Fic: Uwolnij mnie [Z]

Richie117

6. Dom

Fizykoterapia wymagała od House'a dużego wysiłku i w jej wyniku House zawsze wpadał w paskudny nastrój, jednak była ona konieczna, by uniknąć dalszego zaniku i uszkodzeń mięśni, więc bez względu na to ile bólu sprawiała ona House'owi, nie można było jej zaniechać. Wilson został z House'em, ucząc się ćwiczeń, które będą musieli wykonywać, kiedy House będzie w domu pod jego opieką. Masterson stwierdził, że jeśli zdołają wystarczająco wzmocnić prawą nogę House'a, być może będzie on w stanie poruszać się o kulach i chociaż w ciągu wielu lat chodzenia o lasce House zawsze odmawiał używania kul, to postawiony przed wyborem jeżdżenia na wózku przez resztę życia lub poruszania się o kulach, House wybierał kule, aczkolwiek nadal istniało ryzyko, że w jego udzie nie pozostało wystarczająco dużo mięśni, by utrzymać ciężar jego ciała nawet z pomocą kul - ale tę kwestię miał rozstrzygnąć czas i mnóstwo fizykoterapii.

- Jesteś pierdolonym, sadystycznym potworem - warknął House, podczas gdy Masterson wykonywał z nim jego zestaw ćwiczeń w trakcie jednej z sesji fizykoterapii.
Masterson, który uodpornił się już na gniew House'a, nie odpowiedział, tylko robił swoje, ale Wilson nie nabył jeszcze tej odporności i nienawidził tego, że podczas sesji fizykoterapii zamieniał się z Mastersonem miejscami, żeby samemu poprowadzić ćwiczenia.

- Teraz twoja kolej, Wilson - powiedział Masterson, całkowicie ignorując House'a.

House posłał Wilsonowi nienawistne spojrzenie. Kropelki potu na czole mężczyzny powiedziały onkologowi, że House już w tym momencie doświadczał znacznego bólu, ale jeśli chciał on znowu chodzić, nawet przy pomocy kul, to będzie musiał wykonywać te ćwiczenia przez co najmniej sześć miesięcy. Poza tym dzięki nim ból miał się zmniejszyć z biegiem czasu. Wilson ujął w dłonie zdrową nogę House'a i zaczął powtarzać ćwiczenia, które wcześniej obserwował w wykonaniu Mastersona, póki co bez wybuchu wściekłości ze strony House'a. Czterokrotnie powtórzyli rozciąganie i przyszła kolej na zajęcie się prawą nogą, co od nowa wywołało falę przekleństw.

- Proszę, Jimmy, zróbmy przerwę. To naprawdę bardzo boli - błagał House, spoglądając na Wilsona w sposób, który wpędzał onkologa w poczucie winy do tego stopnia, że miał on ochotę wyrzucić Mastersona z pokoju, otrzeć House'owi pot z czoła i podać mu trochę fentanylu, żeby mógł on przespać najgorszy ból. Jednak Wilson wiedział, że nie mógł tego zrobić, wiedział, że nie mógł ulec prośbom House'a, ponieważ - chociaż sam cierpiał z powodu tego, co musiał robić, chociaż sam cierpiał, sprawiając swojemu przyjacielowi ból - wiedział również, że na dłuższą metę było to najlepsze, co mógł zrobić dla House'a.

- Jeszcze tylko cztery powtórzenia i będziesz mógł odpocząć - powiedział do House'a, umyślnie nie patrząc mu w oczy. Wiedział, że załamałby się na widok kryjącego się w nich bólu, a przecież musiał być silny dla dobra House'a.

- Kurwa mać, przestań, proszę! To boli jak jasna cholera! - krzyknął House, jeszcze zanim Wilson miał możliwość, by dotknąć jego prawej nogi.

- Jimmy nawet jeszcze nie zaczął, House.

- Odpierdol się, Masterson.

- Śmiało, Wilson. Trzeba to zrobić, jeżeli ten chłopiec chce mieć szansę, by znów chodzić. A ty tego chcesz, co, House? Chcesz chodzić, zamiast siedzieć na wózku i sikać do woreczka, bo nie będziesz nawet w stanie skorzystać samodzielnie z toalety? - odezwał się drwiąco Masterson.

Wilson wsunął dłoń pod prawą piętę House'a i zaczął rozciągać jego nogę w ten sam sposób, jak robił to z lewą. Różnica polegała na tym, że każdemu ruchowi towarzyszyło albo przekleństwo, albo skowyt bólu dobywający się z ust House'a. Wilson wykonał komplet czterech powtórzeń i miał ochotę się zabić za to, że zadał swojemu przyjacielowi tyle bólu.

- Tak, to wszystko na dzisiaj. Widzimy się jutro, House. Dobra robota, Jimmy - powiedział Masterson, zostawiając ich obu. Wilson zapragnął zwinąć się w kłębek i umrzeć, bo wiedział, że House każe mu za to zapłacić.

- Kurwa! Potrzebuję więcej środków przeciwbólowych - warknął wściekle House, zrzucając na podłogę przycisk dozujący morfinę i jednym zamachem ręki zmiatając wszystko ze stolika przed sobą. Dzbanek z wodą poleciał na dół, roztrzaskując się na kawałki i rozlewając wszędzie swoją zawartość.

