5x04 - "Birthmarks"

Narenika

Jako dwunastolatek tylko zgadywał. Jak to zresztą zauważył potem Wilson, to imponujące, że już w wieku dwunastu lat potrafił tak analizować szczegóły

Ucho! Obciął mu kawalątek ucha.

Aaa dawno nie wrzucałam tak obrzydliwego screenshota

Holiday

aaaaaaaaaahhhhhhhhhh i tak właśnie powinno byc. Wilson is comming back!! Wydaje mi się że to co House powiedział że Willson boi się stracic bliskie mu osoby to prawda. Po śmierci Amber House został jedyna mu najbliższą osobą na poczatku był na niego zły ale potem... tym razem nie ma znaczenia że przypadek medyczny był na dalszym planie najważniejszy właśnie powinien byc wątek House/Wilson. I moim zdaniem dobrze scenarzyści wymyślili taki sposób ich pogodzenia bez gigantycznych fajerwerków ale pokazując że mogą na siebie liczyc w biedzie. Teraz wreszcie rozumiem dlaczego stosunki Housa z ojcem były takie paskudne. Wiedział że nie jest jego synem i wytknął to Housowi seniorowi....smutne.

bluebell

Wszyscy zachwyceni, a mi się odcinek nie podobał. Wszystko takie jakieś naciągane...
- niby czemu śmiertelnie obrażony wilson nagle zdecydował się zabrać house'a na ten pogrzeb?
- czemu blythe zwlekała ponad 4 godziny (o ile dobrze zapamiętalam) z rozpoczęciem ceremonii, tylko dlatego, że greg się spóźniał, chociaż pewnie dobrze wiedziała, że on nie ma ochoty w ogóle przyjść?
I gdyby House naprawdę nie chciał jechać na ten pogrzeb, to by się Wilsonowi wywinął po 5 minutach

Anagda

Katty B.

pavelas

Z reguły się nie udzielam na forach, ale tym razem nie wytrzymałem. Właśnie obejrzałem 5 04 i wciąż mam banana na gębie. Widziałem już wszystkie odcinki do tej pory i mam swoje ulubione, ale patrząc z perspektywy
(obejrzenia 90 odcinków tj około 63 godzin) ten pokazuje nam ( i Wilsonowi) dlaczego Uwielbiamy (a przynajmniej ja) Housa.
Nawet na pogrzebie "swojego" ojca potrafi być sobą.
A scena w barze: It's fun, isnt it? - normalnie brak mi słów.

Huge ego, sorry

Ten odcinek można podsumować jednym, wielkim, radosnym kwikiem fanów serialu:
- Wilson wraca;
- sporo starej ekipy;
- House nie chodzi smutny, ale (po ujrzeniu Jimmy'ego w aucie) powraca do bycia w pełni House'owym;
- Cuddy jest przebiegła;
- itd. itp.

Obejrzałam odcinek dwukrotnie. Taki był wykopany w kosmos.
Gdy zobaczyłam, jak Greg upada na ziemię, to nic a nic nie zmyliła mnie przeplatająca się scena ataku pacjentki. Wykrzyknęłam od razu: "Cuddy, ty zdziro!". I zaczęłam się śmiać szaleńczo. Już czułam, że odcinek będzie z gatunku moich ulubionych...

... ach, dodam, że nie lubię oglądać spoilerów, by nie psuć sobie zabawy. Nie miałam więc absolutnie zielonego pojęcia, co i jak będzie. Tym bardziej, że na ten odcinek czekaliśmy dwa tygodnie, a nie tydzień...

Zaraz potem, gdy Greg budzi się w aucie i obok widzi Jimmy'ego, znowu wykrzyknęłam: "Ja pieprza! Wilson!". I znowu: gdy Wilson mówi, że robi to tylko dlatego, że matka House'a go prosiła, to machnęłam ręką i palnęłam: "nie pi***ol"... Czy widzieliście ten mikroskopijny uśmieszek na twarzy Wilsona? Oj, czułam, że wróci na dobre.

I te wszystkie złośliwości, te dogryzania, psikusy między Gregiem i Jamesem! Uuuuuuuuuahahahahahahahahahahahaha!!! Właśnie dlatego oni są lepsi od pary House-PI!!!

Przemówienie na pogrzebie. Jeszcze chwila i dałabym się nabrać, ale gdy Greg się wzruszył, to znowu pomyślałam: "eee, nie pasi mi tu coś". Niech żyje kobieca intuicja, hihihi...

Wywalenie emocji między Gregiem i Jimmy'm zakończony rzutem flaszką - TEGO IM BYŁO TRZEBA! Jestem pewna, że gdyby nie ta rozmowo-kłótnia, to James nie zdecydowałby się na ostateczny powrót. Wilson wywalił, co mu na wątrobie leży (mniejsza o whiskey) i atmosfera od razu się oczyściła.

