Fic: Uwolnij mnie [Z]

Richie117

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

martuusia

Yeaaah, kolejny Twór Richie

ot_taka

Este

A to ci zaskoczenie. Myślałam, że dopiero rozmyślasz nad tłumaczeniem, a tu proszę - pierwszy rozdział.

Oryginału nie czytałam, więc to miła odmiana nie psuć sobie zabawy z czytania i spojrzeć na fik od razu oczami tłumaczki. Tyle słowem wstępu (żeby wyglądało bardziej yntelygentnie

) i biorę się za czytanie i komentowanie.

Opisy męczenia House'a są brutalnie realistyczne. Z początku chciałam napisać, że chyba aż za brutalne. Ale po chwili zreflektowałam się, że przemawia przeze mnie wpływ ostatnich dwóch sezonów, które - oprócz kilku wyjątków - są przecież jakimś paskudnym AU.

*zgińcie, przepadnijcie, tfu tfu* Muszę przyznać, że dziwnie czyta się fik, w którym House jest sobą z pierwszych sezonów. Oprócz jego oczywistego bólu widzimy o wiele więcej, niż tylko nogę.

Agusss

Richie117

Agusss

Richie117

Agusss

Richie117

Richie117

martuusia

Dawno nie było opowiadania, które przepełnione byłoby w tak wielkim stopniu bólem, jak to. Przypomina się "Kontrakt" (jeej, ile wody upłynęło od tamtego fika).

Richie117

Tjaaa, mam wrażenie, że tłumaczyłam "Kontrakt" w jakiejś poprzedniej epoce

Ten błagający House wydaje mi się czasem trochę za bardzo OOC... To straszne, do czego ból - w końcu coś tak powszechnego w życiu każdego człowieka - jest w stanie doprowadzić

Hmm... nawet tak o tym nie myślałam, że Wilson przejmuje rolę Stacy. Ale faktycznie tak jest. Tylko że on nie zawiedzie

Richie117

3. Operacja

House został zabrany na rezonans. Wilson wziął na siebie zadanie wentylowania go, kiedy pielęgniarki pchały łóżko i stojak z kroplówkami. Razem z Cuddy podjęli decyzję, by podać mu dużą dawkę morfiny, mając nadzieję, że kiedy przeprowadzą badania i będą mogli wybudzić House'a, nie będzie on odczuwał takiego silnego bólu jak wcześniej. Wilson niepokoił się, że House mógł doznać kolejnego zawału mięśnia i że nie będzie mógł dotrzymać obietnicy, którą złożył House'owi, zanim wprowadzili go w śpiączkę. Istniała możliwość, że jeśli coś innego stało się z jego nogą, wówczas House ją straci. Nie było zbyt wielu innych metod leczenia, które można by zastosować w jego przypadku.

Rezonans wykazał nowe uszkodzenia nerwów w prawym udzie House'a, ale nikt nie był do końca pewien, co je spowodowało - na nodze House'a nie było żadnych widocznych obrażeń, ani nie przytrafił mu się żaden poważny upadek poza tym jednym, przez który znalazł się w szpitalu, jednak Wilson zapewnił, że House nie upadł, tylko jego noga nie wytrzymała jego ciężaru. Wezwano Mastersona, który stwierdził, że najlepszym rozwiązaniem będzie operacja zwiadowcza, by sprawdzić, czy istniała jakaś medyczna przyczyna uszkodzenia nerwów oraz czy są w stanie coś zrobić, by złagodzić ból House'a.

Zabrali go prosto na blok operacyjny, planując zmniejszyć dawkę anestetyków po operacji, żeby dowiedzieć się, czy zabieg pomógł na osłabienie jego bólu. Wilson postanowił obserwować przebieg operacji - nie chciał opuszczać swojego przyjaciela ani na krok, mając w pamięci swoją nieobecność tuż po zawale, który miał miejsce sześć lat wcześniej.

- Trzeba poinformować jego zespół - powiedziała Cuddy, kiedy dołączyła do Wilsona w pokoju obserwacyjnym.

