[+18] The rest is silence [T][NZ]

anuśka

Och, Alexis!! Jestem pod wrażeniem, wkręcam się i wkręcam!
Przepraszam Cię znów, nawalam, ale mam tak mało czasu. Wiedz, że czytam, tylko, że macie za szybkie tempo, dziewczyny. Coraz to coś nowszego się pojawia, a ja muszę tu nadrabiać zaległości. Czytałam to i czytałam, gdy miałam wolną chwilkę. I... dziecko?! O mamuńciu. Jestem w takim szoku! Jak to dobrze, że kochany Chase wraca do siebie, że jest znów czuły, słodki, kochany i męski! I potrafi być oparciem, i znów się troszczy! Teraz nie możesz już przerywać, wkręciłam się na maksa, bo, jak i w moim ficku jest, ciąża to świetny wątek. Alexis, błagam o więcej i więcej!

Pozdrawiam i proszę o wybaczenie,
wierna czytelniczka, choć powolnie czytająca, Ania

anuśka

Kochana, kochana moja! proszę Cię, pisz szyybko coś jeszcze

)
Nienawidzę zawodzić, przepraszam. Wyczekuję na nastepną notkę obsesyjnie

Pozdr, Ania

Rory Gilmore

anuśka

Jakie wielkie wyjście. Musiało go zamurować- w końcu podsunęła im odpowiedź, w ciąży, niby zestresowana i do niczego się nienadająca. Biedna, biedna Cameron. Mężczyzna który powinien ją wpierać pije i musi być pilnowany niczym dziecko. Chociaż myślę, że czepiają się siebie wciąż trochę niepotrzebnie.
A Foreman jakoś kompletnie nie potrafi okazać wsparcia, przyjaźni. Wiem, wiem, 3 lata to szmat czasu, ale jednak... Znają się od dawna, bardzo dawna, skoro mianował się jego kumplem, to musi w tym wytrwać. Tak jak i Chase. Nie rozumiem tego, że nie udzielają sobie wsparcia, tylko nawzajem się gryzą i wypominają sobie, coś w stylu:
"- Nie nadajesz się do bycia ojcem!
- Zajmij się umierającą żoną! "
To chyba nie najlepszy sposób okazywania przyjaźni. Foremanowi jest ciężko, ciężej niż Chase'owi, nie ma odwrotu od śmierci. Ale jednak, każdy z nich ma poważne problemy, i tu nie chodzi o to, kto ma ciężej.
Mam nadzieję, że Chase w końcu okaże troskę Cameron nie tylko ze względu na dziecko. Trzymam kciuki za nich- no przecież oni muszą być razem!!
Czekam na kolejną część

.
Pozdr, Ania

)

