Prawdziwe kłamstwa [T][Z?]

soffi · Wysłany: Pon 22:50, 14 Mar 2011 Temat postu:

Piraniaa

Umiliłaś mi pójście spać

Na pewno będę śledzić tłumaczenie

Lubię zamartwiającego się House'a i przede wszystkim uczuciowego House'a. Czekam na ciąg dalszy.

Jest sens by mówić ci, że pięknie tłumaczysz?
Jest !
PIĘKNIE TŁUMACZYSZ !

OLA336 · Wysłany: Wto 9:20, 15 Mar 2011 Temat postu:

Dzień dobry

Nie poszłam do szkoły więc...

- Bzdura. Ona ufa tobie.

Licytacja? Po raz pierwszy... (ciekawe czy będzie sprzedane

)

Wilson powoli podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu. Jeszcze wolniej powiedział:
- House, ufam ci!

Wzruszyłam się

- Już to zrobiłem.

I to też było szczere i... Nie no! Piękny Hilson!! I świetne tłumaczenie

A teraz ładnie czekam na kolejną część

I tak, jeszcze żyję

Malinowa_Rozkosz · Wysłany: Wto 16:40, 15 Mar 2011 Temat postu:

Wow. W sumie nadal nie wiemy co jest Cuddy, może jednak nie rak? ;c

noway_ · Wysłany: Wto 23:05, 15 Mar 2011 Temat postu:

O Cholera

. Przegapiłam dwie części.

Pierwsza bardzo ujmująca, bo autorka nie tylko oddaje się samej relacji Huddy, a przejmuję się też medycyną, co pokazuję ten fick w perspektywie serialu

.
Najbardziej mnie zastanawia, co takiego House zrobił, że to takie straszne, że on aż SAM sobie tego nie może wybaczyć. Hm...stawiam, że to on był dawcą spermy

Tłumaczenie, jak zwykle świetnie, w dodatku szybko dodajesz nowe części, co bardziej mnie raduję

Weny i czasu

.

Pirania · Wysłany: Czw 19:50, 17 Mar 2011 Temat postu:

Rozdział V. Smażony kurczak z imbirem.

