Gość [NZ/P, 2/?]

Gorzata · Wysłany: Czw 22:31, 04 Mar 2010 Temat postu:

co się stało z Lucasem?
nie mogłaś tego wyjaśnić w tej części?
bardzo mi się podobało i czekam na ciąg dalszy!
Wena!

NiEtYkAlNa · Wysłany: Czw 22:40, 04 Mar 2010 Temat postu:

anka. · Wysłany: Sob 21:26, 06 Mar 2010 Temat postu:

Pojedynek! Hm, podzielam opinię, że to jeden z najlepszych filmów. A Michael Caine genialny!

O stylu, składni i wszystkim innym się nie wypowiadam, bo sama wiesz, że jest bez zarzutu. *.*

gehnn · Wysłany: Pon 17:24, 29 Mar 2010 Temat postu:

Jeerzy, udało się *-* Wymęczyłam następną część. Mam nadzieję, że dalej pójdzie już z górki. Nie chcę się bardzo rozpisywać, powiem tylko ogromne dziękuję wszystkim komentującym. Od razu uprzedzam, że jeśli nastawiacie się na wielki romans Huddy, to się zawiedziecie. To nie jest tego typu fik ^^ Przepraszam, że tak krótko, ale musiałam przerwać w interesującym momencie xD

Zwykle nie dedykuję fików, ale tym razem po prostu muszę. Ta część jest napisana zdecydowanie dla Nitki i Ani, które nie dawały mi spokoju i pomimo tego, że przez chwilę miałam ochotę je zabić, jestem bardzo wdzięczna, bo miło jest słyszeć, że kogoś interesuje akcja i ciąg dalszy mojego tworu ^^ Więc dziękuję wam ogromnie. Wymęczyłyście xD

Ta część jest dalszym ciągiem Odsłony drugiej, więc nie ma zmian w tytule.

Diagnosta sięgnął pamięcią trzy dni wstecz.

- Proponuję ci grę - powiedział, biorąc łyk burbona. Lucas patrzył na niego, oczekując, że diagnosta powie więcej. Nie stało się to jednak, więc zapytał:

- Grę?

- Owszem - powiedział House, zadowolony z siebie. Wygrał pierwszą potyczkę, kiedy jego przeciwnik nawet o tym nie wiedział. Gregory House uwielbiał wygrywać. I nie dopuszczał do siebie możliwości przegranej. - Chcesz odebrać mi moją żonę, musisz o nią powalczyć. Zastanów się przedtem dobrze. Zastanów się, czy Lisa jest tego warta.

Lucas stał i wbijał wzrok w House'a, niewzruszony.

- Obaj wiemy, że w końcu się tobą znudzi - kontynuował diagnosta. - Jak już wspomniałem, masz jej do zaoferowania tylko swoją młodość, która, nawiasem mówiąc, niebezpiecznie szybko się kończy. Daję wam góra pół roku. Potem Lisa wróci do mnie i będziemy żyć długo i szczęśliwie, starzejąc się razem. Dom, rodzina, ustabilizowanie - oto, czego pragnie moja żona. Jak niańka na pół etatu ma jej to zapewnić?

House przerwał monolog, jednak Douglas nie dał się sprowokować. Diagnosta przeklął w duchu i kontynuował:

- Brnę do tego, że w końcu i tak wyjdzie na moje. A ty zostaniesz sam, prawdopodobnie ze złamanym sercem, bo jesteś na tyle naiwny, żeby uwierzyć, że Lisa cię kocha. I tutaj właśnie zaczyna się mój problem. Wcale nie chcę, żeby ona do mnie wróciła. Nie odpowiada mi życie spokojnego domownika, co pewnie zdążyłeś kilka lat temu zauważyć. Wiem jednak jak skłonić ją do zostania przy tobie.

- Doprawdy? - odezwał się w końcu Lucas.

Nadal stali naprzeciwko siebie. Trudno było powiedzieć, czy są sojusznikami, czy największymi wrogami, kiedy się im przyglądało.

