Over My Shoulder (+18) [Z]

Delirium

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Delirium

Pierwsze, co chciałabym napisać zanim przejdę do dzielenia się swoim dzieUem ze światem, to fakt, że to mój publikacyjny debiut *uśmiecha się nieśmiało* Przyznam jednak, że nie jest to pierwszy raz, kiedy próbuję sił w pisaniu.

Opowiadanie powstało pod wpływem silnej inspiracji pomysłem, który trzepnął mną pewnego grudniowego poranka. Swoje zrobił również utwór Mike & The Mechanics "Over My Shoulders", który, jasna sprawa, serdecznie polecam wysłuchać

Mam nadzieję, że nikogo nie obrażę tym bezczelnym negliżem pisarskim pomimo swojej nikłej działalności na forum...

Czy jestem naiwna, licząc na taryfę ulgową

?

Kończąc, chciałabym po stokroć podziękować Foxglove za poświęcenie czasu temu tekstowi i wyłapanie błędów, których sama w pisarskim amoku już nie dostrzegałam... Jesteś boska

A zatem, oto i pierwsza część z czteroodcinkowej całości

Enjoy (w miarę możliwości)

Over My Shoulder

Looking back over my shoulder
I can see that look in your eye
I never dreamed it could be over
I never wanted to say goodbye

Looking back over my shoulder
With an aching deep in my heart
I wish that we were starting over
Oh instead of drifting so far apart

Everybody told me you were leaving
Funny I should be the last to know
Baby please tell me that I'm dreaming
I just never want to let you go

Looking back over my shoulder
I can see that look in your eye
Turning my heart over and over
I never wanted to say goodbye

I don't mind everybody laughing
But it's enough to make a grown man cry
'Cause I can feel you slipping through my fingers
I don't even know the reason why

Kiedy piątkowego wieczoru młody onkolog James Wilson pojawił się na progu domu swoich rodziców, jego matka nie potrafiła uwierzyć w to, co widzi. Syn wyglądał na wykończonego i zrezygnowanego, jakby ostatkiem sił trzymał się na nogach. Nawet jego uśmiech wydawał się blady.
Cokolwiek go trapiło, postanowiła nie naciskać. Uważała, że do naturalnych obowiązków matki należało okazywanie cierpliwości i wsparcia, nawet jeżeli dziecko nie mówi całej prawdy. W milczeniu zjedli więc kolację, po czym razem z mężem pozwolili Jamesowi zaszyć się w swojej sypialni.
Następnego ranka syn wyglądał nieco lepiej. Przynajmniej przespał w spokoju noc, wolny od dźwięków pagera i telefonu, których normalnie nie mógłby zignorować z uwagi na odpowiedzialność swojej pracy. Pani Wilson na śniadanie przygotowała przepyszne naleśniki z serem i poziomkami. Zjedli je wraz z ojcem na tarasie, w cieple lipcowego słońca. James nadal niewiele mówił. Taktownie spytała, czy nie ma to nic wspólnego ze ślubem, który miał się odbyć za dwa tygodnie. Syn nie zaprzeczył, ale ostrożnie dał do zrozumienia, wiedząc jak matka potrafi być cięta na narzeczoną, że to nie wina Julie. Pokiwała głową jakby nie do końca przekonana o wiarygodności jego słów.
- Zaproś Grega – zaproponowała wieczorem. Pan Wilson spał z gazetą na kolanach, chrapiąc w najlepsze. James spojrzał na matkę zaskoczony, przerywając na moment zabawę z psem rodziców, Skipperem. - Skoro zamierzasz zostać tu na dwa tygodnie, nie widzę żadnego problemu, by przyjechał. Przy nim zawsze tak świetnie się relaksujesz.
- Wątpię, żeby zechciał przyjechać – odparł po chwili ciszy. W jego głosie wyczuwało się jakąś sztuczną obojętność. Podświadomie wyczuwała, że to najlepszy z możliwych pomysłów.
- Zadzwoń i przekonaj się.
- On mnie nie posłucha.
- Ale mnie tak.
Dalsze namawianie okazało się zbędne. James podszedł do telefonu i wykręcił odpowiedni numer.
Pani Wilson zaczęła snuć co do następnych dwóch tygodni dużo konkretniejsze plany od poprawy samopoczucia syna.

