Polowanie na jelenie [Z]

lisek

Więc tak...
To "cuś" miało się tu nie pojawić, ale nie miałam wyboru

Nic na to nie poradzę

Betowała Jika

Chyba nie muszę już mówić, kto jest temu winny

Polowanie na jelenie [Z]

I

Pewnego pięknego, letniego popołudnia dla kilkorga znajomych, czy też nieznajomych, przyjaciół albo i kogoś więcej, rozpoczęła się przygoda życia. Trafili tu ze zgoła różnych powodów. Ktoś chciał sprawić komuś radość, ktoś inny był z kimś związany więc nie mogło go tu nie być. Choć wcale nie miał ochoty tu być. Ona była tu, bo lubiła swojego przyjaciela. On zdecydował się na to tylko dlatego, żeby uprzykrzyć życie pozostałym. Nie przypuszczali, że podczas tej trzydniowej wyprawy dowiedzą się o sobie więcej niż by tego chcieli. To znaczy, niektórzy od samego początku wiedzieli więcej niż inni i mieli nadzieję, że nowe otoczenie i wspólne przebywanie ze sobą przez siedemdziesiąt dwie godziny zrobią swoje.

- Polowanie czas zacząć! – rozanielony James Wilson zatrzasnął drzwi swojego błyszczącego, srebrnego wozu.
- Nie zamierzam nikogo zabijać - oburzyła się długowłosa, blond piękność. Nie mogła wiedzieć, że zwrot "Polowanie" był tylko kryptonimem wymyślonym przez przebiegłego onkologa, który zamierzał upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Chciał spędzić trochę czasu z umierającym przyjacielem i przy okazji nieco zamieszać w życiu pewnej pary.
- Tego mi było trzeba – trzydziestoletni, niewysoki brunet objął młodą blondynkę i wziął głęboki wdech, rozkoszując się spokojem panującym na skraju lasu.
- Jeszcze mamy szansę uciec – siedzący ciągle w samochodzie mężczyzna zwrócił się do wysiadającej kobiety. Odpowiedziało mu trzaśnięcie drzwi. Wywrócił oczami.

