Paradoks House'a - Hameronkowa Saga [NZ, 51]

motylek

Nie ma jak przeczytać taki cudowny fragment .a te ich teksty po prostu, nie wiem co powiedzieć wybrałam kilka chcoć podobają mi się wszystkie:Nasze dzieło.
Mam walniętego męża i cudowne dziecko.
- Mamo – mówił Greg tocząc wózek – masz wnuka.
słotkie i pozwalające na rozpłynięcie się jak czekolada .

Pinky

House-tata rozpieszczający własne dziecko

*leży i umiera ze śmiechu*

meeeeeeeeega

corazón

W niektórych momentach miałam łzy w oczach, w innych uśmiechałam się od ucha do ucha. Świetne połączenie teraźniejszości z przeszłością, cudne bukieciki z liścikami.
I wiedziałam, że to będzie chłopiec

kropka

corazón

SzatuunZiioom_

Kropka cudniie . Widziałem, że będzie miał chłopca . ; DD . I coś mi się zdaję, że na chłopcu się nie skończy . ; PPP . Ale to tylko moja bujna wyobraźnia . xddd . Czekam na kolejną część .

BuTtErfly...?.!

kropeczko ślicznie.
kradzież dziecka pielęgniarka w jego przypadku była zdrowym odruchem, on im nie ufa

A Cam nie powinno to dziwić

To zmierzenie się będzie fajne

corazón racja z tym pępkowym

Aqua_100

Ani się waż kończyć !!
Fick jest wspaniały. Bezbłędny

Czekam na ciag dsalszy

addictions

Yes, yes, yes, kolejna część

A jak miło się czytało ^^

kropka

jak pępkowe, to bez szampana sie nie obejdzie!

[/list]

annniczka

genialne!

tysiaaa

Tak pijemy za zdrowie dZiecka

Fajnie, że to chłopiec chociaż dziewczynka by nie zaszkodziła ;PP
Fik świetny. Jestem za dalszym ciągiem

Couvert de Neige

Dobra Kropko poddaje się. To było genialne ^^
I nie przestawaaaj... nigdy ;D

Jen

House teraz będzie musiał zmierzyć się ze swoim ojcostwem

tysiaaa

Ej no ej kiedy nowa cześć? ;D

ania

Kropciu czekamy ....

hebdomadariuszMD

Powrót wielkiego stylu kropki! Komentarz piszę kilka dni po przeczytaniu tekstu ale gdy euforia już opadła ale nadal twierdzę, że ta cześć jest pięknym dowodem, że kropka35 jest jedną z najlepszych (jeśli w ogóle nie naj) Hameronek.

A wracając jeszcze do Twojego "wyjaśnienia". Właściwie przepisałaś część 23B tyle że mniej "poetyko" a za to z fajnym odautorskim komentarzem. Nie zmienia to jednakże faktu, że pewne pytania nadal pozostają bez odpowiedzi

PS czekamy...

kropka

House mierzy się ze swoim ojcostwem
Krok pierwszy.

24: Budzenie olbrzyma

Junior zasnął w końcu zmęczony własnym płaczem. Ząbkowanie nie należy do przyjemnych ani dla dziecka ani dla rodziców. Westchnęła. Zostało jeszcze trochę domowych prac do wykonania. Pranie, małe prasowanie, coś na obiad i… ciągle w myślach Greg, który od dwóch dni był w szpitalu i wyrywał śmierci kolejnego pacjenta.

Ranek podobny do ranka. Starała się nie wpaść w rutynę i nie zwariować. Do dzieła – trzeba wykorzystać chwile, kiedy Junior zasypiał i pozwalał na to, by zajęła się innymi rzeczami niż on.

