Sapphire Lounge [Z]

Izabella

Jak mogłaś???

Z komentarzem poczekam aż odkupisz swoje winy.

A pamiętałaś, że przygodny seks może mieć złe konsekwencje?

rocket queen

Naprawdę nie przypuszczałam, że mój fikowaty twór może wywoływać w czytelniku jakiekolwiek emocje [złości nie biorę pod uwagę]. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona!

Izabello, Cuddy to lekarz z zawodu

Izabella

Schevo

minnie

Świetnie!
Uwielbiam tego fika i czekam na cd

Pozdrawiam

T.

Twój fik wywołuje tak gwałtowne emocje, bo to co piszesz to samo życie. Nie bajka, nie opowiadanie, ale własnie życie. Zazwyczaj w fikach bohaterowie sa idealizowani, nawet jak sie kłóca, to w dobrej wierze i bardzo tego, załują, nie popełniaja drastycznych błędów, dokonują właściwych wyborów. Gdyby to był zwykły fik, to albo pojawił by sie House na białym koniu i zdzielił konkurenta laską po glowie albo Cuddy, otrząsnęła by sie w porę i nie spedziła nocy z obcym facetem. U Ciebie jest inaczej. Twoi bohaterowie są pełnowymiarowi -nie sa pozbawienie charakterystycznej dla ludzi cechy -popełniają błędy. Sa dzięki temu własnie tacy ludzcy, tacy bliźsi nam.

Choć jest to jednocześnie bardziej smutne. Kiedy to czytałam , czułam cierpienie Cuddy. To cierpienie, każdej kobiety, która szuka miłości i miota sie miedzy sprzecznymi uczuciami. Juz, juz jej sie zdaje, że to TO. Kiedy nagle rzeczywistośc brutalnie odziera ją ze złudzeń. I znów zostaje sama, patrząc tępo w przestrzeń za oknem. Udało Ci sie uchwycić w tym fragmencie pewne universum, pewną prawdę o kobietach.

To co piszesz, obok tego ,że moim zdaniem jest doskonałe literacko, jest również głębokie i refleksyjne. Ciesze sie, że udało mi sie Ciebie namówić, na napisanie fika. Przynajmniej mam swój mały udział

Ściskam ciepłutko

amandi

*stoi z rozdziawioną buzią* jak mogłam nie przeczytać czegoś tak... tak... realistycznie, a jednocześnie czarodziejsko zachwycającego?? 5 części, wspaniałych części, których ominął mnie zaszczyt komentowania po każdej z kolei

. No wiesz co

? masz ogromny talent, naprawdę świetnie piszesz, roztaczasz przed nami te obrazy, w którch dzieje się akcja - brawa ci za to

. Lisa przespała się z Jackiem?? Za dużo alkoholu

. To, jak ona szuka szczęścia w życiu zostalo przez ciebie mistrzowsko przedstawione. Ale słowa Karen są wyjątkowo trafne: może ono czeka na nią, niezauważone, obok?? Własnie, Greg House

. Czekam na kolejną część

- nie zabij mnie ją

Cave

znakomite

.. ach ten Jack

kremówka

Właściwie po przeczytaniu komentarza T. stwierdzam, że już więcej dodać nie mogę...
rocket jestem pod wielkim, wielkim wrażeniem...