Pół godziny później…

- Nie mam pojęcia, jak w ogóle dałam się na to namówić? – westchnęła przedzierająca się przez liczne chaszcze brunetka. Miała na sobie obcisłe getry i koszulkę na ramiączkach. – Stójcie! – krzyknęła, zrzucając z pleców nieznośny ciężar.
- Trzeba było nie pakować tony bezużytecznych śmieci do tego plecaka – odezwał się największy ponurak z całego grona.
- Może tobie wystarczy zgrzewka piwa i jedna para bokserek, ale nie wszyscy wychowali się w buszu – warknęła. Ciche chrząknięcia pozostałych członków wyprawy odbiły się echem w leśnym gąszczu.
- Dzięki, Wilson! Trzeba było mnie zastrzelić od razu na zjeździe z autostrady! Przynajmniej nie musiałbym znosić humorów tej jędzy – ruszył wprost przed siebie.
- Hej, Greg! – odezwał się przyjaciel Wilsona. – Przecież nie znasz drogi.
- Najwyżej jutro znajdziecie moje zwłoki rozszarpane przez wielkiego niedźwiedzia – wywrócił oczami, nic nie robiąc sobie z jego zatroskanego oblicza.
- Boże! Tu są niedźwiedzie?! – przerażony i irytująco piskliwy głos narzeczonej Chrisa sprawił, że diagnosta zatrzymał się.
- To będzie cudowny weekend – wyszczerzył uśmiech, spoglądając raz na wkurzonego onkologa, a raz na przerażoną Erikę.
- Daleko jeszcze do tej polany? – Cuddy narzuciła plecak na ramiona i ruszyła przodem.
- Znasz drogę?
- To las! Wystarczy iść przed siebie – odpowiedziała bardzo z siebie zadowolona.
- Piękne widoki – bezczelnie wlepiał swoje rozmarzone spojrzenie w jej opięty getrami tyłek.
- Mógłbyś chociaż udawać, że na mnie nie lecisz – westchnęła.
- Idziecie wreszcie?! – trójka przyjaciół już dawno ruszyła w drogę.
- Oni tak zawsze? – zapytała zaintrygowana blondynka. Mężczyźni nie uraczyli jej jednak odpowiedzią. Oboje wpatrywali się w jelenia czającego się między drzewami.
- Co tam wypatrzyliście? Striptizerkę? A może jakąś leśną nimfę? – diagnosta posłał wymowne spojrzenie zakłopotanemu Jamesowi.
- Bardzo śmieszne – onkolog ruszył dalej płosząc niewinne zwierzę.
- Przepraszam, ale o co chodzi z tą nimfą? – Erika była bardzo ciekawską osóbką.
- Dobrze, że ten cały Chris umiera – wyszeptał House wprost do ucha Cuddy. – Przynajmniej biedak nie będzie się z nią za długo męczył – westchnął, udając, że leży mu na sercu los przyjaciela swojego przyjaciela. Brunetka szturchnęła go łokciem prosto w żebra.
- Auć!!!
- Może zostawić was samych? – Wilson robił się coraz bardziej zmęczony.
- Zobaczysz, i tak mnie zgwałci jak tylko zajdzie słońce – niebieskooki lekarz posłał jej lubieżne spojrzenie. Nawet nie zamierzała tego komentować.
- Nie wiem jak wy, ale ja umieram z głodu – blondynka usiadła na małej walizeczce. Resztę jej pakunków transportowali Jimmy i Chris.
- Widzisz, Wilson, gdybyś nie przestraszył się nimfy, może udałoby się nam upolować tę sarnę – House pokiwał głową z politowaniem.
- To był jeleń – odburknął mu przyjaciel.
- Noga mnie boli.
- Nie chcę wam przerywać, ale muszę do toalety – odezwała się przebierająca nogami administratorka.
- Boże! Jak dzieci w przedszkolu – onkolog ukrył twarz w dłoniach.
- Hej, ekipa! Jesteśmy na miejscu – w oddali dało się słyszeć głos Chrisa. Reszta towarzystwa ruszyła w jego kierunku.
- Jak tu pięknie – panie westchnęły niemal równocześnie. Polana była bardzo duża. Niekończąca się łąka pokryta różnokolorowymi kwiatami i sporych rozmiarów rzeka przepływająca przez jej środek. W oddali po prawej stronie znajdowały się małe skałki, po których spływała woda zasilająca maleńki potok. Nieco dalej dało się dostrzec ciemne wrota, wejście do jakieś jaskini. Po drugiej stronie rzeki znajdowało się kilka zaparkowanych samochodów i dość spora liczba rozbitych namiotów.
- Wybacz, że pytam, ale po jaką cholerę kazałeś się nam przedzierać przez ten busz?! Wystarczyło podjechać z drugiej strony – House nie ukrywał swojego oburzenia.
- Warto było – Cuddy posłała gotującemu się ze złości Wilsonowi pocieszające spojrzenie.
- Dzięki – uśmiechnął się ciepło. Po dziesięciu minutach namiot Chrisa i Eriki był już rozbity. House siedział na wielkim kamieniu i w ciszy upajał się smakiem piwa i widokiem walczącej ze śledziami i innymi częściami, nadal nie rozbitego namiotu, Lisy Cuddy. James, krok po kroku, posługując się starannie studiowaną instrukcją, również postawił swój prowizoryczny namiot.
- Zamierzasz spać pod gołym niebem? – Lisa w końcu wyczuła jego palące spojrzenie na swoich pośladkach.
- Śpię z Wilsonem! – rzucił odpowiednio głośno.
- Nie ma mowy. Mój namiot jest jednoosobowy – James wyszczerzył ząbki w szerokim uśmiechu.
- Nawet o tym nie myśl – mordercze spojrzenie administratorki pozbawiło go złudzeń.
- Więc mam rozumieć, że nici z nocnych igraszek w śpiworze?! – wykrzyczał na tyle głośno, że z pewnością usłyszał go już nie tylko owy jeleń mijany po drodze, ale i całe towarzystwo zebrane po drugiej stronie rzeki. W tym momencie namiot Jamesa niespodziewanie zakończył swój krótkotrwały żywot. House parsknął śmiechem.
- Ja bym się tak nie śmiał, powoli zaczyna się ściemniać – zauważył Chris. – Pamiętaj, jak w nocy przyjdzie jakaś leśna nimfa i będzie próbowała cię zgwałcić, to nikt ci nie pomoże – pogroził mu palcem wskazującym.
- Ale ja się nie boję Wilsona – wyjaśnił.
- Zamknij się! – upomniał go zakłopotany onkolog.
- Buahaha… - tym razem to Cuddy parsknęła śmiechem. – Na niego nawet ten jeleń by się nie skusił – rzuciła, dumnie spoglądając na swój pokaźnych rozmiarów namiot.
- Rozumiem, że dopasowałaś go do rozmiarów swojego tyłka? – zakpił, mierząc jej dzieło z góry na dół.
- Rozpalę ognisko – zaproponowała Erika, która właśnie skończyła rozpakowywać swoją trzecią i na szczęście ostatnią już walizkę.
- Nie!!! – odbiło się głośnym echem w całym lesie.