- Przyniosę ci fentanyl i chłodzący kompres na nogę - powiedział cicho Wilson. Ze względu na to, że od operacji House'a minął zaledwie tydzień, ciągle stosowali leki podawane dożylnie, zwłaszcza po fizykoterapii, kiedy ból był najsilniejszy. House zwykle dawał się udobruchać obietnicą fentanylu, po którym zasypiał i budził się w lepszym nastroju.

Kiedy Wilson wrócił z fentanylem, House leżał zwinięty w pozycji płodowej, a jego ramiona drżały.
- Podaj mi numer na skali, Greg. Mogę podnieść dawkę, jeżeli ból znowu staje się silniejszy - odezwał się ostrożnie Wilson, zaniepokojony, że coś jeszcze było nie tak z tą przeklętą nogą.

- Fentanyl wystarczy. To po prostu boli jak diabli z powodu fizykoterapii i zanim powiesz cokolwiek - wiem, że to dla mojego dobra, ale nienawidzę Mastersona, nienawidzę tego miejsca i nienawidzę tego, że przez to, co się stało, zostanę kompletnym kaleką. Chcę chodzić, muszę chodzić, żeby pracować. Zabierz mnie do domu, Wilson, proszę. Znasz wszystkie ćwiczenia, możesz je robić w domu, a ja przysięgam, że będę z tobą współpracował - powiedział House, na wpół łkając.

Wilson zdezynfekował wenflon na dłoni House'a i powoli wstrzyknął środek przeciwbólowy, zastanawiając się nad tym, co ma odpowiedzieć.

- Cuddy zgodziła się na to, żebyś konsultował przypadki z domu. Jeśli mam cię zabrać teraz ze szpitala, i mówię o dużym "jeśli", będziesz jeździł na wózku, w dalszym ciągu korzystał z cewnika i będziesz musiał ćwiczyć cztery razy na dzień. Będę miał przy sobie tylko morfinę i fentanyl, więc gdybyś potrzebował silniejszych leków, będziesz musiał wrócić do szpitala. Naprawdę chcesz ryzykować powrót tutaj albo że twój stan się pogorszy, kiedy będziesz w domu? - spytał Wilson, równocześnie planując wszystko w myślach, na wypadek gdyby dostał odpowiedź, jakiej oczekiwał.

- Wrócę tu, jeżeli będę musiał, Jimmy. Po prostu szpital doprowadza mnie do szału i tak kurewsko nienawidzę Mastersona.

- To było dosyć oczywiste.

- Pozwolę ci robić te rozciągające ćwiczenia, naprawdę, bez narzekania czy czegokolwiek.

- Wysoce w to wątpię, Greg.

- Przysięgam, że tak, tylko zabierz mnie do domu.

- Rano porozmawiam o tym z Cuddy.

- Zrób to teraz.

- House, ona prawdopodobnie właśnie wybiera się do domu.

- Mam to gdzieś. Muszę stąd wyjść dziś wieczorem, z twoją pomocą lub bez niej.

- Jak zamierzasz uciec bez mojej pomocy?

- Musiałeś mi to wytknąć, co?

- Fentanyl pomaga?

- Tak, dziękuję. Proszę, porozmawiaj z Cuddy jeszcze dzisiaj.

- Umówmy się tak: zadzwonię do niej zaraz, a jeśli nie odbierze, poczekamy do rana.

- A co ja będę z tego miał?

- Nie pozwolę, żeby Masterson zajął się jutro rano twoją fizykoterapią.

- Umowa stoi.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

Cuddy odebrała telefon, ale tylko dlatego, że dzwonił Wilson. Powiedział jej, że musi z nią porozmawiać o House'ie i umówili się na spotkanie w jej biurze. House chciał usłyszeć, co oboje mają do powiedzenia na jego temat, ale powoli zaczął odpływać na skutek zastrzyku, a Wilson wiedział, że nawet jeżeli House zostanie wypisany jeszcze tego wieczora, będzie mu potrzebny odpoczynek przed wyjazdem do domu.
Podczas gdy House przebywał w szpitalu, Wilson przewiózł trochę rzeczy ze swojego mieszkania do mieszkania House'a i przygotował kilka udogodnień, które miały pozwolić House'owi na większą niezależność, takich jak poręcze przy toalecie, podjazd na schodach czy inne podobne konieczne przystosowania, żeby uczynić jego mieszkanie przyjaznym dla osoby na wózku, ponieważ nawet jeśli House ostatecznie będzie chodził o kulach, mimo wszystko znaczną ilość czasu będzie spędzał na wózku, bez względu na to, jak optymistyczne było jego nastawienie.

- A zatem, co się dzieje z House'em? - zapytała Cuddy, kiedy już oboje usiedli.

- Chce wracać do domu.

- Od jego operacji minął tylko tydzień, wciąż jest na lekach podawanych dożylnie i musi poddawać się fizykoterapii.

- Mogę zmienić mu leki na podawane domięśniowo i dam sobie radę z fizykoterapią i cewnikowaniem go w domu - wyjaśnił Wilson.