- House, coś ty zrobił? – spytał Wilson. Dalszą rozmowę przerwali im wchodzący właśnie Cameron i Foreman. Oboje natychmiast się zorientowali, że wkroczyli na pole minowe.
- Wilson, wystarczy pogaduszek jak na jeden wieczór! Nie płacą nam za lenienie się – rzucił House nonszalancko. – Idź, wkłuj się w jej żyłę. Zrób jeszcze raz morfologię, sprawdź markery nowotworowe i zrób biopsję. – House odwrócił się od przyjaciela, nie pozwalając mu zaprotestować. Diagnosta skupił się na Foremanie, a Wilson uparcie nie ruszał się z miejsca.
- Co z tomografią? – spytał szybko House.
- Niewielki krwiak podtwardówkowy. Wyjaśnia drgwaki i utratę przytomności. Musiała uderzyć się w głowę naprawdę mocno, pewnie o podłogę lub umywalkę. Poza tym czysto, nie ma śladów innych drgawek. Wciąż nie wiemy, co spowodowało upadek. – Foreman wzruszył ramionami.
House podrapał się po nieogolonym policzku i położył zdjęcia rentgenowskie na podświetlanej tablicy. Zanim zaczął je oglądać, rzucił Wilsonowi spojrzenie mówiące „co-ty-tu-jeszcze-robisz”, ale nie powiedział ani słowa. Zamiast tego skupił się na obrazie mózgu Cuddy. Foreman, Wilson i Cameron zaglądali mu przez ramię.
- Za mały, żeby robić kraniotomię. – W głosie diagnosty brzmiała ulga. – Podajcie jej kortykosterydy, by zbić zapalenie mózgu i diuretyki, żeby zmniejszyć obrzęk. Podłączcie ją na noc do respiratora. I powiedzcie jednej z pielęgniarek z OIOMu, żeby z nią siedziała i ją obserwowała – wyrzucił z siebie polecenia i odwrócił się. Pozostała trójka lekarzy gwałtownie się odsunęła, tak jakby House przyłapał ich na podsłuchiwaniu. Foreman szybko zerknął na dokumenty Cuddy i, przygotowując się do wyjścia, zauważył:
- Prednizon i mannitol powinny być dobre.
House zatrzymał go w pół kroku:
- Nie! Podaj jej bezpieczną dawkę deksametazonu.
- House, deksametazon powoduje uszkodzenia płodu – zaprotestował z przerażeniem Wilson.
- Tylko w większych dawkach. Musimy zapobiec obrzękowi mózgu zanim Cuddy zapadnie w śpiączkę. Wiecie równie dobrze jak ja, że jeśli kraniotomia będzie niezbędna, płód ma minimalne szanse na przeżycie. I nikt nie chce rozwiercać czaszkę naszej szefowej. – House popatrzył, jak patrzą po sobie z powątpiewaniem i dodał. – To najbezpieczniejsze. I ich jedyna szansa.
- A mannitol? – spytał Foreman, nagle tracąc wiarę w siebie i swoje pomysły.
House westchnął głęboko i pokiwał głową, zauważając:
- Pozytywy są większe niż negatywy. – Foreman wyszedł, będąc trzy razy bledszy niż pięć minut wcześniej. „Cuddy przeżyje noc bez kraniotomii, ale co będzie jutro?”
Taub, Kutner i Trzynastka minęli się z Foremanem w drzwiach. Trzynastka niosła wyniki laboratoryjne, a Taub i Kutner wszystko, co znaleźli w mieszkaniu Cuddy i wydawało się ważne: leki, środki czyszczące, opakowania po jedzeniu kupionym na wynos, próbki z lodówki i nawet kosmetyki. Taub odezwał się pierwszy:
- Sprawdziliśmy wszystko, co mogło spowodować zatrucie. A to… - wskazał na zawartość worka. – Nie ma w sobie żadnych toksyn i alergenów. – Kutner przytaknął.
Po chwili Trzynastka dodała:
- Wczoraj na obiad jadła coś tajskiego. Sprawdziłam składniki i analizę toksyn w samym jedzeniu. Nic niezwykłego, żadnych bakterii. Wszystko czyste. Ale w jej wymiocinach nie było żadnych innych substancji, musiała wymiotować dłużej niż jeden dzień.
- Co jadła? – spytał House z ciekawością.
- Kurczaka. Smażonego z imbirem – odparła Trzynastka.
- To dziwne – wtrącił się Wilson.
- Ha! – House zmierzył przyjaciela wzrokiem. – Teraz znasz też jej ulubione smaki?
Wilson spojrzał na niego, zdumiony, i odpowiedział ze współczuciem:
- Nie, idioto. Imbir poprawia trawienie i przeciwdziała nudnościom. Powinien uspokoić jej żołądek, nie przyczynić się do zatrucia.
- Teraz nagle jesteś tybetańskim znachorem? – prychnął House, podnosząc opakowanie z tajskiej restauracji. Obrócił je w palcach, szukając nazwy knajpy.
- To z Lemongrass – zauważyła Cameron. – Chase i ja czasem stamtąd zamawiamy… - kontynuowała.
- Mam to w nosie! – House uniósł rękę, powstrzymując Cameron i przewrócił oczami. – Naprawdę chcesz, żebym się porzygał? – Skrzywił się, udając zniesmaczenie.
Cameron stała najbliżej House’a. Zacisnęła palce na teczce z wynikami, którą trzymała w rękach. House przybliżył swoją twarz do jej i wykrzyknął:
- Buuuu! – Jednym szybkim ruchem wyrwał jej wyniki z rąk, dziecinnie dodając:
- Moje!
Cameron wlepiła w niego zdumiony wzrok, a Wilson przewrócił oczami.
- Super! – House nie przerywał sobie zabawy. Otworzył teczkę. – Teraz będę wiedział wszystko o pisi naszej diablicy! – Rzucił pozostałym złośliwym uśmiech.
Dobrze rozwinięta, biała kobieta, 163 cm wzrostu
„Tak dobrze rozwinięta, że czasem to i owo wyskakuje jej ze stanika” – House wyobraził sobie Cuddy w jednym z jej dopasowanych kostiumików. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, tak słaby i smutny, że każdy obserwator pomyliłby go z grymasem.
50 kg (schudła 2 kg od ostatniej wizyty w ósmym tygodniu)
Badanie ginekologiczne: Cewka moczowa ułożona środkowo, miękka, rozmiar wskazuje na trzynasty tydzień; przydatki macicy twarde, bez wyczuwalnych guzów.
„Nic nie ma” – pomyślał House i rzucił teczkę na biurko. A potem przypomniał sobie o utracie wagi: dwa kilogramy w pięć tygodni. Zapamiętał tę informację i skupił się na Cameron i Wilsonie. Jego zespół stał z tyłu.
- Co wy dwoje jeszcze tu robicie? Wypad. – Wskazał drzwi ręką. Cameron już była na progu, gdy Wilson odezwał się:
- House…
- Wilson… - odparł House znudzonym głosem.
- Dobrze. – Wilson uniósł obie ręce, pokazując, że się poddaje. – Ale ja tak tego nie zostawię. – I wyszedł, żałując, że nie może odłożyć na później badań nowotworowych.
House skupił uwagę na Taubie, Kutnerze i Trzynastce. Z większym entuzjazmem, niż chciał, zażądał:
- Przywieźcie mi papiery z ministerstwa zdrowia. Nasi prawnicy powinni wam pomóc, chociaż są tylko bandą debili zabierających nam tlen. – Z zapałem dodał. – Muszę trochę poćwiczyć Thai Bo*!
Członkowie jego zespołu wyszli bez słowa, zostawiając House’a z jego nemesis.

