ten fik tak nie męczył, zaprzeczyłabym, że to w ogóle praca... I wielka szkoda, że nikt inny z tych cieszących się nie daje znaku życia *foch*

Yeah, och Greg

Taki się romantyk zrobił z tego demona

Nad rolą Stacy w tej historii nigdy się nie zastanawiałam, chociaż w sumie racja, że z jej umiłowaniem przepisów (jak przystało na prawniczkę) doskonale pasowałaby do tutejszego nieba. Nie wiem, czym się kierował Kutner, ale może po prostu wyznaje zasadę, że wszyscy prawnicy to zło wcielone

Indeed, House powinien Tauba zlinczować... Z drugiej strony, może czeka z linczem, aż zdiagnozuje Tauba i ten obłęd, który go opętał

Heh, tradycyjnie mam nadzieję, że moja wena nie każe Ci długo czekać, ale ten ostatni rozdział jest dwa razy dłuższy od poprzednich, więc niczego nie obiecuję

Dzięki za komencik

Faberry

Rozumiem. Szkoda to, ale może na finał ff?

I to bardzo

Może to wyobrażenie Kutnera osadziło ją w roli demonicy? Kutner łamie reguły jak House'a

Jak się dowie o co chodzi to nie tylko lincz będzie

To nawet dobrze, że dłużysz jak na finał historii, ale może w częściach, dwóch znaczy?
Nie ma za co

Richie117

Tiaaa, może... *uwierzy jak zobaczy

*

A może Kutnerowi została już tylko Stacy do obsadzenia w roli koleżanki Lucasa?

Heh, okaże się, bo w tej chwili sama nie pamiętam

Myślałam o podzieleni ostatniego rozdziału na części, ale nie wiem, czy jest tam sensowne miejsce, żeby go przepołowić. Zresztą, zobaczę jak mi pójdzie z tym rozdziałem i najwyżej wtedy coś wymyślę

Faberry

Rozumiem Cię

Możliwe albo akurat ona mu podeszła

Jasne

Powodzenia!

Richie117

dzięki

a mógł wybrać Trzynastkę... albo evil siostrę Brendę z kliniki

thx

Faberry

Nie ma za co

Brenda byłaby bardziej niespodziewana niż Stacy

Jednak ona jest bliska House'owi.

Richie117

Faberry

Yay! Cieszę się niezmiernie, że oto ostatni rozdział i to jeszcze cały naraz

Tytułem wstępu powiem, że Taub się całkowicie wkręcił i Kutner jaki zadowolony

Taub już wymyślać chce i pochłonęło go to wyobrażanie sobie dalszego ciągu a nawet pomaganie przyjacielowi. Niemal jak fangirl

Ale pomysły mają przednie

Skomentuję całość jak tylko ogarnę całość

Nie tylko ja czekałam pewnie

Richie117

Też się cieszę, że się cieszysz

heh, już wolałam się przemęczyć i dać ten rozdział w całości, a nie znów odkładać to na nieokreśloną przyszłość

No cóż, wiem z autopsji, że będąc autorem jest się zadowolonym, kiedy czytacze się wkręcą

Ta kreatywność Tauba tutaj imho wzięła się trochę znikąd, ale widać Autorce było to potrzebne do napisania tego rozdziału

Yeah fangirl!Taub... a mój musk poszedł się powiesić

Oki, nie ma pośpiechu

Dzięki

Faberry

To lepiej tak razem

To oczywiste

Najwidoczniej, ale lepszy taki niż nudziarz

Poza tym Kutner potrafi zaciekawić

Nie ma za co

Zaczynając od Tauba. Naprawdę się wkręcił, wzruszył, był niezmiernie ciekawy co dalej i jeszcze pomagał Kutnerowi wymyślać. Ten był w swoim żywiole. Mała pomoc Tauba mu się przydała. Jeszcze pielęgniarki czytały i się zachwycały. Cuddy wie? Może fanclub Kutnera założy?
Taib chce wiedzieć wszystko a Kutner wspominał, że ma pomysł na spin-off czy coś w tym guście, ale kolega był tak pochłonięty historią naszych chłopców.
House i Wilson i seks. Cóż, siebie już mają, kochają się, całują. Brakuje im tylko jednego. Nie, nie dziecka (chociaż?

). Więc Kutner wymyśla im intrygę z Naczyniami by mogli spełnić swoje marzenie. Znów Taub nieźle wkręcony w seks szefa i jego najlepszego przyjaciela. Kutnera nie liczę, on jest Hilsonowo dziwnie wręcz zakręcony.
Wracając seks. Intryga mi się podobała, zakończenie iście Kutnerowskie. House i Wilson jednak w jakieś mierze naprawdę byli Gregiem i Jamesem i się wyzwolili z Naczyń? Potem uprawiali iście diabelsko-anielski seks?!
Co z House'em i Wilsonem skoro to Greg sterował House'em a James 'wsiąkł' w Wilsona i się przebudził a House też? Na to wygląda? Więc wyobraźnia Kutnera podsunęła mu prawdziwy scenariusz? Czy to co napisał działo się naprawdę? To by było coś! On wymyśla a to sie dzieje. Ja chcę tak! Ja chcę tak! Że ja wymyślam!
W każdym razie House masturbował się z myślą o Wilsonie. Może miłośc Grega 'przeszła' na House'a? Do Jamesa/Wilsona? Może obie te historie działy się niezależnie? Greg kochał Jamesa, James 'przepadł w Wilsonie, to kochał Wilsona. Nie ma bata! Dużo się przecież nie różnili. W końcu i Greg się zakochał.
Chcę dalej a nie że to koniec tego ff. Kutner do boju! Obiecał inne opowiadanie. Może poszaleje? I Cuddy, 'diabelska' anielica i Stacy co była aniołem a teraz jest demonem? Stacy i Cuddy?! House by się zaczytywał