- Och, tak - powiedział Gregory i uśmiechnął się pogodnie. - Potrzebujesz tylko pieniędzy na ustabilizowanie się. Spora suma, zabierzesz ją za granicę, zamieszkacie razem, a ja będę pławił się tutaj w szczęściu...

- Duża suma? - przerwał mu Douglas. Nie podobał mu się obrót rozmowy, ale nie dawał po sobie tego poznać. House'a zaczynało to irytować, ale jego twarz również pozostawała nieczytelna.

- Przejdźmy do rzeczy - powiedział diagnosta i ruszył w stronę schodów. Widząc, że Lucas nadal stoi w miejscu, przywołał go ruchem ręki. Douglas posłusznie poszedł za nim. Mężczyźni weszli na piętro. Gregory poprowadził gościa do sypialni. Lucas rozejrzał się po niej, zaciekawiony.

- To nasz pokój - wyjaśnił House, zauważając zainteresowanie towarzysza. - Tutaj również nie zabrakło ręki Lisy.

- Nie posądziłbym cię przecież o takie wyczucie smaku - odparł z uśmiechem Douglas.

- W naszej sypialni zwykłem zajmować się innymi rzeczami - rzucił House, odwzajemniając uśmiech.

- Lisa wspominała mi o tym. - Gość pokiwał głową.

- Och, doprawdy? - zainteresował się diagnosta.

- Wspominała coś o lepszym, kiedy była u mnie. Domyślasz się, o co jej chodziło?

- Jestem prawie stuprocentowo pewien, że o wystrój pokoju. Nigdy nie doceniała swojej pracy należycie - odparł House. - Przejdźmy jednak do bardziej interesujących nas aspektów.

- Zróbmy tak - zgodził się Lucas.

- Gdzieś na tym piętrze jest sejf. Kiedyś z Lisą stwierdziliśmy, że będzie zabawnie mieć w domu sejf. Tak się składa, że w przeciwieństwie do ciebie, mam co w nim chować. Dlatego właśnie wartość gotówki, którą tam przechowuję, wynosi dziesięć tysięcy dolarów.

Zapadła cisza. Lucas nie mógł powstrzymać westchnięcia. Po chwili jednak wrócił do wcześniejszej postawy.

- Uważasz mnie za aż tak naiwnego, House? Myślisz, że uwierzę, że trzymasz w domu dziesięć tysięcy dolarów w gotówce?
Gregory uśmiechnął się figlarnie.

- To, czy uwierzysz, zależy od ciebie. Przedstawię ci teraz fakty. Możesz teraz odejść, wrócić do Lisy i oświadczyć, że nic nie załatwiłeś. Nie uzyska rozwodu, bo wiem, że niebawem do mnie wróci. Możesz mieć ją dla siebie przez następne pół roku, a potem pogodzić się z moją wygraną. Jest też drugie wyjście. Możesz mi uwierzyć, poznać zasady gry i wziąć Lisę dla siebie. Wybór należy do ciebie.

Po tych słowach House usiadł i rozłożył się na dwuosobowym, kremowym łóżku, przy którym stali. Lucas popatrzył na niego, krzyżując ręce na piersi.

- Jakiej gry, House?

- Mojej gry - odparł z prostotą Gregory.

- Jak brzmią zasady tej gry?

- To znaczy, że się zgadzasz?

- Nie. To znaczy, że chcę poznać zasady gry. Chciałbym mieć pełen obraz sytuacji.

- Ach, tak - mruknął House i zachichotał. - Wybacz. Gra nazywa się Włamanie. Chodzi w niej o to, że włamujesz się do mojego domu, przeszukujesz dokładnie piętro i kradniesz z sejfu moje dziesięć tysięcy dolarów, aby móc wyjechać za granicę z moją żoną i żyć tam z nią w dobrobycie i stabilizacji.

Douglas roześmiał się głośno.

- Żartujesz, prawda?