- Kiedy chce się wypisać? - spytała Cuddy, wzdychając. Gdy tylko Wilson przedstawił jej w czym rzecz, uświadomiła sobie, że obaj mężczyźni opracowali już plan, według którego wszystko miało się udać - musieli tylko przekonać ją, że to się uda, a ona miała pewne wątpliwości. Ostatnim razem, kiedy wypuszczono House'a do domu, skończyło się to jego powrotem do PPTH w gorszym stanie niż wcześniej. Fakt faktem, teraz House był po operacji, a jego saturacja i praca serca były o wiele bardziej stabilne. Stan jego zdrowia zdecydowanie się poprawiał i przy odrobinie szczęścia z biegiem czasu będzie on mógł wrócić do leków w tabletkach jak za pierwszym razem, a może nawet odstawić silniejsze leki na rzecz Vicodinu.

- Cóż, powiedziałem mu, że jeśli uda mi się złapać cię dzisiaj, być może pozwolisz mu wyjść od razu, ale jeżeli chcesz z tym zaczekać do rana i poobserwować go przez noc, prawdopodobnie dam radę to przełożyć.

- Czemu tak szybko?

- On nienawidzi szpitali, kiedy sam jest pacjentem. Wydaje mi się, że House chce poczuć odrobinę normalności, w końcu tyle się dla niego zmieniło w ciągu ostatnich trzech tygodni. House chce być gdzieś, gdzie będzie mógł to sobie wszystko poukładać i gdzie nikt nie będzie go badał i domagał się od niego różnych próbek co pięć minut.

- Jeżeli wypuszczę go dziś wieczorem, to obaj wiecie, że wypis będzie się wiązał z pewnymi ścisłymi zaleceniami?

Wilson skinął głową.

- W porządku, ale wysłuchaj tego, co mam do powiedzenia. Być może zmienisz zdanie, kiedy ustalę zasady. Po pierwsze, przez następny tydzień możesz mu podawać leki przeciwbólowe domięśniowo, ale potem musisz zacząć podawać mu tabletki - jeżeli po tym czasie House nadal będzie potrzebował zastrzyków domięśniowych, ma wrócić do szpitala. Po drugie, będzie wykonywał ćwiczenia rehabilitacyjne cztery razy dziennie - a jeśli uda ci się go namówić, to sześć - i będzie współpracował. Jeżeli pojawią się jakieś problemy - ma wrócić do szpitala. Po trzecie, dopóki będzie jeździł na wózku, będzie też korzystał z cewnika. Zanim założysz mu nowy cewnik, może spróbować skorzystać z toalety, ale tylko w twojej obecności. Jeżeli nie będzie w stanie załatwić się przy tobie, to trudno. Po czwarte, jeżeli się potknie, upadnie albo cokolwiek pójdzie nie tak, przywozisz do na sygnale z powrotem do szpitala, zrozumiano? - powiedziała Cuddy z poważną miną na twarzy.

- Nie spodziewałem się usłyszeć mniej surowych zasad - potwierdził Wilson, kiwając głową.

- Przygotuję dokumenty związane z wypisem, a ty idź i przekaż mu dobre nowiny.

- Dzięki, Cuddy. Uważam, że to naprawdę pomoże mu odzyskać siły.

Cuddy pokiwała głową, a Wilson opuścił jej gabinet, żeby podzielić się z House'em wiadomościami.

Richie117

7. Roztrzaskane marzenia

Jazda do domu była dla House'a ciężkim wyzwaniem. Cały ubiegły tydzień, a nawet dłużej, przeleżał na plecach, a przed tym również niezbyt często wstawał z łóżka, więc siedzenie na tylnym siedzeniu poważnie go wyczerpało. Wilson mówił do niego przez całą drogę do domu i chociaż House wiedział, że miało to uchronić go od zapadnięcia w sen, wywołany lekami, które podano mu przed wypisaniem ze szpitala, zaczynało go to irytować. Zamiast na paplaninie Wilsona, diagnosta postanowił skupić swoje myśli na surowych zaleceniach, które przekazała mu Cuddy, zanim w ogóle pozwoliła mu wstać z łóżka i usiąść na wózku. Oczywiście Wilson musiał mu w tym pomóc, tak jak za pierwszym razem, kiedy wychodził ze szpitala - tyle że teraz było to spowodowane bardziej tym, iż House był otumaniony lekami, a jego noga ciągle jeszcze goiła się po operacji. House wiedział, że kiedy stan jego nogi się poprawi, będzie miał szanse na poruszanie się o kulach, zamiast przesiedzieć resztę życia na tym przeklętym wózku, ale tylko czas mógł pokazać, co będzie. Diagnosta przyłapał się na rozpamiętywaniu tamtej nocy, która to wszystko spowodowała. Czy gdyby tylko nie był taki zawzięty i powiedział Wilsonowi, żeby z nim został, zrobiłoby to jakąś różnicę? Czy taka sama ilość tkanki mięśniowej obumarłaby, gdyby wcześniej dotarł do szpitala? Czy jego serce byłoby w stanie poradzić sobie z przeciążeniem organizmu, gdyby nie spędził tyle czasu na podłodze? Miał tysiące pytań, jednak brakowało mu na nie odpowiedzi.

