Fic: Znaczenie priorytetów [Z]

Richie117

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

offtop na zuy początek

To nie ma nic wspólnego z poniższym fikiem, tylko z epem 8x08. Otóż naszła mnie erowa myśl, którą po prostu muszę się podzielić

Po pierwsze - Wilson szperający po sypialni House'a jest megahot

A po drugie - czy nie wydaje się Wam, że wspominając w jednym zdaniu o pójściu do łóżka i o rewizji osobistej, House sugerował Wilsonowi, jakie powinno być jego następne... ekhem... posunięcie?

Aha, i jeszcze jedno - w związku z prowadzoną tu kiedyś dyskusyjką o rozbieranym pokerze

A teraz już zapraszam na słodkiego mikołajkowego fika. Enjoy!

Tytuł: Znaczenie priorytetów ([link widoczny dla zalogowanych])
Autor: The Real Froggy

Robota papierkowa. Wilson jęknął żałośnie, przewracając jeszcze jedną kartkę, by złożyć podpis na jeszcze jednym formularzu wypisu ze szpitala. Miał przed sobą druczki recept, formularze wypisów szpitalnych, czekające na podpis dokumenty dotyczące pracy w godzinach nadliczbowych oraz zmian w planie dyżurów... Całotygodniowa kolekcja formularzy i akt do przeczytania i podpisania. Sprawy gromadziły się jak zwykle, podczas gdy on pomagał House'owi i jego zespołowi przy ich ostatnim pacjencie (turyście z Danii, który zachorował na rzadki przypadek ospy), a zatem teraz musiał uporać się z zaległościami.

Wilson delikatnie potarł skronie. Potrzebował kawy.

***

- Co ty tutaj jeszcze robisz?

Wilson poczuł, jak jego brwi przesuwają się w górę ku linii włosów. House – Gregory House we własnej osobie - stał w progu jego gabinetu, kręcąc swoją laską. Dziesięć po jedenastej wieczorem.

- Zawsze znikasz za drzwiami trzy minuty przed siedemnastą, chyba że masz akurat umierającego pacjenta - ciągnął z uporem Wilson, gryzmoląc swoje nazwisko u dołu kopii recepty. - Twój ostatni przypadek został rozwiązany, turysta z Danii jest już w drodze do domu... Czemu jeszcze tu jesteś?

- Nie mogłem spać - odrzekł House, wchodząc do gabinetu. - Brakowało mi czegoś w moim mieszkaniu i za nic nie potrafiłem uchwycić czego.

Wilsonowi niemalże oczy wyszły z orbit. - Pojechałeś do domu... i wróciłeś?

House wzruszył ramionami, siadając w fotelu. - Nawet położyłem się do łóżka. Musiałem znowu wstać.

I wtedy Wilson zauważył, że House był w innym t-shircie. Diagnosta nie żartował.

- Gdzie są latające świnie? - odezwał się nieufnie Wilson. Upuścił długopis, zaglądając do swojego kubka na kawę. - Czyżby piekło zamarzło? A może w mojej kawie było coś podejrzanego?

House wyglądał na urażonego. - Nie zachowuj się jak dupek. Mówiłem ci, nie mogłem spać. Czegoś mi brakowało.

Wilson odchylił się na swoim fotelu, pogubiwszy się w tym całkowicie. - Czego?

- Ciebie - odparł po prostu House, sięgając do kieszeni na piersi i wydobywając z niej znajomy, pomarańczowy pojemniczek.

Wilson zaniemówił. Siedział tam tylko, wpatrując się w drugiego mężczyznę, z otwartymi ustami niczym ryba wyjęta z wody.

- Zatem doszedłem do wniosku, że mogę wrócić do szpitala i odciągnąć cię od tego, co cię tu zatrzymało - dodał House, przełknąwszy Vicodin. - Co ty na to?

Wilson zaczął się śmiać; śmiał się z niedowierzaniem, unosząc ręce do góry. - House, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać.

Starszy mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Wiem, jestem pełen niespodzianek. Jedziesz do domu?

Wilson pokręcił głową, ciągle z szerokim uśmiechem na ustach. - Nic z tego. Nie mogę. Sam widzisz, ile mam papierkowej roboty. To priorytetowa sprawa.

House przybrał swoją udawaną minę oszołomienia. - Czyli chcesz, żeby ominęła cię okazja na bezwzględnie oszałamiający seks ze mną? Jimmy, ranisz moje uczucia. A ja kupiłem sos czekoladowy i w ogóle!

Wbrew sobie Wilson poczuł suchość w ustach i ożywienie w swoim ciele. - Sos czekoladowy?

House wyciągnął z kieszeni butelkę i potrząsnął nią przed młodszym mężczyzną. - Gorzka czekolada z cynamonem. Mój ulubiony smak.