Przy tym, jak House i Wilson w barze robili tzw. "differencial" i Wilson mówi: "I'm middle-aged Chinese..." - umarłam ze śmiechu. Jak wariatka mówiłam do laptopa: "Wilson, wrócisz, Ty już wiesz, że wrócisz, Ty już wróciłeś i nie możesz się obejść bez House'a, tęskniłeś baranku jeden"...

Czy (nie)ojcostwo mnie zaskoczyło? Hmm... Po dzieciństwie Greg'a można się było tego spodziewać. Bardziej w tej ostatniej scenie zainteresowały mnie emocje Grega. Jakby miał nadzieję, że jednak jako 12-latek się mylił. Bo jego teoria o byciu złym trochę podupada. O genezie bycia złym. Jego ojciec był zły dla Grega, ale nie był jego ojcem. Ech, pokręcone, nie wiem, jak to wyjasnić...

Niemniej: świetny odcinek.

Aha - geneza przyjaźni Greg-James (na policji). Czułam, że ich relacje normalnie się rozpocząć nie mogły :-)

I parę słów do postu bluebell:
- Wilson się zgodził, bo za Chiny się nie wyprze, że tęsknił za przyjaźnią z House'm;
- chciała sprawdzić Greg'a, czy potrafi być "człowiekiem", na moment zapomnieć o przykrościach i być inny jak jego (nie)ojciec;
- oczywiście, że House nie chciał być na pogrzebie, ale chciał pobyć z Wilsonem. Po to te wszystkie sztuczki z kluczykami, latarką, policją.

nefrytowakotka

Wreszcie obejrzałam. Dostałam absolutnej głupawki od momentu zrobienia przez Cuddy zastrzyku. Nareszcie odcinek housowaty

I gdzie Lucasowi do Wilsona... Oni obydwaj tzn Wilson i House to para nie do przebicia. Piękne jest przejście House'a w swoje własne ramki w aucie. I jak ładnie prowadzi całą rozgrywkę aż do zmuszenia Wilsona do wywalenia całej agresji przez rzut butelką

No i scena w knajpie, gdzie Wilson orientuje się, że wpadł w sumie w sidła hałsowe:D O rany, powtarzam się.
Odcinek cudo, a pogodzenia przyjaciół rozegrane po mistrzowsku. Nareszcie!

Karola

Odcinek mi sie podobal, ale ich pogodzenie nie, powinno byc inaczaj zrobione.

Huge ego, sorry

Karola, jakieś pomysły, jak to powinno wyglądać? Mnie osobiście to pogodzenie się podobało. Bez babskiego rozlewu łez, ale jednak z takim typowo męskim wzruszeniem (niby nikt się do tęsknoty nie przyznał, a jednak widać gołym okiem, że Wilson tęsknił)...

Kurczę, pewnie po powrocie z pracy obejrzę jeszcze raz.. i jeszcze.. hihihi...

erica

Katty B.

Zarwałam noc, żeby obejrzeć ponownie. I - pomijając oczywistą kwestię siedzenia z notatnikiem i spisywania wszystkich olśnień pt. "ja czytałam to w fiku hwshipper! - spędziłam ten czas bardzo produktywnie. Średnio co pięć minut głowa opadała mi na biurko w ataku dzikiej głupawki. Historia z poznaniem się chłopców powala. Jest taka... hilsonowa. Niemalże kwintesencja ich przyjaźni. O, i podobało mi się, że Wilson tyle razy użył słowa "przyjaciel" lub "przyjaźń" w jednym zdaniu z "House". I tak, widziałam ten cień cienia cienia uśmiechu w samochodzie.

Co było jeszcze cudne...? Wyławianie kluczy. Aresztowanie Jamesa Evana Wilsona na podstawie listu z Luizjany. Kłótnia na komisariacie i sprzysiężenie zua w osobach Wilsona i policjanta, którzy uparli się, że House na pogrzeb ojca dotrze. Sam pogrzeb - mowa House'a była świetna i jestem za opcją, że nie była to całkowicie gra. Myślę, że mniej więcej do tego "wzruszenia" mówił całkiem szczerze.
...
House wymuszający na Wilsonie przyznanie się i Wilson rzucający butelką. I house'owe "Still not boring", które jest chyba jedną z najważniejszych zdań, jakie padły w "Birthmarks". I rozmowa w barze, i fakt, że House <em>wiedział</em>, że Wilson zapija dostanie papierów rozwodowych, i zdumienie Wilsona, kiedy się o tym dowiedział. Wspólne diagnozowanie i potwierdzenie faktu, że Wilson działa objawieniotwórczo. No i rzecz jasna zamykająca scena, House pijący wcale nie takie słodkie zwycięstwo i Wilson, który wreszcie otwarcie (półotwarcie XD) przyznaje się do tego, ze House'a mu brakowało, żecieszy się obecnością diagnosty i że dobrze się z nim bawi. I że nawet gdyby chciał, nie potrafi odejść, bo House dużo dla niego znaczy. A wszystko właściwie bez mówienia którejkolwiek z powyższych rzeczy.
...
A! No i oczywiście "Wilson... My dad's dead.", powiedziane tonem małego dziecka, do którego straszna prawda właśnie dotarła. Bo nawet jeśli John House nie był jego biologicznym ojcem był jego <em>tatą</em>, człowiekiem, który go wychował i miał ogromny wpływ na jego życie. I teraz tej osoby nie ma. I House nigdy nie dostanie szansy na zamknięcie pewnych spraw, i nigdy nie usłyszy tego, co tak chciał usłyszeć (3x07).