cdn...

Nie bić

I jak Jika zdążyłam?

JiKa30

pierwsza! zdążyłaś, chyba.

OLA336

Lisek!!!!!!!! Ty geniuszu!!!!! Więcej napiszę jutro, zgoda? Padam ze zmęczenia

Ale pamiętaj, że kocham i że dopiszę

marguerite.

Mówiłam już może kiedyś, że uwielbiam Twoje opowiadania?
Jeśli nie, ogłaszam wszem i wobec: kocham je!

- Buahaha… - tym razem to Cuddy parsknęła śmiechem. – Na niego nawet ten jeleń by się nie skusił – rzuciła, dumnie spoglądając na swój pokaźnych rozmiarów namiot.
- Rozumiem, że dopasowałaś go do rozmiarów swojego tyłka? – zakpił, mierząc jej dzieło z góry na dół.
Właśnie poznałam, jak bardzo boli duszenie się ze śmiechu.

A co do tych jeleni... Ich w sumie raczej można by było nazwać baranami...
Bardzo ciekawie się zaczyna, na pewno świetnie to rozwiniesz.

Mam cichą nadzieję, że House właduje się do namiotu Cuddy.

Ley

Jak ja uwielbiam takie fiki, z pełną dawką humoru.

Lisku, zapowiada się niesamowicie ciekawie!

baby

klepię! napiszę, jak tylko dorwę się do kompa na dłużej ; >

justykacz

Fajne, podoba mi się

Tylko napisz co się stało z Lucasem

Agusss

Moja początkowa uwagą:

JiKa30

neko.md

lisek napisała coś nowego!!

i w dodatku tak cudownego!!

lisek

Jasne Jika

jeszcze transparent wywieś Pt. "Psychiczne problemy i wewnętrze rozterki liska"

Nawet nie wiecie jaki to był szantaż

zÓa Jika

Dzięki wszystkim czytającym

Jika

tak, Tobie muszę chyba najbardziej podziękować

Oluś

Przecież zabroniłam Ci używać tego słowa

Ps. Ja też :

Marguerite

jej, nawet nie wiesz jak miło

Miały być osły

Cóż, planowałam wpakować kogoś do namiotu WIlsona

i to bynajmniej nie ma być House

Ley

Boziu, to naprawdę Ty?

Ależ mi miło

Mam nadzieję, że tego nie zmaszczę

Cieszę się, że się spodobało

Buziaki

Baby, lisek macha rączką na powitanie

Justykacz

można, by powiedzieć spotkanie po latach

i już się boję

To ma być Lucas

nie myślałam o nim, ale jeśli chcesz mogę pomyśleć o jakiejś roli niedźwidka Gryzlli dla niego

Agusss

Gdzie byłaś , jak Cię nie było

Stereotypowy plan

tak, to lisek wypisz wymaluj

Też kocham

A Jika...

no ok, obiecuję, że poszukam sobie innego psychologa

Ale to wszystko przez Agusss, bo ostatnio tu prawie wcale nie bywa i nie mam z kim gadać

no, dobra, jeszcze zamęczam Olę

ale ona jak na razie nie narzeka

EDIT:

Nekuś

Pokłony na wyrost

ale cieszę się, że jesteś i czytasz

Dzięki

Agusss

JiKa! Nie masz za co przepraszać xD Dzisiaj akurat mam chęć coś wytknąć

O tak! Słyszałam coć na temat wypalenia i jej jakąś tam paplaninę

I bardzo dobrze zrobiłaś xD Uwielbiam Cie za to^^ Mnie nie było wiec nie miałam jak szantażować, ale wiedz, że normalnie masz moje pełne poparcie ^^

Edit:
Chyba powinnaś się spytać gdzie mnie nie było, gdy mnie tutaj nie było

Ej, ale wiesz nawet ten stereotyp mi sie podoba xD Może z Hilsonem tak zrobisz? *robi kocie oczka*
Że ja psycholog?

