Ktoś musiał umrzeć... [Z]

HuddyFan

Ja chcę następne !!! Po prostu muszę wiedzieć, co z nim i z Cuddy !
Proszę, tzn. Błagam pośpiesz się z następną częścią i żeby Wilson był zdrowy

bo jak nie ....

sysunia

Lisku - wen jest jaki jest, ale najważniejsze, że jest!

I nie jest to absolutnie wen zły, ba, wręcz przeciwnie - świetny! I tak gwoli ścisłości - Twoje opowiadania mi się bardzo podobają i jeżeli znajdę jakieś niedociągnięcia czy coś, no, to taka moja już natura, szukam dziury w całym

Albo i zboczenie zawodowe po innym forum, w każdym razie, mam nadzieję, że moje komentarze nie demotywują.

Co do części - ciągle trochę mało House'a w Housie, ale za to zawstydziłaś Turbodymocośtammena i Twoj Wilson jest w ponad 150% Wilsonowy^^
Myślę, że w podobnej sytuacji zareagowałby tak samo, bo on taki jest i Ty to świetnie oddałaś. Scena Hilsonowa - boska! i znów, gwoli ścisłości, jestem zwolenniczką f-Hilsona, i mimo iż ta ręka ocierała się o granicę L, to i tak wyszła pięknie!

Tekst o głupim Jasiu - genialny xD

Jestem bardzo ciekawa, jak będzie wyglądało spotkanie House'a i Cuddy ;] No i of kors, co się stanie z Wilsonem (mam nadzieję, że operacja się uda, a on przeżyje ;])

Reasumując - czekam z niecierpliwością na następną część!
Łap wena i nie puszczaj ;]

PS: Jakie 'Uwierz w ducha'?^^

coolness

Kocham cię lski za ten fragment Hilsonowski

Boskie...
Uśmiecham się sama do siebie, a pani od matmy przypatruje mi się dziwnie (na codzień uczniowie nie uśmiechają się głupkowato na jej lekcjach

)... oh jak ja kocham spędzać tak twórczo lekcje...

Agusss

monad

Tak, tak ja coraz bardziej kocham Wilsona

Huddy to jedno

ale Wilson/ Hilson to druga miłość mojego życia

Zgadzam się z Sysunia że jest tu 150% Wilsona w Wilsonie

Operację Wilson myślę przeżyje, bo przecież takiego dramatu nasze społeczeństwo forumowe by nie zniosło

No teraz czekam co dalej z Cuddy & House... ?

lisek

maryś dzięki za wyłapanie

jak mogłam to przeoczyć

no dobra przyznaje się, ja zawsze coś przeoczę

huddyfan bardzo bym chciała jak kiedyś codziennie wrzucać nową część, ale czasu jakoś ostatnio brakuje

sysuniu u mnie też tylko f-Hilson

Twoje komentarze są wręcz przeciwnie - motywujące

już mam coś napisać, ale myślę, nie przeginaj

już i tak stąpasz po cienkim lodzie

Przy turbodymomenie padłam

A "uwierz w ducha" to do komentu justykacz

Jakastam

no ale żeby tak na lekcjach

Agusss

Dzięki za obronę

"nidgy bym nie podejrzewała"

no pewnie, niewinna Hilsonka się znalazła

KC Hilsonowa przyjaźni

monad dziękuje

Z tym Wilsonem mnie rozwaliłyście

Ale znacie tytuł mojego fika, ktoś musi umrzeć, może to być dajmy woźny jak mu tam.....zapomniałam

( to tak dla zmyłki) no cóż zagadka na pewno kiedyś się rozwiąże

martusia14

Wilson nawet w takich chwilach stara się co nic co dotrzeć do uczuć House'a i mu parę rzeczy wytłumaczyć.
Kocham takie ich rozmowy

No a teraz pozostaje czekać na rozmowę House'a z Cuddy i mieć nadzieję,że Wilson wyjdzie z tego i operacja odbędzie się bez komplikacji.

magdalenka

umiesz budowac napięcie....
czekam, czekam i nie tylko ja czekam na ciąg dalszy
a ja już zaczynałam byc Hilsonką, a teraz już wiem kto umrze... hihihi

Coccinella

Normalnie jak "James, radiogłowi i żuk z rewolwerem jadą donikąd"!
Może piosenka sama w sobie nie jest olśniewająca, ale przypomniały mi się czasy czczenia wszystkiego co wyszło z ust Rojusia. ( żeby nie było teraz już nieczcze wszystkiego

)

Lisku, mrau!

lubię jak piszesz.

