Fic: Uwolnij mnie [Z]

Alumfelga

Jest źle. Ale głęboko wierzę, że House będzie potrafił pogodzić się z tym, że nie będzie mógł chodzić. Że tak, jak z laski, tak i z wózka znajdzie jakieś korzyści i pożytek. Że nabierze dystansu do swojej niepełnosprawności i może kiedyś nawet z niej zażartuje. Jest w stanie to zrobić! Długa droga do tego, ale sądzę, że praca pozwoli mu czuć się potrzebnym. Że to, by jak najszybciej do niej wrócić, będzie celem, do którego będzie dążył. Trudne czasy dla Wilsona, ale jeśli nie on pomoże House'owi, to kto?

Tym razem żadnych zdań-gigantów, dobra robota z tłumaczeniem, Richie

Mam nadzieję, że nie każesz nam długo czekać na nowe rozdziały.

Richie117

Richie117

martuusia

Richie117

Dzięki za zwrócenie uwagi na literówki

Nie wiem, czy to Word nawalił, czy nie zauważyłam czerwonych wężyków

Eeech, też mi się tęskni za dyskusjami na Horum

Ale rozumiem brak czasu i może bardzo wkrótce sama będę go miała tyle, co nic

Life sucks...

martuusia

Richie117

martuusia

Richie117

Richie117

Richie117

12. Rozmowa House'a i Wilsona

- Przysięgam, że jej nie powiedziałem, House - zaprotestował Wilson podczas drogi powrotnej do domu. House był w kiepskim nastroju, odkąd onkolog zabrał go z poczekalni doktor Lane. Jedyne, co Wilsonowi udało się z niego wyciągnąć to to, że lekarka wiedziała o jego małym "wypadku" w czasie kąpieli.

- A kto inny mógł jej powiedzieć? Zajączek wielkanocny? Bo jestem całkiem pewien, że ona nie rozmawia ze zmyślonymi postaciami, skoro jest lekarzem od czubków i w ogóle - odburknął House.

Zatrzymali się przed mieszkaniem House'a. Wilson wysiadł i przystąpił do procedury, która zaczęła stawać się niemal nawykiem - wyciągnął wózek z bagażnika, pomógł House'owi w nim usiąść, po czym zawiózł House'a do drzwi i pomógł mu dostać się do środka. Wilson nie był we własnym mieszkaniu odkąd House po raz pierwszy trafił do szpitala i być może tylko tak mu się zdawało, ale wyglądało na to, że im dłużej nocował na kanapie House'a, tym wygodniejsza mu się ona wydawała.

- Jedyną osobą, której powiedziałem, była Cuddy, a zrobiłem to wyłącznie dlatego, bo zapytała, czemu masz opatrunek na nadgarstku.

- I nie mogłeś jej okłamać? Musiałeś wiedzieć, że Cuddy przekaże to psychiatrze, do którego mnie wysłała, dolewając tym oliwy do ognia. Jakby nie wystarczyło jej, że jestem teraz zbyt wielkim kaleką, żeby chociaż móc pracować.

- Cuddy nie wyleje cię z pracy tylko dlatego, że przez piętnaście sekund miałeś skłonności samobójcze.

- Huh - mruknął tylko House, po czym skierował wózek do sypialni i przygotował się do przeniesienia się na łóżko. Nie był przyzwyczajony do długiego siedzenia, a spotkanie z psychiatrą dodatkowo go wyczerpało. Poza tym był wkurzony na Wilsona i zaczynała boleć go głowa.

- Potrzebujesz pomocy? - zawołał z kuchni Wilson.

- Muszę się w końcu nauczyć, jak mam przetrwać o własnych siłach. Przecież nie możesz mieszkać ze mną w nieskończoność! - odkrzyknął House. Bez względu na to, jak bardzo bym chciał, żebyś mógł, dodał w myślach.

- W porządku, tylko nie rób nic głupiego.

- Za kogo ty mnie masz.
House usiłował wyciągnąć podłokietnik z jednej strony wózka, ale metalowa konstrukcja zacięła się z jakiegoś powodu i nie ważne jak mocno ciągnął, nie był w stanie jej odblokować. Diagnosta stęknął i zaklął pod nosem, po czym szarpnął po raz ostatni. Podłokietnik obluzował się i uderzył go prosto w nos.

- Kurwa - warknął House, chwytając się za twarz. Krew już zaczęła lać mu się z nosa i mężczyzna był prawie pewien, że doszło do złamania. - WILSON!

Wilson nie odpowiedział, tylko pojawił się w drzwiach sypialni. - Coś ty, do diabła, zrobił? - zapytał, zauważając ociekające krwią palce House'a.

- Nie mogłem wyciągnąć oparcia z tego głupiego, pieprzonego wózka - odpowiedział House przytłumionym głosem z powodu uciskanego nosa.

Wilson zostawił go samego na chwilę, po czym wrócił z kilkoma ręcznikami i woreczkiem lodu z zamrażalnika.
- Niech no spojrzę. Tak, zgadza się, masz złamany nos. Weź ręczniki i doprowadź się do porządku, a kiedy krwawienie ustanie, przyłóż lód do nosa, żeby zmniejszyć opuchliznę.

- Mówisz do mnie tak, jakbym sam nie był lekarzem - wymamrotał House, po raz kolejny przeklinając swoje ciało, że znowu przysparza mu bólu. To, że jego noga wybrała sobie właśnie ten moment, by zrobić mały wypad do krainy cierpienia i zabrać House'a ze sobą, wcale nie polepszało sytuacji. - Mógłbyś mi podać sevredol?

- Z powodu złamanego nosa? - spytał Wilson, unosząc brwi.

- Nie, z powodu złamanego nosa i rozdzierającego bólu w moim udzie - warknął w odpowiedzi House. Boże, czasami Wilson potrafił być taki tępy.

- Ach, tak, jasne. Zaraz przyniosę ci tabletki i wodę do popicia.
Wilson zniknął ponownie i wrócił, niosąc pigułki House'a - małe i różowe, które zabierały go do miejsca, w którym ból nie ważył się zakłócać jego spokoju. Organizm House'a zaczynał się już do nich przyzwyczajać, więc House nie czuł się po nich tak zmęczony i oszołomiony jak na początku.

Przez pewien czas diagnosta tęsknił za znajomym smakiem Vicodinu, ale po drugim zawale i utracie kolejnej części mięśnia uda okazało się, że Vicodin nie spełniał już swojego zadania. House niechętnie to przyznawał, jednak Cuddy miała słuszność, przepisując mu morfinę do regularnego zażywania. To przypomniało mu, iż nadal nie powiedział Wilsonowi, że doktor Lane uznała go za zdolnego do pracy, kiedy tylko odzyska więcej sił dzięki fizykoterapii. Wolał jednak zostawić to na inną chwilę - póki co Wilson zasługiwał na to, by się trochę pomartwić, za to, że wygadał Cuddy jego tajemnice.

- Próbowałeś położyć się do łóżka? - zapytał Wilson po tym, jak podał House'owi jego leki i patrzył, jak diagnosta popija je łykiem wody.

- Taki miałem plan, ale teraz muszę jedną ręką przytrzymywać woreczek z lodem, bo inaczej mój nos będzie dwa razy większy od twojej głowy.

- Mogłem cię podnieść.

- Nie masz tyle siły.

- House, od czasu upadku straciłeś sporo na wadze. To z pewnością zasługa wyśmienitego szpitalnego jedzenia...