Rory Gilmore

Ok, dawno tu nie pisałam, próbuję raz jeszcze

ROZDZIAŁ 38

Stojąc na korytarzu przed drzwiami mieszkania Cameron, Chase czuł przytłaczające deja vu, przywołując w pamięci dzień, w którym przyszedł tu z umierającą azaleą by pomóc jej się rozpakować. Był załamany podsłuchaną rozmową jej i Foremana, która była pełna niezrozumienia i bolesnych zarzutów oraz niewypowiedzianych sekretów. Teraz ponownie stał na schodach, słuchając późnoletniego deszczu, który uderzał o dach budynku, trzymając w rękach miniaturową różę.
Był wypełniony wątpliwościami. Wiedział, że Foreman miał rację, że było w nim wiele strachu, które trzymały go na dystans przez długi czas, że wszystko już mogło być stracone. Wyszedł z pracy wcześniej, po tym jak Foreman powiedział, że sam poradzi sobie z robotą papierkową. Chase czuł winę, od momentu gdy Cameron wyszła z biura diagnostycznego, był przerażony swoimi słabościami i samym sobą. Wiedział, że ucieka cały czas, że jego strachy przekonały go, że najlepiej będzie jak zostawi Cameron samą. Teraz już widział jak ogromny błąd popełnił, gdy zostawił ją samą, gdy jego strachy go przytłoczyły. Wziął głęboki oddech i zapukał, instynktownie się cofając.
Cameron nie otwierała bardzo długo. Chase nie wiedział ile czasu jej zajęło, ale wystarczająco długo, by do głosu doszła panika. Póki nie otworzyła, jedyne co słyszał to bicie swojego własnego serca, świat zaczął mu wirować, ciężko było mu oddychać. Jeśli teraz wyjdzie, to nie będzie już przyszłości, zawsze to on będzie tym, który zniszczył swoją ostatnią nadzieję.
- Co tu robisz? - zapytała po chwili, wpatrując się w niego w ciszy. Wyglądała okropnie. Była w pidżamie, chociaż dopiero była pora poobiednia. Na jej policzkach odbiła się kołdra i wyglądała jakby płakała przez bardzo długi czas.
Chase przełknął świeżą falę winy i momentalnie nie mógł znaleźć słów. Oczy Cameron wyrażały gniew i to samo poczucie zdrady, które widział w biurze diagnostycznym.
- Przyszedłeś mnie sprawdzić? - kontynuowała, jej twarz była poważna a delikatność gdzieś zniknęła. Pamiętał jej sfrustrowane spojrzenia po śmierci Dibali, gdy wiedziała, że coś przed nią ukrywa oraz kolejne, gdy była przekonana, że ją zdradza. - Chciałeś się upewnić, że naprawdę wróciłam do domu by posłusznie wykonywać polecenia lekarza? Bo jest to dla mnie naprawdę ważne by ostatnie dwanaście godzin mojego aresztu domowego było wypełnionych. A poza tym chyba wyraziła się jasno, że nie chcę i nie potrzebuję byś mnie sprawdzał.
- Przyszedłem przeprosić. - powiedział w końcu Chase. Wykorzystał na to całą siłę, którą zebrał przez ostatnie kilka miesięcy – paradoksalnie zebrane z jej pomocą – by nie powróciła do niego ta gorzkość i pretensje. To była jego wina, powtarzał sobie, jego błędy. Na początku uważał, że zostanie w Princeton jest jedyną szansą na zwalczenie demonów, przywrócenie normalności, kosztem nawet swojego małżeństwa. Teraz wiedział, że potrzebował właśnie Cameron w tak wielu sprawach, łącznie z tą. Była dosłownie jego wybawieniem i jego upadkiem, chociaż nie mieli przed sobą żadnej przyszłości, wiedział, że musi naprawić wszystko w każdy możliwy sposób.
Cameron przyglądała mu się badawczo, bała się, że znów ją zrani.
- Dlaczego? Mogłeś zrobić to wcześniej, jeśli chciałeś. Nie martw się, nie zamierzam odizolować cię od życia dziecka bo jestem zazdrosna. Nie chcę przeprosin, które nie mają znaczenia.
- Wcześniej nie dałaś mi szansy. - powiedział Chase, usiłując zmusić się do pozostania spokojnym, chociaż jego myśli podążały w różnych kierunkach na jej wyznanie o zazdrości.
- Nie wydawało się to możliwe, że ktokolwiek – zwłaszcza Cameron – będzie zazdrosny o jego uczucia. Nie mógł sobie pozwolić na to, by zaakceptować fakt, że jest załamana fałszywym poczuciem, że go nie obchodzi jej osoba. To wszystko było dość ciężkie do przyjęcia, zwłaszcza, że jedyne o czym potrafił myśleć to to, jak bardzo ją kocha. Jednak wciąż był zbyt przerażony możliwą porażką, jej kruchością po prawie poronieniu. Wiedział, że bardzo łatwo jest coś stracić, że jego demony mogą zniszczyć i ją i ich dziecko.
Powoli, ostrożnie, Chase wyciągnął w jej stronę rękę z różą, trzymając torby, które ze sobą przyniósł przy swoim boku. Cameron patrzyła na to niepewnym wzrokiem a po chwili wzięła różę, niepewna jak zinterpretować ten gest.
- Za co to? - zapytała. Jej złość zniknęła, została zastąpiona przez podejrzliwość, jakby bała się zaufać szczerości jego oferty pokoju.
- Po twoim odejściu pozwoliłem wszystkim roślinom umrzeć. - powiedział Chase. - I wiem, że nie miałaś czasu by jakieś kupić do swojego mieszkania. Więc pomyślałem... że pomogę ci zacząć.
Cameron powąchała roślinkę, miała przymknięte powieki a potem znów spojrzała na niego.
- Dziękuję.
- Czy możemy porozmawiać? - zapytał Chase ostrożnie, wciąż usiłując zachować spokój. Emocje znów w nim wzbierały i usiłować trzymać je na wodzy.
Cameron kiwnęła głową i odsunęła się, stawiając różę na stoliku. Chase poszedł za nią, czując, że lada moment może eksplodować. Czuł pulsującą pod skórą adrenalinę, ciarki przechodziły przez jego kark. Na kanapie leżały koce i zastanawiał się ile czasu w ciągu tego tygodnia Cameron tu spędziła. Na stole stała azalea, Chase zauważył, że ledwo można ją poznać, gdyż wypuściła zielone liście i wyglądała inaczej od tego umierającego badyla.