P.S. Uwaga pozostali wyznawcy Liska. Wilson nie umrze! Mam przeczucie.

P.S. 2. Lisku, jeśli jednak miałabyś ochotę killnąc Wilsonka, spójrz na banner w dole, na tą słodką, smutną minkę. I poza tym, co ty wiesz o zabijaniu? Ty stara d*** jesteś.

Dziękuję za uwagę.

sysunia

IloveNelo

Agusss

Cralite

Cudne

Pomimo, iż nie jestem Hilsonką to wzruszyłam się, dialog House'a i Wilsona po prostu.. brak słów, pięknie ci to wyszło, lisku

Wena po stokroć

lisek

Czy ja już mówiłam, że jesteście niesamowici

Martusiu, no bo to cały nasz Wilson jest

Magdalenko, to niespecjalnie, samo jakoś wychodzi

Cocci

no tak manipulować liskiem przy pomocy zdjęć słodziuśnego Wilsona

, no nie ładnie

Sysuniu, jak dobrze, że mnie rozumiesz

A co to? Jakiś sojusz z Cocci?

IloveNelo, uwielbiam Cię

Agusss

No to nie wiem, co powiesz po tej części, ja już jestem przerażona

chociaż nie do końca

Cralite, dziękuję nie spodziewałam się, że ten mój skromny Hilsonek się Wam spodoba

Wiem, totalna melancholia, a House to nie House, ale to ficzysko po prostu takie już jest.

