Cuddy vs. Rywalka [Z]

Wercia214

Awww..... pięknie

Uśmiech ponownie zagościł na mojej twarzy po przeczytaniu kolejnego wspaniałego odcinka

Niech Wen bd z Tobą

minnie

Śliczne!
wena zycze i czekam na cd

ceone

Załatwić Page !!!!! ]:>

moniia2311

superowe to jest

ja chce dalej

whoopee

Wow

Super odcinek!
"Nasz Bambo" mnie zabił

Nie jest zbyt melodramatycznie, jest idealnie

Pozdrawiam

Jarii007

Hihi

Cudnee

runiu

Bardzo fajna rozmowa, świetne teksty, czekam na ciąg dalszy.

Bereśka

Nie no coraz ciekawiej się robi

Kidy będzie następna część?

Pozdrawiam

amandi

Kolejna część już dzisiaj

! Otóż mam zaliczony pozytywnie konkurs historyczny, więc mam niezagrożone moje wizyty na necie i "House'a" w tv, yeah!!!

. Bardzo dziękuję wam wszystkim za komentarze. nawet kiedy miałam gorszy humor, one zawsze mi go poprawiały...

amandi

trochę króciutki. zdaje mi się, że to chyba ostatni spokojniejszy odcinek..

a poza tym, jesli mnie pamięć nie myli: przedprzedostatni........ mam nadzieję, że się wam spodoba...

- Okay… - mruknęła Cuddy, siadając przy komputerze. Zerknęła w akta i wpisała w wyszukiwarce „Paige O’Conner”. Znaleziono 10 000 osób. Skrzywiła się. „Rozmnażają się w zastraszającym tempie” pomyślała. „Urodzona 29 maja 1981 roku”. Do opisu pasowały już tylko trzy osoby. Kliknęła po kolei w każdą ikonkę.
- Paige, wow, poleć mi swojego chirurga… - szepnęła cicho, zaskoczona – Albo miałaś trzy naprawdę świetne operacje plastyczne i na dodatek nie żyjesz, albo ktoś tu nie dostanie deseru za oszukiwanie…
Wydrukowała stronę i ułożyła ją do biurka. Przynajmniej wersja House’a się potwierdziła. A teraz… na oddział neurologiczny…

- Wilson, nie wstanę – Greg bardzo dobrze się czuł, nie musząc się na nic wysilać. Ani chodzić. Tym bardziej, że ból nogi znów wrócił.
- Wstaniesz, House. Ja ci to mówię. – wygłosił z przekonaniem Wilson.
- Gdzie ty sobie załatwiłeś szklaną kulę? Ja teś chcię tiaką – powiedział złośliwie, nie ruszając się nawet an centymetr w stronę krawędzi łóżka.
- Jeden krok, House! Proszę – onkolog dawał z siebie wszystko, by uparty diagnosta wypełnił polecenie swojego lekarza.
- Zrobię jeden krok w kierunku drzwi, Cuddy natychmiast włączy się alarm i zaraz się okaże, że za tym progiem czai się upiorna przychodnia z nawiedzonymi hipochondrykami. Nie ma mowy! – House’a nic nie było w stanie ruszyć z miejsca. Wilson zrezygnowany oklapł na krzesło, a Greg się zwycięsko uśmiechnął. No i kto tu jest górą? No, kto?!
- Potrzebujemy dźwigu… - jęknął Jimmy.

- Paige, jesteś tutaj? Mam sprawę! – Lisa weszła do jej gabinetu. Odpowiedziała jej cisza. Nikogo nie było. Płaszcz, rzucony niedbale na krzesło, świadczył, że Paige się dokądś śpieszyła. Cuddy podeszła szybko do biurka.
- Neurologiczna łamigłówka? – uśmiechnęła się, widząc kartę pacjenta. „Bardzo chory przypadek” pewnie właśnie uciekał w tej chwili po korytarzach. – Doskonale.
Na blacie nie było żadnego zdjęcia. Nic, co by świadczyło, że Paige jest z kimś/czymś związana. No chyba, że z niebieskawą lampą na samym rogu. Na parapecie smętnie usychały pożółkłe roślinki, zasłonka falowała z powodu niedomkniętego okna.
Cuddy postanowiła się nieco rozejrzeć. Może nawet zostać nowym Sherlockiem Holmesem. Co rusz oglądając się na drzwi, przerzuciła zawartość szuflad. Błyszczyki, jakieś nieważne papiery, rachunki. Nic, kompletnie nic.
Wiatr wydął bluzkę Lisy. Zadrżała z zimna.
- Po co komu ten cholerny przeciąg?! – zaklęła – Czy ona ma cos do naszej klimatyzacji?!
Podeszła do okna i gwałtownie je zatrzasnęła. W tym samym momencie na parapet upadła ukryta wcześniej na framudze kaseta. Cuddy podskoczyła z wrażenia, nerwowo się oglądając. Po chwili wahania podniosła ją, obracając w rękach.
- Nagranie z naszych kamer… Mogę się założyć, że znam scenariusz… - szepnęła z satysfakcją. Greg będzie z niej dumny. Sama zresztą była z siebie dumna.
- Pani dyrektor!... – ktoś nagle odezwał się za jej plecami…