- Mogłabyś się tym zająć? - spytał Wilson, nie odrywając oczu od House'a.

- To nie była twoja wina, Wilson.

- Nie powinienem był wyjeżdżać z Craigiem. Powinienem dostrzec objawy, kiedy się pojawiły. A przynajmniej powinienem był zadzwonić i sprawdzić, jak on się czuje. Może wtedy nie przeleżałby w swoim mieszkaniu trzydziestu dwóch pieprzonych godzin.

- House nie byłby w stanie odebrać twojego telefonu.

- Ale dzięki temu wiedziałbym, że coś jest nie tak. Mógłbym przyjechać do niego wcześniej i znaleźć go, zanim doznał wstrząsu. Może gdyby prędzej dostał morfinę, nie byłby w takiej agonii, kiedy go znalazłem.

- Widziałeś wynik rezonansu, to stałoby się bez względu na to, kto by przy nim był. Gdyby House nie był taki zawzięty i powiedział cokolwiek, moglibyśmy coś na to poradzić, zanim jego stan tak bardzo się pogorszył.

- Wiesz, jaki jest House. On nigdy nie przyznaje się do niczego, dopóki nie jest za późno.

- W dalszym ciągu ktoś musi powiedzieć o tym jego zespołowi - odparła Cuddy, wracając do pierwotnego tematu rozmowy.

- Nie zostawię go, Cuddy. Ty będziesz musiała się to zrobić.

- Myślę, że byłoby lepiej, gdyby dowiedzieli się od ciebie. Nie zmuszaj mnie, żebym wydała ci polecenie służbowe.

Wilson obejrzał się na nią. - Nie zrobiłabyś tego.

Cuddy westchnęła. - Nie, nie zrobiłabym. Ale naprawdę byłoby lepiej, gdyby usłyszeli o tym od ciebie.

- Obiecałem mu, że go nie zostawię i nie zamierzam złamać tej obietnicy - odpowiedział Wilson, dając jej wyraźnie do zrozumienia, że nigdzie się nie wybiera.

- Powiem im - ustąpiła Cuddy. Nie wiedziała, czy Wilson poradzi sobie, jeżeli amputacja okaże się konieczna. Zdążył już postawić sprawę jasno, że jako pełnomocnik medyczny House'a nie podpisze zgody na amputację, ale Cuddy - jako lekarz House'a - wiedziała, że może to być jedyny słuszny wybór, ponieważ istniały niewielkie szanse, że House odzyska sprawność w wystarczającym stopniu, by wrócić do chodzenia o lasce. Prawdopodobieństwo, że House znów będzie niezależny, było naprawdę małe i chociaż Cuddy wiedziała, że Wilson zaopiekuje się nim, jeśli będzie musiał, miała również świadomość, że House nie przyjmie tego lekko. Westchnęła w duchu i odeszła, żeby poinformować zespół House'a, że ich szef nie wróci do pracy przez nieokreślony czas.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

Wilson siedział przy łóżku House'a, czekając, aż jego przyjaciel wybudzi się po operacji. Anestezjolog stwierdził, że House powinien odzyskać świadomość w ciągu doby, ale nie wcześniej niż godzinę po zabiegu. Biorąc pod uwagę to, co odkryli podczas operacji, Wilson uparł się, że to on przekaże House'owi wiadomość, i jeśli to oznaczało, że nie odstąpi od jego boku aż do tego czasu, zatem niech tak będzie.

Cuddy powiedziała Cameron, Chase'owi i Foremanowi. Zgodnie z oczekiwaniami, każde z nich zareagowało inaczej, jednak cała trójka przejęła się wynikiem operacji House'a. Cuddy zabroniła im składania wizyt, ale powiedziała, że będzie ich informować o jego stanie.

