Drabble ;-)

Annie

Znalazłam coś takiego na ff, rozbroiło mnie, więc się podzielę :smt002 Umiejscowione jest między se2 a 3, [link widoczny dla zalogowanych] jest tutaj, miłego czytania Yellow_Light_Colorz_PDT_15

Nadal jestem chory

Do: Dr Gregory House
Temat: Jak się masz?
House, jak się miewasz ostatnio? Ketamina działa?
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Hello?
House! Od poprzedniego maila minął tydzień! Umarłeś?
--
Do: Dr Lisa Cuddy
Temat: (bez tematu)
Przestań do mnie dzwonić.
--
Do: Dr Gregory House
RE: (bez tematu)
Nie odbierzesz telefonu. I jesteś na zwolnieniu, co znaczy, że nie przychodzisz do szpitala, a także że nie mogę sprawdzić, jak się miewasz.
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: (bez tematu)
Zawsze możesz wpaść mnie zobaczyć, w tych swoich bosko wydekoltowanych bluzeczkach.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Bardzo śmieszne.
Dziękuję. Ale muszę pracować. No i w dalszym ciągu nie powiedziałeś mi, jak się czujesz.
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: Bardzo śmieszne.
Naprawdę się o mnie martwisz, nie zaprzeczaj. Praca? Och, masz na myśli tę rzecz, którą powinienem teraz robić. Cóż, to nie jest ważne. Zawsze możesz przyjść mnie odwiedzić.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: House!
House! Ludzie tu umierają. A mnie obchodzi po prostu samopoczucie kogoś dosyć ważnego dla interesów tego szpitala.
--
Do: Dr Lisa Cuddy
Temat: (bez tematu)
Teraz już wiem, dlaczego uprawiasz jogging.
--
Do: Dr Gregory House
RE: (bez tematu)
Czy to miało w jakiś pokrętny sposób nawiązywać do poprzedniego maila?
--
Do: Dr Gregory House
RE: (bez tematu)
Chwila. Uprawiałeś jogging?
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: (bez tematu)
Nie, bardzo wolno biegałem.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Zabiję cię.
Nie powiedziałeś mi, że czujesz się lepiej!!
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: Zabiję cię.
Uch och, dwa wykrzykniki oznaczają cyber-krzyk.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Praca
Rusz tyłek i wracaj do pracy!
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: Praca
Mam oryginalne zwolnienie lekarskie. Na osiem miesięcy. Jeśli tylko ktoś nie wymyśli maszyny czasu, wciąż mam jeszcze około dwóch miesięcy.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Nie obchodzi mnie to!
Osiem miesięcy na zagojenie się ran postrzałowych! Które niezaprzeczalnie się zagoiły, skoro możesz biegać! Jadę do ciebie.
--
Do: Dr Gregory House
RE: (bez tematu)
House! Otwórz drzwi!
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: (bez tematu)
Właśnie to zrobiłem. Nikogo nie ma. Niezła gra słów, tak na marginesie*.
--
Do: Dr Gregory House
RE: (bez tematu)
Masz wracać do pracy jeśli czujesz się lepiej.
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: (bez tematu)
Dlaczego odnoszę nieodparte wrażenie, że aż cię nosiło, żeby napisać poprzedniego maila wielkimi literami?
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Bo jak nie…
Przejdziesz na urlop bezpłatny, jeśli dalej będziesz ciągnął tę farsę.
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: Bo jak nie…
Nadal jestem chory!
--
Do: Dr Gregory House
Temat: Och, proszę.
Nie, nie jesteś!
--
Do: Dr Lisa Cuddy
RE: Och, proszę.
Owszem, jestem.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: (bez tematu)
Nie będę ciągnąć tej bezsensownej kłótni.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: (bez tematu)
Dobrze wiesz, że nie zamierzam cofnąć tej groźby tylko dlatego, że nie odpisujesz na maile.
--
Do: Dr Gregory House
Temat: (bez tematu)
House?
--
Do: Dr Lisa Cuddy
Temat: HAH!
Dałaś się nabr… O cholera. Czy Wilson dał ci klucze?
----
* Nie udało mi się tego zachować, ale chodzi oczywiście o Hałsowe nazwisko w kontekście otwierania drzwi Yellow_Light_Colorz_PDT_15 Tak przynajmniej myślę...

*Madziula*

super

strasznie mi się podoba

Cave

swietne

nie no

ceone

haah miszczostwo ;d

*Madziula*

napisałam coś takiego... tylko nie wiem czy to jest zrozumiałe dla osób, które nie oglądały the L World...