*Thai Bo – sztuka walki, łącząca elementy taekwondo i tajskiego boksu.

Gorzata · Wysłany: Czw 20:12, 17 Mar 2011 Temat postu:

Miałam dopiero dziś skomentować poprzednią część, a tu już nowa. Ale dobrze, bo krótkie są. Za krótkie. Gdyby nie to, że tłumaczysz, prosiłabym o dłuższe, a tak to pozostaje mi prosić o szybsze dodawanie (co z tego, że bym już w ogóle pewnie nie nadążała z komentowaniem

).
Co do treści - jest coraz ciekawiej. Nic nie wiemy, ale i tak jest genialnie. Ja już chcę wiedzieć, co jest Cuddy, co zrobił House i w ogóle. Naprawdę się cieszę, że to tłumaczysz, bo nie mam zbyt wielkiej cierpliwości do ficków po angielsku. A Tobie bardzo ładnie wychodzi tłumaczenie.
Czekam na więcej!

Malinowa_Rozkosz · Wysłany: Pią 0:16, 18 Mar 2011 Temat postu:

Wegetarianka Cuddy zjadła kurczaka? ;o
Część ciekawa. Krótka, ale ciekawa. Mam nadzieję, że szybko dodasz nową część i wyjaśni się co jest Cuddy. Wiem, że męczę o tę jej chorobę, ale jestem niesamowicie ciekawa.

paulinka11133 · Wysłany: Pią 10:56, 18 Mar 2011 Temat postu:

Ciekawe, ciekawe.

Czekam na kolejną część, może wyjaśni się ten sekret House'a.

Pirania · Wysłany: Nie 12:29, 20 Mar 2011 Temat postu:

Rozdział VI. Diabelskie sztuczki.

Tej nocy było naprawdę ciepło. Lipiec chylił się ku końcowi, więc o tym, że w ogóle może być chłodno, nikt nie pamiętał. House, ubrany w swoje zwykłe jeansy, koszulkę z Rolling Stonesami i ze skórzaną kurtką pod pachą, podszedł do motoru. Na parkingu już od dawna było pusto. Zbliżała się ósma wieczorem, a większość pracowników szpitala wychodziła o piątej. Gdyby nie Cuddy on też od dawna byłby w domu. Ale tej nocy do domu się nie wybierał. Wpadnie tam i weźmie prysznic przed powrotem do szpitala – ale teraz ma ważniejsze sprawy do załatwienia.
Odpalił motor i ruszył w stronę Hill Road.

- Proszę pana, nie może pan tam wejść! - Kelnerka z Lemongrass pobiegła za Housem, który szedł w stronę drzwi do kuchni, nie przejmując się czymś tak prozaicznym, jak zasady dobrego wychowania.
- Założymy się? - House uśmiechnął się złośliwie i uniósł dłoń, w której trzymał kartkę papieru.
- Proszę przestać – Tajka usiłowała z nim dyskutować. Gdy zorientowała się, że słowa nie zdadzą się na nic, pociągnęła go za t-shirt. Podziałało – House zatrzymał się i spojrzał na nią ze złością. Sytuację obserwowali już wszyscy ludzie w pomieszczeniu. Nagle coś przyciągnęło uwagę diagnosty.
Przy stole, koło którego stał, trójka biznesmenów jadła obiad, składający się z obłędnych ilości kurczaka z imbirem i przyglądała mu się, jakby był darmową rozrywką. Dwoma precyzyjnymi ruchami laski House zrzucił zawartość dwóch półmisków na kolana mężczyzn i powiedział:
- Na waszym miejscu nie jadłbym tego.
Gdy trzeci z nich odwrócił się w stronę lekarza, by dać wyraz swojemu oburzeniu, House natychmiast go rozpoznał. Cuddy umawiała się z nim kilka miesięcy temu, a diagnosta z powodzeniem zniszczył ten rodzący się związek. O ile dobrze pamiętał, to były jej ostatnie randki – od tamtej pory nie umawiała się z nikim. Nie miał jednak pewności, czy nie była z tym facetem w kontakcie. By zmniejszyć na to szansę, House uniósł głos, żeby słyszano go w całej restauracji:
- Ale nie przeszkadzajcie sobie. Święty Piotr powita was z radością.
W ciągu kilku chwil menedżer Lemongrassu zajął się Housem. Przeprosił za wszelkie niedogodności, których danie na wynos mogło być przyczyną i obiecał współpracę w kwestii badań laboratoryjnych. Osobiście zaprowadził House'a do kuchni, jednocześnie usiłując opanować chaos na sali, który spowodował diagnosta. House zebrał próbki i wyszedł tylnymi drzwiami. Rozejrzał się, po czym zatrzymał i uniósł brwi: smród smażonego żarcia coś mu przypominał. Zapamiętał to i, pogrążony w myślach, poszedł w stronę motoru.