- Nie wspominając o najlepszym możliwym środku osłabiającym apetyt - o bólu.

- Tak, no cóż, mówię tylko, że mogę cię podnieść, jeżeli nadal masz ochotę się położyć - odrzekł Wilson, starając się nie myśleć o ogromnym cierpieniu, którego House doświadczył przez ostatnie dwa miesiące.

- W normalnych okolicznościach powiedziałbym ci, żebyś się odpieprzył, ale moja noga mnie dobija i jeśli wkrótce nie położę jej na płaskiej powierzchni, zacznie się buntować, a to nie będzie przyjemne. Dla żadnego z nas.

Wilson skinął głową, wykazując się taktem, by nie zmuszać House'a do niczego. Wsunął jedną rękę pod nogi diagnosty, wykazując szczególną ostrożność, aby nie urazić jego prawej kończyny, a drugą rękę pod plecy House'a i podniósł go z wprawą przemieszczając House'a z jego wózka na łóżko.

House za pomocą jednej ręki poprzekładał poduszki, wkładając jedną z nich pod prawą nogę, i położył się.
- Wiesz, chyba nadszedł właściwy moment, żebyś odzyskał moje względy i usmażył mi trochę naleśników. Wiesz, jakie lubię.

- Miałem zamiar zabrać się za kolację. Za coś, co miałoby jakąś wartość odżywczą.

- Walić to. Niedobrze mi i jedyną potrawą, której natychmiast nie zwymiotuję są naleśniki z orzechami macadamia.

- Niedobrze ci i chcesz zjeść coś, w czym jest pełno cukru?

- Też jestem lekarzem, gdybyś nie wiedział. Wiem jak sobie radzić z mdłościami.

- Owszem, ale widziałem, że zażycie [link widoczny dla zalogowanych] po morfinie zazwyczaj działa o wiele skuteczniej.

- Wszystko jedno.

- Chcesz, żebym ci ją przyniósł?

House zastanowił się nad tym. Mógł zaryzykować zjedzenie kolacji, a potem zwymiotować wszystko i dostać zastrzyk, który powstrzymałby mdłości, albo wziąć lekarstwo teraz i zmniejszyć ryzyko, że zobaczy jak jego kolacja wraca tą samą drogą. Oczywiście były inne sposoby na nakłonienie Wilsona do usmażenia naleśników i House'owi przyszło kilka do głowy, zatem przytaknął. Wilson wyszedł i wrócił z jedną białą tabletką oraz odrobiną wody.

- Masz, popij. Dzięki temu tabletka się rozpuści i szybciej przeniknie do krwi - powiedział mu Wilson w taki sposób, jakby zwracał się do pacjenta.

- Wiem o tym, Wilson. Jak już mówiłem, też jestem lekarzem. - Wilson patrzył, jak House wkłada pigułkę do ust i pociąga duży łyk wody. Diagnosta otworzył usta i wystawił język. - Widzisz? Połknąłem.

- Co chcesz na kolację? Poza naleśnikami.

- Nie jestem aż tak głodny. No wiesz, ból osłabia mój apetyt i w ogóle.

- Nawet na naleśniki?

- Cóż, chyba mógłbym zmusić się do zjedzenia kilku, gdybyś był tak miły i je usmażył - odparł House, posyłając Wilsonowi ckliwy, słodki uśmiech.

Wilson odwzajemnił się uśmiechem swojemu przyjacielowi. Miło było widzieć go w lepszym nastroju podobnym do tego, jaki House miewał przed tamtą nieszczęsną nocą dwa miesiące wcześniej, kiedy Wilson znalazł go leżącego w jego własnych wymiocinach, moczu i odchodach, cierpiącego zbyt wielkie katusze, by chociaż dosięgnąć telefonu. Onkolog wiedział, że jego przyjaciel z nim pogrywa, lecz House zdawał się przegrać w tak wielu grach, które zgotowało mu życie, że byłoby nie fair odmawiać mu tej małej przyjemności, więc skinął House'owi głową i ruszył do kuchni, by przygotować swoje sławne naleśniki z orzechami macadamia, których House tak bardzo się domagał.

Richie117

13. Rehabilitacja i terapia

- Jeszcze jedno powtórzenie, House, i to już będzie wszystko na dzisiaj - powiedział Wilson, sięgając po prawą nogę House'a, by ją podnieść, co byłoby ostatnim ćwiczeniem tego dnia. Chociaż od swojego pierwszego spotkania z doktor Lane House zdawał się podźwignąć z depresji, która go otaczała, nadal opierał się fizykoterapii, nadal przeklinał Wilsona, gdy ten starał się mu pomóc i nadal zażywał więcej środków przeciwbólowych, niż Wilson uważał to za konieczne, ale z drugiej strony diagnosta zaczął stawać się na powrót dawnym House'em - tym, co do którego Wilson był pewien, że odszedł na zawsze - i to wystarczyło, żeby obaj mieli siły iść naprzód.

- Pieprz się. Jeśli dotkniesz mojej nogi, przysięgam, że cię zamorduję! - wrzasnął House. Ból, który odczuwał, był nie do wytrzymania. Wyglądało na to, że sevredol, który wziął przed rozpoczęciem ćwiczeń, przestawał działać, a fizykoterapia potęgowała ból. House wiedział, że ćwiczenia są konieczne, ale szczerze mówiąc nie widział w tym żadnego sensu, jeżeli jego noga miała mu służyć wyłącznie jako głupawa ozdoba lub miała upodabniać go do pozostałych ludzi, kiedy będzie jeździł na wózku.

- House, jeżeli przestaniesz ćwiczyć, mięśnie ulegną atrofii, a jeśli do tego dojdzie, ból stanie się jeszcze silniejszy. Czy tego właśnie chcesz? - odparł spokojnie Wilson. Przywykł on już do werbalnych wybuchów House'a podczas gdy pracowali nad jego prawą nogą, lecz chociaż odczuwał wyłącznie współczucie wobec swojego przyjaciela, wiedział też, że nie wolno mu odpuścić.

- Pierdol się!

- Okej, House, przygotuj się na ostatnią powtórkę - powiedział, ignorując ostatni komentarz. Uniósł nogę House'a do góry i pociągnął ją w swoją stronę, rozciągając mięśnie oraz tę część uda, która nie została wycięta. Zachował tę pozycję przez kilka sekund, po czym pozwolił nodze się rozluźnić i opuścił ją na łóżko.

House chwycił się za udo, starając się osłabić narastający skurcz, a Wilson nie spuszczał z niego oka.
- Wynoś się, narobiłeś już dosyć szkód jak na jeden dzień.

- Jak bardzo cię boli? - zapytał Wilson, wiedząc, że mógłby podać House'owi zastrzyk z morfiny, gdyby ból był zbyt silny.

- Nie słyszałeś, co mówiłem? Powiedziałem, żebyś się wynosił!

- Nie mogę ci pomóc, dopóki nie podasz mi liczby na skali bólu.
House nie wiedział, że Wilson miał w swojej podręcznej torbie strzykawkę z 2,5 mg morfiny i 2,5 mg [link widoczny dla zalogowanych] przygotowaną na takie właśnie okazje.

- Po prostu przynieś mi więcej tabletek.

- W porządku - odparł Wilson, wychodząc z sypialni w poszukiwaniu niewielkiej bursztynowej fiolki zawierającej różowe tabletki. Znalazł ją na stole w salonie i wydobył z niej dwie pigułki, a następnie poszedł jeszcze po szklankę wody dla House'a. W normalnych warunkach dałby House'owi tylko jedną tabletkę, ale diagnosta pocił się i przygryzał wargę, co było niewątpliwą oznaką, że doświadczał silnego bólu.

