Podarunek [Z]

lizbona

Wen się na chwilę ocknął, ale z braku czasu stwierdził, że tym razem nie machnie całości w jeden wieczór i będzie pisał w miarę przypływu natchnienia. Podobno ogólnie już wie, co chce naskrobać, ale jeszcze nie ubrał tego w słowa. No cóż, wrzucam, co mi dał, na resztę kazał poczekać. Za to łaskawie zezwolil na dłuższe kawałki. mam nadzieję, że się wyrobi do końca tygodnia, bo ja mało cierpliwa jestem

PODARUNEK

1.
Siedział ewidentnie znudzony. Obie dłonie i brodę oparł na lasce i patrzył na kolejnego pacjenta siedzącego na kozetce z gabinecie przychodni. Kaszel. Rozcięty palec. Skręcona kostka. Kaszel. Gardło. Angina. Nuda. Ile można! Osłuchiwał, opukiwał, oglądał, wypisywał recepty… Już tak chyba ze dwie godziny? A tak mu dobrze szło, myślał, że Cuddy znów da się nabrać. Tym razem zaszył się na fotelu w szatni lekarzy, naiwnie założył, że skoro tam się schował ostatnio, to teraz nie będzie go tam szukała. Guzik prawda, dopadła go po piętnastu minutach. Musiała mieć taką tryumfującą minę? Musiała? Przez nią człowiek nie ma chwili spokoju, gania za tobą po całym szpitalu i tylko: House to, House tamto. Już nie wiadomo, gdzie się przed nią ukryć, jak uciec?...

- Ty wcale nie uciekasz, młody człowieku…
Poderwał głowę zaskoczony i go zamurowało. Staruszka, której właśnie wypisywał receptę, pogłaskała go po głowie i uśmiechnęła się ciepło.
- Matko jedyna, gadałem na głos?
- Ty nie uciekasz. Ty ją cały czas gonisz, tylko jeszcze tego nie wiesz. Obudź się i złap ją wreszcie, bo nie zauważysz jak minie wam młodość.
- Młodość? Skończyłem czterdziestkę już dawno – wykrzywił się, nadal zdumiony słowami staruszki. Własne słowa też go zaskoczyły, nie miał w zwyczaju wywewnętrzać się nikomu. – I dobrze mi tak, jak jest… Poza tym, nie wszyscy się nadają…
Jej ciepły śmiech przerwał jego obronę.
- Nadajesz się dziecko, nadajesz. Bardzo tego potrzebujesz, tylko nie chcesz się do tego przyznać.
- Ale..
Znów go pogłaskała po głowie.
- Nie bój się i jej zaufaj. Sobie zaufaj. Za chwilę Walentynki… Nawet nie wiesz, jaki szczęściarz z ciebie…. – Wyjęła łagodnie receptę z jego ręki, uśmiechnęła się jeszcze raz. – I nie, nie mówiłeś na głos. – dodała przed wyjściem.
Siedział ogłupiały dłuższą chwilę. To niemożliwe, musiał coś głośno powiedzieć, a babcia to podchwyciła i zaczęła mu wciskać te swoje mądrości! Cholera, już kompletnie głupieje w tej przychodni. Może i jego jakaś zaraza łapie, a przynajmniej przyzwoite, normalne przeziębienie?
Wyszedł z gabinetu i rzucił na blat recepcji karty pacjentów. Spojrzał na pielęgniarkę, chciał zapytać o tę starsza kobietę. Otworzył nawet usta, ale po chwili rozmyślił się. Nie, to wariactwo… I jeszcze to szczucie Walentynami! Kolejna hipokryzja, kolejne kłamstwo!

- House! Wejdź do mnie na chwilę, proszę.
Oczywiście, że musiała pojawić się w najmniej odpowiednim momencie! Czy ona nie ma co robić, tylko go pilnować?! Powinna latać na miotle po szpitalu, a nie jego prześladować! Złap ją, też mi coś! Raczej nie daj się złapać, cholera jasna! Po chwili wahania, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, pokuśtykał do gabinetu Cuddy.

