[+18] The rest is silence [T][NZ]

Rory Gilmore

Witam,
postanowiłam zabrać się za tłumaczenie fika, który jest boski. Jest strasznie długi, ale jest wart czytania.
Napisała go enigma731
[link widoczny dla zalogowanych]
Tłumaczenie jest moje, czasem mogą być małe różnice z angielskimi wyrażeniami, ale to tylko dlatego, że niektóre zwroty są nieprzetłumaczalne, ale kto zna angielski ten wie, ale przekaz ten sam, tylko innymi słowami.
Autorka wyraziła zgodę na wszystkie wprowadzone przeze mnie (niewielkie i nie zmieniające treści) zmiany oraz na publikację tłumaczenia swojego fika.
Kategorię wiekową ustanawiam na 18+, gdyż są tu sceny brutalne, sceny seksu oraz kilka wulgaryzmów. Autorka jednak ustanowiła swoją kategorię na 16+. Jeśli moderatorzy uznają, że mogą to czytać osoby z przedziału 16+ to można zmienić.

Zweryfikowane przez Allison Chase

ROZDZIAŁ 1

Był to tydzień przed Wielkanocą, kiedy Cameron odebrała telefon, który wydawał się dziwnie pasować do sytuacji. Święta były czasem, kiedy czuła się prześladowana przez swoje demony a w nowym mieście nie mogła odnaleźć spokoju. Jej matka planowała rodzinny weekendowy wypad od tygodni, który Cameron od dekad tradycyjnie opuszczała. Jednak tylko chwilę zajęło jej podjęcie decyzji po usłyszeniu głosu Cuddy. Tego samego dnia wsiadła w samolot a potem w taksówkę i kazała zawieźć się prosto do szpitala pomimo tego, że było już grubo po północy.
To był pierwszy raz od dwóch i pół roku, kiedy rozważyła swój powrót i ostry podmuch zimnego powietrza towarzyszył jej podczas wędrówki chodnikiem z walizkami do drzwi frontowych. Cameron weszła do poczekalni i zatrzymała się w poczuciu dezorientacji po zobaczeniu tych szokująco znajomych rzeczy. Praktycznie nic się tu nie zmieniło i nagle poczuła to dziwne uczucie, że te minione trzy lata były tylko snem a teraz jest po prostu w drodze do swojej pracy na ostrym dyżurze. Lecz wciąż była ta pustka, która wciąż jej towarzyszyła i duchy przeszłości, które nie pozwoliły jej całkowicie zapomnieć. Światło w biurze Cuddy było włączone i Cameron przez chwilę zapomniała, że jest już dawno po godzinach pracy, więc ruszyła w tamtym kierunku.
Cameron zapukała raz, wsłuchując się w echo, które rozniosło odgłos pukania po korytarzu a potem otworzyła drzwi nie czekając na odpowiedź. Cuddy siedziała za biurkiem wpatrując się w niebieskie akta, które leżały przed nią i nie od razu podniosła głowę by sprawdzić kto wszedł.
- Przyszłam nie w porę? - Cameron zapytała cicho, kiedy minęła już dobra minuta od jej wejścia do biura. Cuddy powoli podniosła głowę i spojrzała na nią. Cameron nie potrafiła odczytać jej myśli, zwróciła uwagę na jej zmartwioną twarz i pomyślała sobie, że Cuddy postarzała się bardziej niż powinna przez te trzy lata. Cameron poczuła nagle to, że była z daleka od tego miejsca zdecydowanie za długo i minęło naprawdę o wiele więcej czasu niż by się to mogło wydawać.