Wilson jęknął gardłowo. Kiedy House kupował swój ulubiony smak, oznaczało to, że zamierza zająć się konsumpcją. A Wilson niesamowicie uwielbiał być wykorzystywanym jako talerz.

- House, nie mogę! Muszę to dokończyć. Słuchaj, zostało mi tylko tyle. To nie potrwa długo. Po prostu zaczekaj, okej? - powiedział, w tej chwili bardzo ochoczo podchodząc do pomysłu, żeby wrócić do domu i zabawić się z kubkami smakowymi House'a.

- Ale ja nie chcę czekać - odparł House, podnosząc się z miejsca. - Masz pięć minut. Jeśli nie będzie cię w garażu, kiedy wsiądę na mój motor, to się nie bawimy.

Wilson wydał jeszcze jeden gardłowy jęk, opierając głowę na dłoniach. - House, utknę z tym na kolejny tydzień! Ten stos dokumentów będzie dwukrotnie większy! No, proszę, daj mi chociaż jeszcze dziesięć minut!

- Pięć - powtórzył radośnie House, wstając z fotela. - Będę na dole, przy motocyklu.

***

Wilson wypadł ze szpitala i wpadł do garażu pięć minut i dziesięć sekund później. House siedział już na swoim motorze i wyciągał w stronę Wilsona rękę z kaskiem, który onkolog miał założyć.

- Co takiego? - zapytał Wilson, z trudem łapiąc powietrze. Większość drogi pokonał biegiem. - Nie jadę z tobą. Mam samochód zaparkowany tuż...

- Wsiadaj, bo jak nie, to wywieszę stetoskop na drzwiach, kiedy dotrę do domu - zagroził House, po czym zanurzył dłoń do kieszeni i pozwolił, by Wilson na ułamek sekundy zobaczył butelkę sosu czekoladowego.

Wilson zmierzył House'a ostrym spojrzeniem. - Jeśli weźmiesz jeden ostry zakręt, to cię zamorduję.

Włożył kask na głowę, a następnie wsiadł na motocykl za plecami House'a. Diagnosta chwycił go za ręce i mocniej otoczył się w pasie ramionami młodszego mężczyzny. Wilson się uśmiechnął. Czuł ciepło ciała przyjaciela, przenikające przez skórzaną kurtkę i jego własną koszulę. Ruszyli z parkingu, kierując się do mieszkania House'a.

***

Podążając za House'em do środka, Wilson uświadomił sobie, że właśnie zostawił stos niezwykle ważnej papierkowej roboty, by pojechać z House'em do domu i uprawiać zboczony seks.

- Wiesz, muszę uporządkować swoją hierarchię priorytetów - oznajmił, upuszczając kask na podłogę.

- Wiem. Zamierzałeś zmarnować wieczór, który powinniśmy spędzić w łóżku, robiąc niewymownie zabawne rzeczy - odparł House, idąc w stronę sypialni. - Całe szczęście, że cię uratowałem.

- Te dokumenty miały wysoki priorytet - powiedział Wilson, zrzucając po drodze swój płaszcz. Reszty ubrań nie ruszał; wiedział, że House uwielbia zdejmować z niego krawat. House nienawidził krawatów.

- A ja się łudziłem, myśląc, że nasz związek ma najwyższy priorytet - odrzekł House, sprawiając wrażenie zranionego.

Wilsonowi ze zdumienia opadła szczęka. "Związek"? House konsekwentnie nazywał to, co ich łączyło, głęboką przyjaźnią (na co Wilson za każdym razem uśmiechał się z zażenowaniem, wiedząc, że obaj mieli nieprzyzwoite skojarzenia ze słowem głęboki), a teraz byli w "związku"?

- No, bierzmy się do rzeczy - odezwał się House, porzucając laskę, po czym zaczął pozbywać się swoich ubrań w ekspresowym tempie.

- Czekaj, czekaj - powiedział Wilson, kładąc dłonie na biodrach. - Związek? Brakowało ci mnie w twoim mieszkaniu? Co się dzieje?

- Chcę seksu, oto co się dzieje - odpowiedział House, wyciągając z kieszeni sos czekoladowy, a następnie siadając ostrożnie na łóżku, ubrany jedynie w bokserki. - Do łóżka, Jimmy.

Wilson wdrapał się na łóżko, lecz nie zrobił nic, by pomóc House'owi rozwiązać swój krawat czy rozpiąć guziki koszuli.
- Musi być coś jeszcze! - upierał się, nie reagując nawet na to, że House zaczął zsuwać koszulę z jego ramion. - A na dodatek do tego wszystkiego, kupiłeś swój ulubiony sos czekoladowy!

- I będziesz go miał na sobie za dziesięć sekund, więc przestań jęczeć z tego powodu - odpowiedział House, szczerząc zęby w uśmiechu. - No cóż... przestań jęczeć w taki sposób.