- Wiem, wiem. – jęknął, wbijając wzrok w sufit, wykrzywił się niemiłosiernie. Stanął na środku pomieszczenia, opierając się obiema rękami na lasce – niedługo Walentynki i chcesz mnie zaprosić na miły, romantyczny wieczór przy świecach. Przed chwilą twoja kumpela z Łysej Góry mnie ostrzegła. – Spojrzał na nią spode łba. - Nie pójdzie ci tak łatwo, wiedźmo, będę się bronił! Żywcem mnie nie weźmiesz!...
- House, sprawdź czy nie masz gorączki. To może być niebezpieczne, skoro już bredzisz… - Dotknęła wierzchem dłoni jego czoła, przesunęła niżej, w okolice ucha. Chciała tylko się z nim podroczyć, ale on chwycił mocno jej rękę i zdecydowanie odsunął.
- Wiem, co zamierzasz czarownico. Tylko bez takich sztuczek. Nie dam się na to nabrać…
- House, gorzej ci? - uśmiechnęła się niepewnie.
Powiesił laskę na oparciu krzesła i wolną rękę położył jej na czubku głowy, przymierzył do siebie. Spojrzał z niechęcią na jej nogi.
- Gdyby nie te obcasy, to byś mi raptem do brody sięgała. Zdejmij buty.
- Oszalałeś?!
- Buty! Nie bieliznę! O czym ty myślisz, kobieto?! Chcesz mnie na złą drogę sprowadzić?! Zdejmuj.
- Ale po co? – usiłowała się odsunąć, ale nadal trzymał jej rękę w swojej.
- No co? – Wzruszył ramionami, - już teraz mogę patrzeć na ciebie z góry, wiesz co będzie, jak zdejmiesz buty?
- Marzyciel! – próby uwolnienia ręki i zajęcia strategicznego miejsca za biurkiem, nie na wiele się zdały. – Twoje rozbuchane ego… - przerwała, gdy poczuła jego wargi na swoich palcach – Co…, co?...
- Oswajam czarownicę…. – uśmiechnął się z tryumfem. Uniósł jedną brew i spojrzał porozumiewawczo – Lecisz na mnie, Cuddy! To dlatego łazisz za mną i łazisz, i udajesz, że to jakichś pacjentów chodzi! Ty po prostu chcesz na mnie popatrzeć, co? Dotknąć?.... Trzeba było powiedzieć, ze mną jak z dzieckiem, za rękę i do …
- Zamknij się, House! Twoje żarty są co raz mniej śmieszne! Myślisz, że w ten sposób uda ci się unikać wykonywania swoich obowiązków? Że jak znów zaczniesz te swoje seksistowskie kawałki, to ci odpuszczę? – Uśmiechnęła się delikatnie, by złagodzić własne słowa. Wolała jednak zaatakować, niż narazić się na niebezpieczeństwo utraty kontroli sytuacji, a te jego oczy, uśmiech,... dotyk,... zdecydowanie ją rozpraszały.
- Przez dwie godziny przyjmowałem pacjentów w przychodni, czego ty jeszcze chcesz, niewdzięcznico?! – kciukiem pogładził jej dłoń, co zdecydowanie złagodziło jego oburzenie, ale u niej znów wywołało niechciane reakcje. Zdecydowanie zabrała mu swoją rękę i stanęła dwa kroki od niego.
- Wiem, faktycznie dziś byłeś w przychodni, ale, nie wypominając, dopiero po tym, jak cię tam zagoniłam. I wiem także, że jutro, pojutrze, znów będziesz się chował po kątach, żeby tylko uniknąć chorych. Mam więc rozwiązanie, House. – Zdołała w końcu opanować to ciepło, które rozchodziło się po jej ciele. Uśmiechnęła się szeroko. - Odpoczniesz od przychodni i tej całej nudy. Od jutra weźmiesz zastępstwo za dr Bell i będziesz prowadził zajęcia ze studentami.
- Zapomnij. – chwycił laskę i odwrócił się do drzwi, by wyjść stąd jak najprędzej. Co za cwana bestia… Myśli, że jak go pogłaszcze po twarzy, to on zgłupieje do reszty? No dobra, trochę głupieje. Ale tylko trochę. Cholera…
- House!
- Zapomnij!
Podbiegła do drzwi i zatarasowała mu drogę.
- Żadne zapomnij! Od jutra masz studentów!
- Kocham przychodnię. – wycedził dobitnie prosto w jej twarz. Obrócił się i wrócił do jej biurka. Jak chce, to niech za nim gania po gabinecie, proszę bardzo. – Kocham pacjentów, żyć bez nich nie mogę!
- To ty zapomnij, House! Jutro zaczynasz!
- Mowy nie ma, w żadnym wypadku!
- Na szczęście to ja jestem szefem i to ja wydaję polecenia!…
- Tak?! – warknął już naprawdę wkurzony. Chwycił krzesło za oparcie i postawił je przed nią – Wejdź tu i powiedz mi to prosto w oczy!!!
Wytrzymując jego spojrzenie, zadarła brodę jeszcze wyżej, zdjęła buty, podciągnęła wąską spódnicę i weszła na krzesło. Podparła się obiema rękami pod boki, nachyliła się tak, że prawie dotknęła czołem jego czoła i wycedziła jadowicie:
- Jutro rano o dziewiątej w auli. Doktorku! – wyprostowała się, zdmuchnęła niesforne włosy z czoła i z dumnie zadartą głową zeszła z krzesła. Odstawiła je na miejsce, i posyłając House’owi szeroki uśmiech satysfakcji, oparła się o biurko.
- W czymś jeszcze mogę pomóc?
Usiłował zachować poważną minę. O rany, ale z niej numer.. Wbrew wszystkiemu wcale nie czuł złości, raczej coś na kształt… rozczulenia? Wiedział, że ona nie da mu się zastraszyć, choć próbował już wielokrotnie. Podszedł do niej powoli, lekko przeciągnął palcem po jej wargach.
- Znalazłoby się parę rzeczy, w których mogłabyś mi pomóc, kotku – powiedział przeciągle, patrząc jej w oczy. Wytrzymała jego spojrzenie, nie odsunęła się. Miał wrażenie, że wręcz…
- Dobrze się bawicie? Zaraz zaczną przyjmować zakłady, kto komu pierwszy przyłoży – Wilson zamknął za sobą szklane drzwi i wskazał na nie kciukiem. – Trzeba było przynajmniej opuścić żaluzje, wasze wrzaski zwabiły tu pół szpitala. O tej gimnastyce na krześle będą mówić następnym pokoleniom…
Jeszcze raz delikatnie obrysował kciukiem jej wargi i spojrzał przez ramię na Wilsona.
- O jej podwiniętej spódnicy też?
Dopiero teraz zauważyła, że spódnica niebezpiecznie wysoko odsłaniała uda. Zarumieniona, szybko ją poprawiła.
- Wy dwaj, wynocha!