V

Nie rozumiał dlaczego wszyscy tak bardzo chcą mu pomóc. Robią wszystko, by go uszczęśliwić, a on przecież nigdy o to nie prosił. Z jednej strony bardzo pragnął ją zobaczyć. Jej nieokreślonego koloru, błyszczące oczy i zniewalający uśmiech. Nie ważne w jakim była stanie. Dla niego zawsze była najpiękniejsza. Ale do czego niby miało to prowadzić? Nie miał pojęcia. Z drugiej strony bał się, że jak już tam wejdzie to będzie tak jak z Wilsonem, coś w nim pęknie i niechcący obnaży przed nią swoją duszę. Dziś nauczył się już zbyt wiele. Zrozumiał, że nie wszystko jest takie jakim to widzimy, czasem jest coś więcej, zdecydowanie więcej, ale niestety możemy to dostrzec dopiero w chwili, gdy jesteśmy o krok od utraty tego czegoś. Siedział na korytazru przed jej salą wijąc się z własnymi myślami. Czekał zbyt długo. Nagle rozległ się dźwięk urządzeń alarmowych. Do pomieszczenia od razu wbiegły pielęgniarki oraz Foreman i Cameron. Zaraz za nimi do jej sali wkroczył przerażony House.
- Co do jasnej cholery? – spojrzał na zdezorientowanych lekarzy. – Mówiliście, że wszystko już w porządku – wykrztusił nie spuszczając z niej wzroku.
- Bo tak było – wyjaśniła Cameron.
- To serce – odezwał się neurolog. – Szybko! Zestaw do reanimacji. Cameron dzwoń na blok! Potrzebujemy wolnej sali i dyżurnego kardiologa – wykrzyczał.
Dopiero teraz się nienawidził. Mógł z nią porozmawiać, tak zwyczajnie. Wybudziła się ze śpiączki, a on jak ten ostatni idiota wolał zabawić się w Wilsona i zająć analizowaniem własnych uczuć, zamiast po prostu zrobić to, co radził mu przyjaciel. Zawiódł po raz drugi tego dnia. Nie spełnił prośby James’a i nie dał sobie….. Nie dał im tej szansy, być może już ostaniej na jasne postawienie sprawy i na szczerą rozmowę. Niestety w tej chwili to wszystko nie miało już większego znaczenia. Nagle zauważył na stoliku obok łóżka małą karteczkę. Podszedł bliżej. Była złożona na pół, a nagłówek głosił „Uparty diagnosta Gregory House”. Uśmiechnął się. Sam nie wiedział dlaczego. Sytuacja wymagała raczej łez. Czyżby miał to być kolejny już dowód na to, że jest zwykłym draniem pozbawionym uczuć. W piewszym odruchu chciał otworzyć liścik, ale na moment się zawahał.
- Cokolwiek chciała mi powiedzieć zrobi to osobiście – pomyślał i zmiął kartkę w dłoni. Spojrzał za okno. Przypomniała mu się rozmowa z Wilsonem. Chociaż tyle mógł zrobić. Drżącymi rękami rozwinął jednak pognieciony już kawałek papieru.
- Zaskoczyłeś mnie – widniało u samej góry. – Byłam pewna, że wyrzucisz ją do kosza nawet tu nie zaglądając – znów się uśmiechnął. – Widziałam, że siedzisz na korytarzu, czekałam, ale rozumiem dlaczego nie przyszedłeś, zawsze cię rozmumiałam. Lepiej niż ci się zdaje. House… mam złe przeczucia. Wiem, powiesz, że jestem paranoiczką i w ogóle, ale wysłuchaj mnie, to znaczy doczytaj do końca. Nie wiem jak będzie, czy Wilson z tego wyjdzie, co stanie się ze mną, po prostu nie wiem. Ale jednego jestem pewna, zawsze byłeś mi bliski, nie uśmiechaj się głupkowato, nie wyznaję ci miłości… - przeraził się na chwilę. Ta kobieta naprawdę jest niezwykła. - Nigdy nie przypuszczałam, że będę cię o coś prosić, to znaczy o coś takiego…..Greg, ja mam córkę. Kocham ją ponad wszysko, ona musi być szczęśliwa. I w tej chwili postanowiałam, że to ty będziesz za to odpowiedziałny – po tych słowach zamarł. Nic nie rozumiał, a może nie chciał. – Tak, w pełni świadoma i zdrowa na umyśle powierzam ci mój najcenniejszy skarb – „Rachel.”
– Co to niby ma być? – zapytał na głos. Nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Siedział nadal lekko roztrzęsiony i zszokowany na jej łóżku. Na tym samym, na którym ona leżała jeszcze chwilę temu. Przytomna. Mógł tu przecież przyjść, pogadać, wybić jej z głowy ten durny pomysł. Najnieszczęśliwszy kaleka na świecie miał uszczęśliwić jej córeczkę. - Co ona sobie wyobraża? Poza tym, przecież nic jej nie będzie - nie doczytał do końca, zmiął i wyrzucił kartkę do kosza. Nie dowiedział się, że na samym końcu widniały najpiękniejsze słowa, jakie kobieta może wypowiedzieć do mężczyzny: „House kocham cię, przecież wiesz, zawsze musiałeś to wiedzieć - twoja Cuddy”. Nie miała pojęcia dlaczego zdecydowała się na takie wyznanie. Może okoliczności ją przerosły i to było już jedyne co mogła teraz zrobić. Tak czy owak swej decyzji była pewna jak nigdy wcześniej. Niestety on nie dowiedział się o jej uczuciach ani o jej pewności. A tak bardzo jej teraz potrzebował. Położył się na łóżku. Nadal czuł jej zapach i jej obeność. Jakby leżała tuż obok niego. Niestety był sam. Znów był sam. Zaraz, przecież od tej chwili przez bzdurną i niedojrzałą decyzje administratorki już nigdy nie miał być sam. Wilsona już zawiódł. Nie zrobił tego, o co przyjaciel go poporosił. Nie porozmawiał z nią, ale jej prośbę mógł jeszcze spełnić. Mimo, iż był pewien, że zarówno Wilson, jak i Cuddy na pewno z tego wyjdą, tym razem wolał działać od razu. Nie zamierzał dopuścić do tego, by znów było za późno. Zebrał się w sobie i wyszedł. W pośpiechu skierował się na szpitalny parking. Wsiadł na motor i z piskiem opon ruszył pod jej dom. Taki miał plan. Zamierzał przywieść do szpitala jej małą Rachel i razem z nią przywitać szaloną panią dziekan wybudzającą się po udanej operacji. A potem na tej samej sali umieścić zrzędliwego James'a i udowodnić mu, ponad wszelką wątpliwość, że jest wart jego przyjaźni i jej miłości, której nadal z powodu nie doczytanego listu nie był pewien. Pędził jak szalony. Nie zamierzał się zabić, po prostu myślał o czymś innym. W takim stanie nie powinień był siadać za sterami pędzącej 100 kilometrów na godzinę maszyny. To nie była jego wina. Po prostu zakręt był zbyt ostry, a drzewo wyrosło nie tam, gdzie powinno. Nie mógł nic zrobić. Tylko, czy los mógł być, aż tak okrutny……

[E]LIZA

Jak ktoś kiedyś wynajdzie słowa, które naprawdę oddadzą to, jak pod wielkim jestem wrażeniem- wtedy uzupełnię ten komentarz właśnie o te słowa. Na razie temu zadnaniu sprostały tylko emotki...

marysiaaa

lisku NIE POTRAFIĘ opisać tego, co się teraz we mnie dzieje.
teraz się nie zdziwię, jak uśmiercisz Cuddy

albo Wilsona albo kogokolwiek albo nie wiem no to ciągle będzie piękne, cudowne, wzruszające, Twoje.

wrzucasz jutro?

bo jeśli tak, to wiedz - to będzie najlepszy prezent na urodziny

pozdrawiam

coolness

Śliczene... poprostu cudo

(taa.. znowu oryginalna jestem

)
Ja chcę więcej!

monad

Przeczytałam.. na końcu powiedziałam "jezu...."