House zaparkował motocykl tuż przed drzwiami wejściowymi do swojego domu. Szybko wyciągnął klucz i usłyszał dzwonek telefonu stacjonarnego. Nie miał najmniejszego zamiaru odbierać i pozwolił, by dzwoniącym zajęła się sekretarka automatyczna. Chciał jak najszybciej wziąć prysznic, przebrać się w coś i ruszyć do szpitala. Nie mógł pozwolić, by jakiś drobiazg mu przeszkodził.
- Numer, pod który dzwoniłeś, został odłączony i nie istnieje. Jeśli sądzisz, że się tu dodzwoniłeś przez pomyłkę, masz rację. Rozłącz się. Na trzy. Raz... Dwa... - Recytowała jego sekretarka.
House zatrzymał się i odwrócił w stronę telefonu, gdy usłyszał głos Wilsona.
- House, jesteś tam? - Nastało dziesięć sekund ciszy, zanim House odebrał. Świetnie wiedział, czemu Wilson dzwoni.
- No – odparł beznamiętnie.
- Gdzieś ty był? Dzwoniłem na komórkę, ale nie odbierasz. - W głosie Wilsona wyraźnie pobrzmiewała niecierpliwość.
- Pewnie zostawiłem ją w gabinecie. Do rzeczy, Wilson – zażądał House, chociaż wcale nie miał pewności, czy naprawdę chce usłyszeć to, co Wilson ma do powiedzenia.
- House, to nie rak. Morfologia jest czysta, markery nowotworowe negatywne. Jej węzły chłonne są normalne, nie ma potrzeby robić biopsję – powiedział Wilson na jednym oddechu.
Po drugiej stronie zapadła cisza. Onkolog usłyszał, jak House wciągnął powietrze, zanim przekazał mu najnowsze wiadomości i nie miał pewności, czy diagnosta nadal wstrzymuje oddech.
- House? Słyszałeś, co powiedziałem? - Wilson postanowił sprowadzić go na ziemię. - Ona nie ma raka.
- Słyszałem za pierwszym razem. Muszę lecieć! - powiedział House szybko i rozłączył się. Wilson z niedowierzaniem gapił się na słuchawkę.
House opadł ciężko na kanapę, wypuścił nagromadzone powietrze i westchnął głęboko. Objął głowę dłońmi, potarł energicznie skronie i pomyślał: „Blisko było”. „Blisko” - we wszystkich możliwych znaczeniach; był „blisko” pokazania swych emocji Wilsonowi; „blisko” informacji, że Cuddy ma raka,; „blisko” jej utraty; „blisko” zatracenia samego siebie. Po tej ostatniej refleksji potrząsnął głową i powlókł się do łazienki.
Musiał myśleć jasno, a ciepły prysznic pomoże mu się skupić i obmyje go z win. Przynajmniej chwilowo.

