Ktoś musiał umrzeć... [Z]

lisek

Olu nie ma więcej płaczu

wiem, że smutny fik, ale myślę, że na razie ostatni tego typu w moim wykonaniu, jeśli już coś kiedyś, to pokuszę się o coś weselszego

Jeszcze tylko epilog, ale nic nie mogę więcej napisać choć wierz mi, że bym chciała

Agusss

nie zwstydzaj liska, już ja wiem, jak pisze. Na pewno nie tak dobrze jak Ci się wydaje

No nie mam pojęcia jaki fik

No i znów mi humor poprawiłaś

na samo wspomnienie wyglądam tak

Agusss

Zawstydziłam? Ale czym przepraszam?

Prawdą? xD Oczywiście, że tak dobrze, a nawet lepiej! xD

Już mi tu nie ściemniaj, że nie wiesz!

Prowokujesz mnie

Poprawiacz humoru do usług

Ja nie powiem jak wyglądam

martusia14

Oprócz tego nic dodać nic ująć.
Ta część mówi i wyraża wszystko.Są w niej zawarte uczucia ludzi bliskich ludzi otaczających genialnego diagnostę oraz jest w niej twoja pasja do pisania i twoje uczucia.Bardzo,ale to bardzo lubię tą magię w twoich fikach.

Kocham

monad

Smutny koniec. Ale pięknie opisany, zwłaszcza ten ostatni akapit... tak House jest, był (akurat nie wiadomo czy nadal i na zawsze będzie) lekko skrzywiony

ale to House, można o nim powiedzieć, napisać wiele złego ale chyba o wiele więcej dobrego... i uchwyciłaś to pięknie..

Żal Wilsona, żal wszystkich których opuścił..

Biedna mała Rachel....

Wzruszający koniec, autentycznie łezka mi się zakręciła w oku...

ps. ciekawe jak nas zaskoczysz w epilogu

coolness

IloveNelo

pięknie lisku, pięknie

pozdrawiam

joyjoyjoy

"Odeszła dusza tego miejsca."

tym jednym zdaniem poruszyłaś najwrażliwszą część mnie..
aż się popłakałam ^^..

eh.. mozę to i dobrze.. może teraz będzie z Cuddy..

Cralite

Piękne, piękne i jeszcze raz piękne..... Nie wiem co jeszcze napisać, ale to jest po prostu cudowne

Hilson bosko ci wyszedłi i ostatni dialog Wilsona i House'a... no brak słów no

justykacz

Czy mi się zdaje, czy w tym fiku było w sumie mało Huddy jako tako?

Więc Lisek, dajesz epilog Huddy Heaven

Albo niczym w "Bones", komuś coś się śniło

Wilsonowi może?

sysunia

A wręcz przeciwnie, ta część aż tak nie pędziła ;]

Ze strony technicznej - parę błędów w interpunkcji mi mignęło i chyba jakaś literówka;]

Smutna bardzo część. I końcówka ładna, to o odejściu duszy tego szpitala... No właśnie, bo bez Cuddy i House PPTH nigdy już nie będzie taki sam...

Czekam na epilog

Mam nadzieję, że pojawi się szybko^^

lisek

Tradycyjnie dla Ley, mojej miłości Shadow, dla Agusss najcudowniejszej Hilsonki na świecie, dla Oli, dla moich cudownych chrześniaków i IloveNelo, dla szalonej Cocci, kochanej Elizy, niezastąpionej Martusi, dla Justykacz i Sysuni, którym z całego serca dziękuję, dla Monad, bo to wszystko przewidziała, zresztą nie tylko ona, z przerażeniem patrzy na Agusss czytającą mi w myślach i analizatorski umysł Justykacz i ogólnie dla wszytkich, którzy dotrwali ze mną do końca

Epilog

Sześć lat później……….