- Słuchasz mnie jeszcze, House? Jesteśmy w domu - powiedział Wilson, parkując przed numerem 221b Baker Street, a następnie wysiadł z samochodu, żeby przygotować wózek dla House'a. House rozpiął pas bezpieczeństwa i opuścił lewą nogę na jezdnię, tak że na wpół siedział w samochodzie, na wpół na zewnątrz, po czym złapał dłońmi swoją osłabioną prawą nogę i przesunął ją, tak że siedział już tylko na skraju siedzenia, czekając aż Wilson pomoże mu wstać i przesiąść się na wózek. Wilson zjawił się wkrótce i zrobił dokładnie to, czego House oczekiwał, a potem zawiózł go do jego mieszkania.

- Przyniosę resztę rzeczy z samochodu, a później zajmiemy się twoim wieczornym zestawem ćwiczeń, zanim zabiorę się za przygotowanie kolacji - powiedział, zostawiając House'a w salonie. Gdy Wilson wyszedł, House pojechał do sypialni, bo tylko tam było wystarczająco dużo miejsca, żeby mógł się położyć i dać Wilsonowi wystarczający dostęp do swoich nóg, żeby wykonać ćwiczenia na rozciąganie, do których się zobowiązał. Miał wrażenie, że od ostatniej sesji fizykoterapii minęło zaledwie pięć minut, ale Wilson miał rację - wciąż miał przed sobą jeszcze dwie sesje - jedną przed kolacją, a drugą przed pójściem spać, jeżeli mieli się trzymać rozkładu Cuddy. Nie mógł narzekać, ponieważ się na to zgodził, podpisał pakt z diabłem, żeby wydostać się ze szpitala i póki co tego nie żałował, chociaż miał przeczucie, że z czasem to się zmieni.

Wilson wrócił i pomógł House'owi położyć się na łóżku, a gdy House znalazł wygodną pozycję, zniknął znów na moment, żeby umyć ręce i przygotować się do przeprowadzenia z nim ćwiczeń.

- Pomyślałem, że skorzystam z okazji i zmienię ci cewnik. Cuddy powiedziała, że możesz spróbować skorzystać z łazienki, jeśli chcesz. Co o tym myślisz?

- Nie dzisiaj, może następnym razem. Teraz chcę tylko mieć już za sobą ćwiczenia i zdrzemnąć się na chwilę.

- W porządku. Najpierw zajmiemy się fizykoterapią, a potem zmienię ci cewnik.

- To brzmi jak niezły plan, wonder boy - odrzekł House z o wiele bardziej pozytywnym nastawieniem, wywołanym powrotem do domu.

Wilson uśmiechnął się i zajął miejsce w nogach łóżka. - Przesuń się niżej, żeby twoje stopy znalazły się przy krawędzi - powiedział, podwijając rękawy, żeby nie krępowały jego ruchów. House wykonał polecenie, chociaż było wyraźnie widać, że przy poruszaniu się odczuwał ból. House miał na sobie luźne szpitalne spodnie, dzięki którym cewnik nie przeszkadzał mu za bardzo. Kiedy znalazł się na pozycji, Wilson wziął w dłonie jego lewą nogę.

- Zrobię cztery powtórzenia z lewą nogą, a potem cztery z prawą. Jesteś gotowy?

- Bardziej gotowy już nie będę.

Wilson skinął głową ostatni raz, po czym zaczął.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

Sześć tygodni upłynęło od powrotu House'a do domu ze szpitala. Wspólnie z Wilsonem zdołali zmienić jego leki na niższą dawkę oksykodonu z dodatkiem [link widoczny dla zalogowanych], by zapanować nad jego bólem, a także obecnie korzystał z toalety przy okazji zmiany cewnika na nowy, aczkolwiek House miał nadzieję, że po rozmowie z Cuddy, którą mieli odbyć tego dnia, będą mogli na dobre przestać korzystać z cewnika. House miał również umówione spotkanie z Mastersonem, by sprawdzić, czy jest gotów spróbować chodzić o kulach, chociaż Wilson przypominał mu kilkakrotnie w przeciągu ostatnich paru dni, że w żaden sposób nie mogą mieć pewności, czy będzie on w stanie poruszać się z ich pomocą, że żadna ilość fizykoterapii nie zdoła zastąpić brakujących mięśni oraz że być może House będzie po prostu musiał przywyknąć do jeżdżenia na wózku. Żeby podkreślić swoje stanowisko, Wilson przyniósł House'owi do przejrzenia katalog wózków inwalidzkich, w którym zakreślił kilka wózków o napędzie elektrycznym.

House nie był jeszcze gotowy, żeby się poddać, póki nie wstanie i nie upadnie - o ile tak właśnie miało się stać. Do tego czasu planował, że za kilka tygodni wejdzie do swojego biura i przejmie stanowisko szefa, ponieważ Foreman zwyczajnie nie posiadał tych samych umiejętności, co on. Foreman mógł być wazeliniarzem, ale nie szukał tego, czego nie dało się zobaczyć, a ta zdolność była konieczna dla diagnosty.

- Gotowy do wyjścia? - zapytał Wilson, wieszając torbę na uchwycie wózka i popychając House'a do drzwi.

- A mam jakiś wybór? - odparł, po czym wyjął swoje tabletki i połknął jedną bez popijania. Tęsknił za smakiem Vicodinu, ale z czasem miał przywyknąć do myśli, że teraz jest na silniejszych lekach.

