Harden my heart [5/? NZ]

eigle

Auć,
Cam i House'a zabolało chyba równie mocno.

Nie ułatwiasz Hameronkowi rozwoju. Jedno i drugie brnie w zaprzeczenia, Cam z większym uporem tłamsi w sobie uczucie.

Będziesz musiała wymyślić niezłą intrygę, by oni się odkryli.

Czy House będzie wytrwały? Wiemy, że jak mu naprawdę zależy, potrafi.
Czy będzie mu zależało?

Sonea

Mnie tam się podobało.
A ten pocałunek...
Cud- miód

Super

Jen

ach, te jego pożądanie wobec niej...
świetna część, czekam na kolejną

cocorito

Są matury, jest taka fabuła serialowa jaka jest, a wena brak.
postarałam się jednak coś stworzyć, jako że potrzebujemy teraz tej odskoczni. Nie może być narazie aż nadto słodko, ale mam nadzieję, że taki bieg wydarzeń wam się spodoba. Mogę obiecać ze swojej strony rosnący odcinek sinusoidy od teraz...

część bardzo zmodyfikowana, pierwotny zamysł pojawi się potem...

5. Emocje Cameron, już i tak poplątane teraz zawinęły się tak, że trudno byłoby je ponownie rozwinąć.
Sama miała z nimi problem, a co dopiero, jakby ktoś miałby jej w tym pomóc.
Wolała nie myśleć o Housie, nie myśleć o całej tej sytuacji. Zmusiłaby się do wymyślania coraz to bardziej obraźliwych epitetów na swój temat, a to doprowadzało ją do frustracji i przeszkadzało w pracy. Wyszła z założenia, że unikanie House’a po raz kolejny byłoby po prostu infantylne i stwierdziła, że wytrzyma już jego spojrzenie na korytarzu, nierzadkie przejażdżki windą i wizyty w jego gabinecie, gdy znalazła przypadek dla jego teamu.
To wszystko da się znieść. Myślała. Chociaż czasem było jej trudno. Zwłaszcza, gdy oprócz swojego byłego szefa spotykała na korytarzu byłego chłopaka.
Dwóch mężczyzn, którzy ostatnio namieszali w jej życiu.
Od niefortunnego pocałunku nie miała okazji rozmawiać z House’m.
Może dobrze?

House na pierwszy rzut oka nie zmienił się. Ale kogo tak naprawdę (oprócz Wilsona) interesowały jego uczucia? Zamknięte na cztery spusty w głębi jego serca rzadko dawały o sobie znać. A przynajmniej starał się, by się nie odzywały. Tylko on jeden wiedział, jakie smętne melodie wylewała jego dusza na klawisze fortepianu. Tylko on był świadkiem myśli kłębiących się w jego głowie podjudzonych alkoholem. Tylko on zdawał sobie sprawę, że spacerując po korytarzu szpitala wciąż szuka jej wzrokiem. A jej nie było. Raz widział ją na ER. Poszedł tam specjalnie. Gdy odnalazła jego wzrok, odszedł.
Tego dnia siedział wraz ze swoim zespołem przy stole. Udało mu się zakpić z każdego członka zespołu po kolei, zmusić Trzynastk,ę aby zrobiła wszystkim kawę, by na koniec usiąść nad swoim czerwonym kubkiem i nie mówić nic, wlepiając wzrok w stół.