ladyxy

Nie no... genialne

Uśmiałam się jaki nigdy w życiu.
mam nadzieję, ze wen cię nie opuści, bo ten fik jest boski i błagam o kontynuację

T.

hehehe, fantastyczne

Zauwazyłam, że masz wyjatkowy dar do opisywania czułości. Te sceny sa w Twoim wykonaniu takie...nie wiem nawet jak to ująć. Jak to czytam to mi coś sie w środku ściska. Bardzo mi sie podoba, ta wsciekłość Housa, ta jego walka z własnymi uczuciami. Jednym słowem niecieprliwie czekam na wiecej!

Ściskam Ciepło

runiu

Świetne, genialna ta staruszka z przychodni, scena w gabinecie cudowna.

jeanne

OMG! Ja chcę dalej!
Staruszka w przychodni, boska. Sama siedziałam zdezorientowana, a co dopiero taki House.
Cała ta sytuacja w jej gabinecie - bezcenna. To ich dotykanie

Zgadzam się zdecydowanie z T.. Masz niesamowity dar opisywania takich małych czułości, tak, że sprawiają, że czuje taką gulę w żołądku

Ta akcja z jej butami - genialna. Mało co się nie zaszłam ze śmiechu przed komputerem, a co w moim stanie jest bardzo bolesne

katka1819

świetne!!!

kiedy cdn?
pozdrawiam

Hania

jedno z lepszych opowiadań jakie czytałam!
Poprostu rewelacja.

minnie

haha! świetnie, bardzo fajnie

Czekam na więcej i Pozdrawiam

Cave

aaa.. to jest znakomite.a akcja z krzeslem przebija wszystko

czekam na dalej

Martuss

Lizbona ty poprstu świetnie piszesz

martusia14

ten fik mnie powalił
uśmiała się przy nim jak nigdy
pozdrawiam
i czekam na jakiś cd

lizbona

Mój Wen jest ciut wredny - gdy jestem w pracy i przewalam tony papierów na biurku, łasi się jak kot, przymila i kusi : rzuć w cholerę robotę i myśl tylko o mnie. Zagląda w oczy, mruczy przymilnie, podejrzewam, że to również on zawiesił mi dziś program, gdy wklepywałam kolejne pozycje do rozliczenia. Dopadł mnie nawet w przychodni, gdy czekałam na badanie rtg. Ale gdy wracam do domu, pooporządzam co niezbędne i siadam z laptopem na kolanach, to odwraca się tyłem obrażony. Na nic moje prośby i groźby, brodę zadziera wyżej własnego nosa i mamrocze po cichu: nie chciałaś, to teraz sobie poczekaj....