Wilson zaniósł House'owi tabletki i patrzył, jak jego przyjaciel je połyka. Leki miały zacząć działać za jakieś dwadzieścia minut, co było w sam raz, bo dopiero za godzinę musieli być w szpitalu na odbywającą się co dwa tygodnie wizytę House'a u doktor Lane. Po tym, jak następnego ranka po pierwszej wizycie Wilson przekupił diagnostę swoimi naleśnikami, House powiedział mu w końcu, że lekarka uznała go za zdolnego do powrotu do pracy pod względem psychicznym.

Cuddy spotkała się z House'em, kiedy przyjechał na pobranie krwi, by zbadać stan swojej wątroby i kilka innych rzeczy, natomiast z Mastersonem spotykał się raz w tygodniu na intensywną sesję fizykoterapii tego, co zostało z jego prawej nogi. Rozmawiali o tym, jaki typ wózka byłby najbardziej odpowiedni dla House'a. Cuddy nalegała, by zdecydował się na jakiś w najbliższym czasie i przyzwyczaił się do niego przed swoim planowanym powrotem do pracy w przyszłym miesiącu, ale House ciągle odkładał to na później.

Wyglądało na to, że House po części obawiał się, iż jeśli wybierze i kupi nowy wózek inwalidzki, będzie to znaczyło, że zaakceptował swój los, a dopóki poruszał się na wózku, który otrzymał w szpitalu, był w stanie trzymać się założenia, że być może pewnego dnia znów stanie na nogi - jednakże w głębi ducha House wiedział, że to nigdy nie nastąpi.

Wilson miał świadomość, że musi z nim o tym porozmawiać. Nie chodziło o pieniądze - House miał ich wystarczająco dużo, a jego ubezpieczenie szybko zwróciłoby mu koszty. W zasadzie mógł kupić każdy model, którego by zapragnął - obojętne czy byłby to wózek elektryczny, czy poruszany ręcznie. Wilson sądził, że House prawdopodobnie zdecyduje się na ten drugi, bo to dałoby mu odrobinę samodzielności, która nie byłaby zależna od akumulatora czy prądu. W salonie znajdowało się mnóstwo katalogów, które Cuddy i Wilson zostawili otwarte na stronach z wózkami, które mogłyby przypaść House'owi do gustu, jednak House nie wydawał się być nimi zainteresowany i większość czasu spędzał w swojej sypialni.

Chociaż głęboka depresja, w której pogrążył się House najwyraźniej częściowo się rozwiała, diagnosta wciąż doświadczał obniżonego nastroju i Wilson zastanawiał się, czy być może nie nadszedł czas, żeby doktor Lane przepisała mu łagodne antydepresanty, by sprawdzić, czy one mogłyby pomóc. Zażywanie tego typu leków nie było powodem do wstydu, lecz Wilson wątpił, czy House przyznałby mu rację - a szkoda, bo antydepresanty naprawdę mogłyby mu pomóc w tym momencie.

House drzemał, póki Wilson nie oznajmił mu, że już czas przygotować się do wyjazdu do szpitala. House naprawdę nie palił się do kolejnego spotkania z psychiatrą i wolałby raczej zostać w łóżku przez cały dzień - szczególnie, iż domyślał się, że Wilson rozmawiał z Cuddy o tym, jak bardzo "niepokoi" go fakt, że House nadal wydaje się być w lekkiej depresji, więc doktor Lane z pewnością też już o tym słyszała. Czy niczego nie dało się już uszanować? Co z tajemnicą lekarską? Diagnosta wiedział, że doktor Lane nie powtarzała Cuddy tego, co jej powiedział w czasie sesji, ale był pewien jak cholera, że Cuddy przekazywała jego psychiatrze wszystko, co wiedziała, żeby tylko pogorszyć sprawę. Co gorsza, ostatnim razem kiedy ją widział, Cuddy nawet nie miała na sobie bluzki z głębokim dekoltem. Czy ona nie zdawała sobie sprawy, że przygnębiony facet, który niedawno został kaleką, potrzebował czegoś, co podniosłoby go na duchu?

Wilson zrobił to, co zawsze - zawiózł go do samochodu, pomógł mu przesiąść się na fotel, złożył wózek i zapakował go do bagażnika, a następnie zawiózł go do PPTH, gdzie wykonał wszystkie czynności w odwrotnej kolejności, a na koniec poszedł z nim do poczekalni doktor Lane.

- Zaczekam tutaj na ciebie. Nie muszę się spotkać z żadnym pacjentem i technicznie rzecz biorąc, nadal mam wolne - powiedział.
Wilson był na urlopie od upadku House'a i nie chodziło o to, że House tego nie doceniał, ale z pewnością istniały jakieś łyse dzieciaki chore na raka, które potrzebowały przesadnie dobrych manier cudownego chłopca onkologii. Aczkolwiek - skoro już o tym mowa - myśl, że Wilson wraca do pracy i zostawia go na cały dzień samego w mieszkaniu, przerażała House'a na śmierć. Potrafił on już przenieść się ze swojego wózka na łóżko, na toaletę, a czasami - w zależności od poziomu bólu - na kanapę, ale nie był w stanie dostać się do kuchni, ktoś musiał otwierać przed nim drzwi, a gdyby przytrafił mu się wypadek i znalazł się na podłodze bez telefonu w zasięgu ręki, przeleżałby tam resztę dnia, zupełnie jak w tę noc, która zapoczątkowała cały ten koszmar.

- Doktorze House? Doktor Lane może pana teraz przyjąć - odezwała się recepcjonistka, szczerząc się do niego jak kretynka.
House posłał Wilsonowi ostre spojrzenie, przekazując mu bez słów, żeby został na miejscu, i wjechał do gabinetu doktor Lane, a recepcjonistka zamknęła drzwi za jego plecami.

- Witam, doktorze House, jak samopoczucie? - zapytała doktor Lane, uśmiechając się takim samym uśmiechem, jaki zdobił twarz jej recepcjonistki. Boże, zupełnie jakby ktoś rozpylił gaz rozweselający w tej części szpitala.

- Całkiem nieźle. Przestałem wycinać sobie na skórze ładne obrazki, a po ostatniej wizycie złamałem sobie nos, ale to była wina wózka, nie moja.

- Tak, doktor Cuddy wspomniała, że miałeś wypadek.

Czemu to mnie nie dziwi, pomyślał w duchu House.

- Rozmawiałyśmy również o tym, żebyś zaczął zażywać niewielkie dawki [link widoczny dla zalogowanych]. To lek antydepresyjny, który również potrafi zdziałać cuda w przypadkach chronicznego bólu.

- Wiem, co to jest. Nadal JESTEM lekarzem, gdybyś nie wiedziała.

- Jedynym problemem, moim zdaniem, jest zgoda pacjenta. Będziesz brał ten lek, jeśli ci go przepiszę?

- Nie widzę takiej potrzeby.

- Cóż, doktor Cuddy powiedziała, że chociaż od naszego ostatniego spotkania wydajesz się być weselszy, zupełnie jakbyś wracał do siebie, nadal sprawiasz wrażenie lekko przygnębionego. Z mojego doświadczenia wynika, że u większości pacjentów w sytuacji podobnej do twojej - gdzie depresja spowodowana jest stanem zdrowia - niewielkie dawki leków, na przykład amitryptyliny, pomagają zarówno na psychiczne jak i fizyczne samopoczucie.