<center>***</center>

- Mówi lokaj Gregory'ego House'a. Pan nie może odebrać telefonu, ponieważ kroi cebulę.
James westchnął, przewracając oczami. Postanowił zignorować fakt, że przyjaciel próbował się z nim droczyć.
- House, moja mama chce z tobą rozmawiać.
- Och. Nie posuwam cię po kryjomu ani nie schowałem jej papilotów. Możesz jej przekazać.
Wilson stał chwilę w bezruchu zbyt zszokowany, by odpowiedzieć.
- Czy wiesz jak długo ich szukała?
- Zawsze powtarzałem, że lepiej jej w prostych włosach.
Pauza.
- Greg? - W słuchawce rozległ się głos pani Wilson, jak zwykle serdeczny w stosunku do przyjaciela jej syna. Było to dość tajemnicze, dlaczego darzy go taką sympatią. Ale dzięki temu House mógł zawsze liczyć na fory u jej osoby.
- Miło panią słyszeć – powitał ją diagnosta.
- James pewnie już ci wspominał, ale tak czy inaczej chciałam porozmawiać z tobą osobiście. Mam nadzieję, że zjawisz się jutro przed obiadem, bo nie zamierzamy na ciebie czekać.
- Chyba nie rozumiem...
- Czyżby nic ci nie powiedział?
- Milczał jak grób, w którym właściwie spocznie już za dwa tygodnie.
- Masz rację. Ślub z tą Lafiryndą, czy Julie, nigdy nie pamiętam jak jej na imię, to jakaś jedna wielka pomyłka. – Nagle głos po drugiej stronie oficjalnie zniknął, by zbesztać swojego dorosłego syna. Dosłyszał jak James odpowiada na swoją obronę „mamo, on i tak by mnie nie posłuchał!”, a zaraz potem pani Wilson powróciła na linię.
- Tak czy inaczej, pakuj się, masz być jutro przed południem w moim domu!
Zanim House zdążył odmówić lub przyjąć zaproszenie, już jej nie było. Do rozmowy wrócił Wilson, który dziwnie dyszał.
- Co ty tam robisz? Uprawiasz seks z sapiącym krzesłem?
- Wiem, że ta opcja by ci się szczególnie podobała, ale nie. Bawię się z psem moich rodziców.
Po tych słowach nastąpiła dość wymowna cisza. House zaczął parskać i krztusić się w słuchawkę. Mógł niemal usłyszeć jak intensywnie czerwieni się jego przyjaciel.
- Tylko się z nim siłuję, nie jestem zoofilem! Skubany ma mocny chwyt.
- Jimmy naprawdę, myślę, że nie chcę wiedzieć więcej... a co do zoofilii, widząc cię z Julie można pomyśleć coś z goła innego.
- Nie zaczynaj – uciął stanowczo onkolog.
- Czego tylko sobie pan życzy, Milordzie. To chow chow?
- Słucham?
- Taki wielki, włochaty pies, kretynie!
- Nie, husky. Poznasz Skippera jutro. Tylko błagam, nie spóźnij się. Wiesz, że moja mama bardzo tego nie lubi.
- Zaraz, kto tutaj podejmuje decyzję, ja czy ty?
- Moja mama. I lepiej z nią nie igraj.
- Ale są sprawy, obowiązki!
- Acha, i od kiedy tak cię one obchodzą?
- No co ty, Jimmy, od zawsze. Wiesz jakim jestem przykładnym lekarzem.
- Cuddy kazała przekazać, że dopłaci ci za te dwa tygodnie urlopu, byle byś w końcu je wykorzystał, zanim zacznie mieć na głowie inspekcję pracy za niewolnictwo w szpitalu z twojego powodu. Stacy dołoży drugie tyle za kilka dni spokoju.
- Wiesz, że to się nazywa ubezwłasnowolnienie? Mało tego, porwanie? To karalne i podpada pod kryminał!
- Karalne jest spóźnianie się. Pamiętaj. Jutro, dwunasta. Do zobaczenia.
Długi sygnał przerwał połączenie międzymiastowe. House pokręcił głową w rozbawieniu i powędrował wygrzebać z szafy torbę.