Znajomy zgrzyt zamka. Spojrzała na zegarek. Dochodziło południe. Po blisko trzech dniach spędzonych w szpitalu wrócił Greg. Wyglądał na szalenie zmęczonego, ale to nie było zmęczenie. W dziwnym pochyleniu jego pleców i zmarszczonym czole zdecydowanie królował grymas bólu, który odgadła natychmiast. Oparł się plecami o drzwi i sięgnął ręką do uszkodzonego uda. Jego twarz i prosty gest powiedziały jej więcej. Podeszła do niego, pomogła zdjąć płaszcz i odebrała plecak.
- Napiłbym się kawy.. – powiedział niemal prosząco.
- Nie chcesz się położyć i trochę przespać? – zapytała.
- Nie zasnę. – odpowiedział.
- Ok. - Przytaknęła. – Zaraz zaparzę.
Poszła do kuchni. Chwilę później usłyszała szum wody lejącej się w łazience. Skoro nie może spać i nalewa wodę do wanny, ból był naprawdę duży.
Zajrzała go małego Grega. Spał z rozkosznie wyciągniętymi rączkami. Uśmiechnęła się. Leciutko uchylone, ale wyraziste małe usteczka były szalenie podobne do ust taty. Kiedy był radosny – co o porankach zdarzało się nader często – był tak rozkoszny jak Greg, który swoim porannym marudzeniem i tekstami wprowadzał ją w dobry nastrój. Po tacie odziedziczył też niebieski kolor oczu. Ciekawe co jeszcze? Westchnęła. Czas pokaże.

Zapach parzonej kawy rozszedł się po domu, co przypomniało jej, że czeka na nią Greg. Weszła do łazienki. Wylegiwał się w wannie nadal ściskając bolące udo.
- Od kiedy boli? – zapytała podając mu kubek z kawą i przysiadając na brzegu wanny.
Pociągnął duży łyk i spojrzał na nią. Miała ten swój lekko zaniepokojony wzrok. Długo nie mógł się przyzwyczaić do tego, że ktoś dbał o niego w wielu wymiarach. Jednym z nich był ból, który wysysał z niego życie i sprawiał, że stawał się naprawdę wredny.
- Od wczorajszego wieczora. – odpowiedział.
- Zrobię ci potem masaż – Chciała wstać, ale nie pozwolił jej. Odstawił kubek z kawą i przyciągając ją do siebie sprawił, że w połowie wylądowała w wannie. Patrzył w jej łagodne oczy.
- Skąd wiedziałeś, że potrzebuję kąpieli? W dodatku nie trzeba robić prania: dwa w jednym. – Zażartowała.
- To mój sposób na zdobycie kobiety. – Przyciągnął ją bliżej siebie i wylądowała na jego klatce piersiowej. Roześmiała się.
- Greg… - Jej ręce znalazły się na jego twarzy. Pocałował ją.

Odkąd pojawił się Junior kradli sobie nawzajem chwile intymności. Nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu.
W macierzyństwie odkrywał ją na nowo. Myślał, że dla dziecka straci głowę, a on odejdzie na drugi plan. Dziecko co prawda rysowało ich plan dnia, ale ona niezmiennie powtarzała mu, że miłość do niego i dziecka różnią się zasadniczo i że on jest pierwszy w miłości i bez niego jej miłość do dziecka jest uboższa.
Jakkolwiek to brzmiało, cokolwiek to oznaczało, widział w jej zachowaniu, że nic się nie zmienił jej stosunek do niego. Zaskakiwała go. Po wielekroć.

Oddała pocałunek.

- Pozwól mi wyjść. – Powiedziała w końcu. – Zaradzimy twojemu bólowi w inny sposób.
- Już mnie nie boli – mówił i nie pozwalał jej się od niego uwolnić.
- Hm… Zatem masaż mamy z głowy? – Zapytała.

Posłał jej zranione spojrzenie i puścił. Patrzył jak wchodzi z wanny, zrzuca mokre ubranie i otula się szlafrokiem. Taksował ją wzrokiem.

Gdzie zaszedł? Co się z nim działo?

Obrączka na palcu każdego dnia uświadamiała mu, że życie zgotowało mu niespodziankę. Nigdy nie myślał, że to wszystko się tak skończy. Nie wierzył, że ktoś może być z nim szczęśliwy, że sam może brać z życia to co dobre. Tak. Czuł się uszkodzony, ale mimo tego podejmował wyzwania uczuć i nowego świata, który wniósł swoimi narodzinami chłopczyk.

Allie była dobrem, które przewartościowało mu wszystko w dziedzinie uczuć. Jej miłość pootwierała zamknięte na cztery spusty życie.

A teraz mały Greg… Allie uparła się, żeby tak dać mu na imię, choć wolał każde inne.

Patrzył na malucha i odkrywał w nim morze bezbronności nie do końca umiejąc sobie poradzić z morzem czegoś co wypływało z niego samego.