Chwila czy ja o czymś nie wiem?

Przepraszam mam nadzieję teraz już tak długiej przerwy nie zrobić xD

lisek

Agusss

jakie poparcie, jaki sznataż

Jika, ona żartowała

To najpierw rzucasz mnie Jice na pożarcie, a potem maślane oczka

Hilson, cóż...
Pożyjemy zobaczymy

Tak, Ty i Ola

to moi osobiści psycholodzy

Ach... te nasz pogawędki

JiKa30

lisku, nie masz za co dziękować.

lisek

A Ty to mój osobisty szantażysta

w sumie razem z Olą

Nie uciekaj

już Agusss się focha

Agusss

Ty tego nie miałaś widzieć Lisku!

W ogóle jakie pożarcie?

No prosi

Będę życ ile trza!

Oj brakowało mi ich

Aleksandra

Ach Lisku....

L-I-S-K-U!!!

Super!

OLA336

Powróciłam z moim dziwnym komentarzem! I dodam edytuj jak tylko rozkminie, o co chodzi w rozmowie wyżej, czyli być może, że nigdy nie dam edytuj

Gorzata

to jest genialne! Ale co się dziwić, można się nastawiać na coś bardzo dobrego po samej autorce!
świetne!
House i Cuddy razem na wyjeździe... coś czuję, że będzie się dużo działo

czekam na kolejne części i Wena życzę!

maagdaa

lisku, dalej, dalej, dalej !
Super, jak zwykle !

daritta

Jak zawsze wspaniale

House,Cuddy i wspólny wyjazd na łonie natury...Będzie się działo i to sporo

Teksty tych dwojga są świetne

Więc czekam na cd

Pozdrawiam i wena życzę

Sarusia

Dżyzas! *leży i kwiczy*

Pierwsza rzecz, która mi się narzuca, to: dobreeee!

Druga, niezmiernie ważna, to:

a_cappella

Och. Już na początku byłam dobrze nastawiona, bo po pierwsze: to jest Twoje, a po drugie: tytuł skojarzył mi się z Łowcą jeleni, filmem, którego, co prawda, jeszcze nie obejrzałam (dopiero mam zamiar - w bliższej lub dalszej przyszłości ;>), ale wystarczy, że w obsadzie pojawia się nazwisko pewnej pani i już szczerzę się jak głupia.

To muszę napisać przed innymi rzeczami, bo jest ważne: dołączam się do Sarusi, żadnego Lucasa, błagam! Ewentualnie na zdjęciu jako tarczy do rzucania lotkami. Takimi z długim i ostrym grotem. xD

Co do samego ficka - pomysł jest fajny, humor jest fajny i w ogóle wszystko jest fajne (ach, różnorodność słownictwa

). Zdarzyło Ci się kilka - hmm, jak to ująć? Ooo, wiem - mniej fajnych (xD) tekstów, ale tutaj wszystko jest w porządku. Momentami miałam mały problem z połapaniem się, kto jest kim i ile osób w ogóle tam jest: blondynka, kobieta, przyjaciółka Wilsona, przyjaciel przyjaciela Wilsona... Ale w tym tygodniu bardzo mało spałam, pewnie to dlatego, więc okej.

Poza tym lasy i namioty to moje klimaty - ach, słodkie dzieciństwo i wakacje spędzane na biwakach z wujkami, ciociami, kuzynostwem i pokaźnym gronem przyjaciół rodziny! Co prawda na jelenie nie polowałam, ale kto wie... ^^

Fajnie, że nas nie zostawiasz.

marguerite.

- Daleko jeszcze do tej polany? – Cuddy narzuciła plecak na ramiona i ruszyła przodem.
- Znasz drogę?
- To las! Wystarczy iść przed siebie – odpowiedziała bardzo z siebie zadowolona.

Przepraszam, że dopiero teraz ten tekst zauważyłam.
Z nadmiaru wolnego czasu postanowiłam przeczytać jeszcze raz twojego fika, a tu masz.
Takie piękne słowa.