- Oczywiście, że nie - powiedział Gregory, uśmiechając się do stojącego nad nim mężczyzny. - To bardzo poważna propozycja. Oczywiście przez cały czas włamania będę za tobą chodził i nadzorował twoje ruchy. Chcę, żebyś zostawił dużo śladów. Dzięki nim policja udowodni winę jakiegoś włamywacza i dostanę odszkodowania. Wszyscy będą szczęśliwi. Czyż to nie wspaniały pomysł?

- To śmieszny pomysł, House - odparł Lucas. - W życiu nie uwierzę w twoje dobre intencje.

Diagnosta zrobił zasmuconą minę.

- Gramy w otwarte karty, Lucas. Wybór należy do ciebie.

Douglas popatrzył na niego obojętnie.

- Dasz Lisie rozwód, jeśli zgodzę się zagrać w twoją grę?

- Jak bohatersko - skwitował House, podnosząc się z łóżka. - Nie. Ale gwarantuję, że cię nie opuści. Przynajmniej nie tak szybko, jak by to zrobiła bez wyjazdu i pieniędzy. Po co wam rozwód? To takie staroświeckie.

- Powtarzasz się, House - stwierdził Douglas.

- Mam wyśmienity humor - poinformował Gregory. - Wchodzisz w to, czy nie? W sumie nie masz nic do stracenia.

Lucas westchnął. Potem zdał sobie sprawę, że przez ten cały czas nie dotarł do niego jeden fakt. To była gra. Diagnosta chciał wygrać. Problemem było to, że jego towarzysz również nie dopuszczał do siebie możliwości przegranej.

- Niech wygra najlepszy, House.

cdn.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Pon 17:28, 29 Mar 2010 Temat postu:

DO WANT^^

Na początku, dziękuję za dedykację, aczkolwiek nie wiem, czym sobie zasłużyłam^^ W końcu tak męczyłam, że miałaś ochotę mnie unieszkodliwić

Jeszcze raz dzięki, to dla mnie zaszczyt.

Gorzata · Wysłany: Pon 17:36, 29 Mar 2010 Temat postu:

no, no... coraz ciekawiej!

świetne!
bardzo mi się podoba, tylko dlaczego tak długo musieliśmy czekać???
i trochę za krótko, ale i tak bardzo mi się podobało!
fajny pomysł z tą grą... jestem ciekawa co z tego wyniknie

to, że świetnie piszesz chyba wiesz, więc nie będę powtarzać

czekam na ciąg dalszy, oby był szybko i życzę wena!

daritta · Wysłany: Pon 17:37, 29 Mar 2010 Temat postu:

Hehe...Te pomysły House'a i twoje

House musi wygrać i mam nadzieję,że tak się stanie

Ogólnie fajnie,ale nie mogę się przyzwyczaić do tego House'a
Czekam na cd

Pozdrawiam i wena życzę

czarodziejka · Wysłany: Pon 19:00, 29 Mar 2010 Temat postu:

O matko!

Jak ja mogłam jeszcze nie skomentować? o,O Wybaczysz mi? *robi słodkie oczka, płaszcząc się przed gehenn*

To jest wspaniałe, nawet więcej niż wspaniałe! Postacie nie wyszły z charakterów, ba, mam wrażenie, jakby one naprawdę to mówiły. Oddajesz rewelacyjnie atmosferę, podoba mi styl, gdzieś było wspomniane, że ciężko się czyta, jak dla mnie nie. Na mój gust wszystko jest na swoim miejscu, lektura jest przyjemna. Wciąga, co najważniejsze, nie pozwala się oderwać, zaciekawiasz czytelnika, jednak ne wie on za wiele.

Wszyscy wiemy, iż House kocha gry i stosuje je wszędzie, jest ich mistrzem i łatwo się nie poddaje, nie przegra ot tak. Cieszę się, że ktoś (tak jek wcześniej NiEtYkAlNa) podejmuje się pisania fików, które nie bazują na tym, co wszyscy znamy, są inne, ale w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wybijają się oryginalnością, powiewają w Huddy świeżością.