- Jimmy, jeżeli kiedykolwiek zachcę pooglądać sobie takie miny, to kupię sobie spasionego mopsa. – Greg dogryzł patetycznie znudzonemu oporami przyjaciela, Wilsonowi. Tamten po raz kolejny westchnął, a House sięgnął po stojący na szafce Vicodin. Jednocześnie Wilson wystrzelił z krzesła i zabrał go dosłownie sprzed nosa zdumionego House’a.
- Co ty robisz?
- Chcesz Vicodinu? To chodź – uśmiechnął się przebiegle zadowolony z siebie Jimmy. – No, chodź! – zagrzechotał kusząco pomarańczową fiolką.
- Wilson! Jeżeli w tej chwili… - zaczął ostrzegawczo House.
- To co? Nakrzyczysz na mnie? Tylko nie to, błagam! – drażnił się z nim onkolog.
- Uprzedzam, że złe psy mają wielkie zęby i nie zawaham się ich użyć!
- A treserzy mają kagańce i kolczatki. Wstajemy!
House z miną potępieńca bardzo powoli i ostrożnie założył jeansy i czarną bluzę z czerwonym, demonicznym nadrukiem. Na tyle ostrożnie, delikatnie, by nie urazić zagipsowanej, wciąż wrażliwej ręki. Potem wstał i ostentacyjnie wyminął szczęśliwie rozbestwionego Wilsona, niby niechcący uderzając go końcem laski w kostkę. Mocno.
Kiedy wyszedł na korytarz, w kieszeni zawibrowała mu komórka. „Mam dowody obciążające Paige. Spotkajmy się na podziemnym parkingu. Cuddy” odczytał SMSa.

Wercia214

A kto to wszedł jak Cuddy była w gabinecie Paige ??
Ja chem siem dowiedzieć !!!!!
Czyli że ...... proszem bardzo o następną równie świetną część

Jarii007

Heh xD

minnie

Super!!!
Kto wszedł do gabinetu wtedy, gdy byla w nim Cuddy ^^?
Czekam na cd i wena życzę

jeanne

amandi

Yyyyy...nie mogę powiedzieć, co będzie dalej, ale to zdaje się, że naprawdę był ostatni już spokojny odcinek. Poor House..

mam nadzieję, że kolejna część się wam też spodoba. jak zwykle - ksiądz niezawodny i znowu wymyśliłam fabułę na różańcowym kazaniu

, właśnie zabieram się za pisanie.

jeanne, House'a to na taczce trzeba wywieźć razem z łóżkiem

minnie, to wejście będzie "niestety" dla Cuddy, hm...
jarii, jak ksiądz mówił o pokusach i chyba łapówkach, to do głowy przyszła mi ta scena

wercia ja też mam nadzieję, że następna mi się uda, cieszę się, że ty się cieszysz

Buziaki

ewciaiwo

świetny

czekam na więcej

T.

Czytam Twojego ficzka od początku i muszę przyznać, że trzyma w napięciu od samego początku. Przynajmniej powoli poznajemy zwycięzce tytułowej rywalizacji...Nie ukrywam, że nie wyobrażam sobie innego rezultatu:D

amandi

dzięki, ewciaiwo

. T., rezultat nie może być inny, tylko że Paige ma jeszcze bardzo bolesnego asa w zanadrzu. Użyje go w następnym odcinku

. Dziękuję, że ci się podoba

kremówka

Jarii007

amandi

Przedostatni odcinek. Jeśli ktoś chce, może pójść po szklankę wody (nie odpowiadam za konsekwencje

). Nie jestem pewna, czy wyszło to tak dobrze, jak chciałam. W razie czego, z góry przepraszam za tą część

. Miłej lektury

i - prooszę - nie krzyczcie na mnie...

House wszedł na parking, rozglądając się za Lisą. Nigdzie jej nie zauważył. Sprawdził na komórce: SMS był wysłany 15 minut temu, więc powinna już tu na niego czekać. Przewrócił oczami i westchnął, opierając się o ścianę. Ręka i noga nadal bolały. Klatka piersiowa już trochę mniej, ale jeszcze nie mógł głęboko oddychać. Zaczął ją cicho nawoływać. W tym samym momencie zgasły wszystkie światła.
- Cuddy? – krzyknął w ciemność – Cuddy!

