Cienie czasu [Z]

Blanka.

Halo, halo!

Czy tylko mi tak bardzo mocno brakuje tutaj Liska i cudownej kolejnej części?!

Wenuszek ma jak najszybciej omamić Liska!

Agusss

Khym, khym... Tak masz rację Lisie! ZABIJE CIĘ!! [pomijam fakt, ze Cię już kiedyś ukatrupiłam xD A właśnie ja Cię wskrzesiłam?

]

Jak mogłaś tak to zrobić?! Biedna jestem. Kurde naprawdę mam rozstrojone nerwy albo co to sie tak nazywa. Jak nic te łzy w oczach o tym mówią. Ale ja wciąż zganiam to na brak snu, zbyt wielkiej ilości kofeiny oraz zbyt duzej wiedzy z geologii o.O jak można w tydzień nauczyć się 1500 stron książek nie licząc notatek? o.O

Ale wracając do fika. House załamany po stracie Wilsona. Jakie to dla mnie wzruszające. I ważne. pokazujesz właśnie jak ważną osobą w jego życiu jest Wilsona. Niestety aż tak w serialu tego nie pokazują. A powinni, a powinni.
Cuddy nie rozumie tego? Jakieś takie odniosłam wrażenie. Ale może się mylę. Może jednak ta aura która świeci dla mnie nad nią tak działa xD Hmmm...

Część przedostatnia :x [mam nadzieję, że jeszcze kilka takich powstanie! xD ]
Nie wiem czemu, ale lubię cmentarze! I bardzo mi się to podoba. Tak House, który szuka ukojenia. Bo chyba tego szuka, albo wybaczenia, spokoju ducha bądź sumienia. Ale szuka. Idzie do przyjaciela. pokazujesz go nada mu go brakuje. Dziekuję, dziękuję, dziękuję, że tyle Hilsona jest w Twoich opowiadaniach! Nie dość, że tak świetnie piszesz, to jeszcze wplatasz to co kocham

Normalnie dziękuję! Czasami mam takie dziwne wrażenie jakbyś robiła to specjalnie dla mnie! I to jest takie wspaniałe!

[wiem, ze tak nie jest, ale takie odnoszę właśnie wrażenie!]

Rozmowa z Rachel. Niby takie nic, a tak wiele!
I to pytanie Rachel do Wilsona. Hmmm... Wydaje mi się, że on nadal nad nimi czuwa. On nie przestanie. Nawet jeśli go już nie ma, prawda?

Postanowienie Rachel tak bardzo do niej pasuje. I pewnie tego dokona. A raczej to osiągnie. W końcu to mała cwana dziewoja

I ostatni akapit... Wow. Siedzę nad nim od kilku dni [tak uczę sie xD Ale wciąż się zastanawiam nad nim] I jakoś nie mogę wychwycić wszystkiego z niego. Mam wrażenie, że coś w nim zgubiłam, że nie wszystko w nim wyczytałam. Takie piękny...

Lisku czekam na tę ostatnią [w sumie mam nadzieję, że jednak nie ostatnią!] część. Z wielką niecierpliwością, pełna nadziei.
I pamiętaj: musi tam być Wilson! xd inaczej nie czytam :x

Weny,
Opos

lisek

Agusss, ma Hilsonowa przyjaźni, dla mnie Wilson zawsze był ogromną częścią życia House'a, czasem mam wrażnie, że być może i większą niż Huddy, choć nie powinnam tego mówić, tak naprawdę to traktuję ich jednakowo, choć rola jaką każde z nich odgrywa w życiu House'a jest zupełnia inna. Myślę więc, że w ostatecznym rozrachunku są dla niego tak samo ważni, choć każde z nich na inny sposób. Cóż, może tak jest

Jesteś przecież pierwszą i w sumie jedyną osobą dla której pisałam Hilsona

To zostaje w człowieku. Dziękuję, to dla mnie największa nagroda, gdy czytający znajduje dla siebie jakiś ulubiony fragment w tym co piszę, lubię gdy ktoś szuka czegoś w tym co piszę.
Dziękuje, oposie

Blackzone, Twoje emocje są dla mnie największą radością, oczywiście nie to, że płaczesz

po prostu, takie słowa sprawiają, że mam ochotę pisać dalej. Dziękuję ci

Nusiek94, no to kamień z serca

wybacz, że tyle to trwało.