I cóż ja więcej mogę dodać, może tylko tyle, że czekam niecierpliwie na kolejne części i bardzo, bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam ciepło,
czarodziejka

mazeltov · Wysłany: Pon 19:18, 29 Mar 2010 Temat postu:

Gehnn i coz ja moge napisac

Masz specyficzny styl pisania, co akurat ja uwazam za wielkiego plusa.
Ten fik od samego poczatku byl specyficzny (lubie to slowo)

ale rowniez pozytywnie.

Uzywasz bogatego slownictwa, twoj pomysl na fika jest ciekawy i zaskakujacy, w mistrzowski sposob manipulujesz czytelnikiem dajac mu tylko te informacje ktore chcesz mu podac, ni mniej ni wiecej sadystko

Ciagle nie wiem co stalo sie z Lucasem

Na sama mysl o tym ze House zaplanowal dla nich ta gre mam ciareczki na plecach

a Lucas juz powinin sie wiedziec ze z Housem sie nie gra, bo nie mozna wygrac

Zastanawiam sie, co House chce tym uzyskac i jaki jest prawdziwy motyw tej gry

czekam na cd i zycze wena
mazel

anka. · Wysłany: Pon 19:34, 29 Mar 2010 Temat postu:

Ha! Doczekałam się!
*dziki taniec radości*

czarodziejka

Dobry wieczór! ^.^

Ja przyszłam pomarudzić i upomnieć się o kolejną część Gościa, bo jak będzie to napisane na Horum, to może stanie się bardziej motywujące. Proszę mi się nawet nie ważyć zostawiać tego na czas bliżej nieokreślony, bo będzie źle...

Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości stworzysz nową część.
Wena wiele i czasu ogromnie dużo, a cierpliwość niech również Cię nie opuszcza.

Całuję,
Czarodziejka

gehnn

Borze liściasty, moja kochana Czarodziejko, musiałaś, cholero, odgrzebywać? *chowa się*

Mnie tu nie ma, mnie zjadł słoń. Naprawdę.

czarodziejka

Taak musiałam.

Kochana? To już mnie nie kochasz? *robi minę zbitego pieska*

Mówisz, że zjadł Cię słoń? Nie martw się, ja Cię wyciągnę!

No i nie wiem, jak Ty, ale ja to cholerą nie jestem.

anka.

*rozgląda się w poszukiwaniu kolejnej części*

*nie widząc części, szuka chociaż fragmentu*

*z ogromnym zawodem nie znajduje*

Chciałam oznajmić, że jeśli słoń cię nie odda w jakikolwiek możliwy sposób, to będę mu grozić!

A tak poważnie, to czekam bardzo, bardzo niecierpliwie na kolejną część. Bardzo! Tęsknię za tym tekstem, kochana!

Więc, do roboty, bo fani czekają. ^^

Weny!

gehnn

Boru, miała być taka mega niespodzianka, o, Gehenn dodaje część w odpowiedzi Czarodziejce, a tu ... Będzie jutro, bo nie potrafię się z niczym wyrobić. Ale jutro to już tak na miliard procent. Dzisiaj tylko Zimne światło...

*zawodzi*

Czy wy wiecie, ile ja mam komentarzy do napisania?! I jeszcze beciątko Czarodziejki (borze, beznadziejna ze mnie beta), które muszę jej oddać.

Zrobię to wszystko. Zrobię, cholera. Na jutro już na pewno. Macie słowo cholernego skauta.

NiEtYkAlNa

oooooł Gehenn

dzisiaj jest jutro^^ będzie Gość? będzie, będzie, będzie?