Wilson dorwał jedną kartkę tekstu i od razu inaczej sie poczuł

Będę tęsknić za inspirującym tekstem

Richie117

Indeed, Taub złapał fikowego bakcyla. Ale właściwie to ciekawe, czemu Autorka wysłała Kutnera z jego historią do Tauba, a nie do 13 - ona to już w ogóle rozkręciłaby tę zabawę

Cuddy pewnie nic nie wie, bo by się wściekła, że to nie ona jest Cudem, dla którego Greg stracił głowę

Ja to zakończenie (i całego fika) zrozumiałam tak, że historia Kutnera to była najprawdziwsza prawda. Kto wie - może znów jakieś nadprzyrodzone siły maczały w tym palce, a Kutner dostał niebiańskiego natchnienia do napisania tego wszystkiego, żeby Wilson to przypadkiem przeczytał i James się obudził

Co do House'a i Wilsona. Z Wilsonem sprawa jest jasna - James nigdy nim nie sterował, więc po uwolnieniu się Jamesa Wilson pozostał sobą. House natomiast, hmm... Może podobieństwo Naczyń i Aniołów nie było wyłącznie fizyczne, więc House nie różnił się aż tak bardzo od Grega pod względem osobowości. Albo bycie sterowanym przez Grega wpłynęło na House'a. Zresztą zostało powiedziane, że za antyspołeczną postawę House'a odpowiadał Greg, a po zniknięciu Grega House zrobił się bardziej przytulaśny... chyba można przypuszczać, że tak mu już zostanie

LOL, imho ten tekst House'a, że Wilson jest jego fantazją erotyczną, to był raczej żart

Dlatego w kategorii fika na początku zaznaczyłam friendship dla House'a i Wilsona, bo ja niczego więcej między nimi nie widzę. Ale kto wie, co z tego wynikło z czasem

Jeśli Kutner jeszcze coś później napisał, to Autorka tego fika nic więcej o tym nie wspomina. Ale widzę, że Tobie inspiracji nie brakuje, więc droga wolna

(ale omg, House jarający się femeslashem Suddy? bleeeh

)

Heh, dzięki, że wytrwałaś przy tym fiku i mojej kapryśnej wenie

Faberry

Może i Taub zacznie pisać? 13 na pewno rozkręciłaby ten ff, ale może Kutner chciał sam za niego odpowiadać. Dopuścił Tauba jak miał zastój. Racja, racja

Możliwe

Niemniej długo to trwało, biedny Greg. Może anioł Robert pomógł?
Bardziej przytulaśny, ale tylko dla Wilsona

Takie dwie pary House/Greg i Wilson/James. Podwójny Hilson! Podoba mi się

Może House tylko obrócił to w żart

Kto wie

Szkoda, ale mam pewien pomysł

Bo Cuddy? Cuddy wszystko psuje, ale cóż począć

Nie ma za co

Richie117

hehe, być może

też racja

Długo indeed, ale teraz Greg i James mają dla siebie całą wieczność

Yup, bardzo możliwe.
Tiaa, właśnie ten podwójny Hilson urzekł mnie w tym fiku

To nie pozostaje Ci nic innego, jak ten pomysł zrealizować

Naah, bo Cuddy, Stacy i w ogóle femeslash

Chociaż to moja prywatna opinia, bo jak wiemy, House'owi by się podobało. Czytałam gdzieś kiedyś fika, w którym Cuddy miała dość sprzeczek między House'em i Stacy, więc zaprosiła oboje do swojego gabinetu, a później we trójkę zrobili orgię *rzyg, rzyg*

Faberry

Tak

Oraz są szczęśliwi

Tak. Podwójny Hilson na plus

Podwójne wariactwo

Prawda, pytanie tylko o czas i chęci piśmiennicze

Lubię fajny femslash, choć ten akurat nie

House woli Wilsona na żywo

House ze Stacy jeszcze toleruję, ale nie lubię Huddy jak wiesz. A taki trójkącik to już w ogóle bleh

Richie117

Ofkors

W każdym razie trzymam kciuki za Twoją wenę

Ja nie trawię nawet hetu, a co dopiero femslash z dwoma kobietami

Jasne, Wilson na żywo lepszy od każdego porno!

Tiaa, the same here

Faberry

Dziękuję

Rozumiem

Zdecydowanie