Blanko, tak już mam, że na początku jakoś mi idzie pisanie, ale gdy zbliża się koniec, nie jestem w stanie tego poskładać, ciągle mam wrażenie, że coś jest nie tak, że czegoś brakuje, że możnaby jeszcze coś dodać. Teraz też tak mam

Dlatego tyle to trwa.
Ale wracając do Twojego pięknego komenta, naprawdę czasem brak mi słów, by odpowiedzieć na to co mi piszecie, mam wrażenie, że mam najlepszych czytelników pod słońcem

Dziękuję, za każde Twoje słowo i każdą literkę

W sumie wyszło krócej niż zakładałam, dość chaotycznie, ale to już taka uroda lub wada tego fika. Sporo pracy nakłada na samego czytającego i właściwie od danej osoby zależy, jak zinterpretuje to, co nie jest rzucone wprost. Nie wiem, chyba po prostu mój wen lubi, gdy czytelnik jest blisko

X – Wieczność.

- Musisz mi pomóc.
- Nie ma mowy.
- Wilson, nie bądź dzieckiem.
- Nie. Nie zamierzam stracić pracy.
- Daj spokój. Prędzej zwolni mnie.
- Ty przynajmniej będziesz miał co wspomniać.
- To, że wiedźma ze mną sypia, nie ma nic do rzeczy.
- Nie, to moje ostatnie słowo.
- Ma pójść z tobą do łóżka, żebyś mi pomógł?!

Zawsze tak było. Gdy tylko wpadał mu do głowy, jakiś fajny pomysł, jego najlepszy przyjaciel, ze wszystkich sił starał się mu go wybić z głowy. Nie miało znaczenia, że pomysł był naprawdę dobry. Jak chociażby kradzież wypasionego samochodu administratorki PPTH. To był jedyny sposób, by Cuddy wsiadła z nim na motor. Przecież to nawet nie byłaby prawdziwa kradzież, tylko wypożyczenie. Zawsze marzył o tym, żeby usiadła tuż za nim, objęła go w pasie i zaufała mu całkowicie. Nie potrafiła tego zrobić. Ani jeśli chodziło o motor, ani o życie.

Przebudził się z dziwnym uciskiem w okolicy klatki pierwsiowej. Cisza, która go otaczała sprawiała mu ból. Niemal fizyczny. Powoli zaczynał rozumieć, że to co przed czym całe życie próbował go uchronić onkolog w końcu go dopadło. Z całą swoją mocą. Gdy w końcu ukazała mu swoje prawdziwe oblicze, nie mógł uwierzyć, że teraz stała się jego przeznaczeniem. Samotność. W swej najczystszej i najokrutnieszej postaci. Rozejrzał się wokół. Nic. Tylko pustka i on pośród niczego. W pokoju, który już dawno temu przestał oddychać. Miał wrażenie, że jedynym żywym elementem w tym miejscu i w jego życiu są właśnie wspomnienia. Dlatego nie był w stanie ich odrzucić.

- Nie bądź idiotą!
- Sam jesteś idiotą, jeśli myślisz, że będę ją przepraszał.
- Kochasz ją.
- I tak nie przeproszę.
- Nie musisz.
- I przeleciałeś tyle tysięcy kilometrów, żeby mi to powiedzieć?

Właśnie tak wrócił z Hawajów. I tak zyskał kilka kolejnych, szczęśliwych stron w swoim mrocznym życiorysie. Wszystko zawdzięczał jemu. Tylko onkolog i jego spojrzenie mówiące "martwię się" mogło zmusić go do powrotu. I nawet te sześć miesięcy spędzone w więzieniu nie były w stanie sprawić, by spojrzał na to inaczej. Nigdy, ani przez moment nie miał wątpliwości, że to on był jego najlepszym przyjacielem. Jedynym. Na całe życie.

- Wujku, będziesz ich pilnował, prawda?
- Zawsze.