House wkroczył do szpitala trochę po dwudziestej trzeciej. Pielęgniarki na dyżurze odnotowały jego obecność i powróciły do swoich papierów. House poszedł prosto do laboratorium. O tej porze nie miał kim rządzić – wszyscy rozeszli się już do domów. Można powiedzieć, że był ostatnim ocalałym. Musiał sam zbadać próbki z restauracji.
- House, co ty robisz? - spytał Wilson, gdy znalazł przyjaciela pochylonego nad mikroskopem. Intuicja podpowiedziała mu, że diagnosta tu będzie.
- A jak myślisz? - warknął House.
- Sprawdzasz bakterie o północy, zupełnie sam. Nigdy ci się to nie zdarza! - zauważył Wilson, zerkając na próbki.
- Zepsuję ci zabawę. W przeciwieństwie do ciebie, mojego najlepsiejszego kumpla, nie mam zwyczaju tańczyć, jak mi ktoś zagra i nie muszę nic nikomu tłumaczyć ani udowadniać. - House oderwał się od mikroskopu i rzucił przyjacielowi sarkastyczny uśmieszek.
- Ależ musisz. Właśnie próbujesz coś sam sobie udowodnić. Za tym wszystkim coś się kryje. - Wilson machnął ręką w stronę stołu, przy którym House pracował. - Jest dla ciebie ważna, prawda? Bardziej, niż chcesz przyznać sam sobie, a już Boże broń komukolwiek innemu – dodał, mając nadzieję, że House się przed nim otworzy.
Gdy diagnosta nie zwrócił najmniejszej uwagi na słowa Wilsona, przyjaciel kontynuował przesłuchanie.
- Czy coś się wydarzyło między tobą i Cuddy?
- Nie! - odparł House, kręcąc głową.
- No to czemu jesteś na nią wściekły, kiedy jest zdrowa i stajesz na głowie, by jej pomóc, gdy jest chora? - mruknął Wilson, nic nie rozumiejąc.- Uraziła twoją dumę? Bo wybrała anonimowego dawcę, a nie ciebie? - Onkolog próbował zaatakować z innej strony, ale znów trafił w ślepą uliczkę. House milczał jak zaklęty. Zamknął się w swojej twierdzy i nie zamierzał nikogo wpuścić.
„To poważniejsze, niż myślałem” - pomyślał Wilson, a głośno powiedział:
- Jeśli będziesz chciał z kimś o tym pogadać, wiesz gdzie mnie znaleźć. Dobranoc, House! - Wilson odwrócił się na pięcie i wyszedł z laboratorium. Usłyszał, jak przyjaciel odpowiada cichym głosem:
- Dobranoc.
House siedział w ciszy i nie przestawał myśleć o słowach Wilsona. „Czy tu chodzi o moją dumę?” - pytał sam siebie, podczas gdy wyniki badań drukowały się.
„Duma wymaga sumienia. A ja go nie mam” - uspokoił się i połknął trzy Vicodiny. - „To będzie długa noc” - pomyślał, by wytłumaczyć samemu sobie tę końską dawkę. Szybko złapał wyniki testów i jeszcze szybciej rzucił je w kąt. „Nic tu nie ma.” Pod względami sanitarnymi restauracja była w porządku. House nie wyglądał na zaskoczonego.
Potem przypomniał sobie tę małą alejkę za restauracją i zapach smażonego kurczaka. Zerwał się na nogi i poszedł do pokoju Cuddy. Zobaczył, że pielęgniarka śpi przy łóżku administratorki. Cuddy była podłączona do respiratora. Blada i chudziutka wyglądała, jakby odpoczywała po chemioterapii.
Pielęgniarka usłyszała, jak lekarz wchodzi i zerwała się z krzesła. House ruchem łowy dał jej znak, że chce zostać sam z dyrektorką, a dziewczyna szybko wyszła. Nareszcie był z nią sam na sam. Czuł się niemal osaczony przez ciszę panującą w pokoju, przerywaną tylko piknięciami rejestrującymi pracę serca.
- Cuddy – zwrócił się do kobiety, siadając na łóżku. - Nie wiem, czy mnie słyszysz, ale musisz się obudzić. - Wyciągnął dłoń i wziął ją za rękę. - Tylko ty możesz odpowiedzieć na kilka pytań i musisz się obudzić, żebym mógł cię zdiagnozować – powiedział miękko. Potem kontynuował złośliwym tonem. - Nie pomagasz mi, a ten szpital sam nie będzie się administrował. No dalej, rusz... - przerwał, śmiejąc się cicho. - ...ten wielki tyłek z łóżka!
House nie wiedział, co właściwie próbuje osiągnąć. Chciał, by go usłyszała – choć z medycznego punktu widzenia było to niemożliwe – ale przede wszystkim chciał być przy niej, pokazać jej, że nie jest sama. Chwycił laskę i wstał. Zanim wyszedł, dodał:
- To wcale nie jest fajne! Ta szpitalna koszulka nocna uniemożliwia mi kontakt z bliźniaczkami. Musisz coś z tym zrobić albo złożę zażalenie! - powiedział swoim zwykłym, złośliwym tonem i wyszedł z pokoju.

Cuddy słyszała go. Jej podświadomość zarejestrowała jego obecność, jego głos, dotyk i niepokój. To wydawało się takie niemożliwe. Przecież to mógł być sen – ale jeśli tak, był bardzo realny. I chociaż jej palce były wciąż ciepłe od jego dotyku, pozwoliła, by ciemność znów ją pochłonęła.