- Nie. - Cuddy potrząsnęła lekko głową jakby nie miała wystarczającej energii by dopuścić do siebie emocje. Cameron rozpoznała w niej to widmo człowieka, który stoi przy łóżku ukochanej osoby, która w każdej chwili może umrzeć. - Nie spodziewałam się, że dotrzesz tu tak szybko. Jest późno.
Cameron zastygła w miejscu zaskoczona.
- Powiedziałaś, że nie ma zbyt wiele czasu.
Cuddy zamknęła teczkę z aktami i wstała z miejsca.
- Bo nie ma.
- Więc... co? - zapytała Cameron, obejmując swoją walizkę. - Zadzwoniłaś do mnie, ale nie oczekiwałaś, że przyjadę?
- Skąd mogłam wiedzieć? Przez prawie trzy lata nie było z tobą kontaktu. Nawet nie pojawiłaś się na ślubie Foremana. - Cuddy westchnęła. Cameron poczuła to znajome ukłucie winy w żołądku. Było to bardzo miłe, że przypominało się jej dlaczego nie mogła znaleźć w sobie siły by przyjechać.
- To było co innego.
Cuddy obeszła swoje biurko i oparła się o jego przód. Jej ubranie było bardzo wygniecione i Cameron zaczęła zastanawiać się ile czasu minęło od kiedy Cuddy była w domu.
- Cieszę się, że cię widzę. Bez względu na zaistniałe okoliczności. - powiedziała. Cameron pomyślała o ślubie i zdjęciu, które przysłał jej Foreman. Ale już po wszystkim, po prostu przegapiła okazję, ale i tak to nie był powód dla którego tu jest.
- Jak on się miewa?
Cuddy zamilkła na chwilę, usiłując znaleźć odpowiednie słowa. To był właśnie ten dzień, który wszyscy wiedzieli, że nadejdzie. Cameron usiłowała siebie samą przekonać, że jednak ten dzień nigdy nie nadejdzie.
- On jest... To wciąż House. Wątroba praktycznie nie funkcjonuje a leki nie przynoszą żadnego efektu. Powinien się cofać, ale... - Cuddy urwała i pokręciła głową.
- Ale? - Cameron zapytała ostro, rozumiała powagę sytuacji.
- W jakiś sposób wciąż dostaje Vicodin. Nikt nie chce się przyznać do tego, ale to jest jedyne wyjaśnienie.
- I pozwalasz na to? - Cameron nie mogła się powstrzymać od gniewnego tonu.
- A co sugerujesz, że mam zrobić? - Cuddy spojrzała na nią. - Jego departament jest jego jedyną rodziną w tym wypadku. Nie zabronię im go odwiedzać. Co się stało już się nie odstanie. I tak umrze. Jeśli ma to być śmierć bez bólu to kim ja jestem by go od tego powstrzymać? - Cuddy westchnęła. Cameron przełknęła te informacje, była w szoku i nie mogła nic powiedzieć. - Pokój numer 420. Kiedy ostatnio sprawdzałam to był tam jego cały dział. Prowadzi z nimi jakąś sprawę. Oczywiście wtedy kiedy jest przytomny.
Cameron odetchnęła głęboko i oparła walizkę o ścianę.
- To wciąż House. - była już za drzwiami kiedy Cuddy znów się odezwała.
- Jeśli jeszcze nie znalazłaś hotelu to ja mam pokój gościnny.