- Spójrz na nią. Czyż ona nie jest najpiękniejsza na świecie? – usłyszał cichy szept tuż za uchem.
- Tak. Urocza rodzinka. Nic tylko zrobić zdjęcie i oprawić w ramkę – westchnął znudzony.
- Nie udawaj. Wiem, że jesteś szczęśliwy. Cieszysz się jego szczęściem – mówiła rozbawiona wiedząc, że ma rację.
- Tak, wielkie mi szczęście – wywrócił oczami. - Dom na utrzymaniu, niezapłacone rachunki, wymagająca żona, szalona córeczka i cały szpital na jego głowie – spojrzał współczującym wzrokiem w stronę swojego przyjaciela. – Swoją drogą to już nie to samo. Bez nas szpital nie jest już taki sam. Nie ma żadnych plotek o podwójnym życiu administratora, ani o jego głebokich dekoltach. Wilson jest po prostu nudny – starał się wyglądać na zupełnie poważnego.
- Jest porządny i świetnie sobie radzi, a ty jak zwykle szukasz dziury w całym – skwitowała oburzona.
- Znów zamierzasz się kłócić? Wczorajsze pioruny ci nie wystarczyły? – uśmiechnęła się na myśl wczorajszej kłótni. – W końcu, ktoś się zorientuje, że coś jest nie tak – uniósł wzrok do góry.
- Tak. Niebo to straszne miejsce. Gdyby wiedzieli jaki z ciebie uparciuch na pewno nikt, by cię tam nie wpuścił – westchnęła.
- Może zostawimy ich samych? – zaproponował.
- Daj mi jeszcze chwilę. Tak dawno jej nie widziałam – uśmiechnęła się zalotnie. Dobrze wiedziała, że swoim uśmiechem przekona go do wszystkiego, nawet do tych wspólnych wycieczek na ziemię.
- Za chwlę zaczniesz zaglądać im do sypialni – skrytykował rozmarzoną administratorkę.
- Och. Daj spokój. To cmentarz. Uszanuj chociaż to miejsce – posłał jej pytające spojrzenie. – No tak. Zasad panujących w niebie też nie przestrzegasz więc w sumie mogłam się tego spodziewać – wzruszyła ramionami.
- Hej. Nie moja wina, że noce tam na górze są takie zimne – wygiął usta w podkówke i zrobił niewinną minkę.
- Patrz! – wskazała na siedmioletnią dziewczynkę kucającą przy ich grobie. – Nie sądziłam, że będą tak długo o nas pamiętać – w jej oczach pojawiły się łzy wzruszenia.
- O twoim wielkim tyłku nie da się zapomnieć. Będą o nim pamiętać jeszcze co najmniej przez trzy najbliższe tysiąclecia – posłał jej rozbawione spojrzenie. – A nie, tyłek to powód dlaczego ja nie zapomnę cię do……chciałem powiedzieć do końca swoich dni – roześmiali się oboje. – To Wilson i twoja cudowna Kate. Dziwię się, że nie wystawili nam ołtarzyku w salonie – spojrzał na trzymającą się za ręce parę spacerującą cmentarnymi uliczkami.
- Jesteś niemożliwy – posała mu czarujący uśmiech.
- Ok. Upewniłaś się, że wszyscy są szczęsliwi. Możemy już iść? – posałał jej wymowne spojrzenie.
- House! Jeśli znów przez ciebie każą nam sprzątać cały czyściec, to przysięgam, że cię ….. – no właśnie teraz już nic nie mogła zrobić.
- Hej. Nie udawaj niewiniątka – odparł oburzony. – W nocy to ty mnie podpuszczasz – uśmiechnął się łobuzersko.
- Tak? I to niby ja zakradam się do damskiej części nieba?
- Nie mam pojęcia po co Bóg wymyślił te podziały?
- Powiedział ci albo ślub albo życie w celibacie – wyjaśniła dla przypomnienia.
- Nie znał mnie – uśmiechał się do siebie na myśl o swoim geniuszu.
- To, że naciągasz biednych aniołów na numer z kalekim lekarzem szukającym swojej siostry to już gruba przesada – mówiła z wielką powagą.
- W nocy nie miałaś nic przeciwko. A ślub? Ułatwiłby parę spraw, ale odebrałby mi całą zabawę – zrobił minkę zbitego pieska. Podszedł bliżej i objął ją. Poczuła na sobie ciepło jego ciała. Stali tak wpatrując się roześmianą Rachel, trzymającą za ręce swoich nowych rodziców. Szczęśliwych rodziców.
- Wracamy? – zapytał składając jej na szyji deliktany pocałunek.
- Chyba już najwyższa pora – odpowiedziała odwracając się do niego przodem i zatracając się w jego błękitnym spojrzeniu. – Ale wrócimy tu jeszcze? – z jej oczu wyczytał najpiękniejsze wyznanie. Kochała go.
- Oczywiście, że tu wrócimy – przytaknął składając jej na ustach namiętny pocałunek. – Cmentarze są takie romantyczne – dodał nie przerywając pocałunku.
- Ja nie wiem, jak ty w ogóle mogłeś trafić do nieba? – zapytała rozbawiona.
- Wiesz, mam plecy, w końcu uratowałaem tyle istnień ludzkich – przerwała pocałunek. Złapała go za rękę i wskazała drogę. Ich wpólną drogę do wieczności.

- Wilson spójrz jaki piękny zachód słońca – odezwała się rozmarzona Kate.