- Jesteś umówiony na wizytę za dwadzieścia minut, a ja chciałbym zajrzeć do kilku moich pacjentów, kiedy będę w szpitalu - powiedział mu Wilson, pchając go przez drzwi i w dół po podjeździe na chodnik, gdzie zostawił go na chwilę i wrócił, żeby zamknąć mieszkanie.

Kiedy skończył, podprowadził House'a do drzwiczek samochodu od strony pasażera, otworzył je i przygotował się, by podnieść House'a z wózka i posadzić go na siedzeniu. W międzyczasie, gdy Wilson był zajęty, House rozpiął pasek zabezpieczający go od spadnięcia z wózka i czekał.

- Gotowy? - spytał Wilson, który nabrał już wprawy po kilkuset razach przeprowadzania tej procedury w ciągu ostatnich sześciu tygodni. Z początku House stawiał opór, uparcie starając się udowodnić Wilsonowi (i sobie), że - bez względu na to, co twierdzili Masterson, Cuddy i wyniki rezonansu - był w stanie chodzić pomimo tego, że w jego udzie znajdowało się mniej tkanki mięśniowej niż wcześniej, a Wilson walczył z nim na całej linii, próbując przekonać go, żeby nie był taki uparty i głupi. Prowadziło to do kłótni, wściekłości i milczenia, i obaj pogrążali się w depresji, która wisiała nad nimi każdego dnia. Później jednak Wilson nauczył się, że jedynym sposobem na skłonienie House'a do współpracy, to pozwolić mu "uczyć się na własnych błędach" i to poskutkowało - dzięki potknięciom, upadkom i ogromnym ilościom bólu House nauczył się, że niemożliwym dla niego stało się poruszanie bez pomocy - bez pomocy, o którą musiał poprosić, bo Wilson nauczył się również, że zaoferowanie pomocy nie wystarczyło, żeby House faktycznie ją przyjął. Wilson nauczył się, że House musiał przyznać, iż jej potrzebuje, bo w przeciwnym razie była ona bezużyteczna.

Obaj sporo się dowiedzieli w czasie tych sześciu tygodni, które House spędził w domu i niewiele z tego było przyjemne. Prawdę mówiąc, nie było w tym nic przyjemnego. Wilson dowiedział się, że House miał w zwyczaju wymagać od siebie tak wiele, jak tylko się dało, skowyczeć z bólu, a jednak wciąż odmawiać przyznania się to tego, że nie był w stanie czegoś zrobić. House dowiedział się, że Wilson troszczył się o niego do głębi, ale wiedział, że tym razem nie jest w stanie ocalić House'a, bez względu na to, jak bardzo tego pragnął. House dowiedział się również, że - inaczej niż ze Stacy - bez względu na to, jak bardzo starał się odepchnąć Wilsona, jego przyjaciel nigdzie się nie wybierał, i dodawało mu to otuchy, a Wilson dowiedział się, czemu Stacy tak naprawdę odeszła, ale nigdy nie powiedział House'owi, że poznał prawdę, bojąc się, że to załamałoby go jeszcze bardziej.

Wilson pomógł House'owi wstać i pokierował go na siedzenie pasażera, upewniając się, że przez cały czas trzyma go mocno, na wypadek gdyby coś poszło nie tak. House jak zwykle nie odezwał się ani słowem. Nie ważne jak daleko się posunęli, Wilson wiedział, że House ma wielkie oczekiwania związane z tą jedną wizytą - zupełnie jakby czekał, by dowiedzieć się, czy będzie żył czy nie. Diagnosta całą swoją nadzieję ulokował w przekonaniu, że tego dnia będzie chodzić, i Wilson miał świadomość, że jeżeli - a bardziej prawdopodobnie: kiedy - poniesie klęskę, będzie tym zdruzgotany. Próbował oderwać uwagę House'a od tych myśli za pomocą katalogów wózków inwalidzkich, zakreślając te z napędem elektrycznym, których zakup pokryłoby ubezpieczenie House'a, żeby umożliwić mu powrót do pracy. House radził sobie w łazience, póki był przy nim ktoś na wypadek upadku, a na każdym piętrze PPTH znajdowały się toalety dla niepełnosprawnych wyposażone w poręcze, więc powrót House'a do pracy na elektrycznym wózku nie powinien stanowić problemu. Oczywiście nie to było celem Wilsona, ale mimo iż ściśle przestrzegał harmonogramu fizykoterapii sporządzonego przez Cuddy po konsultacji z Mastersonem, z upływem czasu dostrzegał tylko niewielką lub zgoła żadną poprawę, jeśli chodziło o zdolność House'a do opierania ciężaru ciała na jego prawej nodze. Nie wyobrażał sobie, że House da radę chodzić tego dnia o kulach i - chociaż pragnął, żeby mu się udało, bardziej dla dobra House'a niż z jakiegoś innego powodu - wiedział również, że nadzieja na to jest naprawdę niewielka, a kiedy ona zostanie zrujnowana, nie miał pojęcia, czy jego przyjaciel będzie w stanie otrząsnąć się po tak mocnym ciosie.

Gdy tylko House został przypięty pasem bezpieczeństwa i był gotów do drogi, Wilson szybko złożył wózek i umieścił go w bagażniku, po czym wsiadł za kierownicę i ruszył w kierunku PPTH.