- Jeżeli się nie zgodzę, zamierzasz pobiec do doktor Cuddy i na mnie naskarżyć?

- Oczywiście, że nie. Wszystko, o czym rozmawiamy w tym pokoju, pozostanie w tym pokoju, chyba że zdecydujesz się tym z kimś podzielić. Etyka i prawa HIPAA* zobowiązują mnie do milczenia.

House się uśmiechnął. Lekarka musiała mieć coś w zanadrzu. Jeżeli Cuddy chciała, żeby zaczął przyjmować leki, to zapewne pociągnęła za wszystkie sznurki, żeby upewnić się, że zacznie je przyjmować.
- Co się stanie, jeśli odmówię?

- No cóż, wtedy nie będę miała innej możliwości, jak odwołać moje pierwotne zalecenia.

- Więc nie będę mógł wrócić do pracy?

- Nie, dopóki będę miała wrażenie, że cierpisz na nieleczoną depresję kliniczną.

- To przepisz mi te cholerne prochy. - Dziwka.

Reszta sesji przebiegła bez zakłóceń i House wyjechał do poczekalni z receptą leżącą mu na kolanach. Wilson zauważył ją, zanim House zdołał zrobić cokolwiek, by ją ukryć, i odczytał ją na głos:

- 10 mg amitryptyliny przed snem. A więc zaleciła ci branie leków?

- Nie, Sherlocku, dała mi je, żebym mógł nimi handlować na ulicy - odparł z sarkazmem House.

- I ty się na to zgodziłeś? - zapytał Wilson, zaskoczony, że nakłonienie House'a do przyjmowania leków obyło się bez udziału całego zespołu psychiatrów wszystkich specjalności.

- Ta dziwka powiedziała, że jeśli się nie zgodzę, będę musiał widywać się z nią co tydzień i że nie będę mógł wrócić do pracy, dopóki moja "depresja" nie zostanie wyleczona - wyjaśnił House.

- Wykupimy tę receptę po drodze do domu.

- Dzięki za wsparcie.

- Co mogę powiedzieć, House? Twoje życie jest do bani. - Co powiedziawszy, Wilson powiózł go korytarzem, do wyjścia z PPTH i do samochodu, gdzie wykonał wszystkie rutynowe czynności, żeby mogli pojechać do domu.

Richie117

14. Rozmowa z Wilsonem

Kiedy dotarli do domu, a House usadowił się już wygodnie na kanapie, Wilson zdecydował, że jeśli mieli porozmawiać o tym, co się stało, teraz był na to najlepszy moment. Doktor Lane jakimś cudem zdołała przekonać House'a, by zgodził się przyjmować antydepresanty, jednak na jak długo - tego Wilson nie był pewien. Zrealizowali receptę w drodze do domu i House przez resztę czasu wpatrywał się z nienawiścią w opakowanie tabletek, które leżało na jego kolanach.

- Rzeczywiście masz zamiar je brać? - zapytał Wilson.

- Tak naprawdę nie mam wyboru, co? - odparł House, posyłając fiolce kolejne nieprzychylne spojrzenie, jak gdyby mógł sprawić, że stanie ona w płomieniach wyłącznie dzięki mocy jego wzroku.

- Cóż, przyznaję, że przyszło mi do głowy, że zgodziłeś się wziąć receptę tylko po to, by spuścić tabletki w toalecie i po prostu poprosić o nowe, kiedy te powinny się skończyć - oświadczył Wilson i natychmiast tego pożałował, bo ostatnią rzeczą, jakiej House potrzebował, był pomysł, jak wykręcić się od zażywania antydepresantów. Onkolog wyciągnął rękę i błyskawicznie zabrał bursztynowy pojemniczek poza zasięg House'a. - Nawet o tym nie myśl.

- To ty to zasugerowałeś! - zaprotestował House. - Tak czy siak, przecież one w ogóle nie są mi potrzebne, prawda?

Wilson spojrzał House'owi prosto w oczy. Diagnosta zaczynał znów być dawnym sobą, ale Wilson trzymał się swojej wcześniejszej opinii - że chwilowa terapia farmakologiczna pomogłaby House'owi przezwyciężyć resztki depresji, która dręczyła go od tamtej nocy, kiedy upadł na podłogę.
- Chcesz, żebym był z tobą szczery?

- Czy mógłbym spodziewać się po tobie czegoś innego, Jimmy?

- Wobec tego tak, uważam, że ich potrzebujesz, House. Jesteś w lepszej formie niż kilka tygodni temu, ale sądzę, że przyjmowanie leków przez jakiś czas pomogłoby ci wrócić do stanu sprzed upadku. To znaczy pod względem psychicznym, nie fizycznym.

- Taaa, nic nie zdoła przywrócić mi wcześniejszej fizycznej formy.

- Daj spokój, House. Wiem, że to kiepsko wygląda, ale wciąż możesz pracować - musisz tylko przywyknąć do życia na wózku, zamiast do używania laski. Plusem jest to, że ramię nie będzie ci dokuczać nawet w połowie tak jak kiedyś. Twoja wątroba wydaje się lepiej tolerować morfinę niż Vicodin, a Cuddy powiedziała, że w przyszłym miesiącu możesz przestać widywać się z doktor Lane i wrócić do pracy, żeby jak zawsze terroryzować swój zespół.

- Taaa, ale z drugiej strony wszystko się zmieniło, co? - odparł House, spuszczając ze smutkiem wzrok. Rzadko zdarzało mu się pokazywać komukolwiek - nawet Wilsonowi - to swoje oblicze, ponieważ miał wrażenie, że okazywanie słabości czyniło z niego jeszcze większego kalekę, niż był nim w istocie. Wilson czuł się zaszczycony, że wolno mu było widzieć tę stronę House'a, cóż, zaszczycony i równocześnie pełen współczucia. Gdyby mógł, cofnąłby się w czasie i zmienił to, co przytrafiło się House'owi, bo ten człowiek nie zasługiwał na to, co stało się z nim w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Radzenie sobie z byciem kaleką z powodu zawału mięśnia, który zignorowano przez kilka dni, było wystarczająco trudne. Niepowodzenie terapii ketaminowej, tamten upadek i drugi zawał zdawały się być zbyt dużym obciążeniem, by House temu sprostał, a jednak mu się udało. Mimo to Wilson chciałby móc to zmienić, nawet gdyby oznaczało to, że sam musiałby cierpieć.

- Musisz wybrać dla siebie wózek, House - powiedział Wilson, zmieniając temat w nadziei, że wydobędzie na powierzchnię tego sarkastycznego, gruboskórnego faceta, którym House był zazwyczaj. Jednak sposób, w jaki zachowywał się House, utwierdził Wilsona w przekonaniu, że nawet jeśli diagnosta nie uważał, iż leki są mu potrzebne, to tak naprawdę ich potrzebował. Przy tak niskiej dawce nie zażywałby ich przed długi czas - tylko dopóty, dopóki nie nauczyłby się, jak radzić sobie z tym, co mu się przytrafiło i jak wieść swoje życie tak jak wcześniej.

- One wszystkie są do dupy. Laska była o wiele seksowniejsza. I jak dam radę zaglądać Cuddy w dekolt, jeżeli będę jej sięgał do pasa?

- Jestem pewien, że znajdziesz jakiś sposób - odrzekł Wilson, ukrywając uśmieszek. Pochylił się i zaczął przerzucać liczne katalogi, które zebrał razem z Cuddy od czasu przyjęcia House'a do szpitala - każdy z nich prezentował szeroki wybór modeli wózków inwalidzkich.