- Hej, ale naczynia po kolacji dziś zmywasz ty – zaczął diagnosta przyciągając swoją towarzyszkę do siebie.
- Zaraz! Ja zmywałam wczoraj – odburknęła.
- A ja przedwczoraj.
- Przedwczoraj w ogóle nie zmywaliśmy – Lisa lekko się zarumieniła.
- Bo trzeba było się tak nie nachylać nad tym zlewem – jego ręka właśnie powędrowała na jej jędrny pośladek. – Wiesz, może to i lepiej, że dla nas czas się zatrzymał – posłała mu pytające spojrzenie. – Przynajmniej nie będę musiał oglądać twoich zmarszczek, oczywiście oprócz tych dwóch na czole. - Auć – w tej chwili łokieć Cuddy znalazł się, gdzieś w okolicy jego piątego żebra.

- A ja myślę, że znowu czeka nas niespokojna noc. Spójrz na te burzowe chmury – Wilson wskazał na dwie ciemne chmurki w oddali.
- No co ty, takie chmurki. Spójrz! Łączą się w jedną – uśmiechnęła się.
- To będzie moja chmurka – odezwała się Rachel.
- Kochanie dlaczego właśnie ta? – zapytał zaciekawiony James.
- Bo ta jest wyjątkowa – w odpowiedzi dziewczynki było tyle pewności, że ani on ani Kate nie pytali już o nic więcej. Zawsze wiedzieli, że ich córeczka będzie równie wyjątkowa jak jej przyszywani rodzice w niebie. W końcu nie mogło być inaczej. Ktoś musiał być szczęśliwy. I chyba wszystkim na swój sposób się to udało.

KONIEC

IloveNelo

aaaaa!!!

lepszego epilogu nie mogłam sobie wymarzyć!

Piękny, cudowny, wspaniały

Lisku, kocham Ciebie i tego fika!

Ala

Rewelacja!! Aż się wzruszyłam:) Pięknie piszesz!!!

Coccinella

Rany,
skąd ty bierzesz czas na pisanie?

Mniejsza z tym, skupmy się na zakończeniu.

Ja wobec nieba i B. jestem ( przynajmniej dziś) raczej "konstruktywną opozycją" jak to powiedział Woody Allen. W związku z tym, ta cześć pobudza mnie do konstruktywnego marudzenia, ale się powstrzymam!

Dlaczego? Bo ujęłaś to tak pięknie, zgrabnie, powabnie i House'owo, że pozostaje tylko wzdychać. House wyzionął ducha, mimo to nadal jest kulejącym, migającym się od obowiązków House'em, co więcej, jest kulejącym, migającym się House'em z Cudless przy boku. Osobiście nie miałabym nic przeciwko takiemu "życiu" po śmierci, no ale cóż, dla mnie to totalna abstrakcja, wierzę w reinkarnację.

I ta Wilsonkowa rodzinka

ściskam talenciaku

coolness

Znów siedzę na lekci i czytam

Epilog cudny! Chyba najbardziej z całego ficka mi się podoba

ale reszta też jest oczywiście śliczna

marysiaaa

n a j l e p s z y e p i l o g
ever

dajesz tyle radości, choć to mimo wszystko coś smutnego, spóźniłam się na polski, bo zamiast do sali z biblioteki musiałam lecieć do łazienki, szybko się pozbierać i powycierać łzy

sysunia

Epilog świetny, zdecydowanie najbardziej House'owa część opowiadania!

House Housem, Cuddy to wciąż Cuddy, i jest taki Huddy klimacik^^ Co prawda, dziwne to ich niebo (zmywanie naczyń? w niebie?

) Ale wszystko i tak jest ładnie, zgrabnie opisane ;]

Wilson na stanowisku Cuddy? xD Nie wymyśliłabym czegoś takiego, aczkolwiek, po krótkim zastanowieniu, na pewno świetnie daje sobie radę ;] I jest i kolejna pani Wilson, tylko dlaczego mówi w małżeństwie do niego Wilson, co?

Brakuje tylko Wilsoniątka-rodzeństwa dla Rachel^^

Czekam teraz na... chciałam napisać następną część, no ale jako że już zakończone, to w takim razie... Na następne dzieło^^

OLA336

Teraz płaczę ale ze wzruszenia

!!!!!!!!!!!!! To jest piękne, uroczy, urzekający, cudowny, śliczny, czarujący, urodziwy, zachwycający, efektowny, wzorowy, znakomity, doskonały, udany epilog. Boże, jak ja kocham ten epilog. Jest to tak świetnie napisane, że mam te wszystkie sceny przed swoimi oczami i są one takie cudne, że umarłam i jestem z tą zwariowaną dwójką w niebie

. Nie wiem co mam jeszcze napisać?Aaaaaa Dziękuje za dedykację Dzieciaki też dziękują i również im się podoba
Kocham(y) Całuje(my) i Pozdrawiam(y)

martusia14

Agusss

Lisku!