**

Cameron zatrzymała się po wyjściu z windy. Poczuła się nagle zagubiona na tym długim korytarzu, który pokonywała wiele razy dziennie podczas jej wędrówek do i z gabinetu. Większość świateł była zgaszona na noc i Cameron poczuła się komfortowo kiedy szła powoli do sali numer 420, czując, że będzie jej bardzo trudno powstrzymać jej prawdziwe uczucia. Drzwi do pokoju House'a były otwarte i zatrzymała się ponownie, usiłując dyskretnie zajrzeć do środka. Słowa Cuddy nagle stały się nieadekwatne do sytuacji z jej punktu widzenia. Chciała dokładnie wiedzieć czego się spodziewać po przekroczeniu progu.
W środku panowała cisza. Mogła zobaczyć tylko jedną stronę pokoju, ale była to pusta przestrzeń z tymi wszystkimi monitorami i sprzętami. Cameron wstrzymała oddech i zmusiła się do pokonania tych kilku kroków, które dzieliły ją od wejścia do pokoju. Był to dystans, który w jakiś sposób wydawał się być dłuższy od tej jej całej wycieczki tutaj.
W pierwszej kolejności jej oczy spoczęły na Housie, którego skóra miała jakiś pozaziemski kolor po przebytej żółtaczce, ale spojrzała na niego tylko przez chwilę. Chase siedział samotnie po drugiej stronie łóżka, teraz dopiero go spostrzegła a on spojrzał na nią szybko, chwytając ją w ból nostalgii i gorzkości swojego spojrzenia. Przez krótką chwilę zapomniała po co naprawdę tu przyjechała i pomyślała, że właśnie tylko jego chciała zobaczyć, ale poniosła porażkę.
Bicie serca House'a na monitorze było bardzo głośne, niesamowicie wolne w porównaniu z biciem jej serca. Chase wyglądał jak zupełnie inna osoba, ale jednocześnie w ogóle się nie zmienił. W rysach jego twarzy było coś innego, jego ubranie dziwnie się układało, zdradzając to, że bardzo schudł. Ale jego oczy, od których nie mogła oderwać wzroku, sprawiały wrażenie jakby były oddalone od tego świata, nawet dalej niż był oddalony House. Kiedy wstał z miejsca, było coś dziwnego w jego ruchach, co sprawiało wrażenie jakby jego ciało zapomniało jak funkcjonować w całości a jego ręce trzęsły się kiedy zamknął teczkę z aktami, które czytał.
- Po co tu przyszłaś? - zapytał Chase z nutą oskarżenia w głosie a Cameron poczuła ukłucie, którego mogą się spodziewać.
- Cuddy do mnie zadzwoniła. - podniosła głowę, zmuszając się do spojrzenia w inną stronę.
- Mówiłem jej by tego nie robiła.
- Myślałeś, że nie będę chciała przyjechać? - już zaczynała się bronić. Chase prychnął.
- Wiedziałem, że przyjedziesz, ale po prostu nie chciałem byś to robiła. - Chase zerknął na House'a a potem odwrócił się i wyszedł zanim mogła odpowiedzieć. Przez chwilę Cameron patrzyła w skupieniu na drzwi, czując, że jest zbyt do tyłu z tym wszystkim co dziś zaszło. Stała tak dopóki House nie odchrząknął przypominając jej po co się tu zjawiła.
- On tak nie myśli. - powiedział House nie swoim głosem. Cameron podeszła do jego łóżka, nie mogąc się zmusić by usiąść na krześle, które właśnie zwolnił Chase.
- Co? - przez moment myślała, że House ma halucynacje, które spowodowały narkotyki i toksyny, które rujnowały jego organizm.
- Chase. - odpowiedział House teraz już bardziej zdecydowanym głosem. - Nigdy nie przestał marzyć o twoim powrocie od kiedy odeszłaś.
- Nie przyszłam tu by mówić o Chasie. - przerwała mu Cameron. Pomyślała, że to właśnie był powód dla którego tak bała się wrócić. Ponowne zobaczenie Chase'a, które było jej wielką nadzieją i powodem, dla którego bała się sprostać temu wszystkiemu.
- Racja. - House spojrzał na nią, co wydawało się ogromnym wysiłkiem z jego strony. - Chciałaś rady w sprawie kariery. Och, czekaj. To też zniszczyłaś kiedy uciekłaś.
- House...
- Wasza dwójka powinna mieć biały domek z ogródkiem i dwu i półroczne wkurzające dziecko. Uciekłaś i przekreśliłaś to, gdyż było to lepsze niż patrzenie za siebie.
- Pozwól mi mówić. - przerwała mu Cameron, głośniej niż chciała. House zerknął na nią i zamilkł. - Wróciłam tu ponieważ... Chciałam ci powiedzieć jak zmieniłeś moje życie. I to zawodowe i to osobiste. To był... zaszczyt. Są ludzie, którzy się o ciebie troszczą. Powinieneś o tym wiedzieć, zwłaszcza teraz. - to były słowa, które powtarzała sobie w kółko kiedy siedziała w samolocie. Teraz wydawały się puste i płytkie.
- Jeśli nie przestaniesz uciekać to kolejny telefon jaki otrzymasz będzie dotyczył Chase'a. - kontynuował House podniesionym głosem tak jakby Cameron nic nie mówiła. Odsunęła się od jego łóżka, czując jak jej serce zaczyna szybko bić.
- Ty majaczysz. Ja... powinnam iść.
- Cameron. - House podniósł się na łóżku i zaskoczył ją niesamowitą siłą z jaką złapał jej nadgarstek. Wstrzymała oddech. - Nie myliłaś się co odejścia, ale chciałbym żebyś tego nie robiła.
Te słowa ciężko wbiły się w jej serce i Cameron wiedziała, że House umrze i to niedługo.