House wszedł do swojego gabinetu, niosąc kurtkę pod ramieniem i słuchawki w dłoni. Nieuważnie cisnął kurtkę na podłogę, podszedł do biurka i chwycił gitarę. Tej nocy było w nim coś, co nie dawało mu spokoju. Podłączył wzmacniacz i słuchawki, by nikt inny nie słyszał muzyki – nie, żeby o pierwszej w nocy było tam wielu potencjalnych słuchaczy.
Usiadł w swoim krześle i zamknął oczy. Z nabożeństwem dotknął strun, a piosenka sama do niego przyszła. Czego nie umiał powiedzieć słowami, powiedział piosenką „Wicked game” Chrisa Isaaka.
Świat stanął w ogniu
Tylko ty mogłaś mnie ocalić
Dziwne, co głupi ludzie robią przez pożądanie
Nawet nie śniłem, że spotkam kogoś takiego jak ty
Nawet nie śniłem, że utracę kogoś takiego jak ty
Na jego twarzy odmalował się ból. Śpiewał dalej.
Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
W tobie
W tobie
Twarz Cuddy pojawiła się w jego myślach. Chwycił mocniej gitarę, gdy piosenka uświadomiła mu to, co już tak naprawdę wiedział. Albo był tak naćpany, że jego umysł się z nim bawił, albo naprawdę tak czuł i nie mógł się z tym pogodzić.
Co to za diabelskie sztuczki sprawiają,
Że się tak czuję
Co to za diabelskie sztuczki sprawiają
Że marzę o tobie
Co za diabelskie sztuki sprawiają,
że mówisz, że nigdy wcześniej tak się nie czułaś
Co za diabelskie sztuczki sprawiają,
że marze o tobie
Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
Świat stanął w ogniu
Tylko ty mogłaś mnie ocalić
Dziwne, co głupi ludzie robią przez pożądanie
Nawet nie śniłem, że pokocham kogoś takiego jak ty
Nawet nie śniłem, że utracę kogoś takiego jak ty

Gdy śpiewał ostatnie słowa, poczuł, że jego serce zamiera. Myśl, że mógłby ją utracić doprowadzała go do szaleństwa. Nagle przypomniał sobie słowa Wilsona: „Jest dla ciebie ważna, prawda? Bardziej, niż chcesz przyznać sam sobie, a już Boże broń komukolwiek innemu.” i zrozumiał, że robił wszystko, by się w niej nie zakochać. I przegrał z kretesem.

Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
Nie, nie chcę się zakochać
(Ta miłość złamie ci serce)
W tobie
W tobie

„Ta miłość złamie ci serce, Cuddy” - pomyślał i oparł gitarę o ścianę. Przez następne dwie godziny „Wicked game” chodziło mu po głowie i nie mógł zasnąć. O 3:37 jego mózg wreszcie się poddał i House odpłynął w kierunku fazy REM.

lisek · Wysłany: Nie 15:13, 20 Mar 2011 Temat postu:

Piranio, wybacz, że trochę mnie tu nie było, ale wiedz, że teraz przeczytałam wszystko i jestem zachwycona. Po raz kolejny wybrałaś bardzo ciekawego fika. Masz do nich rękę, w sensie, do tych ciekawych

Strasznie tajemniczy ten fik, ale przez to wciąga jeszcze bardziej. Zachodzę w głowę, co i jak, ale nie mam pojęcia jak się to potoczy i co się stanie, wiem jedno, na pewno będę czytać z przyjemnością, bo takie fiki + Twoje ich tłumaczenie to zawsze gwarancja dobrej lektury

Wielki ukłon w Twoją stronę za te medyczne części

udowadniasz, że nie ma dla Ciebie rzeczy nie do przetłumaczenia. A całość jak zwykle na najwyższym poziomie, czyta się jakby to wcale nie było tłumaczenie

Pięknie!
Cieszy mnie, że części pojawiają się regularnie, zwłaszcza, że każdą kolejną częścią chce się więcej i więcej, mam nadzieję, ze wkrótce coś się wyjaśni, choć odrobinę. Czekam niecierpliwie.
Pozdrawiam

justykacz · Wysłany: Nie 15:37, 20 Mar 2011 Temat postu:

Nigdy nie lubiłam wrzucania piosenek do ficków, ale no cóż, nie Ty tu rządzisz, Ty aż tłumaczysz

Pięknie

Wyłapałam jedną literówkę

House ruchem łowy dał jej znak, że chce zostać sam z dyrektorką, a dziewczyna szybko wyszła. - ruchem głowy jak mniemam

noway_ · Wysłany: Nie 16:01, 20 Mar 2011 Temat postu:

Piąta część. Czułam się jak na lekcji biologii.

Fajnie, że autorka zna się na tych rzeczach i potrafi wplątać to w fabułę ficka, nie tracąc głównego wątku

. Podoba mi się House, który toczy wewnętrzną walkę. Wilson idealnie odgrywa swoją rolę przyjaciela. Kaczuszka też są fajne

Szósta część jest na razie najlepszą ze wszystkich. Dzięki tej piosence poznajemy uczucia House. Czyli jednak ją kocha(nie, żebym w to wątpiła), jeśli jej zabraknie, wystąpi u niego załamanie

.
Rozmowa w jej sali, genialna

. Przejmujący, opiekuńczy na swój sposób House, to najlepsze co może się trafić

. Podświadoma intuicja Cuddy, że jest koło niej i dotyk jego ręki, to dla mnie mistrzostwo. Takie małe coś, a cieszy

.
Oczywiście tłumaczenie świetne, wybór ficka tak samo, że walczę, aby nie zajrzeć do oryginału i nie zepsuć sobie zabawy.

