Let's fight to the end [Z]

LicenceToKill

Bez brody, na 100% bez brody

Jejku, szalone kobiety! Z takimi pomysłami to Wy może zacznijcie pisać scenariusz do Piły VI

amandi

Okay, nie ma sprawy, już się za to bierzemy

. Powiedzmy, że ci wierzę na słowo

. Wierzę ci, tak *zasłania się dzielnie przed razami przykrywką od garnka*

ceone

nie trzymaj nas tyle w niepewności @___@ !

jeanne

amandi

Mi tam bardziej chodziło - noc bijatyki, a nie

. Dobree, choć Cuddy za tę jego niewinną propozycję mogłaby mu najpierw przyłożyć zakoszoną skądś patelnią z makaronem w łeb, a potem razem z nim zjeść ten makaron (spagetthi) i sie pocałować

. Właśnie, pisz szybko

Bereśka

Super fragment

Bardzo mi się podoba

Czekam na następną część

Pozdrawiam

i weny życzę

martusia14

a kiedy można się spodziewać kolejnej części ?

LicenceToKill

Oj długo, długo niczego nie wklejałam

Miejmy nadzieję, że nic mi za to nie zrobicie

Tym razem bez ddedykacji, bo ta częęsć nie jest tego warta:/
Miłego czytania

- Za późno – powiedział stanowczo, otworzył drzwi i wyszedł.

Patrzyła na niego osłupiała. Zamrugała kilka razy, by sprawdzić czy wzrok jej nie zawiódł. Tak, po prostu wyszedł. A jeśli naprawdę chciał porozmawiać? No pięknie, zaprzepaściła wszystko. Wszystko? Czyli co? Jedna noc nic nie znaczy, a obiecała sobie, że daje temu spokój raz na zawsze, więc… Chwila! Jedna noc? Przecież zrobili to już drugi raz! Biorąc jednak pod uwagę odstęp czasu, w jakim się to wydarzyło można powiedzieć, że to ich pierwszy-drugi raz.

House wszedł do swojego gabinetu.
- Czy ty w ogóle pracujesz w tym szpitalu? – prawie krzyknął zdenerwowany Foreman
- Jeśli mam z kim pracować to tak - odparł i spojrzał rozbawiony na białą tablicę – nadal nie wiece co mu jest?
- Skoro jesteś taki wszechwiedzący, oświeć nas – powiedział czarnoskóry lekarz rozkładając bezradnie ręce
- Co to za choroba? – dodała Cameron
- Nie wiem
Spodziewali się wszystkiego. Każdej najbardziej ostrej odpowiedzi, ciętego komentarza, a nawet wyzwisk pod ich adresem, ale nie tego. Z twarzy House’a można było odczytać teraz bardzo wiele. Niepewność. Zażenowanie. A nawet bezsilność. Nie wiedzieli, co mają myśleć. Przecież diagnosta był zawsze ostatnią deską ratunku.

Stan pacjenta nie ulegał zmianie. Jedyne, co cieszyło lekarzy to to, że nie pojawiają się nowe objawy. Thomas leżał bez ruchu w swojej sali. Nikt nie wiedział, co mu jest, nikt nie wiedział, kiedy wyzdrowieje i czy w ogóle kiedyś to nastąpi. Zawsze pełen życia, otwarty, dowcipny, pędził przed siebie chwytając każdy dzień. Teraz zupełnie nieobecny, z oczami utkwionymi w białym suficie. Nie pomagały słowa, próba nawiązania rozmowy, Thomas zamknął się w sobie. Piękna blondynka z przerażeniem patrzyła jak mężczyzna oddala się coraz bardziej i ucieka w jakąś inną, nieznaną rzeczywistość. Trzymała go kurczowo za rękę dniem i nocą wiedząc, że on i tak tego nie czuje. Dlaczego to robiła? Po co?