***
- House co sądzisz o ponownym zejściu się Bette i Tiny?
- Wilson! Mówiłem Ci, że lepiej oglądać „The L World” bez głosu…
- Ale co sądzisz…?
- Że bez głosu i wczuwania się w fabułę lepiej mi się ogląda
- No ale chyba możesz odpowiedzieć czy wolisz Bette z Tiną czy z Jodie?
- …
- House no odpowiedz!
- Jodie to ta głucha?
- Aha
- I myślisz, że będziesz miał jeszcze szanse ją oglądać przy boku Bette po tym co jej zrobiła?
- Jeśli człowiek kocha wybacza wiele rzeczy…
- Wiele złych słów i płacz po nocach też?
- Też…
- Sorry Wilson muszę wyjść…
- House! Gdzie idziesz?
- Może wybrakowanym ludziom zostaną wybaczone winy…

*Madziula*

wczoraj naszedł mnie wredny wen... po napisaniu 3 depresyjnych drabbli postanowiłam przestać pisać i go przeczekać...

***
Ciemny wieczór otoczył miasto, wciskał się do nieoświetlonych domów, otulał miękko siedzące w ciemnościach samotne postacie…
Ktoś nie wierzy, że można grać na pianinie w ciemnościach? On potrafił…
Ktoś nie wierzy, że można czytać książkę w ciemnościach? Nie można…
Ktoś zapyta dlaczego próbować to wszystko robić po ciemku… przecież można włączyć światło… Można. Tylko najpierw trzeba zauważyć, że zrobiło się ciemno…
Oni nie zauważyli…Zatopieni w myślach nie widzieli nic…

***
Wśród odłamków szkła chodziła na boso… Nie obchodził ją ból odczuwalny w stopach… Nie obchodziło ją, że z kuchenki ulatnia się gaz. Bez znaczenia był fakt że nie powinna łączyć swoich antydepresantów z alkoholem. Jego już nie było… Zniknął sens jej życia… Skoro wychudzona niczym anorektyczka śmierć przyszła po niego niech przyjdzie i po nią…
Słońce zgasło, księżyc nie pojawił się na niebie. Jej życie owładnęła ciemność… Teraz już miała pojęcie co on czuł… Był silniejszy od niej… Ona nie potrafi się zabić… Był słabszy od niej… Ona znajdzie siły by dalej walczyć z przeznaczeniem.

***
Stosik różnokolorowych tabletek. Różne kształty, różne kolory, różne działania. Połączone razem mają zapewnić piękną śmierć. Spokojną. Z miłymi halucynacjami. Płynne wejście w stan stu. Bezbolesny koniec pracy całego organizmu. Marzenie…
Oczywiście tylu tabletek nie kupi się w aptece za jednym razem nie wzbudzając podejrzeń. To było systematyczne zaplanowane działanie. Tak silne leki są tylko na receptę… Ale to przecież żaden problem, zwłaszcza jak się jest dziekanem medycyny.
Pogłębiająca się depresja o której nikt nie wie.
Bezsilność która ją ogarnęła…
Kieliszek najlepszego czerwonego wina.
Śliczna sukienka i makijaż…
Coś jeszcze?
Ach tak… list pożegnalny…
Tylko do kogo…kogo obejdzie jej śmierć…
„House przepraszam… Po prostu już nie miałam sił… Chyba potrafisz mnie zrozumieć…”
Źle.
Kartka zmięta w kulkę
„House…”
Kolejna kartka zmięta w kulkę…
Chwycony pośpiesznie telefon
-„House jesteś może… Nie chcę odejść bez pożegnania a nie umiem powiedzieć żegnaj…”
-…
-„Życz mi dobranoc House… proszę…”
-…
-„Przepraszam, po prostu nie mam już sił dłużej walczyć…”
- …
-„ Jest mi tak strasznie źle…”
-…
- „House czy kiedy ty próbowałeś się zabić bałeś się?”
-…
-„House jesteś?”
-…
-„House dlaczego Cię nie ma?”
- …
- „House…”
Czyjeś bezpieczne ramiona otaczające jej ciało. Ciepło drugiej osoby.
- „House co tu robisz?”
- „Nie zostawiaj mnie…”

eye_roller

buuuuuuuu-omg- depresyjnie się zrobiło......
podobało mi się jednak. bo czasem odmiana jest wskazana. szczególnie ostatnie.