Wiele razy to pisałam, Cuddy, House, Wilson oni są u Ciebie zawsze tacy prawdziwi.. jakbym z góry wiedziała co zrobią, i oni to robią a ja nie jestem wcale rozczarowana bo przecież nie mogli zrobić nic innego.. są dokładnie WILSONEM, CUDDY i HOUSEM. Nie wiem jak to zabrzmiało ale miał to być KOMPLEMENT

Ta sytuacja, House siedzi przed pokojem Cuddy bo przecież nie może wejść do środka.. cały House, potem oczywiście do końca nie przeczytał kartki.. jasne bo po co? Zawsze tak jest.. on nigdy nie widzi tego, że ona patrzy na niego w TAKI sposób, że mówi coś a tak naprawdę chce powiedzieć coś innego... albo może i to widzi ale nie chce przyjąć do siebie tej ewentualności, bo przecież to by musiało wszystko zmienić...

A teraz co? Będzie za późno?

Mimo że ogarnęła i pochłonęła mnie jakaś melancholia... nie wiem czy to się da wyczytać z tego co tu nabazgrałam ale BARDO MI SIĘ PODOBA!

martusia14

Czytałam,czytałam i na końcu się popłakałam

Całą cześć prześledziłam z zapartym tchem a gdy już skończyłam łzy zaczęły płynąć.
Ty nawet sobie nie wyobrażasz co ty ze mną robisz i z moimi uczuciami ja przez ciebie wariuje.Jeszcze nigdy tak często się nie wzruszałam jak teraz przez to opowiadanie.
Piękne

nie wiem co mam ci napisać,bo żadne uczucia nie oddadzą tego co czuję

Nie wiem jak się to wszystko dalej potoczy,lecz jestem pewna,że trzeba pomykać do sklepu po więcej chusteczek.
Jesteś niesamowita

joyjoyjoy

kuuuuuuurczęęęęę pieczone !
i co ja mam teraz niby napisać ?
że to było piękne ?
że nie mam pojęcie jak można TAK pisać ?
że .. że ... ojej.
Lisku... to było genialne ! jesteś genialna

Agusss

sysunia

Czy ja wiem, czy sojusz...

W każdym razie jeżeli uśmiercisz Wilsona, Cuddy, czy po tej części House'a, to wtedy dopiero będzie sojusz!

List był zdecydowanie najlepszym momentem tej części, szczególnie jego początek. Taki bardzo w stylu Cuddy-House ;]
A co do reszty... Szczerze mówiąc, ta część podobała mi się mniej niż poprzednie. Po pierwsze, znowu mało House'a w Housie. Kompletnie nie wyobrażam go sobie kładącego się na tym łóżku. Siedzącego na skraju już bardziej, ale House w sali Cuddy zupełnie nie był wg mnie Housem.

Nie mówiąc już o końcówce. House pędzący do Rachel? Raczej w ostateczności, gdyby Cuddy <odpuka> zmarła na tej sali i nic nie dało się zrobić. A i to wątpię czy pojechałby sam.
No i ten wypadek. Opisany bardzo fajnie, ale jakoś mi tu nie leży. Kolejna ofiara wypadku? Nie za dużo trochę?

Mam nadzieję, że się nie obrazisz za ten komentarz. Bo oczywiscie, pod względem stylu, opisów etc. było bardzo ładnie. Tylko jak mówię, zgrzytały mi trochę postacie. I końcóweczka ;]

W każdym razie, czekam na następną część. I pamiętaj, James musi żyć! Poświęć Tauba czy Pana Polerkę, ale James'owi pozwól wrócić do zdrowia i znalezienia swej drugiej połówki, spłodzenia syna, zasadzenia drzewa etc, etc

Nie no, żart of kors, ale James musi żyć (jak nachodzą Cię wątpliwości, patrz w podpis Coccinelli!