- Jest pani na pewno zmęczona, proszę wrócić do domu i odrobinę odpocząć – zaczęła Cameron poprawiając igłę kroplówki
- Jeszcze chwilę przy nim posiedzę
- Mąż z pewnością nie chciałby zobaczyć pani w takim stanie – dodała po chwili z żalem patrząc na wykończoną kobietę i jej podkrążone oczy
- Nie jestem jego żoną. Nicole zostawiła go zaraz po tym wypadku – Cameron lekko zdezorientowana wróciła do poprzednich czynności. Jeszcze chwila a po policzku zaczęłyby spływać łzy. Z zamyślenia wyrwał ją jednak wzrok House’a. Od początku ich rozmowy intensywnie im się przyglądał. Może zastanawiał się nad przypadkiem, może tylko obserwował kobiety, a może myślami był zupełnie, gdzie indziej. Nie wiedziała. Nie był to niestety ten wzrok, kiedy diagnosta na podstawie jednego drobnego szczegółu odnajduje przyczynę choroby. Uśmiechnęła się do niego lekko, nie mogąc jednak ukryć smutku spowodowanego całą sytuacją.

Czy zdarzyło Wam się szukać na zastawionym smakołykami stole cukiernicy, widelca czy choćby solniczki? Krążycie wzrokiem lub cały czas macie tę rzecz przed oczami. Szukacie tego, co znajduje się przed Wami, na co patrzycie, a czego jednak nie widzicie. House właśnie ‘trwał’ w czymś takim. Nieznajomy stojący obok mógłby powiedzieć, że jest zwykłym gburem, który nie reaguje nawet na uśmiech podwładnej. On jednak patrząc na Cameron, nie widział jej. Nie zauważył jak jej smutne oczy powędrowały w jego stronę i jak powoli wyszła z sali. Był teraz wpatrzony we własne przemyślenia i wyciągnięte wnioski, których ani trochę się nie spodziewał. Nie chodziło jednak o pacjenta pod względem medycznym, wiązało się z nim teraz cos zupełnie innego. Cała ta sytuacja jednoznacznie mu się z czymś kojarzyła. Dawała cos do zrozumienia.

Nadal nie mógł jednak przypomnieć sobie skąd zna tego człowieka. Thomas Carter - chodziło mu po głowie. Jak to możliwe, że umknęła mu taka rzecz? A może to, że go zna to tylko złudzenie? Niee… Musiało być jakieś wytłumaczenie. Jak on, Gregory House mógł tego nie pamiętać? Zły na siebie odwrócił się i odszedł.

- Czy pan na pewno jest lekarzem?
- Czy w ’86, w meczu z Anglikami, Maradona na pewno strzelił bramkę ręką? – usłyszał w odpowiedzi odrobinę już zniecierpliwiony i jednocześnie zdezorientowany starszy mężczyzna. Patrzył na siedzącego przed nim nieogolonego faceta trzymającego nogi na stoliku, który od czasu do czasu wyjmował z buzi małego, czerwonego lizaka. Nie był chyba zainteresowany pacjentem, zagłębiony w dokumentach z niebieskiej teczki, (które nie wiedzieć, jakim trafem – zaciekawiły go) nie zwracał uwagi na ‘chorego’ mężczyznę.
- A więc, jakie są przyczyny twojej wizyty? – zaczął House znanym sobie tonem przysuwając się bliżej.
- Widzę coraz gorzej
- Hmmm… To bardzo ciekawe… - pogładził się po brodzie - okulista jest obok. Dziękuję. Następny. – stwierdził szybko diagnosta
- A… Ale… Ale wczoraj było jeszcze wszystko w porządku, to przyszło tak nagle i… – tłumaczył mężczyzna.
Drzwi gabinetu nagle się uchyliły. Obaj spojrzeli w ich stronę. Do środka, jakby nigdy nic wszedł Wilson, obszedł stolik, ominął pacjenta i oparł się o szafki z lekami. Mężczyźni śledzili go wzrokiem podczas całego tego maratonu:
- Nie zapukałeś?! – zapytali jednocześnie, wytrzeszczając na niego oczy
- Od kiedy ci to przeszkadza House? Do mnie nigdy nie pukasz – powiedział zaplatając ręce na piersi
- Od kiedy wchodzisz tak do mnie – odwrócił się ponownie do siedzącego przed nim staruszka – Wilson, pan mówi, że widzi coraz gorzej
- Okulista jest obok – rzucił szybko onkolog wskazując palcem na ścianę gabinetu. House uśmiechnął się lekko.
- Będę upierał się przy tym żeby mimo wszystko jednak pan mnie zbadał – powiedział mężczyzna
- Zobacz Jimmy, to musi być cos poważnego, skoro panu tak bardzo zależy – zaczął diagnosta głosem naiwnej pielęgniarki cały czas patrząc na pacjenta. Wziął niebieską teczkę i rzucił ją na stolik obok.
- Skoro jesteś taki uparty to musi być cos poważniejszego. Skoro powiedziałeś żebym zbadał ciebie, a nie twoje oczy z pewnością nie chodzi właśnie o nie. Sądząc po tym jak bardzo starałeś się odwieść mnie od pomysłu wyrzucenia cię do gabinetu okulistycznego, to musi być na 100% cos innego. – mówił, bez przerwy kręcąc się na swoim obrotowym krześle – patrząc na to jak siedzisz – Wilson i staruszek spojrzeli na nogi założone jedna na drugą, dłonie włożone pod uda i ciągłe ‘kiwanie się’ jak na bujanym fotelu – jest to cos nie cierpiącego zwłoki i dosyć bolesnego. Fakt, że nie poświeciłeś ani chwili na to, by wytłumaczyć, o co chodzi oznacza, że to strasznie krępujące. A to, że masz czerwoną plamę na spodniach jednoznacznie wskazuję HEMOROIDY – podkreślił ostatnie słowo.
Nie tylko pacjent patrzył na niego jak na Sherlocka Holmes’a. Wilson również był pod niezłym wrażeniem. Po raz kolejny doświadczył geniuszu House’a.