Operacja przebiegła bez komplikacji, ale w jej trakcie wyszło na jaw kilka problemów. Lekarze nie mieli innego wyboru, jak czasowo znieczulić nerwy, by osłabić nieco ból House'a, ale było to jedynie rozwiązanie tymczasowe i ból miał wkrótce powrócić, chyba że będą mogli usunąć martwą tkankę mięśniową, która otaczała obszar zawału. Ostatecznie chcieli dokonać amputacji, jednak wiedzieli, że na to nie było zgody, zatem musieli pozostawić obumarłe mięśnie i zaczekać, aż House się obudzi i powie im, czy mają zielone światło. Ustalono, że zostanie mu dostarczony wózek inwalidzki do jego sali i - czy mu się to będzie podobało, czy nie - będzie musiał go używać od tego momentu.

Dwanaście godzin po operacji House zaczął się wybudzać. Wilson, który drzemał na krześle przy jego łóżku, obudził się i nabrał czujności, zanim House otworzył oczy. Złapał House'a za rękę, dając mu tym znać, że jest przy nim.

- Boli cię coś? - zapytał, kiedy powieki House'a się podniosły. House skinął głową, a Wilson wcisnął przycisk na panelu kontrolnym urządzenia aplikującego morfinę, żeby podać mu kolejną dawkę.

- Co się stało? - odezwał się House, nadal oddychając z niewielkim trudem.

- Rezonans wykazał uszkodzenie nerwów, więc Masterson zdecydował, że najlepiej będzie natychmiast operować. Tymczasowo sparaliżowali nerwy, ale najlepszym wyjściem usunięcie martwej części mięśnia.

- Nie. To jeszcze bardziej ograniczy moją możliwość poruszania się - wymamrotał House.

- House, nie będziesz mógł chodzić bez względu na to, co oni zrobią. Uszkodzenia są zbyt poważne. Cuddy zamówiła dla ciebie wózek, a kiedy już odzyskasz siły po operacji i podejmiesz decyzję w sprawie usunięcia reszty obumarłego mięśnia, rozpoczniesz fizykoterapię - wyjaśnił Wilson.

- Ale jeżeli nie będę mógł chodzić, jaki jest sens fizykoterapii? - zapytał House. Jego głos się podniósł, a on sam przygryzł swoją gojącą się wargę, kiedy ogarnęła go kolejna fala bólu. Da radę przez to przejść, ból minie, a on udowodni im wszystkim, że się mylą i znów będzie chodził. Musiał być w stanie chodzić, bo jak inaczej będzie mógł pracować? Nie było mowy, żeby przez to, co się stało, został kompletnym kaleką.

- Żeby zapobiec dalszym uszkodzeniom - odpowiedział cicho Wilson.

- Pieprzyć ich! Oni nie mają racji, to wszystko jedna wielka bzdura! - wrzasnął House, uderzając się w nogę, kiedy poruszył się gwałtownie na łóżku. - Cholera! Potrzebuję więcej morfiny!

Wilson ponownie wcisnął przycisk, wstrzykując następną dawkę morfiny do już przeciążonego organizmu House'a. Nie cierpiał oglądać swojego przyjaciela w takim stanie, ale wiedział, że lekarze się nie mylili. Widział raport z operacji, widział wynik rezonansu i w głębi serca wiedział, że ten House z czasów przed upadkiem nie miał szansy na powrót. House będzie potrzebował opieki, której nie mógł sam sobie zapewnić, a Wilson planował nie odstępować go na krok na tej nowej drodze.

- Posłuchaj, nie będzie tak źle. Zatrudnimy dla ciebie naprawdę miłą pielęgniarkę i nawet jeśli prawdopodobnie zostaniesz pozwany o molestowanie seksualne, nie będzie to miało znaczenia. Po prostu za każdym razem będziemy korzystać z innej agencji - powiedział Wilson, próbując wywołać uśmiech na twarzy przyjaciela. Wiedział, że czekająca ich droga była kamienista i że każda okazja do śmiechu jest na wagę złota, bo w tej chwili życie House'a znalazło się w tym samym punkcie, w którym było sześć lat temu, tylko że tym razem na końcu tunelu nie było światełka, ponieważ House miał pełną świadomość tego, co miało nastąpić i nie było to nic dobrego.