*prosi, bo nie może się doczekać*

gehnn

Tak, tak, tak! *tańczy taniec szczęścia* Oczywiście, nie udało mi się zrobić połowy rzeczy, które sobie zaplanowałam. Ale napisałam! Jest Gość, maj dirs! Dziękuję wszystkim za komentarze bardzo mocno *: Wasze wsparcie jest cudowne. Dedykuję dopingującym mi bez przerwy Ani, Nitce, Czarodziejce i Mazel *: Oraz panu z autobusu, który mi dzisiaj powiedział, że ładnie mi w kapeluszu :3 Powiało nieco pedofilią, ale i tak - nastroił mnie pozytywnie na cały dzień ^^

Ta część jest końcem przypominania sobie House'a, co się działo trzy dni wcześniej, nadal mamy Odsłonę drugą.

e: Przypominam wszystkim, że fabuła nie jest wymyślona przeze mnie, jest tylko 'zinterpretowana'. Cały pomysł pochodzi ze sztuki Anthony'ego Shaffera, a część tekstów zawdzięczam Haroldowi Pinterowi, który napisał scenariusz do współczesnej wersji owego dzieła, Pojedynku (film Kennetha Branagh z 2007) ^^

- Niech wygra najlepszy, House.

- To jest postawa, którą lubię – diagnosta klasnął dłońmi i pospiesznie wstał. – Oto, co zrobisz. Na dworze przy garażu stoi drabina. Weźmiesz ją i podstawisz do okna naszej sypialni. Sejf, jak już powiedziałem, jest gdzieś na pierwszym piętrze…

- Zaraz, zaraz. Poczekaj. – Lucas popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Drabina?

- Zgadza się. Jak inaczej chcesz wejść do domu?

- Rozumiem, że nowością dla ciebie jest wchodzenie przez drzwi frontowe, ale…

- Możesz mnie obudzić – przerwał mu Gregory.

- Obudzić cię? Zamierzasz się teraz położyć?

- Nie. – House westchnął. – Musimy zachować pozory, Lucas. Pamiętaj, że wbrew powszechnej opinii policja nie jest naiwna. Tak więc weźmiesz tę drabinę, wejdziesz po niej na pierwsze piętro i rozbijesz okno sypialni. Ja będę oczekiwał cię w pokoju i tam powiem, co masz dalej robić.

- Ten pomysł jest beznadziejny, House – powiedział Douglas z uśmiechem. Gregory przewrócił oczami i westchnął zirytowany.

- Nie wierzę, co ona w tobie widzi? Po prostu wyjdź na dwór, weź drabinę i włam się do sypialni.

Detektyw pokręcił głową ze zwątpieniem, odwrócił się i poszedł do drzwi. Wyszedł z domu i odetchnął. Nie spodziewał się, że sytuacja przybierze taki obrót. Ściemniało się i zaczynało pachnieć deszczem. Douglas był pewien, że rozpada się na dobre, kiedy będzie próbował wspiąć się na tę nieszczęsną drabinę. Poszedł do garażu według wskazówek House’a i znalazł tam pożądany przedmiot. Wziął go i ruszył w stronę okna sypialni. Zaczynało kropić.

Ustawił drabinę i począł się po niej wspinać. Rozpadało się, kiedy był w połowie drogi, wszystkie szczeble stały się śliskie i nieporęczne, przez co detektyw kilka razy omal nie spadł. W wyobraźni słyszał cyniczny śmiech House’a i wezbrała w nim złość. Kiedy dotarł na samą górę, zauważył za szybą promiennie uśmiechniętego Gregory’ego. Z trudem owinął dłoń w rękaw koszuli i z całej siły uderzył w szybę, która natychmiast się rozbiła. Otworzył okno od wewnątrz i cały przemoczony wszedł do pokoju.

- Cudnie – powiedział uradowany diagnosta na widok zirytowanego i mokrego Lucasa.

- Dobrze się bawisz?

- Wyśmienicie – odparł House. – Teraz, przejdźmy do dalszej części gry. Jesteś włamywaczem. Nie wiesz, czy ktoś usłyszał, jak wchodzisz do domu, jesteś zdesperowany, szukasz pieniędzy. Musisz być szybki. Zaczynasz przeszukiwać sypialnię, mając nadzieję, że sejf jest gdzieś tutaj. Rozrzucasz i dewastujesz wszystko dookoła.