Dotarli do szpitala przed czasem i Wilson powtórzył cała procedurę, którą zastosował przed mieszkaniem House'a, tylko że w odwrotnej kolejności - przygotował wózek House'a, a potem pomógł mu się na niego przesiąść. Zgodnie z tym, co zaplanowali, miał odwieźć House'a na oddział fizykoterapii na jego wizytę u Mastersona, a później pójść zobaczyć się z własnymi pacjentami i zebrać trochę papierkowej roboty do domu. House miał go powiadomić, kiedy będzie już po wizycie - wcześniej dał Wilsonowi jasno do zrozumienia, że nie chce jego obecności w czasie spotkania ze swoim lekarzem; być może w głębi serca miał przeczucie, że sprawy potoczą się nie po jego myśli i nie chciał, żeby Wilson oglądał jego porażkę - tak samo jak nie chciał, żeby Wilson towarzyszył mu tego wieczoru, kiedy oczekiwał, że ketamina przestanie działać.

W drodze na górę natknęli się na Cuddy. - Dobrze widzieć, że wyglądasz o wiele lepiej, House.

- Dobrze widzieć twoje zderzaki. Boże, tęskniłem za nimi przez te kilka tygodni - odciął się House. - Wilson może ci powiedzieć, że poprosiłem go, żeby wyhodował sobie takie same, ale odmówił.

- Jak rozumiem, pobyt na zwolnieniu cię nie zmienił - odparła oschle Cuddy.

- Gdyby do tego doszło, przestałbym cię pociągać - skwitował House, po czym wskazał ręką w stronę oddziału fizykoterapii i krzyknął na Wilsona: - Naprzód, [link widoczny dla zalogowanych]!
Cuddy pomachała im krótko i zniknęła z pola widzenia. Mężczyźni wciąż mieli jeszcze chwilę wolnego czasu, więc Wilson ustawił wózek z House'em w poczekalni i uklęknął, żeby znaleźć się na poziomie jego wzroku.

- Jesteś pewien, że nie chcesz, żebym został? - zapytał. Moi pacjenci mogą zaczekać.

- Jestem pewien, Jimmy. Idź i uzdrawiaj chorych - powiedział mu House, szczerząc się w uśmiechu, który nawet Wilson rozpoznał jako wymuszony. House był przerażony, a kiedy tak się czuł, odpychał od siebie ludzi - identycznie jak w noc, kiedy upadł.

- Zostawię numer mojego pagera, na wypadek gdybyś mnie potrzebował. Nie przejmuj się, że wywołasz mnie z jakiegoś spotkania, i tak powinienem być teraz na wakacjach - odparł Wilson, a następnie odszedł, zostawiając House'a sam na sam z jego myślami.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

- No więc, House, trzymałeś się planu fizykoterapii, który ułożyłem wspólnie z Cuddy przy twoim wypisie? - zapytał Masterson, chwytając House'a za lewą kostkę i przygotowując się do powtórzenia ćwiczenia ostatni raz, zanim spróbują chodzenia o kulach.

- Aha, Wilson ćwiczył ze mną sześć razy dziennie i nareszcie będę mógł pozbyć się cewnika. Więc jak ci się wydaje? Kule? - odpowiedział House, próbując nie wkładać całej swojej nadziei w to pytanie.

Masterson zaśmiał się krótko, po czym powiedział: - Najpierw zobaczymy, jak poradzisz sobie z ćwiczeniem, a potem postawimy cię na nogi.

- W porządku. Ale jestem gotowy pozbyć się tego wózka dla kaleków i zacząć używać własnych dwóch nóg.

- Krok po kroku, House.

- Na to właśnie liczę.

House krzywił się z bólu podczas ćwiczenia z Mastersonem, ale ani razu się nie poskarżył. Kiedy był w domu, nabrał wprawy w skupianiu uwagi na czymś innym niż ból, ponieważ miał świadomość, że jeśli zacznie się awanturować, Wilson odwiezie go prosto do szpitala, a House nie zamierzał zrezygnować ze swojej wolności, jeżeli mógł temu zaradzić.

Pół godziny zmieniło się w godzinę i wreszcie Masterson pomógł House'owi wrócić na wózek i podjechał z nim do poręczy, służących do ćwiczeń w chodzeniu. To było to, House miał popłynąć lub pójść na dno, a diagnosta był absolutnie przekonany o tym, że nauczył się pływać.

- Kiedy będziesz gotowy, podnieś się i przejdź wzdłuż poręczy. Jeśli dasz radę przejść do końca i z powrotem na tej nodze, podpierając się o poręcze, będzie to oznaczało, że fizykoterapia podziałała i będziesz w stanie poradzić sobie z kulami. Jednak ostrzegam cię, House, twoja noga może nie wytrzymać i jeżeli tak się stanie, będzie to znak, że nie masz wystarczającej ilości mięśni, by utrzymać ciężar swojego ciała. W takim przypadku będziesz musiał przywyknąć do używania wózka, bo bez amputacji i protezy nogi, nie ma mowy, żebyś znowu chodził. Nie spiesz się, to nie wyścig, nie ma znaczenia, czy zajmie ci to jeszcze godzinę. Przejdziesz tę trasę w tę i z powrotem, i będziemy mogli popracować nad szybkością - powiedział Masterson, wiedząc w głębi serca, że House najprawdopodobniej upadnie. Ostrzegał Wilsona w nadziei, że uda mu się przygotować House'a, ale sądząc po jego obecnym nastroju, nie było mowy, żeby tamto ostrzeżenie cokolwiek dało.