<center>***</center>

Następnego dnia około 13.30, po czterech godzinach podróży, która upłynęła pod znakiem płyt The Who, dojechał na miejsce. Wysiadając z samochodu odetchnął świeżym powietrzem, pozbawionym wielkomiejskiego hałasu i rozejrzał się po okolicy. Zasadniczo nic w domu rodzinnym państwa Wilsonów się nie zmieniło, odkąd rok temu przyjechał tu na kilka dni wraz z przyjacielem. Ten sam uroczy dom porośnięty bluszczem od zachodniej ściany, ten sam spory ogród i sad na tyłach posiadłości. Nie trudno było sobie wyobrazić, że właśnie tutaj wychowywał się mały Jimmy.
Nagle coś zaatakowało lewą nogawkę jego jeansów. House odwrócił się zaintrygowany, by ujrzeć ogromny psi tułów. Husky w tym samym czasie z niesamowitą radością pociągnął House'a w swoją stronę. Gdyby nie Wilson, który zjawił się równie niespodziewanie, diagnosta padłby na ziemię jak długi, niezdolny do zachowania równowagi wobec tak silnego zwierzęcia.
- Skipper, nie wolno! - onkolog zbeształ zwierzę, podtrzymując przyjaciela za ramiona, co uchroniło go przed upadkiem.
- Faktycznie ma mocny chwyt. I korzysta z niego równie ochoczo – zauważył Greg, szczerząc się perfidnie. Jego usta były zaledwie kilka centymetrów od warg przyjaciela.
James odsunął się od niego, taktownie postanawiając pogonić psa i tym samym zamaskować kłopotliwość sytuacji. House przyjrzał się w tym czasie przyjacielowi, który ubrany był w poszarpane spodnie jeansowe, sprany T-shirt Alice In Chains i granatowo-białą flanelową koszulę. Przez dziury w spodniach widać było jego kolana. Niecodzienny widok.
- Myślałem, że grunge umarł razem z Cobainem.
- Wygrzebałem te ubrania z szafy brata. Są wygodniejsze od koszuli, w której przyjechałem.
I o wiele bardziej seksowne, dodał w myślach House.
- Zaraz, to nie planowałeś tego wyjazdu?
- W piątek po pracy pomyślałem, że przyda się zrelaksować trochę przed ślubem. Wsiadłem do samochodu tak jak stałem - Wilson mówił jakimś dziwnym głosem, nawet nie zachowywał się swobodnie.
- Moja mama dopiero szykuje obiad, więc będzie trochę czasu na przygotowanie pokoju dla ciebie - dodał onkolog po chwili ciszy.
- Miałem przyjechać na dwunastą – zauważył Greg.
- Tak. Dzięki temu nie spóźniłeś się na obiad.
House pokręcił głową z podziwem, po czym wyciągnął z bagażnika torbę i powędrował w stronę domu za Wilsonem i rozentuzjazmowanym Skipperem. Brak reakcji na sytuację sprzed chwili zaintrygował go bardziej od nadmiernie czerwonego koloru, jakiego zwykle w takich wypadkach nabierał doktor James Wilson. Coś było nie tak.

CDN.

Pino

Zaczyna się ciekawie, czekam na ciąg dalszy

(Tylko matka Wilsona trochę dziwna)

Szczególnie podobają mi się, jakby to ująć... Wątki muzyczne! The Who, Cobain i Jimmy w koszulce Alice In Chains (to wyobrażenie nie da mi dzisiaj zasnąć!)

Niech Wen będzie z Tobą

Any

Ładnie, bardzo ładnie.
Mam tylko nadzieję, że nie dopuścisz do tego ślubu, prawda? *patrzy błagalnie*
Czekam na ciąg dalaszy

Foxglove

Delirium, Ty szalona kobieto!