CDN

Rory Gilmore

Hej, daję kolejny rozdział i naprawdę bym chciała znać opinię, gdyż nie wiem czy opłaca się tłumaczyć tego fika, gdyż jest tu sporo rozdziałów. Dajcie mi motywację

THE REST IS SILENCE ROZDZIAŁ 2

Foreman stał w poczekalni, kiedy następnego ranka Cameron w pośpiechu weszła przez szklane drzwi. Słońce jeszcze nie wzeszło a powietrze było bardziej charakterystyczne dla późnej wiosny. Nie było jej tylko kilka godzin a świat się zdążył wyciszyć a ona wyglądała na bardzo zestresowaną i niewyspaną. Cameron zatrzymała się nagle kiedy dostrzegła Foremana. Stał przy ladzie obok recepcji i nagle poczuła kolejne nawracające duchy z przeszłości, które dały o sobie znać poprzedniego dnia.
- Szybko tu dotarłaś. - powiedział Foreman nie witając się z nią nawet. Wyglądał jakby zastanawiał się co może wynieść z tego spotkania.
- Byłam tu ostatniej nocy. - odpowiedziała mu Cameron, przygotowując się na obronę. - Ciebie nie było.
- Moja żona potrzebowała mnie w domu. - powiedział Foreman a Cameron domyśliła się sensu tej wypowiedzi. Foreman nigdy otwarcie nie wypowiadał się na temat jej wyjazdu, ale dało się wyczuć ten żal i winę, kiedy czytała jego listy. Cameron zawsze znalazła pretekst by nie odpowiadać na jego telefony, gdyż jego głos mógł sprawić, że to wszystko stanie się prawdą. Cameron kiwnęła głową, nie chciała go prowokować.
- Cóż, dostałam twoją wiadomość i jestem tu. Co się stało? Brzmiałeś tak jakby to było coś nagłego.
Foreman westchnął.
- Masz rację. To znaczy, wiedziałem, że będziesz chciała tu być.
- Co się stało? - Cameron ponowiła pytanie, czuła narastającą ciekawość. Spędziła całą noc na zastanawianiu się nad ostrzeżeniem House'a odnośnie Chase'a i udało jej się złapać ledwie kilka godzin snu.
- House miał drgawki jakąś godzinę po twoim odejściu. Chase'owi udało się go ustabilizować, ale nie sądzę by zostało mu wiele czasu. Od napadu jest w śpiączce a jego oznaki życiowe słabną. Uważam, że powinniśmy przedyskutować opcje.
- My? Dlaczego ja? - zapytała Cameron bezmyślnie a jej słowa zawisły w powietrzu. Foreman spojrzał na nią.
- Bo wiem, że troszczysz się o House'a. Przyjechałaś tu by być tego częścią.
- Wiem. - Cameron przygryzła wargę. - Chodziło mi o to... Nie było mnie tu prawie trzy lata. To, że mnie wliczasz teraz w to... To trochę dziwne. - skrzyżowała ramiona, jakby nagle poczuła zimno.
- Allison, – Foreman spojrzał na nią ponownie, jego spojrzenie było ciężkie i Cameron czuła, że to wszystko dotknęło go tak samo jak resztę. - wiem, że to nie był miły powrót, ale jesteś dobrym lekarzem, bez względu na wszystko. I troszczysz się o wszystkich bardziej niż ktokolwiek inny i wiem, że naprawdę potrzebuję twojej pomocy.
Oboje milczeli po drodze na czwarte piętro. Winda wydawała się zbyt mała by pomieścić to napięcie, wydawała się też zupełnie innymi miejscem od czasu kiedy poprzedniej nocy Cameron pokonywała tą drogę. Spodziewała się, że stare biuro będzie jakieś inne, wypełnione pudłami lub może tłumem nieznajomych ludzi, ale okazało się, że wcale się nie zmieniło. Te same książki i graty, które pamiętała z pierwszego dnia swojej pracy tutaj.
Chase siedział samotnie na końcu stołu, wyglądając na jeszcze bardziej wyczerpanego niż poprzedniej nocy. Cameron nie musiała być blisko niego by dostrzec, że udaje, że pracuje przeglądając papiery leżące przed nim.
- Powinniśmy zadzwonić do Cuddy. - zwrócił się do Foremana.
- Ona jest w domu z Rachel. - automatycznie odezwała się Cameron. Ostatnią rzeczą jakiej chciała to wyzwanie go na słowny pojedynek.
- Świetnie. - powiedział Chase, wciąż unikając jej wzroku. - Więc zadzwoń do niej i ją tu sprowadź.
- Rozmawiałam z nią dziś rano. - kontynuowała Cameron. To był kryzys medyczny i nie powinni wciągać w to swoich osobistych historii. - Powiedziała, że nie chce by do niej dzwonić, chyba, że trzeba będzie podjąć pewne medyczne akcje lub jeśli on...
- To jest pewna medyczna akcja. - przerwał jej Chase, ratując ją przed dokończeniem tego zdania. - Musimy zwołać komitet transplantacyjny. To jedyna opcja by kupić mu trochę czasu.