- Przepraszam. - powiedział, zmuszając się by spojrzeć jej w oczy. Czuł, że jego własna dusza mu ciąży, prosił o osąd, którego sam nie był w stanie wydać od czasu swego postanowienia wiele lat temu. - Przepraszam, że zostawiłem cię samą. Przepraszam, że nie wypytywałem o więcej przez telefon. Nie sądziłem, że pomyślisz, iż o ciebie nie dbam. Po prostu... Wiedziałem, że zachorowałaś bo się stresujesz i wiadomo, że to ja byłem największym stresem w twoim życiu od kiedy tu wróciłaś. Bałem się, że uważasz, iż musisz się mną zajmować, gdy będę w pobliżu. Ponieważ... wciąż sam nie potrafię o siebie zadbać. Czułem, że się za bardzo narzucam od dawna. Chciałem się upewnić, że przez chwilę będziesz miała czas tylko dla siebie. Nie chciałem byś czuła się w ten sposób.
Cameron zareagowała od razu, podeszła do niego i otoczyła go ramionami. Chase, zaskoczony, prawie stracił równowagę, kolana się pod nim ugięły na to nagłe odczucie ulgi, gdy wplótł palce w jej włosy i przyciągnął ją bliżej. Cameron wtuliła twarz w jego ramię a po chwili zorientował się, że płacze cicho.
- Boże, przepraszam. - powtórzył miękko i zanim zorientował się co robi, pocałował ją w czoło. Przez chwilę było to całkiem naturalne, proste jak kiedyś. Ale uświadomił sobie w jaki sposób znalazł się w tej pozycji, jak blisko byli do kolejnego dramatu. Był absolutnie pewien, że nie może zaufać sobie w sprawach związków. Nawet przyjaźń była ogromnym ryzykiem dla wszystkich.
- Przestraszyłeś mnie. - powiedziała Cameron. Odsunęła się od niego i spojrzała na rękaw swojej pidżamy. Wyglądała jak mała, bezbronna dziewczynka.
- Co masz na myśli? - zapytał Chase, czuł jak coś ciężkiego opadło mu w żołądku.
- Bo cię kocham. - wyszeptała Cameron, ledwie ją było słychać. - I myślałam, że cię nie obchodzę.
Chase drgnął, przytłoczony tym wyznaniem i nagle niezdolny by odpowiedzieć. Chciał uciec jak najszybciej i najdalej od możliwości, od nadziei, od szansy by zostać znowu zranionym. Ale w tym samym momencie chciał kusić możliwości by uwierzyć w szczęście, które wciąż mogło być w zasięgu jego ręki. Nie był gotowy by zdecydować, więc stał bez ruchu, uwięziony w tej chwili.
- Nie proszę o nic. - kontynuowała Cameron, gdy napięcie po jej wyznaniu stało się nie do zniesienia. - Nie mówię, że powinniśmy być czymkolwiek. Boże, jest milion powodów by tak się nie stało. Ale... chciałam byś wiedział.
Chase kiwnął głową, jednocześnie czując ulgę i zawód, że ten moment nadszedł i znowu zniknął. Wciąż byli na niepewnym gruncie, niezdecydowani. W tym momencie musiało to wystarczyć. Przyszedł tu mając nikłą nadzieję na to by w ogóle byli przyjaciółmi po tym co się stało. Dla dobra dziecka nie marzył o niczym więcej. Zostało tyle jeszcze do naprawienia.
- Przyniosłem też lody. - odezwał się w końcu. Odetchnął i wrócił do czasu teraźniejszego.
- Ty... co? - zapytała, wciąż wydawała się być zaskoczona swoimi własnymi słowami, jakby nie mogła uwierzyć, że to się naprawdę dzieje. Wszystko było surrealistyczne, szare, zagłuszane przez krople deszczu uderzające o dach. Słońce zaczynało lekko przedzierać się przez duże okna w salonie Cameron.
- Lody. - powtórzył Chase i wyciągnął pudełko z torby. - Pomyślałem, że to dobra noc na to. - objechał trzy różne sklepy by znaleźć lody o smaku miętowo - czekoladowym z ciasteczkami, które były jej ulubionymi. Cameron zazwyczaj unikała takich rzeczy, ale wiele razy przyłapał ją jak podczas pracy na ostrym dyżurze zawsze się tym pocieszała.
- Nie musiałeś tego robić. - powiedziała Cameron, ale zdobyła się na słaby uśmiech.
- Tak, musiałem. - nalegał delikatnie i postawił lody na stoliku. - Jednak powinniśmy się pospieszyć z ich jedzenie. Jeśli mi wybaczyłaś na tyle, by się nimi ze mną podzielić.
- Przyniosę łyżeczki. - odpowiedziała a jej uśmiech się powiększył.
Chase ją zatrzymał, coś nagle sobie przypomniał.
- Czekaj. Jest coś jeszcze.
- Serio? - zapytała Cameron, nagle czując się bardzo podekscytowana.
Chase pogrzebał w torbie i wyjął z niej film na DVD, Igraszki losu, podał jej to z drwiącym uśmiechem.
- Zostawiłaś to w odtwarzaczu. Zauważyłem, że nie masz kolejnego egzemplarza, więc pomyślałem, że chcesz to odzyskać.
Ręce Cameron się trzęsły, gdy sięgnęła po film a po jej wyrazie twarzy widać było, że wiedziała gdzie to zostawiła. Ale nie wydawała się smutna tym, że to odzyskała.
- Jeśli chcesz to mogę go z tobą obejrzeć. - zaoferował, mając nadzieję, że Cameron znowu się uśmiechnie. - Myślę, że to by była wystarczająca kara za ten miniony tydzień. - tak naprawdę to lubił ten film, podobały mu się te kobiece filmy, ale zawsze udawał, że jest inaczej.
- Ok. - powiedziała spokojne po chwili a następnie zniknęła w kuchni by poszukać łyżeczek.
Cameron usnęła oparta o jego ramię w połowie filmu a Chase siedział i obserwował ją, myśląc o przeznaczeniu, dystansie między nimi i cudach. Kiedy pojawiły się napisy końcowe, wyłączył telewizor i siedział przez kilka chwil w ciszy by w końcu zebrać się na odwagę i okryć ich kocem, który był przerzucony przez oparcie kanapy. Pochylił się i delikatnie musnął ustami jej wargi, świadom, że nigdy się o tym nie dowie.
Potem wyłączył lampkę i siedział w ciemnościach nasłuchując odgłosu nadchodzącej burzy i dalekiego wyznania miłości.