Miał wrażenie, że dopiero dziś zrozumiał znaczenie tych ciągle powracających do niego słów. To wędrówka wśród granitowych cieni uświadomiła mu, czego tak naprawdę potrzebował. Lubił być nieszczęśliwy, bo tak było mu wygodniej. Kochał Cuddy i kochał Rachel, ale nigdy do końca nie zaakceptował tych uczuć. Nie potrafił przyznać, że na nie zasługuje, a właśnie to przez cały czas próbował mu udowodnić Wilson. Nie zrezygnował, nawet gdy on go odrzucał. Wiele razy. Nagle wszystko stało się takie oczywiste. Okazało się, że przyjaźń, kolejne uczucie do którego nie lubił się przyznawać, uchroniło go przed nim samym. Było prezentem przeszłości, jego prezentem. Odwrócił się w stronę nocnego stolika i spojrzał na lekko zakurzone zdjęcie. Identyczne Cuddy trzymała w swoim gabinecie. On nigdy by go tu nie postawił, ale Rachel lubiła tego typu ckliwości. Gdy już się tu znalazło, nie potrafił go wyrzucić. Tak, jak nie potrafił się nie uśmiechnąć, za każdym razem, gdy na nie spoglądał. Z pozoru nic nie znacząca kartka kolorowego papieru, z zatrzymanym w czasie wizerunkiem trzech postaci, ale w jego przypadku stała się idealnym obrazem życia. Tego, co miało w nim znaczenie i sens. Wieczny błękit ponownie zniknął pod przymkniętymi powiekami.

- Jesteś mi potrzebna. - Wyszeptał, rozkoszując się zapachem jej ciała i umysłu. Była tak blisko, taka piękna. Czas obchodził się z nią wyjątkowo łagodnie. Właściwie z roku na rok była jeszcze piękniejsza. Pełna życia, uparta, ambitna. Uwielbiał się z nią przegadywać. Po tylu latach niemal dorównywała mu zadziornością i ciętymi ripostami. Jednak najbardziej lubił na nią patrzeć. Ciągle tak samo.
- Kocham cię. Nie chcę, ale nic nie mogę na to poradzić. - Jak w tej chwili, jak na najbardziej pożądaną zdobycz, a równocześnie najtrudniejszą, wręcz niemożliwą do zdobycia.
- Już to kiedyś słyszałem.
- Bo już to mówiłam. - Uśmiechnęli się oboje. To wystarczyło.

Marzył o tym, by znów mieć ją blisko. Poczuć, że jest coś, co nie umarło, co nie opuści go dopóki w płucach będzie miał choć decymetr sześcienny powietrza, a w sercu choć jedno, nikłe uderzenie. Na początku zastanawiał się co sprawiło, że zdecydowała się na taki krok. Żal, smutek, wyrzuty sumienia, a może jej własna samotność? Jednak z każdą kolejną sekundą to przestawało mieć znaczenie. Stało się chyba pierwszą i jedyną w jego życiu odpowiedzią, której nie zamierzał szukać. Gdy zamiast wyjść, podeszła do niego, taka bezbronna, równie zagubiona jak on, gdy położyła mu swoją głowę na klatce piersiowej, nie był już w stanie niczego zmienić, niczego zatrzymać. Podszedł jeszcze bliżej, stykając ich ciała ze sobą. Czuł pod palcami jej rozpalone policzki. Widział jej błyszczące od nagromadzenia emocji spojrzenie. Słyszał jak oddycha. Z każdą chwilą coraz głębiej i szybciej. Wiedział, że walczy. Całą sobą wyrażała to jak bardzo się bała i to, że niczego nie pragnęła bardziej niż pozostać tu i teraz. Nie miał pojęcia, czy po tylu latach mieli jeszcze do tego prawo, czy po tym wszystkim powinni znów stanąć w tym właśnie miejscu. Cokolwiek było wtedy właściwe, przestał o tym myśleć, w momencie, w którym zauważył jak przymyka oczy, oddając się mu całkowicie. Jego dłonie nie czekały na przyzwolenie umysłu. Pieściły, tuliły i głaskały każdy zakamarek jej drżącego ciała. Odchyliła głowę do tyłu, wzdychając nieśmiało, wciąż miał na nią taki sam wpływ, jak kiedyś. Wzmocnił uścisk w którym ją trzymał, i nie dając szans na jakąkolwiek reakcję, odnalazł jej usta. Smakowały cudownie, jak ona cała.

