Misja Australia

Madzia

fajna czesc.

i ta rozmowa miedzy Chasem a House'em. cudo.!

Kasinka

Jeeee następna część Misji.. ! :smt003
Hmmm... Pełna powaga tym razem.... :smt002
Chyba House naprawdę się starzeje, nie potrafi wyciągnąć informacji od Chase'a :smt005

Fajne... tylko ZA KRÓTKIE!
Lud domaga się więcej :smt003

Madzia

Kasinka, to jest 1\2 czesci.

lolok jeszcze nie napisala dalej. :\ ale ja poczekam.

Poziomka

Ja też poczekam. :smt003
Fajne, ale czegoś mi jednak w tej części brakowało. Tylko nie wiem czego ? I to wcale nie przez to, że mały fragment... Aaaaa... Nieważne :smt003

Kasinka

Madziu, Poziomko poczekam z Wami :smt003 .Przecież trzeba wspierać naszą nieustraszoną lolok i motywować ją do pisania, nie? :smt005

Poziomko, zapewne brakowało Ci w tej części tego samego co mnie :smt003 :smt002 mnie brakuje zawsze tego jednego we wszystkich nie-hilsonowych fikach :smt003 ale jeszcze brakowało mi hałsowego poczucia humoru (lolok nie zabijaj) Yellow_Light_Colorz_PDT_37

Jak coś to ja nic nie mówiłam Yellow_Light_Colorz_PDT_43 Yellow_Light_Colorz_PDT_43 Yellow_Light_Colorz_PDT_43

Madzia

lolok, Cie nie zabije..mam nadzieje.

mi tez troche brakowalo House'owego poczucia humoru..

Poziomka

House'owe poczucie humoru to jedno. :smt003
Jak dla mnie to, masz rację Kasinka, brak pewnego istotnego czynnika ludzkiego wpływa negatywnie na odbiór tegoż to fika. :smt003
Ale i tak mi się podoba.

Więc czekamy cierpliwie razem na ciąg dalszy i motywujemy lolok :smt003

judyth1

o wow! teraz mnie to zaintrygowało

Po co mu te czapeczki:P

Poziomka

lolok25 nie każ nam tak długo czekać!!! :smt010
Jeśli potrzebujesz motywacji to proszę, oto ona :smt031 :smt040

Lolok, lolok, lolok!! :smt003

kremówka

pisz, pisz lolok

"Misja Australia" to najlepsze lekarstwo na zły humor

Lolok

opublikuję w tym tygodniu, bo teraz sen z oczu spędza mi GP Niemiec, a od poniedzialku biorę się za pisanie. Obiecuję.

Kasinka

lolok trzymamy za słowo...
Jak coś to cię będziemy dopingować i poganiać :smt040 (na różne sposoby :smt027) :smt005 :smt005

Poziomka

Dokładnie! Trzymamy za słowo, a jak nie to wiesz... :smt066 :smt003

Lolok

Proszę bardzo jest rozdzialik.

PART TEN [2/2]
-Coś ty taki radosny? Gwiazdka dzisiaj?- zapytał Eric.

-Nie. Cameron wychodzimy.

Chase i Cameron wyszli z laboratorium. House wezwał ich przez pager.

-No jesteśmy.

-Zbliża się dzień wyjazdu, moje robaczki. Wylatujecie jutro. Samolot macie o 8.35. Oto wasze bilety. Nie rozrabiajcie w samolocie. –na twarzy House’a pojawił się szatański uśmieszek.

-Nie musisz się o to troszczyć. –powiedział Chase trochę oburzony tym, że House powiedział o rozrabianiu. Chase potraktował to jak małe dziecko, które jest złe jak mu się czegoś zakazuje lub mówi, że to jest złe. A przecież Gregowi chodziło o coś zupełnie innego, o coś nie dla dzieci…

Cameron i Chase opuścili gabinet swojego pracodawcy, a zarazem człowieka, który ciągle z nich kpił i żartował. Byli poniżani, ale kochali swoją pracę, i tego człowieka również, być może za to, co rozbił i jak to robił.

Każde z nich pojechało do swojego domu wyspać się przed długą i męczącą podróżą do Australii.

Cameron zmęczona od razu po powrocie do swego mieszkania walnęła się na łóżko, ale nie było jej dobrze. Myślami sprawdzała czy wszystko spakowała, bo zapomnienie czegoś na wyjeździe to była dla niej katastrofa.

Robert w drodze do domu zatrzymał się w kawiarence na rogu i kupił kawę oraz kremówkę. Jechał do rodzinnego kraju. Jechał do matki, która całe życie piła. Nie wiedział czy się zmieniła, ale przykre wspomnienia z dzieciństwa wracały. Robert zbyt bardzo kochał swoją pracę by odmówić House’owi wyjazdu. Ale jednak wyjazd tam był czymś innym niż tylko pokonanie granic, stref czasowych… to było zmierzenie się z jego przeszłością. Ze wspomnieniami i uczuciami, które się w nim mieszały. Wiedział, że pojadą dwa tygodnie wcześniej niż zaplanowana jest misja, aby pozałatwiać swoje sprawy. Ten człowiek, który go tak poniżał i z niego kpił, dał mu możliwość powrotu do przeszłości i pozałatwiania spraw, które są niejasne. Zamknięcia tamtego rozdziału życia.