ROZDZIAŁ 39

Cameron była w pracy lekko ponad dwa tygodnie, gdy Wilson pojawił się w jej biurze, stawiając na biurku kubek z kawą z kafeterii. W milczeniu przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko niej. Spojrzała na niego niepewnie znad papierkowej roboty, którą się właśnie zajmowała. Chase i Foreman byli w laboratorium, robili testy krwi ich nowego pacjenta. Cameron usiłowała się nie przemęczać od kiedy wróciła do pracy. Była zbyt świadoma plotek, które krążyły po szpitalu, dotyczących jej ciąży, ale uznała, że nie będzie ich brała do siebie, miała nadzieję, że w końcu te plotki ucichną. Teraz założyła, że Wilson przyszedł tu na interwencję albo by ją ostrzec przed niebezpieczeństwem hipotetycznego związku z Chase'em.
- Kawa? - Cameron usiadła prosto i spojrzała na kubek stojący na biurku i uniosła lekko brwi.
- Nie martw się. - powiedział Wilson. - Jest bezkofeinowa.
- Ok. - odpowiedziała powoli, czując, że nie jest zdolna by odczytać jego intencje. Wilson był praktycznie nieobecny od czasu śmierci House'a. Pracował długo, ale już nie pojawiał się w gabinecie diagnostycznym. Nagle pożałowała, że nie zaoferowała mu żadnego wsparcia. - Dlaczego?
Wilson wzruszył ramionami.
- Byłem na lunchu. Chciałem pogratulować.
- Więc gratulujesz mi ciąży kawą? - Cameron przyglądała mu się podejrzliwie. Nie ufała jego motywom, które kazały mu z nią rozmawiać i nie chciała znowu się bronić.
- Tak jakby. - powiedział Wilson. Nie wstał.
- Co tu robisz? - zapytała, mając nadzieję, że załapie aluzję i sobie pójdzie. Ich nowa sprawa była ciężka. Sporo godzin musieli poświęcić na robienie testów a postępu nie było widać. Była już wyczerpana, zmęczona spojrzeniami innych. Wszystko wydawało się być trudniejsze, nienaturalne, chociaż nie miała żadnych fizycznych problemów.
Wilson westchnął, najwyraźniej zaakceptował fakt, że chce by przestał owijać w bawełnę.
- Chciałem porozmawiać o Chasie. - przyznał w końcu.
- Skąd ja to znam... - Cameron zaczęła się denerwować. - Ty i reszta szpitala. Pozwól mi zgadnąć. Chcesz mnie ostrzec przed niebezpieczeństwem zaangażowania się z uzależnionym. Nie jesteśmy razem. I nie sądzisz, że jest z ciebie hipokryta?
Część niej wiedziała, że wszyscy usiłują ją chronić, że nie może ich winić za to, że podjęła kilka złych decyzji, w końcu przez ostatnie lata widzieli co się działo z Chase'em, gdy ona była nieobecna. Poza tym jej ciąża to wypadek, bez względu na to jak oboje się tego wypierali. Była też w pełni świadoma, że uzależnienie Chase'a jest pewnym ryzykiem dla rodziny. Strach, że może nie wytrzymać długo w trzeźwości, że to zniszczy jego ciało i jego życie, więc wiedzieli, że nie mogą ryzykować prawdziwego związku, bez względu na to jak bardzo go kochała. Jednak wszystkie podejrzliwe spojrzenia obcych ludzi, kolegów z pracy mówiły, że nie wierzą w to, ostrzegały ją przed tym wszystkim a ona potrzebowała tego by upewnić się, ze robi dobrze.
- Tak. - powiedział Wilson ku jej zaskoczeniu. - Jestem. Dlatego nie powiem tego.
- Więc... co? - zapytała Cameron, wciąż podejrzliwie. Znała Wilsona i jego umiejętność manipulowania ludźmi. To dlatego był świetnym lekarzem.
- Pomyślałem, że może potrzebujesz kogoś by pogadać. - zaoferował. - Masz dookoła ludzi, którzy mówią ci co masz robić. Musisz mieć tego dosyć. Ale czy wiesz czego tak naprawdę chcesz?
Cameron milczała przez długi czas, przyglądała się jego twarzy. W przeszłości niezbyt mu ufała, gdyż był niezdolny do przeciwstawieniu się House'owi, coś zawsze ukrywał przed przyjacielem. Jednak wiedziała, że profesjonalnie łączyła ich troska o pacjenta. Teraz nie było już House'a i zastanawiała się czy Wilsonon czuje się zagubiony, jak i ona po przeprowadzce do Chicago.
- Chase i ja jesteśmy przyjaciółmi. - powtórzyła ostrożnie. - Chce być ojcem dla swojego dziecka. Kim jestem by mu tego bronić? Wiem, że chciał mieć rodzinę.
- A ty czujesz, że musisz mieć z nim jakikolwiek związek by mu to umożliwić. - powiedział Wilson, wstępując w rolę doradcy, jakby dostał od niej ciche pozwolenie.
- Zależy mi na nim. - przyznała cicho Cameron. - Chcę by był zdrowy. Chcę by był zdolny do opieki nad naszym dzieckiem. Ja... nie chcę byśmy się wiecznie nienawidzili.
- Teraz się nie nienawidzicie. - zauważył Wilson. - Tak naprawdę to nie sądzę by Chase cię kiedykolwiek nienawidził. Był zły i zraniony za to, że go zostawiłaś, ale nienawidził siebie a nie ciebie.
- Nie ufa mi. - powiedziała Cameron, czując się niepewnie. - To nieważne co teraz zrobię. Nigdy nie pogodzi się z tym, że go zostawiłam. I nie mogę... Nie mogę go winić za to, że się myliłam.
- Spędził lata na tęsknocie za tobą. - odezwał się Wilson i odchylił się na krześle. - To było oczywiste. Wiesz, że Chase radził sobie dobrze na chwilę po twoim odejściu. Był załamany, ale wciąż jakoś funkcjonował. Tak było dopóki nie dostał papierów rozwodowych i wtedy stracił kontrolę nad piciem i zażywaniem narkotyków. Myślę, że do tamtej chwili miał nadzieję, że jednak wrócisz.
Cameron znieruchomiała i zrozumiała, że wciąż jest tyle spraw, o których nie miała pojęcia i wciąż odkrywała nowe karty z tych trzech lat.
- Nie wiedziałam o tym.
Wilson kiwnął głową.
- On usiłuje ci wybaczyć, nie ponaglaj go.
- Chcesz mnie namówić do bycia z nim? - zapytała Cameron. - Dlaczego w ogóle o tym rozmawiamy? - ta konwersacja była dziwna, jakby miała jakiś ukryty motyw, który Wilson mógł w każdej chwili wyciągnąć. Usiłowała przekonać się, że jest za bardzo podejrzliwa, że nie każdy chce się wtrącać w jej życie prywatne jak to robił House.
- Bo nie wiem czy jesteś gotowa by znowu od tego uciec. - powiedział Wilson. - I nie sądzę, że możecie zostać przyjaciółmi. Musicie jakoś to wyprostować, zanim ktoś znowu zostanie zraniony.
- Nic nam nie jest. - Cameron zaczęła być spięta. - A ty ledwo ze mną rozmawiałeś od kiedy wróciłam. Dlaczego teraz? Bo Chase przypomina ci House'a? Czy to oznacza, że jestem tobą? Nie jestem. I jestem pewna, że potrafię sama podejmować decyzje.
- Boisz się jego uzależnienia. - Wilson brzmiał na bardzo przekonanego. - I wiem, że nie jesteś mną. Ale to nie oznacza, że nie mogę dawać ci rad.
- Dobra. - Cameron zerknęła na zegarek i wstała, ignorując kubek z kawą. Jeśli ją wypije to znaczy, że się poddała. - Więc daj mi swoją radę. Ale szybko. Muszę sprawdzić co z moim zespołem. Nie mam czasu na siedzenie i rozmawianie o moim życiu osobistym przez całe popołudnie.
- Nigdy nie będziesz w stanie odejść od Chase'a bez uzależnienia lub z uzależnieniem. - powiedział Wilson oficjalnie i wstał. - Uwierz mi. Wiem. Pomogłaś mu raz. To znaczy, że wciąż jesteś do niego przywiązana. To będzie ciągła walka. Może uda mu się pozostać trzeźwym a może nie. Ale będziesz z nim bez względu na to czy chcesz się do tego teraz przyznać czy nie. Dlaczego nie zaryzykować? Nie strać szansy bo jesteś przestraszona, że go kiedyś możesz stracić.
Cameron przygryzła wargę i poczuła się niekomfortowo. Wilson przejrzał ją na wskroś.
- Zawsze byłeś lojalny względem House'a. Mówisz, że tego żałujesz?
- Żałuję wielu rzeczy. - przyznał Wilson. - Ale to nie jest jedna z nich.