*Madziula*

- Lisa! Lisa gdzie jesteś?
- Cześć nie sądziłam, że tak szybko przyjedziesz.
- Stęskniłem się za Tobą.
- Ja za Tobą też.
- Tak rzadko mnie ostatnio odwiedzasz…
- Przepraszam…
- Tak się cieszę z wiadomości o dziecku…
- Ja cieszę się bardziej
- Zapewne
- Co Cię gryzie?
- Kto jest ojcem tego dziecka…?
- …
- Kochanie dlaczego milczysz?
- Tato, moje dziecko nie będzie miało ojca…
- Wiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć córeczko?
- Wiem, dlatego zadzwoniłam… Podobno jakiś Pan Cuddy jest specem od składania łóżeczek?

*Madziula*

Oo napisałam Hilsona

-Wilson po cholerę wymyśliłeś wyjazd do pubu odległego o 30km?
- Bo mam dość wchodzenia z tobą ciągle do tych samych pubów. Nie chcę tracić reputacji a przez ciebie niedługo zyskam reputację alkoholika. Przy pubie jest motel, będziemy mogli w nim przenocować zarezerwowałem 2 pokoje
- Byłeś już tam?
- Nie. Namiary znalazłem w necie.
- Skoro ty stawiasz dzisiejsze picie mogę jechać na koniec kraju. Byle mieli Burbon.

[30km dalej]
- No Wilson całkiem sopory ten pub… Istnieje nawet całkiem spora szansa, że ten wieczór okaże się bardzo ciekawy
- Yeah

[ranek]
- House… chyba nawet nie spodziewałem się, że ten wieczór może okazać się AŻ TAK ciekawy
- Nie doceniasz mnie Jimmy
- House…
- Tak?
- Zróbmy coś by poranek był równie ciekawy jak noc…

jeanne

Nena

przeczytałam jak na razie tylko tego Hilsona bo mnie poganiają

no i

na twarzy

cudne

DJWero

Boskieeeee!!!
Tak mi się podobało, że przeczytałam po polsku i po angielsku xD

Cave

Richie117

*Madziula*, bossskie to było

Może zechciałabyś rozwinąć tego drabelka?? Dział Hilson czeka z otwartymi ramionami

eeej... Ja chcę, żeby coś takiego zdarzyło się w 5x04

A poważnie, to się zastanawiam, ile takich Hilsonowych perełek mnie ominęło, bo nie wychylam nosa z działu Hilson...

*Madziula*

Richie117

Hilson z dodatkami... zwykle nie przepadam, ale TO było...

(marnujesz talent na Cuddy

)

Annie

Temat umarł śmiercią naturalną, reanimuję

Taka wizja Cuddy i House'a chodzi za mną od wczoraj, nie powiem, przez kogo

Długo i szczęśliwie

- I że cię nie opuszczę aż do śmierci.
- Małżeństwo zostało zawarte. Może pan pocałować żonę.
Nikt nie musiał im tego dwa razy powtarzać. Wśród burzy oklasków Lisa Cuddy i Gregory House przypieczętowali swoje małżeństwo długim pocałunkiem.

***

- Kochanie, nie widziałaś moich okularów?
- Są w kuchni, na stole! - odkrzyknęła mężowi Lisa.
- Pomożesz mi? Nigdzie ich nie widzę - usłyszała za chwilę.
- Bez nich w ogóle niewiele widzisz...
Lisa odłożyła niedokończoną robótkę na stolik i z westchnieniem wstała z fotela. Latka lecą, oj, lecą.
Człapiąc mężowi na ratunek, mimo woli spojrzała na ich ślubne zdjęcie i uśmiechnęła się. Kto by pomyślał, że wytrzymają ze sobą prawie trzydzieści lat...

minnie

Bardzo fajne

Lisa i Greg za 30 lat...