Bardzo dziękuję za czytanie tych wypocin i za miłe słowa, Wen ciekawski, zagląda mi przez ramię i mile połechtany pochwałami, pewnie niedługo coś mi da. Negocjujemy

LicenceToKill

Nie no, rewelacja kompletna

Świetne to jest, uśmiałam się jak nie wiem co

Pisz pisz i słuchaj się WENa

kremówka

Dziewczyno, jesteś po prostu maszyną do tworzenia fików

Jeden skończysz i już zaczynasz drugi...
A co jeden to lepszy

Bardzo mi się podoba, a jeszcze bardziej będzie mi się podobać, jak kolejną część wrzucisz

Pozdrawiam i życzę dużo weny

lizbona

Wen okazał się być przekupny i pozwolił mi coś tam potworzyć

2.
- O co chodzi w tym wszystkim, House? Czy wy w końcu przestaniecie?... – Wilson szedł obok przyjaciela i kręcił głową z niedowierzaniem.
- Ona zaczęła, tatusiu! – przerwał House radośnie.
- … Przestaniecie udawać, że nic między wami…
- Naprawdę! Ja byłem grzeczny!
- … Że nic między wami…
- Nic między nami! – uciął krótko.
- House, daj spokój, przecież to widać! Niedługo naprawdę zaczną obstawiać…
- Jeszcze nie zaczęli? – zatrzymał się gwałtownie, Wilson musiał się cofnąć kilka kroków.
- House, za chwilę są Walentynki..
- Ej! – spojrzał na przyjaciela z namysłem – znasz może taką babcię? W chustce?
- Babcia w chustce... - Wilson spojrzał na Housa z politowaniem, musiał go dogonić, bo ten znów gnał przed siebie - oczywiście! Trzymam takie cztery w szafie…
- Mówię poważnie! Dobrze po siedemdziesiątce, była dziś w przychodni.
- Całymi latami chodzicie naokoło siebie, podpuszczając się nawzajem i nie dopuszczając do siebie za blisko. Niedługo znudzi ją już ta wasza gierka i spróbuje ułożyć sobie życie. Bez ciebie! Co ty sobie myślisz? Że tak będzie przez następne dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści lat? Że w końcu dwoje ledwo zipiących siwowłosych i bezzębnych staruszków będzie się nadal ganiać po korytarzach szpitala? Człowieku!
- …
- House, chodzisz jak kot własnymi drogami, robisz co chcesz i kiedy chcesz, nie ufasz ludziom i nie pozwalasz im zbliżyć się do ciebie, chyba, że na twoich warunkach. Wiesz jak myśli kot? Karmią mnie, głaszczą, przytulają, nawet jak jestem wredny i kogoś podrapię, ciągle wołają i lubią brać mnie na kolana: na pewno jestem dla nich bogiem! Jesteś jak kot, House! Zejdź czasami z piedestału, na który się wdrapałeś i zajrzyj do świata nas, maluczkich… Cholera, zacznij żyć jak człowiek!
- ….
- Zrób jej jakąś miłą niespodziankę na te Walentynki, Greg. – Wilson westchnął zrezygnowany. – Podkreślam, miłą! Znaczenie tego słowa znajdziesz w encyklopedii.
- Babci? Niespodziankę? James, nie znam jej aż tak dobrze!
Wilson otworzył drzwi swojego gabinetu
- Sam jesteś idiotą, House….