- Daj mi jeden - powiedział House, wskazując na katalog w rękach Wilsona. - Równie dobrze mogę poddać się mojemu przeznaczeniu, że już zawsze będę wąchał cudze tyłki w metrze, nigdy nie będę mógł patrzeć ponad kontuarem i zawsze będę wybierany jako ostatni do szpitalnej drużyny koszykówki.

- Okej, tutaj nie ma metra, wszystkie kontuary w szpitalu są obniżone z myślą o ludziach na wózkach, a ty nigdy nie należałeś do drużyny koszykówki - stwierdziłeś, że jesteś zbyt dobry, żeby grać z takimi frajerami.

- To prawda, to prawda. Ale, Boże, Wilson, nie możesz pozwolić mi się poużalać nad sobą przez chwilę?

- Nie, moje zadanie jako twojego najlepszego przyjaciela polega na tym, żebym zadbał o to, że nie będziesz się nad sobą użalał. W ogóle.

- A nie mógłbyś chociaż mi powspółczuć i przynieść mi trochę lodów czy czegoś? Sam nie wiem, zrób to, co robią dziewczyny w czasie piżamowych prywatek. Powinieneś wiedzieć takie rzeczy, pewnie wystarczająco często brałeś w nich udział.

- Mógłbym zapleść ci włosy w warkoczyki?

- Bardziej interesowałoby mnie zjedzenie czegoś słodkiego.

- House, pochłonąłeś już dzisiaj tyle cukru, że wystarczyłoby tego dla małego kraju. Nie wydaje mi się, żebyś potrzebował jeszcze więcej słodyczy.

- Hej, jestem lekarzem! Mogę uczciwie powiedzieć, że ludzki organizm potrzebuje cukru. To jeden z czterech podstawowych składników odżywczych.

Wilson przewrócił oczami, a House tylko popatrzył na niego i uśmiechnął się znacząco, po czym otworzył swój pojemniczek z sevredolem i połknął jedną tabletkę - bez popijania, co zawsze wkurzało Wilsona.

- Nieee, one nie smakują tak samo, co mój Vicodin.

- Niestety. Chciałbym, żebyś popijał je wodą, House. Wtedy lepiej się wchłaniają.

- Wiem, też chodziłem na te zajęcia. Bez tego nie byłbym lekarzem i tak dalej.

- Wiem, po prostu chciałbym, żebyś od czasu do czasu zachowywał się jak lekarz.

- A nie orientujesz się, czy mógłbym kupić wózek z płomieniami namalowanymi po bokach?

- Z pewnością możemy zapytać o to sprzedawcę. Chcesz, żebym umówił cię na spotkanie?

- Kiedy?

- Jutro. Nadal jestem na urlopie, a im wcześniej to zrobisz, tym wcześniej będziesz mógł wrócić do pracy. Wiem, że nie możesz się doczekać, żeby wymyślać przyczyny, by wykręcić się od dyżurów w klinice.

- Hej, ludzie nie chcą chorych lekarzy.

- Co ty nie powiesz.

- To prawda - odparł House, unosząc jedną brew, a po chwili ziewnął. Wilson spojrzał na niego z troską.

- Chcesz, żebym ci pomógł położyć się do łóżka? Ciągle czeka nas twoja wieczorna sesja fizykoterapii.

- Nie możemy jej sobie darować?

- Nie, nie możemy. Wiesz, że jeśli nie będziesz ćwiczył...

- Tak, tak, oszczędź mi swojego wykładu. Sam już wszystko wiem. Boże, wydaje ci się, że jesteś jedyną osobą z "dr" przed nazwiskiem.

Wilson ostrożnie przeniósł House'a z powrotem na wózek będący własnością szpitala i zawiózł go do sypialni. Kiedy położył go do łóżka, poszedł przynieść mu wodę do popicia jego pierwszej dawki amitryptyliny, którą - co zadziwiające - House połknął niemalże bez szemrania. Być może uznał, że leki są mu potrzebne, lecz Wilson wiedział, że prędzej piekło zamarznie, niż House faktycznie przyzna się do tego komukolwiek.

Alumfelga

Tłumaczenie idzie w takim tempie, że nie nadążam z czytaniem, nie mówiąc już o komentarzach. Tyle się zdarzyło - wypadek z maszynką do golenia, terapia z doktor Lane, kolejne rozmowy chłopaków, leki na depresję. Niedługo zakończenie...

Przyznam, że nie zapałałam sympatią do tej lekarki, ale może, podobnie jak House, mam uprzedzenia względem psychiatrów. A raczej względem psychiatrów, którzy mają pomóc House'owi, bo od razu staje mi przed oczami Nolan. Nie bardzo mam się do czego przyczepić, tak ogólnie ich rozmowy mnie nie powalają. Nie to, co rozmowy hilsonowe

House ostatnio coraz częściej powtarza, że

Dioda14

[- A nie orientujesz się, czy mógłbym kupić wózek z płomieniami namalowanymi po bokach?

- Z pewnością możemy zapytać o to sprzedawcę. Chcesz, żebym umówił cię na spotkanie?

- Kiedy?

- Jutro.]

Wiedziałam!

Świetne tłumaczenie Richie( kurde znowu się powtarzam)...no ale co innego można powiedzieć??
A tak odstępując od tematu: co z tym fikiem przypominającym fabułą ,, Kontrakt" ?? No, bo wiesz, moja sadystyczna dusza zaciera już rączki itd.

Richie117

Alumfelga

Richie117

Richie117

15. Wybór wózka

Jazda do sklepu z wózkami inwalidzkimi, w którym Wilson umówił House'a na rozmowę ze sprzedawcą, przebiegła w całkowitym milczeniu. House usiłował pogodzić się z faktem, że rzeczywiście zamierzał kupić jakiś wózek i że nie był to jakiś dowcip. Żałował, że poprzedniego wieczora poprosił Wilsona o zadzwonienie do sklepu, ponieważ zdawał sobie sprawę, że Wilson potraktuje to jako "krok we właściwym kierunku" i nie zapomni tego zrobić. Do diabła, prawdopodobnie Cuddy i doktor Lane wiedziały już, gdzie House spędzi ten dzień, bo Wilson był zobowiązany do podzielenia się tą nowiną z Cuddy, która z kolei przekazała to jego psychiatrze, ponieważ zdawała się sądzić, że tamta kobieta ma prawo wiedzieć o wszystkim, co działo się w życiu House'a.

Kiedy dotarli na miejsce, Wilson zrobił to co zwykle - pomógł House'owi wysiąść z samochodu i usiąść na wózek, po czym zawiózł go do środka - gdzie zostali powitani przez kobietę, której wygląd sugerował, że była zbyt młoda na wykonywanie takiej pracy.

- O, pan musi być doktorem House'em, a to na pewno doktor Wilson? - powiedziała, wyciągając do nich obu rękę na powitanie. Dziewczyna była definitywnie zbyt radosna jak dla House'a, i Wilson wiedział, że jego przyjaciel nie będzie usatysfakcjonowany, dopóki przynajmniej raz nie doprowadzi jej do łez.

- Przyjechaliśmy na umówione spotkanie w sprawie wyboru wózka - odparł Wilson, potrząsając wyciągniętą dłonią. House, jak zwykle, zignorował ten gest i wymamrotał pod nosem swoje "cześć". Amitryptylina sprawiła, że House przespał całą noc, ale obudził się z bólem, na który sevredol okazał się bezużyteczny, więc Wilson musiał skorzystać ze swojego awaryjnego zestawu złożonego z morfiny i prochlorperazyny, co oznaczało, że przez jakiś czas House znajdował się w miejscu, w którym ból nie miał do niego dostępu.