Foreman potrząsnął głową zanim Cameron zdążyła odpowiedzieć.
- Wiesz, że to szaleństwo. Nawet jeśli uda nam się przekonać Cuddy by zwołała komitet o tej godzinie, oczywiście, że to się nie zdarzy, to szanse na to, że House przeżyje operację w jego stanie są minimalne. Wyrzucimy dobrą wątrobę. A poza tym oni nie zagłosują aby to zrobić. Wiesz, że próbowaliśmy to zrobić miesiące temu.
Cameron przysunęła sobie krzesło i usiadła na nim, nie czując się na siłach by prowadzić tą konfrontację stojąc. Chase rzucił jej długie spojrzenie zanim odpowiedział Foreman'owi.
- Miesiące temu nie było nagłego wypadku. - powiedział.
- Miesiące temu mógł przestać brać Vicodin i to by poprawiło jego prognozy. - Foreman oparł się plecami o ścianę i skrzyżował ramiona. - Nie zrobił tego. Nie dopóki nie zrobiło się za późno.
- W ogóle nie przestał. - powiedziała Cameron, przypominając sobie słowa Cuddy.
- Powiedział ci, że wciąż bierze Vicodin? - Foreman wydawał się być zszokowany.
- Nie on. Badanie toksykologiczne. Znajdziesz je. Przecież wcale jego stan się nie poprawia, Wiem, że pamiętasz jak to było w przeszłości. Myślisz, że teraz będzie tak łatwo? - to było odważne stwierdzenie i Cameron przygryzła wargę czekając na wybuch. Przez chwilę zapanowała całkowita cisza a potem Foreman odwrócił się w stronę Chase'a.
- To ty mu go dajesz. - powiedział. Chase wstał z miejsca tak szybko, że jego krzesło prawie się przewróciło. W jego oczach widać było taką wściekłość, że Cameron pomyślała, że nigdy nie widziała go w takim stanie.
- A dlaczego do cholery tak uważasz?
- Bo ona ma rację! - Foreman odsunął się od ściany a jego głos podniósł się tak samo jak głos Chase'a. - Może i nie mogliśmy odseparować fizycznej poprawy przez wątrobę, ale on przynajmniej powinien mieć ochotę na dragi. Kiedy poprzednio był na detoksie to był w strasznym stanie. Ostatnio wydaje się prawie... szczęśliwy. A poza tym spędziłeś ostatnie dwa lata szukając różnych powodów by być wściekłym na Cameron, że gdybyś to nie był ty to byś krzyczał na nią a nie na mnie.
Chase zamilkł na długą chwilę, jego dłonie zacisnęły się w pięści i wyglądało na to, że toczy wewnętrzną walkę z samym sobą. Cameron poczuła ucisk paniki w żołądku, ale pozostała na miejscu, niezdolna by się w ogóle ruszyć, nawet gdyby była w stanie podjąć decyzję by to zrobić.
- I tak już umierał. - odezwał się w końcu Chase. Jego ręce znów zaczęły się trząść i schował je do kieszeni. - Nie było powodów by uczynić go bardziej nieszczęśliwym niż był.
- Mówisz poważnie. - powiedział Foreman, który nawet jeśli wcześniej nie bardzo wierzył w te oskarżenia to teraz upewnił się co do ich prawdziwości.
- Powiedział, że powinienem rozważyć jego ostatnie życzenie. Nie miałem zamiaru mu tego zabraniać.
- Cholera, Chase! - krzyknął Foreman uderzając pięścią w stół. Cameron podskoczyła, czując, że wkroczyła do jakiegoś koszmaru, który przez te dwa i pół roku tylko się pogorszył. Chase wyprostował się, ale nic nie powiedział. - Przez cały ten czas. - kontynuował Foreman. - Tygodnie! Siedziałem tu całymi nocami. Zniszczyłem swoje życie prywatne. Zmarnowałem energię by wynaleźć jakieś medyczne cuda a ty w tym czasie podawałeś mu truciznę.
- Taa... - powiedział Chase z sarkastycznym tonem. - Cały czas chodziło o ciebie. Zrobiłem to bo chciałem cię wkurzyć. Poza tym naprawdę nie mogę dbać mniej o twoje zdanie dotyczące mojej decyzji.
- Więc dlaczego nie podałeś mu od razu pełnej strzykawki morfiny? - wrzasnął Foreman. - Byłoby szybciej! Mniej boleśnie! A wszyscy dobrze wiemy do czego jesteś zdolny!
Chase w mgnieniu oka podszedł do Foremana i zamachnął się na niego. Cameron odskoczyła na bok zszokowana, ale Foreman jakimś cudem złapał jego nadgarstek i odepchnął go. W tym momencie odezwały się ich pagery. Wszyscy zamarli. Minęła prawie minuta zanim Foreman spojrzał na swój pager i Cameron domyśliła się co powie.
- Musimy iść teraz do pokoju House'a. Skończył nam się czas. - Foreman wyszedł z pokoju bez kolejnego słowa. Cameron pośpiesznie poszła za nim, czując ten jad w powietrzu i obecność Chase'a za nią.