- Zostaw mnie samego - mruknął House i odwrócił głowę, wpatrując się w ścianę.

<center>~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</center>

Następne tygodnie były dla House'a pełne bólu, chociaż starali się znaleźć taką kombinację leków, która by go opanowała. Ostatecznie zdecydowali się na dużą dawkę [link widoczny dla zalogowanych] w połączeniu z najwyższą możliwą dawką [link widoczny dla zalogowanych], pochodnej morfiny. Jednakże wraz z upływem dni House coraz bardziej zamykał się przed tą sytuacją i nie odezwał się ani słowem podczas tych kilku okazji, kiedy przenoszono go z łóżka na wózek inwalidzki. Odmawiał jedzenia, ciągle podawano mu płyny przez kroplówkę, żeby zapobiec jego odwodnieniu i odbyło się kilka dyskusji na temat założenia mu na stałe cewnika, żeby przynajmniej zaoszczędzić mu upokorzeń, kiedy musiał skorzystać z toalety.

Wilson wziął na siebie rolę jego opiekuna, nauczył się ćwiczeń, które musieli wykonywać z House'em trzy razy dziennie, żeby zapobiec zanikowi mięśni i od czasu do czasu udawało mu się wciągnąć House'a do rozmowy, a House zachowywał się tak, jak gdyby zapominał, co się stało i wszystko znów było jak za dawnych czasów. Jednak ból w końcu powracał, a House pogrążał się w milczeniu, jakby był to jego własny sposób na przejęcie nad nim kontroli. Wilson nie był w stanie nakłonić House'a, żeby się otworzył - przynajmniej nie do momentu, kiedy nadeszła pora powrotu do domu.

House szybko podjął decyzję, że nie zgadza się na więcej operacji, twierdząc, że jeśli usuną mu więcej tkanki mięśniowej, jego szanse na powrót do chodzenia o lasce definitywnie przeminą. Nikomu nie udało się go przekonać, że te szanse już i tak były niemal równe zeru, niezależnie od tego, czy podda się operacji czy nie, a jedyną rzeczą, która miałaby się zmienić, to poziom bólu, który odczuwał. Odpowiedź House'a brzmiała: "Skoro wcześniej radziłem sobie z bólem, mogę to robić znowu."

Po kilku tygodniach rehabilitacji, redukowania i zmieniania leków, przyszła pora, by House został wypisany ze szpitala pod opiekę Wilsona, z surowym nakazem, że jeśli dalej będzie tracił na wadze i odmawiał przyjmowania płynów, Wilson ma odwieźć go do szpitala i przyjąć z powrotem na oddział tak szybko, jak to możliwe. Wyznaczony dzień nadszedł i Wilson niespiesznie zaczął pakować ubrania i inne rzeczy, które House zgromadził podczas swojego wielotygodniowego pobytu w szpitalu. Zdążył już odebrać z apteki miesięczny zapas leków dla House'a, a nawet przysłano dla niego nowy wózek inwalidzki, ale musiał jeszcze pomóc House'owi się ubrać i przesiąść się z łóżka na wózek. Wilson po części był przerażony wcieleniem się rolę opiekuna House'a. Przerażała go myśl, że to na zawsze odmieni ich przyjaźń i że House odsunie się od niego jeszcze bardziej, a Wilson wiedział, że bez niego nie było mowy, żeby House dał radę przez to przejść.

- No dobra, pora cię przygotować, House - powiedział Wilson, wkładając całe serce w swoją nową rolę.