„Płacze, wydala i je” mówił, gdy ktokolwiek pytał o dziecko, ale pamiętał co tuż po powrocie ze szpitala powiedziała mu Allie: „dziś płacze, je i wydala – jutro urośnie, przyciśnie cię do muru i będziesz odpowiadał na jego pytania. Chodzi o więź”.

Tak… Jak nawiązać więź z takim kimś, kto je, płacze i wydala?

Przez te blisko pół roku, pomagał przewijać, poić, nosić na rękach. Tracił cierpliwość, gdy jego płacz trwał zbyt długo. Raz nawet w desperacji próbował zaśpiewać zapomnianą kołysankę, ale obaj brzmieli tak żałośnie, że dał sobie spokój.

Wiedział jednak, że Allie ma rację. Podstawą była więź, ale zbudowanie jej takiemu jak on nie szło najlepiej. Gorzej – szło niezdarnie.

Poczłapał do sypialni. Ból tylko nieznacznie ustał. W sypialni na łóżku siedziała Allie karmiąc chłopca.
Położył się obok nich. Sen nie chciał przychodzić mimo zmęczenia ostatnimi dniami spędzonymi w szpitalu przy pacjencie. Skulił się. Łagodna cisza spowiła sypialnię. Zamknął oczy.

- Hej… no co ty wyrabiasz… - usłyszał ciepły głos Allie – moje brodawki nie są do zabawy.
Chwilę później usłyszał jakieś niezidentyfikowane pomruki. Niezadowolony junior odstawieniem od piersi wyrażał swoje zdanie.
- Dobra… Dostaniesz jeszcze, ale bez nerwów – negocjowała Allie.
Przeturlał się na bok i wyciągnął rękę prawie dotykając jej pleców. Spiął się, bo nagły skurcz przyprawił go o nadwyżkę dreszczy.

- Greg – usłyszał. Otworzył oczy. Musiał na chwilę odlecieć w jakieś minimalne przestworza snu, bo nie zarejestrował kiedy wstała. – Połóż się na wznak.

Spojrzał przed siebie. Obok niego leżał Junior radośnie machając rączkami i nóżkami i wyrzucał z siebie nieokreślone dźwięki. Podniósł rękę i delikatnie połaskotał go po policzku. Mały Greg odwrócił główkę w jego stronę i zapiszczał radośnie wyrzucając z siebie bańki ze śliny i kolejne dźwięki. Wszystko brzmiało tak radośnie, że uśmiechnął się.

Przewrócił się na plecy pozwalając Allie zająć się boląca nogą. Jej dotyk był jak westchnienie ulgi. Wielokrotnie ratowała go przed bólem rozluźniając spięte i bolące mięśnie. Wystarczyła potem tabletka i można było oddychać.

- Miałem koszmarne dwa ostatnie dni - powiedział do malucha leżącego obok.
- Aa…wgh – odpowiedział chłopczyk uśmiechając się radośnie.
- Nie zostawaj lekarzem. Przerąbany zawód.
Allie uśmiechała się widząc jak Greg, próbuje „rozmawiać” z małym Gregiem. Najedzony i przewinięty chłopiec tryskał dobrym nastrojem.
- Aaaaa……. – kolejne piski wydobywały się z ust Juniora.
- W dodatku noga mnie boli, a twoja mama ma złote ręce.
- Byyy…. – westchnął dzieciak i zamachał rączką w stronę Grega.
- No… piersi też ma w porządku. Racja. Obaj o tym wiemy. – powiedział całkiem poważnie doprowadzając Allie do śmiechu.
Chłopiec znów odwrócił główkę w stronę taty łapiąc w rączkę rękaw podkoszulka i wydając z siebie kolejne radosne dźwięki obśliniając przy tym buzię.
- Zaczepia cię – powiedziała Allie.

Nie odpowiedział. Odwrócił wzrok i napotkał uśmiechnięte spojrzenie żony.

- Skończyłam. Zaraz go wezmę, a ty prześpij się trochę. Potrzebujesz tabletki?
- Nie. Jest dobrze – odpowiedział. – Nie zabieraj go jeszcze. Wiesz… więź… - mrugnął do niej.