Pozdrawiam

Gorzata · Wysłany: Nie 17:03, 20 Mar 2011 Temat postu:

Ta część bardzo mi się podoba, jest taka... szczera? Nie wiem, jak to określić. Ale dobrze, że przynajmniej House sam przed sobą się przyznał, że kocha Cuddy. Jak Cuddy wyzdrowieje, to może jej też powie. Powolutku do tego dojdziemy

.
Coraz bardziej mnie ciekawi, co jest Cuddy. Ta cała restauracja dziwna była. I nic nadal nie wiem. Chyba, że to już moja wina

.
Część chyba dłuższa od poprzedniej (albo przez piosenkę mam takie wrażenie). Mam nadzieję, że więcej takich będzie.
Pozdrawiam i życzę Weny na tłumaczenie!

Pirania · Wysłany: Śro 17:28, 23 Mar 2011 Temat postu:

lisek · Wysłany: Śro 18:05, 23 Mar 2011 Temat postu:

Jak mogłaś tak pomyśleć

Ja nigdy Cię nie opuszczę

Pamiętaj, że ja na pewno nie sięgnę do oryginału. Za bardzo kocham Twoje tłumaczenia

i za mało znam ten obcy język

ale bardziej dlatego, że uwielbiam jak tłumaczysz

Medyczne kawałki to majstersztyk w Twoim wykonaniu, erotyczne zresztą też, w obu przypadkach kłaniam Ci się pas

Miałam rację, fik z każdą częścią wciąga coraz bardziej. Czy House zrobił to coś co myślę, że mógł zrobić

Hmm... chyba to za proste, ale proste rozwiązania są najlepsze i właściwe, jestem ciekawa, czy nabiorę pewności zanim coś się samo wyjaśni

Ogólnie piękna część, tego potrzebowałam, lubię też takie Huddy, niepewne, troszczące się o siebie, tajemnicze... Ponad wszystko kocham ich kłótnie i spięcia, ale od czasu potrzebuję zobaczyć to coś, co jest tak pięknie oddane w tej części

Scena jak House zmusza Cuddy do zjedzenia kurczaka, chce jej pomóc, ale męczy się z tym, ze ona się męczy

W ogóle te urywane rozmowy, półsłówka...
Ale zgadzam się Cuddy, też chcę wiedzieć DLACZEGO?
Jak pomyślę 41 części, pewnie sobie poczekam zanim coś się wyjaśni, z drugiej strony to 41 części do czytania

teraz już mniej, ale jak mówisz, że będą dłuższe to już mam zaciesz

Zatem weny i czasu studentko, bo zdolności Ci nie brakuje

Wierny i oddany lis

Gorzata · Wysłany: Śro 18:46, 23 Mar 2011 Temat postu:

Podoba mi się opiekuńcza wersja House'a. Oczywiście wszystko zwala na Cuddy, ale przecież dobrze wiemy, że sam by chciał być jej lekarzem w razie czego. Albo właśnie by nie chciał. Ale mniejsza o to, skoro już jest to się troszczy i to jest świetne.
Ogólnie to jest coraz ciekawiej, niby już coś wiemy o Cuddy ale przeczuwam, że to nie wszystko. Zresztą, co by się wtedy działo w pozostałych trzydziestu rozdziałach? Znaczy, może być kilka wątków, nie wiem, nie czytałam. Ale zwykle pierwsza diagnoza nie jest prawidłowa. No i nie było jeszcze takiego prawdziwego Huddy. W sumie to kilka wątków by się tu znalazło jeszcze, więc o czym pisać jest. A Ty nam to ładnie przetłumaczysz

.
Pozdrawiam i Weny życzę!

noway_ · Wysłany: Śro 19:40, 23 Mar 2011 Temat postu:

Nie, chyba jestem zbyt leniwa, aby czytać w oryginale, a słowniki tak mnie o to proszą. Jednak wiem, że będzie 18+, więc oddaję się Twojemu tłumaczeniu, bo jesteś w tym świetna

.

Co do części. Opiekuńczy House jest taki dziwny. Jakoś nigdy nie potrafię wyobrazić sobie, że przychodzi do Cuddy i się nią opiekuję, martwi owszem, ale nie opiekuję.

Więc jest coraz ciekawiej. Zastanawiam się czy Cuddy dotrzyma ciążę, jeśli tak, to co się stanie itp.