Ból i radość przenikały się nawzajem. Wspomnienie idealnie oddawało jego dotychczasowe życie. To, co stracił i to, co wciąż mógł jeszcze odzyskać. Wystarczyło odrobinę odwagi. Uśmiechnął się, wciąż nie otwierając oczu. James Wilson znów miał rację.

- Pisałem, że będę jutro. - Odezwał się doskonale wiedząc, kto stoi w drzwiach.
- Czytałam. - Ona również się uśmiechnęła. Nie widział tego, ale wyczuł bezbłędnie. - Czekałeś, prawda?
- Nie.
- Czekałeś. - Stwierdziła pewna swego.
- A wnioskujesz po...
- Po twoim podejrzanym uśmieszku i dziwnej minie, dokładnie takiej, jaką miałeś kilka dni temu. Chyba nie muszę ci przypominać, co się wtedy stało. - Weszła mu w słowo.
- Chciałaś tu przyjść, prawda?
- Nie.
- Chciałaś. Nawet Rachel uważa, że kiepsko kłamiesz.
- O tym z nią rozmawiałeś? - W końcu otworzył oczy. Błękitne źrenice od razu zlokalizowały jej sylwetkę. Niczym sprawny rentgen skanowały ją z góry na dół. - Przestań.
- Przecież nic nie robię.
- Powinniśmy porozmawiać. - Zamierzała ignorować wszystkie jego zaczepki i gierki. Wiedziała, że tym razem to naprawdę ich ostatnia szansa i jak nigdy wcześniej miała pewność, że właśnie tu jest jej miejsce, że zawsze było.
- Akurat to nigdy nie wychodziło nam najlepiej.
- Przepraszam. - Te słowa lekko go zaskoczyły. Nigdy nie uważał, że zrobiła coś za co musiałaby go przepraszać. Prędzej on, ale w jego przypadku słowa niewiele znaczyły.
- To zabawne. - Roześmiał się, gdy coś sobie uświadomił.
- Tylko ty się śmiejesz. - Rozejrzała się wokół.
- Jestem pewny, że ktoś jeszcze pęka ze śmiechu. I z dumy. Nawet po śmierci nieźle sobie z nami pogrywa.
- Uważasz, że gdyby nie to, co się stało, nie byłoby mnie tutaj? - Zapytała, wyczuwając o co mu chodzi.
- Ty mi powiedz. - Unikając jego wzroku, ruszyła w stronę okna. Każdy jej krok był dla niego tańcem. Wędrówką po linie. Kusząco kołysała biodrami, nie był w stanie oderwać od niej oczu. Wstał, podążając za nią. Odwróciła się.
- To co napisałeś... - kąciki jego ust dyskretnie poszybowały w górę. Oczy, których tak potrzebował znów były blisko. - Nie wiem. - Wyszeptała, czując jego gorący oddech na swoich ustach. To miejsce, jak żadne inne, udowadniało im, jak cienka jest granica oddzielająca czas od wieczności, i przeznaczenia.
- Ja wiem. - Odwrócił się, pociągając ją za sobą. Klepsydra czasu została zamknięta.

Koniec.

nusiek94

długo się zastanawiałam , jak podsumować cały ten fick.
niewątpliwie chciałabym, aby tak wyglądał koniec House.
a jedynym słowem, którym mogę określić to co przeczytałam to... REWELACYJNE.
jak każdy twój fick, dzięki takim osobom jak Ty moja iskierka nadziei na powrót tego za czym tęsknie( i nie musi być to koniecznie związek, wystarczy LE

) zwiększa się

dla takich opowieści warto odwiedzać to forum i czytać

ach, rozpisałam się ot co

powtórzę: REWELACYJNE !
i zakończę:

"...- To co napisałeś... - kąciki jego ust dyskretnie poszybowały w górę. Oczy, których tak potrzebował znów były blisko. - Nie wiem. - Wyszeptała, czując jego gorący oddech na swoich ustach. To miejsce, jak żadne inne, udowadniało im, jak cienka jest granica oddzielająca czas od wieczności, i przeznaczenia.
- Ja wiem. - Odwrócił się, pociągając ją za sobą. ..."

blackzone

Dziękuję ci Lisku.