- Owszem, wiem. To ja mam pomóc panu go wybrać, doktorze House. W takim razie czy mogę spytać, czego oczekuje pan po swoim wózku? - zapytała, zwracając się do House'a, a nie do Wilsona. Najwyraźniej należała do osób, którym życie było niemiłe. Większość ludzi wiedziała, żeby nie zbliżać się do House'a, kiedy był on w jednym ze swoich nastrojów, ale dziewczyna dopiero co go poznała i nie można było jej tak naprawdę winić za to, że nie miała o tym pojęcia.

- Zastanawiałem się nad czymś z płomieniami po bokach, z wygodnym siedzeniem i na dwóch kołach nabijanych kolcami, żeby każdy, kto podejdzie zbyt blisko mógł posmakować mojego gniewu - odparł sarkastycznie House. A przynajmniej Wilson miał nadzieję, że to miał być sarkazm, bo z House'em nigdy nie można było mieć pewności.

- Okej, więc może zaczniemy od wyboru podstawowego modelu, a później omówimy dostosowanie go do osobistych preferencji? - odrzekła asystentka, reagując chichotem na sugestię House'a, ale całkowicie ignorując jego sarkazm. Zastąpiła Wilsona przy popychaniu wózka diagnosty i oprowadziła go po salonie sprzedaży, prezentując wszystkie rodzaje wózków, które mogły mu się spodobać, jednak przez całą drogę House nie zareagował w żaden sposób.

House tęsknił za swoją laską. Z nią przynajmniej miał szansę przekonać innych ludzi - i siebie - że nie był zupełnym kaleką, lecz kiedy jeździ się na wózku, ludzie często zwracają uwagę najpierw na to, a dopiero potem na samego człowieka. Niech by szlag trafił jego nogę za to, że znowu go zawiodła. Niech licho porwie ketaminę, że nie zadziałała. Do diabła z Wilsonem i jego dobrymi intencjami. Niech to wszystko piekło pochłonie.

Asystentka zauważyła, że nie otrzymywała odpowiedzi, której spodziewała się od swojego klienta. Zatrzymała wózek z House'em i pochyliła się, żeby spojrzeć na niego - na jego poziomie - by sprawdzić, czy może było coś, co mógłby jej powiedzieć, żeby pomóc jej w wykonaniu zadania. Spotykała się już wcześniej z podobnym zachowaniem u osób, które od niedawna korzystały z wózka - były one do tego stopnia przytłoczone faktem, że muszą go używać, że nie miały pewności, co wybrać, ani czego potrzebują.

- Doktorze House, czy zechciałby pan wypróbować któryś z tych wózków, by sprawdzić, czy jest wygodny i czy spełnia pańskie potrzeby? - zaproponowała. House nie odpowiedział, więc dziewczyna podniosła wzrok na Wilsona, licząc że on mógłby jej powiedzieć, czego House potrzebuje. Doświadczenie nauczyło ją, że powinna rozmawiać z osobą na wózku zniżając się, by być z nią twarzą w twarz, ale poważne sytuacje wymagają radykalnych środków.

- Doktorze Wilson, może zdejmiemy z wystawy kilka modeli, a potem pomoże pan doktorowi House'owi się przesiąść, żebyśmy mogli się zorientować, czego mu potrzeba? - zapytała, czując się rozdrażniona całą tą sytuacją. Nigdy wcześniej nie spotkała kogoś, kto byłby tak niepomocny w wyborze własnego wózka, ale w końcu nigdy wcześniej nie spotkała doktora House'a.

- Co o tym sądzisz, House? - Wilson zwrócił się do swojego przyjaciela. On również był poirytowany, że House jedynie ignorował to, co mówiła do niego pracownica sklepu lub mamrotał coś w odpowiedzi, kiedy ta dziewczyna najwyraźniej próbowała mu pomóc.

- Jakie ma znaczenie, co ja sądzę? Jestem tylko kaleką - mruknął pod nosem House.

Wspaniale, pomyślał Wilson, House popadł w jeden z tych nastrojów.

Onkolog pochylił się i szepnął House'owi do ucha: - Im szybciej zaczniesz współpracować i wybierzesz jakiś przeklęty wózek, tym szybciej będziemy mogli wrócić do domu, więc zachowuj się grzecznie i bądź miły dla tej pani, to być może usmażę ci w nagrodę naleśniki.

- Nie jestem dzieckiem, Jimmy - odpowiedział szeptem House.

- Więc przestań się tak zachowywać - syknął Wilson, po czym wyprostował się i zwrócił do asystentki. - Wypróbujemy ten i tamten - powiedział, wskazując na dwa najprostsze wózki, które im pokazała. House posłał Wilsonowi spojrzenie i wydał pomruk aprobaty.

Kobieta zdjęła wskazane wózki z wystawy, podczas gdy Wilson przygotował się, by pomóc House'owi się na nie przesiąść. House sprawiał tyle trudności, ile tylko był w stanie - zawisł bezwładnie w ramionach Wilsona, kiedy ten próbował go podnieść, i powłóczył stopami, co musiało boleć go w tym samym stopniu, co utrudniało zadanie Wilsonowi, ale przecież Wilson od zawsze wiedział, że to nie będzie takie proste.

Gdy tylko House usiadł w pierwszym wózku, zaczęło się narzekanie:
- Ten jest zbyt miękki i musiałbym się męczyć przy obracaniu kół, bo oparcia zawadzają - poskarżył się. Asystentka z wprawą wyciągnęła podłokietniki. - Teraz mam wrażenie, że w każdej chwili mogę z niego zlecieć - jęknął House.

Wilson westchnął i pomógł House'owi przenieść się na następny wózek. Powinien był się domyślić, że zmuszenie House'a do wybrania wózka w tak krótkim czasie po wypadku będzie przypominało wyrywanie zębów, lecz do jego powrotu do pracy zostało już mniej niż miesiąc, więc Wilson nie bardzo mógł pozwolić sobie na zwłokę. Zresztą gdyby pozwolili House'owi zrobić to, kiedy sam uzna za stosowne, prawdopodobnie trafiłoby to na jego 'listę rzeczy do zrobienia' z datą realizacji "kiedyś po Armageddonie".

House'owi wystarczyły zaledwie dwie sekundy siedzenia w drugim wózku, żeby znaleźć w nim jakiś defekt.
- Poduszka jest za twarda. Dupa mnie rozboli po kilku godzinach siedzenia, a wszyscy wiemy, że tego nienawidzę - pożalił się.

- Mogę sprawdzić, czy dałoby się zamontować dla pana miększą poduszkę, taką która równocześnie podpierałaby plecy - zaproponowała asystentka, po czym oddaliła się w poszukiwaniu miększego siedziska.

- Myślisz, że to odpowiedni wózek, jeżeli dziewczyna wróci z lepszą poduszką? - zapytał Wilson.

- To zależy.

- Od czego?

- Od tego do ilu jeszcze sklepów mnie zaciągniesz, jeżeli powiem, że nie.

- Cóż, umówiłem nas na dzisiaj w trzech innych sklepach i jestem pewien, że każdy sprzedawca będzie równie radosny i skory do pomocy, co ta dziewczyna, ale ostatecznie wszystko zależy od ciebie - odpowiedział Wilson, w najmniejszym stopniu nie uważając, że zachowuje się złośliwie.