Ostatecznie ten odcinek plasuje się na pierwszym miejscu mojej listy ulubionych odcinków. Jest absolutnie niesamowity.

nefrytowakotka

Katty, a ja dodam jeszcze moment kiedy to WILSON tym razem otwiera House'owi drzwi

I gasi grzecznie światło

Huge ego, sorry

justykacz

Stary dobry House powrócił!!!!
I Hilson wrócił!!!!
Ludzie święto po tym odcinku wielkie!!!!!!!!

PS ale i tak po 5x06 to będzie szał!!!!!!!!!!!!!

ania_ughr

Monika00

no i jest pieknie,tak jak byc powinno.trzeba isc sie napic za to ze tak sie stalo!

i'm lovin it;diiiiiiiii

au2

niezłe było z wilsonem jak House wrzucił te klucze i latarkę...haha
ogólnie House troszkę przesadził z tą obojętnością... no cóż ale to House :>
no i ten pomysł Cuddy ... House padający jak mucha.... mmmbop :>

Karola

Mysle, ze b. orginalnym rozwiazaniem byla by szczera rozmowa bez rzucania banalow bez sentymentow, klepania po pleckach i omijania trudnych tematow, zazwczaj ludzie tak nie postepuja i to bylo by nietypowe, tez w Houseowym stylu bo on umie wyrazac emocje, jesli chce.

kropka

Wreszcie za mną ten odcinek.

To mój numer 1! wszystkich odcinków.

Końcówka bezcenna ze względu na zachowanie House'a, wyraz jego twarzy, tok rozmowy, sposób tłumaczenia smutku....

No i dobry alkohol na biurku....

Lubię takiego House'a, gdy wrażliwość wychodzi z niego na lewo i prawo, no i jakieś nieokreślone ciepło. Lubię go tak potarganego i wymiętego jak w tym odcinku.... Wygląda na zewnątrz jak własna dusza pozamykana gdzies w środku.

O losie... jak ja go rozumiem....

no i w końcu WIELKI ruch obu panów w strone siebie. Już nie moge sie doczekać co będzie dalej !

Kryku

Super odcinek!!!

Wrócił stary dobry styl, jaki był np. w pierwszym sezonie.
Dziękuję Doris! Ona powinna pisać jak najczęściej.

Ten odcinek jest dla mnie jednym z najlepszych (lubię też te, gdy Wilson wprowadził się do Housa).
Oglądałem go z żoną i synem dwa razy (za pierwszym razem ciągle pauzowaliśmy, żeby się wyśmiać, wymienić na gorąco uwagi).

GENIALNE !!!
Pozdrawiam wszystkich fanów naszego serialu !

Any

Mój Boże.
Najlepszy odcinek House'a, jaki kiedykolwiek oglądałam.
W trakcie jego oglądania wynotowałam sobie to, o czym chciałam tutaj wspomnieć, ale w połowie pogrzebu już z tego zrezygnowałam.

Wilson wrócił. Wrócił tak naprawdę.
Czekałam, wszyscy czekaliśmy, na to od kilku miesięcy.
Brak słów.
Zrozumiał, ile House dla niego znaczy. Ile on znaczy dla House'a.
Popłakałam się już w momencie zobaczenia ich razem w tej restauracji, czy barze. Miałam przeczucie, że skoro Wilson rozmawia z Housem mimo tej sytuacji z butelką, to juz musi być dobrze.
Było.

Nie spodziewałam się tego, że ojciec House'a nie był jego prawdziwym ojcem... Ale miał rację - to przez niego stał się takim, jakim jest obecnie. I tego już nic nie zmieni.
Jestem tylko ciekawa - czy to wzruszenie podczas mowy pożegnalnej było tak w 100% udawane? Czy House to wszystko ukartował, byle tylko zdobyć fragment DNA Johna? Czy może rzeczywiście się wzruszył..?

Nic więcej nie jestem w stanie napisać. Na przypadek medyczny chyba po raz pierwszy nie zwróciłam większej uwagi.
Mimo to - lepszego odcinka nie było.

Kasiek

genialny. Za to kocham House`a za mnogość uczuć, śioechu i wzruszenia. Za tą jego patologiczną przyjaźń z Willsonem. No i wyjąsniło się skąd o Grega takie niebieskie oczy cieszę się, że Wilson wraca wszystko jest już po bożemu. Czuję, ze to będzie chyba mój ulubiony odcinek No i wyjaśnienie jak Willson iHouse się zaprzyjaźnili Akcje dywersyjne naszego ulubieńca bardzo pomysłowe świetne świetne

woma