Może to zastąpić teraz moją sentencję życiową.

To las! Wystarczy iść przed siebie.

lisek

Aleksandra

Bez przesady, ale bardzo się cieszę, że się spodobało

Tak, House będzie miał mnóstwo pomysłów

Oluś

Czy ja już wspominałam, jak bardzo kocham te Twoje analizy

tak

no cóż, powtórzę

Kocham te Twoje analizy

Bambi? nie kuś losu

Gorzata

czy dobre to się jeszcze okaże

A i owszem będzie się działo

Maagdaa, dzięki

Daritta, dziękuję

i tak, dobrze przeczuwasz

będzie się działo

Może nie tak od razu to, czego się spodziewacie, ale w końcu... zresztą sami zobaczycie

Sarusia

Jakże mi miło

Ok, zapominamy o Lucasie

Wiedziałam, że trochę naciągane, ale w końcu to nie góry

Poza tym nasz House zawsze da radę

Zwłaszcza jak ma w czymś ukryty cel

Szantaż emocjonalny? Skąd

Boże, skąd tu na forum tylu szantażystów

Buziaki

A Cappella

Ty chcesz, żebym się zamieniła w mokrą plamę

Tak... którz z nas nie polował na jelenie... to znaczy nie biwakował

Dzięki

Marguerite

dwa komenty pod jedną częścią, dziękuję więc podwójnie

Betowała Jika

Ta część jest specjalna, to znaczy urodzinowa. Tak, Agusss dla Ciebie znaczy

Wiem, że Cię nie ma, ale jak wrócisz to myślę, że Ci się spodoba

Zostałaś obsadzona w roli oposa

czyli zagrałaś samą siebie

I to akurat wyjaśnia pewne zachowanie... zrozumiesz, jak przeczytasz

II

- Skąd mogłam wiedzieć, że to nie jest rozpałka? – przerażona blondynka wypłakiwała się w ramię równie przerażonego Chrisa.
- Może po napisie „Burbon” na butelce!? – House miał ochotę ją zabić.
- Ale Chris powiedział, że rozpałka jest w butelce, w jego plecaku – tłumaczyła się Erika.
- Zaraz, zaraz. Skąd w moim plecaku znalazł się twój burbon – mężczyzna posłał House’owi pytające spojrzenie.
- Przecież sam nie uniósłbym wszystkiego – zrobił niewinną minkę. – Poza tym, nie zmieniajmy tematu – wciąż trzymał w dłoni do połowy już pustą butelkę.
- House! Ty idioto! – dobiegło z największego namiotu na polanie.
- Zaczyna się.
- Co to ma być? – wściekła Cuddy wyskoczyła z namiotu z czteropakiem piwa i trzema butelkami Whisky.
- Chryste, House – do rozmowy wtrącił się James.
- I jeszcze miałeś czelność naśmiewać się z wagi mojego plecaka – Lisa była purpurowa.
- Kochanie, chyba mam ochotę się położyć – młodsza kobieta pociągnęła swojego chłopaka w stronę namiotu.
- Przecież byłaś głodna?
- Omal nie straciłam twarzy przez tego kretyna – wskazała z wyrzutem na House’a.
- Czyżbym czuł swąd tlących się rzęs? – diagnosta perfekcyjnie udał przerażenie. Erika z prędkością światła zniknęła w namiocie.
- Gdzie jest to cholerne lusterko?! – dało się jeszcze usłyszeć, nim Chris zasunął zamek drzwi.

- Pięknie, House – Wilson pokiwał znacząco głową i wrócił do ponownego składania swojego namiotu.
Tymczasem diagnosta podjął pierwszą próbę sforsowania innego namiotu.