- Ja wcale nie narzekam. House, wiesz, że ja... och.

House już otworzył kciukiem nakrętkę butelki i pozwolił, by cienki strumień czekolady popłynął w dół po ramieniu Wilsona.
- Nie ruszaj się, Jimmy, bo wszystko wysmarujesz czekoladą.

Wilson siedział w zupełnym bezruchu, podczas gdy język House'a powoli zlizywał czekoladę, która spływała po jego ramieniu i klatce piersiowej. Kiedy cały sos zniknął, obrócił twarz House'a w swoją stronę, żeby móc pocałować starszego mężczyznę.

- Nasz związek ma najwyższy priorytet - przyznał wreszcie, uśmiechając się nieznacznie. - Przynajmniej dopóki czekolada się nie skończy.

House wylał na niego kolejną porcję czekolady; tym razem zdobiła ona tors Wilsona przez jakieś dziesięć sekund, zanim House zaczął ją z niego zlizywać. Wilson rozpiął spodnie i skopał je z siebie, po czym w ten sam sposób pozbył się swoich bokserek. House popchnął go na łóżko.

- Powinieneś spędzić trochę czasu na siłowni... - powiedział House, próbując napisać czekoladą swoje inicjały na brzuchu Wilsona. - Wyrzeźbiłbyś sobie sześciopak, z którego mógłbym jeść.

Wilson parsknął śmiechem, lecz szybko się opanował, bo podbródek House'a musnął lekko jego genitalia, gdy starszy mężczyzna zaczął zlizywać czekoladę z jego brzucha.
- Pójdę na siłownię, jeśli ty będziesz się codziennie golił. Twój zarost drapie.

House potarł podbródkiem o brzuch Wilsona, rozsmarowując sobie czekoladę po całej twarzy.
- Po to właśnie go mam. Niezawodnie sprawia, że twoja twarz jest zaczerwieniona i poocierana.

- Zaczekaj - przerwał mu Wilson i przyciągnął House'a do siebie, żeby zlizać czekoladowy sos z jego brody. - Pozwól, że tym zajmę się ja...

House przycisnął ich ciała do siebie, upewniając się, że czekolada dostała się wszędzie, zanim się odsunął.
- Co powiesz, Jimmy? Wystarczy już gry wstępnej?

- Na razie - zgodził się Wilson, odsuwając na bok butelkę czekolady, po czym przewrócił House'a na plecy. - Mam być na górze?

- Ty zajmij się wszystkim, a ja sobie poleżę i się zrelaksuję - odpowiedział House, uśmiechając się zadziornie.

Wilson sięgnął do szuflady szafki przy łóżku. House zasugerował, że choć raz mogliby użyć czekolady jako lubrykantu, ale Wilson zaprotestował, mówiąc, że nie przepada za aż tak ostrym seksem. W szufladzie szafki nocnej trzymali tubkę żelu nawilżającego o smaku arbuza.

- Czy to nie dziwne - odezwał się House głębokim, aksamitnym głosem - że zawsze mamy tyle zabawy podczas gry wstępnej, a przygotowywanie ciebie nie jest ani trochę zabawne?

Wilson pospiesznie pokrył żelem członek House'a, a potem rozsmarował odrobinę śliskiej substancji wokół własnego wejścia.
- To kwestia znaczenia priorytetów - powiedział, odrzucając na bok tubkę z żelem. - Wolę się skupić na samym stosunku niż się do niego przygotowywać.

House, z policzkami ciągle wysmarowanymi sosem czekoladowym, leżał całkowicie nieruchomo, kiedy Wilson naprowadzał jego erekcję, by wsunęła się w niego. Po wszystkim, co do tej pory robili, byli już spoceni, lepcy i napaleni. I wszystko miało smak czekolady.

- Ah, cholera, House - jęknął Wilson, opadając na swojego kochanka. - Kurwa!

- Zawsze tak brzydko mówisz, Jimmy - stęknął House, chwytając dłońmi biodra Wilsona.

Wilson zaczął się poruszać, wykorzystując wszystkie znane mu mięśnie nóg, by przesuwać się w górę i w dół po członku House'a. Czekolada w połączeniu z erekcją House'a sprawiły, że jęknął desperacko, a jego dłonie zacisnęły się na bokach House'a.

- I pomyśleć... że chciałeś... zajmować się papierkami - wydyszał House, napinając szyję, gdy jego głowa odchyliła się do tyłu i zagłębiła w poduszkę. - Jimmy...

- Uhn! - przytaknął Wilson, ujeżdżając coraz szybciej starszego mężczyznę. - Miał wrażenie, że jego skóra płonie. Zacisnął mocno dłoń na własnym członku i zaczął się masturbować.