Dawno drabble się nie ukazywały, a tu prosze taki fajny

Pinky

Gora

Piękne

Wszystkei

Dżuczek

Wyjście

Milczeli. Wysiadł z samochodu i przelotnie spojrzał na budynek, do którego za chwilę miał wejść. I zostać tam, nie wiadomo na jak długo. Oddał Wilsonowi swój zegarek. Może lepiej nie zdawać sobie sprawy z szybkości (a może powolności) upływającego tu czasu. Czy miał jeszcze do czego odliczać tęskne minuty? Chyba nie wybiegał nawet w myślach w tak daleką przyszłość. Tak, mimo wszystko wydawała się być bardzo daleko. Z rąk przyjaciela odebrał niewielką torbę. Czy to wszystko co miało dla niego wartość naprawdę; czy też tylko tyle mógł zabrać ze sobą?
Nie powiedzieli sobie ani słowa. Żadnego krzepiącego uścisku dłoni, przyjacielskiego poklepania po plecach, słów dodających otuchy. Żadnego: "Wszystko będzie dobrze", "Poradzisz sobie", "Jeśli będziesz czegoś potrzebował...". Żadnego gestu wyrażającego wiarę ani nawet nadzieję. Tylko milczące spojrzenia, za którymi czaił się strach. Po obu stronach. Czy nie było tam nic więcej? Czy pozostało już tylko to?
Popatrzył chwilę na Wilsona. Nie pożegnał się, nie rzucił żadnego żartu na temat tej sytuacji ani miejsca, w których się znalazł. Zabrakło mu również słów pełnych powagi. Trudno było skomentować to wszystko, co się wydarzyło w jakikolwiek sposób. Nawet jemu.
Wyminął Wilsona i ruszył w kierunku budynku. Gdyby mógł, zawróciłby w każdym momencie. Wiedział o tym. Dlatego szedł nieśpiesznie, ale równo i zdecydowanie przed siebie. Cofanie się nie byłoby najlepszym wyjściem. Tego co teraz robił właściwie też nie nazwałby najlepszym wyjściem ani wyjściem w ogóle. Miał poczucie straty. I silne przekonanie, że to strata bezpowrotna...
Zostało już tylko jedno pytanie: czy jest już za późno? Odpowiedź prawdopodobnie znajdzie za murami tego ponurego gmachu. Czy tylko dlatego tu przyjechał? Czy to właściwie ważne, co o tym wszystkim myślał? Czy mógł stawiać sobie jeszcze jakieś cele? Czy będzie decydował o czymkolwiek? Oczywiście, że chciałby, ale czy powinien? Przecież oddaje swoje życie w ręce kogoś innego - nie bez powodu. Nie będzie sprawował nad sobą kontroli, przynajmniej nie w takiej mierze, do której przywykł. A jednak się tutaj pojawił, nie widząc dla siebie lepszego wyjścia. Zgodził się zostać biernym uczestnikiem poszukiwania odpowiedzi na prawdopodobnie najważniejsze pytanie w jego życiu: Czy jest już za późno?
A Wilson uśmiechnął się nieznacznie. Niezauważalnie z dzielącej ich odległości. Zanim zamknięto drzwi.

Annie

Prawie wszyscy sobie poszli do swoich tematów i nie wiem, czy ktoś tu w ogóle jeszcze zagląda, ale ja jestem wierna, o

Z poślizgiem dedyk Dżuczkowi

---------

Kiedy w grę wchodzą tak ostateczne sprawy, jak życie czy śmierć, psychologia zawodzi na całej linii. Trafia, jak to się mówi, jak kulą w płot. Żadne badania, rozprawy naukowe, żmudne eksperymenty nie są w stanie odzwierciedlić ludzkich emocji.

Umieranie wcale nie ma pięciu etapów. Ma co najwyżej dwa.

Najpierw jest niedowierzanie, nadzieja, że może to jednak jakaś nieziemska pomyłka. Wbrew faktom, wbrew logice.

Remy wpatrywała się w wynik badania niewidzącym wzrokiem. Czerwone litery napisu „HUNTINGTON’S” odcinały się wyraźnie od reszty tekstu, nie dając o sobie zapomnieć.
Właściwie od początku czuła, że rezultat nie może być inny. Zgodnie z prawem Murphy’ego, jeśli coś może się spieprzyć, spieprzy się na pewno. Niby dlaczego miałaby nie odziedziczyć choroby po matce? Tak rzadko zdarza się, że osoby z Huntingtonem mają zdrowe dzieci…
A jednak się zdarza. Czekając na wynik, uczepiła się tej myśli jak tonący brzytwy. Może jednak ktoś tam, na górze, nie pozwoli jej skrzywdzić?
Tak bardzo się rozczarowała. Mimo podświadomej pewności, że wyrok – bo inaczej nie można tego nazwać – będzie skazujący, miała jakiś cień nadziei.
Cóż, rzeczywistość jest brutalna.

Najpierw jest niedowierzanie. Potem przychodzi rezygnacja.

Starała się żyć tak, jak wcześniej. Może nawet bardziej intensywnie – w końcu musi spróbować wszystkiego, zanim będzie za późno. Chodziła na imprezy, spotykała się z przyjaciółmi, pracowała. Szukała prawdziwej miłości, bo głupio byłoby umrzeć, nie poznawszy, jak smakuje. Nic się nie zmieniło – a jednak zmieniło się wszystko.

