That's a bad, bad, bad world... [NZ/P]

amandi

Dla Karoli i Schevo

Czerwony mercedes brał ostry zakręt. Droga wiodąca przez las sprawiała wrażenie rzadko uczęszczanej. Żwir odprysnął spod kół – jedynych czterech kół w promieniu 60 kilometrów.

Uważny obserwator mógłby dostrzec siedzącą za kierownicą brunetkę, ubraną w zabawną, „ukwieconą” tunikę. Jej twarz była za daleko, ale ona sama wiedziała, jakie malują się na niej uczucia. Przekrzywiła lusterko wsteczne i spróbowała się w nim przejrzeć. Jedną ręką utrzymywała kontrolę nad pojazdem, drugą poprawiła grzywkę.
- Dobrze zrobiłam – upewniła się z wahaniem, kiedy przez przypadek zerknęła na puste siedzenie obok. Szaroniebieskie oczy jej odbicia spojrzały na nią z powątpiewaniem.
- Przecież dojedzie za tydzień – wzruszyła ramionami. Tydzień. Przez 7 dni i nocy była zdana tylko na siebie. Nie, nie bała się. Lisa Cuddy była odważną dziewczynką. Jechała zająć się matką i opiekunką, która ma nierówno pod sufitem. Zresztą, zawsze musiała radzić sobie sama. Nie miała nikogo, kto choć trochę przejąłby ciężar podejmowanych decyzji.

Zaczerpnęła trochę powietrza i zaczęła cicho nucić pod nosem. Za wszelką cenę chciała poczuć, że wszystko jest normalne – przytłaczająca, dzwoniąca w uszach cisza; samotność i dziwne zimno wewnątrz samochodu pomimo gorącego popołudnia i wyłączonej klimatyzacji i tak źle oddziaływały na jej nerwy. „Dlaczego ta kobieta zabroniła mi mieszać w to Boga?”.

Sięgnęła z powrotem do lusterka, chcąc ustawić je we właściwej pozycji. W odbiciu nagle mignęła jej twarz dziecka. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, ale nacisnęła gwałtownie hamulec, doprowadzając do tego, że mercedes prawie zarył się w miejscu. Spojrzała szybko do tyłu: na tylnym siedzeniu nikogo nie było. Drżącymi rękami odpięła pasy i chwiejnie wysiadła. Przecież go widziała! Był tam! Mały chłopczyk z podkulonymi nogami, kołyszący się w rytm jej śpiewu. Kruczoczarne włosy silnie kontrastowały z siną skórą, dając przerażający, trupi efekt. Patrzył na nią. Te oczy… bez białek, ciemne, puste… przeklęte…

Przykucnęła na poboczu. Czuła jak, bijące z prędkością światła, serce powoli podchodzi jej do gardła. Krzyknęła cicho, chcąc odreagować stres. Bo strach wciąż w niej tkwił. Zresztą, kogo to dziwi. Zobaczyć coś, czego nie ma. Zobaczyć coś, co powinno leżeć w grobie. Zobaczyć klątwę…

Delikatny wiatr rozwiewał jej włosy. Spróbowała się uspokoić: to było tylko zwykłe przywidzenie. Za dużo pracy i za mało snu. Po prostu jest przemęczona. Tylko tyle. Proste wyjaśnienie.

Podniosła się z ociąganiem. Wiedziała, że musi dalej jechać. Dla mamy. Z drugiej strony wsiąść z powrotem do samochodu, gdzie… Zadzwoni do Jimmy’ego. Albo lepiej nie. Kiedy usłyszy kpiące uwagi House’a na temat jej zdrowia psychicznego, lęk bezpowrotnie minie. Wyciągnęła komórkę.
- Cholera, co to ja: na biegunie północnym jestem?! – warknęła, unosząc ją wysoko i machając. Brak zasięgu.

Na jej twarzy pojawił się blady uśmiech.
- Weź się w garść – szepnęła. Wsiadła. Przekręciła charczące kluczyki w stacyjce. Znów było ciepło…

***

House siedział przy biurku. Właściwie „siedział” to za duże słowo. „Półleżał” pasowałoby tu znacznie lepiej.

Rozciągnięty na fotelu, z nogami opartymi wygodnie o blat, odbijał piłeczkę od ściany. Miarowe stukanie pomagało mu się skupić i myśleć. Wyciszyć.