Chase był beznadziejny w myciu naczyń. Cameron zawsze miała niezły ubaw, gdy go obserwowała, po cichu zastanawiając się jak to jest, że potrafi przeprowadzić skomplikowaną operację a nie potrafi umyć patelni bez rozlewania wody dookoła siebie.
- Ominąłeś kawałek. - komentowała, wskazując na naczynie i usiłując ogarnąć bałagan zrobiony podczas gotowania lazanii. To był pierwszy raz od lat, gdy razem gotowali, mimo że dzielili każdy posiłek przez ostatni tydzień. Rozglądanie się po kuchni mieszkania Chase'a przyprawiało Cameron o nostalgię. Pamiętała jak z Chase'em gotowali posiłki w weekendy, ale teraz wszystko było inne, wciąż puste po tych minionych latach.
- Mówiłem ci, że ty to powinnaś robić. - mruknął Chase i zerknął na nią. Miał pianę we włosach i Cameron sięgnęła by ją zdjąć. Nie pomyślała o tym co robi, póki Chase nie odskoczył zaskoczony.
- Przepraszam. - wymamrotała i złapała patelnię, którą skończył myć i zaczęła ją wycierać.
Chase spojrzał na nią. Potem jednym szybkim ruchem złapał trochę piany i po chwili ona też była w pianie, odskoczyła ze śmiechem. Pamiętała swoje zaskoczenie jego chęci do wygłupów, gdy zaczęli się umawiać, ale teraz minęły lata i nie widziała już tego w nim. Teraz była niepewna jak zareagować, cieszyła się, że powrócił mu humor, ale nie chciała przekroczyć granicy. W głowie wciąż jej brzmiały słowa Wilsona, kusiło ją by coś zrobić, ale bała się i wciąż czekała na jakiś konkretny znak.
Skończyli myć naczynia w ciszy, jednak nie czuć było żadnego napięcia. Cameron znów rozglądała się po kuchni a potem po salonie, usiłując sobie przypomnieć jak wyglądało to miejsce, gdy tu mieszkała. Tęskniła za tym. Bardziej niż za czymkolwiek, czuła, że straciła dom, chociaż mieszkali tu tylko pół roku a jednak wciąż było to jej miejsce.
Myślałeś o tym by pomalować mieszkanie? - zapytała, gdy odstawiła ostatnie naczynie. Nachyliła się nad stołem i obserwowała jak Chase na nią patrzy, miał ręce w kieszeniach i coś jej mówiło, że wciąż jest mocno napięty.
- Co? - zapytał, wyglądał na lekko zdezorientowanego.
Cameron wzruszyła ramionami.
- Nie wiem. Wszystko wygląda na zaniedbane. Może by było bardziej miło, gdy się przemaluje.
- Och. - powiedział Chase, jakby nie wiedział jak ma zareagować na to.
- Mogę ci pomóc. - zaoferowała, niepewna tego, dlaczego tak się przyczepiła do tego pomysłu. Chciała chyba jakoś wynagrodzić pomyłki z przeszłości, by przegonić jakoś to napięcie między nimi, chociaż wiedziała, że to tylko jej irracjonalne marzenia, które nigdy się nie ziszczą.
- Jesteś w ciąży. - powiedział Chase ostro. Wyprostował się i podszedł bliżej. - Jeśli będę chciał przemalować mieszkanie to nie będziesz mogła się tu zbliżyć przez wiele dni, nie wspominając o pomocy.
- Nie jeśli użyjemy farby przyjaznej środowisku. - nalegała Cameron, wzruszona jego troską, ale chciała go przekonać. - Wiem, że to bezpieczne. Wszystkie książki o ciąży wspominają o tym w rozdziałach poświęconych przygotowaniu pokoju dla dziecka.
- Czytasz książki o ciąży? - zapytał Chase. - Nie wiedziałem. Powinnaś powiedzieć mi jakie to też sobie sprawię kopie.
Cameron kiwnęła głową.
- Mogę ci je dać jak skończę. Ale powinniśmy pomalować tu. Nie zajmie to dużo czasu a miejsce się rozjaśni.
- Myślisz by zamienić pokój gościnny na pokoik dla dziecka? - zapytał Chase ku jej ponownemu zaskoczeniu. Ta myśl jeszcze nie dotarła do Cameron, chociaż rozważała fakt, że jej mieszkanie ma tylko jeden pokój.
- Ja... nie myślałam jeszcze o tym. - przyznała. - Wiem, że muszę się przeprowadzić zanim dziecko dorośnie na tyle by przestać dzielić pokój ze mną.
- Właśnie. - Chase ponownie wsunął ręce do kieszeni i wydawało się, że czuje się niekomfortowo. - Myślę, że nie... Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym jak to ma wyglądać.
- Wiem. - Cameron odetchnęła, przypomniała sobie rozmowę z Wilsonem. - Po prostu pomyślałam, że jakoś się to rozwiąże, gdy będzie już trzeba o tym pomyśleć.
- Czy to naprawdę dobry pomysł? - zapytał Chase. - To znaczy... Chyba powinniśmy o tym porozmawiać. Jak zadecydujemy z kim zostanie dziecko? Co się stanie, gdy jedno z nas zdecyduje się wyprowadzić z miasta? Co jeśli będziesz chciała ponownie wyjść za mąż, mieć własną rodzinę. Co wtedy? Jedyną rzeczą, której jesteśmy pewni to to, że oboje chcemy wychowywać to dziecko.
Przez chwilę Cameron tylko się w niego wpatrywała w kompletnym szoku po poznaniu lęków, które przed nią ukrywał. W końcu otworzył się na rzeczy, które go martwiły, ale czuła się wyłączona z sekretów, którymi się z nią nie dzielił.
- Myślisz, że zmienię zdanie i ucieknę z naszym dzieckiem? Że znajdę kogoś i wyrzucę cię z mojego życia?
Chase wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Nie sądziłem, że się rozwiedziemy a jednak. Skąd mam wiedzieć co się stanie?
Cameron oddychała powoli, czuła, że gniew się z niej ulatnia, gdy dostrzegła smutek w jego oczach i zaczęła ponownie żałować tego co stracili. Nagle uświadomiła sobie, że nie byłby taki przerażony, skory do gniewu, gdyby już głęboko nie dbał o nią, gdyby nie miał tyle do stracenia.
- Nie odejdę znowu. - powiedziała spokojnie. - Nie popełnię już tego błędu. Może nie będziemy mieć tego co mieliśmy. Może nigdy nie będziemy w prawdziwym związku. Ale... Jakoś nie widzę siebie z kimś innym, nie wiem jak planować swoją przyszłość. Ale przysięgam, że cokolwiek się stanie, jakoś nam się uda. To wszystko co ci mogę obiecać.
Chase przesunął ręką po swoich włosach, usiłował się rozluźnić.
- Ok. Ale jeśli mamy odmalować dom, to uważam, że powinniśmy zmienić jeden pokój w pokój dziecinny. Nawet jeśli będzie używany od czasu do czasu.
Cameron uśmiechnęła się.
- Ok. Więc w ten weekend?
Chase kiwnął głową, odetchnął, ale był wciąż lekko zdenerwowany.
- Więc jak myślisz? Fioletowe? Do pokoju dziecinnego.
- Albo zielone. - powiedziała Cameron, zadowolona ze zmiany tematu.
- Byle nie niebieskie lub różowe. - odezwał się Chase. - Nie będę nakierowywał płci nienarodzonego dziecka.
Cameron zaśmiała się, chociaż wiedziała, że żartował tylko połowicznie. Po raz pierwszy miał możliwość patrzenia w przyszłość.