Drzwi gabinetu nagle otworzyły się z hukiem. Stanęła w nich zdyszana Cuddy. Ogarnęła wzrokiem całe pomieszczenie łącznie z trzema mężczyznami w nim siedzącymi i spojrzała na tabliczkę przytwierdzoną do drzwi. Uważnie przeczytała dwa razy. Zerknęła jeszcze raz do środka i zatrzasnęła drzwi, by po chwili znowu je otworzyć.
- House?! – wykrzyknęła.
Diagnosta odwrócił głowę do tyłu, jakby w gabinecie była jeszcze inna osoba o tym samym nazwisku i spojrzał znowu na administratorkę
- Tak… Ja… - stwierdził niepewnie
- Przecież to przychodnia!
- Co? Cholera, znowu pomyliłem ją z klubem nocnym. Niech to szlag – uderzył pięścią w stolik
- Biegam po całym szpitalu, szukam cię, pytam o ciebie i zastanawiam się, gdzie tym razem się ukryłeś, a ty tak po prostu przyjmujesz pacjentów?! – wyrzuciła jednym tchem nie mogąc ukryć uśmiechu, który cisnął jej się na usta
- Och… Przepraszam, że cię zawiodłem doktor Cuddy – przechylił na bok głowę robiąc ‘maślane oczka’ – to już więcej się nie powtórzy.
Spojrzała na niego rozbawiona i pokręciła głową.
- Czy łączy ich cos oprócz pracy? – zapytał Wilsona starszy mężczyzna, chyba nieco zbyt głośno.
- Jak to? Przecież od razu widać, że razem wędkujemy, a archeologia to nasza pasja – House podszedł do szefowej i objął ją lekko ramieniem – poza tym wieczorami dorabiamy do marnej lekarskiej pensji w barze dla emerytów.
- Zamknij się – krzyknęła
- Uwielbiam takie ostre – dodał szeptem w stronę mężczyzn przysłaniając delikatnie usta ręką
– Może jeszcze opowiesz o swoim hobby, przecież to naprawdę odpowiedni na to moment – wtrącił Wilson
- Ach tak, zapomniałbym – pokręcił głową i zaczął wypisywać recepty – w wolnych chwilach dziergam na drutach skarpetki, lubię też szybkie kobiety i piękne samochody.
Cała trójka patrzyła na niego z rozbawieniem. On jednak myślami był już gdzie indziej. Spojrzał przed siebie i rzucił trzy kartki przed nos pacjenta.
- Wiem! – powiedział po czym szybko wyszedł z gabinetu.