- House, masz może czyste płyty DVD? – trzasnęły drzwi. Na środku pokoju stał Wilson z idiotycznym: pytająco – wyczekującym wyrazem twarzy. Greg przewrócił oczami. Czy on ma jakiś czujnik momentów, w których Gregory chce być sam?
- Mam same brudne, ale możesz pójść i umyć – mruknął z przekąsem. Wilson przyjrzał mu się uważnie. Zły House + brak Cuddy + ryzykowna bliskość laski + drażniące pytania = UCIEKAJ!
- Cuddy przyśle ci pocztówkę na Wielkanoc – pocieszył go onkolog, próbując sprowokować do głębszych wynurzeń. Greg przekrzywił głowę, przyglądając mu się jak kretynowi.
- Za tydzień do niej jadę, idioto. To ona nie może nawet 8 dni wytrzymać bez swojego cukiereczka, a nie ja bez tego demona. – prychnął.
- Nie pomyliłeś przypadkiem określeń? Bo wydawało mi się, że…
- A ty miejsc? Podobne są na korytarzu.

House spojrzał ze zgrozą na moszczącego się na krześle przyjaciela.
- Mam batonik – Wilson wyciągnął z kieszeni łapówkę i położył ją na biurku.
- Czy ty myślisz, że dam się przekupić tym nędznym okruchem? Ale wiesz, że cię lubię, no nie? – wyszczerzył się słodko House i ugryzł batona. Z orzechami i karmelem. Pyszny…

Wilson zaczął mówić o Cuddy i nowym szefie. House ma uważać, bo najdalej jutro wpadnie na kontrolę.
- Bo narozrabiam, bawiąc się w pana doktora, postrach chorób? – wtrącił mętnie Greg, utrzymując Jimmy’ego w przekonaniu, że go słucha. Tymczasem jego myśli krążyły wokół tego telefonu, który dostała wczoraj Cuddy. Niby nic niezwykłego, ale wyraźnie słyszał to rzężenie, dobywające się z słuchawki. Zagadka była fajna, ale czy miał wystarczająco dużo objawów, by ją rozwiązać?

Za niecały tydzień zamknie się dobrowolnie z dwiema Cuddy. No i Opiekuńczym Meteorytem. Nie rozumiał, dlaczego zaproponował coś takiego. W celu pomocy dla matki Lisy, ykh… Czyżby obudziły się w nim ludzkie uczucia? Nie, wypluj to!

Roześmiał się. Wilson spojrzał na niego, zaskoczony. Właśnie mu opowiadał o śmierci swojego pacjenta.
- Ciebie to bawi?!
- Mnie? – House był lekko zdezorientowany. Niczym nieprzygotowany uczniak, znienacka wyrwany do odpowiedzi. – A czy ja coś robię?
- Śmiejesz się – wycedził, piętnując go, onkolog.
- Boże – przeraził się House – Naprawdę TO zrobiłem? Zaśmiałem się?! Dlaczego mnie nie powstrzymałeś?! – wykrzyknął z wyrzutem.
- A co, chciałeś powtórki z Jacka Moriaty’ego? – zapytał niewinnie Wilson i zwlekł się z krzesła. – Mogłeś mi powiedzieć, że wolisz rozmyślać o naszej pięknej Lisie. Masło ostatnio zrobiło się podejrzanie niebieskie.
- Zdjąłeś przy nim skarpetki? Zzieleniały żółty to niebieski – odciął się Greg. – O kim miałem myśleć, według ciebie? – zdziwił się naturalnie. Wilson załamał ręce i wyszedł.

House znów zaczął odbijać piłeczkę. Stuk. Poczuł, że wzbiera się w nim złość. Stuk. Cholerny Wilson i jego cholerna psychoanaliza w cholernej akcji. Stuk. Wizyta Pana Jaśnie Oświeconego Administratora? Stuk. Trzeba pójść i zrelaksować się, dręcząc i torturując „kaczątka”. Uśmiechnął się, łapiąc piłeczkę w locie. Cisnął nią w głąb szuflady i wyciągnął rękę po laskę.

STUK.

Znieruchomiał. Przecież już się nie bawi.

STUK.

House chwycił laskę, wstał i podszedł do miejsca, z którego dochodziło stukanie. To był róg gabinetu i po drugiej stronie nic się nie znajdowało. To niemożliwe, żeby…
- Hej! Chcecie tłuc kotlety, to idźcie do KFC od tyłu! – wrzasnął House. Nawet się nie bał. To po prostu było denerwujące i dziwne.
Cisza.
- To się nazywa mieć posłuch – westchnął z zadowoleniem. Dotknął opuszkami palców ściany, Musiała być wyjątkowo cienka, skoro…

STUK.

Odruchowo odskoczył, zapominając o chorej nodze. Syknął z bólu, przyklękając na lewe kolano.
- Dr Gregory House? Nasz nieoceniony w sprawianiu kłopotów diagnosta? – za jego plecami odezwał się czyjś pewny siebie, zdecydowany głos. Jaśnie Oświecony Szefuńcio. Problem ziemski i teraźniejszy. Greg zmusił się do uśmiechu.