Po pierwsze dziękuję za dedykację!

Przepraszam nie mogłam się powstrzymać

Ja wiedziałam! WIEDZIAŁAM!

To niebezpieczne, że czytam Ci w myślach

Epilog! No nie... Taki słodziutki^^ Taki deserek po ciężkim "obiedzie"

No jak to pięknie napisałaś^^ Nie potrafię wyjść z podziwu dla Twojego pisarstwa! Kiedy czytam takie dzieła, to zaczynam wierzyć w cuda

Abyś miała więcej tak cudownych pomysłów

KC Huddzino

Ale to już wiesz^^

monad

Jest moje NIEBO

Ech

Cudnie, wiedziałam że w epilogu uszczęśliwisz całą nasz forumową gromadkę

Piękne, Cuddy i House w najlepszym wydaniu

bez zbytniej słodyczy, niektórzy po prostu się nie zmieniają

I szczęśliwa Wilsonowa rodzinka na ziemi

a ten ostatni akapit z chmurką.. poezja

Jesteś boska lisek

po stokroć boska

Aduśka

Cuuudo! Wspaniale się czytało. Śledziłam całą opowieść i jestem zachwycona. Ale epilog! Pobił wszystko! Wspianiały pomysł z tą rozmową w niebie, przekomarzaniem się i wgl. Wspaniale nakreśliłaś to słowem <buzki>

Lisek! Gratuluje wielkiego talentu

*

justykacz

Cralite

Cudne!

Huddy heaven było świetne, idealnie to wszystko ujęłaś Lisku

House w niebie? tego bym się nie spodziewała xDD

lisek

O mój Boże i Lisek padł jak długi na dywan i nie może wstać. Tak, to przez Was

Cralite

jejku super i nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie i to ja Ci dziękuję

Justykacz, to na pewno ty, nikt nie podszył się pod twój nick

Nie, no żartuję. Padam

i to lisiątko

cytat:"PS tylko nie wpadaj w samozachwyt" za późno

no dobra to mi nie grozi

"Jak JA pod wpływem czytania czegokolwiek miałam jakiekolwiek wewnętrzne poruszenie, w tym przypadku wzruszenie to było to zjawisko, które zdarza się w kosmosie raz na miliard lat. Dzięki Tobie się ono dokonało. Normalnie widziałam H&C na tym cmentarzu!"
To chyba najlepszy koment jaki w życiu dostałam

Aduśka

Niezmiernie się cieszę, że się spodobało

Monad tak twoje niebo

Nie no proszę, gdzie tam boska, boskie to są osoby, które nie dość, że czytają to jeszcze piszą co myślą, po stokroć dzięki

Agusss, tak wiem, że wiedziałaś

ty zawsze wiesz, albo domyślasz się więcej niż powinnaś

Cytat:"Kiedy czytam takie dzieła, to zaczynam wierzyć w cuda"
Jezzz......

proszę. Cuda zawsze są, ale ja nie mam z tym nic wspólnego

KC Hilsonowa przyjaźni

a też przecież już wiesz

Martuś

Ciszę się, na serio, już miałam takie wyrzuty, że wszyscy płaczą, ale teraz już jest dobrze, dzięki Tobie. Ja ciebie też

Olu

moja jedyna w swoim rodzaju, ile razy mam mówić, że masz mi nie uciekać do nieba, lisek ściąga Olę spowrotem na ziemię

My tu czekamy na ciąg dalszy "Trudnego dzieciństwa", a H i C poradzą sobie sami w niebie, my tu bez Ciebie już nie

Jejku i maleństwa razem z Tobą

chyba nie przypuszczałaś, że się tu na horum takiej rodzinki dorobisz

Pozdrawiam i całuję

Sysuniu
No, bo i sama się już za naszym House'owym House'em stęskniłam

Jeszcze raz dzięki, czytanie Twoich komentów to przyjemność

Marysiuu teraz to ja mam łzy wzruszenia

Jakastam i znów na lekcji

ale i tak dzięki z całego serducha

Cocci moja konstruktywna opozycja

nic czasem nie usunęłaś

Na serio nie musisz się powstrzymywać, pewnie nawet gdybyś ponarzekała, to ubrałabyś to w takie słowa, że zamiast się załamać pewnie i tak bym się uśmiała

Ściskam i to z ciebie jest talenciak

Alu, wow...

wiem, że ciebie nie łatwo zadowolić tym bardziej mi miło

IloveNelo

dzięki kochana

ja Ciebie też i całą naszą Hilsonowo - Huddystyczną rodzinkę