CDN (?)

Lacida

Jest! Tak!
Dobrze, że wróciłaś do tego fiku, jeśli masz czas to może jeszcze choć rozdział Bowlingu albo jego kontynuacji.
Też czytam enigmę i jej fifi.
Tłumacz dalej!

ChocoTubka

Oh jak to się stało, że ja tego FF nie zauważyłam?
Ciemna jestem, ale to nie od dziś wiem.
Tłumacz dalej!

Błagam! ;D

Rory Gilmore

No dooobra. Znajcie moje dobre serce. Przetłumaczyłam jeden rozdział, kolejny jest już prawie skończony. Także miłej lekturki

ROZDZIAŁ 40

W sobotnie popołudnie, Cameron pojawiła się u niego w za dużym podkoszulku i jeansach rozdartych na tylnej kieszeni. Wyglądała na szczęśliwszą i bardziej zrelaksowaną, Chase nie widział jej w takim stanie od bardzo dawna i chociaż początkowo zgodził się na malowanie tylko po to by spędzić z nią weekend, to teraz był pewien, że to najlepsze co mogli teraz zrobić.
Chase spędził sporą część tygodnia na robieniu miejsca na malowanie. Udało im się pomalować kuchnię i salon aż w końcu zrobili przerwę na posiłek. Wszystkie okna były pootwierane, wrześniowy wiatr przynosił wczesną jesień. Pomarańczowe słońce chowało się za horyzont a niebo było jasnoróżowe. W powietrzu czuć było spokój, coś niesamowitego, co przywołało w Chasie wspomnienia przeprowadzki do mieszkania.
Teraz stali w sypialni, która miała być zamieniona na pokój dziecięcy.
- Upewnij się, że malujesz równo. - powiedziała Cameron i zerknęła na niego. Chase klęczał i malował dolne partie ściany.
- Wiem. - mruknął Chase, podniósł głowę i obserwował jak precyzyjnie maluje ścianę na zielono tuż nad jego głową. Usiłował nie patrzeć się w miejsce, gdzie widział różowe kropki na jej majtkach, które wystawały z rozdarcia jej jeansów. - Mówiłaś to samo w kuchni. I w salonie.
- A jednak i tak nie malujesz równo. - powiedziała Cameron z uśmiechem.
- Masz szczęście, że jesteś w ciąży. - prowokował ją Chase. - Inaczej to ty byś klęczała i robiła to cały dzień.
- Przepraszam. - odezwała się sucho. - Wiem, że lubisz jak klęczę.
Chase prawie się udławił, jej słowa go zaskoczyły. Wiedział, że to żart, kolejny stopień prowokacji, coś co powinno być zupełnie naturalne między nimi kilka lat temu. Teraz widział jak linia przyjaźni zaciera się i przeobraża w coś więcej, chwile jak ta były krokiem naprzód, jedna odpowiedź mogła zmienić wszystko między nimi, mogli ruszyć naprzód i być ze sobą. Jednak milczał i bał się na nią spojrzeć.
Kiedy nie odpowiedział, Cameron znowu zabrała się za malowanie. Wydawała się spięta, ale nie była zła. Wydawała się rozkojarzona, dopiero po chwili zauważyła, że wałek, którego używała wysechł. Chase przestał malować i patrzył jak zanurza wałek w farbie, zapomniała jednak zabezpieczyć go, gdy uniosła go w górę. Wałek był mocno nasiąknięty farbą i po chwili Chase poczuł jak zimne krople spadają na jego plecy i przenikają przez materiał.
Cameron zamarła i spojrzała na niego.
- Przepraszam. - powiedziała po chwili, wydawała się być rozluźniona i z trudem usiłowała zachować powagę.
- Wcale nie jest ci przykro. - powiedział Chase i wstał z kolan. Zorientował się, że farba jest również na jego włosach i przeczesał je rękoma, gdy strużki farby zaczęły spływać mu po czole.
- Dobrze ci w zielonym. - powiedziała Cameron niewinnym głosem i roześmiała się.
W jej śmiechu było coś zaraźliwego, sposób w jaki światło tańczyło w jej oczach przynosił rozjaśnienie. Wydawała się rozluźniona w sposób, w jaki pamiętał, dla niego nie mogła być piękniejsza.
- Ach tak? - zapytał Chase. Nagle było tak, jakby ostatnie kilka lat się nie zdarzyło, jakby wynurzył się z wody. Przez ten moment jego serce zabiło szybciej, wszystkie powody dla których nie pozwalał sobie na bycie szczęśliwym były w jego umyśle, ale nie dopuszczał ich do siebie, zauroczony uśmiechem Cameron.
- Oczywiście. - powiedziała Cameron i powróciła do malowania jakby nic się nie stało.
Chase przygryzł wargę, podniósł drugi wałek, wciąż pokryty lawendową farbą z salonu i delikatnie przejechał nim po jej koszulce.
- Dobrze ci w lawendowym. - wypalił.
Cameron spojrzała na niego wzrokiem mówiącym „to oznacza wojnę” a potem zanurzyła dłoń w pojemniku z farbą i odbiła swoją dłoń dokładnie na środku jego torsu a potem odskoczyła by odejść z zasięgu jego rąk. Chase zaśmiał się i chlapnął farbą w jej kierunku, ochlapując jej bluzkę i jeansy. Cameron porzuciła swój wałek i złapała za pędzel i rzuciła się do otwartej puszki farby kilka kroków od niego.
Chase odparł jej atak i odsunął się na bok, ale wciąż była za szybka i zaczęła mazać go pędzlem. Zaskoczyła go i stracił równowagę. Dla asekuracji przed upadkiem chwycił Cameron i oboje polecieli do tyłu i wylądował na plecach, zwalając puszki z farbą na nich oboje.
Cameron ciężko oddychała, jej włosy łaskotały go po twarzy. Nagle Chase uświadomił sobie obecność jej ciała na jego, prawie nie zauważał farby. Nie odsunęła się od niego od razu, patrzyła w jego oczy z emocjami, których nie był w stanie odczytać. Jedyne co mógł zrobić to nachylić się i ją pocałować by zmniejszyć ten dystans. Jednak ten dystans był nie do przebicia. Był bliżej niż kiedykolwiek, ale wciąż nie potrafił znaleźć w sobie wystarczającej siły.