- Nie fair - wykrztusił House; jego paznokcie wbijały się w miękkie ciało bioder Wilsona. - Skończysz... o wiele szybciej... ode mnie!

Usta Wilsona były rozchylone, a powieki szczelnie zaciśnięte. Przyspieszył tempo swoich ruchów i zacisnął mięśnie wokół House'a. Kiedy diagnosta stęknął donośnie, Wilson przesunął kciukiem po swoim wrażliwym miejscu i doszedł, tryskając na brzuch i pierś House'a, jęcząc przy tym jego imię.

- Greg! Greg! O, kurwa, Greg!

Zdecydowany, by doprowadzić starszego mężczyznę do orgazmu, Wilson zakołysał się na nim jeszcze kilka razy, przesuwając dłonie na jego klatkę piersiową. Naparł biodrami na biodra diagnosty, zdyszany, pozbawiony tchu i bez reszty wyczerpany własnym szczytowaniem...

W tym momencie House również doszedł, wyginając się w łuk na łóżku, i Wilson krzyknął ponownie, czując, jak House wypełnia go swoim nasieniem, a jego ciało chciwie przyjmuje w siebie członek starszego mężczyzny.

- Jimmy! - stęknął House, nie przestając wpijać palców w biodra onkologa.

Wilson zwolnił, poruszając się jeszcze parę razy nad swoim kochankiem, by wreszcie zejść z niego powoli i położyć obok niego na łóżku. Pocałował House'a w usta, rozkoszując się smakiem czekolady.

- Ach, to działa na mnie za każdym razem - odezwał się House, łapiąc oddech i uśmiechając się diabelsko. - Wilson w polewie czekoladowej. Mm.

Wilson zarumienił się nieznacznie, głównie przez to, w jaki sposób House mu się przyglądał. To było bardzo nie-House-owe spojrzenie.

- Chyba cieszę się z tego, że wróciłem z tobą do domu, zamiast zajmować się moją bardzo istotną robotą papierkową - przyznał Wilson, zerkając ukradkiem na House'a. - Ale przestań już tak na mnie patrzeć.

- Czyli jak?

- Tak, jak zapewne patrzyłeś kiedyś na Stacy - odpowiedział Wilson, sięgając po przykrycie. Z bałaganem mogli uporać się rano; teraz zrobiło się już późno.

- A ja myślałem, że nasz związek zmienił hierarchię priorytetów - stwierdził oschle House. Ułożył się wygodnie pod przykryciem obok przyjaciela, zachowując przyjemną bliskość, której jednak nie można było uznać za przytulanie.

Wilson milczał przez chwilę, zanim się odezwał: - Chcesz, żeby tak było?

House nie odpowiedział, lecz Wilson znał go wystarczająco dobrze. Przyjeżdżając z powrotem do szpitala i zmuszając Wilsona do wyboru pomiędzy robotą papierkową a sosem czekoladowym, szorstki w obyciu lekarz dał jasno do zrozumienia, że poważnie podchodzi do ich związku. A Wilson uznał, że podoba mu się ten pomysł. Na początek tyle wystarczy.

- W porządku. A zatem jesteśmy jednomyślni.

House w dalszym ciągu się nie odezwał, ale Wilson widział, że diagnosta powstrzymuje się od uśmiechu.

- Następnym razem kupimy sos o smaku karmelowym - oznajmił Wilson. - Mój ulubiony.

Na te słowa House obrócił głowę w stronę Wilsona i uśmiechnął się do niego szeroko, zanim zgasił światło.
- Miło mi, że doprowadziłeś do porządku swoją hierarchię priorytetów.

THE END

_________________________________________

(gdyby link do stronki z oryginałem nie działał, fik można znaleźć i pobrać [link widoczny dla zalogowanych]

)

advantage

yeah, new fik!
A ta rozmowa z epa nie miała przypadkiem miejsca w łazience? bo to tak dodaje więcej zuego stuffu

Och, czyżby Wilson w końcu pokazał nagą klatę?

House robiący pierwszy krok

w ogóle miałam wrażenie, że to będzie ich pierwszy raz, House tak jakoś nieśmiało się zachowywał na początku jak mówił o brakach w sypialni. A tu surprise, surprise, związek wchodzi na wyższy level, a era jest WOW

Richie117

advantage

Anai

A niech Cię

A już myślałam, że tylko ja jestem na tyle zua, żeby mieć takie skojarzenia podczas tej sceny

Napraw swoją ochronną czapeczkę

Ficzek słodki indeed

Mam tylko nadzieję, że weźmiesz na siebie odpowiedzialność, jeśli wyszczerzościsk nie puści i do końca życia będę wyglądać [link widoczny dla zalogowanych]?

Czytałam już wcześniej, ale teraz też mnie dopadł

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Anai

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Richie117