House zaczerpnął głęboki oddech i uchwyciwszy się poręczy, podciągnął się z wózka. Wiedział, że potrafi to zrobić, bo robił to w domu, kiedy szedł samodzielnie do łazienki. Tym sposobem stanął na własnych nogach i teraz jedyne, co musiał zrobić, to przespacerować się kawałek, a potem będzie mógł pożegnać się z wózkiem i nauczyć się, jak być zrzędliwym facetem o kulach w miejsce laski, i będzie mógł z tym żyć, bo do tego właśnie dążył przez minione tygodnie.

Wysunął lewą stopę do przodu i zrobił jeden krok - wiedział, że jest do tego zdolny, dzięki umiejętnościom opanowanym w łazience. Próba polegała na tym, czy zdoła wykonać drugi krok. Zmuszając swoją prawą nogę do ruchu, przeniósł cały ciężar swojego ciała na poręcze i lewą nogę i zrobił drugi krok. Następnie przymierzył się do postawienia trzeciego, opierając się bezpośrednio na poręczach i swojej prawej nodze, i jego świat legł w gruzach.

advantage

Czy mi się wydaje, czy to trzy części pod rząd bez komentarzy? How is it possible?

Tak, btw, to nie wiem czy tylko mnie, ale wydaje mi się, ze coraz mniej ludzi zagląda na forum. Do Hilsona tym bardziej... No ale może to tylko moje odczucie.

Richie, już to pewnie kiedyś mówiłam i sie powtórze - nie wiem jak Ci się udaje wybierać TAKIE ficki. Poważnie, ja nigdy nie znajdę nic godnego uwagi na dłużej niż czas czytania. Raczej przeczytać i zapomnieć. A tym bardziej na tyle dobrego, by przetłumaczyć. Pewnie nie umiem szukać

House w roli cierpiącego pacjenta... No dobra, z pewnościa to jest coś nowego, czego wcześniej nie czytałam. Jakoś dziwnie mi się czyta takie naturalistyczne rzeczy. Wole słodkiego House'a i uroczego Wilsona w szcześliwych chwilach. No ale nie samymi radościami czlowiek żyje.

Znowu mnie korci, żeby przeczytać oryginał, no ale się powstrzymam - poczekam na Twoje tłumacznie

Alumfelga

Kawał porządnego Hilsona

Chociaż wolę fiki bardziej optymistyczne, ten ma w sobie coś, co wciąga i nie pozwala odejść od monitora, dopóki się nie skończy. Przeczytałam wszystkie siedem rozdziałów i przeczytałabym więcej, gdyby były

House przechodzi tutaj straszne rzeczy, ale Wilson ma nie lepiej. To jakby powtórka sytuacji sprzed siedmiu(?) lat, na szczęście teraz miejsce Stacy zajął Wilson, który "nigdzie się nie wybiera".

Wadami tego fanfika są przeskoki czasowe i masakrycznie długie zdania, wybijające z czytania. No i mnie nazwy leków niczego nie mówią, więc też można by ich sobie oszczędzić

Także arcydziełem bym tego nie nazwała, ale wspaniale odrywa od siódmosezonowego Huddy, a chłopaki są wspaniali.

Czekam na kolejne rozdziały!

Richie117

advantage

Richie117

heh, ja na nudnych wykładach czytałam książki, bo komórki używałam jako dyktafonu i nie mogłam na niej czytać wtedy fików

Za to w busie to co innego

... też kcem Gimme... niech je ktoś za mnie napisze

Alumfelga

advantage

Richie, a ktoż mógłby napisać Gimme lepiej od Ciebie?

Richie117

ot_taka

advantage

Cobra

Fik przeczytałam już jakiś czas temu, aż wreszcie udało mi się znaleźć chwilę na napisanie jakiegoś małego komentarza

Czytając bardzo często odnoszę jakieś dziwne wrażenie, że niektóre opisy naprawdę są brutalnie realistyczne. Ten cały ból i cierpienie House'a naprawdę bardzo dobitnie tu widać i ten realizm jest naprawdę fajnym elementem tego fika. Poza tym bardzo szkoda mi House'a

Znalazł się po drugiej stronie barykady jako cierpiący pacjent, a Wilson dzielnie przy nim trwa i walczy, żeby jego przyjaciel mógł choć w niewielkim stopniu wrócić do zdrowia. Ogólne rzecz biorąc strasznie przygnębiający jest ten fik jak do tej pory, ale na szczęście jest w tym jeszcze coś optymistycznego, jak fakt, że po raz kolejny możemy się przekonać o sile wielkiej hilsonowej przyjaźni

Pomimo całej sytuacji House i tak ma wielkie szczęście, bo taki Wilson u boku to najprawdziwszy skarb

Aż strach pomyśleć, co by było gdyby James stchórzył i zostawił go teraz samego… Ale jestem pewna, że on nigdy by tego nie zrobił, a już na pewno nie House’owi. Cóż mogłabym jeszcze dodać? Może powiem jeszcze tylko tyle, że właśnie to jest Hilson, którego dziś naprawdę mi brakuje.
I nie rozumiem, czemu ten fik ma tylko tyle komentarzy