cdn...

piłeczka Haus'a

Chciałaś motywacji, proszę dostaniesz ją...

Myślę, że wiesz, że nie przepadam za Cameron, ale dobrałaś tak dobry fick moja droga, iż tu mi się podoba.

Jeśli dobrze zrozumiałam, jest tu sporo shipów, z czego na pewno mogę wyłonić Hameronka i Chaseronka. Tak jak pierszemu nie kibicuje, to druga opcja ostatnio przypadła mi do gustu.

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

O, mam dedykacje. Jak miło.

Tutaj Cameron jest przedstawiona, jako bardzo silna osoba i to mi się przede wszystkim podoba. Dochodzę do wniosku, że prawdopodobne jest, iż ją polubię, brawo Rory, to się jeszcze nikomu nie udało, naprawdę. To jest wręcz nie prawdopodobne, chyba trzeba to wpisać do księ rekordów...

Ale wracając do ficku. Wywołał on u mnie wiele emocji, zdecydowanie silniejszych niż poprzednio. Teraz nie zasnę...

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

Tak sobie czytam i coraz bardziej zaczynam się zastanawiać, dlaczego tylko ja komentuję, chociaż ktoś oprócz mnie to czyta... Przynajmniej tak mi się wydaje, bo jak wczoraj wieczorem patrzałam na liczbę odwiedzin, to było ich 165. Jak patrzałam teraz to jest 177, odejmując moje wejście teraz i zakaładam, twoje dwa zostaje dziewięć niewiadomych. No, albo tak często sprawdzasz czy komentuję, co mi pochlebia...

Czy to goście, czy horumowicze, nie wnikam... Masz czyelników. Może nieśmiałych?

Co do czwartej części, chyba jest ciut krótsza niż poprzednie, ale to nieszkodzi i tak post pozostawię.

Cameron pojechała za nimi na pogotowie, co wywołało u niej masę wspomnień, czemu się nie dziwię, w końcu spędziła tam sporo czasu. Rozumiem jej troskę o Chase'a, był jej mężem, po za tym ona lubi opiekować się ludźmi, lecz na jej miejscu chyba bym tak nie zrobiła...

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

No dobrze, przeczytałam tą część juz ww wtorek, ale jakoś nie umialąm sie zebrać by skomentować.

Nie pomyślalabym, że sprawy potoczą w taki sposób. Co z tego wyniknie? Jeszcze nie wiem, ale mam nadzieję, że w niedługo przeczytam.

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

Nie miałam zamiaru komentować dzisiaj, ale wyjeżdżam jutro i wrócę w środę, więc postanowiłam jeszcze zamieścić ten post przed wyjazdem.

Twoja odpowiedź nie była jednoznaczna co do happy end'u, ale przynajmniej wiem co mnie czeka i jak na razie to mi wystarczy.

Cameron jako szefowa... Nie wiem czy i jak to się sprawdzi, ale jest interesujące...

Rory Gilmore

anuśka

Witaj! Przeczytałam wszystko jednym tchem! To prawda, zgodzą się z kochaną Piłeczką, że świetnie tłumaczysz. Czekam na resztę, bo wciągnęłaś mnie

. Jestem ciekawa, co z Cameron, jako szefem... Będą jakieś cięte riposty? Ogólnie, powróci lekko housowski klimacik? no i będzie coś z Trzynaście? Tak mi jej żal, tak mi jej szkoda...