Co ja Ci będę komentować, skoro dobrze znasz moje zdanie ;] Ale mnie teraz wrobiłaś. Jak się jakieś błędy wkradną to wyjdzie jaka ze mnie do kitu beta

Wstawiaj kolejną część jak najszybciej ;] Z każdą będzie coraz ciekawiej, niah niah niach XD

MarlaSinger

Yeah, iI like it^^

Katty B.

Bardzo, bardzo ładnie. Masz niezły styl, lekko się czytało. Jest to Era Stacy i jest tu jeszcze Julie, rozumiem więc, że to AU będzie, tak? Nie jestem fanką, ale - jak lubi powtarzać Skaj - sometimes you just have to say "screw canon".

W tym wypadku mogę się podpisać pod tym stwierdzeniem. Z chęcią przeczytam, co działo się dalej.

Delirium

*odebrało jej mowę* Just wow. Najpierw chciałabym podziękować wszystkim za komentarze. To NIESAMOWITE. Zwyczajnie dlatego, że nie spodziewałam się, że moje opowiadanie może wywołać jakikolwiek odzew xD"

Pino

Potyczki Julie i House'a mnie rozbroiły... xD
Niech Greg w końcu rzuci się na Jimmy'iego i będzie po sprawie. Przecież żadna 'Julie' nie może się z nim równać... I Wilson dobrze o tym wie! xD

Druga część jest równie dobra jak pierwsza. Tylko czemu tak krótko? (No i gdzie mój nowy ulubiony wilsonowy strój. Czytaj: podarte spodnie + rockowa koszulka)

House zachowuje się w Twoim opowiadaniu w rozkosznie dziecinny sposób

A do matki Wilsona chyba się przyzwyczaję... Czekam na ciąg dalszy!

MarlaSinger

Delirium

fion

House powinien ZDECYDOWANIE coś zrobić. I to w miarę szybko. Czekam na następną część.

Any

W czasie rozmowy chłopców wyłam ze śmiechu

A przy tym wągliku ómarłam

Delirium, świetny fik. Wielkie brawa za poczucie humory. Czyta się łatwo i przyjemnie. Czekam na następną część i Jimmy'ego przywiązanego do kaloryfera. Choć osobiście wolałabym,by House przymocował go do łóżka, ale na to będzie jeszcze czas, prawda?
Jak na razie - gratuluję.
Weny życzę!

Foxglove

*podskakuje z podniety na myśl, że niedługo trzecia część* Squeee! ^^ Muszę trzymać dziób na kłódkę jeszcze przez parę dni XD

Pattyczak

Naprawdę zobaczyłam tego fika przez przypadek i jestem bardzo zadowolona. W zwiążku z przerwą w usa, każdy dobry fik jest mile widziany

Dowcipy są pięknie puentowane, styl lekki, dialogi zabawne. Czekam na więcej i Wena życzę!

Katty B.

Nie, nie czytałam jeszcze, może później. Na razie małe wtrącenie.

Delirium

Rei

Dobra.
Więc, hmmm. Kocham cie, Delirium. Super piszesz i masz piękny avatar.

No, a tak na serio, to jestem zakochana w tym fiku. Podoba mi się humor, housowatość House'a i winsonowość Winsona. I pomysł jest kewl. Wszystko jest takie spokojne, urocze, jednoczesnie zaciekawia, chce wieeeeecej. Dawno nie czytało mi się czegoś tak dobrze! I WANT MOARRRRRRRR Nie rozumiem tego co mówicie o całych timelinach nie wiem nawet jaki sezon House'a na AXNie oglądam, ale jeśli chodzi o kanoniczność samych charakterów to AAAAAW epicko

.

Any

Delirium

Katty B.

Wciąż nie przeczytałam, jak znajdę wolną chwilę to komentarz rozbuduję pod tym kątem.

Moja Droga, ten timeline znam i szanuję i przyznam szczerze, że ja RÓWNIEŻ z niego korzystam.
...
Cofnij, korzystałam. Bo odkąd wprowadziłam własne zmiany to nie mogę powiedzieć, że korzystam, prawda...?
...
No, whatever. Najbardziej zastanawia mnie tu fakt, jak każda z nas może inaczej całą house'ową czasoprzestrzeń postrzegać, skoro bazujemy na tym samym konspekcie?