rocket queen

VI

- Jakieś informacje od naszej D.ancing Queen? – wykrzyknął House, stając w drzwiach gabinetu Wilsona. Zdziwiony brakiem natychmiastowej reakcji ze jego strony, wszedł do środka i wygodnie rozsiadł się na kanapie.
- Tak, czuj się jak u siebie – wymamrotał wreszcie Jimmy, nie podnosząc wzroku znad sterty papierów, pokrywających blat biurka. – Jeśli liczysz na jakiegoś gorącego newsa, czy pikantną historię, to zapukałeś do niewłaściwych drzwi.
Greg zmierzył przyjaciela podejrzliwym wzrokiem. Wiedział, kiedy mówi nieprawdę.
- Musisz się bardziej postarać, Jimmy. Kłamanie nie jest twoją mocną stroną . Osoba z takimi natręctwami jak Cuddy, nawet jeśli formalnie powierzyła ci władzę, to i tak skontrolowała cię pewnie ze dwadzieścia razy – oświadczył, sięgając do kieszeni po swój Vicodin. - Poza tym, aktualnie sypiasz z największą plotkarą w tym szpitalu. Zważywszy na to, że widziałem cię jak dwadzieścia minut temu wychodziłeś w pośpiechu ze składzika…
- HOUSE! – onkolog nie miał najmniejszej ochoty brać udziału w jakimś idiotycznym przesłuchaniu. – Czy ty naprawdę nie masz nic ciekawego do roboty?
- Jak chcesz, możemy wyskoczyć na piwo. W końcu są godziny pracy.
Jimmy policzył spokojnie do dziesięciu. W zaistniałej sytuacji, nie widział szybszej i skuteczniejszej metody na uspokojenie się.
- Jeśli naprawdę chcesz się dowiedzieć, jak Lisa spędziła tę noc, to dlaczego sam nie weźmiesz jej w krzyżowy ogień pytań? Albo nie przyprzesz Karen do muru? W ogóle, nie mogę wyjść ze zdumienia, że jeszcze tego nie zrobiłeś! – wypowiadając ostatnie zdanie, rozsiadł się wygodnie w fotelu, zakładając ręce za głowę. Gdy tylko odchylił się do tyłu, oczom Grega ukazało się kolorowe pudełko, leżące na brzegu biurka. Wrócili do punktu wyjścia, diagnosta ponownie zaczął bawić się w śledczego:
- Gdyby to były bilety na sztukę, to zapakowałbyś je do koperty. Gdyby to był tort, to pudło miałoby rozmiary telewizora… Biorąc pod uwagę fakt, że Cuddy jest na diecie i nie pochłania niczego, co nie jest zielonym liściem sałaty, słodycze odpadają. Kupowanie bielizny kobiecie po czter…
- To kolczyki, House. Kupiłem jej kolczyki – uciął krótko Wilson, odbierając rozmówcy całą przyjemność zgadywania. – Choć jestem pewien, że przy twoim genialnym podarku, nawet białe złoto traci blask.
Ku swojemu zdziwieniu zobaczył, jak na twarzy przyjaciela maluje się tajemniczy uśmieszek. Wiedział, że coś knuje. Co więcej, nie musiał długo czekać na jego ruch.
- Mam coś do załatwienia – rzucił szybko diagnosta i skierował się do wyjścia. – Godzina 16.30, doktor House opuszcza miejsce pracy!
Zdumienie Wilsona zdawało się narastać.

Do domu dotarł dopiero wieczorem. Niemal automatycznie włączył muzykę i rozsiadł się wygodnie na kanapie. Z kieszeni swojej skórzanej kurtki wyjął podłużne pudełko, starannie zapakowane w szeleszczący papier. Długo obracał je w palcach, a jego wargi poruszały się niemal bezgłośnie: „To prezent dla ciebie. A co to? Prezent” – powtarzał sobie słowa, które zamierzał jej powiedzieć. Nie wiedział co będzie, poczynając od tego momentu. Postanowił, że musi się z nią spotkać, musi sprawić, żeby wysłuchała tego, co ma jej do powiedzenia. Nie mogą się przecież ciągle unikać.

Oh, a storm is threatning
My very life today
If I don’t get some shelter
Oh yeah, I’m gonna fade away...

Mocne głosy Micka Jaggera i Lisy Fischer wypełniły nagle całe pomieszczenie. Poczuł jak podszyte jakimś niezwykłym magnetyzmem dźwięki zaczynają wibrować mu w uszach.

***

Minął kilka ulic, przeszedł przez bujnie zarośnięty ogród i zadzwonił. W tym samym czasie Lisa siedziała przy kuchennym stole, patrząc jak jej siostra przygotowuje kolację. Oparta o niego łokciami, trzymała kubek gorącej kawy w obu dłoniach. Słysząc dzwonek, podeszła do drzwi. Nie miała pojęcia, kto czai się po drugiej stronie.
- House? – jakież było jej zdziwienie, gdy na progu zobaczyła stojącego lekarza. – Co ty tutaj robisz? Stało się coś? – próbowała odgadnąć powód jego późnej wizyty.
Mężczyzna wolnym krokiem wszedł do środka i oparł się o futrynę. Przez chwilę wpatrywali się w siebie bez słowa. Lisa doskonale wiedziała, że Greg chce jej coś powiedzieć, jednak on najwyraźniej nie wiedział jak zacząć. Poprowadziła go, więc do salonu, nalała kawy i postawiła przed nim filiżankę. Po chwili zaczął mówić:
- Pamiętasz, jak powiedziałaś mi, żebym dał sobie spokój? – zaczął spokojnie, obserwując jej reakcję. Siedziała w skupieniu, uważnie się mu przypatrując. Czekała na to, co zaraz powie. – Ja chyba nie… zresztą proszę, to dla ciebie – wyjął z kieszeni tajemnicze zawiniątko i podał jej. Stwierdził, że tak będzie najlepiej.
- Co to jest? Co…
- To jest prezent – przerwał zaskoczonej kobiecie. – Kupiłem to dla ciebie.
- Mam nadzieję, że to nic… kompromitującego – mówiąc to, zaczęła rozwijać szeleszczący papierek. Greg obserwował każdy ruch jej rąk. Gdy wreszcie otworzyła pudełeczko, a jej oczom ukazał się niezwykle piękny zegarek, nie mogła wyjść ze zdumienia.
- Połączenie elegancji i nowoczesności dla kobiety, którą charakteryzuje przywiązanie do detali i perfekcji* – powiedział powoli i wyraźnie, nie odrywając wzroku od jej dłoni. – A poza tym… ktoś kiedyś powiedział, że życie zaczyna się dopiero po czterdziestce. Z pewnością zachcesz mierzyć ten szczęśliwy czas.
Nie była w stanie wydusić z siebie słowa.