- O ile gdzieś na wózku będą się znajdować płomienie, nie obchodzi mnie, na czym będę siedział całymi dniami. Mogę dosięgnąć kół, więc mogę sam się poruszać, a podłokietniki wyglądają na bezpieczne - nie mam wrażenia, że zaraz z niego spadnę. Taa, ten wózek może być - stwierdził House, w końcu uznając fakt, że tak oto nie może liczyć na ułaskawienie w ostatniej chwili, że przez resztę życia będzie zażywał morfinę i jeździł na wózku. Boże, życie jest do kitu.

Asystentka wróciła z poduszką, która okazała się zadowalająca - była wystarczająco miękka, żeby nie spowodować u House'a bólu tyłka i wystarczająco twarda, by House nie uznał jej za zbyt miękką. Wilson pomógł House'owi przesiąść się na jego szpitalny wózek i przystąpili do uzgadniania szczegółów dostosowania wózka do indywidualnych potrzeb - na co House nalegał - oraz kwestii zapłaty. House stwierdził, że "przypadkiem" zostawił swój portfel w domu, zatem to Wilson musiał wyłożyć pieniądze. W normalnych okolicznościach onkolog by się wkurzył, lecz ten wybryk był tak bardzo w stylu dawnego House'a, że zrobił to z uśmiechem na ustach.

- Wózek będzie gotowy do odbioru za około dziesięć dni. Chce go pan sam odebrać? Czy mamy dostarczyć go kurierem na pański domowy adres? - dziewczyna zwróciła się do House'a.

- Może być kurierem - odparł Wilson, nie ufając House'owi na tyle, by pozwolić mu odpowiedzieć. Asystentka nadal zachowywała się zbyt radośnie jak na gust House'a.

- Dziękuję. I mam nadzieję, że wszelkie przeróbki będą panu odpowiadały, doktorze House. Życzę miłego dnia.
House już miał jej powiedzieć, gdzie ma sobie wsadzić swoje życzenia, gdy Wilson - wyczuwając, co się szykowało - błyskawicznie wywiózł go z budynku.

- House, czy ty chociaż raz w życiu nie mógłbyś się zachować jak normalny człowiek? - spytał, wsadzając House'a do samochodu.

- Ja jestem normalnym człowiekiem. To reszta świata jest jakaś dziwna.

- Tylko ty jesteś w stanie powiedzieć coś takiego, żeby to nadal miało sens. No to jak chcesz spędzić resztę dnia, skoro nie musimy już uganiać się po sklepach za nowym wózkiem?

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Z normalnością jak ze wszystkim - punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia. Na przykład, upraszczając, mogę powiedzieć, że uważam za normalne te osoby, którym nie podoba się obecny House oraz shipują Hilsona. Ale wobec tego co z Hilsonkami, którym podoba się obecny serial? Są pół-normalne?

Jakoś się utarło, że określenie "normalny" na przesłanie pozytywne, więc naturalnie każdy chce być normalny i uważa za normalne te osoby, które są do nas podobne, a wszystkiego, co nienormalne - czyli w zasadzie inne - powinno się unikać, a nawet zwalczać

Heh, sama czytałam wszystkie "Zmierzchy", ale tylko z ciekawości i długo po premierze. Nie rozumiem, skąd ten szał wokół tej książki (a tym bardziej wokół filmu). Widocznie małolaty potrzebowały czegoś w zamian za Harry'ego Pottera

Um, a cóż to za długaśny fik? Jakiś Hilson?

Richie117

16. Terapia

Dokładnie dziesięć dni po katastrofie, którą okazała się wyprawa do sklepu z wózkami inwalidzkimi w towarzystwie House'a, pojawił się kurier z przerobionym na życzenie diagnosty sprzętem. Wilson otworzył drzwi i pokwitował odbiór przesyłki, ponieważ House miał ciężką noc i cierpiał z bólu. Na szczęście, chociaż raz, robił to po cichu. Onkolog postanowił zrobić House'owi niespodziankę z jego nowego wózka, więc zabrał się za rozpakowywanie i składanie go w całość.

Wózek był w głębokim, ciemnoniebieskim kolorze, z czarnymi uchwytami i bokami. House poprosił, żeby w którymś miejscu na wózku umieszczono płomienie i pracownicy serwisu wykonali fantastyczną robotę - zamiast wykorzystać naklejki, jak Wilson się spodziewał, namalowali je, używając do tego metalicznej farby. Całość wyglądała oszałamiająco i być może, tylko być może, miało to pomóc House'owi przywyknąć do zamiany laski na wózek.

- Wilson! Potrzebuję więcej leków! - z sypialni dobiegło wołanie House'a. Wilson westchnął, chwycił bursztynową fiolkę zawierającą sevredol oraz szklankę wody i niosąc je ostrożnie w jednej ręce ruszył do sypialni House'a, drugą ręką pchając przed sobą nowy wózek.

Z początku House nie zwrócił uwagi na wózek, bardziej zainteresowany uporaniem się z pulsującym bólem w jego udzie, jednak kiedy połknął pigułki popijając je łykiem wody, zauważył, że dostarczono mu jego nową "furę dla kaleki".

Spoglądał na wózek przez kilka minut, przyglądając się każdemu detalowi, po czym spojrzał na Wilsona i uśmiechnął się:
- Zajebisty.

- Cieszę się, że ci się podoba. Nadal wisisz mi za niego forsę - odparł Wilson, przypominając House'owi o zapomnianym portfelu.

- Dostaniesz ją. Co powiesz na to, żebyśmy teraz zabrali tę dziecinkę na przejażdżkę?

- To nie jest nowy motor, House. Nie możesz tak po prostu na niego wskoczyć i zniknąć w tumanie kurzu.

- Czemu nie, do cholery?

- Cóż, po pierwsze dlatego, że nie czujesz się dzisiaj zbyt dobrze - odrzekł Wilson, krzywiąc się pod spojrzeniem, którym House potraktował go za te słowa. - A po drugie masz dzisiaj swoją ostatnią wizytę u doktor Lane. I to właściwie za niecałą godzinę.

- Ach, więc jednak będę miał szansę go komuś pokazać, nawet jeśli to tylko lekarka od czubków. Może chociaż uda mi się ją przekonać, żeby pozwoliła mi odstawić leki.

- Minęły dopiero dwa tygodnie, House. Tyle potrzeba, żeby tabletki zaczęły wpływać na twój organizm. Nie ma mowy, żeby pozwoliła ci je teraz odstawić.

- No to kto będzie mi je przepisywał, kiedy przestanę się z nią spotykać?

- Nadal ona, tylko nie będziesz musiał chodzić na wizyty co tydzień jak dotychczas, ale raz na pół roku na kontrolę i po nową receptę. Po co ja ci to mówię, przecież wiesz o tym?

- Nie mam pojęcia. Wygląda na to, że masz niesamowity talent do mówienia mi rzeczy, o których już wiem, jakbyś zapomniał, że jestem twoim przyjacielem, a nie jednym z pacjentów, i że też studiowałem medycynę.

- Może gdybyś od czasu do czasu zachowywał się stosownie do swojego wieku, nie czułbym potrzeby, żeby ci o tym przypominać.

- Ee tam, dojrzałość jest przereklamowana - odrzekł z uśmieszkiem House. - Tak czy siak, masz zamiar mi pomóc czy co?