Delirium

Katty B.

Podtrzymuję moją wcześniejszą opinię - masz naprawdę ładny styl. Opowiadanie jest ciekawe, wciąga, postacie bardzo żywe, widać (czytać ^^), że mają swoje charaktery, poglądy. No i humor. Dobrze Ci wychodzą zabawne dialogi, zastanawiałaś się kiedyś nad napisaniem cracku?

fion

Fion, ja też tak uważam

na szczęście House ma swój rozum xD Dziękuję Ci po stokroć! Mam tylko nadzieję, że kolejnymi częściami się nie zawiedziesz

Jeśli będziesz dalej pisała tak, jak teraz to zapewniam - nie zawiodę się. : )

Delirium

Delirium

Ok. Postanowiłam zebrać się w sobie i w końcu wstawić następną część. Robię to jednak z duszą na ramieniu... Po poniższej lekturze poznacie powód.

Nie mam pojęcia, czego oczekiwaliście od tego opowiadania, ale, co do mnie - uczciwie i jasno określiłam kategorię już na początku. Lojalnie uprzedzam więc, jeśli ktoś chce zawrócić, przed Wami ostatnia szansa XD Tym, którzy zostaną, mam nadzieję, że się spodoba.

A tak w ogóle, to oblałam ważne kolokwium z Grafiki Inżynierskiej... Nawet szampon bananowy i Najsłodsza Na Świecie Kawa nie poprawiły mi humoru. *sigh* Niech mnie ktoś przytuli.

<center>---</center>

W wieczór poprzedzający dzień ślubu siedzieli na podłodze w pokoju Jamesa i popijali znakomitą wiśniówkę zrobioną przez jego ojca z zeszłorocznych owoców. Letni, wieczorny wiatr przynosił przyjemny chłód po upalnym dniu. Alkohol szybko wchodził do głowy, więc po kilku kieliszkach obaj byli w stanie wskazującym, choć może jeszcze nie pijani.

- Wilson, oto nasz wieczór zwierzeń. Zadaję pytanie, odpowiadasz. Potem ty masz prawo zadać mi jedno pytanie. Tylko prawdziwe odpowiedzi. Jak w quizie lub grze w „Państwa, miasta...”. Mam nadzieję, że nie jesteś aż tak ograniczony, by tego nie zrozumieć. - Na twarzy onkologa pojawiło się nieco większe zainteresowanie. - Zaczniemy ode mnie jako od genialnego pomysłodawcy. Ding-ding! Runda pierwsza! - oznajmił Greg, wydając z siebie onomatopeiczne dźwięki. - Naprawdę sądzisz, że będziesz z nią szczęśliwy?

Cisza trwała długo. Onkolog oparty o ścianę chłonął spokój zmierzchu, nadal milcząc. House przyglądał się jego wilgotnym włosom, czuł świeży zapach szamponu, nie potrafiąc skupić się na niczym innym. Skarcił się w duchu za pieprzoną nostalgię, która zaczynała go dopadać.

- Nie – odpowiedział w końcu James, wygładzając spodnie od pidżamy. - Nawet tego nie oczekuję po tym małżeństwie. Nie jestem pewien, czy cokolwiek mogłoby mnie wystarczająco zadowolić.
- To nie brzmi zbyt optymistycznie.
- Przecież jestem największym optymistą na ziemi, House.
- Racja.

House wbił wzrok w podłogę, pogrążając się w rozważaniach. Ta sytuacja mu się podobała. A Wilson najwyraźniej w końcu zaczął współpracować.

- Moja kolej – oznajmił upominająco młodszy mężczyzna, wyrywając przyjaciela z odrętwienia. - Naprawdę kochasz Stacy?
- A co, wątpisz? - odparł Greg.
- House.

Wilson wyglądał na wystarczająco poirytowanego. Był niezupełnie sobą.