Czekam na kolejne części, Ania

piłeczka Haus'a

Przepraszam, że nie wcześniej. Nie miałam Weny, na napisanie tego komentarza, ale Wena kapryśny stwór, raz jest, raz jej nie ma. Teraz ją mam, dlatego piszę ten post.

No, sprawy przybrały poważny tor. Zawsze dziwiły mnie relacje między Cameron, a Cuddy. Taka jakby przyjaźń, a jakby nie...

Rory Gilmore

anuśka

Och, wiem jak to miło, gdy ktoś jeszcze czyta Twoje posty i fanficki

. Mimo, że to taka mała, niezbyt dobrze pisząca i nie najlepiej znająca się na fachu czytelniczka

.
Lubię ficki Chaseron i 14, i liczę na więcej 14, bo jakoś... nigdy nie wyobrażałam sobie schorowanej 13-stki i ciężko mi sobie wyobrazić, jaka ona by była. Ten fick jest bardzo, bardzo dobry, a Ty sobie z nim bardzo dobrze radzisz! Brawa, brawa!!

Cytat:
Cameron zatrzymała się. Spojrzała na niego, nie zauważając, że burza się nasiliła. Po raz pierwszy od jej powrotu nie okazał jej niczego poza urazą. W tym momencie, kiedy deszcz zamazywał tą przestrzeń między nimi, Cameron mogła dostrzec pęknięcia tworzące się na ścianie, którą utworzył wokół siebie. On był tylko niewinną ofiarą, która znalazła się pomiędzy tym wszystkim.
- Nie. - powiedziała spokojnie. - Nie zrobił tego.
Stojąc tu, przez mieszkaniem, które mieli przeszukać, tak jak to robili wiele razy, dostrzegła siebie i Chase'a stojących na krawędzi czegoś co mogło się łatwo rozsypać. Pomimo tego wszystkiego, wciąż była między nimi ścieżka, wybrukowana czymś innym niż obecna sytuacja, ale wciąż jeszcze poza zasięgiem. Było to bolesne, ale jednak pojawiła się ta nikła możliwość pomiędzy beznadziejnością sytuacji i poczuła, że desperacko pragnie by się wszystko ułożyło.
- Foremana też zostawiłam. - odezwała się po dłuższej chwili milczenia. - To mój przyjaciel. Nie tylko ty zostałeś skrzywdzony. - to był zły ruch, od razu to zrozumiała. Znów pojawiło się to napięcie w jego postawie a to co było ledwie odbudowane, runęło. Cameron zaczęła się zastanawiać czy przypadkiem zbyt pochopnie nie oceniła sytuacji i nieopatrznie pozwoliła sobie na zobaczenie czegoś co tak bardzo chciała zobaczyć a czego tak naprawdę tam nie było.
- Mamy pracę do wykonania. - powiedział Chase. - Daj mi klucze. - wyrwał je z jej ręki, unikając jakiegokolwiek kontaktu, na który miała nadzieję a który wydawał się go palić.

To ważny fragment, który mi się bardzo podoba; chyba po raz pierwszy Chase i Cameron zaczynają rozmawiać, chociaż przebąkiwać o swoich uczuciach, a nie tylko na siebie warczeć.

Ach, i podziękuję tu Piłeczce za takie fantastyczne komentowanie mojego ficku!

Czekam na resztę

piłeczka Haus'a

Rozpieszczasz nas.

Ale my to lubimy być rozpieszczane.

Wreszcie czuć, jakby zza burzowych chmur wyjrzało słońce, i atmosfera w ficku trochę się poprawiła.

Cieszę się, że relacje między Chase'm a Cameron nie są już aż tak napięte jak na samym początku, chyba, że to ja to inaczej interpretuję.

Pomysł z '' niańczeniem '' go wydaje się być dobry, a nawet potrzebny. Bo po tym co zrobił, całkowite zaufanie nie jest dobrym pomysłem.

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

No wiem, zapomniałam się.

Przeczytałam w poniedziałek, ale po powrocie ze szkoły o 17.30 i późniejszej wycieczce do sklepu, już nie miałam siły. Wczoraj też jakoś tak się złożyło, że nie miałam czasu . . . Ale teraz komentuję.

I znowu akcja! Jak ja lubię takie dynamiczne fanficki.

Sprawa dosyc szybko rozwiązana, ale nie takie się już zdarzały.