- Nie jestem dzieckiem, Jimmy. Mogę to zrobić sam - warknął House. Wilson podał mu jego ubrania, a House wyrwał mu je z rąk, usiadł prosto na łóżku i zsunął z ramion szpitalną koszulę. Odkleił od swojej klatki piersiowej elektrody, które monitorowały pracę jego serca, uruchamiając tym alarm. Wilson westchnął ponownie i wyłączył piszczącą maszynę, zanim pielęgniarki mogłyby wpaść do sali z zestawem do reanimacji. House'owi udało się bez problemu włożyć na siebie t-shirt, ale kiedy przyszła kolej na zajęcie się dolną połową ciała, pojawiły się trudności - jego prawa noga nie utrzymałaby ciężaru jego ciała i nie było sposobu, żeby mógł ubrać jeansy bez skorzystania z pomocy. Wilson czekał, aż House poprosi o pomoc, ale powinien był wiedzieć, że to się nie stanie.

House z łatwością spuścił z łóżka lewą nogę, po czym przy użyciu rąk delikatnie przesunął prawą. Wkrótce siedział na brzegu łóżka, z rurką cewnika zwisającą między jego nogami. Uzgodniono, że House będzie korzystał z cewnika przez kilka tygodni, żeby sprawdzić, jak to rozwiązanie sprawdzi się w domowych warunkach. Wilson przygotował wystarczającą ilość zapasowych zestawów na cały miesiąc i miał je zmieniać raz na tydzień, najpierw jednak pozwalając House'owi skorzystać z łazienki, gdzie Wilson zainstalował dodatkowe poręcze, kiedy House leżał w szpitalu. House poradził sobie z wciągnięciem nogawki na lewą nogę, ale miał kłopot z uporaniem się z cewnikiem i poruszaniem prawą nogą. Wilson spojrzał na niego, błagając go wzrokiem, żeby poprosił o pomoc, ale House tego nie zrobił. Postawił lewą stopę na podłodze, żeby się na niej oprzeć i spróbował włożyć prawą stopę w nogawkę jeansów. Rezultatem tego był bolesny spazm i zaplątanie się rurki cewnika, a na koniec House przypadkowo przeniósł ciężar ciała na prawą nogę, która ugięła się pod nim i gdyby Wilson nie obserwował go wystarczająco uważnie, House wylądowałby na podłodze.

- Trzymam cię, House - odezwał się łagodnie Wilson.

- Pozwól mi się przewrócić - warknął House. - To cholernie żałosne. Nie mogę nawet włożyć moich pierdolonych jeansów.

Wilson nie miał zamiaru wypuścić House'a z rąk i zamiast tego podniósł go, żeby mógł usiąść z powrotem na łóżku.
- Pozwól, że ja się tym zajmę - powiedział, modląc się, żeby House chociaż raz po prostu zaakceptował jego pomoc.

- Więc tak ma to od teraz wyglądać, Jimmy? Będziesz mnie ubierał, pchał wszędzie na wózku i podcierał mój zasrany tyłek?

- Nie zamierzam cię wszędzie wozić - masz ręce i możesz ich używać. Co do ubierania, kiedy leki przeciwbólowe zaczną spełniać swoje zadanie, a ty bardziej przyzwyczaisz się do cewnika, sam będziesz mógł się ubierać. I na koniec - nie będę wycierał ci tyłka - odparł Wilson, równocześnie przymocowując worek cewnika do prawej kostki House'a tak ostrożnie, jak to tylko możliwe. Następnie wciągnął nogawkę jeansów na prawą stopę House'a i działając tak delikatnie, jak tylko był w stanie, podciągnął ją w górę, jak daleko się dało, po czym złapał House'a za ręce i położył je na swoich ramionach. - Oprzyj się najmocniej jak możesz na lewej nodze, a resztę zostaw mnie - powiedział. House zastosował się do instrukcji, a Wilson podciągnął mu spodnie, ukrywając rurkę wewnątrz nogawki, żeby nikt nie widział, że House używa cewnika i wreszcie zapiął jego jeansy. Na koniec Wilson otoczył go w pasie ramionami, biorąc na siebie większą część ciężaru jego ciała, i pomógł mu się przesunąć, aż House stał plecami do wózka, po czym ostrożnie go na nim posadził.