To była przepiękna opowieść ze szczęśliwym, jakby nie było, zakończeniem.

House pomimo, iż stracił najlepszego, ba, jedynego przyjaciela, zyskał mądrość. Uświadomił sobie, że Wilson motywował go do wszystkiego, chronił go. Taka przyjaźń jest skarbem i mając takiego przyjaciela, powinniśmy być wdzięczni Górze za to, że dane nam było spotkać taką osobę. Która będzie przy nas na dobre i na złe.

Dzięki serce i wracaj z równie wspaniałym fikiem

noway_

Hej!

Muszę przyznać, że całe opowiadanie przeczytałam jednym tchem. Miałam już możliwość zapoznania się z całym Twoim dorobkiem pisarskim, który jest pokaźny. Wiem, że nie wolno porównywać, ale widać diametralną różnicę, między początkiem twoich opowiadań a obecnym stanem. Postępy jakie uczyniłaś w kształceniu swojego talentu, są zachwycające

Widać, że dojrzałaś, że opowiadania kończą się happy-endem, ale są z sensem i z wyczuciem. (Oczywiście, nie sugeruję, że wcześniej nie były, ale obecnie nie ma tej ckliwości) Mam nadzieję, że rozumiesz, co chcę przekazać

Bardzo, ale to bardzo lubię retrospekcje. Mam do nich słabość. Uwielbiam również, kiedy autor nie poddaje wszystkich szczegółów od razu na tacy, ale pozwala czytelnikowi powoli odkrywać prawdę. Podoba mi się, jak opisujesz rozważania House, jego przemyślenia. Widać, że wczuwasz się w jego rolę, że sprawia Ci przyjemność pisanie z jego miejsca, że się tak wyrażę.

Lubię postać Rachel. Czy to małą, czy to dużą. Tu ukazujesz ją jaką nastolatkę, która pod wpływem House, staje się, no, no, drugim Housem

„Z kim przestajesz, takim się stajesz”

Cuddy się u Ciebie nie zmienia. Jest taka, jaką sobie zawsze wyobrażam. Lubisz tą postać, chyba nawet się z nią utożsamiasz, więc wychodzi Ci wręcz idealnie! Wilson, bardzo mi go szkoda.

Był zawsze taką ostoją normalności w tym chorym trójkącie

Cóż, pozostaję mi życzyć, aby Twój wen zachwycił nas po raz kolejny

Blanka.

To ja Ci dziękuję Kochana! Nie masz za co przepraszać. Rozumiem.. i dla tego Cię uwielbiam! Za to, że wszystko starannie dopracowujesz, by było perfekcyjne. Doczekałam się w końcu! Szczerze Ci powiem, że trochę mnie zaskoczyłaś.. wchodzę sobie wczoraj na forum aż tu nagle! Nowa część! Nie byłam na to przygotowana!

Co, by tu napisać.. Jak dla mnie może za dużo Hilsona, ale pomimo wszystko to na prawdę piękne podsumowanie, tym bardziej, iż Wilson był fundamentem Huddy. Takie zakończenie byłoby idealne. Tak jakoś mi się smutno zrobiło.. teraz nawet nie mam na co czekać

Chociaż wierzę, że zaserwujesz nam jakiś kolejny, równie wspaniały, a może i jeszcze lepszy - o ile to możliwe, kąsek

Dziękuję za Twoje serce w tym wspaniałym fiku!

Buziak!

Agusss

Już Ci kiedyś mówiłam: nie dziękuj mi! To ja powinnam dziękować Tobie. Za każde słowo napisane przez Ciebie!
Widzę, że na początku napiszę co mi w sercu gra, a potem skomentuję

Jest mi niezmiernie miło po tym co powiedziałaś. Jedyną? Jakoś nie mogę w to uwierzyć, ale to mnie bardzo, ale to bardzo ucieszyło. Dziękuję za te miłe słowa.