Z nieba im spadła. Weszła podając Taubowi teczkę pacjenta. Nie słyszał co mówiła.
Za to bez problemu mógłby opisać jej fryzurę i kształt kolczyków. Kształt ust dobrze znał.
-Co robimy House? – spytał Foreman. Reszta kaczuszek spojrzała na niego pytająco. A on dopiero wtedy zreflektował się, że nie wie o co chodzi. Aby to zatuszować spytał:
-A co proponuje wasza koleżanka po fachu?
Po przedstawieniu objawów przez Cameron udało mu się zapisać kilka objawów na tablicy, mimo tego, że jej głos wcale nie pomagał mu w skupieniu się na zagadce medycznej.
-Dobrze, to zagrajmy w grę „Kto pierwszy zgadnie co mam na myśli?”. Do biegu, gotowi, start!
Kaczuszki poszły zrobić potrzebne badania, a on został sam z Cameron w gabinecie.
Wydawało mu się jednak, że tablica będzie ciekawsza od obecności pani immunolog.
Wtedy ona podeszła do niego.
- Co zamierzasz zrobić?
- To co zawsze. Wyśmiać ich diagnozy, pokłócić się z nimi, a na końcu i tak przyznają mi rację. To banalny przypadek, czemu mi go przyniosłaś?
- Nie chciałam żebyś się nudził i myślał o innych rzeczach. Prawie się uśmiechnęła. Coś tu nie gra – pomyślał House
- Hej, czy przypadkiem nie powinnaś omijać mnie szerokim łukiem?
- To by było infantylne. Nie widzę potrzeby unikania ciebie.
Znów się prawie uśmiechnęła.
- Ostatnio mnie unikałaś. Zmieniłaś nagle zdanie?
Teraz już uśmiechnęła się i to wyraźnie.
Podeszła bliżej.
- Pocałowałeś mnie. Powinnam być zła na ciebie, za to.
Ale nie jestem. Ja też cię kiedyś pocałowałam. Mogę być tylko zła na siebie, że ci na to pozwoliłam. A siebie unikać nie mogę.
Ciekawe czy jej skóra jest tak samo aksamitna w dotyku, jak usta?
Patrzyli na siebie długą chwilę. Spojrzenie błękitnych oczu zmusiło Cameron do zainteresowania się podłogą.
- Wylecz go – powiedziała, a uśmiech całkowicie zszedł z jej twarzy. Zamiast tego oczy zaszkliły jej się nieznacznie. Wyszła.
Przegrała. Przegrała z kretesem. Myślała, że wytrzyma tę konfrontację, wytrzyma niebieskie spojrzenie. Nie ma mowy.

Teraz także wróciło wspomnienie i to w pełnym wydaniu.
Unieruchomiona przez jego silne ramiona, całkowicie mu się poddała.
Dawno się tak nie całowała. I to uczucie... czemu nigdy nie czuła tego, będąc z Chasem..?
To nie było miejsce na takie rozmyślania. Wróciła więc do pracy.

-House co się dzieje? – spytał Wilson znad swojego talerza frytek.
-Nic! Czemu miałoby się coś stać? – spytał House.
-Niech zgadnę... Nie zabrałeś mi ani jednej frytki z talerza, patrzysz się gdzieś przed siebie i nie dokuczasz mi z powodu mojego nowego krawatu.
-Przepraszam, zasnąłem na chwilę. Twoja przemowa mnie znudziła, mógłbyś powtórzyć?
-Aha! Do tych objawów dorzucam jeszcze nie zwracanie uwagi na to co mówię. Ciekawe.
- Mógłbyś już nic nie mówić? Uszy mnie bolą od twoich treli. Chcę pobyć sam i pokontemplować tę błogą chwilę bez ciebie.
- Jak sobie życzysz. Częstuj się. – powiedział Wilson zostawiając do połowy opróżniony talerz frytek i wychodząc ze stołówki, podśpiewując.
House odprowadził go niezbyt przyjaznym wzrokiem i ugryzł frytkę.
O co mu w ogóle chodzi?