Rory Gilmore

Rory Gilmore

piłeczka Haus'a

Wzbudziłaś u mnie tak wielkie wyrzuty sumienia, źe musiałam skomentować jak tylko weszłam na komputer. Tak wiem, zapomniałam się.

Znowu, mam bardzo krótka pamięć. Po za tym tak pochłania mnie szkoła, że pomimo tego, że wchodzę tu codziennie, to nie mam siły pisać. Dla ciebie się zmuszę.

Więc tak, zacznę od części pierwszej. Później drugiej, i później trzeciej.

Nie spodziewałam się. Miło ze strony Formana, że pomógł jej przy przeprowadzce. Im dłużej czytam ten fick, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, jak bardzo zagmatwane są w nim relacje. Ciekawe, czy gdyby wróciła Cameron też by tak było?

Rory Gilmore

Piłeczko, dziękuję Ci za komentarz

Nie wydaje się, że pisałaś to na odczepnego. Poprawiłaś mi nastrój, gdyż zaczęłam watpić w sens tłumaczenia tego dalej.
Jak się pojawiać będą komentarze to ja mogę i codziennie dodawać nowe części

Mi to nie przeszkadza

anuśka

Och, przepraszam, ale wyjechałam na tydzień, byłam bez komputera i nie spałam prawie wcale. Ogólnie, nie miałam możliwości i głowy, by coś napisać, bo moje życie ostatnio przypomina wielką karuzelę. przepraszam, strasznie.
Lecz... odnosząc się do notki:
Mam wrażenie, że Chase wcale nie chce dogadać się z Cameron, zastanawiam się, dlaczego nie usiądą i nie zaczną rozmawiać. Po prostu. Wiem, że to koszmarna rada, ale są dwa wyjścia: dogadają się lub nie. Na razie są w kropce, ale muszą coś z tym zrobić.
Chociaż... chwila, chwila. Jak łatwo radzić postaciom z fiku, prawda? I zdałam sobie sprawę, że to nie jest takie łatwe. To, że Chase usłyszał, jak Cameron nazwała go socjopatą pogorszyło znacznie sytuację. Może to było tylko chlapnięcie, jedno słowo, ale jednak wplątała się jeszcze bardziej w tę awanturę.
Cytat:
"- I tu jest problem. - powiedział Foreman. - Nie wsadzimy mu rurki w gardło, jeśli odruchy wymiotne są tak częste. Nie możemy powstrzymać tych odruchów, jeśli nie wiemy co je powoduje. W innym wypadku możemy go zabić. Więc musimy wsadzić mu rurkę do gardła by sprawdzić co powoduje wymioty, ale najpierw musimy powstrzymać te wymioty by go zbadać.
- Hmmm... To brzmi jak... No, nie wiem... Zadanie dla laryngologa? - Chase odchylił się bardziej na krześle, stracił równowagę i prawie runął do tyłu.
- O co ci chodzi? - Cameron w końcu nie wytrzymała. Miała już go dosyć. - Graj w te swoje gierki, bądź na mnie zły. Mam to gdzieś, ale rób to podczas wolnego czasu. Ale w tym momencie zagrażasz pacjentowi.
- I to cię zaskakuje? - zapytał Chase stając niepewnie na nogach. - Dlaczego ma mnie to obchodzić? Jestem zimnokrwistym socjopatą. "

Ojć, to zabolało mnie autentycznie. Poczułam się złapana na gorącym uczynku, jak Cameron. A poniekąd przez Chase'a, pacjent umarł. Może nie do końca przez niego, ale nie wyobrażam sobie takiej nieczułości! Wiem, że robił to tylko przez Cameron, że chciał jej zrobić... nie wiem, na złość, albo udowodnić coś, albo po prostu... nie był w stanie. Lecz to było cholernie niedojrzałe i dziecinne z jego strony, że na chwilę nie mógł odłożyć własnych problemów i ruszyć tyłek do ratowania pacjenta.

Ciężko mi ogarnąć ich problemy i to, co powinni zrobić. Gdybym pisała ten fik, kompletnie nie wiedziałabym jak go zakończyć, czy wiarygodnym jest po czymś takim w ogóle... rozmawiać? I jak w dodatku? Może to dlatego, że ostatnimi czasy sama mam mętlik w głowie. Dlatego czekam na dalszą część i jestem ciekawa, jak to rozwiążą, bo sama nie potrafię sobie wyobrazić.

Pozdr i jeszcze raz przepraszam,
Ania

Rory Gilmore