Na te słowa House zaczął siać spustoszenie w pokoju. Wyrzucał zawartość szafek, przewracał meble i śmiał się przy tym głośno.

- Dalej, Lucas! Nie widzę, żebyś wczuwał się w swoją rolę!

Douglas poczuł, że może odegrać się za upokorzenie, którego przed chwilą doświadczył. Zaczął rwać ubrania, które diagnosta przed chwilą wyrzucił z szafy, niszczyć meble i przewracać wszystko, co mu się nawinęło.

- Może być wszędzie! – krzyknął, przewracając szafkę nocną Lisy. House spochmurniał, ale tylko na chwilę.

- Jednak okazuje się, że w naszej sypialni go nie ma – kontynuował swoją opowieść Gregory. – I tu przychodzi moment, kiedy mnie budzisz.

- Budzę cię? – zapytał Lucas nieco zbity z tropu.

- Tak – powiedział diagnosta z delikatnym uśmiechem satysfakcji. – Obok sypialni jest mój gabinet, w którym sypiam, jeśli akurat nie robię tego w salonie na dole. Akurat tego dnia postanawiam noc spędzić w pokoju na piętrze. Ty hałasujesz, a ja budzę się i przyłapuję cię na gorącym uczynku. Zauważasz mnie i wiesz, że już nic nie możesz zrobić, a jesteś zdesperowany, więc wyciągasz nóż i zaczynasz mi grozić.

- Nóż? – Douglas już kompletnie nie wiedział, co myśleć. – Nie mam noża.

- Ale ja mam – powiedział House z uśmiechem i wyciągnął narzędzie zza paska od spodni. Detektyw cofnął się o krok. – Pokażę ci. – Gregory podszedł do niego. – Teraz ja będę tobą, a ty mną. Tak więc, grozisz mi nożem i pytasz, gdzie jest sejf.

Diagnosta podszedł do Lucasa z nożem wycelowanym w jego gardło.

- Gdzie jest sejf?! – zaczął krzyczeć, a potem roześmiał się. – Jestem przerażony i w obawie o swoje życie pokazuję ci, gdzie są poszukiwane przez ciebie pieniądze. Chodź ze mną.

Gregory wyszedł z pokoju i podążył korytarzem do swojego gabinetu. Lucas pospieszył za nim. Zaczynał powoli wczuwać się w swoją rolę.

- Pokazuję ci, a ty, zaślepiony swoimi zachciankami, nie zauważasz, jak znienacka cię atakuję.

Po tych słowach House bez ostrzeżenia uderzył Douglasa pięścią w twarz. Zdezorientowany mężczyzna, nie wiedząc, co począć, postanowił oddać Gregory’emu i uderzył go w brzuch. Ten zgiął się w pół i znowu zaczął się śmiać.

- Zaczynasz czuć, o co w tym wszystkim chodzi – powiedział, próbując złapać oddech. – Mój atak nie odnosi pożądanych skutków i znów jestem zdany na twoją łaskę.

Diagnosta podniósł z ziemi nóż, który wypadł mu z ręki po uderzeniu w brzuch. Potem przystawił go z powrotem do szyi detektywa.

- Gdzie on jest?!, krzyczysz, a ja mówię ci, że jest za tamtym obrazem – kontynuował House, wskazując na płótno ozdobione czterema kwadratami, które wisiało nad pianinem Gregory’ego. Potem podszedł do niego i zerwał ze ściany. Ich oczom ukazała się metalowa skrytka, a obok ekran do wpisywania szyfru.

- Jaki jest szyfr? – zapytał Douglas, wyręczając House’a.

- Zero dziewięć dwa trzy – powiedział Gregory, a Lucas podszedł do ekranu i zaczął wpisywać liczby. Kiedy skończył, ów ekran zaświecił się na zielono. Detektyw otworzył skrytkę i ujrzał obiecane przez diagnostę pieniądze. Uśmiechnął się radośnie.