Stała przy recepcji, w pobliżu wejścia. Zamierzała przypilnować, by jej najlepszy diagnosta nigdzie nie zabłądził w drodze na wykłady. Dobrze wiedziała, że zrobi wszystko, byle tylko nie spotkać się ze studentami. Ani z pacjentami. Po co go w ogóle zatrudniła?! Jest jak wielki wrzód na tyłku, a na dodatek wykorzystuje każdą okazję, by ją publicznie zawstydzić. Mogła się założyć, że wczorajsza scena w jej gabinecie została dokładnie zaplanowana i że doskonale wiedział o obserwujących ich ludziach. I o tej nieszczęsnej, podwiniętej spódnicy! Że też ciągle daje mu się wpuszczać w maliny… O nie, doktorku, przegiąłeś! Żeby pół szpitala mogło gapić się na jej bieliznę? No, prawie, ale mało brakowało! Jeszcze ma trzydzieści minut, niech no tylko spróbuje się spóźnić. Już on popamięta, cwaniaczek jeden.
Zerkała co chwila na zegarek, witała się z przychodzącymi do pracy podwładnymi, pielęgniarki podtykały jej dokumenty do podpisania, jakaś pacjentka zawracała czymś głowę… Przyszedł. Zmarznięty, obsypany śniegiem, przytupywał na wycieraczce przy wejściu i spoglądał na nią tak… smutno. Jak zbity pies. Zmarznięty, kulawy, zbity pies… Jezu, chyba nic się nie stało? Podchodził do niej wolno, a im był bliżej, tym ona bardziej traciła rezon. Stało się coś? W końcu do niej dokuśtykał i nie zwracając uwagi na otoczenie, wtulił głowę w zagłębienie jej szyi. Ogarnęły ją złe przeczucia. Mimo że jego płaszcz i czapka oblepione były mokrym śniegiem, odruchowo przygarnęła go do siebie… On objął ją ramionami i wtulił się jeszcze bardziej. Stało się coś! To nic, że będzie cała mokra…. Coś mamrotał wtulony w jej szyję, nic nie rozumiała, ramiona mu drżały, odnosiła tylko wrażenie, że … płacze?! Chwyciła go za płaszcz i gwałtownie odsunęła od siebie. Ani śladu łez… Przeczuwała, że tego pożałuje, ale musiała zapytać.
- Greg, co się stało?!
- Nie przytuliłaś mnie dzisiaj rano! – ryknął rozpaczliwie. – Wyszłaś i zostawiłaś samego!
- Ty draniu! – warknęła, rozłoszczona do granic możliwości. – Dlaczego ja ciebie jeszcze znoszę?!
- Bo mnie kochasz? – zapytał na pół żartobliwie i puścił oko. - Miłego dnia, szefowo…
A niech go jasna cholera! Oczywiście, znów dała się wyrolować i oczywiście znowu publicznie! Do diabła rogatego! Jak on to robi?! I jeszcze idzie dumnie wyprostowany, jakby nie wiadomo co! Pajac! Cholera, no….

Pikaola

Super opowiadano. I House wtulający głowę w szyję Cuddy...
Czekam już na c.d. ;d;d

T.

*padła*
*smierć przez zakwik*

Boszszsz!!! To było piekne. Uwielbiam to co piszesz. Wdarłaś sie na Huddy wprost do mego serca.

Fragment jak go przytula jest uroczy, przewspaniały i cudowny absolutnie. Rozpłynełam sie. Mam nadzieję że w koncu przytuli sie tak do niej na serio, a nie dla jaj

Królestwo za taki opis w Twoim wykonaniu. Tak mi teraz przyszło do głowy... skoro tak cudownie wychodza Ci takie fragmenty... może pomysl o czymś +18

Ściskam mocno

Ps. kiedy dalej? *patrzy błagalnie oczami zbitego psiaka Housa*

Cave

warto bylo czekac

nie moge sie doczekac do House wykobinuje dla Cuddy..jesli wogle cos zrobi

jeanne

Pochowają mnie w jednym grobie z T.

Borze szumiący! Boli mnie żebro, ale warto było! House wtulający sie w Cuddy - piękny, ale to, co się potem stało - genialne

Czym przekupiłaś Wena? Jak podeślę mu jakiś prezent, to bedzie szybko?
*patrzy błagalnie*
Całuję mocno i czekam na dalej

Jarii007

Aaaa !
Ołł noł nie zdążyłam na pierwszą część !
Co to będzie ?
Haha napisze komentarz do dwóch części

Cz.1

minnie

Bardzo fajnie, że dzisiaj znowu kolejna część

Świetne

Achhh ten House

Pozdrawiam

kremówka

Wykład Wilsona cudowny, scena przytulenia House'a przecudowna...

Taka... Czuła, urocza... Ten biedny, zaśnieżony House *rozczula się*...

Uszczęśliwiłaś mnie, naprawdę

I myślę, że powinnaś się zastanowić bardzo poważnie nad sugestią T. dotyczącą tego +18... Ja bym baaardzo chętnie to przeczytała...
Życzę dużo, dużo wena, bo coś widzę, że powstanie przecudny ficzek Huddy... I już się na niego cieszę...

Czekam na kolejne części z narastającą niecierpliwością...
Pozdrawiam gorąco

rocket queen

Czemu ja przeczytałam ten tekst dopiero teraz? Gdybym zrobiła to z samego rana, z pewnością cały wtorek chichrałabym się jak wariatka!

Więcej nie popełnię podobnego błędu!

Pozdrawiam serdecznie i tradycyjnie "wena życzę"!

lizbona

T.

OMG! JA CHCE TO JUZ!!!! Kocham Twego Wena i Ciebie

PIsz

Ja Ci zrobie obiad , posprzatam w mieszkaniu i zrobie zakupy a TY pisz

Zanim Ómre z niecierpliwosci...