- Możesz podać mi moją czapkę? - spytał House, gdy już usadowił się wygodnie. Wilson spełnił prośbę, a House założył ją i zsunął daszek nisko na oczy, najwyraźniej nie chcąc zostać rozpoznanym, kiedy będzie opuszczał szpital. Wilson zabrał torbę z rzeczami House'a i powiesił ją z tyłu wózka, odblokował hamulce i wywiózł swojego przyjaciela ze szpitala.

Este

Poor House, zapowiada się dłuuugie męczenie i opisy rodem z horrorów. Nie wiem, jakim sposobem jesteś w stanie tłumaczyć ten fik bez popadania w depresję. *iz zdziwiona*
Tłumaczenie jak zwykle na wysokim poziomie. Powiedziałabym, że lekko się czyta, ale biorąc pod uwagę fabułę fika, to zabrzmiałoby to pewnie dość groteskowo.

Wena i cierpliwości do dalszego tłumaczenia życzę.

Richie117

ot_taka

Agusss

Oł...
Szczerze to bardzo mnie uderzył w serducho ten fic. Jest taki... Naturalny. Poza kilkoma małymi szczególikami jest po prostu bardzo realistycznym tworem. Coś wspaniałego! Po prostu ja widzę[czuję?] ten ból House'a. Potrafię poczuć się jak Wilson. Czuć tę determinacją, by trwać przy przyjacielu, by się o niego martwić i nie pozwolić mu poddać się.

Richie117

Dziękuję, ot_taka

***

Mam nadzieję, Agusss, że masz mocne serducho, bo to dopiero początek...

A co do House'a, to ja mu się nie dziwię - w końcu nikt tak jak on nie ceni sobie niezależności, a teraz musi zmierzyć się z faktem, że przyjdzie mu się z tą niezależnością pożegnać, przynajmniej częściowo.

Czekaj cierpliwie, pewnie niedługo coś się pojawi

Agusss

No to Richie może być z tym problem... Serducho może nawalić

No tak, tak... Ale ja jednak myślę, że powinien jednak wiedzieć kiedy powiedzieć sobie dość.

No poczekam... Ale z niecierpliwością

Ja i cierpliwość

Richie117

Richie117

Agusss

No wiesz co, jednak mogłaś sie powstrzymać xD

OMG. Naprawdę przez ten fic to chyba dostanę jakiegoś ataku serca.
Coraz bardziej i bardziej House cierpi. A razem z nim ja. Naprawdę ten fic ma o do siebie, że w czytanie go angażuję się sama. Mam dziwne wrażenie, że ja zaczynam odczuwać ten ból.
Biedny Wilson musi na to wszystko patrzeć, a tak naprawdę nie może nic zrobić

I House, który jednak decyduje się na operację... OMG.
Tyle... Nie potrafię więcej nic powiedzieć... idę się pogrążać w bólu

Weny

jlk

Ha, czytałam to sto lat temu. Dotrwałam do końca, ale z trudem - fik mi się bardzo nie podobał, chyba tylko moja słabość do szczegółowego torturowania House'a mnie przy nim trzymała. Twoje tłumaczenie mojej oceny o samym fiku nie poprawiło (nawet nie potrafię opisać zarzutów, po prostu mi się nie podoba; a co do nazywania Wilsona "Jimmy" - toleruję to tylko raz na 5000 słów

)
Niemniej jednak, podziwiam Cię, kobieto

Pomijając moją niechęć do oryginału, tłumaczenie jest świetne. Nie wiem, jak ty to robisz

ps: jeśli po skończeniu siedemnastego rozdziału będzie Ci jeszcze mało torturowania House'a, polecam/przypominam o [link widoczny dla zalogowanych], który moim zdaniem jest sto razy lepszy od Set Me Free, chociaż nie mniej "sadystyczny". Sama bym się za niego wzięła, ale biorąc pod uwagę to, że nie mam czasu dotłumaczyć tego, co zaczęłam, to na razie ograniczę się do podsuwania go innym tłumaczom

Richie117