Życzę czasu na tłumaczenie i miłych godzin spędzonych na zajęciach

Pirania · Wysłany: Czw 15:50, 24 Mar 2011 Temat postu:

noway_ · Wysłany: Czw 19:13, 24 Mar 2011 Temat postu:

Czułam się jak matoł, gdy czytałam tą część. Medycyna jest jednak dla mnie czarną magią o.O. Dobra już chcę wiedzieć, co jej jest

. Zbyt dużo mądrości

.
Podobało mi się użycie `Wszyscy kłamią`

.

Weny

I rozpieszczania nas.

Gorzata · Wysłany: Czw 19:52, 24 Mar 2011 Temat postu:

Lubię być rozpieszczana. Szczególnie tak

.
Wiedziałam, że to nie koniec choroby! Odzyskuję moją wiarę w przewidywanie ficków

. Po przypisie widzę, że nawet Tobie przydałby się tłumacz z medycznego na nasz. A ja myślałam, że to fizyki się nie da zrozumieć. Zmieniam zdanie. Ale ogólnie to bardzo mi się podobało. Fajnie, że House'owi zależy i okazuje to na swój sposób. Nawet, jeśli wtedy je. W sumie to ja też mogę dużo zjeść jak się stresuję

.
Jak zawsze - czekam na kolejną część i życzę Weny do tłumaczenia!

Malinowa_Rozkosz · Wysłany: Pią 8:02, 25 Mar 2011 Temat postu:

lisek · Wysłany: Sob 20:03, 26 Mar 2011 Temat postu:

Pirania

Tak, rozpieszczaj nas

Przy tej ilości części mogałabyś naprzykład wrzucać nawet po dwie części

i nikt nie miałby Ci tego za złe

Prawda?

Zwłaszcza, że fik strasznie wciąga, te tajemnice, to, że czytelnik nie wie co i jak, a domyśla się, że tego co i jak jest sporo i to coś ciekawego skoro zajmuje autorce ponad czterdzieci części

Lubię czytać tę autorkę MissCuddless, znaczy jej Twoje tłumaczenia

Naprawdę super się czyta, nie wiem, czy ona jest taka zdolna, czy to Ty podnosisz poziom jej fików swoim tłumaczeniem, ale naprawdę jest super. Ze 100% pewnością mogę powiedzieć, że gdybyś wrzuciła wszystkie te części na raz, ja nie odeszłabym od ekranu dopóki bym nie przeczytała.

Co do części, medyczne kąski to mistrzostwo, nie potrzebnie się przyznawałaś, ze nie wiesz, o co biega

wygląda i brzmi bardzo profesjonalnie. Myślę, że śmiało mogłabyś przekładać medyczne podręczniki

Co do historii to powoli na przód, ale ciągle tylko nowe pytania, ale akcja trochę się zagęszcza, to zachowanie House'a, lubię go takiego.
To czekam moja droga na dalszy ciąg tego rozpieszczania. Wiesz, że skoro już zaczęłaś to teraz będziemy chcieć już tylko więcej

Pozdrawiam

LissLady · Wysłany: Nie 14:38, 27 Mar 2011 Temat postu:

Dzisiaj przeczytałam wszystko jednym tchem.
Świetne.

Naprawdę świetne!

Bardzo mi się podoba tłumaczenie, dużo kwestii medycznych, których nie rozumiem

Podoba mi sie relacja House'a i Cuddy.

Czekam niecierpliwie na dalszy ciąg.

Pirania · Wysłany: Pon 9:15, 28 Mar 2011 Temat postu:

lisek · Wysłany: Śro 11:38, 30 Mar 2011 Temat postu:

Ja tam wiem swoje

Autorka z pewnością świetnie pisze, ale ja i tak wolę Twoje tłumaczenia

Fik podoba mi się coraz bardziej. Z każdą częścią. Wszystko robi się takie... nie wiem... bardziej skomplikowane, mimo, że akcja idzie na przód. Przeraża mnie fakt, że Wilson wyjeżdża. Jak on może w takiej sytuacji zostawiać dzieciaki same

Świetny fragment z frytką. Ogólnie lubię czytać o naszych chłopakach jedzących lunch. Nie wiem, pewnie to jakieś kolejne moje zboczenie

Zresztą cała ich rozmowa była świetna.
Huddy + pielęgniarka - to też lubię

Końcówka nieco bardziej pesymistyczna, ale mój optymizm nie tak łatwo złamać

Z niecierpliwoścą czekam więc na dalszy rozwój wydarzeń.
Po raz kolejny: Nawet nie ma śladu dowodu na to, że jest to tłumaczenie. Nie masz sobie równych

Pozdrawiam