- House!
- Wygodny ten materac. Idealny na moją obolałą nogę – zauważył.
- Spadaj.
- Chyba masz coś, co należy do mnie?
- Nie przypominam sobie.
- Jeśli mam przetrwać tu noc, muszę się napić – wbił w nią silne spojrzenie, które przyprawiło ją o delikatne dreszcze.
- Trzeba było o tym pomyśleć, zanim wepchnąłeś mi to świństwo do plecaka. Skoro sama je tu doniosłam, jest moje – zadarła nos bardzo wysoko, dając mu do zrozumienia, że już nie odzyska swojej zguby.
- Gdzie to schowałaś? – nie miał zamiaru ustępować. Zaczął przeszukiwać jej plecak.
- Hej, zostaw to! – próbowała wyrwać mu zdobycz z ręki.
- Ha! Wiedziałem, że zamierzasz uwieść Wilsona – pomachał jej przed nosem czerwonymi stringami. – Nic z tego – bezczelnie schował je do kieszeni.
- Jesteś zdrowo porąbany. Oddawaj!
- Coś za coś – jego szeroki uśmiech był irytujący.
- W porządku, są twoje – wzruszyła ramionami po czym wypchnęła go z namiotu wprost na przechodzącego obok Wilsona. Ten parsknął śmiechem.
- Widzę, że twoje próby znalezienia lokum spełzły na niczym.
- Czy ten dziwnie wyglądający opos nie próbuje się właśnie włamać do twojego miniaturowego namiotu? – wskazał palcem na świeżo postawione dzieło przyjaciela.
- Sio!!! – krzyknął James biegnący ratować swój dobytek.
- Zostaw go. Pewnie pomylił go ze swoją norką! – krzyknął zanoszący się śmiechem House. Zaciekawieni krzykami pozostali uczestnicy wycieczki opuścili swoje namioty.
- Hej, to moje! – zakłopotany James patrzył jak opos ucieka w kierunku lasu, ciągnąc za sobą trzymaną w pyszczku zdobycz. Bokserki onkologa. Cała ekipa zanosiła się śmiechem.
- To chyba odpowiedni moment, by się napić? – House wyjął ze swojego plecaka Jacka Danielsa.
- Dawaj. - Wilson, jako pierwszy, wyrwał mu butelkę z ręki i upił kilka głębszych.
- Moja krew – diagnosta poklepał go po ramieniu.
- Proszę, proszę. Kradzież bielizny w tym lesie robi się bardzo popularna – zaśmiała się brunetka. Niestety tylko House załapał dowcip.
- Dochodzi osiemnasta. Chyba najwyższa pora coś przekąsić? – Chris pogładził się po burczącym brzuchu.
- Jasne. Tylko trzymaj swoją Pamelę z dala od ognia – parsknął House.
- Jestem Erika – oburzyła się dziewczyna. – Poza tym zdecydowałyśmy z Lisą, że idziemy na spacer.
- Przy okazji przyniesiemy trochę wody – brunetka trzymała w rękach dwie puste butelki.
- Tylko się nie utopcie! – House wywrócił oczami. Chris zabrał się za rozpalanie ogniska. James sprzątał najbliższą okolicę, a diagnosta zajął się przygotowywaniem kiełbasek.
- Mniomos – oblizał palce. Po chwili nabite na patyki kiełbaski opalały się nad ogniskiem. Aromatyczny zapach roznosił się po całej okolicy.
- Gdzie one są? – Chris, co chwila nerwowo spoglądał na zegarek.
- Pewnie zaraz wrócą – pocieszył go przyjaciel.
- Chyba, że zostały napadnięte przez stado napalonych oposów – wtrącił się House.
- Erika nie nosi bokserek, więc jest bezpieczna – parsknął śmiechem, wymownie spoglądając na onkologa.
- Już po Cuddy! – House udał przerażenie.
- Dobrze się bawicie? – Wilson posłał obu groźne spojrzenie.
- Dobra. Rycerz nadchodzi, moje panie! – House wsparł się na swojej lasce i ruszył w kierunku rzeki.
- Chyba żartujesz? A twoja noga?
- To dziesięć minut spaceru – wywrócił oczami. – I mam przyjaciela – pomachał mu butelką vicodinu na pożegnanie.
- Jeśli myślisz, że Cuddy wzruszy się twoim poświęceniem i odda ci skonfiskowaną Whisky, to się przeliczysz.
- Wiem, że oddała ją tobie – diagnosta jak zwykle zaskakiwał swoją wkurzającą przenikliwością.
- Jak ty z nim wytrzymujesz? – Chris spojrzał zaintrygowany na przyjaciela.
- Kwestia przywiązania – wyjaśnił James.
- Takie uzależnienie?
- Coś w tym stylu – onkolog uśmiechnął się ciepło i obaj wrócili do pieczenia kiełbasek.