TO BE CONTINUED

Karola

Ulubiony fragment : - Czy łączy ich cos oprócz pracy? – zapytał Wilsona starszy mężczyzna, chyba nieco zbyt głośno.
- Jak to? Przecież od razu widać, że razem wędkujemy, a archeologia to nasza pasja – House podszedł do szefowej i objął ją lekko ramieniem – poza tym wieczorami dorabiamy do marnej lekarskiej pensji w barze dla emerytów.
- Zamknij się – krzyknęła
- Uwielbiam takie ostre – dodał szeptem w stronę mężczyzn przysłaniając delikatnie usta ręką

usmialam sie, swietne.

Martuss

Świetne

jeanne

LicenceToKill

Echhh... jeanne nie chodziło mi o to:/ Miałam na mysli to, że nie podoba mi się ta częsć i dlatego nie chce nikomu dedykować czegos tak słabego
Jak bym smiała twierdzić, że to Wy nie zasługujecie???? Wy, których kocham za to, że czytacie to 'cos'

*

martusia14

ej ta część mi się podobała i nie sądzę żeby była słaba
czekam na dalszy ciąg i mam nadzieje że będzie szybciej niż myślę

jeanne

ALe ona nie była słaba! Masz zaburzony obraz rzeczywistości

My też cię kochamy i czekam na więcej!

(tak własnie wygląda nienasycone dziecko xD)

amandi

SUPER razy nieskończoność!!

teksty House'a podczas rozmowy ze staruszkiem, Wilsonem i Cuddy ubawiły mnie tak, że nie dość, że śmiałam się podczas czytania, to jeszcze potem, jak spojrzałam na muchę leniwie wędrującą po ścianie, znowu zaczęłam się śmiać, mimo że normalnie jej widok mnie denerwuje

. Ciekawe, na co wpadł House...

wyleczy Thomasa?

runiu

Świetna część, znowu powrót do tego pacjenta i bezradność House, który po prostu nie wie co mu jest, ani nie wie skąd go zna. Końcowy dialog świetny, no i House w końcu wie, więc nie mogę się doczekać, kiedy to się wyjaśni.

Podoba mi się w Twoim fiku, że tak to przeplatasz, trochę spraw pacjenta, a trochę Huddy, no i pewnie jeszcze Stacy się pojawi.

Pozdrawiam.

Wercia214

O boszeee...... ja to kocham !!! Ciebie, Twoje Fiki, House'a, Wilsona, Cuddy.......wszystko !!!! Och.....jak to się skończy to się powieszę, albo cuś !!!! To jest FANTASTYCZNE !!! Jest dla mnie jak tlen.... bez tego nie bd oddychać !!

Wena życzę

i pisz pisz dalej !! w nieskończonośc !!

minnie

Bardzo mi się podoba ta część

Nie zacytuje bo musialabym skopiować cały odcinek

I nagłe olśnienie House'a...xD
Czekam na cd i wena życzę

Schevo

Licence, błagam, wybacz mi, że nie komentowałam *robi skruszoną minę, po czym wali głową w ścianę* Wybaczysz?

Ale chyba wiesz, że mi się podobało, no nie? Tak cudownie cudowne, że nie wiem, jak to inaczej wyrazić...

Mam wyrzuty sumienia, że nie odzywałam się tak długo. Wybaczysz, prawda? Bo inaczej będzie ze mną źle...

Jak wrócę do domu to obiecuję, że napiszę dłuuuuugi komentarz, okay?

I jeszcze raz przepraszam... Pozdrawiam

Bereśka

Super! Super! Super!

Czekam na kolejną część

Pozdrawiam

i weny życzę

Cave

the best xD odcienk super

Schevo

Och, nie wiem co napisać. Próbowałam wymyślić, jakiś sensowny i błyskotliwy komentarz, ale nie udało się. Więc po prostu napiszę to, co czuję.

Po pierwsze:
Odcinek był wspaniały. Z każdej strony. Nawet nie wiem, co napisać. Przy czymś tak świetnym, moje wypociny wydają się być całkowicie pozbawione sensu. Licence, Ty naprawdę masz talent. Wierz lub nie, ale to wcale nie jest częste zjawisko. A Ty w pełni je wykorzystujesz.