[link widoczny dla zalogowanych]

CDN.

kremówka

LicenceToKill

- Połączenie elegancji i nowoczesności dla kobiety, którą charakteryzuje przywiązanie do detali i perfekcji – powiedział powoli i wyraźnie, nie odrywając wzroku od jej dłoni. – A poza tym… ktoś kiedyś powiedział, że życie zaczyna się dopiero po czterdziestce. Z pewnością zachcesz mierzyć ten szczęśliwy czas.

Będę ochać i achać bez końca

Zakochałam się w końcówce i wgl w całej tej częsci

Rocket, jestes cuuuuudowna

jeanne

*Ómarła pod wpływem tego fika*
Nawet nie wiem, co mogłabym powiedzieć... Podobnie jak Licence będę achać i ochać bez końca i cię uwielbiać, bo to było wspaniałe!

I ja w dalszym ciagu nie rozumiem dlaczego Wilson tak często chodzi do tego składzika

Nie mogę sie doczekać ciagu dalszego

runiu

Niesamowite, nie spodziewałam się takiego prezentu. Świetny fragment, szczególnie to dręczenie Wilsona. Czekam na cd.

amandi

O Jezuuu... To na pewno ten sam House?? On... on jest boski... Oj, Cuddy, jak mogłaś go zdradzić

! Przesłuchiwanie Wilsona było absolutely genius!!! Super, zabawne, dowcipne.. charyzmatyczne.. "sam na sam" House'a z prezentem też... no i wręczenie go Cuddy, niczym polewa na torcie wielkości telewizora

... Ja też nie mogę wykrztusić ani słowa.. z zachwytu..

(już wiem, co dostanę pod choinkę

) - przy okazji.. piękne słowa o szczęsliwym czasie...

minnie

*padła i leży, nie mogąc podnieść się z wrażenia*

rocket świetne

Czekam na więcej i wena życzę

Pozdrawiam ciepło

Cave

*nie żyje*
*a może jednak*
swietne.. taki prezent od House'a dostac.. ohh

T.

Zaskoczyłas mnie ta cześcią. Pozytywnie. To taki oddech po dramacie ostatniego odcinka. Prezent od Housa. Zaskakujący. Romantyczny? Cuddy moze w koncu zobaczy jak postepuje prawdziwy facet

I kto jest jej pisany w gwiazdach

Ciekawa jestem jak zareaguje Cuddy... mam nadziej, że nie każesz nam długo czekac

Buziakuje

rocket queen

Baaaaardzo dziękuję za tak pozytywne komentarze

Przeczytałam wszystkie razem i każdy z osobna, i... jestem w wielkim szoku! Nie sądziłam, że wynaturzenia sfrustrowanej grafomanki mogą... komukolwiek przypaść do gustu.

W zaistniałych okolicznościach, postaram się jak najszybciej spłodzić następną część ;-)