***

Słońce zbliżało się ku zachodowi, oblewając purpurą ciemny dom, taras owinięty szmaragdowym bluszczem i zaparkowany na nim, czerwony mercedes. Deszcz obmywał jego maskę…

Karola

Dziekuje za dedyk

wiesz co mysle

nic dodac nic ujac

Martuss

Zawiało grozą
Ten chłopiec na siedzeniu Cuddy jakoś dziwnie skojarzył mi się z którąś (nie pamiętam z którą) cześcią "strasznego filmu"

I jeszcze to stukanie...
Ale musze przyznać że przeszłaś samą siebie

Nic dodać nic ując

Czekam na cd i pozdrawiam jak najserdeczniej Ciebie i twojego Wena

kremówka

Nooooo... Naprawdę trzyma w napięciu...
Jestem pod wrażeniem, opisy, dialogi, atmosfera - cudowne... Takie z dreszczykiem... To lubię

Pozdrawiam bardzo gorąco i życzę dużo wena, bo fik jest coraz bardziej świetny

jeanne

Dzizas

Amandi! Ja tu mało, co na zawał nie zeszłam! To jest lepsze od niejednego horroru, który czytałam/oglądałam

A to, co Gregowi pukało, to pewnie palec był

I Cuddy... Poor Cuddy! Sama? Z jakimś dzieckiem na odludziu? I jakiś dziwny głos w słuchawce? TAM NIE MA ZASIEGU?! *mdleje*
Proszę, BŁAGAM nie trzymaj nas dłużej w niepewności

Boskie!

rocket queen

Przeczytałam na jednym wdechu [no, może na dwóch ;-)]
Naprawdę fantastycznie piszesz, a Twoje poczucie humoru po prostu zwala z nóg!

Tradycyjnie, Wena życzę!

runiu

Świetne, trochę straszne, ale z dużą dawką humoru.

amandi

Karola
dodać można moje podziękowania

. Wielkie uściski

Martuss

minnie

Mówiłam, że Mroczne

amandi co ja będe pisać jak wiadamo, że jest to świetne itp.

Po co piać nad Twoim talentem jak i tak wiadomo, że go masz

Więc napiszę, że mi się bardzo podoba i czekam na cd

Jarii007

Ej to było świetne !!!

Jarii007

Ej to było świetne !!!

Cave

ten 'potwor pielegniarka' chce porwac Cuddy czy jak?? .. niesamowity jest ten fik

amandi

minnie

Jarii007

Schevo

amandi

jeanne

Schevo

Wpadłam na chwilkę, bo nie powinno mnie tu w ogóle być, ale nie mogłam się powstrzymać przed przeczytaniem. Miałam zostawić komentarz na później, ale to chyba nie byłoby zbytnio rozsądne z mojej strony. Więc mówię tylko tyle: TO JEST ŚWIETNE. Czytając tego fika, czuję się tak, jakbym była na planie horroru. Moja wyobraźnia bez trudu podsuwa mi obrazy tego domu, tej staruszki.. Stworzyłaś coś genialnego.
I to Twoje poczucie humoru - mówiłam już chyba kiedyś, że je kocham. W każdym razie - podoba mi się i czekam na więcej.
Coś sensowniejszego napiszę, jak wrócę do domu.

BTW, teraz wieczorna podróż autobusem, w dodatku przez okoliczne wioski i niezaludnione tereny, otoczone lasami wydaje mi się straszna... Ale może to tylko moja chora wyobraźnia...

Buziaki

Pozdrawiam, czekam na więcej

WENY

Cave

jakis horror normalnie xD

Karola

Najlepsza jest koncowka

Dziekuje za dedyk i sciskam mocno

Jarii007

*obgryza paznokcie ze strachu*
Hoooorrooor !

minnie

Jak w horrorze

Świetne

Kochana za co ty przepraszasz?? Świetne i się nie rozczrowałam

Czekam na cd i Wena życzę

amandi

jeanne

LicenceToKill

Qrcze Qrcze, to naprawdę strasznie się zrobiło... Wrrrr..

Ale ja luuuuuubię takie fiki

Na nic godnego tego fragmentu mnie nie stać, więc nie będę zanudzać, bo co można napisać oprócz tego, że to jest naprawdę świetne i tylko pozazdrościć talentu?
Zostało mi tylko podziękować za dedykację *dumna chwali się kumpeli*

Czekam na cd.

I WENa życzę

Aaaa.. Jeszcze czasu, bo mówiłaś, że trochę go brakuje

kremówka

amandi to jest cudne

Opis domu... jak z "Psychozy" Hitchocka... Naprawdę, trzymający w napięciu...
A z drugiej strony, rozmowa House'a z nowym dyrektorem... Rozwaliła mnie na łopatki

Stworzyłaś tak jakby dwa opowiadania w jednym... I oba świetne...
Jestem pod wrażeniem, naprawdę...
Pisz dla nas jak najczęściej, bo to jest cuuudne

Pozdrawiam gorąco i życzę dużo wena