Chase zakończył rozmyślania, bo się nie spakował. Było już późno więc czym prędzej udał się do mieszkania i zaczął sprawdzać, czy wszystko co sobie zaplanował jest już w walizkach.

Jutro wylatują. Muszą wstać bardzo wcześnie. Położyli się do łóżka. Każdy do swojego oczywiście…

CDN

judyth1

Położyli się do łóżka. Każdy do swojego oczywiście…

pewnie ostatni raz...xdxdxd

Poziomka

Wreszcie lolok. :smt003

Kasinka

Jeee kolejna część!
jak zwykle lolok, bardzo fajne! :smt003

nie rozrabiajcie w samolocie co Ty im planujesz? :smt005 :smt016

motylek

moje robaczki.

judyth1

hejo! kiedy coś się tu podzieje?

Kasinka

No właśnie lolok, tu niektórzy jednak czekają na tego fika. A Ty zapowiadasz tylko że piszesz, a nadal nic nie ma :smt002 :smt003

Znowu mamy 'podopingować'?? :smt040 :smt040

Lolok

Piszę,piszę, ale nie wystarczy pisać. Trzeba napisać i mieć wenę. :smt002 Spróbuję coś naskrobać, ale moja wena wyjechała na urlop więc ciężko będzie.

Poziomka

Kasinka chyba musimy interweniować i ściągnąć wenę z wakacji. :smt003

kremówka

Robaaaczki :smt005 urocze...
uwielbiam "Misję..." po prostu :smt003
i czekam na więcej jak zwykle...

Kasinka

Lolok

PART ELEVEN

Cameron wstała o 6.00. Dojazd na lotnisko z jej mieszkania zajmuje ok. pół godziny a przecież jeszcze przed nią te wszystkie procedury związane z wylotem.

Robert również wstał. Zabrał ze sobą na lotnisko dwie duże walizki.

Spotkali się w terminalu.

-No hej. Wzięłaś wszystko?

-Mam taką nadzieję. –zachichotała Allison. Była niezmiernie poekscytowana tym, że jedzie do Australii. Jeszcze nigdy tam nie była. Być może to największa i najdalsza podróż w jej życiu.

Usłyszeli komunikat:

Pasażerowie samolotu kierującego się do Melbourne proszeni są do kierowania się w stronę wyjść. Samolot odlatuje za piętnaście minut. Powtarzam: Pasażerowie samolotu kierującego się do Melbourne proszeni są do kierowania się w stronę wyjść. Samolot odlatuje za piętnaście minut.

-To nasz samolot. Chodź. –powiedział Chase, dla którego wyjazd do Australii był
czymś kompletnie oczywistym i przyziemnym. Cameron natomiast trzęsła się i na jej twarzy zagościł głupi uśmiech, a radość mieszała się z zakłopotaniem. Trzęsła się.

Pół godziny później

Siedzieli w samolocie. Stewardesa podała im napoje. Uśmiech nie schodził z twarzy Cam.

-Jejku, nie ciesz się tak, bo zawsze możemy się rozbić.

Wyraz twarzy Allison diametralnie się zmienił. Teraz wyglądała poważnie i opanowanie. Jakby właśnie zaraz miała się rozbić.

Robert zasnął. Wyglądał jak małe dziecko podczas snu. Cam patrzyła się na niego tak długo, że aż się obudził.

-Coś się stało?

-Nie, nie nic się nie stało.

-To, dlaczego się na mnie patrzyłaś?

Na twarzy Cam pojawiły się wypieki.

-Wyglądałeś tak słodko podczas snu.

-Heh, dzięki.

-Nie masz, za co. Przecież to ja miałam taki piękny widok.

Chase roześmiał się serdecznie.

-Wiesz, co?

-Co?

-Mam dla Ciebie niespodziankę.

-Tak? To bardzo miło z twojej strony. Mogę wiedzieć, jaką?

-To ma być niespodzianka, więc nie mogę Ci powiedzieć. –Robert uśmiechnął się
do Ally.

-To, kiedy się dowiem?

-Wszystko w swoim czasie.

-Hej! Narobiłeś mi nadziei, rozbudziłeś moją ciekawość a teraz coś takiego?

-Moja droga, pamiętaj, że świat jest był i zawsze będzie bezduszny i bezlitosny. Dokładnie tak samo jak ludzie.

Cam zrobiła coś więcej niż głupią minę. Zrobiła ogromnie głupią minę i spojrzała się na Roberta.

-Wiesz co?

-Co?

-Nic.

Odwróciła się do niego plecami.

Dolecieli na miejsce.

Cam była zadziwiona rozmiarami lotniska. Było ono trzy razy większe, niż to, z którego wylatywali.

CDN