- Cuddy? – głos rozbrzmiał obawą, potem przerażeniem – Cuddy!
Wilson wbiegł do gabinetu, natychmiast przypadając do nieprzytomnej, leżącej nieruchomo na podłodze Lisy. Obok niej spoczywały szczątki rozbitej lampy.
- Boże, Lisa! Obudź się! – potrząsał nią, spanikowany.

Po chwili zapaliła się jedna, jedyna żarówka koło pomarańczowego porsche. Na scenie pojawiła się Paige. House odruchowo postąpił krok do tyłu.
- Paige! Czekaj, nie… No przecież, Cuddy! Bawimy się w teatr grecki z maskami? Okay, zostawiłem swoją w gabinecie, zaraz wrócę. – odwrócił się w stronę drzwi. Niejasne przeczucie krzyczało mu w głowie, by się stąd wynosił.
- Zostaniesz tu, House, zostaniesz tu na zawsze… - House usłyszał za sobą cichy trzask odbezpieczanego rewolweru. Znieruchomiał.

- House?.. – jęknęła cicho Lisa, nie otwierając oczu. Nadal jeszcze była ogłuszona. Wilson z troską i strachem wziął ją na ręce i położył na skórzanym fotelu.
- Nie, nie House, Lisa. Jimmy. – pogładził ją delikatnie po włosach. Ze zdumieniem zobaczył krew na swojej dłoni. – Kto ci to zrobił?
- House… House jest w niebezpieczeństwie… Musimy go uratować… Jimmy, zrób coś, jimmy… - Cuddy wciąż nie odzyskała pełnej świadomości. Wilson obserwował ją z niepokojem. Po chwili podniósł słuchawkę telefonu.

- Paige. Nie zrobisz tego. Stchórzysz. – Greg powoli się obrócił, stając z nią twarzą w twarz. Zaciśnięte usta dziewczyny zdecydowanie nie wróżyły nic dobrego.
- Założymy się? O przekonanie. – zanim House zdążył cokolwiek powiedzieć, strzeliła mu pod nogami. Mimowolnie się wzdrygnął. Był sam. Nikt nie mógł mu pomóc. Nikt. Oby tylko Cuddy nic się nie stało, on jest już nieważny. Przynajmniej chciał tak myśleć. Czy to dziwne uczucie dławiące mu gardło… czy to był strach?
- Stań tam. – ruchem ręki wskazała srebrnoszare volvo. Greg, patrząc jak zahipnotyzowany w dymiącą lufę rewolweru, posłusznie pokuśtykał na wskazane miejsce.
- Widzisz? Podporządkowanie się komuś wcale nie było takie trudne. – roześmiała się nieprzyjemnie. Stali naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Ruda, drobna, ale zdeterminowana i uzbrojona dziewczyna trzymała na muszce na pierwszy rzut oka spokojnego, na pewno silniejszego od niej mężczyznę. Nie miał szans na obronę. Zanim przebyłby dzielącą ich odległość, padłby martwy u jej stóp. Jęknął cicho. W końcu dostał szansę na szczęście… i znowu ktoś ją mu przekreśli… Tym razem ostatecznie.

- Wilson?! – Cuddy poderwała się gwałtownie w fotelu i w tym samym momencie krzyknęła z bólu przeszywającego jej głowę. Pochyliła się i odczekała parę minut. Parę bezcennych minut. – Co się stało?
- Liczyłem na to, że ty mi powiesz. Znalazłem cię ranną na podłodze.
- Boże… - w jej umyśle szybko, klatka po klatce, zaczęły się przesuwać obrazy: stojąca za nią Paige, nieudolna próba ukrycia kasety, zabranie jej przez wściekłą dziewczynę i roztrzaskanie o kant biurka, potem uchwyciła lampę i się nią zamachnęła. Dalej już zapadała ciemność. Tylko ten śmiech, cały czas dźwięczący w umyśle Lisy, odbijający się echem i znów powracający: „Książę zginie… zginie… zginie… Biały rumak pojawi się sam pod zamkiem królewny…”
- Wilson, dzwoń na policję. Nie ma czasu do stracenie. – wstała z trudem.
- Już to zrobiłem.
Jak to? Czyżby i on był w to zamieszany??
- Nie patrz tak na mnie – podniósł w obronnym geście ręce. – To chyba normalny odruch, jak człowiek potknie się o pobitą szefową, prawda?
Racja. Tak. Twój mózg płata ci już figle. Nie myślisz jasno. Skup się. Teraz masz tylko jeden cel.
- House. Wilson, czekaj na policję. Chyba wiem, gdzie oni są. Idźcie na parking! – krzyknęła, wypadając jak burza z gabinetu, pomimo bólu. Ktoś w tej chwili mógł bardziej cierpieć…