Cameron była już na skraju sił. Nerwowa, wyczerpana. Współpracownicy nie poznawali jej.
Nikt nie wiedział co jej doskwiera. Mogli się tylko domyślać. Wiedzieli tylko, do kogo mogą się zwrócić.
-Usiądź proszę – powiedziała Cuddy widząc wchodzącą Cameron .
-Czego ode mnie chciałaś?
-Spójrz na siebie. Wyglądasz jak wrak człowieka. Chcę zaproponować ci urlop. Przymusowy.
-Proponujesz mi coś, do czego mnie zmuszasz? Daj spokój. Dobrze się czuję.
-Właśnie widzę. Słuchaj wiem, że rozstałaś się z Chase’m i pewnie potrzebujesz odpoczynku.
-Dzięki, ale to nie ma nic wspólnego z Chase’m. Po prostu, może jestem przemęczona.
Zmusiła się do uśmiechu. Cuddy spojrzała na nią zatroskanym wzrokiem.
-Do zobaczenia za tydzień, doktor Cameron.

To chyba jednak dobry pomysł – myślała Cameron. Odpocznę, przestanę myśleć o głupotach.
Z drugiej strony nie chciała zostawiać pacjentów samych, ale liczyła, że koleżanki same sobie poradzą bez niej. Dobrze było usiąść na kanapie bez świadomości, że jutro z samego rana trzeba pędzić do pracy. Siedziała, oglądając telewizję i ciesząc się tą chwilą spokoju.
Wystarczył jeden wieczór aby całkowicie się zregenerować.
Włożyła pidżamę na jeszcze wilgotne ciało i położyła się do łóżka.
Złapała się na tym, że myślała o pacjentach, których zostawiła na oddziale.
Stwierdziła po chwili, że przecież mają dobrą opiekę, a ona się postara, aby nie nudzić się przez te siedem dni.