Kiedy przeglądam jakieś starsze fiki, to wydaje m się, że komentarzy jest znacznie więcej, niż pojawia się obecnie. Może to jakiś przejściowy kryzys

Richie, nie pozostaje mi nic innego jak życzyć wiele cierpliwości i hilsonowej weny

Richie117

Dioda14

[Tak, btw, to nie wiem czy tylko mnie, ale wydaje mi się, ze coraz mniej ludzi zagląda na forum. Do Hilsona tym bardziej... No ale może to tylko moje odczucie.
z zaglądaniem to trudno powiedzieć, ale z pewnością mniej ludzi się udziela

]

No cóż...House ostatnio ma słabiutkie odcinki, Huddy wypada troszeczke humorzasto , żeby nie powiedzieć gorzej...( nie wiedziałam że kiedykolwiek ja- zagorzała fanka Huddy tak powiem! ) ...ale myślałam że wiedzą na co się piszą...bo wyglądają z lekka jakby się ze sobą męczyli... a Hilson stoi nad przepaścią . Czarną, wielką, przepaścią bez dna

Oto powód małego udzielania się na forum...
Ale ja ciągle przychodzę by przeczytać fiki...Twoje, NiEtYkAlNeJ...fiki w których nikt nie zabije prawdziwego ,,ja'' postaci...w których Hilson to przyjaźń, wspólne przeżywanie wspólnych problemów, czasem chwile nadzieji, radości...
I dzięki, dzięki, dzięki(!!!!) za przetłumaczenie tego fika!!!
Od czasów ,,Konraktu" nie udało mi się tak wsiąknąć w żadnego fika jak wsiąknęłam w ten...Te sceny bólu, płaczu, agonii, jak również i prawdziwego Hilsona to po prostu balsam dla duszy!

Ale i również samo zło! Czytam i czytam i chcę więcej!
Proszę!

Richie117

Richie117

advantage

Vicodinka

Kolejny wspaniały fick, i kolejne wspaniałe tłumaczenie naszej wspaniałej Richie

Ten fick jest taki... taki... dramatyczny. Straszny. Wspaniały. I w ogóle

Jejciu, jak mi szkoda Housa! Biedak

A Jimmy jest cudny, że się tak Gregiem opiekuje

Weny!

Richie117

advantage

Dioda14

"- JESTEM SPOKOJNY, DO KURWY NĘDZY! - w tle rozległ się krzyk House'a. - JESTEM TAK KUREWNIE SPOKOJNY, JAK JESZCZE NIGDY W MOIM JEBANYM ŻYCIU!"

"- House, to ja - odezwał się Wilson, robiąc kilka ostrożnych kroków w kierunku House'a. Ramiona diagnosty drżały, po czym Wilson poznał, że jego przyjaciel płacze i był zadowolony, że pozbył się pielęgniarek. Nie miały one prawa oglądać House'a w takim stanie - nikt nie miał takiego prawa - i gdyby Wilson wiedział, że sam poradzi sobie z podniesieniem House'a, odprawiłby również Mastersona.

- Odpierdol się, Jimmy - odpowiedział House, jednocześnie zachłystując się łzami"

poor House

"- Nie chcę, żeby wracał jeszcze przez kilka miesięcy. I prawdopodobnie będzie musiał znaleźć dla siebie bardziej odpowiedni wózek. Przeglądałeś katalogi, które ci wysłałam?

- Tak, ale House miał wielką nadzieję, że będzie mógł chodzić, więc nie podjął jeszcze decyzji. Jeśli będzie trzeba, sam któryś dla niego zamówię - odparł Wilson, zerkając ukradkiem na House'a, który nadal był pogrążony w głębokim śnie. "

Najlepiej taki z płomieniami

....

"House tylko patrzył na nią i kiwał głową w odpowiednich momentach. Powoli zaczynał ogarniać to, co stało się w gabinecie Mastersona i chociaż pamiętał, że czuł dokładnie to samo po zawale, kiedy nie był w stanie chodzić bez laski oraz to jak bardzo tego nienawidził, tym razem było inaczej. Tym razem nie był w stanie chodzić w ogóle i ta myśl zjadała go od środka. House czuł, że tym razem - nie mając przy sobie nikogo poza Wilsonem - nie było sensu próbować się z tym uporać. Czuł się bezwartościowy, bezużyteczny i częściowo żałował, że nie pozwolił sobie umrzeć, leżąc na podłodze te kilkanaście tygodni wcześniej. Takie rozwiązanie byłoby dla niego o wiele prostsze."

Cholera! Jak on w ogóle może tak myśleć! Z laską czy na wózku przecież dalej może leczyć! Nie jest bezużyteczny! Przecież tylu osobom jeszcze nie pomógł do jasnej cholery! Poza tym ma Wilsona, Cuddy i dość sporą grupę ludzi którzy pomogą mu gdy będzie trzeba. Jest mi go żal i to prawda , że mam ochotę go przytulić , ale jednocześnie chciałabym go zdzielić czymś po głowie!

No cóż...kolejna świetna część Richie chociaż House w depresji to trochę nie House , ale biorąc pod uwagę serial- był czas przywyknąć