- To wszystko? – zapytał. House kiwnął głową. Kiedy Douglas był zajęty zabieraniem pieniędzy, Gregory ukradkiem wyjął z szuflady nieopodal stojącego biurka niewielki rewolwer.

Lucas skończył i odwrócił się do diagnosty z uśmiechem satysfakcji.

- Dobrze się z tobą współpracuje, House. – Wyciągnął rękę, żeby uścisnąć ją z Gregorym i zauważył broń, którą trzymał w dłoni. – Po co nam ten pistolet?

- Ten? Ach, zapomniałem powiedzieć, że to jeszcze nie koniec. Kiedy ty jesteś zajęty wyjmowaniem moich pieniędzy z mojego sejfu, żeby zadowolić nimi moją żonę, ja wyjmuję ukradkiem z biurka ten niewielki rewolwer, żeby się przed tobą bronić. – Diagnosta mówił powoli i spokojnie, a Lucasowi rzedła mina. – Taką wersję usłyszy policja. Włamał się do mojego domu, groził mi, ukradł moje pieniądze, pieprzył moją żonę. Nie chciałem tego zrobić, naprawdę, ale nie miałem wyjścia.

- Co ty wygadujesz, House?

- Naprawdę myślałeś, że oddam ci Lisę bez walki? Że oddam ci moją żonę, którą kocham i będę wam życzył szczęśliwego, rodzinnego życia z moimi pieniędzmi?

- House! – krzyknął zdenerwowany Lucas. – Mieliśmy umowę!

- Jesteś małą, zdradziecką gnidą, która podprowadza żony innym ludziom. Zaplanowałem to od początku, nie rozumiesz? Zasługujesz na śmierć. I to właśnie dostaniesz.

Z tymi słowami Douglas porzucił całą dumę, którą przywiózł ze sobą do tego domu i ukląkł przed diagnostą.

- Chcesz mnie zabić? Zastanów się, House, do cholery! Proszę! Do końca życia będziesz miał krew na rękach, nie! – detektyw mówił coraz bardziej płaczliwym tonem. – Wszystko da się jakoś załatwić. Zostawię ciebie i Lisę w spokoju, przysięgam. Ja nawet nie lubię kobiet, uwierz mi! Na Boga, House! Wierzysz w Boga? Oczywiście, że nie! I dobrze! Ja też nie! Proszę cię…

Padł strzał. Lucas opadł bezwładnie u stóp Gregory’ego.

NiEtYkAlNa

klepię

e;

łał

*czeka chwilę z komentarzem, musi ochłonąć*

Zacznę od początku. Dziękuję za dedykację ;*, pan z autobusu na pewno również się ucieszy^^

Świetne dialogi, charakter House'a - mimo że to OOC - oddany doskonale. I jeszcze tak dostojnie. Prawdziwa, nienaciągana intryga, tajemnica, która nadal nie jest rozwiązana. Czytałam z zapartym tchem, warto było poczekać na to cudo. Jest to jeden z niewielu ficków z wątkiem kryminalnym w tym dziale i za niego Cię uwielbiam. Wykonanie wyśmienite, cóż mogę rzec więcej. Po prostu majstersztyk *__*

Co do zapisu, nie mam zastrzeżeń. Jeden mały błąd zauważyłam^^

Gorzata

też sobie zaklepię, bo na dziś już kończyć będę

e: wow! genialne!
bardzo mi się podobało!
treść wynagradza czekanie

pięknie napisane!
a końcówka to już w ogóle!
świetne, wspaniałe, cudowne!
czekam na kolejną część!
Wena!

anka.

*szalony taniec radości*
Yeah, Gość!

Klepię. ^^

e.

gehnn

Porzucam też Gościa. Przepraszam. Wyjaśnienie w "Tylko w nocy oddycham". Dziękuję za wszystkie komentarze!
Pozdrawiam,
G.