)

Życzę dużo, dużo wena, czekam na następną część i pozdrawiam

Agusss

justykacz

Będzie dłużej

- po pierwsze Cuddy po wypadku, śpiączce i pewnie tonie leków przeciwbólowych jest w stanie pisać...
- transportowali ją na innym łóżku niż leżała? Zawsze jakoś jadą w tym zajmowanym przez pacjenta, ale to szczegół...
- Cuddy ma córkę... kto z nią teraz jest

Ma też siostrę, gdzie ona jest? Generalnie jak nie były pokłócone to by przyjechała, ale OKI zapomniałaś jej powiadomić albo siedzi z Rachel:)
- Cuddy coś było z serduszkiem i będą ja tak kroić od razu, czy mi się zdaje?

Poprzednia rozmowa z Wilsonem, może odrobinę ckliwa, ale patrząc na House'a w ostatnim odcinku, to wierzę, że jego uczucie są zbliżone, do tych, które opisujesz... Generalnie nie zalałam piwnicy nad Twoim fikiem, czyli dobrze

PS Będziemy mieli "Kill Cuddy vol 2" ? W myśl tytułu fika?

Jak tak, to się nie zapędź w House'a rozpaczy i nie zrób mega wyciskacza łez...

"House długo i rozpaczliwie nie mógł się pogodzić ze śmiercią swej ukochanej szefowej. Swoją rozpacz, jak to w fikach bywa, przelewał do szklanki w postaci burbonu. Oczywiście litrów wypitego alkoholu nikt nie jest w stanie zliczyć. Wiadomość o śmierci Cuddy dotarła do niego w postaci słów dr Cameron... No, niekoniecznie wielu słów, gdyż zawsze dobra i szlachetna Cameron nie mogła z siebie wydusić więcej niż krótkie <<Nie>>.
Ten grom z jasnego nieba jaki spadł na House'a sprawił, że oprócz siedzenia i wpatrywania się w jeden punkt, nie mógł nic więcej zrobić. W tym czasie oczywiście przez głowę diagnosty przebiegały różne myśli. Znając sposób życia, jaki na tej planecie upodobał sobie House, w przerażającej większości były to wyrzuty sumienia... Mógł z nią porozmawiać, gdy była ku temu ostatnia szansa, ale stchórzył. Mógł powiedzieć, że mimo tego, iż nie chciał się do tego przyznać, w istocie ją kochał. Niestety zabrakło mu wiadomo czego.
Gdy już obudził się z amoku, pierwszą racjonalną decyzją był powrót do sali, w której leżała Cuddy. Miejscem docelowym był kosz na śmierci. Upragnioną zdobyczą kartka, na której w ostatnich momentach życia Lisa wyznała mu miłość. Owa kartka jak wiadomo, wręcz stała się jego relikwią, ale jeszcze bardziej wziął sobie do serca słowa na niej napisane. Cuddy ceniła go sobie i ufała mu bardziej niż przypuszczał, skoro postanowiła powierzyć mu swój najcenniejszy skarb. Tym razem nie miał zamiaru stchórzyć. Postanowił, iż spełni jej prośbę.
Kilka miesięcy później (gdzie była owa wielka rozpacz i burbon), po wielu bataliach, które są jednak nie istotne dr Grefory House został ojcem. Może nie w taki sposób jaki sobie wyobrażał, ale jednak. Rozpoczął się nowy rozdział w jego życiu. Trudny, ale przecież cholernie piękny, prawda?
----KILKA LAT PÓŹNIEJ----
Greg House dumnie kroczył alejką w parku. Dumnie, bo z córką, którą kochał nad życie. W parku, bo tam się zazwyczaj chodzi z dziećmi ( przynajmniej w fikach). Przez te parę lat zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. A mianowicie z tego, iż Rachel stała się jego skarbem i największą radością życia. Jak i również z tego, że gdyby nie jego głupota i upartość, mogliby teraz spacerować tutaj we trójkę a może i więcej osób. Ale cóż... Life is brutal... "

No nie przejdzie mi przez klawiaturę wyciskacz łez, choćbym nie wiem jak się starała.
Ale kurna Happy End też nie pasuje, bo to było już wiele razy wałkowane, jak to House pod wpływem wypadku Cuddy wyznaje jej miłość...
Ciekawą opcją byłoby samobójstwo House'a z rozpaczy, po czym "Huddy Heaven", a Rachel wziąłby Wilson...
Wybacz Lisku, nie wtryniam Ci się do fika, ja tylko głośno, a raczej "dużo literowo" myślę

Nie gniewaj się <prosi>
"

magdalenka

kobieto szalona jesteś
ale w tym szaleństwie jest pewien geniusz!
pisz kochana pisz