- Ale dlaczego chcesz to wiedzieć? Czemu miałoby to być istotne?
- Nie mieliśmy kwestionować stawianych pytań – zauważył oschle James. - Nie próbuj omijać reguł.
- Nie wiem. – Głos House'a rozbrzmiał niemal natychmiast. - Oto cała odpowiedź – dodał po chwili ciszy, jakby dając znać Wilsonowi, że to wszystko co ma w tej kwestii do powiedzenia.
- A można jakoś... jaśniej, więcej, szczerzej?
- Zapomniałeś, że teraz moja kolej, Boy Wonder.

Wilson przewrócił oczami, po czym wykonał przyzwalający gest ręką.

- Skoro nie czujesz się z Julie szczęśliwy, dlaczego wciąż chcesz się z nią żenić?
- To mój sposób, żeby zapomnieć o czymś, czego nie mogę mieć.
- Nie rozumiem.

House znaczną chwilę analizował słowa Wilsona, jednak nie mógł pojąć, co przyjaciel mógł mieć na myśli.

- Nie musisz. – James przyznał lekceważąco, wzruszając ramionami. - Co powoduje, że nie jesteś zdecydowany co do swoich uczuć do Stacy?

Pytanie spadło na diagnostę niczym fala tsunami. Poczuł się zbity z tropu. Wilson doskonale zdawał sobie sprawę z tego, w co grają. Siedział tam, pod ścianą, tym razem w koszulce z nadrukiem logo „Led Zeppelin” i wyczekująco wpatrywał się w przyjaciela. Wystarczająco zręcznie i precyzyjnie postawione pytanie, przyznał House. Przynajmniej na tyle, by utrudnić diagnoście uniknięcia wymijającej odpowiedzi. Postanowił więc nie grać na czas, ale być pierwszym, który dowie się prawdy.

- Aleś ty nie domyślny, Antonio. Tym powodem jest, oczywiście, inna osoba – wypowiedział to jakby to było coś co najmniej tak oczywistego jak fakt posiadania głowy. - A teraz powiedz mi, Jimmy, co to za rzecz, której nie możesz mieć?

Przez krótką chwilę mężczyźni mierzyli się spojrzeniami. I dokładnie wtedy, gdy House był pewien swej wygranej, Wilson odpowiedział.

- Jesteś równie niedomyślna, Konczito. Tą rzeczą jest miłość.

Na twarzy onkologa pojawił się wyraz samozadowolenia. House znał pytanie, zanim jeszcze zostało zadane.

- Kim jest ta osoba, o której wspominałeś?
- To James Wilson.
- Słucham?
- No co? Ciekawostka! Taki młody, przystojny onkolog, na pewno poznałeś!
- House, nie rób z siebie idioty! Mówimy poważnie!

Diagnosta obrzucił go nerwowym, pełnym urazy spojrzeniem.

- Och – wydusił z siebie onkolog słabym głosem. - To nie był żart, prawda?
- Wybacz, chłopcze, ale teraz ja zadaję pytanie.

Sytuacja była wysoce niezręczna. Wilson co chwilę spoglądał przelotnie na przyjaciela, jakby nie mógł usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż przez dziesięć pieprzonych sekund. Palce jego dłoni zniknęły gdzieś między ciemnobrązowymi kosmykami wilgotnych włosów. House obserwował to wszystko z rosnącym niepokojem, nie będąc pewnym jak powinien zareagować. Rozważał możliwość wycofania się, ale nie był przekonany, czy Wilson tak łatwo kupi wersję o żarcie. Tu po prostu nie było miejsca na żarty.

- Powiedz mi, o czym teraz myślisz.
- House, proszę...
- Reguły to reguły, sam to powiedziałeś. Też chcesz je nagle zanegować?
- Nie! Nie, ale chciałbym, do cholery, wiedzieć, czy mówiłeś poważnie!
- Po co te nerwy, Jimmy! Poczekaj na swoją kolej.

James wykonał szybki ruch po butelkę wiśniówki i polał sobie od serca. Jego reakcja była doprawdy interesująca. House zaczynał tchórzyć.

- Chcesz wiedzieć o czym myślę? Dobrze, powiem ci. Za kilka kieliszków. Tak, bym rano mógł wyprzeć się wiarygodności własnych słów.

House lekko uniósł brwi.