- Powinniśmy posprzątać. - szepnęła Cameron i odsunęła się od niego.
- Taa... - mruknął Chase, oddychając na nowo, gdyż przez ostatnią chwilę nie potrafił tego robić. Był zawiedziony. Nie chciał zepsuć momentu, ale czuł się bezbronny. - Znajdziesz coś do ubrania w sypialni.
Cameron kiwnęła głową i odsunęła się by mógł iść do łazienki. Chase rozebrał się do bokserek, wrzucając pokryte farbą ubranie do pralki. Pochylił się nad zlewem i usiłował zmyć farbę z włosów a potem spojrzał w lustro usiłując złapać oddech. Kiedy wszedł do sypialni, Cameron stała przed lustrem w swojej bieliźnie.
Chase zamarł, czuł, że naruszył jej prywatność. Ale potem dostrzegł, że jest skupiona na własnym odbiciu, na pierwszym widocznym zaokrągleniu na jej wcześniej płaskim brzuchu.
- Och, Boże. - wyszeptał, nagle przytłoczony realnością tej ciąży, jakby uzmysłowił to sobie po raz pierwszy. Do tego momentu wydawało się to być surrealistyczne, jakby niesamowity sen i nic więcej.
Cameron odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Nie mówiła nic, jak i on była zauroczona tą chwilą.
- Już widać. - powiedział, czując się niezdolnym do znalezienia jakichkolwiek słów. Poruszył się bez zastanowienia, pchnięty nagłymi emocjami i potrzebą by to z nią dzielić. Wplótł palce w jej włosy, nachylił się i pocałował ją powoli, delikatnie, tak inaczej od tych pchniętych adrenaliną pocałunków sprzed kilku minut. Nie mógł złapać tchu, gdy odsunął się od niej, położył rękę na jej policzku, bał się spojrzeć jej w oczy, nagle zatrwożony tym co mógłby wyczytać z jej twarzy.
Ale Cameron zaskoczyła go, gdy nachyliła się i pocałowała go ponownie, jej ręka powędrowała na jego kark. Tym razem Chase otoczył ramionami jej talię i przyciągnął ją do siebie, gdy odwzajemniał pocałunki. Jej skóra była ciepła, przesuwał palcami po jej plecach, nagle zapragnął więcej. To była prawie agonia mając ją tak blisko, ale bojąc się naruszyć intymność.
- Potrzebuję cię. - usłyszał swój własny szept. - Proszę. - czas jakby zwolnił, wypełniony pożądaniem, którego nie mógł udźwignąć, które było dla niego czystą ekstazą.
- W porządku. - wyszeptała Cameron, jej oddech łaskotał go w policzek. Oparła czoło o jego i wzięła jego dłonie w swoje, poprowadziła go w stronę łóżka.
Chase usiadł obok niej i znowu ją pocałował, wsuwając rękę w jej włosy. Były o wiele krótsze niż ostatnio, gdy leżeli w tym łóżku razem, co przypominało mu o minionym czasie. Przesunął ręce po jej łopatkach i odpiął stanik, nie dawał czasu na to by się wycofać. Cameron zsunęła z siebie stanik i nachyliła się by pocałować go w szyję a Chase odchylił głowę, czując gęsią skórkę, która pojawiła się na jego skórze. Cameron odsunęła się a potem delikatnie wzięła jego rękę i położyła ją sobie na brzuchu. Chase powstrzymał napływające do oczu łzy i przesunął palcami po zaokrągleniu, zamknął oczy i po raz pierwszy wyobraził sobie swoje dziecko.
Cameron znowu chwyciła jego rękę, ułożyła się na łóżku i przyciągnęła go do siebie. Powoli, ostrożnie, Chase ułożył się na niej, musnął ustami jej czoło. Cameron otoczyła ramiona wokół niego a on pomyślał jakie to wszystko jest naturalne, jak uczucia te nie są wywołane przez gniew czy żal jak kilka miesięcy temu. Teraz jedyne o czym myślał to, jak bardzo ją kocha, jej skóra jaśniała w świetle lampy, wciąż pokryta warstwą farby. Wciąż nie był gotów by powiedzieć na głos co myśli, słowa wciąż więzły mu w gardle, ale chciał jej pokazać swoje uczucia.
- To nie jest potrzebne. - powiedziała Cameron, gdy przesunęła ręce na jego bokserki. Była delikatna, ciepła a Chase kiwnął głową, pomagając jej zsunąć je aż w końcu kopnął swoją bieliznę na drugą stronę łóżka.
Chase pochylił głowę i delikatnie całował linię jej obojczyka i powoli przenosił się niżej. Patrzył jak na jej skórze pojawia się gęsia skórka, przesunął usta na jej piersi, jęknęła z rozkoszy w odpowiedzi. Przesunął się niżej i delikatnie całował jej skórę. Potem bardzo delikatnie przesunął językiem wokół sutka, czując jak jej palce wplatają się w jego włosy. Chase uśmiechnął się i przeniósł się na drugą pierś.
- Teraz jesteśmy kwita. - powiedział siadając i wsuwając kciuk w jej majtki, które obserwował przez całe popołudnie przez rozdarcie w jej jeansach.
- To prawda. - powiedziała Cameron unosząc biodra by mógł zdjąć z niej resztkę bielizny.
Chase usadowił się między jej nogami i spojrzał na nią, szukając cichego przyzwolenia, mając w pamięci jej odrzucenie sprzed dwóch miesięcy, gdy myślał, że umiera. Cameron kiwnęła głową a on usiłował skupić się na niej. Słyszał jak jej oddech przyspiesza, nie potrafił się dłużej powstrzymywać. W końcu przestał ją prowokować, odsunął się od niej i obserwował.
- Cholera. - mruknęła Cameron, oddychała szybko. - Wracaj tu.