nidociv

rocket queen

VII

Siedziała w fotelu, wpatrując się w niego uważnie. Wędrowała swoimi dużymi, szaroniebieskimi oczyma po jego twarzy, szukając tego tajemniczego i ciepłego punktu, w którym mogłaby się zatrzymać. A on wciąż słuchał, czuł, patrzył. Coraz dokładniej, coraz wyraźniej, coraz bardziej intensywnie. Otworzył się przed nią, wyłożył wszystkie karty na stół. Dał w ten sposób do zrozumienia, że ostateczna decyzja należy do niej. Pozostawało mu, więc tylko czekać – czekać, aż wykona swój ruch.
Lisa wciąż milczała. Nie potrafiła, bowiem przywołać z pamięci chwili, w której rozmawiali z sobą w taki właśnie sposób. Ba! Nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek ze sobą rozmawiali. Z każdym razem, gdy próbowała wyjawić swoje uczucia, podzielić się z nim swoimi przeżyciami, obracał wszystko w żart, czasem zmieniał temat. Ostatnio, zaczęła zastanawiać się nad tym, co się z nimi stało? Z Gregiem i Lisą sprzed lat. Dlaczego ona odeszła, a on nie zrobił nic, żeby ją powstrzymać? Dlaczego tak łatwo zgodził się na rozstanie?! Uśmiechnęła się delikatnie. Zauważyła, bowiem, że znowu patrzą na siebie tak, jak dawniej. Na jej uśmiech odpowiedział uśmiechem.
Nadal trwali w milczeniu: dwoje samotnych, dwoje doświadczonych przez życie. W chwilach takich jak ta, na nowo rodzą się pragnienia, pytania o sens, przewidywania; powracają wspomnienia. Uczucia, które tak naprawdę nigdy nie zgasły, stają się natomiast coraz bardziej wyraźne.
- Myślałam, że się nie zjawisz – powiedziała wreszcie.
- Dlaczego miałbym tego nie robić? - uśmiechnął się znowu. – Myślisz, że twoje słowa są w stanie mnie powstrzymać?
Doskonale wiedziała, że nie.
- Pozwól, że zapnę ci zegarek. O wiele lepiej będzie prezentował się na ręce – mówiąc to, podniósł się z fotela i podszedł do niej. Delikatnie ujął jej kruchą dłoń.

Nie mieli pojęcia, że całej sytuacji przygląda i przysłuchuje się Karen. Stała w kuchni, oparta o ścianę, z zainteresowaniem czekając na to, co zaraz się wydarzy. Jej obecność zdradził dopiero dźwięk niezdarnie stawianej na stole filiżanki. Greg i Lisa niemal automatycznie spojrzeli w kierunku, z którego dobiegł brzęk.
- Wybaczcie, zwykła babska ciekawość - powiedziała, widząc speszoną minę Grega. Z trudnością powstrzymywała się przy tym od śmiechu.
- Nie sądziłem, że cię jeszcze zastanę. Myślałem, że już dawno siedzisz w samolocie, w drodze do domu – mężczyzna szybko zmienił temat rozmowy.
- Wylatuję wieczorem.
- Odwożę Karen na lotnisko – wtrąciła Lisa.
- Nie ma takiej potrzeby. Mój samochód stoi przed domem. Mogę podrzucić twoją siostrę – widząc zdziwienie malując się na twarzach obu kobiet, dodał szybko: - To żaden kłopot, Teterboro jest przecież po drodze.
Argument ten okazał się decydujący. Chwilę później, zanosił jej walizki do samochodu.

***

Spokojnie ruszył z miejsca, pewnie opierając ręce na kierownicy. Skręcił w lewo i wyjechał na główną drogę. Przez dłuższą chwilę trwali w milczeniu. Karen obserwowała ciemne drzewa za szybą. W pewnym momencie zwróciła się, jednak do Grega:
- Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć – spauzowała. Krótka przerwa nie umknęła uwadze kierowcy. – Lisa nie dała po sobie niczego poznać, ale wiem, że w głębi serca okropnie cierpi. Czasem robi głupie rzeczy, których potem żałuje i nie potrafi wymazać z pamięci. Uparcie ściga coś, tracąc z oczu wszystko inne. Ludzie, praca, zainteresowania tracą na znaczeniu, jeśli nie osiągnie swojego celu…
- Cuddy to silna kobieta – Greg niespodziewanie jej przerwał. - Nawet najbardziej straszliwe przejścia zamiast ją wyczerpać, ujawniają tylko nowe zasoby jej wytrwałości. Jeśli chodzi o mnie… to możesz być spokojna, nie przyczynię się do ich odkrywania.
Karen tylko przytaknęła. W słowach House’a wyczuła, bowiem jakby… smutek? Poczuła się naprawdę dziwnie. Postanowiła, że nie będzie się już więcej odzywać. Wiedziała, że mężczyzna siedzący tuż obok, w fotelu kierowcy, czuje coś do jej siostry, że nie jest ona mu obojętna. Nie było sensu wywlekać pojedynczych nitek z tego kłębowiska. Oboje znowu zamilkli.
- Jesteśmy na miejscu – powiedział w końcu Greg, gasząc silnik. Otworzyli drzwi i wysiedli z samochodu. Mężczyzna podszedł do bagażnika, aby wyjąć walizki Karen. Następnie udali się do środka budynku.

CDN.

*Madziula*

super

jeśli mam być szczera - cieszę się, że Karen już odlatuje *pa pa Karen*

a teraz House powinien zawrócić i pojechać do Cuddy ^^

Cave

lubie ta Karen