Po drugie:
Zdajesz sobie sprawę z tego, że Ómarłam? Spadłam z krzesła w kilku momentach, ale wcale nie byłam z tego powodu zUa czy też smutna. Wręcz przeciwnie - śmiałam się, jak gÓpia. Twoje dzieła mają w sobie to COŚ - coś co sprawia, że czyta je się z taką lekkością i trafiają do czytelnika. Zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie pisałaś...

Po trzecie:
Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy i masz moje duchowe wsparcie przy pisaniu tego wspaniałego fika. Gdybyś czegoś potrzebowała to służę pomocą - może to jakoś wynagrodzi brak mojego komentarza wcześniej.

Po czwarte:
Bardzo, ale to bardzo mi się podobało. Ale to już wiesz, prawda? Nie chcę się powtarzać, więc napiszę tylko, że było cuddowne. Tak cuddowne, jak tylko może być

Po piąte:
Jeszcze raz przepraszam, że dopiero teraz komentuję. Mam nadzieję, że ten nieskładny komentarz jakoś to wynagrodzi

Obiecuję, że teraz będę komentować na bieżąco - bez względu na wszystko

A więc pozdrawiam, wena życzę i wirtualnie ściskam

(Jeśli będzie czegoś potrzebowała to pisz na PW albo na gadu - jeśli będę mogła się na coś przydać

)

P.S. Kiedy cd?

LicenceToKill

Karolu (Karolu? Jak to dziwnie brzmi:P) Dzięki bardzo

Martuss Twój napad musiał fajnie wyglądać, aż żałuję, że go nie widziałam

jeanne Czyli moja miłość jest odwzajemniona (a już sie martwiłam

)

martusiu14 Dziękuję bardzo

Postaram się tym razem wkleić coś szybciej

amandi Hmmm... Motyw z muchą też byłby niezły, może uda się coś wkręcić

runiu Ach dziękuję Ci bardzo, ze akurat to doceniłaś

Chciałam żeby to był taki House'owy fik (mimo huddzinkowej tematyki) dlateo staram się robić z tego taki naturalny 'odcinek'. Odcinek? Sama nie wiem jak to nazwać

Werciu214 Nie rób tego!!! Napiszę coś jeszcze byle byś tylko została z nami na tym forum

minnie Dziękuję

Bereśko Aż tak?? Nie no dzięki *czerwieni się*

alusiu_ A dziękuję , dziękuję

Nie wiem co powiedzieć

Shevo
Po pierwsze:
Z tym talentem chyba trochę przesadziłaś, ale skoro (jako mój fikopisarski idol) tak mówisz muszę głębiej się nad tym zastanowić

Po drugie:
Jakieś siniaki albo otarcia po upadku?

Po trzecie:
Duchowe wsparcie, zwłaszcza od Ciebie na pewno pomoże

Dziękuję bardzo za propozycję

Nie zapominaj, że do mnie też możesz 'walić jak w dym'

Po czwarte:
Nie za dużo tych komplementów? *rozpływa się*

Po piąte:
Ech kobieto, czym Ty się martwisz?
Dziękuję, dziękuję, dziękuję

Ale milo czyta się Wasze komentarze, aż normalnie dech zapiera

Buziaki dla wszystkich, pozdrawiam

Schevo

Po pierwsze:
Nie ma się nad czym zastanawiać - talent jest i to ogromny!

Cztery słowa w nawiasie sprawiły, że szczerzę się do komputera jak głupia i (na krótko) uwierzyłam w jakieś tam moje zdolności

Po drugie:
Siniaków i otarć brak

*dumnie wskazuje głową na poduszki rozłożone wokół krzesła*

Po trzecie:
Na moje duchowe wsparcie możesz liczyć zawsze

Proszę bardzo

I ja także dziękuję

Po czwarte:
Jak to mówi mój ulubiony nauczyciel - komplementów nigdy dość

Po piąte:
Skoro zostało wybaczone to bardzo się cieszę

No i pozostaje mi tylko powiedzieć, że czekam na ciąg dalszy - ze zniecierpliwieniem będę go wypatrywać

Pozdrawiam

Weny życzę

I wirtualnie ściskam

Wercia214

No OK, zostane

I czekam na dalej !!