Chase uśmiechnął się, pocałował ją i znów usadowił się na niej.
- Gotowa? - zapytał bez tchu, opierając czoło na jej.
- Proszę. - odpowiedziała Cameron. W jej głosie słychać było pragnienie, którego nie słyszał od lat. Złapała go za biodra i nakierowała w odpowiednim kierunku, następnie otoczyła go nogami, gdy w nią delikatnie wszedł.
Chase ukrył twarz w okolicach jej szyi, przełknął kolejną falę łez, czując się kompletnie jej oddanym. Położyła jedną rękę na jego karku a on zaczął się powoli poruszać, całkowicie przytłoczony.
- W porządku? - zapytała spokojnie Cameron ku jego zaskoczeniu.
- Taa. - powiedział i w końcu na nią spojrzał. Jej oczy jaśniały w słabym świetle, obserwowała go z uwagą a oddech wiązł mu w gardle.
- Brakowało mi tego. - wyszeptała, brzmiała jakby miała się rozpłakać.
Nagle Chase poczuł potrzebę by mieć ją bliżej. Usiadł i przyciągnął ją do siebie. Cameron usadowiła się na jego kolanach a jej nogi wciąż oplatały jego biodra. Objął ją mocniej i zaczął poruszać się szybciej, opuszczając głowę by pocałować miejsce, gdzie jej szyja stykała się z ramieniem. Cameron oddychała szybko, odchyliła głowę by dać mu lepszy dostęp i wbiła paznokcie w jego plecy w tym samym czasie.
- Boże, jesteś taka piękna. - mruknął do jej ucha a ona zaczęła pochlipywać, zaskakując go kompletnie.
Cameron przylgnęła do niego mocno, tak, że prawie nie mógł oddychać. Chase przygryzł wargę, usiłując zachować ten sam rytm, mimo napływających do niego wspomnień. Pomyślał o ich nocy poślubnej, jak bezpiecznie się czuł, gdy jego obrona upadła i zatracił się w związku, który miał trwać wiecznie. Czuł się rozbity po jej odejściu, jakby zabrała cząstkę jego duszy ze sobą, ale zabrała też jego zdolność do zaufania, do nadziei, że tamte czasy powrócą. Strach wciąż w nim był, nawet teraz. Ale pomyślał też o jej ramionach wokół niego w szpitalu po wypadku, o sposobie w jaki mu pomagała, gdy był na odwyku, jej oddanie by uratować mu życie nawet mimo jego odrzucenia pomocy. Pomyślał o ich dziecku, które w niej rosło i o Cameron, która chciała się z nim dzielić tym cudem, nawet po tym wszystkim. Nieumierająca wiara w kobietę, która zawsze twierdziła, że nie ma nikogo.
- Tak blisko. - odetchnął, jakby uświadomienie sobie tego przywołało go do teraźniejszej chwili.
Cameron kiwnęła głową i wtuliła twarz w jego ramię, czuł jej gorące łzy spadające na jego skórę. W końcu oboje opadli na poduszki. Przez dłuższy czas była cisza. Słyszeli przejeżdżające samochody i czuli słodkawy zapach jesiennego wiatru, który dostawał się do środka przez otwarte okna.
- Powinnam iść. - powiedziała Cameron i usiadła tak szybko, że Chase potrzebował chwili by uświadomić sobie co się właśnie stało. - Jest naprawdę późno.
- Czekaj. - złapał ją za ramię, zanim przemyślał tą decyzję. Ale wiedział, że nie zniesie jej wyjścia, nawet na kilka godzin. Czuł się bezbronnie teraz, nigdy wcześniej się tak nie czuł. Wiedział już czego chce a w tym momencie bycie bezwartościowym nie miało znaczenia. - Zostań.
Cameron była zaskoczona, ale kiwnęła głową i wróciła na łóżko. Chase westchnął i przysunął się do niej, zmniejszając dystans między nimi, objął ją ramieniem i złączył ich palce, kładąc ręce na jej brzuchu.
Cameron zesztywniała, ale nie odsunęła się, patrzyła na niego niepewnie znad ramienia.
- Co robisz?
- Allison. - wyszeptał, usiłując wydobyć z siebie głos, by znaleźć siłę by powiedzieć to co miał zamiar powiedzieć. Ale wiedział, że zbyt długo temu zaprzeczał i bał się. - Wciąż... się boję. Kiedy odeszłaś, nic już nie miało dla mnie znaczenia. Nie miałem powodów by żyć. Jeśli to znów się stanie, wiem, że nie przeżyję. Ale.. potem sobie pomyślałem... Byłaś ze mną w najgorszych momentach mojego życia. Nawet wtedy, gdy chciałem cię zmusić do wyjazdu. A ty wciąż tu jesteś. Nigdy w całym moim życiu nikt o mnie nie dbał jak ty. Wiem, że nie możemy wrócić do tego co było. Może nigdy nam się to nie uda. Ale... jeśli wciąż mimo tego wszystkiego... chciałbym być z tobą.
Przez jedną chwilę Cameron patrzyła na niego. Była przerażona i niepewna uczuć, jej łzy wysychały na policzkach. Powoli odwróciła się by spojrzeć na niego, jej ręce się trzęsły, gdy sięgnęła w stronę jego twarzy. Chase odwrócił twarz w stronę jej szyi, w końcu pozwolił sobie na łzy, przytłoczony tą nocą i niesamowitą ulgą. To, że go chciała było cudem. Czuł to zrozumienie i był wdzięczny.
- Nie skrzywdzę cię. - powiedziała, przesuwając ręce po jego plecach. - Przyrzekam. Jakoś to będzie. Musi być.
Chase kiwnął głową, czuł, że znów może oddychać, niesamowicie wyczerpany. Cameron wplotła palce w jego włosy a ich nogi były złączone. Minęło wiele lat od kiedy spali razem w tym łóżku, jednak wciąż gdzieś kryło się szczęście. W tym momencie wrześniowy wiatr wwiewał swoją magię do pokoju a światło księżyca przedostawało się przez żaluzje i nic się nie liczyło poza tą drugą szansą. Chase sięgnął rękę i zgasił lampkę.

CDN