Zima w tym roku miała swoje humory. Pierwsze dni lutego przywitały ich mokrym śniegiem i pogodą nie nadająca się do niczego oprócz siedzenia w domu. No, jak doda się do tego grzane wino, którego nauczyła go pić Allie – to takie wieczory stawały się znośne. Przyglądał się synkowi, który zapiszczał żałośnie zdradzając nagle chęć do płaczu.

- Hej, hej… nie płacz - powiedział biorąc chłopca na ręce. – No, ale jeśli już tak strasznie chcesz płakać, to płacz tak, żeby nie usłyszała mama. Wyjdzie na to, że nie umiem sobie z tobą radzić. Nie chcemy tego obaj co?

Dziecko zakwiliło cichutko.

- No widzisz. Już lepiej. Musimy trzymać męską sztamę. Co ty na to?
Oczy dziecka zaczęły się zamykać. Junior przejawił nagle wielką ochotę na sen. Ziewnął głośno sprawiając, że duży Greg roześmiał się. Nie minął kwadrans, a mały zasnął mu na rękach.

Patrzył na delikatną buzię Juniora, który ufnie wtulił główkę z jego ramię. Kto powiedział, że taki maluch nie umie się porozumiewać?

Jego syn. Maleńki jak kropelka w jego długich ramionach. W porównaniu z nim jest olbrzymem. Dlaczego tak się go bał? Czy jego ojciec trzymał go na rękach jak był taki malutki? Przytulał? Co mu szkodzi… Nic się nie stanie jak przytuli go teraz. Nie będzie potem pamiętał, a on zobaczy jak to jest.

Kiedy wróciła do sypialni zastała śpiącego synka w ramionach Grega. Zaciągając żaluzje patrzyła jak przytula go do siebie i całuje w główkę.

Wzruszyła się. To był rzadki widok. Nie mogła narzekać. Bardzo jej pomagał przy dziecku, ale dziś było w tym coś więcej. Jej babskie serce odkryło, że w Gregu budzi się coś więcej, coś bardziej. Chciała go przytulić, ale wiedziała, że lepiej będzie jeśli pozwoli mu budzić w sobie ojcowskie uczucia w jego własnym tempie.

- Masz wolny wieczór? - Zapytał ją z zawadiackim uśmieszkiem, kiedy odbierała dziecko. - Moglibyśmy potem… no wiesz…
- Co tylko chcesz – odpowiedziała szalenie wzruszonym głosem. – Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzała na domowej randce obecność Juniora, jeśli nie zdołamy go wcześniej uśpić.
- Nie – odpowiedział – choć znalazłem na niego sposób. Myślę, że uda mi się go przekonać, żeby pozwolił nam spędzić ten wieczór tylko we dwoje.

----------------------------------

motylek

ja bym dała inny tytuł np: to ja w świecie w tym tato
śliczny.wzruszyłam się.

corazón

Sprawiłaś, że moje babskie serce rozkleiło się dokumentnie

Szalenie podoba mi się ten fragment:

"Co mu szkodzi… Nic się nie stanie jak przytuli go teraz. Nie będzie potem pamiętał, a on zobaczy jak to jest. "

Aqua_100

To jest chyba najpiękniejsza część!!

Świetne teksty, które rozbawiają.
Cuuuudne

Czekam na więcej

addictions

Jejku, Kropko, jak wspaniale opisałaś relacje syna z ojcem.
Cudowna część

kropka

ale szybkie jesteście

Nie motylku, tytuł jest taki ponieważ w Housie "budzi sie" ojcowski "olbrzym"

Powiedzmy, że to budzenie jeszcze potrwa

eigle

Wyżarło mi post do fika.
A taki od serca był, ze go nie odtworzę teraz, cholercia.

To inaczej i od początku:

Wiesz, Kropko, twój nowy banner przywodzi na myśl emocje, które budzi we mnie ta część.

Hałs wewnętrzne wyciszony, niemal radosny, jakby zrozumiał istotę chwili. Tu: czym jest dla niego syn, rodzina, Allie.

Dojrzały, pewny, gotowy czerpać przyjemność z obcowania z maleńkim Gregiem.
Wie, że jest kochany i sam kocha. I to mu wystarcza.

Na takim stanie umysłu i ducha, jak dla mnie, David Shore mógłby zakończyć sezon "House M.D."
Marzenie...

BuTtErfly...?.!

Kropeczko śliczneee (i znowu sie powtarzam) Ta więź, Greg jako tatuś ojej.....