- No i czego niby miałbyś się tak wstydzić?
- To już jest inne pytanie – zauważył onkolog.
- A ty wciąż nie odpowiedziałeś na poprzednie – odgryzł się Greg, sięgając do dłoni przyjaciela, by odebrać mu butelkę.

Twarz Wilsona przybrała nieodgadniony wyraz.

- Chcę usłyszeć co masz do powiedzenia bez zbędnych wspomagaczy – wyjaśnił House.
- A co powiesz jeśli są naprawdę niezbędne?
- Że na pewno nie zalicza się do nich alkohol. Ale mogę ci pokazać, co wchodzi w ich skład.
- Bardzo proszę, nie krępuj się! - odparł Wilson ze złością, sfrustrowany brakiem siły przebicia. Nie zwracał już uwagi na własne słowa.
- Skoro tak twierdzisz...

House uniósł się z pozycji siedzącej, by na kolanach pokonać dystans między nim a Wilsonem. James obserwował go w milczeniu, dopóki diagnosta nie nachylił się nad nim tak blisko, że z wrażenia musiał wstrzymać oddech. Ta bliskość wydała mu się równocześnie niebezpieczna, niespodziewana, ale i nieznośnie, wręcz nieznośnie pożądana.

Kiedy zorientował się, że nie ma żadnej drogi ucieczki, usta House'a nagle znalazły się na jego własnych, jego dłonie na jego dłoniach. Jego ciało tak blisko, że nie był w stanie wyślizgnąć się spod jego siły i ciężaru. Ściana za plecami poważnie ograniczała ruchy, więc jedyne, na co mógł się zdobyć to szamotanie, które okazało się na tyle skuteczne, by zerwać pierwszy pocałunek. Wargi diagnosty odsunęły się, jeszcze zanim język odkrył nową przestrzeń.

Ale House szybko znalazł sposób obejścia tych drobnych niedogodności.

Schwycił mocno Wilsona za ramiona i opierając na jego mostku lewe przedramię przygwoździł go brutalnie do twardej ściany. Drugą dłonią wykręcił lekko prawą rękę młodego lekarza za plecy, wystarczająco jednak, by go unieruchomić. Onkolog jęknął żałośnie, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Choć wykręcenie ręki nie bolało, mogłoby zacząć przy każdym gwałtowniejszym szarpnięciu. Odwrócił więc tylko głowę i zacisnął powieki, jakby próbując zniechęcić do siebie House'a samą siłą umysłu.

- Po co się opierasz, skoro tego chcesz? Czy to cię podnieca? Znam lepsze sposoby!
- House, ja zwyczajnie uważam, że to nie ma sensu. Jutro biorę ślub!
- Na ocenianie, czy to miało sens będziesz mieć czas, gdy skończę.

Usta diagnosty bez trudu odszukały usta drugiego mężczyzny. Wilson opierał się jeszcze, jednak w odpowiedzi na mocniejsze szarpnięcie za plecami, rozchylił wargi, wydając przy tym stłumiony jęk bólu. Język House'a był gorący i eksplorował wnętrze ust Wilsona niemal z szaleńczą, podróżniczą pasją. To było niesamowicie pożądliwe, wręcz wygłodniałe. House poczuł nagłe rozluźnienie mięśni pod swoim naciskiem i w końcu James odwzajemnił pocałunek.

Greg uwolnił młodego lekarza od silnego uchwytu, wykorzystując wolne dłonie do wsunięcia ich pod T-shirt Wilsona. W odpowiedzi na chłód dotyku jego palców James zadrżał, wstrzymując oddech. Krew dawno odpłynęła w dolne partie ciała.

- House, nie... przestań.
- To o kilka czynności stanowczo za mało – odparł diagnosta, oddychając ciężko, po czym szarpnął koszulkę Wilsona do góry.

Młodszy lekarz poczuł gorąco ust na swojej klatce piersiowej, przyjemność pod postacią czystą, odbierającą zdolność racjonalnego myślenia. W ślad za ustami poszły i dłonie - zdecydowany, orzeźwiająco chłodny dotyk. Oszałamiający...