Tamtej nocy jak nigdy wcześniej czuła, że jest sama. Taub wrócił do żony, Cameron, Chase i Foreman mieli siebie nawzajem, nawet przy łóżku House’a czuwała Cuddy. Kutner… Kutner świetnie radził sobie sam.
Tylko obok niej nie było nikogo, kto razem z nią czekałby na wynik badania, a potem powiedział najbardziej oklepany tekst świata: „Wszystko będzie dobrze”.
Remy nie bała się śmierci. Bała się, że będzie musiała w samotności stawić jej czoła. Że nikt nie będzie trzymał jej za rękę, kiedy nie będzie można zrobić już nic innego. Że nie usłyszy „Będę tęsknić”. Że w końcu wszyscy o niej zapomną.

Umieranie wcale nie ma pięciu etapów. Nie ma nawet dwóch. Od początku do końca jest tylko jedno – strach.

Dżuczek

A więc, Annie, jest nas tutaj przynajmniej dwie

A kiedyś taki tłum, gdzie wszyscy są? Teraz powinni wrócić

Wróćcie!
Ty dopieszczasz mnie, ja "nadkocham" Ciebie

Moim głęboko skrywanym marzeniem było odżycie tego tematu-jedynego jaki umożliwiał różnym autorom umieszczanie tekstów o różnej tematyce. I ta reanimacja jest możliwa dzięki Tobie za co dostajesz ode mnie

Normalnie czuję się kochana

Zaczynam czytać i już początek każe mi się zatrzymać i podnieść szczękę z podłogi.

Dżuczek

Wyobraźcie sobie - jeśli ktoś to przeczyta - że to jest drabble.

------------------------------------------------------------------------------

Przytul się do niej. Jej cicha obecność jest czymś więcej niż zaproszeniem. Niechętnie uświadamiasz sobie, że - być może - to wszystko, co świat jest w stanie ci zaoferować. Mimo to wahasz się i z trudem obracasz na drugi bok tylko po to, by znów zobaczyć...ją. Zaciskasz więc powieki z całej swojej wątłej siły, ponieważ wiesz, że jej propozycja przyniesienia ulgi oraz pocieszenia jest ostatnią na świecie na jaką byś się zgodził. Mija trochę czasu zanim orientujesz się, że po twojej twarzy spływają łzy. Łaskoczą koło ucha, prawie jak delikatny pocałunek. Już nie słyszysz swojego urywanego oddechu. Nie pamiętasz czy zacząłeś ignorować go świadomie czy może ból na tyle mocno absorbował twój umysł, że przestał on zwracać uwagę na wszystko inne. Umysł. Próbujesz go oszukać ideą, że twoje ciało nie istnieje, że cierpisz na fantastyczny przypadek cenestopatii. I to nawet nie byłoby kłamstwo - w końcu ta torturująca cię część ciała jest w zasadzie martwa. A to, co teraz odczuwasz to jej wyrafinowana zemsta zza grobu. Uśmiechasz się przez ułamek sekundy. Tak, ten grymas jest teraz twoim uśmiechem. Zatem krzywisz usta w makabrycznym uśmiechu, bo nie miałbyś nic przeciwko dołączeniu do owych martwych części twego ciała - gdziekolwiek się teraz znajdują. Konkrety lokalizacji przestają mieć dla ciebie znaczenie - byleby nie tutaj i nie teraz. Nagle czas i przestrzeń robią ogromną różnicę w twoim życiu. Przerażajace, że potrafisz postrzegać śmierć jako zbawienie. Ile razy pomyślałeś o niej w ten sposób? Obracasz się nagle na plecy osaczony ścieżką własnego rozumowania. Bo ona się zapętla wokół ciebie i tkwisz w kręgu, z którego nikt cię nie wyciągnie. Przytul się... Mimo iż uparcie wpatrujesz się przed siebie wciąż widzisz ją kątem oka, to z jednej, to z drugiej strony. Doskonale wiesz, że jest zimna, nieprzyjemna w dotyku i niewzruszona twoim bólem, ale przynajmniej obecna. Ostatkiem sił walczysz z obezwładniającą chęcią przyjęcia od niej pomocy. Ale ulegniesz. To tylko kwestia czasu. Wreszcie ulegniesz i z cichym płaczem wyciągniesz do niej trzęsące się ręce, żeby ją objąć. Skoro to i tak ma nastąpić, dlaczego nie już...?
Przytul się do ściany.

ginger_42

Miażdżące. Przejmujące. Dobrze opisane.
Piękne jednym słowem.