A teraz chciałabym zacytować pewną Twoją wypowiedź. Wiem, że się zgodzisz

Lisek z dnia 21.03.2010!

magdalenka

cześć!
ale ze mnie gapa. przegapiłam Liska!!!
normalnie rozpacz
cieszę się że chociaż na chwilę wróciłaś i osłodziłaś nam naszą rozpacz związaną z Huddy.
kocham twoje fiki, tak fajnie przedstawiasz ich emocje, takie jakie chciaładym widziec w serialu, ale nie możemy mieć wszystkiego...
dzięki za ten fik
buźka

lisek

Właśnie zaczynam odczuwać, że to będzie trudnieszje niż sądziałam, jakoś, gdy tu nie zglądałam było łatwiej, to miejsce z niezwykłą lekkością potrafi przypomnieć za co tak się je uwielbia

Ale nie po to wpadłam, by tu sentymencić...

Nusiek94, no to jest nas dwoje, ja nigdy nie widziałam w Housie nieszcześliwego, przegranego i skazanego na ból i smaotność człowieka, dla mnie to geniusz, niezwykła osobowiść, cholernie trudna we współistnieniu z innymi, ale przez to taka ciekawa, pochłaniająca... House jest jaki jest, zawsze był, nikt nie mówi, że pasuje do niego cukierkowe zakończenie, nic w tym stylu, on chyba do końca życia będzie walczył, ale proste schematy są w przypadku takiego bohatera najgorsze, czasem wystraczy coś niedopowiedzieć, by czarne zrobiło się szare i dla mnie taki był House, nie do końca skazany na porażkę, pozostający ciągle tym samym cynicznym draniem na zewnątrz, piekielnie dobrym lekarzem, a w głębi człowiekiem, który mimo wszystko wciąż ma szansę, ale chyba na tym polegał mój problem, bo gdy Shore mi to zabrał pogubiłam się zupełnie.
Twoje słowa...

w takich przypadkach dziękuję to zawsze za mało, ale cóż więcej mogę Ci powiedzieć, dzięki takim słowom wiem, że warto pisać, chce się pisać.

Dziękuję

Blackzone, tak Hilson w Housie to wyjątkowy wątek

i tak zakończenie w zasadzie szczęśliwe, co będzie dalej z naszą dwójką, cóż każdy może sobie wyobrazić, jak woli, bardziej lub mniej Happy, zależało mi na tym, by czytelnik mógł sam ocenić, czy może im się po tym wszystkim udać, czy nie.
Co do powrotu, to będzie trudne, choć jak po tym jak znów tu jestem uświadamiam sobie jak bardzo lubię tu być, niestety, nie wszystko jest takie proste, ale ciągle wierzę, że kiedyś znów się spotkamy pod jakimś fikiem

Dziękuję

Noway_ i znów nie wiem, co napisać, po takich słowach czytelnika

już kiedyś pisałam, że czasem naprawdę trudniej jest napisać komentarz niż fika i to chyba prawda, to niesamowiete gdy ktoś pisze, że czyta twoje opowiadania, że widzi jak się rozwijasz, że mu się podoba to co piszesz, to mega fajne uczucie, tak myślę, że rozumiem

jest bardzo miło i jestem z siebie nawet trochę dumna, bo faktycznie, jak przypomnę sobie swoje pierwsze fiki to aż strach się do nich przyznawać

Również ma słabość do retrospekcji, dają sporo możliwości i mam wrażenie trochę ułatwiają autorowi wciągnięcie czytelnika w historię choć trzeba też uważać by nie było zbyt pokręcone, nie wiem, czy mi się tu do końca udało, ale czytając Wasze opinie myślę, że po części tak

Masz rację we wszystkim, co napisałaś, uwielbiam pisać od strony House'a, Cuddy zawsze była i będzie dla mnie taka sama i podobnie jak Ty lubię Rachel i straszni mi szkoda, że tak mało jej nam dane było poznać.
Dziękuję z całego serducha