Wciągnął powietrze ze świstem, kiedy język House'a oplótł się wokół jego sutka i trwał tam przez chwilę, wykonując wciąż te same okrężne ruchy. Zaskomlał wystarczająco głośno, by zmusić House'a do złożenia na jego wargach palca wskazującego w geście przypominającym o zachowaniu ciszy, mimo że dom wydawał się być pogrążony w zbyt głębokim śnie, by odnotować jakiekolwiek anomalie. Potem diagnosta przeszedł znacznie niżej, doprowadzając młodszego mężczyznę do obłędu...

Wilson wydychał powietrze głośno i miarowo, jakby brakowało mu tchu. Wrażenie było tak silnie podniecające i nieznane, że poczuł się, jakby uprawiał seks po raz pierwszy. Tak samo winny, tak samo poruszony. Tak samo szczęśliwy.

Gorący język Grega wykonywał dokładnie to, czego od niego oczekiwał. Zupełnie jakby diagnosta potrafił czytać w myślach. Wilson odchylił głowę do tyłu, wyginając plecy w łuk w reakcji na nagły przypływ przyjemności, cicho zawodząc. Palce House'a zacisnęły się na jego biodrach kurczowo, po czym nagle wszystko ustało. Kiedy nieprzytomnie otworzył oczy rozpoznał twarz House'a przed sobą.

- Chodź – powiedział diagnosta, pociągając mężczyznę za sobą w stronę łóżka.

Wilson niezdolny był do sklecenia poprawnego gramatycznie zdania, a co dopiero do wypowiedzenia go. Wybełkotał więc coś bezsensownie, kładąc się na miękkim materacu swego dawnego łóżka. Poczuł gwałtowną wdzięczność odciążonego kręgosłupa. Uniósł lekko biodra, by Greg mógł zsunąć jego spodnie od pidżamy. Po chwili na ziemi znalazła się również garderoba diagnosty.

House sięgnął do torby, którą dwa tygodnie wstecz pozostawił obok łóżka. Nachylając się nad Wilsonem, poczuł delikatne pocałunki składane na szyi i zadygotał. Trwało to dopóki nie wynurzył się z powrotem z małym niebieskim, kwadratowym opakowaniem w garści.

- Co to jest? - zapytał Wilson nieprzytomnie.
- Prezerwatywa, kretynie! Wy Żydzi ich nie używacie? To tłumaczyłoby liczebność waszych rodzin.
- Och, zamknij się House!
- Wedle życzenia.
- Tylko powiedz mi, co ty sobie myślałeś, zabierając całe opakowanie kondomów?

House uśmiechnął się niemal łobuzersko.

- Sam wiesz co. I zużyłbym je, gdybyś dwa tygodnie temu był bardziej domyślny.

Wilson przewrócił oczami. Greg jednak nie dał mu wystarczająco czasu na odpowiedź. James zaskomlał w proteście na przepełniające go dotkliwe uczucie dyskomfortu, zaciskając palce na prześcieradle. House tłumił okrzyki Wilsona kolejnymi pocałunkami. Nie miał pojęcia, co młodszy mężczyzna może odczuwać. Jednak nie zawahał się. Kontynuował pieszczoty, dopóki ciało pod nim nie podporządkowało się jego rytmowi i jego ruchom. Wilson wkrótce zupełnie poddał się jego woli, w końcu odczuwając prawdziwą przyjemność.

Aż świat onkologa ograniczył się tylko do jednego aspektu: osoby Gregory'ego House'a. Diagnosta był teraz synonimem dotyku, smaku, zapachu; wszystkich tych odczuć, których Wilson doświadczał. Był podniecającym gorącem. I równocześnie jego odwiecznym pożądaniem.

Ta myśl zajmowała jego umysł, dopóki nie wyparło jej obezwładniające uczucie spełnienia. To zamiast głośnej reakcji spowodowało, że zachłysnął się powietrzem. Stracił poczucie czasu. Dryfował. Od nadmiaru tlenu kręciło mu się w głowie.

I nie potrafił już powiedzieć, kiedy House opadł na niego z przeciągłym jękiem, którego nie mógł stłumić. Dalej była już tylko pustka, cisza i senna otchłań.

CDN