- Dlaczego to robisz?
- A od kiedy wariaci mają konkretne motywy?
- Pierwszy krok to przyznanie się do choroby przed sobą samym. Gratuluję, wygrałaś tysiąc dolarów!
- Posłużenie się tobą jako narzędziem, porzucenie i odtrącenie się liczą?
- Skąd o tym wiesz?
- Podsłuchałam rozmowę twoją i Wilsona o tresowanych pudlach. Inteligentne bydlęta, umieją się mścić.
- Zgadzam się z tobą, co do bydląt. Zaś co do inteligencji, to jest na pieskim poziomie. Pod psem, znaczy.
Jakiś hałas na górze na chwilę odwrócił ich uwagę. Paige spojrzała w kierunku drzwi. Ponownie zaległa cisza, więc wzruszyła ramionami.
- Pobawimy się, House?
- Mama zabroniła mi bawić się z idiotami obojga płci.
- Źle mnie zrozumiałeś: JA się będę bawić. TY będziesz tylko zabawką.
Greg wbił wzrok w ziemię. „Czyli to już naprawdę koniec” pomyślał.
- Wiesz, co? Może ja sobie pójdę. Za często się spotykamy, a ja jeszcze nie zjadłem lunchu.
- Lubię spotkania z tobą. Cała przyjemność po mojej stronie. – uśmiechnęła się złowrogo. – A ty nie ruszysz się stąd nawet o milimetr.
- Co do przyjemności, to przez grzeczność nie zaprzeczę. W końcu jestem dobrze wychowany. – wiedział, że sytuacja jest beznadziejna. Dlaczego nie mógł chociaż zachować godności? Nie będzie skamleć o litość. – Co do tego drugiego… Zakład? O przekonanie.
House odważnie podszedł do czerwonego mercedesa. Jego główną zaletą była bliskość drzwi. Paige się roześmiała.
- Zaimponowałeś mi, house. Ale musisz ponieść karę. Mam nadzieję, że i tego mama cię nauczyła. Przestrzelić ci kolano?
Strzaskane kolano powoduje jeden z najgorszych i najsilniejszych bólów, jakie istnieją. Ale znów zaryzykował.
- Nie odważysz się. Chcesz mnie zabić, załatwmy to szybko.
Miał rację, nie odważyła się. Po prostu strzeliła w laskę. Gwałtowność, siła uderzenie oraz nagła utrata stabilności spowodowały, że House stracił równowagę. Upadł. Na złamaną rękę. Zacisnął zęby, by nie krzyknąć. Nie, nie da jej tej satysfakcji.
- Nie musisz mi oddawać pokłonów. – śmiała się nieprzyjemnie.
- Nie muszę. Korona by ci nie pasowała. Nie ten styl, nie to uczesanie, nie ten wdzięk i urok, co mój. Zacznij od zmiany fryzjera i charakteru. – zażartował męczeńsko, bardzo powoli wstając z klęczek. Oparł się o mercedesa, ciężko oddychając.
Drzwi od środka uderzyły mocno o ścianę. Do środka wpadła Cuddy. Oczy Grega rozszerzyły się z przerażenia. Wszystko odbywało się w zwolnionym tempie: celująca w niego Paige, zrozpaczona Cuddy, przybliżająca się szybko do niego, huk wystrzału, jej zaskoczone oczy… Po trwającej wieki chwili, spostrzegł leżącą przed nim, zakrwawioną Lisę i oniemiałą, zszokowaną Paige. To nie ona miała zginąć. Ale ona go sobą zasłoniła.
Nie myśląc o bólu, upadł an kolana, delikatnie biorąc ją na ręce. Umazał się krwią, ale też o tym nie myślał. Przytulił bezwładną, ale jeszcze żywą Lisę do siebie.
- Coś ty zrobiła, dziwko! – wydarł się na Paige. Jego niebieskie oczy jeszcze nigdy nie zawierały w sobie tyle strachu, rozpaczy, desperacji, bólu i obawy o życie najdroższej mu osoby. Ucisnął ranę Cuddy, drugą ręką gładząc ją pieszczotliwie po bladym policzku. Kołysał się z nią w przód i w tył, szepcząc.
- Wytrzymaj, Lisa, wytrzymaj jeszcze trochę… Nie umieraj… nie ty… nie teraz… Ja cię kocham, do cholery! Nie masz po co żyć, żyj dla mnie! Chyba jestem tego wart!
- Ja też cię kocham, Greg – wyszeptała zsiniałymi wargami…

C.D.N.

Wercia214

Kończyć w takim momencie !!??? porąbało Cię ?? !!

No ale pięknie i mam nadzieję na szybki C.D.

Wena życzę

jeanne

O dzizas... Wodę, żebym sie utopiła?! Nie dam ci tej satysfakcji!