Blanko, taa... czasem to moje dopracowywanie, zresztą nieważne

Jeśli za dużo Hilsona to reklamacje proszę składać do niejakiej Agusss

a tak serio, dla mnie House to taka mieszanka właśnie, medycyna, Hilson, Huddy... na wszystko jest czas i wszystko ma swoje miejsce. Co do tego serwowania to chyba, że nie prędko to nastąpi, mam wrażenie, że coś się skończyło, nie wiem, mam nadzieje, że wen mimo wszystko kiedyś znów się odezwie.
Pozdrawiam i dziękuję

Agusss, rozwaliłaś mnie kompletnie

Cieszę się, że tak to odbierasz, każdy kto pisze marzy skrycie o tym, by trafisz do czytelnika, dlatego straszną mam radochę czytając Twój komentarz, taaa... chyba już wszyscy przywykli do tego mojego "stylu" ale nie moja wina, że ja nie potrafię inaczej

Piękne słowa za które to ja padam do Twych stóp, dziękuję

że jesteś i tu i ze mną, mimo iż Twe serducho należy do Hilsona.
Ściskam mocno

Magdalenka, chyba idealnie oddałaś to co czuję, zdaniem, że nie można mieć wszystkiego, cieszę się, że moje pisanie może komuś dawać radochę, wtedy i ja ją mam, dziękuję

Tyle ze strony lisa

Byłam pewna, że nigdy nie przestanę pisać, ale już komuś napisałam, że bardziej jestem jak Lessie niż lis więc jest szansa, że kiedyś znów wrócę.

Uwielbiam Was, jesteście cudowni i kochani

A zatem do napisania, lis.
Idę w las

nimfka

Drugi komentarz w przeciągu 2 dni, do tego tylko Twoje fiki potrafią mnie skłonić

Nie lubię smętów, refleksyjnych opowiadań z długimi opisami, pełnych cierpienia i bólu, ale jak widać, co powinnam była przewidzieć, moje "nie lubienie" tego wszystkiego nie odnosi się do Twoich prac.
Najsmutniejszy i zarazem najbardziej Huddy fik jaki w życiu czytałam, tak mogę to podsumować. Uwielbiam wszystkie Twoje fiki i co najmniej kilkanaście prac innych autorów, ale są to głównie zabawne opowiadania, za to kocham też Twoje fiki, za zabawne, tak bardzo House'owe dialogi, które zawsze poprawiają mi humor i za to ogromne napięcie między House'm i Cuddy, które tak niewielu autorom udaje się zbudować, ale ten fik to coś więcej.
Narracja, która pozawala się wczuć w ten refleksyjno-wspomnieniowy nastrój, smutne i takie prawdziwe, zgodne z końcową sytuacją w serialu (a raczej zgodne z sytuacją na etapie na którym ja zakończyłam oglądanie, nie wiem jak dalej, ale pewnie też) opisy uczuć House'a i jego relacji z Cuddy, które wbrew pozorom, zamiast odstraszyć mnie i zniechęcić do czytania pracy w klimacie, za którym nie przepadam, wciągnęły mnie tak, że jednym tchem przeczytałam całe opowiadania. Oczywiście poza tym nie zabrakło tego, o czym już wspomniałam, a co kocham we wszystkich Twoich pracach - wesołych dialogów, pełnych ciętych ripost i tego ogromnego napięcia między Huddy. Wszystko to powoduje, że czyta się wspaniale. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś wena Cię nawiedzi i będę mogła pozachwycać się Twoimi pracami ;*

lisek · Wysłany: Sob 15:07, 30 Mar 2013 Temat postu:

nimfko, po przeczytaniu czegoś takiego, nie mogłam Ci nie odpowiedzieć, jak wielką radochę mi sprawiałaś. Lubię pisać, ale takie słowa sprawiają, że nie przychodzi mi do głowy inne słowo niż "bezcenne"

Nie ma nic fajniejszego niż napisanie czegoś co się spodoba. Jak widzę lubimy podobne klimaty, ja też nie przepadam za smutami w fikach, ale od czasu do czasu wen domaga się czegoś nowego, tym bardziej się cieszę, że mi się udało. Pewnie końcówka mnie uratowała

Dziękuję za każde słowo, taki czytelnik to wielki skarb