- Wydawało mi się, że skoro powinieneś próbować odzyskać niezależność i że prędzej czy później ja będę musiał wrócić do pracy i do swojego mieszkania, to może dzisiaj mógłbyś spróbować zrobić to sam - wyjaśnił Wilson.

Onkolog wiedział, że House do pewnego stopnia potrafił samodzielnie wstać z łóżka, dostać się do łazienki i się ubrać, ale kiedyś musiał nauczyć się całkowitej samodzielności, a z nowym wózkiem, który nie był tak nieporęczny, mógł dotrzeć do każdego miejsca w mieszkaniu. Poza tym Wilson zdawał sobie sprawę, jak bardzo House nienawidził bycia uzależnionym od kogoś innego. Fakt, że pozwolił on Wilsonowi tak bardzo sobie pomagać w ciągu minionych kilku miesięcy, był świadectwem tego, jak wszystko stało się teraz dla niego trudne.

- Okej, poradzę sobie - powiedział mu House. Poprosił Wilsona, żeby ustawił jego nowy wózek obok łóżka, a następnie wyprosił go z pokoju. Był w stanie to zrobić, a Wilson miał rację - musiał przywyknąć do polegania na samym sobie, ponieważ Wilson nie mógł zostać u niego na zawsze, bez względu na to, jak bardzo House by tego pragnął.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

House potrzebował sporo czasu, żeby się przygotować - w istocie trwało to tak długo, że byli niemal spóźnieni na jego sesję terapeutyczną z doktor Lane. Mimo to Wilson nie interweniował, tylko pozwolił House'owi robić wszystko we własnym tempie. W razie potrzeby wytłumaczyłby wszystko doktor Lane, bo ona z pewnością zgodziłaby się, że nadeszła pora, by House odzyskał nieco swojej samodzielności, zwłaszcza teraz, kiedy wybrał i kupił nowy wózek (nawet jeśli to Wilson za niego zapłacił).

Wilson zatrzymał samochód na swoim miejscu parkingowym przy PPTH i wyciągnął wózek z bagażnika, ale nie pomógł House'owi się przesiąść, tylko obserwował z dystansu, jak House sam sobie radzi, stojąc wystarczająco blisko, by pomóc w razie kłopotów, ale na tyle daleko, żeby House nie czuł się przytłoczony.

Szedł obok House'a, kiedy ten pokonał o własnych siłach wejście do PPTH i jechał dalej w kierunku wind. Wiedział, że House szybko się zmęczy jeżdżąc samodzielnie po szpitalu, ale to był najwyższy czas, żeby zaczął to robić, bo w przeciwnym razie nie sprosta całemu dniu pracy, kiedy wróci do szpitala za dwa tygodnie. House musiał wzmocnić mięśnie ramion - tak jak stało się to z jego prawą ręką, kiedy chodził o lasce - dzięki czemu poruszanie wózkiem miało stać się łatwiejsze, lecz póki co kosztowało go to sporo wysiłku, więc Wilson pilnował się, żeby nie oddalać się zbytnio, w razie gdyby House potrzebował pomocy.

Gdy weszli do poczekalni doktor Lane, Wilson zostawił House'a samego. Miał zamiar wrócić tam za godzinę i odebrać House'a po terapii, ale na razie musiał sprawdzić, jak miewają się jego pacjenci i nadrobić trochę papierkowej roboty, zatem uznał, że zamknie się we własnym biurze i upora się z kilkoma sprawami, chociaż oficjalnie wciąż był na urlopie, dopóki House nie wróci do pracy.

House nie musiał długo czekać na wezwanie do gabinetu doktor Lane. Z dumą wjechał do środka, pragnąc zaprezentować swój nowy wózek, a lekarka wydawała się być co najmniej pod wrażeniem.

- A zatem jak się czułeś od naszej ostatniej rozmowy, doktorze House? - zapytała doktor Lane, kiedy tylko skończyła wydawać stosowne odgłosy zachwytu nad wózkiem House'a.

- W porządku. Spałem, jadłem, jeździłem tu i tam, nie przyozdobiłem się żadnym nowym obrazkiem, Wilson mnie nie bił, ja nie biłem jego, a co ważniejsze - brałem lekarstwa, mimo iż uważam je za kompletną stratę czasu, pieniędzy i zasobów medycznych - odpowiedział House.

- Zapewne zauważyłeś po tym, jaka zmiana zaszła w tobie, że terapia farmakologiczna była dobrym pomysłem?

- Nie.

Doktor Lane wydała poirytowane westchnienie. Kiedy doktor Cuddy poprosiła ją o zajęcie się House'em - znając plotki na temat sposobu, w jaki uprawiał medycynę oraz plotki o tym, co mu się przytrafiło w niedalekiej przeszłości - wiedziała, że nie będzie to łatwe zadanie, ale była skłonna podjąć się wyzwania. Teraz widziała na własne oczy, czemu jej koledzy odmówili zajęcia się jego przypadkiem.

- Więc czujesz się na siłach, by wrócić do pracy?

- Jestem zwarty i gotowy. Jeszcze tylko dwa tygodnie i znów będę unikał dyżurów w klinice oraz leczył nieuleczalnie chorych.

- Uważasz, że jesteś na to psychicznie gotowy?

- Byłem psychicznie gotowy już miesiąc temu, ale Cuddy nalegała, żebym spotykał się z tobą na te małe pogawędki.

- Doprawdy nie mogę uwierzyć, że nie dostrzegasz zmiany, jaką ta terapia i leki wniosły do twojego życia. Na pewno musiałeś zauważyć, jak ci to pomogło.

- Jedynym, co mi pomogło, był Wilson. Trwał przy mnie przez cały ten czas, dopilnował, żeby nie amputowano mi nogi, a potem wziął wolne, żeby mi pomóc. Te "spotkania" i lekarstwa stanowiły jedynie przeszkodę na mojej drodze do powrotu do pracy jak normalny człowiek.

Doktor Lane westchnęła ponownie. Oficjalnie dała za wygraną. To, że nie potrafiła przekonać House'a, że terapia i leki, które mu przepisała, działały, nie tyle świadczyły o niej jako o kiepskiej lekarce, co o uporze House'a by nie uświadamiać sobie, kiedy oferowano mu pomoc oraz jego problemach z przyjęciem owej pomocy. Było to coś, co mogłaby z nim szczegółowo przedyskutować, ale - szczerze mówiąc - czy to by miało naprawdę jakiś sens?

- W porządku, doktorze House, oświadczam, że jesteś psychicznie zdolny do powrotu do pracy. Przekażę moje wnioski doktor Cuddy. Życzę powodzenia i mam nadzieję, że od tej pory nasze ścieżki będą się krzyżować jedynie na poziomie zawodowym - powiedziała.

- A co z lekarstwami?

- A co ma być?

- Kto będzie mi je przepisywał? A może nie chcesz, żebym je dalej brał?

- Och, przekażę zalecenia doktor Cuddy. Jako twoja główna lekarka będzie mogła dalej wypisywać ci recepty. Nie widzę powodu, żebyśmy się więcej spotykali.

- Świetnie.

House uścisnął rękę doktor Lane i wyjechał z gabinetu. Skończyli trzydzieści minut przed czasem, więc diagnosta miał do wyboru zaczekać na Wilsona albo samemu do niego pojechać. Zdecydował się na drugą możliwość, minął drzwi oddziału psychiatrycznego i zniknął na korytarzu czwartego piętra. Być może będzie miał okazję wpaść po drodze do swojego biura i zrobić niespodziankę swojemu zespołowi.

Richie117