Natomiast podczas urlopu Cameron, House stał się nie do zniesienia. Minęły zaledwie dwa dni, a on znalazł chłopców do bicia – swoich członków zespołu. Nie potrafił się sam przed sobą przyznać, że cholernie źle się czuje, że nie ma jej w pobliżu i musiał dać upust swoim emocjom. To było tak irracjonalne, że doprowadzało go do szału.
Dziwne jarzmo, które ciążyło na jego sercu, nie pozwalające funkcjonować jak dotychczas.
Przestał interesować się nawet prostytutkami, które serwowały mu jedynie chwilową rozkosz, bez żadnego głębszego znaczenia. Nie chciał już takiej ulotnej przyjemności, zaczął brzydzić się ich brudnymi ciałami, które zamawiał, dla zaspokojenia swojej zwierzęcej potrzeby.
Gdy patrzył na ich lubieżną fizyczność, wyobrażał sobie Cameron.
Pragnął jej tak mocno, całym ciałem, umysłem. Zrobiłby wszystko, by móc tylko jej dotknąć.
Tylko przez ułamek sekundy zatracić się, będąc przy niej, chłonąc jej zapach, dotykając jej ciała, tuląc ją do swojego, nie pozwalając nikomu, by mu ją zabrał.
By była tylko jego, by mógł schować ją przed całym światem.
Dziwne myśli nękały umysł Gregory’ego House’a.
A ponieważ były wyjątkowo natarczywe, próbował tłumić je większymi dawkami vicodinu i burbonu. To nie skutkowało, a wręcz bardziej zachęcało te obawy do gnębienia jego duszy.
Na domiar złego budził się wtedy ze strasznym bólem głowy i udekorowanym fragmentem podłogi wokół siebie. To nie było najlepsze wyjście z sytuacji, ale co mu pozostawało?
Nienawidziła go. Nic już nie mógł zmienić, było po prostu za późno.
Przerażała go przemiana, która w nim następowała. Dziwne było przestawienie swojego umysłu na troskę o kogoś jeszcze niż tylko samego siebie. Nie potrafił jednak wciąż okazywać tych nowych emocji. Trzeciego dnia jej nieobecności w szpitalu nie wytrzymał.
Poszedł do niej. Z tłukącym się w piersi sercem, które miało być z granitu, zapukał do drzwi laską. Cameron czytała książkę. Słysząc charakterystyczny dźwięk poczuła, że oblewa ją zimny pot. Tak, to było zbyt piękne, aby trwało tak długo. Bezradnie odrzuciła głowę do tyłu, opierając ją na sofie. Westchnęła głośno i zamknęła oczy. Nie, tak łatwo się nie poddawał. Trudno. Wstała i podeszła do drzwi. Chwila wahania i otworzyła drzwi.
Nie widziała jego wyrazu twarzy, nie chciała. Nie patrzyła mu w oczy.
-Wejdź – powiedziała lodowato.
Wszedł nonszalancko zrzucając z siebie kurtkę, którą cisnął na kanapę.
-Myślałem, że skończyłaś już bawić się w chowanego... – powiedział po dłuższej chwili milczenia...
-Cuddy dała mi urlop....-
-Tak, przypomnę sobie o tym, gdy będzie chciała mnie w klinice...
-Chcesz coś do picia? Przyniosę... – niestety, nie dokończyła zdania, bo House złapał ją za nadgarstek. Po chwili jego palce zręcznie oplotły jej drobną dłoń, splatając się z jej palcami.
Zamarła. Teraz musiała już spojrzeć. Nie powinna była.
-Uciekniesz przede mną, ale przed samą sobą nie.
Błękitne oczy zdawały się widzieć wnętrze jej oczu. W taki sposób w nie patrzyły. A ona z każdą sekundą tego spojrzenia coraz bardziej czuła serce podchodzące do gardła i roztapiające się kolana. Nie miała zamiaru jednak tracić rezonu.
-Kiedyś byłam małą zagubioną dziewczynką, która traktowała cię jak swojego mistrza.
Tej dziewczynki nie ma. Skutecznie oduczyłeś jej naiwności. Czemu teraz za nią tęsknisz?
Przysunął się bliżej ściskając jej dłoń.
-Nie mam zamiaru do końca życia być tchórzem. Myślałem, że najlepiej będzie odrzucać wszystkich na których mi zależy. Myliłem się. Chcę naprawić swój błąd. Nie chcę cię znów stracić. – mówił to tak cicho. Tak nieznaną barwą głosu. Opuścił wzrok i puścił jej rękę.
Pokuśtykał po swoją kurtkę. Cameron nawet nie drgnęła. Stała jak wmurowana i patrzyła na niego. Rzucił jej jeszcze przelotne spojrzenie. Ostatnim razem taki smutek widziała w jego oczach, gdy złożyła rezygnację.
-Dobranoc – powiedział. Nie wiedziała ile tak stała. Czas przestał dla niej istnieć.
Co robić? Co mam zrobić?!

eigle

Eh,
przecież ona wie co ma zrobić.

Dobrze się czyta taką historię. Dobrze sobie wyobrażać takiego House'a. Lepiej trochę na sercu.

ciacho

Ah, twój fik ukojeniem dla mojej duszy!

Eh, a już myślałam, ze sobie nie pójdzie

Następnym razem Cameron ma go zatrzymać...albo na odwrót.
I ona WIE co ma zrobić, więc niech to zrobić.

A tak nawiasem. Ja z przyjemnością wytrzymałabym spojrzenie takich oczu i na pewno nie wpatrzyłabym się nagle w podłogę. Nie rozumiem jej.

Czekam na kolejną część, wena

kropka

cocorito
to jest dobre

ćwicz dalej "rozbrajanie" House'a od wewnętrznej strony.
Masz dobrą i lekką rękę do pisania.

I pisz dalej

No i powodzenia na maturze.

Jen

wspaniałe

powodzenia na maturze

tysiaaa

OMG zamarłąm.
Myślałam, że pocałunek będzie na koncu

świetna część.

Sonea

JESUS CHRIST!!!
Ómarłam

Kolejna częśc jest piękna...
Oby tak dalej

annaamelia

wciągający fik, czekam na kolejną część

HannahLove

O Matko! Zawału serca z zachwytu dostałam!
Brawa! WENY!